Black Sabbath - Headless Cross (1989)

In mijn ogen het beste album van Sabbath met Martin, hoewel velen toch een andere voorkeur zullen hebben. Ik vind dat het talent van Martin op deze schijf optimaal wordt benut. Met name in Kill in the Spirit World komt alles mooi samen; de veelzijdigheid van Martin, de verschillende tempowisselingen, Iommi die er rustig op los kan soleren en de dreigende sfeer. Heerlijk. Headless Cross is natuurlijk een tijdloos nummer, op elk moment te draaien. TYR had naar mijn mening wat vullertjes. De nummers op deze plaat vormen toch wat meer een eenheid. Toch een paar kanttekeningen; Nightwing wordt nergens echt spannend en duurt wat lang en Gates of Hell zorgt voor sfeer maar had niet als nummer hoeven fungeren. Black Moon is leuk maar houdt niet mijn aandacht vast.

De plaat gaat veelbelovend van start. Headless Cross en Devil & Daughter vind ik twee erg sterke nummers. Heerlijk pompende riffs van Iommi en zeer geslaagde zanglijnen van Tony Martin. Doet weer wat denken aan de toptijd met Dio. Helaas weten ze dat niveau niet vasthouden, de nummers die volgen doen me een stuk minder. Moet er wel bij zeggen dat ik die twee nummers al kende van Vara's Vuurwerk voordat ik jaren later eens aan dit album begon. Toeval of niet, de rest doet me een stuk minder.

Voor zover ik op de hoogte ben, is The Headless Cross toch wel de laatste echt goede plaat van Black Sabbath. Misschien weet een van de opvolgers me nog onverwachts te verrassen, maar deze is toch wel echt stabiel, goed gespeeld en vooral heel goed ingezongen. Tony Martin en Tony Iommi vullen elkaar hierop geweldig aan. Naar de songs gekeken, hoor ik echt niks zwaks. When Death Calls is wat mij betreft zelfs een van Sabbath's beste songs. De stijl is nog vrij gladjes (balladesque is misschien een beter woord), maar ik kan het hier toch erg goed hebben. Het is een heerlijke eightiesplaat geworden waar de spanning (voor de verandering) ervan afdruipt. Iommi is weer op dreef en Martin doet Dio toch wel bijna vergeten. Het is jammer dat dit album zo verdomd slecht te vinden is. Dat lot verdient The Headless Cross zeker niet.


Tussenstand:
1. Heaven And Hell
2. Sabotage
3. Mob Rules
4. Paranoid
5. Sabbath Bloody Sabbath
6. Masters Of Reality
7. The Headless Cross
8. Black Sabbath
9. Born Again
10. Vol. 4
11. Technical Ecstacy
12. The Eternal Idol
13. Never Say Die
14. Seventh Star

Dit album heeft een enkel probleem en dat is het gemis aan Butler. Zonder hem merk ik toch dat de baspartijen wat minder virtuoos of interessant zijn en dat de songs daardoor net niet helemaal briljant zijn. Gelukkig is dit ook meteen het enige minpunt, want het materiaal is ditmaal erg gaaf. Black Sabbath en de late jaren '80 is niet altijd mijn ding (zoals bij de vorige twee albums het geval was), maar hier is de gladdere sound in ieder geval goed gecombineerd met wat meer punch en duisternis. When Death Calls is wat mij betreft zelfs een van de beste Sabbath tracks ooit, terwijl ook de titeltrack en Kill In The Spirit World ijzersterk zijn.

Headless Cross is echter wel een redelijk gezichtsloos album, in de zin dat Black Sabbath hier toch vooral een sound heeft aangenomen die nog steeds erg breed aanstekelijk klinkt. Zonder Butler en met Martin, klinkt de band niet bijzonder veel meer als Black Sabbath en is dat eigen geluid toch enigszins verdwenen. Headless Cross is wat mij betreft door de hoge kwaliteit dan ook 'het beste van de niet-perfecte albums' en daarmee nog steeds een erg tof album.

Voorlopige tussenstand:
1. Heaven And Hell
2. Sabotage
3. Mob Rules
4. Master Of Reality
5. Sabbath Bloody Sabbath
6. Headless Cross
7. Paranoid
8. Born Again
9. Technical Ecstacy
10. Vol 4
11. The Eternal Idol
12. Black Sabbath
13. Never Say Die
14. Seventh Star

Stiekem is dit toch een ijzersterke (doch ietwat vergeten) plaat uit de Sabbath kronieken. Toch eens kijken of ik mij hier geen kopietje van kan opsnorkelen...

Toni Martin zit met zijn zang ergens tussen Dio en Hughes. Het is allemaal iets meer midtempo maar muzikaal wijkt het niet zoveel van Heaven and Hell af. Machtige nummers in een sfeer die kippenvel opwekt. Alleen Black Moon is wat minder.

88/100

Ja, lekker plaatje dit hoor. Heb me toch een tweedehandsje op de kop weten tikken.

"Nightwing wordt nergens echt spannend" Hoe kan je dat nou zeggen?! Alleen al die intro! De opbouw van dit nummer. Heerlijk! Wat mij betreft het beste nummer van Black Sabbath aller tijden!
Kun je zien hoe meningen kunnen verschillen.

Op zich vind ik het geen slecht nummer maar het introstuk doet mij niet zoveel en daarnaast vind ik de titeltrack, Kill en Call of the Wild beter en spannender. Dus nee, Nightwing is bij lange niet het beste nummer voor mij. Deze schijf als geheel reken ik daarentegen wel weer tot de betere van de heren.

ik heb die plaat jaren geleden gekocht om dat ik de song het nummer behoorlijk wijs vond.ik heb ze allemaal weg gedaan mijn platen bak ik was dus op zoek naar de cd dat ik dacht oke 1 hij is oud 2 het is niet de originele bezetting van black sabbath dus hij zal wel ergens te koop zijn want veel zullen er niet zijn die dit album kopen. waw wat een vergissing bijna alle black sabbath albums te koop met de originele besetting behalve de headless cross nergens nog te koop of verkrijgbaar in belgie en dan te denken dat de originele platen met de originele bezetting meer word uit verkocht of niet leverbaar is dan de plaat met de niet originele besetting. blijkt dat deze plaat toch populaider en meer gewild dan de originele toch raar. dus blijkbaar vinden vele deze plaat beter dan de originele black sabbath bezetting. belgie niet allen arm op film gebied maar ook op gebied van muziek

Sorry, maar ik vind dit een niet te lezen stukje tekst wolf13.

1. Seventh Star ( uiteraard door top zanger Glenn Hughes)
2. Heaven & Hell
3. Mob Rules.
4. Headless Cross
5. TYR

Kromme conclusie: omdat een plaat niet te krijgen is, is hij populairder........

Nee, dit album is - net als de andere albums die via I.R.S. zijn uitgebracht (op Dehumanizer na) - alleen in de jaren '80 en '90 uitgebracht. Daarom zijn deze albums niet nieuw in de winkel te vinden. Dit in tegenstelling tot de rest van de catalogus van BS, die nog met enige regelmaat opnieuw geperst wordt.

Overigens gaan er al geruime tijd verhalen de rondte dat Iommi bezig is met rereleases van de I.R.S. albums. Dit jaar zou Forbidden in een nieuwe mix moeten uitkomen.

Knap dat je dat er nog uit weet te halen.

Ik heb dit altijd een moeilijk album gevonden, als er geen Black Sabbath op had gestaan was mijn oordeel misschien wel anders geweest. De zang is prima, songmateriaal ook maar op een of ander manier is het voor mij geen Sabbath. Heeft het ontbreken van Butler dan zo'n grote invloed? Geen idee, ik heb hem net weer eens geluisterd en een dikke voldoende krijgt het album wel.

Nou, zowel het ontbreken van zowel Geezer als Ozzy, lijkt me. Hoewel Tony Iommi wat mij betreft in hoge mate bepalend is voor het geluid van Black Sabbath, is dit natuurlijk letterlijk maar het halve werk...

Ik voel tot op zekere hoogte met je mee. Ik heb dit album een van de betere BS-albums gevonden, al komt het ook omdat ik niet zo'n fan ben van Ozzy's zang. De reeks albums met Tony Martin vind ik van heel behoorlijk tot uitstekend, met uitzondering van het vrij beroerd klinkende Forbidden. Van die andere vier Tony Martin-studioplaten vind ik dit zelfs de beste.

Zowel zang, muzikale uitvoering als songmateriaal zijn hier dik in orde. Maar het grote verschil is natuurlijk dat Sabbath hier toch net iets teveel klinkt als de gemiddelde - overigens prima - hardrock/metalband uit die periode. Ietwat gezichtloos, zonder het kenmerkende Sabbath-geluid. En ja, dat komt mede door het ontbreken van Butler. In plaats van trendsetters waren ze hier trendvolgers geworden.

Exact, met een zwaardere sound was deze schijf wellicht de boeken ingegaan als een klassieker. Los van het feit dat Headless Cross inderdaad het beste album is met Martin achter de microfoon, klinkt de productie wat alledaags en onderscheidt het zich niet van veel andere bands uit dezelfde periode.

Ik vind dit een erg lekker album van Black Sabbath. Vooral het titelnummer is uitstekend. Heerlijke ingezongen.

Twee jaar na The Eternal Idol en wederom bevat het plaatje een naargeestig intro, dat bleef Iommi er goed in houden. Het titelnummer is ronduit meesterlijk, minstens van hetzelfde niveau als Heaven and Hell. Aandacht ook voor Martin die het nummer werkelijk van fenomenale zanglijnen voorziet. Devil and Daughter vormt ook een sterke song, krachtig en is om voor je er erg in hebt. When Death Calls is lekker heavy en heeft een episch karakter. Kill in the Spirit World is ook alweer zo'n topper, een pakkende zanglijn, een heavy riff en variatie troef. Een van de beste songs in het oeuvre van Sabbath. Call of the Wild; hier valt toch ook weinig negatiefs over te melden, Martin haalt het wederom uit zijn tenen en het refrein moet je toch meebrullen. Black Moon is midtempo en kent ook alweer zo'n refrein dat zich in je hoofd nestelt. Afsluiter Nightwing vind ik wat minder hoewel zeker niet slecht te noemen.
Zo pakt Tony Martin mij met deze worp helemaal in, waar hij op The Eternal Idol nog enigszins bescheiden voor de dag komt. Wellicht niet de heavieness van Dio of de wat aparte en weirde voordracht van Ozzy maar wel veelzijdiger in mijn ogen.
Headless Cross maakt zodoende een hele goede beurt en schudt het zelfs heel brutaal mijn top 5 door elkaar.

Tussenstand:

1. Black Sabbath
2. Headless Cross
3. Master of Reality
4. Sabbath Bloody Sabbath
5. Paranoid
6. Heaven and Hell
7. The Eternal Idol
8. Volume. 4
9. The Mob Rules
10. Sabotage
11. Born Again
12. Never Say Die!
13. Seventh Star
14. Technical Ecstasy

Headless Cross, de plaat die mij destijds met name intrigeerde vanwege de titelsong heeft zich in de loop der jaren heel stiekem steeds meer aan mij opgedrongen.
Al hoewel het geen album is met veel inventieve songstructuren, en de schijf ook niet veel geheimen herbergt die zich na verloop van tijd pas prijsgeven zijn het juist andere kenmerken die de plaat naar een hoger niveau tillen.
De composities zijn stuk voor stuk zeer solide, kennen fraaie overgangen en Iommi soleert dat het een must is. Tony Martin bewijst op Headless Cross wat mij betreft dat hij enorm veel toevoegt aan de sound, krachtig, zuiver maar ook volop variatie. Tenslotte is de productie kraakhelder en weten de heren een perfecte middenweg te vinden tussen de wat conventionelere hardrock uit die tijd en de heavy sound die de mannen zelf hebben gecreëerd. Naast het debuut is dit schijfje mij net zo lief. Headless Cross behoort bij veel fans niet tot de favoriete platen in het oeuvre van de band, bij mij is dat wel het geval. Een absolute topper.

Deze nog eens opgezet. Het blijft toch een fijne plaat, zelfs na al die jaren. Nightwing, Kill in the spirit world, het titelnummer, geweldige nummers allemaal.
Ik zag recent de "Sabotage" box-set als reissue. De zoveelste heruitgave van een Sabbath album met Ozzy...Wordt het niet eens tijd om dit album (en de opvolger) de "deluxe" behandeling te geven? Ligt het aan de desinteresse van Tony Iommi? Zijn er problemen met de rechten voor deze albums? Vindt men het commercieel niet interessant? Of misschien wil Sharon niet
Hoe dan ook, de line-up met Tony Martin en Cozy Powell was fantastisch en heeft niet echt de erkenning gekregen die ze ongetwijfeld heeft verdiend.

Ik las een tijdje terug ergens dat Iommi met reissues van de Tony Martin albums bezig is. Juist om de reden dat hij vind dat die periode ten onrechte vaak 'vergeten' wordt.

Een klassieker in het oeuvre van Sabbath wat mij betreft! Bijzonder ondergewaardeerd door puristen, Martin zweeft/soart en schittert als hij zelden meer zou doen, behalve nog bij de opvolger.
Vier nummers hier kunnen zich meten met het allerbeste en wel "Headless Cross" zalig dreigend, "When Death Calls" (goeie genade), Black Moon (simpel maar effectief) en het fraaie "Nightwing". Ook "Devil and Daughter" mag er wezen, de twee eerste nummers van de B kant heb ik wat minder mee, maar zeker niet slecht.
Deze plaat gaat altijd hard... snoeihard!

Via een pagina van Tony Martin zelf, heeft 'ie van de manager van Sabbath gehoord dat de re-release er nu echt gaat komen. We gaan het zien, al eerder geluiden over geweest, maar als Martin het zelf zegt, mag ik aannemen dat het dan (uit)eindelijk er toch van gaat komen.

Het wordt één box met alle releases, althans dat heb ik er van begrepen.

Okido! Naja, ik heb de cd's en de meeste bonustracks, of nummers die zijn blijven liggen die ik heb gehoord, zijn niet bepaald bijzonder. Zal 'm zelf dan niet aanschaffen vermoed ik. Zal weer een flink prijskaartje aan gaan hangen, ook al "is het maar" de Martin era. Maar blij dat er iig een heruitgave komt, de platen verdienen het. Losse uitgave zou echter wel zo mooi zijn, niet iedereen kan een box aanschaffen.

Hopelijk komt de Tony Martin era dan ook weer op Spotify te staan. Mis ik nu wel een beetje. Tony heeft een heerlijke strot en elk album heeft wel een zeer paar goede nummers, zo ook deze. Qua stijl is het enigszins vergelijkbaar met de twee Dio-platen, al wordt dat niveau niet overal gehaald. Maar het is wel beter dan de vorige paar platen. De opvolger Tyr vind ik nog net iets sterker qua songmateriaal.