menu

Genres / Rock / De metal top 100 van...

zoeken in:
avatar van jasper1991
24-20:

Cynic klinkt als spannende death met de robotstem die wat sfeer toevoegt aan het technische geweld zonder dat het cheesy wordt. Throane klonk ook behoorlijk pakkend en beklemmend. Atheist biedt ongetwijfeld degelijke death, maar ik bleef er een beetje koud bij. Ook Vector was niet helemaal mijn ding hoewel de inventiviteit wel merkbaar is. De track van Primordial vind ik wel aardig en sfeervol hoewel de zang een beetje moeizaam klinkt.

avatar van The_CrY
29-25

Worship en Jex Thoth zijn echt niet mijn ding.

Deze track van Bruce Dickinson echter weer wel. Heb die plaat nog nooit gehoord, maar dit is wel een heel fijn visitekaartje. Zo hoor ik zijn solotracks het liefst.

Van Death heb ik liever het wat progressievere materiaal van de latere jaren.

Fates Warning heeft met A Pleasant Shade of Grey natuurlijk fantastische muziek op de wereld gebracht. Al wel even geleden dat ik dit gehoord heb. In het geheel land deze track beter natuurlijk.

avatar van Zagato
Don Cappuccino schreef:
....

Ik kan me bijna niet voorstellen hoe het voor metalluisteraars moet zijn geweest om in 1993 Focus te horen.


Ik wel ik luisterde het in mijn favoriete platenzaak. Vond het een 'moeilijk' album, maar heb het toch gekocht. Het heeft wel even geduurd voordat het kwartje viel. 4 keer live gezien, ook een unieke ervaring.

avatar van AOVV
24-20

Cynic is een vreemde eend in het metallandschap, vind ik, maar net daarom enorm interessant. Eigenlijk staat alles hierboven al beschreven, en kan ik het roerend eens zijn met de schrijvers. In dit nummer bijvoorbeeld, dat nog geen 4 minuten duurt, gebeurt er zoveel dat je er bij een eerste beluistering steil van achteroverslaat. Daar bekom je vervolgens van, om nog een paar keer tegen de grond te gaan. En zo blijft dat eigenlijk maar duren. Heerlijk.

Throane doet me onwillekeurig wat denken aan de landgenoten van Ataraxie, die ook een stevige scheut black in hun doom verwerken. Al dient gezegd te worden dat Throane wat vaker de versnelling opzoekt. Bijzonder fraaie ontdekking in elk geval.

Lekkere track van Atheist, die aan de ene kant klinkt alsof de band er gewoon lekker de beuk ingooit, maar aan de andere (meer aandachtige) kant hoor je zoveel subtiele details in het spel dat je verbluft raakt door de techniciteit en complexiteit van deze song. Atheist vind ik ook een heel eigen geluid hebben.

De kosmische thrash-avonturen hebben me nog steeds niet helemaal bij de kladden gegrepen, maar ik voel dat dit een kwestie van tijd zal zijn. Dit is een wat atypische track, maar wat een fraaie opbouw, zeg! Ze nemen echt hun tijd, en dat is mooi om te horen. Het slot is dan ook meer dan fantastisch.

Primordial slaagt erin erg beeldende songs te maken. Ook deze is daar een uitstekend voorbeeld van, met de theatrale, wat enigmatisch klinkende voordracht van Nemtheanga en de epische, met melancholie doordrongen riffs.

avatar van AOVV
@ Edwynn en andere geïnteresseerden: Throane heeft dit jaar een EP uitgebracht, bestaand uit 1 track van een klein kwartier.

avatar van Edwynn
Ja! die heb ik al een paar rondjes laten draaien.

avatar van Edwynn
Wordt zsm vervolgd.

avatar van Cryotank
Ik loop achter, maar niet zo ver als ik vreesde.
Even een korte inhaalslag:

89-80:
- Agent Steel - Let it be Done: Wat een monsterlijke riffs bevat dit nummer, en de vocalen vind ik er juist goed bij passen, al lees ik dat niet iedereen dat met me eens is. Minder reverb was misschien beter geweest maar het zorgt wel voor een aangenaam old-school sfeertje en waarschijnlijk let ik daar alleen op omdat je er zelf wat over schreef.
- Ik kan mij voorstellen dat het nummer van 3rd Stage Alert nostalgische gevoelens aanwakkert. Ik vind het net niet pakkend genoeg maar slecht is het zeker niet.
- Het nostalgische gevoel wordt bij mij meer aangewakkerd door Enslaveds Svarte Vidder. Hoewel ik dat nummer nooit eerder heb gehoord, hangt er mede door de gedateerde synthgeluiden een bepaald tijdsbeeld omheen en er klinkt een zeker enthousiasme en jeugdigheid in door. Op het eerste oor bevalt dit me daarom iets beter dan het recentere werk van Enslaved (dat weer zijn eigen charme heeft).
- Status Seeker van Dream Theater is wat luchtiger dan ik van ze ken. De glam en prog van de jaren 80 komen samen. Best leuk.
- Ook ik kende Vinnie Vincent niet. Zo'n clipje vol gevoelige babyfaces kun je anno 2020 nog moeilijk serieus nemen, maar hoe fout het ook is, het klinkt eigenlijk best lekker.
- Het nummer van Moss is loodzwaar en voor mij iets te eentonig. Eigenlijk best verstikkende muziek, dus opvallend dat juist dit troost gaf.

79-70
- Sentenced klinkt daarna als een wervelwind. Afwisselende track met krachtige vocalen, opvallende drumpartijen en goede melodieën.
- In your Face van Sadus heeft een titel die bij het nummer past. Het ramt er aardig op los.
- Kreator: wat een vette riff zit er zo rond de 3 minuten! De solo die dan volgt, raakt daarentegen kant noch wal. De drums zijn lekker compromisloos. Een aardig nummer dat me niet helemaal weet te grijpen. Ik zag overigens dat Kreator een box gaat uitbrengen genaamd Under the Guillotine.
- Dimmu Borgir - Raabjørn Speiler Draugheimens Skodde: zeer sferisch met een aangenaam rochelende zanger. Erg goed, met uitzondering van de fade-out waarin de volumeschuif bruusk omlaag geschoven wordt.
- Motörhead heeft me nooit echt weten te grijpen, maar slecht heb ik het ook nooit gevonden. Dit nummer sluit aan bij mijn eerdere ervaring, al vind ik het refrein behoorlijk goed.
- Het nummer van AC/DC is lekker luchtige hardrock, maar een uitschieter in het genre vind ik het ook weer niet.
- Hoewel de vocalen op Bathory's One Rode to Asa Bay welbeschouwd niet van hoog niveau zijn, bieden ze precies de sfeer die het nummer nodig heeft. Ik dacht dat ik niks van Bathory kende maar dit nummer komt me toch erg bekend voor.

avatar van Cryotank
Tussen de (wan)smaak van de gemiddelde Nederlander door, samengebald in 2000 liedjes, is het een verademing om ook even deze lijst erbij te kunnen pakken.

69-60
- Het nummer van Samael heeft een heerlijk log ritme, hier nog zonder de elektronica die later zou volgen.
- Trapped Under Ice behoort tot de agressiefste nummers van Metallica en daarmee ook tot de leukste.
- Twisted Nails of Faith vind ik ook een van de leukste nummers van Cradle of Filth, al moet ik zeggen dat ik alleen een verzamelalbum van ze in de kast heb staan.
- The Unpoetic Circle van Ephel Duath is bij vlagen best sterk, een beetje Opeth-achtig in mijn beleving, maar af en toe irritant met de metalcore-achtige zang. Interessant nummer, maar niks voor mij.
- Anathema's Serenades heeft van mij maar drie sterren gekregen. Aan They (Will Always) Die ligt dat zeker niet; het heeft meer te maken met o.a. het absurde Dreaming: The Romance en het nummer J'ai Fait une Promesse, dat me tegen de haren in strijkt. De gepijnigde grunts, doomy gitaren en lompe bekkens van They Die bevallen me juist goed.
- Dit nummer van Skid Row kende ik nog niet. Typische begin jaren 90 sound die er bij mij als zoete koek ingaat, al is mijn eerste indruk dat het torenhoge niveau van de eerste twee platen niet wordt gehaald.
- Perpetual Damnation van Sinister begint ontzettend vet. Lomp en effectief, en dat blijft het eigenlijk ook op de snellere stukken. Ik ben aangenaam verrast. De outro is dan wel weer wat amateuristisch, maar goed.

59-50
- The Cry of Mankind (en ook de rest van The Angel & the Dark River) heb ik helemaal grijsgedraaid vroeger. Poëtisch, melodisch, dramatisch en experimenteel. In de jaren 90 luisterde ik voordat ik muziek kocht eerst in de cd-winkel een stukje van een album. De afstandsbediening was kapot, maar na twee minuten van The Cry of Mankind hoefde ik de rest van het album niet meer te horen om te weten dat ik dit meteen moest kopen.
- Sabbat kende ik nog niet. I for an Eye is goed uitgevoerde thrash die de ergste clichés mijdt. Best goed. De zang heeft inderdaad wel wat. Het geeft me een beetje hetzelfde gevoel als de oude Annihilator.
- Sonorous Howl van Tyranny klinkt alsof de aarde opensplijt en een miljoenen jaren geleden begraven godheid zijn weg naar buiten klauwt. Aardig maar niet geweldig.
- Blessed are the Sick van Morbid Angel klinkt gaaf. Death metal die zo lomp en doomy is als in dit nummer, bevalt me prima. Door de laatste paar seconden besefte ik opeens dat ik het nummer al kende.
- Net als The_CrY vind ik het nummer van Mayhem een van de betere tot nu toe.
- Bij mij is de klik met Slayer nooit echt gekomen, maar Crionics klinkt toch wel goed. Jammer van de spelling van 'cryo' , maar daar is de muziek niet minder om. De zang is prima te pruimen. Meer heavy metal dan thrash.
- Ik heb een gigantische zwak voor saxofoonsolo’s en Miasma van Ghost heeft een hele fijne.
- Zoals anderen al hebben geschreven, is Weekend Sex Change van Dillinger Escape Plan de vreemde eend in de bij. Het zit dichter bij D’n’B dan metal. Best goed, in elk geval tot de drum erbij komt. De gitaar had wel weg mogen blijven.
- Met Last One on Earth van Asphyx gaat de lijst weer volledig terug naar de metal. Lekker lomp gitaarwerk, maar de zang vind ik niet echt geweldig.

avatar van Edwynn
19. Triptykon - Boleskine House

Van alle wederopstandingen die we de afgelopen decennia hebben gezien, vond ik die van Celtic Frost de meest aansprekende. Monotheist borduurde zoals het Celtic Frost betaamt niet voort op het verleden – de band heeft nog nooit albums uitgebracht die op de voorganger leken – maar kwam met iets spannends en avontuurlijks. Uiteindelijk viel die Frost-incarnatie uit elkaar vanwege ruzie met de nieuwe drummer en de uiteindelijke dood van Martin E. Ain. Triptykon was de voortzetting van die Frost-wederopstanding. En met hun album Eparistera Daimones borduurde zowaar voort op Monotheist maar dat was zo’n fantastische openbaring in zwartgalligheid en negativiteit dat de opvolger alleen maar tegen kon vallen. Melana Chasmata was in 2014 wel een klein beetje een teleurstelling maar dat duurde niet lang. Het is juist het langzaam kruipende Boleskine House dat zich in de kerkers van mijn dorre brein wist te verankeren waardoor deze tweede vaker in mijn speler belandt dan het onwaarschijnlijk gave eerste album uit 2010. Als die oorverdovende bas erin komt zit je op het puntje van je stoel.

18. Revenant - Asphyxiated Times

Ooit een cultband. Nu kan ik alleen maar denken aan de hoeveelheid Morbid Angel er in de death/thrash van Revenant verstopt zit. Niettemin ga ik nog altijd zeer hard op deze shit. Asphyxiated Times is gewoon een fantastisch nummer die mijn metalleven mede bepaald heeft.

17. Judas Priest - The Sentinel

Judas Priest is een archetypische heavy metal act die mij mede in de wereld van de metal deed storten. Als blaag liep ik hard weg met de gillende vocalen van Rob Halford en de onvolprezen tandem van Glenn Tipton en K.K. Downing. Welk ander nummer weet die onwaarschijnlijke krachten van de band te bundelen dan The Sentinel uit 1984? Waanzinnige gitaarduels, opzwepende tempo’s en hymne-achtige refreinen. De bakermat van de heavy metal tot in de perfectie doorgevoerd.

16. Teitanblood - Seven Chalices Of Vomit And Blood

Seven Chalices of Vomit and Blood stond op het debuut van het Spaanse Teitanblood. Een band die me de bek open deed vallen met hun chaotische mix van death en black dat bij vlagen wel herinneringen oproept aan Sepultura in de dagen van Bestial Devastation. Natuurlijk is Teitanblood inktzwart en dreigend maar vooral keihard. Alsof de duivel zelve een misselijkmakende stroom kots over je uitstort na een nacht lang gezwolgen te hebben in een bacchanaal dat zijn weerga niet kende. Teitanblood rost als een kudde losgeslagen Spaanse stieren. Onweerstaanbaar als je het mij vraagt.

15. Iced Earth - Travel In Stygian

Night Of The Stormrider is samen met Burnt Offerings het beste dat het Amerikaanse Iced Earth in mijn beleving uitbracht. De band klonk toen nog duister en wist een eigenaardige mystieke sluier over haar muziek te draperen. Travel In Stygian was de epic van Night Of The Stormrider en neemt je mee op zo’n mystieke reis door de nacht. Veel verschillende ideeën worden aan elkaar geregen en van coherentie is niet heel veel sprake maar dat doet er vreemdgenoeg eigenlijk helemaal niet zo toe in dit geval. Als we nummertjes met kop en staart willen, pakken we wel de Beatles er wel bij.

avatar van trebremmit
Ik heb wel eens wat Iced Earth geluisterd maar kon er nooit zoveel mee, maar dit nummer is wel erg vet!
Dat album maar eens opzoeken dan.

avatar van Don Cappuccino
19-15

Gaaf rijtje weer!

Triptykon is natuurlijk fantastisch. De riffs zijn gigantisch en doordringend, de bas dreunt enorm en vooral richting het einde met de gastvocalen van Simone Vollenweider komt er een prachtige gotische elegantie naar boven.

Revenant vond ik erg lekker klinken. Inderdaad veel Altars of Madness-invloeden, dezelfde ''Slayer, maar nog wat onheilspellender''-sound. Het drumwerk is heel erg sterk, iedere fill is zeer goed geplaatst en de energie spat er van af.

Judas Priest is een legendarische band, maar zal nooit een van mijn favorieten worden. Daarvoor kan ik te weinig met Rob Halford's vocalen die wel erg goed uitgevoerd zijn. Instrumentaal zit dit sterk in elkaar met flitsend gitaarwerk.

Teitanblood vind ik heel erg lekker, wel eens wat fragmenten van gehoord maar geen heel nummer, ga ik meer van opzoeken. Vaak is ''war metal'' mij net te chaotisch, maar deze band brengt een gitzwarte death/blacksmurrie en blijft herkenbaar. Edwynn, beluister het Black Curse-album van dit jaar, Teitanblood deed me daar aan denken.

Bij Iced Earth wordt het voor mij weer duidelijk hoe erg een zanger voor mij de muziek kan maken of breken. De Alive In Athens-uitvoering van dit nummer met Matt Barlow op zang vind ik echt fenomenaal, maar met de zanger op het origineel kan ik heel erg weinig. Instrumentaal is dit fantastisch: de Iron Maiden-gallop in overdrive en heerlijke onheilspellende tokkeltjes.

avatar van Edwynn
Barlow zingt inderdaad beter. Maar op Alive In Athens gaat wel een hoop van de oorspronkelijke sfeer verloren vind ik.

Black Curse kende ik niet. Ga ik zeker checken!

avatar van ASman
Triptykon borduurt inderdaad verder op de fenomenale zwanenzang van Celtic Frost, maar doet dat eveneens uitmuntend. Log en tegelijk sfeervol met die typische gesmolten lood-achtige sound die door Tom G. Warrior gepatenteerd werd. Boleskine House is een ijzersterke track. Wanneer worden mijn oren nog eens verwend met een nieuw album van de Zwitsers?

Revenant is inderdaad nog meer kvlt dan kvlt, maar wel erg gaaf. Kronkelende death/thrash met een Lovecraftiaanse inslag. Toevallig heb ik een aantal jaar geleden nog een legitiem CD-kopietje van dit album via een Ebay auction gewonnen. Zelfs daar kan je zo nu en dan wat pareltjes oppikken.

Archetypische heavy metal die met dit nummer zowaar tot in de perfectie uitgevoerd wordt, daar kan ik het zeker mee eens zijn. Judas Priest is belichaamt het lekker vuistpompende anthemische metaal en de oude rotten zijn tot vandaag nog steeds niet uitgeteld. De laatste keer dat ik ze live aan het werk zag, zorgden de opa's er zelfs voor dat er meerdere moshpits op gang werden gebracht.

Teitanblood is een van de recentere exponenten binnen het love-it-or-hate-it "war metal" gebeuren en meteen ook een van de beteren aller tijden wat mij betreft. Met dit nummer en dit album leerde ik de Spanjaarden kennen en tot dusver hebben ze nog geen mindere plaat uitgebracht.

Na Something Wicked... - die ik overigens nog erg graag mag, aangezien het songmateriaal daar overwegend overeind blijft - is het voor mij een beetje afgelopen met Iced Earth, maar de eerste paar platen gaan erin als zoete koek. Ik heb het dan ook meer voor Barlow's vocale kwaliteiten, maar niettemin hoort deze song (en het volledig album waarop het staat) bij zowat het beste dat Iced Earth heeft gebracht. De mystieke sfeer die ze hier laten horen was een album of vier later niet meer van de partij en Jon Schaffer heeft duidelijk zijn volledige doos met riffs op de eerste reeks Iced Earth albums gespendeerd.

avatar van Cryotank
49-40
– Aeons of Desolation van Sear Bliss komt helaas niet echt binnen.
– Gung-Ho van Anthrax raast goed door. Strak en snel. De laatste minuut is wat puberaal, maar het hoeft ook niet constant serieus te zijn.
– Hvite Krist Dod vind ik een heel vet nummer van Satyricon, met een licht verteerbare kwaadaardigheid.
– Absu’s A Quest past er goed achteraan. Het deel met spoken word komt me wat gedateerd over, maar verder heeft het een goede sfeer en een goede lengte, niet te lang en niet te kort.
– Dea Pecuniae is een interessant nummer van Pain of Salvation. De zang vind ik er bij sommige passages niet helemaal bij passen, maar de muziek is van begin tot eind goed. Theatraal als een musical inderdaad maar ook bluesy, alsof je naar Queen luistert tijdens hun niet-bestaande progmetalperiode.
– Hoewel het op papier wel in mijn straatje ligt, wist Magister Templi me niet te raken.
– Nightbringer valt meteen met de deur in huis met Lantern of Eden’s Light. Sterke black metal met een lekker ijzige krijs, maar ik raakte de aandacht een beetje kwijt. Waar het aan ligt, weet ik eigenlijk niet.
– De lompheid van Mighty Trust Krusher van Godflesh bevalt me wel.

avatar van AOVV
Aardedonker en loeizwaar zoals we gewoon zijn van deze man, of het nu met Celtic Frost of Triptykon is. Ik hoop dat er nog een derde plaat van komt (dat zijn ze toch aan hun bandnaam verplicht, niet? ). Ik heb het meer voor het debuut, maar van de opvolger is dit nummer wel één van de sterkste. De gastvocalen bieden het nodige tegengewicht, zorgen voor wat lichtheid zelfs.

Goeie combo van death & thrash van Revenant, doet inderdaad behoorlijk aan Morbid Angel denken. Lekker vuige vocalen en evil riffs!

Topband hoor, Judas Priest. Vooral in de jaren ’70 & ’80 enkele straffe platen afgeleverd (nu ja, in 1990 ook nog een alleraardigst werkje), maar ze zijn nog steeds relevant, getuige het fantastische Firepower uit 2018. Deze track is een klassiekertje, voor mij samen met Jawbreaker de sterkhouder van het album.

Black Curse is inderdaad een aanrader, Edwynn! Dit Teitanblood vind ik ook een heerlijk ongeremde bak herrie.

Van Iced Earth ken ik niet al te veel. Het wat recentere album Plagues of Babylon is degelijk maar meer ook niet. Van het oudere werk ken ik wel wat losse tracks, en die bevallen een stuk beter. Dit nummer kende ik nog niet, maar is vooral instrumentaal om duimen en vingers bij af te likken. De vocalen trek ik ook wel, eerlijk gezegd. Geweldige compositie!

avatar van Edwynn
14. Sepultura - Sarcastic Existence

Sarcastic Existence is zo’n heerlijke adrenalineverhogend stuk uit de ‘good ol’ days van deze Braziliaanse band. De drums die dreigend vanuit de verte op je af komen rollen om de allereerste verwoestende riff te brengen. De begeleidende tekst brengt de ellende uit de favela’s nog eens wat dichter bij. Ik ben gek op de huidige Sepultura maar een moshanthems als deze gaat bij mij boven alles.

13.Blood Incantation - Awakening From The Dream Of Existence To The Multidimensional Nature Of Our Reality (Mirror Of The Soul)

Je kunt je toch niet meer voorstellen dat er in de tweede helft van de jaren 90 overal geroepen werd dat metal definitief dood is? Heden ten dage schieten overal jonge bandjes uit de grond om ons te verrassen met ronduit meesterlijke albums. Blood incantation is er zo eentje. Ze liepen al een paar jaar rond voordat Hidden History Of The Human Race op de mensheid werd afgevuurd. Een plaat met zeer eigenzinnige technische deathmetal opgedirkt met dromerige progpassages en fijne doomdingen. Het lange slotnummer van dat album heeft dat alles en meer. Een culminatie van het kunnen van deze band.

12. dISEMBOWELMENT - Your Prophetic Throne Of Irony

Your Prophetic Throne Of Ivory is een tamelijk vreemd nummer van dit Australische death/doom gezelschap. De pastorale, welhaast gothische opening en dan de brute versnelling maakt tezamen met de vreemde soundscapes een nogal geschifte indruk. En daar houd ik van. Het is geheimzinnig, angstaanjagend en bruut tegelijk. Knappe track van een knap album.

11. Morbus Chron - The Perennial Link

Sweven was ook alweer zo’n indrukwekkend album waarop grenzen verlegd werden. The Perennial Link daarvan klinkt als een redelijk rechtdoorzee track, maar laat aan wie onder de oppervlakte wenst te kijken ook horen hoe ingenieus deze band haar composities in elkaar knutselt. De dromerige ondertoon tekent het progressieve karakter van de band maar het heeft ook van die heerlijke flarden oldschool aan boord. Eigenlijk moet je het hele album in één keer luisteren maar á la.

10. Overkill - Wrecking Crew.

Dit is ook zo’n track die ik meetors vanuit mijn jeugd. Eigenlijk valt er niet zoveel over te zeggen behalve dat die allesverwoestende riff aan het begin je er wel met de haren bijsleept. Taking Over vond ik sowieso de meest geslaagde plaat van deze New Yorkse thrashers. Later zouden ze wat hoekiger en venijniger gaan klinken maar ik heb zelf nu één keer een zwak voor deze speedmetalbenadering.

avatar van ASman
Een track van Beneath the Remains, dat kan in mijn opzicht niet fout gaan. Wat mij betreft nog steeds de beste plaat in een discografie met meerdere producten waarvoor ik mijn neus zeker niet ophaal. Vlotte en agressieve met een nog hongerige en ziedende Cavalera achter de microfoon.

Blood Incantation is op kritisch vlak een van de meer bejubelde moderne death metal bands en dat is volkomen terecht. De spierballen op vlak van riffwerk worden gerold, maar ook de hersenen worden aan het werk gezet met dank aan de sfeer-versterkende passages en enkele instrumentale frivoliteiten. De band blijft indrukwekkend in de lang uitgesponnen epossen (zoals hier) alsook in de kortere tracks.
Bezige bijen ook, want dezelfde muzikanten zijn ook actief in bands zoals Spectral Voice en Black Curse.

Dit album van dISEMBOWELMENT is er eentje die enorm dicht tegen mijn top 10 aanschurkt. Bizar hoe het als inspiratiebron heeft gediend voor latere bands, maar toch is er geen enkel ander werkstuk dat zoals deze klinkt. Your Prophetic Throne of Ivory kent enkele passages - vooral die "chant" gedeelten - die zich al zolang ik het album ken op een spookachtige manier in mijn hoofd hebben weten nestelen. Genialiteit wat mij betreft...en genialiteit, dat spreekt voor zichzelf.

Morbus Chron wist met Sweven een vervreemdend "acid trip" achtige metalen ervaring te serveren en dat is eentje die door mij en vele anderen bijzonder goed gesmaakt werd en nog steeds wordt. Deze track is natuurlijk fantastisch, maar in het geheel komt het toch nog beter tot zijn recht (vooral wanneer het geheel culmineert in die magistrale afsluitende instrumentale track). Vorig jaar werd ook de band met de naam Sweven opgericht met de bedoeling een vervolg op dit album te brengen, maar het uiteindelijke album dat de band Sweven uitbracht bevatte - hoewel zeker meer dan aardig - toch niet diezelfde magie van dit album.

Overkill op hun sterkst behoren tot mijn favoriete thrash acts en Taking Over is inderdaad een van hun allersterkste 80's werken. Ik val wellicht in herhaling, maar thrash staat of valt bij mij een beetje met de "attitude" die gebracht wordt. Overkill is opgericht ergens tussen Staten Island, New York en Newark, New Jersey in - een streek waar Oostkust mafiosi en motorbendes traditioneel behoorlijk wat activiteiten ontplooien - en dat "straat" sfeertje weet de band in een track zoals deze mooi te verwerken. Missie geslaagd dus.

avatar van Edwynn
Voor wat betreft de Sweven connectie: Probeer ook Dark Millennium - Ashore The Celestial Burden eens. Volgens mij is dit dé inspiratiebron van Morbus Chron geweest.

avatar van ASman
Ashore the Celestial Burden heb ik thuis liggen. Inderdaad een obscuur cult-klassiekertje. Ik denk dat het zeker een van de vroegere platen geweest is die een progressieve en mystieke vleug gaf aan het death metal gebeuren.

avatar van jasper1991
19-10:
Mooi nummer van Tryptikon, betere op het album, hoewel Celtic Frost me eerlijk gezegd beter bevalt.
Revenant vond ik prettige death met een sterke centrale riff.
The Sentinel is een degelijk nummer van Priest, een band waar ik niet enorm fan van ben, maar waar ik misschien een keer iets dieper in moet duiken.
Teitanblood vond ik lekker overrompelend, rommelig en vies, leuk voor een keer in ieder geval.
Prachtig nummer van Iced Earth, apotheose op het fraaie Night of the Stormrider; riffs, sfeer, karakteristieke zang... een band waar ik me de laatste paar maanden een beetje meer in aan het verdiepen ben.

Dan is er Sepultura, een band waar ik niet veel mee heb, maar een los nummertje her en der gaat er wel in en zo ook deze met de lekkere dissonante riffs doorheen de degelijke thrash.
Blood Incantation bood een lang nummer met evenzo lange titel. Ik heb er best van genoten en het werkt naar een effectieve climax toe.
Bij disEMBOWELMENT kwam het woord 'riool' in me op, alsof het echt onder de grond te midden van alle drek is opgenomen. De ruimtelijkheid werkt heel sfeervol door de slimme wijze van opname/productie. Best leuk.
The Perennial Link van Morbus Chron klinkt behoorlijk sfeervol en meeslepend, zit goed in elkaar. Ben wel nieuwsgierig naar het hele album als ik dit zo lees.
Overkill biedt degelijke thrash/speed, maar vind ik misschien de mindere ten opzichte van de andere nummers van zojuist.

avatar van AOVV
Lekker old school Sepultura-gevaarte. Ik ben ook erg enthousiast over de nieuwe koers (laatste twee platen zijn erg sterk!), maar dit gaat er altijd vlotjes in. Geweldig riffwerk!

Van de gelegenheid nog maar eens gebruik gemaakt die straffe plaat van Blood Incantation uit 2019 te beluisteren. Slechts 36 minuten lang, maar wat een trip. De eerste drie tracks werken toe richting het onbetwist hoogtepunt; de titel is lang, het nummer zelf nog langer, want deze neemt zowaar de helft van de plaat in beslag! Verbluffend, al moet ik me er eens echt in verdiepen om meer zinnigheden te kunnen spuien.

Interessant nummer van dISEMBOWELMENT, een band die z’n naam bepaald niet gestolen heeft. Luguber spul, op dat vlak in dezelfde categorie als bijvoorbeeld een Khanate behorend. Hoewel dit wel wat anders is, natuurlijk. De chants die soms weerklinken zijn lekker bezwerend, en bieden wat contrast ten aanzien van de herrie en graf-vocalen.

Dit jaar op de valreep het nieuwe album (nou ja, de bandnaam die ze nu gebruiken, is gewoon de titel van die laatste van Morbus Chron) ontdekt, en die valt me heel erg mee. Ook dit klinkt heerlijk, al kan ik me er nog niet echt een duidelijk beeld van vormen. Vooral erg sfeervol en beklemmend nummer.

Lekker jachtig nummer van Overkill. Het debuut vind ik erg goed, maar als ik jullie moet geloven, is de opvolger nog een stukje beter? Binnenkort maar ‘ns gaan beluisteren dus!

avatar van Edwynn
En dan zijn we zomaar in de top tien aanbeland. Want zoals jullie je wellicht herinneren, heb ik abusievelijk de nummer 93 overgeslagen en daarom gaan we voorzichtig aftellen naar nul. Ik ben wel bang dat het verloop van de lijst steeds voorspelbaarder zal zijn. Maar hopelijk zorgt de herkenning toch nog voor wat amusement.

09. Opeth - When

https://img.discogs.com/-4j78jGjk9-zyH2rBsfWqVtE2yM=/fit-in/600x603/filters:strip_icc():format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-378314-1460993133-1863.jpeg.jpg

When is een kenmerkende Opeth song dat afkomstig is van het My Arms, Your Hearse album uit 1998. Toevallig het album waarmee ik de band leerde kennen. Er hing toen nog een mysterieuze zweem om de band heen dat de melancholische sfeer nog eens extra versterkte. Op When horen we het compositorische vakmanschap van Michael Akerfeldt en consorten. De ijle tokkels, de slimme Göteborgloopjes, de bulderende grunt en de intieme vocalen van het opperhoofd. Het loopt allemaal zo verrekte handig in elkaar over. En dat loopt over met een prachtige herfstige sfeer.

08. Funeral Mist - Blessed Curse

https://www.musicmeter.nl/images/cover/154000/154936.jpg?cb=1528610234

Blessed Curse is de hypnotiserende epic van het album Maranatha door het eenmansproject Funeral Mist. Het is opgebouwd rondom spoken word samples van een preek dat ingaat op de teksten van Psalm 75. Het is hallucinant en ronduit meeslepend in al zijn opgerekte invoud. Naast de karakteristieke voordrachten van Arioch (alias Mortuus), het brein achter het project zijn er ook de dissonante riffs en de grillige orkestratie die in de tweede helft van de jaren 00 de black metal gingen domineren. Funeral Mist maakt er een aparte eigen mix van met dit gevaarte als pinnakel in de door hem gecreëerde duisternis.

07. Dissection - Thorns Of Crimson Death

https://www.musicmeter.nl/images/cover/1000/1226.jpg

Dissection maakte in de vroege jaren indruk met twee albums vol melodieuze deathmetal dat als mede blauwdruk mocht dienen voor een veelvoud aan muzikaal geweld uit het Zweedse Göteborg. Vanwege de ijzige en kwaadaardige sfeer rondom Dissection werd de band ook nogal eens op de blackmetalhoop gegooid. Maar het schijnt mij eerder toe dat Dissection de ontwikkeling van de (gematigde en melodieuze) blackmetal eerder beïnvloedde dan dat het er onderdeel van was. Dit schrijf ik niet om te willen mierenneuken ten aanzien van de hokjes maar om duiding te geven aan het fenomeen dat Dissection destijds gewoon was. Thorns Of Crimson Death stond op hun tweede elpee en dompelt je acht minuten lang onder in een deken van sneeuw en ijs. Het marstempo herinnert aan Bathory en de fraaie melodieuze loopjes zijn van eigen makelij.

avatar van Cryotank
A leuk, de top 10.
Maar daar ben ik nog niet. Eerst nog 39-30:

– Ik houd meestal niet echt van grindcore, maar A Word to the Wise van Beaten to Death is best te pruimen. Voor een keertje dan. Best veel variatie in zo’n kort nummer.
– De stonerachtige doom van Cathedrals Equilibrium luistert lekker weg. Sfeervol en melodieus; donker maar niet zwaarmoedig. De zang past er goed bij.
– Het gejubel over The Devil’s Blood heb ik eerlijk gezegd nooit begrepen en ook dit nummer weet me helemaal niet te raken; niet op een positieve manier tenminste...
– The Hunt van Ahab viel me al in positieve zin op in trebremmits lijst. Leuk om dat nummer weer terug te zien. Je voelt de frustratie en eenzaamheid op de eindeloze zee door de voegen van het nummer heen sijpelen.
– Met name het laatste deel van Behemoths In the Abscence ov Light kan me bekoren, waar black het overneemt van death. De weg daarnaartoe is ook niet onaardig.
– 46 & 2 was vroeger ook een van mijn favorieten van Tool. Vooral de drums brengen het nummer tot leven.
– Afterlife van Bolt Thrower vond ik verrassend goed. Verrassend omdat ik ze weleens live heb gezien en het toen allemaal niet zo bijzonder vond. Zompig en fel tegelijk.
– Het nummer van The Oath wist me niet echt te raken maar slecht is het zeker niet.
– Wat ik van Therion ken, is allemaal heel bombastisch. Zo rustig als The Siren of the Woods ken ik niet van ze. Aardig nummer, maar het kabbelt iets te lang door en de synths zijn me iets te knullig.
– Celtic Frost klinkt met Dawn of Meggido doomy zonder echt heel traag te zijn. Daar houd ik wel van. De zang vind ik minder overtuigend, maar de galmende drumslagen maken dat weer goed.

avatar van Don Cappuccino
14-7

Hier zaten hele mooie nummers tussen!

Sepultura maakte met Beneath the Remains een van de beste thrashmetalplaten aller tijden. Het meedogenloze riffwerk van Metallica met de duistere agressie van Slayer wordt hier gecombineerd, maar meestergitarist Andreas Kisser brengt ook een proggy en melodieuze laag met zich mee.

Blood Incantation vind ik gewoon magistraal. Het nummer stond dan ook op 3 in mijn metal top 100. Ik schreef er dit over:

Awakening from the Dream of Existence to the Multidimensional Nature of Our Reality (Mirror of the Soul) is het deathmetalequivalent van Close to the Edge van Yes. Een achttien minuten durende tour de force die laat horen hoe ongelofelijk mooi deathmetal kan zijn, een levenselixer. Het is een achtbaanrit, die iedere keer als ik hem onderneem, me ontzettend blij maakt. Een puur genot om naar te luisteren met talloze riff-omschakelingen en een enorm momentum. Iedere riff is een absolute knaller en iedere drumfill die leidt naar een nieuwe riff is er een die wil terugspoelen, omdat het zo godsvergeten gaaf was. Wanneer je denkt dat de gaafste riff is geweest, komt er verdomme nog een betere! Daarmee stijgt Blood Incantation naar enorme hoogten. Een band die zijn invloeden duidelijk laat horen, sommige riffs in deze track klinken enorm als Death.

Toch is het niet dat Blood Incantation rip-offs van Death (en Morbid Angel-riffs) doet, ze zijn ambitieuze studenten geweest en zijn inmiddels zelf absolute meesters van de deathmetal geworden: dè band waar de komende generatie door geïnspireerd gaat worden. De manier waarop de track eindigt is betoverend: met een melancholische, bijna Mournful Congregation-stijl, funeraldoompassage met begeesterend gitaarwerk. De laatste desolate akoestische gitaartokkel wordt de ruimte in gestuurd. Ik word er gewoon stil van. Eerst een kwartier lang je nekspieren helemaal verrekken door de dikste deathmetalriffs in de geschiedenis en daarna met bakken kippenvel op je armen zitten door een van de mooiste finales die ik ooit in een metaltrack heb gehoord. Waar gaat Blood Incantation ons nog heen brengen in de toekomst?

''Space is the place'' voor ze, dus er zijn nog oneindige mogelijkheden. Ik zie ze in staat om nog mooiere dingen te maken.


dISEMBOWELMENT is echt een cultband met inderdaad een unieke sound. Ik ben enorm blij een origineel exemplaar op deze op CD te hebben. De sfeer is ronduit psychedelisch met mistroostige proto-funeraldoommelodieën, maar ook ontzettend brute deathmetalstukken.

Morbus Chron had qua kwaliteit absoluut hoog in mijn top 100 kunnen staan, maar ik heb uiteindelijk geen nummer van Sweven er in gezet. Zoals eerder genoemd zie ik Sweven echt als een geheel. Als geheel is het misschien wel mijn favoriete deathmetalplaat aller tijden, een plaat die zeer dichtbij mijn album top 10 is. De psychedelische old school deathmetal met bedwelmende sferen en kronkelend riffwerk staat op een enorme hoogte voor mij. Je gaat nu al bands horen die duidelijk naar deze aanstaande cultklassieker hebben geluisterd. Gelukkig is Robert Andersson verder gegaan met Sweven en bracht met The Eternal Resonance een van mijn favoriete platen van het jaar. Andersson heeft dezelfde schrijftalent als Mikael Akerfeldt en Chuck Schuldiner: enorm complexe zaken schrijven die heel erg lekker in het gehoor liggen.

Overkill klonk gewoon lekker. Voor mij niet iets waar ik verder in zou duiken, maar in een playlist zou ik dit nummer absoluut niet erg vinden.

Opeth is natuurlijk een meesterlijke band. De combinatie van deathmetal, folk en progressieve rock is nog steeds ongeëvenaard en de invloed van het gezelschap op het huidige metallandschap is niet meer te overzien. Dit is een Opeth die nog wat ruwer uit de hoek komt, maar het heeft daardoor juist heel veel karakter.

Van Funeral Mist ken ik de laatste plaat en Mortuus ken ik natuurlijk van Marduk, maar deze track hoorde ik voor het eerst. Heerlijke monotone blackmetaltrack met doordringend licht dissonant riffwerk en bezeten vocalen. Ondanks dat de track eigenlijk één drumritme bevat blijft het constant interessant door kleine veranderingen. Erg goed gedaan!

Dissection is een band die ik ontdekte toen mijn oom me twee CD's gaf waar hij niet zo veel meer naar luisterde. Ter info: de andere was Anthems to the Welkins of Dusk van Emperor, dus ik had toen gelijk twee blackmetalklassiekers binnen. Al kan er inderdaad over gediscussieerd worden of dit wel blackmetal is. Prachtige sfeerzetting en vooral fenomenaal gitaarwerk: bijtend en enorm melodieus.

avatar van ASman
Nog steeds wonderbaarlijk om te horen hoe smeuïg en glad Opeth de verschillende genrestijlen wist te mengen in een tijdperk waar weinig andere bands dit deden. Een favoriete Opeth track kiezen is voor mij een beetje zoals je favoriete kind kiezen; ook al heb ik, voor zover ik zelf weet, geen kinderen. When is een track waarop ik misschien niet mijn geld ingezet zou hebben dat deze hier zou verschijnen, maar het is natuurlijk een subliem werkstukje van een quasi perfect album.
Opeth is ook een band die zelfs tijdens hun hardere periode aanhang vond bij het Pink Floyd/Yes/Genesis publiek - zelfs muziekliefhebbers waarvoor Rush of, als ze echt "een keer een beetje wild" willen doen, Tool doorgaans de stevigste kost op het bord is - en deze track toont wel aan waarom dit zou kunnen zijn: ondanks de stevigheid glijdt de muziek van Opeth zacht over de oren en het eet ook niet tegen.

Mortuus is wat mij betreft als vocalist een van de grootste smaakmakers binnen de black metal in die zin dat hij een band zowat op zijn eentje kan maken. Zo worden latere Marduk albums als Serpent Sermon of Frontschwein - minder geliefd bij het RYM publiek, maar daarom niet minder prima als je eens naar lekker beukende norsecore verlangt - grotendeels gemaakt door Mortuus' uitspattingen. Funeral Mist is echter het project waar Mortuus met zijn volledige creatieve geest kan losgaan. Blessed Curse is wat mij betreft ook een hoogtepunt. Een heerlijk kolkende tornado van waanzin en tegelijk ook een nummer dat aantoont waarom black metal als merk een lang leven beschoren kan zijn: je kan er van alles mee doen zonder de basisprincipes te verloochenen.

Dissection is zowat de vaandeldrager van de typisch old school Zweedse melodieuze death metal met een "blackened" toetsje. Het is de band die je eigenlijk als eerste tegenkomt binnen deze sound en als deze sound je oren pleziert, word je automatisch verder geleid naar andere fantastische exponenten zoals Sacramentum, Vinterland, Dawn, Gates of Ishtar, Mörk Gryning, Unanimated...etc...
Thorns Of Crimson Death toont ook aan waarom: de muziek is snedig en kwaadaardig, maar tegelijk ook melodieus op een bijna "catchy" manier. Nödtveidt's escapades terzijde zijn voornamelijk de eerste twee Dissection albums gewoon klassiek en verplicht metalen voer dat ook op mij nog steeds een verpletterende indruk laat.

avatar van AOVV
Heerlijk nummer van Opeth. Åkerfeldt en kornuiten zijn verantwoordelijk voor een hele resem fantastische songs, ik heb de Zweedse band dan ook erg hoog zitten. Dit is nog vrij vroege Opeth, van voor het door velen als hun meesterwerk beschouwde Blackwater Park (hoewel ik Still Life nog hoger heb zitten). De compositie is zo goed als perfect, de gitaarriffs stuk voor stuk memorabel, sfeervolle akoestische passages, en Åkerfeldt wisselde toen zijn slopende grunts en hemelse cleane vocalen nog af met een gemak dat er niet om liegt.

Groots. Het woord dat deze track van Funeral Mist het best omschrijft, wat mij betreft. Met bezwerend (of hypnotiserend, zoals Edwynn schrijft) op een terechte tweede plek. Tja, wat is dit toch heerlijk gitzwart metaal, georkestreerde waanzin. De grandeur ligt er vingerdik op, en het werkt geweldig goed wat mij betreft.

Melodieus en episch as fuck, deze stamper van Dissection. Stop het vooral niet in een hokje, tenzij er in het groot en ravenzwart "Dissection" op staat. De tempowissels in dit nummer zorgen er telkens weer voor dat ik opveer. Het debuut heb ik op CD in huis, moet ik met de opvolger, waarop dit nummer staat, ook maar 'ns doen!

avatar van jasper1991
Opeth is een legendarische band waar ik op zijn tijd goed van kan genieten en 'When' vind ik een van de betere nummers van Opeth omdat zowel het zachtere als hardere gedeelte goed werkt. Er is zowel sfeer als dreiging en Akerfeldt is een goede zanger die ook nog eens grunts van hoge kwaliteit verzorgt.

Funeral Mist vind ik best apart. Het oplezen van zo'n psalm kan zo duister en bezwerend overkomen. Zo 12 minuten lang vind ik het eerlijk gezegd wel wat saai.

Dissection biedt lekkere stampende, epische black/death met vooral sterke subtiele vikingelementen. Prima nummer met ook veel dynamiek.

avatar van Edwynn
De psalm zelf wordt niet opgelezen. Het is een (doorgedraaide) exegese van de Psalm. Aangevuld met het gebulk van Arioch. Ik vind dat echt te gek.

avatar van Edwynn
06. Khanate - Skin Coat

Khanate leverde op een handjevol releases het summum aan sonische ranzigheid en wanhoop. De band rondom Stephen O’ Malley lijkt in de verte een opvolger te zijn op Burning Witch maar gaat nog extremer en dus nog trager. Doom, sludge en een beetje drone vinden elkaar in een ultiem mengsel van duisternis en verdriet. Extreem traag wordt er een landschap opgebouwd waarbij de ruimte tussen de snaarberoeringen en drumslagen net zo goed onderdeel is van de compositie als de daadwerkelijke tonen en feedback zelf. Khanate is in die zin nogal abstract al levert het gangbare rockinstrumentarium meer houvast dan bij pure drone attacks van Sunn O))) ofzo. Skin Coat is dan nog relatief toegankelijk. Daar is het vooral de voordracht van Adam Dubin die je snel meeneemt in de kille wereld van Khanate. Skin Coat trekt en sleurt aan je goede gemoed. Waanzinnige track van een waanzinnig album.

https://www.musicmeter.nl/images/cover/5000/5203.jpg

05. Queensrÿche - Suite Sister Mary

Suite Sister Mary is een duet dat afkomstig is van het Operation: Mindcrime album van Queensrÿche. Het knappe van deze plaat is hoe de sfeer van redelijk opgewekt heel zachtjes omslaat in een sfeer van paniek, angst en verdriet. Op Rage For Order gebeurde ook zoiets maar de flow van een plaat was bij Queensrÿche nooit zo sterk als hier. Het is een conceptplaat, een rockopera zo je wilt, en tijdens Suite Sister Mary ligt alles rondom de hoofdpersoon een beetje in puin. Pamela Moore geeft de voorzetjes aan een voortreffelijk zingende Geoff Tate. En de sacrale koren kleuren de boel samen met de slepende instrumentatie mooi in. Het nummer volgt een vrij gemakkelijke rode draad maar er is geen noot teveel gespeeld en de tien minuten zijn voorbij voor je er erg in hebt. Het heeft me sinds de eerste keer dat ik het nummer hoorde op Vara’s Vuurwerk nog nooit verveeld.

https://www.musicmeter.nl/images/cover/8000/8692.jpg?cb=1607253307

03 Black Sabbath - Wheels Of Confusion

Van Black Sabbath kan ik wel tien gegadigden kiezen om in deze lijst te laten eindigen. Ik heb het gehouden bij het openingsepos van Volume 4. Dat is het eerste volledige Black Sabbath album dat ik kocht na het grijsdraaien van een verzamelaar. Het slome en dromerige begin dat langzaam uitmondt in een fraaie, welhaast swingede climax is een lijn die we wel vaker tegenkomen bij deze Britten. In die zin is het ook weer een archetypische track maar dan wel eentje die ik vaker opzet dan Iron Man of Black Sabbath. Alle registers gaan los. Het geluid is ook nog eens moddervet. Wat willen we allemaal nog meer?

https://www.musicmeter.nl/images/cover/0/601.jpg

Gast
geplaatst: vandaag om 11:39 uur

geplaatst: vandaag om 11:39 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.