menu

Eno - Another Green World (1975)

mijn stem
3,83 (239)
239 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Rock / Electronic
Label: Virgin

  1. Sky Saw (3:27)
  2. Over Fire Island (1:51)
  3. St. Elmo's Fire (3:02)
  4. In Dark Trees (2:31)
  5. The Big Ship (3:01)
  6. I'll Come Running (3:50)
  7. Another Green World (1:41)
  8. Sombre Reptiles (2:21)
  9. Little Fishes (1:34)
  10. Golden Hours (4:00)
  11. Becalmed (3:56)
  12. Zawinul / Lava (3:00)
  13. Everything Merges with the Night (3:54)
  14. Spirits Drifting (2:36)
totale tijdsduur: 40:44
zoeken in:
avatar van Linius
Zat net Me and Earl and the Dying Girl te kijken en werd verrast met maar liefst drie nummers van deze plaat. The Big Ship zal na die film nooit meer het zelfde klinken. Zeer goede toepassing van zijn muziek.

avatar van herman
4,5
Zawinul/Lava heeft in de verte al wel wat van 1/1 op Music for Airports.

avatar van bikkel2
4,5
Eno op een heel andere toer. Geen ''Roxy Music'' meer te bespeuren op dit hele fraaie album.
Een soort Minimal Music is er voor in de plaats gekomen.
Smaakvolle, meestal korte collages van aparte sounds horen wij hier. Een uitstekend gelukt experiment imo. Maar ook een aantal nummers met meer kop en staart.
Wat mij opviel is de tijdloosheid van het geheel. Niet zozeer een plaat die in de 70's gemaakt zou hoeven zijn.
De relaxte percussie, af en toe functioneel gitaarwerk van voornamelijk Robert Fripp ( weer zo herkenbaar) maar tevens van Eno, die ook de vocalen voor zijn rekening neemt. Maar het is over het algemeen een instrumentaal gebeuren.
Een duidelijke richting naar Ambient en dat was iets waar hij wel even mee doorging.
Over de coherentie kun je inderdaad discusseren. Een heel duidelijke lijn is er niet te bespeuren, maar toch heeft elk werkje hier iets bijzonders. Nergens geen gefreak of drukke toestanden, maar meer de kunst v/h weglaten.
Duidelijk ook experimenten met gitaar en pianosounds en synths.
Another Green World is een vredige plaat, bol van creativiteit en als geheel een zeer fascinerende luistertrip.
Nogmaals, zijn tijd vooruit.

Met medewerking van John Cale, Phil Collins, Percy Jones en de al eerder gemoemde Fripp.

4,5
prachtige plaat van deze geluidstovenaar. Net als de vorige soloplaten boordevol verrassingen en juweeltjes. En nu nog mooier: zeer recent geleden zijn de eerste 4 solo albums van Eno op dubbel LP (180 grams vinyl) op half speed en dus op 45 rpm af te spelen. Dat is extra genieten, helaas wel vaker uit de stoel om de lp's om te draaien cq te verwisselen. Maar dacht geeft je weer even tijd om deze muziek te verwerken.

avatar van HansVon
4,5
Wat een lekkere relaxte muziek!
Kan iemand me helpen ? I'll Come Running heeft iets van The Beach Boys..... als je dat ook zo hoort, laat me ajb weten welk nummer van de strandjongens ? ......ik kom er nl. niet op ??

avatar van davevr
5,0
Net verhoogt naar 5*. Ken echt niets zoals dit. En ik heb echt niet veel 5* platen.

avatar van jorro
4,0
Album wat in talloze lijstjes een ereplaats heeft. Te veel om op te noemen, maar vermeldenswaard is de
291e positie in de Acclaimed Music Top 3000 (per april 2019) en dat het album is opgenomen in de lijst met 1001 albums is die je moet hebben gehoord in je leven. Bijzonder is de 21e positie in het Laatste Oordeel instrumentaal. Er wordt toch heel wat gezongen op dit album.
Ik zelf vind het album wat moeizaam van start gaan. In opener Sky Saw is de zang zelfs niet helemaal zuiver volgens mij. Pas bij The Big Ship komt het album nmm goed op gang. Daarna volgt een rij prachtige songs.
4*

avatar van aerobag
4,5
Een uitzonderlijk mooie release van Eno, die mij erg dierbaar is. Bij elke luisterbeurt verwonder ik mij weer hoe de Britse muzikant speelt met de verschillende mogelijkheden binnen een door Eno zelf opgeworpen muzikale speeltuin. Enerzijds zijn daar de meer rock-georiënteerde roots van Eno, maar anderzijds begint zijn toenemende interesse voor synthesizer-gedreven soundscapes steeds meer door te schemeren. Een interesse waar hij samen met King Crimson’s Fripp al aan gesnuffeld heeft en een interesse die volledig aan het oppervlak verschijnt als hij zich stort op zijn latere ambient werken.

En in deze speeltuin, de exploratie van Eno’s fantasieën binnen zijn eigen ‘rock’ framework gecombineerd met zijn drang naar innovatie, ontstaat Another Green World. Een majestueus en kleurrijk project, gebracht met een aanstekelijk enthousiasme waar de muzikant steeds maar weer verschillende creatieve uitspattingen samen laat komen binnen een ogenschijnlijk beperkt speelveld.

Voor mijn gevoel is een Eno een man die zeer goed begrijpt wat muziek aantrekkelijk maakt (zoals hij later ook zal bewijzen met zijn werk als producer), maar ook aandacht heeft voor de verschillende eigenschappen van muziek en deze effectief aan het licht kan laten komen. De dynamiek van muziek, het laten exploderen van een nummer tot iets grandioos (St. Elmo’s Fire), de aantrekkingskracht van een dromerige melodie (I’ll Come Running), maar ook de ontregelende emotionele lading van een uitgesponnen toon (Becalmed). Eno heeft een duidelijke visie die in ieder geval mij weet te beroeren en volgens mij ben ik niet de enige.

Een fragmentarisch meesterwerkje.

avatar van John Self
4,5
Zeer geslaagde elpee van Eno, die in Roxy Music meer sfeer dan muzikaliteit kon laten zien. In sommige nummers, zoals het begin van Sky Saw, hoor je duidelijk dat Eno het grondwerk en het geluid voor Bowies Low en Heroes al jaren klaar had liggen. En zelfs voor My Life in the Bush of Ghosts.

avatar van tnf
tnf
Door een of andere muzikale afdwaling beland ik hier opeens, en het hierboven genoemde Sky Saw doet vooral erg aan 'Lust for life' denken.

Heeft Iggy Pop hier inspiratie gehaald? O.a. David Bowie had aan het nummer meegeschreven, en zo vormen zich toch connecties.

avatar van Juul1998B
4,0
Koen St iets voor jou dit man!

avatar van davevr
5,0
tnf schreef:
Door een of andere muzikale afdwaling beland ik hier opeens, en het hierboven genoemde Sky Saw doet vooral erg aan 'Lust for life' denken.

Heeft Iggy Pop hier inspiratie gehaald? O.a. David Bowie had aan het nummer meegeschreven, en zo vormen zich toch connecties.


Sky Saw doet me hard denken aan it's no game van Bowie

avatar van Koen St
4,0
tnf schreef:
Door een of andere muzikale afdwaling beland ik hier opeens, en het hierboven genoemde Sky Saw doet vooral erg aan 'Lust for life' denken.

Heeft Iggy Pop hier inspiratie gehaald? O.a. David Bowie had aan het nummer meegeschreven, en zo vormen zich toch connecties.

Iggy werkte toen veel met Bowie en Bowie veel met Eno, dus die connectie is zeer waarschijnlijk denk ik dan

5,0
dj@
geweldig album!

avatar van jorro
4,0
Another Green World" van Brian Eno is een baanbrekend album dat in 1975 werd uitgebracht. Het album heeft een blijvende invloed gehad op het muzikale landschap en wordt vaak beschouwd als een mijlpaal in de experimentele en ambient muziek.

Het album onderscheidt zich door zijn vernieuwende benadering van muzikale structuren. Het bevat een mix van instrumentale stukken en nummers met vocalen, waarbij Eno gebruikmaakt van verschillende geluidslagen en texturen. De samenwerkingen met andere getalenteerde muzikanten, waaronder Robert Fripp en Phil Collins, dragen bij aan de rijke en gevarieerde klankwereld van het album.

Een opvallend aspect van "Another Green World" is de afwezigheid van strikte genreconventies. Eno overstijgt de grenzen van traditionele popmuziek en exploreert eerder de mogelijkheden van geluid en sfeer. De instrumentale composities, zoals het titelnummer en "Spirits Drifting," getuigen van Eno's meesterschap in het creëren van atmosferische muziek.

De invloed van "Another Green World" strekt zich uit tot ver buiten het tijdperk van de release.
Artiesten uit diverse genres hebben zich laten inspireren door de experimentele benadering van Eno, en het album wordt vaak genoemd als een sleutelwerk in de ontwikkeling van ambient en elektronische muziek.

Kortom, "Another Green World" is een tijdloos meesterwerk dat de grenzen van muzikale expressie verkent. Brian Eno's innovatieve benadering en het eclectische karakter van het album maken het een essentiële luisterervaring voor liefhebbers van vernieuwende muziek.

(Eerder verschenen op www.jorros-muziekkeuze.nl

avatar van RonaldjK
4,0
Wie door de wereld van new wave reist, kan niet om het belang van Brian Eno heen als innovator of, zoals Oor's Popencyclopedie (editie 1982) 'm noemt: katalysator. Vier dagen na het debuut van Patti Smith, mijn vorige station in deze reis, verscheen Eno's derde soloplaat Another Green World op 14 november 1975.

Hij maakte furore met Roxy Music waarin hij zonder een conventioneel instrument te bespelen aan de slag was met innovatieve geluiden en technologieën, die hij ook buiten de groep praktiseerde. Dit mede geïnspireerd door de muziek van John Cage en Cornelius Cardew. Of het album A Rainbow in Curved Air (1969) van Terry Riley, waarop diezelfde experimenteerdrift is te horen.
In 1973 bracht Eno samen met gitarist Robert Fripp (No Pussyfooting) uit. Net als bij Riley is sprake van twee nummers, op iedere plaatkant één. Eno verzorgde de geluiden waarbij drones, waaroverheen Fripp zijn elektrische gitaar deed wenen. Het brengt geluiden en sferen waarvan ik nu pas ontdekte dat hij die later toepaste bij U2's EP The Unforgettable Fire (1985), bijvoorbeeld op Bass Trap.

Na twee soloplaten in het spoor van de artrock van Roxy Music, haalde Eno met Another Green World de sfeer van zijn samenwerking met Fripp binnen. Op opener Sky Saw speelt Eno echter zelf gitaar in diens geest.
Soms klinken vocalen, vaker is het instrumentaal. Klinkt er zang, dan is deze monotoon-mechanisch, maar de muziek brengt zoveel levendigheid dat het contrast er alleen maar fraaier op wordt.
Uitzonderingen zijn St. Elmo's Fire en I'll Come Running, die bijna als reguliere popsingles klinken met bovendien pakkend gitaarwerk van Fripp. Toch is het meestal afwijkend van het gangbare. Tijdens In Dark Trees bijvoorbeeld klinken sferische loops: geluiden die je meevoeren naar een bladerdichte jungle op een andere planeet, als was dit science-fiction.

Anders dan op (No Pussyfooting) klinken hier niet twee maar veertien nummers, zeven per plaatkant: het maakt de boel alleen maar gevarieerder en spannender. Kant 2 is daarbij kalmer dan de eerste helft. Mijn favoriet is het instrumentale Sombre Reptiles met zijn drumloop, waarbij Eno alle geluiden voor zijn rekening nam.
Bij een deel van de nummers is sprake van hulptroepen: naast Fripp bijvoorbeeld John Cale op viola, Phil Collins op drums en Percy Jones op fretloze basgitaar.

Another Green Garden was zijn tijd vooruit, klinkend als de blauwdruk van de klassieker Low (1977) van David Bowie, het eerste album dat ik ooit aanschafte. Vergelijk bijvoorbeeld In Dark Trees met Art Decade van Low; of de vreemde gitaarlijnen op dit album met de partijen van Carlos Alomar en Ricky Gardiner op Low, zoals in What in the World. De invloed van Eno is groot, zo bewijst Another Green Garden.
Dat de man later bij diverse new wavers achter de productieknoppen zat, deed de Popencyclopedie constateren dat hij "één van de belangrijkste exponenten van de progressieve new wave" is. Waarvan dit album het bewijs is en er bovenop 41 minuten luisterplezier oplevert.

Op naar hele andere sferen: mijn volgende album in de reis door protowave en -punk brengt me naar ...For the Whole World to See van de groep Death (nee, niet de deathmetalband maar een eerdere naamgenoot).

Gast
geplaatst: vandaag om 12:53 uur

geplaatst: vandaag om 12:53 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.