menu

Genres / Rock / De metal top 100 van...

zoeken in:
avatar van Don Cappuccino
6-4

Ik heb veel meer met Khanate dan Sunn O))) en dat komt waarschijnlijk inderdaad door de toevoeging van drums. De vocalen van Alan Dubin zijn ronduit maniakaal, zijn uitvoeringen behoren tot de meest intense die in het metalgenre te vinden zijn. Deze track komt inderdaad vergeleken met ander Khanate-werk nog best ''normaal'' uit de hoek met een duidelijke puls. Toch hoor je ook hier die ongelofelijke onderhuidse spanning in de gitaarfeedback en stiltes.

Van Queensrÿche ken ik alleen Operation: Mindcrime en dat vind ik een uitstekende plaat. Geoff Tate zingt inderdaad waanzinnig goed en de track is groots en theatraal, maar ook erg gebalanceerd en duidelijk gestructureerd.

Black Sabbath blijven enorme eindbazen en daar kun je inderdaad allerlei tracks van selecteren voor een metal top 100. Tony Iommi's riffs behoren nog steeds tot de zwaarste en doordringende metalriffs die er zijn, ondanks dat de gitaren inmiddels al drie extra snaren bevatten (ja, we zijn er inmiddels al bij negen) en metalbands enorm omlaag stemmen. Er zijn bakken stoner/doombands die proberen dit te doen en niet in de buurt komen van de oorsprong. Het einde heeft een psychedelische sfeer in zich. Je hoort Sabbath per plaat in de jaren '70 steeds meer proggy elementen toevoegen met succes.

avatar van ASman
Khanate is een band die ik via MuMe heb ontdekt; toevallig zelfs toen ik in de top 10 van Edwynn ging rondneuzen. Nadat ik de plaat had beluisterd, zei ik meteen tegen mezelf "die moet ik hebben!"
Eigenlijk nog steeds een van de meest lugubere albums binnen het genre en toch zit er nog steeds iets "catchy" in. Ik weet dat het woord "catchy" als kryptoniet is voor de doorsnee extreme metal aanhanger, maar ik bedoel het meer in de zin van een zwaar auto-ongeval: het is afschuwelijk, maar je kan niet wegkijken. Skin Coat is een van de eerste Khanate nummers die bij mij bleef hangen. Vooral het "I...wear...a human shield...shhh shhh shhh" stukje is van zo'n psychopathische kwaadaardigheid dat je - of ik toch - er onmogelijk aan kan weerstaan. Ik heb het overigens op een kinderachtige manier weleens gebruikt om een paar van mijn naar uitsluitend r&b luisterende kennissen te choqueren.

Iets van Operation : Mindcrime mocht natuurlijk ook niet ontbreken. Een rockopera misschien, maar wel een met meerdere pakkende songs met een kop en een staart. Suite Sister Mary is daarvan wel het bewijs. De songwriting is van buitengewone klasse en Geoff Tate had indertijd een stemwerktuig waar menig zanger jaloers op mag zijn.

Altijd leuk om een plaat van - "een van de" of "DE" (afhankelijk bij welke mening je jezelf positioneert) - Founding Fathers van het genre tegen te komen. Deze track is nogmaals een bewijs dat de sound van het ook door mij teerbeminde Black Sabbath ook in het moderne tijdperk nog steeds staat als een huis. Moddervette riffs gecombineerd met sfeerversterkende elementen die ervoor zorgen dat de interesse onophoudelijk geprikkeld wordt. Top top top.

avatar van Cryotank
29-20
- Worship vind ik te deprimerend om zelf naar te luisteren, maar wat een ontzettende logheid zit hierin! Het is alsof je in een moeras staat en bij elke aanslag van de snaren dieper in de modder wordt gezogen tot het water je aan de lippen staat.
- The Banishment van Jex Thoth is een van de weinige nummers in je lijst waar ik niks aan vind.
- Ik vind Bruce Dickinson het best op zijn plek bij Iron Maiden. Dit solonummer is ook wel in orde.
- Boeiende track van Cynic. Zeer ingewikkelde partijen en een bijzonder klinkende zang, die ook zonder effect prima klinkt.
- Throane heb ik af moeten zetten. Wat een herrie!
- On They Slay van Atheist kan me dan wel weer bekoren. Razendsnel spel van uitstekende muzikanten en toch een rechttoe rechtaan punky thrashsfeer waar ik altijd wel voor te porren ben.
- Prima track van Vektor. Een desolate sfeer hangt over het nummer heen, alsof je vanuit een ruimteschip machteloos toekijkt hoe in de verte de aarde kapot wordt geschoten door buitenaardse wezens. Vektor is een band die ik niet opzoek maar wel heel knap vind.
- Gods to the Godless van Primordial is zowel episch als somber, dus ik vind Dons associatie met de verwonde strijder wel treffend.

avatar van Johnny Marr
Pfoeh, dat zijn wel ff drie meesterwerken na elkaar zeg.

avatar van Johnny Marr
ASman schreef:
Ik heb het overigens op een kinderachtige manier weleens gebruikt om een paar van mijn naar uitsluitend r&b luisterende kennissen te choqueren.

Heel herkenbaar...let je op, ArthurDZ?

avatar van ArthurDZ
Johnny Marr schreef:
(quote)

Heel herkenbaar...let je op, ArthurDZ?


Nope

avatar van jasper1991
Gaat alles nog goed met de telling? Black Sabbath zou volgens mij nummer 4 moeten zijn.

Hoe dan ook, ik heb weer driemaal genoten. In het geval van Khanate kun je je wel afvragen of dat woord adequaat is. Boeiend vond ik het in ieder geval zeker. Soms wil je catchy melodieën op een lekker tempo en soms pure antimuziek vol slome QWOB-achtige lelijkheid. Ik denk dat deze mannen van Khanate dit als geen ander beheersen. Toch zat het geheel door de feedback en wendingen geraffineerd in elkaar. Best gaaf, zeker voor een keertje.

Suite: Sister Mary ligt meer in mijn straatje, en is inderdaad een prachtig duetepos met geweldige zang, gave bombastische hooks in een heerlijk meeslepend geheel op een legendarisch album. Dit nummer is toch zeker een van de hoogtepunten op Operation: Mindcrime.

Black Sabbath klinkt hier heel episch en biedt een nummer dat prachtig opbouwt, van grimmig, bluesy tot lekker vooruitrockend, welhaast swingend inderdaad, met immer de spannende sfeer en als kers op de vuurpijl een geweldige gitaarapotheose.

avatar van AOVV
6-4

Lugubere waanzin voor gevorderden, dit. Khanate klinkt hier zo intens en vuig dat je er bijna fysiek misselijk van wordt. Fantastisch debuut, hoor; ik hoop ‘m ooit ergens op de kop te kunnen tikken.

Suite Sister Mary is een opus van denderde kwaliteit. Alles aan dit nummer is goed; een waar kabinetstukje van Queensrÿche! Het onheilspellende sfeertje waarmee het nummer begint, zet meteen de toon en leidt Geoff Tate voortreffelijk in. Tate is wellicht één van de beste metalzangers die ik ken, met een enorm bereik en vooral een heel sterke emotionaliteit; hij heeft de gave je echt in een nummer mee te trekken.

Tja, Sabbath hoort gewoon thuis in zo’n top 100. Vind ik tenminste. Dit nummer behoort niet tot mijn favorieten van de band, maar is alsnog een ijzersterke compositie, met die typische Ozzy-vocalen, een prima progressie doorheen de track en spetterend gitaarwerk van Tony Iommi, één van de meest iconische gitaristen allertijden.

avatar van Edwynn
03. Emperor - Ensorcelled By Khaos

Ensorcelled By Chaos stond op Anthems To The Welkin At Dusk. Een album waar Emperor de blackmetal alweer losliet om iets progressievers na te gaan streven. Dat neemt niet weg dat Emperor hier met brave en ingetogen 70s riedeltjes kwam aankakken. Ensorcelled By Chaos is net als de rest van het album een wervelstorm van drukke doch melodieuze riffs, beestachtige drums en enigszins verstopte syntharrangementen. Ook begraven in de mix treffen de krijsen aan van opperhoofd Ihsahn alsook zijn galmende cleane zang. Het is ondanks die moeilijke mix een album waar zoveel op te ontdekken valt en dat om die reden ook nooit verveelt. Tegelijkertijd geven dit soort producties een plaat vaak extra charme. Ensorcelled By Chaos laat ook nog eens zien dat Emperor niet snel veel minuten nodig heeft om dat hele register open te rukken. Emperor stond eenzaam aan de top in de tweede helft van de jaren 90.

https://www.musicmeter.nl/images/cover/0/768.jpg?cb=1609682853

02. Deathspell Omega - Mass Grave Aesthetics

Deathspell Omega gooide na het uitbrengen van een tweetal tradionele blackmetalalbums het roer compleet om. Vanaf de cd Si Monumentum... en de EP Kenose werden we om de oren geslagen met opussen vol dissonante riffs die als hagelstenen in die als in een blizzard in je gezicht slaan en dat allemaal aangedreven door onmenselijke drumslagen en dito baswerk. De vocalist van dienst brengt op bezwerende wijze de ongemakkelijke boodschappen die meer en meer op literaire wijze zijn opgetuigd. Rondoms de albums verscheen nog een aantal EP’s waarbij Mass Grave Aesthetics mij het meest bij is gebleven. Een indrukwekkend epos van twintig minute waarin de hele kern van deze Franse band in de etalage gezet wordt. Opgejaagd en druk, beenhard en overladen met een zeer lugubere atmosfeer die mede vormgegeven wordt door de verwrongen additieven zoals de verdronken kerkkoren. Om kort te gaan: Een verpulverende track.

https://www.musicmeter.nl/images/cover/178000/178795.jpg

01. Mercyful Fate - Night Of The Unborn

Night Of The Unborn stond op het onvolprezen Don’t Break The Oath album. Het is een dollemansrit langs de latten van de heavy metal uit de vroege jaren 80. De solo’s vliegen je om de oren. King Diamond is natuurlijk de blikvanger van deze band met zijn “love it or hate it stem. Het is wel dat theatrale wat de metal dat beetje extra geeft. Soms geschift, soms ietwat melanholiek. Voldoende om de juiste spookachtige draai te geven aan de compositie. Juist op Night Of The Born vind ik de hele opbouw naar de wilde uitspattingen aan het slot zo verschrikkelijk geslaagd te noemen. Toen ik dit voor het eerst hoorden viel me de mond los van verbazing. Hier was ik echt van overdonderd. De indrukken die de oude Fate nog steeds bij mij oproept, zullen waarschijnlijk wel nooit vervagen. Anders dan de meer recentere releases van Fate/King heeft deze productie karakter door de aparte zang niet zo prominent en droog in de mix te zitten.

https://www.musicmeter.nl/images/cover/1000/1328.jpg?cb=1573379318

avatar van Cryotank
19-10
- Boleskine House van Triptykon ligt zwaar op de maag. Goed nummer, maar niet echt mijn smaak.
- De riffs van Aspyxiated Times vind ik erg sterk, zeker in combinatie met de drums.
- The Sentinel komt ook hoog in mijn lijst, dus ik kan deze keus alleen maar toejuichen.
- Teitanblood was me een brug te ver.
- Iced Earth is een band waarin ik me altijd nog eens wil verdiepen. Ik merk dat sommige albums van hen beter bevallen dan andere. Travel in Stygian klinkt prima, inclusief de zang (met uitzondering van de woo-hoo-hoo-hoo halverwege). De verschillende stukken passen goed na elkaar. Het is een lang nummer maar had zelfs nog wel even door mogen gaan. Beetje jammer hoe de frontman vandaag in het nieuws kwam , maar ik probeer politiek en muziek maar te scheiden.
- Sepultura's Sarcastic Existence heeft lekkere old-school thrashriffs en -drums.
- Blood Incantation vind ik een van de interessantere metalbands van de afgelopen jaren en Awakening from the Dream of Existence to the Multidimensional Nature of Realtity laat zien waarom: veel afwisseling, ronde grunts, uitstekende intrumentbeheersing en als kers op de taart dromerige soundscapes.
- Your Prophetic Throne of Irony van diSEMBOWELMENT vind ik een boeiend en goed nummer, al kan ik moeilijk beschrijven waarom dat is. Ik kende deze band niet; maar eens meer van zoeken.
- Morbus Chron vond ik minder geslaagd vanwege de overvloedige galm en naargeestige sfeer.
- Overkill - Wrecking Crew: Hier houd ik van: energie, snelheid en attitude. De zang klonk hier ook nog veel beter dan tegenwoordig. Het klinkt allemaal wat rommelig maar is daarom juist effectief.

avatar van ASman
Anthems to the Welkin At Dusk is dan wel een van de bekendste albums binnen de black metal, maar het is daarom geen makkelijke plaat. Een track zoals Ensorcelled By Chaos toont aan dat het een werkstuk is waar jaren na datum nog ontzettend veel in te ontdekken valt en daarom uitdagend en interessant blijft. Erg knap. Emperor is overigens ook een band die naar mijn mening een vlekkeloze discografie heeft; van de rauwe demo opnames tot het moment waar ze vol voor de prog gingen.

Ik ken eigenlijk weinig andere bands die zoveel sublieme EP's hebben uitgebracht als Deathspell Omega. De track-EP Mass Grave Aesthetics omvat daadwerkelijk de volledige sound van de band en stelt deze in al zijn verwrongen naargeestigheid met de borst vooruit tentoon. Bizar om te beseffen dat DsO werd beschouwd als een weinig opmerkelijk lo-fi black metal bandje en dan plots in 2004 kwamen ze uit het niets aanzetten met genre-definiërend werk. Sublieme band.

Ik verwachtte in dit topic een alom geliefde kraker als A Dangerous Meeting, Desecration of Souls of Come to the Sabbath tegen te komen, maar Night of the Unborn is van gelijkwaardige kwaliteit. Een wervelwind van riffs, solo's en King Diamond's capriolen die je om je oren slaan. Heel dit album is wat mij betreft een 10/10 en Mercyful Fate behoort alleen al omwille van hun werk tot en met 1993 tot de beste heavy metalbands aller tijden.

avatar van Don Cappuccino
Emperor is qua schrijf- en speelvaardigheden misschien wel de beste blackmetalband ooit. Het riffwerk is ontzettend gelaagd en complex met veel kronkelingen, ze schudden prachtige melancholische melodieën uit de mouw, de symfonische elementen zijn ontzettend smaakvol en tegelijkertijd knalt het ook nog enorm. Emperor is zeer verfijnd op deze plaat, maar blijft toch iets ruws houden. Het ademt, het schommelt qua tempo en het schuurt. Het schoolvoorbeeld dat technische progressieve blackmetal gewoon heel venijnig uit de hoek kan komen.

Deathspell Omega is een van de meest invloedrijke blackmetalbands ooit en vooral de blackmetal van de laatste tien jaar had heel anders geklonken zonder dit gezelschap. De band heeft inderdaad een waanzinnig goede serie aan EP's afgeleverd. Mass Grave Aesthetics is grimmig zoals goede blackmetal moet zijn, maar brengt ook een fikse dosis aan technische jazzy, bijna mathrockachtige riffs. De drumritmes zijn zelden in herhalende patronen en in combinatie met de bezeten vocalen word je echt in een maalstroom gezogen.

Instrumentaal is Mercyful Fate van absolute wereldklasse, maar voor mij zullen King Diamond's vocalen altijd een enorm struikelblok blijven. Dat is al veertien jaar zo, dus ik verwacht niet dat het nog zal veranderen. Het voelt voor mij alsof het niet juist is, ik vind eerlijk gezegd zijn vocalen niet om aan te horen. Ik had zelfs de neiging om dit nummer uit te zetten vanwege de vocalen. Het is een soort zang waar ik eigenlijk ronduit verbaasd over ben dat zoveel mensen het wel lekker vinden klinken.

avatar van trebremmit
Ja, met die zang van Mercyful Fate kan ik ook niks, echt niet om aan te horen, terwijl het muzikaal wel goed is.

Deathspell Omega en Emperor kan ik wel wat meer mee, vooral die eerste vind ik erg goed.

avatar van AOVV
Geweldig nummer van Emperor, dit is inderdaad zoveel meer dan black metal. De Zweden zochten nadrukkelijk het experiment op, en als je hun oeuvre chronologisch beluistert, merk je die progressie ook op. Deze tweede plaat is wat mij betreft hun meesterwerk, omdat die zowel de vroege, rauwe black metal als de progressievere tinten naadloos weet samen te smeden.

Van blueslegende Robert Johnson wordt gezegd dat hij ooit z'n ziel aan de duivel verkocht in ruil voor zijn talent. Deathspell Omega zou je met wat verbeelding van hetzelfde kunnen verdenken want, zoals hierboven reeds wordt gezegd, kwam de band na twee onopvallende plaatje opeens met grensverleggend materiaal dat het genre haast herdefinieerde. Hun meesterwerk uit 2004 staat terecht in m'n top 10 te blinken, deze EP is er één uit een bescheiden reeksje, waar ik o.a. Diabolus Absconditus op ongeveer dezelfde voet plaats. Dit is gewoon hors catégorie.

Met Mercyful Fate heb ik een beetje hetzelfde probleem als Don Cappuccino. Hoewel ik deze plaat wat beter kan velen dan bijvoorbeeld Melissa. Dit nummer is instrumentaal een bruisend kolkende metalkanjer, de vocalen maken echter dat ik er nooit voor de volle 100 procent van kan genieten.

Komt er nu nog een nummer 0? Of een nummer 666? Hoe dan ook, ik heb erg genoten van deze exquise lijst!

avatar van Edwynn
Ja er komt een nummer 0. Vanwege die nummer 93

avatar van ASman
Ik ben precies in de minderheid, maar ik word toch kinderlijk enthousiast van de vocalen van King Diamond, zeker op dit album

avatar van Johnny Marr
King Diamond is één van de beste heavymetalzangers aller tijden, dat weet iedereen. Don't Break the Oath is waarschijnlijk wel het beste heavymetalalbum van de jaren '80. Toplijst, Edwynn!

avatar van Edwynn
En dan nu de afsluiterrrr van deze lijst. Die zal vast voorspelbaar zijn. Maar goed.

0. Iron Maiden - The Loneliness of the Long Distance Runner

Ja, moet je luisteren. Ik ben grootgebracht met Iron Maiden. En ik zou een top 100 kunnen maken met alleen maar nummers van Iron Maiden. Voor mij de alfa en de omega. Al is er nog zoveel meer op mijn pad gekomen sinds die dagen dat ik als 8 of 9 -jarige met deze Britten in aanraking kwam. Gelukkig maar. Toch is mijn liefde voor deze band nooit minder geworden. Hoewel ik soms maandenlang niets luister van de band. Dat wijt ik aan tijdgebrek. Ik heb twee banen en een gezin. En dat doet iets met mijn vrije tijd. ik kijk dan ook uit naar een rustiger leven waar ik de tijd kan nemen voor alles wat ik (nog meer) zou willen luisteren. Dan nog is er Iron Maiden. Ik twijfelde dan ook lang aan welk nummer ik zou kiezen. Dat het van Somewhere In Time zou komen moest wel. Dat is de eerste plaat die mij volledig in mijn greep kreeg. En elke keer als ik het hoor, brengt het me terug naar die onbezorgde tijd waarvan dit de soundtrack is. The Loneliness Of The Long Distance Runner is een deep cut die we eigenlijk nergens meer tegenkomen. Het mysterieuze intro dat langzaam opbouwt naar de staccatoritmen in de verzen vanwaar we al snel weer naar de hymne-achtige refrein gestuurd worden. Het is zo archetypisch Maiden dat ik soms niet snap waarom we dit nooit meer in de shows tegenkomen. De productie draagt enorm bij aan de charismatische kracht van het album. Maidenalbums hebben vaak een concept, een visioen zonder dat die samenhang er eigenlijk is. Het is zo verrekte coherent dat het pijn doet. The Loneliness Of The Long Distance Runner is de opener van kant B en dat is de perfecte plek op Somewhere In Time.

https://www.musicmeter.nl/images/cover/2000/2311.jpg

avatar van Edwynn
Zo! Dat was mijn lijst der lijsten. Ik hoop dat ik de verwachtingen een beetje heb kunnen inlossen en dat jullie je hebben geamuseerd en misschien zelfs wel wat verrassingen hebben meegepikt. Ik vond het in ieder geval erg leuk om op te stellen en te delen.

Dan gaat het stokje nu over naar Cryotank als ik het bij het rechte eind heb.

avatar van ASman
Mooie afsluiter van de lijst. Een ijzersterke track van een onverwoestbaar quasi perfect heavy metal album.

Bedankt Edwynn voor opnieuw een lijst die om van te smullen was. Deze lijst heeft me net als de vorige lijsten aangespoord om enkele albums toe te voegen.

avatar van jasper1991
De laatste vier:

Het hele album van Emperor vind ik iets te veel van het goede, maar dit is een voorbeeld van een nummer dat zo op zichzelf prima werkt. De productie zorgt voor een agressieve, rijke en tegelijkertijd venijnige sfeer, riffs zijn lekker, hypnotiserend. Prima, mooi opgebouwd ook.

Deathspell Omega kwam met een machtig epos. Hit blackmetalgeluid klinkt veel helderder, maar tegelijkertijd verdorven. Er komen meerdere lekkere riffs voorbij, soms vrij groovy. Lekker mystiek einde ook. Echt genoten hiervan.

Ik heb normaal gesproken niet zoveel tegen op zang buiten de lijntjes, maar deze van King Diamond trek ik ook niet zo. Als ik mijn best doe, hoor ik wel dat het een goed lopend metalnummer is, maar hier hoef ik verder niet zoveel mee.

The Loneliness of the Long Distance Runner vind ik ook een heel degelijk nummer van Iron Maiden op het sterke Somewhere in Time. Prachtig opgebouwd. Het begin lijkt een beetje op It's a Sin, maar ik was er al achter dat dat nummer een jaar later werd uitgebracht dus niets daarover. Daarna lekkere felle, gejaagde coupletten en een machtig refrein dat op zichzelf ook weer een aardige overgang heeft. De wisselwerking tussen couplet, pre-refrein en refrein maakt het nummer eigenlijk heel sterk. Aan alles is gedacht.

Veel genoten, heel mooie lijst, hartelijk dank Edwynn!

avatar van The_CrY
Dat ziet er alvast smakelijk uit, die top 10! Maar ik moet nog een hoop inhalen, dus dat doe ik eerst.

24-20

Cynic heeft een lekker aparte vibe. Inderdaad death metal, maar genoemde fusion en sfeer maakt voor mij een wereld van verschil. Dit valt hier goed. Korte, krachtige song met sterke identiteit.

Throane begon en ik vreesde het ergste, maar dit verwoestende epos maakt zo mooi gebruik van noise en sfeer dat het als een woestenij van geluid aanvoelt. Dat alles in het meest positieve kader. Fijne, duistere brij.

Atheist knalt ook lekker.

Vektor staat nog altijd op mijn lijst om eens te gaan beluisteren. En toch heb ik dat nog nooit echt gedaan. Nu dan. Deze track is een stuk proggier en over het algemeen meer traditional dan ik had verwacht. Ik klaag niet hoor. Ik hoor er Maiden in, beetje Fates Warning. Mooie track!

Primordial vind ik altijd zeer degelijk, maar heb er nooit een klik mee gehad. Zo ook met deze track. Wel een fijne mengeling van stijlen en daarmee een eigen geluid.

avatar van The_CrY
19-15

Monotheist hoor ik ook heel erg graag, en hoewel Tryptikon natuurlijk uit hetzelfde vaatje tapt landt het hier wat minder. Het lijkt wel alsof de ruwe randjes er wat af zijn gehaald. Het zwartgallige ontbreekt een beetje voor mijn gevoel. Toch wel mooie sfeer, en op zichzelf geen verkeerd nummer.

Revenant is ooit nog Metal Album v/d Week geweest, als ik het me goed herinner. Vooral de openingsriff van deze track komt me ook nog bekend voor. Sterk nummer in ieder geval, met gedreven drumpartijen en lekkere riffs.

'The Sentinel', natuurlijk een fantastische klassieker. Blijft een heerlijk nummer van een iconische band.

"War metal"... zegt me niets. Valt Sabaton daar niet onder? Lees nu dat het dus niets met war te maken heeft. Maar goed; Teitanblood. Moest even fronsen bij de intro, welke de onsmakelijke titel en ditto beschrijving van Edwynn leek te gaan waarmaken, maar eenmaal op gang blijkt het een prima death metal nummer te zijn, al lijkt alles net wat meer lo-fi en laaggestemd te zijn. Wellicht dat dat het oorlogselement is, dat de productie klinkt alsof je in een bomschuilkelder zit terwijl buiten de muziek afspeelt?

Over Jon Schaffer kunnen we het nu maar beter even niet hebben, maar zijn muziek is natuurlijk niets mis mee. Lekkere riff-gedreven thrashy heavy/power metal met een stevige King Diamond meets Savatage vibe.

avatar van Don Cappuccino
Fantastisch einde van de top 100 met Iron Maiden!

Iron Maiden is al sinds mijn zevende een vaste waarde, maar ik draai eigenlijk voornamelijk nog twee albums van ze: Somewhere in Time en Seventh Son of a Seventh Son. Het zijn voor mij de enige Maiden-platen waarop geen enkel nummer staat waarvan ik denk ''had voor mij niet per se gehoeven''. Ze zijn hier als band echt op hun absolute top en maken op deze platen eigenlijk magistrale progressieve metal. De productie is ook om van te watertanden.

The_CrY schreef:
"War metal"... zegt me niets. Valt Sabaton daar niet onder? Lees nu dat het dus niets met war te maken heeft. Maar goed; Teitanblood. Moest even fronsen bij de intro, welke de onsmakelijke titel en ditto beschrijving van Edwynn leek te gaan waarmaken, maar eenmaal op gang blijkt het een prima death metal nummer te zijn, al lijkt alles net wat meer lo-fi en laaggestemd te zijn. Wellicht dat dat het oorlogselement is, dat de productie klinkt alsof je in een bomschuilkelder zit terwijl buiten de muziek afspeelt?


Zie de RateYourMusic-pagina over war metal.

avatar van Barney Rubble
Edwynn schreef:
Cryotank als ik het bij het rechte eind heb.


Wegens persoonlijke omstandigheden bij Cryotank was het handiger dat ik voor ging. Van het weekend zal ik mijn eerste nummers droppen. Waarschuw wel al vast dat ik nog geen metalkenner als Edwynn ben. Zie het als een intermezzo van een leek met nog veel moois voor de boeg.

avatar van Cryotank
Klopt, ik had geruild met Barney. En hoewel ik er intussen wel weer bovenop ben, zal ik geduldig mijn beurt afwachten.

Wat betreft de top 10:

- Van Opeths nummer When bevallen vooral de harde stukken goed, die extra uit de verf komen door de rustige tokkels eromheen.
- Funeral Mist kende ik alleen van naam en Blessed Curse is een aangename verrrassing. Black metal zonder te veel poespas, gewoon koud en vies zoals het hoort.
- Door de zang en bekkens is Khanate niet echt mijn ding. Als het je niet grijpt, is tien minuten ook wel een erg lange zit.
- Aardige epos van Queensrÿche. Het raakt me niet echt maar het zit absoluut goed in elkaar.
- Ook van Black Sabbath een aardig nummer.
- Een wervelstorm is inderdaad een goede analogie voor Ensorcelled by Chaos. De stukken waar het gas wat terug wordt genomen, vind ik eigenlijk de beste.
- Mass Grave Aesthetics van Deathspell Omega klinkt als het product van een zieke geest. Wat dat betreft past de titel er goed bij. Imposant maar geen makkelijke kost. Af en toe is het net alsof er een wasmachine in de opnamestudio stond, maar dat zal wel een synth op de achtegrond zijn of zo. Niet iets wat ik zelf zou opzetten, maar zeker iets bijzonders.
- De zang van Mercyful Fate is een acquired taste. Hoewel het even wennen is, geeft het de muziek een extra dimensie tussen de flitsende solo's door.
- Dan Iron Maiden op de toppositie, dat kan ik alleen maar toejuichen. The Loneliness of the Long Distance Runner is een van hun sfeervolste nummers. Het is episch zonder een kwartier te moeten duren. Doordat de snaredrum tempo maakt, krijgt een in feite vrij langzaam nummer toch energie.

Ik heb me zeker vermaakt met deze uitstekende lijst!

avatar van AOVV
Geweldige lijst, geweldige nummer 1 (of eigenlijk 0). Bedankt voor de presentatie, Edwynn; naast veel bekend werd toch ook weer een aantal mooie tips opgedaan!

PS: Ook mijn favoriet van Maiden, dat Somewhere in Time!

avatar van Barney Rubble
https://i.imgur.com/fdNCFzw.gif

Zoals gezegd, ben ik nog een leek als het op metal aankomt. Dat is ergens opmerkelijk. Op de middelbare school kende ik namelijk enkele metalheads en verder ging ik tijdens mijn studiejaren wel eens naar een metalconcert . Toch raakte ik pas in 2020 echt gebiologeerd door metalmuziek. Deels is dat het gevolg van enkele goede tips in het Super-tip-topper-topic, deels vanwege de CSL-sessies en deels vanwege enkele uitstekende metalplaten die dat jaar uitkwamen. Toen ik mij aanmeldde voor deze toplijst, verwachtte ik met een top 50 te komen. Het is uiteindelijk een top 75 geworden. Hierbij het eerste zestal.

75. BabyMetal- MEGITSUNE



Memes zijn wellicht niet de beste bron van goede muziek. Toch ontdek ik door de grappen en grollen van internettrollen wel eens een goede band. BabyMetal leek slechts een interessante curiosa, maar na een half decennia beluister ik het nog steeds. Dan moet de muziek toch iets goeds doen! MEGITSUNE kent een Interessante combinatie van schattige J-pop en schreeuwerige metal. De synthesizerlijn doet daarentegen denken aan eurodance. Rete-commercieel wellicht, maar uiterst vermakelijk.

74.
Nightwish - Ghost Love Score

Nighwish wordt wel eens omschreven als Eftelingmetal. Een treffende beschrijving! Nee deze Finnen maken niet de heftigste nummers, maar niettemin staat de sprookjesachtige sfeer mij aan. De combinatie van sopraanzang en metalen gitaarwerk vind ik sowieso prettig. Daarnaast versmelt de band orkestrale klanken en gitaartonen tot een natuurlijk geheel. Wel even de lyrics negeren want die zijn niet al te best XD

Nightwish was daarnaast een van de bands die de metalheads op de middelbare school draaide. Nog altijd vind ik de band sympathiek.

73. Candlemass - A Sorcerer's Pledge

De focus die metal legt op lugubere sfeerbeelden, vind ik wellicht het grootste pluspunt van dit genre. Het is net alsof je een de set van een horrorfilm binnenwandelt. Zo biedt Candlemass consequent een aansprekende gothic horrorvibe. A Sorcerer’s Pledge vind ik verder vanwege de uitstekende opbouw wellicht wel hun tofste compositie. De band verwoest hier een verontrustend folkintro door middel van gruizend gitaarwerk, hetgeen geleidelijk leidt naar een epische conclusie. Sirenezang biedt vervolgens nog een wrange uitgeleide. Het nummer maakt smaakvol gebruik van synthesizers zonder dat dit afbreuk doet aan de beklemmende sfeer.

72. Batushka - Yekteniya 4

Gregoriaanse zang weerhoudt deze monniken nog net van een existentiële crisis. Zouden ze al weten dat de poorten van de hel een minuut later worden geopend? Wat tevoorschijn komt, is nog het best te beschrijven als verschroeiende blackmetal. Of nee -nog beter- het is een kleine demoon die de luisteraar de haren van het lijf schreeuwt. Genieten en verdoemen zijn verplicht. Vluchten is optioneel. Of ja.. nou…. Enkel als je op tijd weg kan komen.

71. Rainbow - Stargazer

De grens tussen hardrock en metal is niet altijd makkelijk te trekken; zeker als je teruggaat naar de jaren 70. Ik hanteer de genreaanduiding op musicmeter, maar voor dit nummer maak ik een uitzondering. Ach ja, Ronnie James Dio zingt mee dus het zal wel loslopen . Stargazer is in ieder geval een episch nummer. Met name de drums van Cozy Powell vind ik gaaf; hij stuwt de spanning steeds hoger en als dan ook nog eens een geniale gitaarsolo van Blackmore langskomt, kan het niet meer stuk. Goed, vergeleken met hedendaagse metal kent dit nummer een zekere cheesiness. Maar met zo’n muzikaal kaasplankje kan ik mij wel een avond vermaken.

70.Mötorhead- Ace of Spades



Het stemsysteem van de site beweegt de gebruikers om hele albums te beluisteren. Er zijn echter zat bands waar ik slechts enkele nummers van ken. Motorhead. Is zo’n band. Ace of Spades is welbekend: een adrenalinestoot met poppotentie. Raggende riffs op standje cocaïne. Maakt u zich geen zorgen; Lemmy haalt de edge er wel af met een fles wiskey of twee. Ace of Spades is modderig en zelfdestructief. Dit is bovendien metal met melodieën waarmee je Mad Max nog om ver kan rijden. Het nummer is over voor je er erg in hebt.

avatar van jasper1991
Mooi eerste setje waarvan ik maar een nummer hoefde te beluisteren, namelijk Batushka. En dat was een leuk nummer, prettig luisterbaar, ik houd wel van metal met dit soort mystieke invloeden. Ghost Love Score is pure pracht waarvan ik mijn zegje al bij The_CrY heb gedaan:

Volgens velen het ultieme Nightwish-nummer. Voor mij ook een van mijn favorieten. Een sprookjesachtig filmisch epos met schitterende melodieën en erupties. Alleen het moment 'Redeem me into childhood...' vind ik een wat moeizame overgang. Maar prachtig en enerverend nummer natuurlijk.

Rainbows Stargazer is ook topcategorie voor mij. Prachtig opgebouwd, prachtig gezongen, gitaarsolo met techniek én sfeer. Sowieso een sfeervol hardrocknummer met de ambitie van de jaren '70.

Babymetal vind ik leuk, zolang het maar catchy is of lekkere hooks heeft en voor Megitsune gaat dit wel op.

Candlemass biedt een van mijn favoriete nummers van ze, met de heerlijke zang. Ook al zo'n mystieke sfeer.

Alleen Motorhead vind ik wat saaier, heb ik nooit zo veel mee gehad. Deze klassieker heeft natuurlijk ook wel weer wat. Best een degelijk rocknummer.

avatar van Johnny Marr
Candlemass, Motörhead, Batushka en uiteraard Stargazer zijn een heel goed begin. Die andere twee, tja, daar hebben we het maar niet over, ik knijp een oogje dicht keep it up!

Gast
geplaatst: vandaag om 19:59 uur

geplaatst: vandaag om 19:59 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.