Na lang wachten is de 25 bejaarden editie binnen. Mijn vrees dat het remasteren de plaat niet beter zou maken was gegrond. In het beste geval hoor je geen verschil, en wanneer je dat wel hoort -bijv. in Here Today, waar Dave naar achter(!) is geschoven in de mix
- is het resultaat alleen maar minder.
Gelukkig maakt de 2e (live) CD veel goed. Het geluid en het optreden zijn veel beter dan dat op de live CD van the Gallery Club en is uit 1983, en klinkt dus ook heel anders en puntiger dan de opname in the Academy aan het begin van dit millennium.
Dave's atmosferische gitaarwaaiers, zwanger van de delay, komen hier goed tot uiting, met name op Pleasure and Pain, Paper Tigers en natuurlijk View from a Hill, een afsluiter zo monumentaal en majestueus als the Doors' The End en JD's Decades.
Vroeger kon ik the Chameleons nooit draaien zonder dat ik mijn gitaar erbij moest pakken, en na jaren gedwongen snaarafkicken - twee kids, weet je wel - heb ik er na het beluisteren van deze live-opname toch weer eentje opgedoken. Drama natuurlijk.
Was ook helemaal vergeten dat Dave en Reg ttv SotB hun gitaren een hele toon hoger (Fis) stemden ipv van de (standaard) open E.
Kwam daar weer achter toen ik Dave's echo-ende riff op twee-derde van View from a Hill weer probeerde, maar die is in B-mineur en gossiemikkie wat zat ik te stumperen toen ik me ineens weer die alternatieve tuning binnenviel. En dan speel je een Bm riff in de open (en dus gemakkelijke) Am positie. Wonderbaarlijk!!!
Weg met dat voetbal vanavond, ik word alsnog gitaargod, verdorie!!!