De Amerikaanse rockband The Beach Boys was in 1962 één van de eerste bands die de surfmuziek succesvol doorvoerde naast bekende artiesten zoals Dick Dale. Mede door dit succes ontwikkelde de groep zich steeds meer in hun muzikale stijl door perfectionist Brian Wilson. Zijn creatieve ambitie werd niet ingezien door de groepsleden en platenmaatschappij, wat er bijna voor zorgde dat het in 1966 verschenen album Pet Sounds niet zou verschijnen. Het album kenmerkt zich door complexe arrangementen en de prachtige songteksten die in zijn totaliteit zeer sterk zijn uitgewerkt.
Het album opent met de klassieker Wouldn’t It Be Nice die je door de unieke beginsound al gelijk het nummer in duwt. Het muzikale orkest geeft het nummer een extra laag en leidt je door het leven van een koppel die denkt aan het volwassen zijn. De krachtige samenzang vormt een meeslepend geheel die door de hoge zang vrolijke reacties oproept. De pracht en praal gaat verder in het sfeervolle You Still Believe in Me. Instrumentatie zoals de harpsichord zorgen voor de unieke geluiden waar toeters en bellen zich veelvuldig in vermengen. Een klein maar fijn liedje met een complexe instrumentatie.
That’s Not Me is wat lichter met zijn drums, orgel en bas. Het verhaal vormt een treuriger geheel waardoor de intro wegvalt en de klanken de emoties versterken. Een man die zichzelf niet meer is en zich eenzaam en verlaten voelt wordt versterkt door de achtergrondzang. De donkere klanken van het orgel vormen de basis voor Don’t Talk. Het is niet de tijd om te praten maar om stilletjes alleen aan dit moment te denken. Het strijkorkest komt langzaam aanzetten om de emoties aan te wakkeren en laat een soberheid over het geheel glijden. I’m Waiting for the Day opent groots en bombastisch waarna het overgaat in een eenvoudige melodielijn waaraan zich instrumenten vastklampen. Een vervlogen liefde moet worden terug gevonden, het verhaal wordt aangesterkt door de complexe achtengrondgeluiden.
I gave you love with a brand new start
That’s what you needed the most
To set your broken heart free
Met Let’s Go Away for Awhile volgt een instrumentaal gedeelte die krachtig in opbouw naar het hoogtepunt toewerkt. Strijkers voegen zich bij de zware saxofonen en worden weer stilletjes weggedreven om zelfs een colaflesje in de spotlight te zetten. De arrangementen vormen zich door het nummer heen en laten de ruim twee minuten als een schouwspel achter. Dan komen we aan bij de klassieker Sloop John B, een nummer dat in 1916 al voor het eerst werd ontwikkeld. Het muzikale gedeelte is zeer complex met een scala aan instrumenten. In alle geluiden wordt het verhaal over het schip verteld in een prachtige samenzang. De stemmen vullen elkaar op verschillende momenten aan. De muzikale structuur wordt in God Only Knows nog complexer met violen, accordeons, blazers en piano’s. De begintune is wereldwijd bekend en opent het verhaal van een persoon die de toekomst voor zich ziet en de liefde van zijn leven niet wilt verliezen. De instrumenten weven zich door elkaar heen en vormen een vrolijk en ontspannen ritme die de emoties op belangrijke punten versterken. Door de toevoeging van korte instrumentale stukken op de achtergrond ontdek je bij elke luisterbeurt meer en meer. Een hoogtepunt uit de muziekgeschiedenis in al zijn vormen.
I may not always love you
But long as there are stars above you
You never need to doubt it
I’ll make you so sure about it
I Know There’s an Answer opent met de heldere tonen van de tack piano, het ritme wordt daarbij versterkt door saxofoons en percussie. Al Jardine zingt de teksten ondersteund door de overige bandleden. De korte muzikale intermezzo vormt een vreemd schouwspel met blazers en al. Het egocentrische van de mens staat en hoe te vertellen dat iemand ook anders kan leven. De sombere teksten worden aangewakkerd met de emoties door de muziek. Op Here Today is de relatie voorbij en versomberd het geheel door de nieuwe vriend die ze krijgt. De ritmes van het nummer wisselen nogal eens en de donkere klanken worden afgewisseld met tonen van optimisme. Erna komt met I Just Wasn’t Made for These Times een vervolg met overpeinzingen in gedachten over het opgroeien en de romantiek. Brian bezingt de teksten met de ander leden die de zinnen door elkaar heen afiwsselen. De ritmes zijn complex maar wonderschoon met de saxofoons die lichtjes door het nummer heen blazen en de andere instrumenten hun werk laten doen.
De titeltrack Pet Sounds is puur instrumentaal en doet exotisch aan door de bongo’s, flesjes cola en verschillende blazers. De ritmes wisselen constant en aanwakkeringen vinden veelvuldig plaats. Het vormt de opmars naar het slotstuk Caroline, No. De vrouw die na een break-up totaal veranderd is en de emoties die hierdoor naar voren komen. De instrumentatie is rustig met de harpsichord en verschillende fluiten. Na ruim twee minuten lijkt het nummer voorbij maar komen de dierengeluiden nog even voorbij in de vorm van een blaffende hond.
Pet Sounds is groots, emotioneel, romantisch en vooral muzikaal zeer complex. Brian Wilson wist op het album een ongekende hoeveelheid instrumenten samen te brengen en in een perfecte harmonie met elkaar te laten communiceren. Het ritme gaat verschillende kanten op waardoor er veel te ontdekken valt. Emoties worden versterkt door strijkorkesten en blazers en bijzondere instrumenten zoals de Tannerin geïntroduceerd bij het grote publiek. Een pareltje in de muziekgeschiedenis die een opmars vormde voor meer geëxperimenteer in de muziek.
5*
Afkomstig van
Platendraaier.