The Smile - A Light for Attracting Attention (2022)

Radiohead onder een andere noemer, The Smile, zo dicht zit dit geluid tegen Radiohead aan, een band die boven alle kritiek verheven is sinds het fenomenale ok computer. Maar dat is alweer heel wat jaren geleden, daarna kocht ik Kid A nog waarna ik ze uit het oor verloor en ze soms zelfs vervelend begon te vinden, Spotify, toch nieuwsgierig na al die lofuitingen over The Smile, dus een paar keer geluisterd, zeker, een goede plaat, goede muzikanten, verrassende wendingen, de overbekende klaag stem van Thom York, allemaal mooi, maar soms ook saai en eenvormig. Een goede plaat, maar een meesterwerk?

Mooi album, zeker, maar ik mis toch wat hooks en verrassing. Toch 4 sterren, want er staan zeker wat parels op. Qua productie en instrumentatie vind ik dit album meer in de buurt komen van in rainbows dan a moon shaped pool. Sommigen noemden het al treffend 'math rock in rainbows', en voor sommige nrs op A light gaat dat zeker wel op. In Rainbows blijft mijn all time favorite Radiohead album, daarop klopte alles voor me. Deze komt daar bij in de buurt, echter vind ik het net een te wat lange zit waarbij sommige nrs voor mij net te wat lang voortborduren op hetzelfde riffje en de zang te simpel meekabbelt met die riffjes (zoals a Hairdryer). Thin thing is een uitschieter, waar de mix tussen catchy en verrassing zoals eerder genoemd precies goed samenvalt. 'we don't know what tomorrow brings' en 'you will never work...' zijn tof hoor, maar doe mij dan toch maar nrs met dezelfde pit als 'bodysnatchers' en 'jigsaw falling into place'.

Vandaag - na een paar luisterbeurten - pas echt Speech Bubbles ontdekt wat meteen mn favoriete nummer op het album is geworden—en waarschijnlijk wel zal uitgroeien tot een van mijn favoriete “Radiohead” nummers. Echt heel, heel mooi.

De openingstrack heeft mij al een aantal keer afgeschrikt. Iets met; zie je.. je bent geen fan van Radiohead . Maar de beloning was niet mals toen ik toch doorzette. Wat een prachtalbum!

Ik was 1,5 liedje chagrijnig dat iemand zo z’n best deed om op Thom Yorke te lijken. Inmiddels onder mijn steen vandaan en van 4,0 naar 4,5*. Hulde aan de drummer en even die melodie en maatsoort van Pana-Vision! Prachtig.

Daar heb je een punt. Ik zal m nog eens een paar keer luisteren, daarom heb ik nog een grading gegeven. Ik kan me trouwens niet voorstellen dat de recensenten bij Oor of Pitchfork de platen vaak draaien voordat ze een grading geven.

ik had al een haakje: vergeet ik gewoon de nieuwe prachtige Placebo in het rijtje op te nemen.

Staat hier ook een repeat.

Dat weet ik niet, ze krijgen doorgaans de albums wel een stuk eerder toegestuurd met het idee dat ze het vaker kunnen horen om een afgewogen oordeel te geven.

Ik ga de afgelopen dagen weer eens door een heerlijke ontdekkingstocht, met de nodige ups en downs. Waar ik bij eerste luisterbeurten geen echte magie voelde, nee eerder enige irritatie en teleurstelling zelfs, begint het album zich nu echt te ontvouwen in al z'n glorie. Ook bij In Rainbows had ik enige tijd nodig om er echt in te komen en dat album staat al lange tijd vrij stevig op een 2e positie in mijn top 10.
Vooral de meer rustige tracks doen het hier goed tot nu toe, daar is de kracht van zijn stem, de prachtige instrumentatie en gelaagde productie meteen raak. Maar ook de meer uptempo tracks beginnen op hun plek te vallen binnen het geheel, volgens mij hebben we gewoon weer te maken met een album wat jaren interessant zal blijven. Regelmatig komt er een track van dit album in mijn hoofd omhoog en moet ik het een paar keer luisteren, heerlijk als muziek zo'n bijzondere plek in je dag begint in te nemen. Gisteravond in bed nog even een losse track luisteren... uiteindelijk het album weer 2 keer gedraaid. Ik denk dat dit album op 4,5* zal blijven, ten opzichte van In Rainbows mis ik een Nude, Reckoner of All I Need, al komen tracks als Pana-Vision, Thin Thing en Skrting on the Surface in de buurt. Ik kijk zeer uit naar DTRH, ik sta vooraan!

Dit is zó herkenbaar. Echt een heerlijk fascinerend gevoel.
Heb dat bij weinig artiesten zo sterk, als bij deze heren.
Zo staat mij bijvoorbeeld bij dat ik ooit, ongeveer een half jaar nadat Hail To The Thief was verschenen, vanuit het schijnbare niks een hele dag (alsof het een heel oud kinderliedje was dat opeens naar boven kwam) Scatterbrain in m'n hoofd had. Terwijl ik daarvoor niet bijzonder veel met dat nummer had, de meeste andere tracks op dat album trokken meer mijn aandacht. Op AMSP had ik iets soortgelijks met Glass Eyes. En momenteel is het steeds weer een andere track van deze plaat die door mijn hoofd klinkt, en denk ik 'o ja, die! en die!', en de prachtige gedachte dat dit nog maanden, jaren, de rest van mijn leven (ook als ik er tijden niet meer naar zou luisteren) zo door kan blijven gaan.

Hoe ze het precies doen zal wel altijd een zalig mysterie blijven, maar deze muziek is minstens zo magisch als je het in je hoofd hoort dan wanneer je het 'echt' hoort en weet altijd onvoorspelbare wegen te vinden om zich stevig vast te haken aan de randen van je ziel.

Je moet echt wat doorzetten maar het geduld wordt rijkelijk beloond. Eerst vond ik het wat onsamenhangend en waren er maar een paar songs die bleven hangen… ondertussen komen er altijd maar nieuwe ontdekkingen bij. Zo vond ik het openingsnummer maar ca va maar het is echt wel één van mijn favorieten van het album geworden. Ook zot van ‘you Will never work…’ ‘speech bubbels’ ‘Open The floodgates’ ‘Free In The Knowledge’ ‘Waving A White Flag’
Blij dat ik ze volgende maand zal zien op Werchter Classic

Maar Skrting on the Surface is een nummer van Radiohead uit 2012 klopt dat?

Klopt, en Floodgates zelfs uit 2006.
Maar dat is heel gebruikelijk, zo komt Nude op IR uit de tijd van OKC en True Love Waits op AMSP uit de periode van The Bends en zo weten liedjes na jarenlang rondzwerven hun definitieve thuis op een album te vinden.

Gisteren speelde ze in berlijn een nieuw nummer Bodies Laughing, deze track stond ook op een blackboard tijdens de In Rainbows sessies

https://youtu.be/LfItXBXMEaM

Afgelopen donderdag gezien in Forum Karlin in Praag en me speciaal daarvoor afzijdig gehouden van het album van tevoren te luisteren. Ondanks dat de show nog wat rough around the edges was omdat het pas hun derde optreden samen was, was het magisch.

Robert Stillman zette de toon met zijn modular, Yamaha DX7 en saxofoon en Yorke, Greenwood en Skinner bouwden daar mooi op voort, je voelde de magie in de zaal.

Sindsdien album op repeat en mijn goeie God wat is ie lekker. Op 3 dagen tijd al 6 favorieten gehad. Gaat naar 4 met mogelijke uitloop naar de perfecte score!

Vet! Ik zag ook beelden dat Robert Stillman meespeelt op You Will Never Work in Television Again, ik moet nog wachten tot vrijdag! Ik verwacht ook een magische avond in Paradiso

Yup, Stillman speelt sax op YWNWiTA. Dat was in Praag wel het minste van alles want dit nummer zit qua mix overvol en het Boheemse geluidssysteem had er duidelijk wat moeite mee.

Veel plezier iig, ben jaloers dat het jou nog te wachten staat . Paar traantjes gelaten ook bij Open the Floodgates haha.

Oh, ik zie nu dat het er hier over gaat wat ze zoal live doen, dus ik moet hier maar even een weekje niet meer hier kijken. Wil niet gespoilerd worden voor Paradiso. Heerlijk toch wel dat verrassingsgevoel.

Ik voel 'm toch (nog) niet helemaal. Free in the Knowledge en vooral Skrting on the Surface zijn voor mij de twee duidelijke, prachtige hoogtepunten.

Wat heb je met JM gedaan? Moet ik geloven dat die parabolende, immer gevloerde positivo nu opeens overal magere zeventjes loopt uit te delen?!?

Nou, dit is wel een hele dikke 8 hoor. Maar die extreme wow-factor, die heb ik nog niet mogen voelen. Prachtig allemaal, heel smaakvol, melodieus en gevarieerd. Met verschillende 'verrukt-opveren-momentjes'. Mooie strijkers en smaakvol gitaargetokkel van Greenwood. Fijne en tailormade percussie. En Yorke zingt prachtig. 'Pana-vision' klinkt weer als een ouderwetse ontregelende pianoballade. 'Speech Bubbles' meandert prachtig door. 'Free In The Knowledge' is een beauty en de afsluiter 'Skrting On The Surface' is het slotnummer meer dan waardig.

Nu ik A Light for Attracting Attention een stuk of 10x beluisterd heb is het tijd voor een fundamentelere beoordeling. Ik heb (terecht of niet) het vermoeden dat Radiohead vast zit in hun eigen geperfectioneerde processen en dat dit uitstapje een manier is om meer lucht en orde te scheppen richting het komende album. Wat bedoel ik daarmee? Ik denk dat Yorke en Greenwood graag bepaalde nummers uitgebracht wilden zien, terwijl andere bandleden de songs inferieur achten op iedere denkbare wijze (dus ik spreek niet over slecht, slechts over het niet bereiken van de maatstaf die men nastreeft). Ik tel 6 fantastische songs (!), 5 die aanvoelen als uitgewerkte demo’s (D) en 2 die bestaan uit fantastische delen maar slecht aan elkaar geplakt zijn (X).
We beginnen met ‘the same’ (D) een starter die terug doet denken aan ‘burn the witch’. Gevolgd door ‘the opposite’(!), ‘you will never work in television again’ (D) en ‘pana vision’ (!). Alle vier de nummers grijpen terug op geluiden uit het verleden, maar bewandelen ook nieuwe paden in de nuance. De nummers zijn niet toevallig op deze wijze geplaatst omdat ze bovenal met elkaar contrasteren. Het geeft een gevoel van veelzijdigheid terwijl alles zich toch begeeft tussen de sferen van ‘a moon shaped pool’ en een tikje ‘kid a’.
Daarna komen we bij ‘the smoke’ (D) die helaas doet denken aan het solo werk van Yorke. Daarna ‘speech bubbles’ (!) welke erg doet denken aan ‘reckoner’ maar wat mij betreft wel een prachtsong is. Ik ben ook onder de indruk van ‘thin thing’ (X) maar luister je met een kritisch oor dan kan je toch niet anders concluderen dat de effectjes op 1.18 en 2.02 moeten verbloemen dat deze band er niet in is geslaagd om een organische overgang te creëren. Radiohead zou hier maanden aan sleutelen, The Smile vind het wel prima zo. Gaan we verder met ‘open the floodgates’ (!) de volgende ballad en maar mooi afgewerkt, genieten. Het nummer ‘free in the knowledge’ (D) is de volgende ballad en lijkt hier erg geliefd, ik ga daar niet in mee. Qua sound lijkt het een andere mix, Yorke zingt geforceerd, misschien ben ik de opeenstapeling van ballads op dit punt ook gewoon moe dat kan ook. Gelukkig gaan we weer naar een hoger tempo met ‘a haidryer’ (X). Het nummer komt mij bekend voor, als kan ik de link niet meteen plaatsen. Een mooie opbouw die abrupt verstoord wordt door een welhaast belachelijke overgang op 2.52 naar looking on the pretty lights, daar had wat meer aandacht aan besteed mogen worden maar ja het is niet Radiohead maar The Smile he. ‘Waving a white flag’ (!) haalt de synthesizer van ‘spinning plates’ nog maar eens van stal en doet mij terugdenken aan U96 Das Boot. Wel een erg prettig nummer dat volledig af en mooi gemixt op plaat is gezet, voor mij een van de hoogtepunten. ‘We don’t know what tomorrow brings’ (D) is van hetzelfde hoge niveau als b-kantje ‘staircase’ van ‘king of limbs’ en er is dan ook weinig mis mee, echter ook niets nieuws onder de zon. Radiohead zou The Smile niet zijn als ze eindigen met een mooie afsluiter ‘skrting on the surface’ (!). Dit is gewoon Radiohead in een licht jazzy jasje waarbij je het gevoel hebt dat er een volledige band staat te spelen.
Wat is dan mijn eindscore? Ik neig naar een dikke 8, dus 4****. Voor heel wat bands zou dit een hoogtepunt in het oeuvre zijn, maar Yorke en Greenwood kunnen nog net wat beter. Ik snap dat publiceren soms prettiger is dan ellenlang sleutelen, mixen en opnieuw inspelen, de mens bepaalt. Laten we hopen dat het opschonen van Radioheads work in progress er toe leidt dat we binnen afzienbare tijd mogen genieten van weer een echte baanbrekende Radiohead plaat. Dat het met de vorm wel goed zit toont deze schijf aan.