The National - First Two Pages of Frankenstein (2023)

Het heeft me een paar luisterbeurten gekost om te begrijpen wat er nu precies gedaan wordt op dit album en waarom.
En nee, natuurlijk is dit niet slecht. Dit ontstijgt moeiteloos het niveau van 95% van de releases die recentelijk uitgekomen zijn. Want het is The National en ze zijn waarschijnlijk de beste band van de laatste 20 jaar. Maar toch knaagt het.
Vandaag heb ik Boxer nog eens opgezet en direct erna deze. En dan wordt het direct duidelijk. Dit is nog maar een slap aftreksel van wat de band ooit zo bijzonder maakte. Het rauwe randje is vrijwel weg. Het is eigenlijk ‘The National for dummies’. Het is een poging om een breder publiek te bereiken. Dit verklaart ook de prominente gastartiesten (die niet heel prominent bijdragen).
Ik lees in de perspromo dat het maken van dit album een zware bevalling was voor de band. Tussen de regels lees ik dat het misschien wel het laatste wapenfeit is. Allemaal best begrijpelijk en menselijk. Maar wel jammer. Als ik zin heb om een The National plaatje op te leggen vrees ik alleen dat het niet vaak deze zal worden, ondanks dat het best een aardig album is. Ze hebben er simpelweg een aantal gemaakt die een pak beter zijn.

Dat The National voor zichzelf de lat hoog heeft gelegd ben ik zeker met je eens, maar ik kan zo al een stuk of tien platen van de afgelopen twee maanden alleen al opnoemen die 'met gemak' deze plaat ontstijgen.

Nou, ik zou zeggen dat de enige gastartiest die prominenter is dan hun gewoonlijke gastartiesten (en die toch ook wel behoorlijk prominent bijdraagt) natuurlijk Ms Tay is. Maar haar aanwezigheid is dan op zich weer niet zo verrassend, na alle National-bijdragen aan haar laatste albums. Daarnaast: Phoebe deed al aan Matt’s solo-album mee, en Sufjan kan inmiddels (net als Justin, al doet die hier niet mee) als ‘vaste gast’ bestempeld worden. Dus eigenlijk valt het allemaal nogal mee, vergeleken met andere national-albums (zeker vergeleken met die vorige). Of bedoelde je (zie mijn bericht hierboven) dat die gastartiesten ditmaal prominenter worden gepresenteerd?

Voor de rest volledig eens met jouw bericht, helaas.

Eucalyptus dingt echter wel mee naar de SOTY-titel voor mij. Ik kan me niet herinneren dat ik zo positief reageerde op een nummer van The National. Wat. Een. Nummer.

Verder is Slowthai zijn derde nog altijd het sterkste wat ik dit jaar gehoord heb tot nu toe. Maar soit, dat is een discussie voor elders.

Echt waar? Ik vind dit ook al zo’n national-by-the-numbers-song, zeker niet onaangenaam, maar het beklijft nergens voor mij, ik hoor er niks onderscheidends in en denk alleen maar: dit type nummer heeft deze band al zoveel vaker zoveel beter gemaakt. Als ik zo’n enthousiast bericht echter lees, hoop ik meer dan ooit dat het kwartje nog zal vallen, uiteraard zal ik daar dan uitgebreid op terugkomen. Misschien moet ik het album als geheel even loslaten (even uit mijn comfort zone als albumluisteraar treden) en zo nu en dan een los nummertje proberen, wie weet dat dat wel helpt…

Toverwoord is hier sfeer. En sfeervol is het. Ook de samenwerkingen, vooral die met Swift zijn fantastisch. Heel goed album.

Tjonge jonge zeg ik frons toch wel regelmatig mijn wenkbrauwen wanneer ik hier sommige reacties lees. We worden af en toe getrakteerd op high brow geneuzel waarbij ik denk hoe kom je er bij?En voor de duidelijkheid : ook ik ken de volledige discografie van The National, ook al ben ik bewust in gestapt tijdens High Violet wat ik hier al eerder schreef.

Maar wat gesuggereerd wordt dat dit een soort The National versie 2 is, een slap aftreksel omdat 'het rauwe randje' zou ontbreken vind ik toch wel erg ver gaan.

Je zou het ook kunnen omdraaien, door die rauwe rand weg te laten en terug te gaan naar de essentie en meer "uitgeklede' songs te maken, die daardoor nog meer aandacht vragen voor de tekst en compositie vind ik getuige van lef en durf.

Deze plaat is in aanvang moeizaam tot stand gekomen doordat Matt Berninger duidelijk door moverende redenen in een angst voedende writers block verkeerde. Met behulp van de band en tijd is het goed gekomen en kan men nu -desgewenst- genieten / of niet van dit album.

Ik heb het nu een aantal keren gehoord en ben onder de indruk van wat de heren de wereld hier voorschotelen, ik vind het ook een totaal andere plaat dan I am Easy To Find en ook heel anders dan Sleep Well Beast, albums die ik beide kon waarderen, alhoewel de eerlijkheid mij gebied dat ik voor IAETF meer moeite moest doen. SWB pakte mij eigenlijk direct, een mooi en duister album.

Terug naar dit -voor mij- nu al fantastische album, laat ik dan direct maar mijn persoonlijke mening met mijn MM gebruikers delen:

de opener: Once Upon A Poolside vind ik van een hemelse schoonheid, de eenvoudige en sobere uitvoering van deze prachtige melodielijn door de piano vind ik zo bijzonder dat ik het nu al een van de mooiste National nummers vind. De subtiele bijdrage van SufJan Stevens, die vooral de achtergrondvocalen verzorgt maakt het helemaal af.
'This is the closest we've ever been......Don't make this any harder.."

Eucalyptus vind ik vintage The National, dit nummer -met rauw randje- had zo op High Violet kunnen staan of een van de latere albums. Het onderwerp (verdeling van goederen en zaken bij een scheiding) wordt op een heftige en naar mijn mening overtuigende manier gebracht, de frustratie ondersteund door prachtige gitaar solo's....

This isn't Helping, met dit keer ondersteuning van Phoebe Bridges, wordt ook prachtig opgebouwd, wat een geweldige arrangementen die achter de staccato piano aanslagen een fraai klankpartij neerzetten waar het koorwerk prachtig bij kleurt. Ook een geweldig nummer, helaas iets te snel afgelopen...

Tropic Morning News, de eerste vooruitgesnelde track waarmee de National Followers kennismaakte als opmaat voor dit album. Een nummer over de down makende berichtgeving die dagelijks over ons wordt uitgestort...een stuwende song, die ik nu ook al een National classic vind.Het stuwt naar een geweldige climax....Ook hier weer een super arrangement, een groeinummer.

Alien, weer zo’n onvervalst National nummer, prachtig gezongen en met die onvervalste drumpartijen die ik altijd met de band associeer. Dit keer op de achtergrond een hammond-achtig orgel die een duet aangaat met de drummer ondersteund door stevig gitaarwerk.

The Alcott featuring Taylor Swift, start met Matt zingend over een dwingende Piano ondersteuning, waarbij de achtergrond muziek aanzwelt wanneer Taylor de tweede stem pakt.
De twee stemmen kleuren mooi bij elkaar.
Ook hier valt weer op dat de composities zo rijk gevuld zijn qua instrumentarium, mooie tussenlagen ook vocaal wordt hier een mooie stuk geweven waarbij het tempo langzaam opgevoerd wordt “Back in love with you…..” knap gecomponeerd!

Grease In Your Hair, begint ook als een oorspronkelijke National song, had ook zo op een van de voorgaande albums kunnen staan, wat een killer van een song! Stuwend slagwerk, opzwepend en weer mooi urgent meerstemmig refrein. En weer een waanzinnige melodielijn! Een instant evergreen.

Ice Machines met een subtiel akoestisch gitaar intro, en een Matt Berninger die hier zingt op een manier zoals ik vroeger Cat Stevens op zijn oude werk ook hoorde zingen….
Het nummer wordt ondersteund door een apart kloppend percussie geluid… I don’t need Ice Machines….een vreemde groeibriljant, maar absoluut intrigerend.

Your Mind Is Not Your Friend open met de intrigerende zin: Your imagination is in an awful place….over een klein repeterend pianoakkoord, Phoebe Bridges zingt hier ook de tweede stem.
Een hallucinerende song die pas na diverse luisterbeurten zijn grote schoonheid toont, ook omdat hier weer sprake is van ene uiterst ingenieus arrangement in een gelaagde compositie.

Send For Me, wat een prachtige finale, dat wordt al duidelijk bij de eerste tonen. Een spannend nummer met een prachtige tekst. “Send for me.. I’ll come and get you..”
Ook dit nummer is zo rijk dat er meerdere luisterbeurten nodig zijn om alles goed te horen.

Ik heb het album nu ook met de koptelefoon op gehoord en dat is een heel andere ervaring dan over (mijn overigens uitstekende B&W, om misverstanden te voorkomen) boxen.

Het møge duidelijk zijn dat ik nu al absoluut onder de indruk bent van dit waanzinnig mooie werkstuk. Voor mij heeft The National zich met dit album overtroffen. Volgens eigen zeggen was Matt Berninger -negen maanden- de weg kwijt maar wat hij hier neer zet met zijn mede bandgenoten vraagt om een diepe buiging mijnerzijds.

Dit gaat mij nog vele uren luistergenoegen opleveren en ik hoop een hoop andere followers ook.

Hear hear!

Dank voor deze mooie uiteenzetting. Ik ben het helemaal met je eens. Prachtige subtiele plaat. En wordt alsmaar beter.

(En uiteraard is iedereen natuurlijk vrij om het minder goed te vinden)

De 95% is idd misschien wat ongelukkig geformuleerd hoewel natuurlijk subjectief maar het punt was idd dat ze de lat gewoon erg hoog hebben gelegd.

Phoebe op Mats’ solo? Nee toch? Er was wel een (fenomenale) losse single - Walking on a string - maar die stond niet op Serpentine prison.
Hoe dan ook, dit zijn 3 artiesten met een eigen significante fanbase met mevr. Swift natuurlijk als commerciële magneet en dat zal ze vast geen windeieren leggen.

Ah, je hebt helemaal gelijk natuurlijk. In mijn hoofd stond dat nummer ook op die plaat, gek eigenlijk dat-ie hem eraf heeft gelaten.


En dat is natuurlijk zeker zo, hoewel de band zelf toch ook bepaald geen obscure naam meer is dus dat verder niet nodig heeft. Maar ik was me er dus wel al over aan het verwonderen, dat de gastartiesten ditmaal op de tracklist vermeld staan terwijl ze dat voorheen nooit deden (Sufjan deed al op vele National-albums mee, en op dit nummer doet hij niet méér dan gewoonlijk).

Roxy6 is zeer enthousiast over de plaat.
Het is The National, een monument van een band, dus ik geef nog niet op...Gewoon later nog eens beluisteren op een geschikt moment. Ik kan niet verplicht naar een plaat luisteren. Moet er zin in hebben,all about mood. En sowieso door oortjes voor de subtiliteiten te horen waar deze plaat het wel van zal moeten hebben. Mocht ik alsnog mee geraken..

Log in | Bandcamp - thenational.bandcamp.com

Slechts 48 uur te bekijken. Hier krijg je een heel goed beeld van hoe de nummers live klinken.

Wat fijn dat je zo geniet van deze plaat. Ik deel ook zeker je mening dat het eerste nummer fantastisch is.

Om iedereen die het saai vindt weg te zetten als high brow, gaat inderdaad mijn wenkbrouw van omhoog . Dit is volgens mij iets wat een groot deel van de mensen vindt en daarom the national ook links laten liggen. Voor mij mist het de afwisseling die een the national album doorgaans wel heeft. Subtiel wordt afgewisseld met rauw, en zacht met hard. Bij deze plaat mist de afwisseling en mist ook het nieuwe.

Het "uitkleden" van liedjes hebben ze vaker gedaan (overigens vind ik uitkleden niet het juiste woord omdat er toch veel lagen zijn). Zo doet dit hele album denken aan de wat rustigere nummers van boxer: green globes, start a war en gospel. Maar vond ik ze daar beter, ook omdat ze beter tot recht komen door de diversiteit.

Het lijkt trouwens ook op andere rustigere nummers: runaway, i need my girl, pink rabbits, light years, so far so fast, i am easy to find, etc.

Zodoende is het voor mij een verzameling van nummers die niet Iers nieuws brengen en ze in het verleden doorgaans beter hebben gedaan.

Uiteraard zijn er uitzonderingen zoals de eerste drie nummers. Dat zijn toevallig alle drie nummers die elkaar in dynamiek afwisselen. Ook tropic morning news wordt steeds beter.

Zo veel smaken, zo veel meningen. IAETF is ook op me gegroeid op een enkele nummers na. De andere waren direct raak. Dus wie weet wat deze met de tijd gaat doen.

Wanneer je iemand quote hoef je niet de hele lap tekst opnieuw te kopiëren hoor Toby, dit in verband met de ruimte.

overigens zet ik niemand weg die het album saai vindt, ik refereer naar "sommige reacties" met name die waarbij het juist andersom is, mensen die weggezet worden omdat ze dit album wel mooi vinden en dan letterlijk zeggen:

"Het is eigenlijk ‘The National for dummies’. Het is een poging om een breder publiek te bereiken. "

Wanneer je dat leest snap je mijn reactie denk ik beter.

fijn dat je het album ook goed waardeert!

Ik vind het vooral allemaal wel erg depressief klinken zeg. Het was nooit een echt vrolijke band ofzo, maar er zat altijd wel wat humor en/of relatevering in. Het is zo maar een lange zit.

Ah, daarmee is de albumtitel wellicht te verklaren; Frankenstein is aan het begin van het boek namelijk ook de weg kwijt, dolend op de Noordpool, als ik me goed herinner.

Oef, zitten toch wel veel nietszeggende momenten tussen zeg. Nummers als Send for Me en Ice Machine doen me vooralsnog heel weinig. En die track met Taylor Swift word ik ook niet bepaald warm van. Eucalyptus en Your Mind Is Not Your Friend behoren wat mij betreft wel weer tot het betere werk dat de band gemaakt heeft. Het is nog te vroeg voor een definitief oordeel, maar heel erg enthousiast kan ik nog niet worden van het album in z'n geheel.

Mocht je nou kaartjes hebben voor The National in Ziggo Dome en nav het laatste album denken 'ik hoef daar niet meer naartoe', dan hou ik me aanbevolen

Elegant, dat is wat mij betteft de beste omschrijving. Spannend of venijnig niet in ieder geval, wel een mooi album dat als geheel zeer verdienstelijk, op volwassen wijze, de liedjes presenteert.
The Alcott is wat mij betreft de enige misser (in hoeverre Swift daar schuld aan draagt laat ik buiten beschouwing).
The National maakt in een tijd van zoveel 'plastic' muziek iets echt en oprecht. Koester ze.

Het vorige album was wat meer een uitstapje of experiment. Uit reacties maak ik op dat dat album bij velen echter niet in goede aarde viel (bij mij persoonlijk juist wel). In die zin is dit nieuwe album van The National voor velen denk ik meer een 'return to form'. Tegelijk is dat ook mijn voornaamste kritiekpunt: op het eerste oor klinkt dit voor mij als 'gewoon' weer een The National album. Het klinkt allemaal best ok en er staan een paar nummers op die ik sterk vind, maar dit album doet absoluut niks nieuws wat we niet al van de heren kennen. Behalve misschien dat er steeds meer samenwerking met andere artiesten lijkt te worden gezocht. Het resultaat daarvan vind ik persoonlijk een 'mixed bag' en iets wat ook niet echt heel veel toevoegt. Vooral het nummer met Tailor Swift vind ik persoonlijk (pardon my french) echt een zeiknummer, en niet een muzikale richting die de heren wat mij betreft verder hoeven te volgen. Helaas staat precies dat nummer nu al bovenaan als je The National opzoekt op Spotify, dus het zal ze geen windeieren leggen. Nu met z'n allen hopen dat The National op den duur niet dezelfde richting op gaat als Coldplay..

Heb een beetje hetzelfde gevoel als Ddk. I Am Easy to Find was is een zeer boeiend album waarin The National hun core cound behield maar het experiment niet schuwde. In vergelijking daarmee zit Frankstein erg in hun comfort zone. Begrijpelijke move van de heren aangezien niet iedereen de experimentelere uitstapjes in I Am Easy to Find evenzeer waardeerde maar wat mij betreft wordt daardoor wel aan kwaliteit ingeboet.

Het moet trouwens ook gezegd worden dat The National mijns inziens niet alles gehaald heeft uit sommige nummers op deze plaat. Tropic Morning News is bijvoorbeeld best een aardig nummer maar klinkt toch een beetje vlak ten opzichte van de live versies. Jammer, had wat mij betreft echt een topper kunnen zijn als het de live-versies meer had benaderd, nu is het gewoon goed. Ice Machines is ook veel beter live bijvoorbeeld. Ik vrees dat Aaron Dressner zijn uitstapjes als producer voor popfenomenen als Taylor Swift en Ed Sheeran hier niet vreemd aan zijn, alles klinkt een beetje teveel gladgestreken. Ik zou iedereen aanraden om de live-versie van dit album die de band een paar weken voor de release gespeeld heeft in Bearsville , Woodstock te bekijken. Klinkt een pak levendiger en gewoon beter. Wat mij betreft zou het een goed idee zijn om voor hun volgende worp een producer van buiten de band aan te trekken, maar aangezien Aaron Dessner tegenwoordig zelf een veelgevraagde producer is zal dat wel niet gebeuren.

Bovenstaande bedenkingen terzijde vind ik dit wel nog gewoon een goed album van The National. De piano-tracks komen wel goed uit de verf, vooral de opener is zeer sterk. En zo een Eucalyptus is gewoon een ouderwets sterk National nummer. Wat mij betreft mogen ze dat soort nummers blijven maken, zal nooit vervelen.

Niemand vindt dat Eucalyptus iets weg heeft van Mr. November?
Wat de piano betreft, die vind ik in de openingstrack wel heel simpel..

Ben nu weer 3 nummers ver en het klinkt allemaal zo vertrouwd, te vertrouwd...Ik ben al wat gematigder na mijn initiële ontgoochelende 1e reactie vorig weekend. Natuurlijk ook al omdat ik nu al weet hoe het klinkt..

Albumtracks als Alien en Ices Machines vallen me nu wel positief op. Ik hoor in de laatste wel een vrouwenstem. Wie is dat? Het lijkt wel of de gastartiesten speciaal vermeld zijn omdat ze bekend zijn..

Grease in Your Hair doet me wel veel aan Terrible Love denken.

‘ … I'll be over here lying near the ocean
Making ocean sounds
Let me know if you can come over
And work the controls for a while’

Mijn toppunt van het album !!

Het album groeit alweer iets. The National blijft te goed om niet minimaal een **** album af te leveren!

Wel een evenwichtige review van Anthony Fantano. Ben het niet met alles eens, maar er zit zeker wel een kern van waarheid in zijn betoog.

Ik heb nu tweemaal hiernaar geluisterd en ik ben van mening:

- dat het, vergeleken met de 'klassieke' albums, op het eerste gezicht meer klinkt als een popalbum
- dat de composities sfeervol en gedegen in elkaar steken
- dat het album, mede door de sterkte van de lyrics, waarschijnlijk nog kan groeien (en dat is wat mij betreft niet onwaarschijnlijk, aangezien ik ieder album van The National vaak heb moeten horen voor ik het op waarde wist te schatten)

Verder een pluspunt voor 'The Allcott'; Taylor Swift geeft hier echt een meerwaarde aan.

Inmiddels wel beluisterd, maar ben er nog niet helemaal uit. De voorafgaande eerder vrijgegeven tracks vind ik heel behoorlijk en This Isn't Helping met een prima bijdrage van Phoebe Bridgers is nu al een favoriet.
Ga er nog even rustig voor zitten.

Heerlijke 'review'. Nog een aantal keer geprobeerd, maar dit album blijft een slaapverwekkend geheel. Zelfs een sterke track als Eucalyptus blijft tussen alle andere doezel momenten niet overeind.

Ik neem Anthony persoonlijk niet heel serieus hoor. Een beetje een pseudo muziekkenner en hij is vaak heel biased over bepaalde artiesten. Ik kijk hem wel alsnog hoor, maar meer omdat ik toch benieuwd ben. Ik ben het zelden eens met 'm.

Waarschijnlijk Lisa Hannigan of Mina Tindle. Die staan ook in de liner notes vermeld. Die leveren vaker bijdrages aan National platen. Alleen iets meer op de achtergrond.

Beter kan je een album niet verwoorden/uitbeelden. Heerlijke review! Zoals de meesten het ervaren..