menu

Muziek / MusicMeter Live! / Gisteren ... gezien!

zoeken in:
avatar van E40
E40
Big Sleep was gisteren inderdaad het absolute hoogtepunt en eigenlijk onbegrijpelijk dat ze deze versie niet op het album hebben gezet. Enkel jammer dat er zelfs in dit nummer weeral handjeklap te horen was.

avatar van goldendream
Hé, nog iemand die er was, leuk.
Dat handjeklap stoort me ook.
Het liefst zou ik kunnen blijven zitten en van elk nummer genieten zonder rechtop springende en roepende mensen.

avatar van c-moon
goldendream schreef:
Ondanks mijn niet echt positief gevoel over dit akoestische project, kon ik niet weerstaan om het concert in Oostende gisteren bij te wonen.


Ik ging gisteren (zaterdag), helaas geen Honest Town, wel Speed Your Love To Me in een adembenemende versie...

Ondanks een goede akoestische versie is het nog steeds geen liefde tussen mij en Stand By Love en wellicht nooit met Don't You

Heb echt genoten, gisteren, mijn verslagje:
SIMPLE MINDS + KT TUNSTALL Kursaal, Oostende (13/07/17) - Luminous Dash - luminousdash.com

avatar van goldendream
Heel mooie recensie, c-moon, en over bijna alles delen we dezelfde mening. Neem 'Big Sleep' als hoogtepunt bijvoorbeeld. Alleen heb ik het niet zo voor lady Tunstall, zeker niet in 'Promised You a Miracle'.

avatar van Don Cappuccino
19/5: Dodecahedron/Verwoed/Ulsect – 013, Tilburg (prijs: 15 euro)

Een hele tijd heb ik gevonden dat Nederland qua metal een ontzettend karig aanbod had met weinig innovatie, maar de laatste paar jaren is het echt raak op dat gebied en vooral in de death/blackmetalwereld. Er lijkt een hele nieuwe scene te zijn ontstaan met bands die een hele eigen aanpak hebben in het subgenre, gisterenavond waren er drie te zien.

Ulsect opende de avond met vers uitgebracht materiaal, de debuutplaat is namelijk vorige week verschenen via Season of Mist. Toch stonden er geen nieuwelingen op het podium, maar leden van onder andere Textures en Dodecahedron. De band bracht het toegankelijkste materiaal van de avond, maar dit zegt meer over de avond zelf die vooral voor de metalen avonturier is. Het geluid van Ulsect is loodzwaar en doomy met veel dissonantie in de stijl van bands als Dodecahedron en Ulcerate, maar daarbij krijg je ook heerlijke grooves en atmosferische stukken à la de oude Textures en Gojira. Jasper Barendregt maakte zeer veel indruk met zijn drumspel dat heel erg gedetailleerd en kronkelend is, maar toch een duidelijke rode draad heeft. Wat nog het meest verbazend is is het feit dat de Ulsect-set bijna een opwarmer was voor Barendregt aangezien hij bij Dodecahedron weer aan de bak moest, net als gitarist Joris Bonis. Wat een geweldenaars!

De opener bracht dus veel groove, het Utrechtse Verwoed was een uitstekend tussenstation van de avond. Dit was dé band die het meest geworteld is in de traditionele blackmetal, maar daar ook duidelijk mee durfde te experimenteren. Qua presentatie viel bij alle bands op dat ze vooral de muziek lieten spreken en met een lichtshow en rook de sfeer naar een hoger plan brachten, ook werden nummers vaak aan elkaar gekoppeld zonder pauzes door soundscapes en interludes. Atmosferisch en grimmig gitaarwerk was de hoofdmoot met stevig basspel, hierbij viel ook het smaakvolle leadgitaarwerk op met gedoseerde wah-wah, dat gaf de muziek echt iets extra's mee. Ik vond vooral de mid-tempostukken en doomy passages erg goed, het meer standaard blackmetalwerk was niet overtuigend. Hier komt ook een beetje de muzikant in mij naar voren: ik vond de blastbeats van de drummer niet krachtig omdat hij met twee pedalen (om en om) de blastbeats speelde. Verwoed brengt geen hoge tempo's, en dan zouden blastbeats met één pedaal veel meer diepte en intensiteit geven. Voor de rest speelde hij trouwens wel erg goed, met smaakvolle fills en accenten. Ook vond ik het einde van de set jammer. De band zette een loop in en liepen een voor een van het podium waarbij aan het eind alleen de drummer overbleef. Weinig problemen, totdat een van de gitaristen ineens alle versterkers uitzet en de loop extreem abrupt eindigt. De suspense werd daarmee helemaal de nek omgedraaid. Dat had subtieler gekund.

Daarna sloot Dodecahedron de boel af, dé band waar ik het meest naar uitkeek. Kwintessens is de enige plaat van het plaat van het jaar tot dusver die vijf sterren krijgt. Toch waren er wel een paar dingen die even in mij opkwamen: wat als het geluid slecht is? Dan is er echt helemaal niks van de chaotische en ingewikkelde blackmetal te maken. Wat als de band dat gelaagde geluid niet kan brengen live. Nou, na de eerste tonen waren die lichte zorgen volledig weg. De band kreeg een fantastische mix waarin ieder detail er gemakkelijk uit te halen viel en speelde het materiaal van de twee platen ronduit feilloos. Het was alsof je de platen opzette, maar dan met een groter bereik en een nog hogere intensiteit. Er werd een goede balans tussen Dodecahedron en Kwintessens gemaakt, het hoogtepunt van de set vond ik de uitvoering van Dodecahedron - An Ill-Defined Air of Otherness van de nieuwe plaat, waarin de ambientpassages prachtig doorkwamen en de harmonieuze muur van geluid in de climax van de track ronduit overweldigend was.

Ook overtuigde zanger Michiel Eikenaar enorm, hij schreeuwde, krijsde, gruntte, kermde en fluisterde zich met veel beleving door de set heen. Jasper Barendregt speelde alle gruwelijk moeilijke drumpartijen met bakken souplesse, zelfs die waarvan ik dacht dat daar wel een overdub voor was gebruikt in de studio: ongelofelijk! De band sloot fenomenaal af met de slotfase van Kwintessens: de Finale en Icosahedron - The Death of Your Body. Nog meer dan op de plaat werd het einde van de laatstgenoemde track gruwelijk vertraagd, een niet ophoudende maalstroom van donderende drums en dreigende gitaren. Na een uur was het klaar en nu is Dodecahedron officieel voor mij de beste blackmetalband die er op dit moment op deze aardkloot rondloopt. Ze zijn namelijk op plaat én op het podium van een klasse die je niet vaak meemaakt.

Toontje Lager, Victorie, Alkmaar

Een nieuw poppodium in Alkmaar. Gezien de artiesten die al op de agenda staan een serieuze poging er in Alkmaar wat van te maken. Als groot muziekliefhebber hoop ik natuurlijk dat het gaat lukken. Het scheelt tijd en geld en het is fijn lekker op het fietsje te kunnen stappen. Vooraf heb ik echter mijn twijfels of dit gaat lukken. Deze twijfel vindt vooral grond in de aard van de beestjes hier. Men is hier nogal nuchter en niet snel enthousiast. Zie de kaaskijkers in het AZ stadion die iedere wedstrijd massaal het stadion verlaten voordat het laatste fluitje heeft geklonken.

Alleen met ticket kun je Victorie binnenkomen, er is geen voorcafé of etwas. Daarom is het extra jammer dat er bij de toiletten 50 cent wordt gevraagd. Ik ben immers al klant. Het oogt allemaal nog wat onervaren, koud en kil. Aankleding zal hopelijk nog komen. Eenmaal in de uitverkochte, kleine zaal valt me vooral op hoe niet uitverkocht het oogt, maar dat is beter dan een overvolle zaal.

Ook het publiek lijkt wat onervaren en vult vooral het achterste gedeelte van de zeker niet hele grote zaal. Helaas blijkt mijn angst voor het Alkmaarse publiek op mijn eerste avond in Victorie al gegrond. Na opener 'Ik wil met jou' vraagt Erik Mesie al of 'We elkaar een tijdje niet hebben gezien'. Doelend op het harde gepraat in de zaal. Als ervaren concertbezoeker kan ik zonder twijfel zeggen dat ik nog nooit zoveel mensen zo hard heb horen praten tijdens een concert en dit gaat de hele avond door. Ik verwacht bij bands in dit genre zeker geen totale stilte, maar wat hier gebeurde was gênant.

Des te knapper de prestatie die Erik en co onder de naam Toontje Lager hier neerzetten. Goede setlist waarbij de bekendere nummers goed verspreid waren. Regelmatig een kort praatje dat ook echt relevant of leuk was en een puike gitarist. Hoogtepunten voor mij; Zonder Jou, In Gedachten, Het Doet Pijn, Niks Na De Dood, Net Als In De Film, Kontakt Rock, Stiekem Gedanst, Ben Jij Ook Zo Bang?

De goede akoestiek, de goed bemande bar en het prettige gezelschap zorgden verder voor een zeer geslaagde avond. Op de lange termijn vraag ik me af of Victorie een succes gaat worden.

avatar van meneer
voor de muziek, voor de concerten, voor mensen, de onschuldigen. Waar en wie dan ook een concert geeft of bezoekt. Blijf geloven in de vrijheid van muziek. Ik vind dit zo erg..

avatar van Renoir
Ik sluit me volledig aan bij de woorden van meneer. Woorden schieten tekort bij wat er nu weer in Manchester is gebeurd.

avatar van stoepkrijt
Gisteren heb ik Agnes Obel gezien in TivoliVredenburg.

Als ik naar een concert ga is dat bijna altijd een rock- of metalconcert. Gisterenavond was een uitzondering. Dat dit een ander soort optreden zou worden werd meteen duidelijk aan het publiek. Dit was het eerste concert dat ik bezocht waarbij de mannen in de minderheid waren. Het eerste concert ook waarbij de tribunes eerder vol zaten dan de vloer. Het eerste optreden waarbij mensen een kleedje hadden meegenomen om op te zitten. Waarbij meer koffie en thee werd gedronken dan bier. En waarbij mensen dit gewoon opdronken in plaats van het over anderen heen te gooien. Ja, eigenlijk was het wel prettig, deze totaal andere sfeer. Er was alleen één minpuntje, een vooroordeel waar ik echt niet omheen kan: vrouwen praten teveel! Tijdens het voorprogramma werd er zo hard gepraat dat ik de zanger nauwelijks kon verstaan toen hij zijn volgende liedje wilde aankondigen. Ik vond het echt te onbeschoft voor woorden, zo erg had ik het nog nooit meegemaakt. Gelukkig was iedereen tijdens de hoofdact wél netjes stil.

Geen wonder dat de mensen stil waren tijdens Agnes Obel, want haar optreden was prachtig. Ik was continu geboeid door de originele en afwisselende instrumentatie, door de prominente en flitsende visuals en door de charmante en interessante babbels van Agnes Obel tussen de liedjes door. En dan werd alles ook nog eens kwalitatief zeer goed gespeeld.
Agnes Obel was niet alleen en had ook niet enkel een of twee cellisten bij. Nee, ze had een heuse band, bestaande uit alleen vrouwen. Zelf speelde Agnes afwisselend keyboard of piano, naast haar stond een percussioniste en op de flanken stonden twee cellisten die regelmatig andere instrumenten ter hand namen, zoals een mellotron, autoharp of ukelele. Naast hun instrumenten waren ook hun harmonieuze stemmen een mooi wapen. Ook al stonden ze er allemaal vrij stilletjes bij, de ongebruikelijke instrumenten en de regelmatige wisselingen maakten het een aantrekkelijke show.
Spektakel hoef je niet te verwachten van een optreden als dit, maar de visuals op het podiumbrede scherm achter de band zagen er strak en flitsend uit. Vaak lichtte het op in felle kleuren die ieder nummer zo een eigen ‘karakter’ leken mee te geven. Tijdens de climaxen van enkele liedjes waande je je midden in een vuurzee. Ook waren er regelmatig vage silhouetten van de bandleden te zien, soms van voor, soms van achter, zodat je kon zien welke toetsen ze aansloegen.
Tussen de liedjes door nam Agnes Obel de tijd om de liedjes in te leiden. Een charismatisch vertelster is ze bepaald niet, maar het was interessant om zo een idee te krijgen van de betekenis van de teksten. ”And it goes like this...”

Omdat de Deense pas drie albums heeft uitgebracht was het logisch dat ze veel liedjes van haar laatste album speelde om de show van 1 uur en drie kwartier vol te kunnen krijgen. Dat is zeker niet mijn favoriete album, maar live kwamen de liedjes goed voor de dag. Oké, Citizen of Glass, waarmee de avond werd geopend, klonk wat weifelend en haar stem was daarbij wel érg vervormd, maar van de rest van dat album heb ik volop genoten. Zowel de cello’s als de percussie waren live prominenter aanwezig dan op het album en er was een aantal mooie climaxen ingebouwd. Die van Trojan Horses was de meest indrukwekkende, maar ook die van Strech Your Eyes mocht er zijn.
De liedjes van haar laatste album werden over het algemeen dus vrij krachtig gespeeld. Voor de afwisseling speelden ze echter ook ouder en overwegend rustiger werk. Philharmonics en Riverside waren mooie rustpuntjes en ook de piano-intermezzo’s Falling, Catching en het met vier handen gespeelde September Song waren zeer fraai.
Ook Aventine, mijn favoriete album, werd niet overgeslagen. Dorian was het tweede nummer van de set en bracht de avond voor mij direct goed op gang. Fuel to Fire was een van mijn hoogtepunten door de loepzuivere zangpartijen en het wonderschone middenstuk met de cello’s in de hoofdrol. Meteen daarna volgde Run Cried the Crawling met wederom een de show stelende cello.

De enige smet op de avond was de onvoorziene pauze die na een half uurtje noodgedwongen werd ingelast. Schijnbaar waren er wat problemen met de apparatuur. Ik heb er gelukkig niets van gemerkt, maar had helaas wel vijf minuten last van de zaalmuziek die ze terug aangezet hadden. Dat had voor mij niet gehoeven.

Agnes Obel heeft met haar band een ijzersterk optreden gegeven. Meestal intiem, maar uitbundig op de juiste momenten. Zonder toeters en bellen, maar continu boeiend. Ik heb een geweldige avond gehad en ik durf voorzichtig te beweren dat dit een van de beste concerten is die ik tot nu toe gezien heb. Al doet haar volgende album me helemaal niets, als ze weer in Nederland optreedt wil ik ze hoe dan ook zien.

avatar van blur8
Was er niet bij, maar fijn verslag. stoepkrijt
Nu heb ik het idee alles te weten en er wel geweest te zijn..

avatar van Arrie
Ik was er wél bij! Jammer dat ik er nu pas achter kom dat stoepkrijt er ook was, anders hadden we elkaar wellicht wel even de hand kunnen schudden.

Verder kan ik me volledig aansluiten bij zijn sterk geschreven verslag. Het was een prachtig optreden. Stom genoeg vond ik mijn favoriet Familiar niet zo lekker uit de verf komen maar de uitvoeringen van The Curse en Stretch Your Eyes vond ik fenomenaal. En erg fraaie visuals. Het klopte gewoon helemaal.

Ik had zelf trouwens geen last van pratende vrouwen, ondanks dat er zat vrouwen om me heen stonden. Bijna net zoveel mannen trouwens, want ik zag vooral stelletjes.

avatar van stoepkrijt
Arrie schreef:
Ik was er wél bij! Jammer dat ik er nu pas achter kom dat stoepkrijt er ook was, anders hadden we elkaar wellicht wel even de hand kunnen schudden.
Jammer inderdaad, dat had me leuk geleken!

Familiar was inderdaad een van de mindere uitvoeringen, maar vond ik nog steeds erg mooi.

Ik had zelf trouwens geen last van pratende vrouwen, ondanks dat er zat vrouwen om me heen stonden. Bijna net zoveel mannen trouwens, want ik zag vooral stelletjes.
Daar waren er vrij veel van ja, maar ik zag ook veel vriendinnenclubjes om me heen. Die praten gemiddeld misschien wat meer.

avatar van stoepkrijt
blur8 schreef:
Was er niet bij, maar fijn verslag. stoepkrijt
Nu heb ik het idee alles te weten en er wel geweest te zijn..
Op YouTube staan integrale liveopnames van haar concerten in Parijs en Luik, dus zet er een op en je hebt écht het gevoel dat je erbij bent.

avatar van gigage
Woensdag 24 mei 2017. Extra veiligheidsmaatregelen naar aanleiding van het Manchester drama, hoe begrijpelijk ook (nou ja, weet niet of de daders ooit een kaartje hebben gekocht, maar dat terzijde) zorgen voor lange rijen in de Rotterdamse lentezon en het missen van het voorprogramma Raveneye. De laatste tonen pikken we nog net mee en twee bier later schalt het verlossende woord uit de speaker: You wanted the best, You got the best, the hottest band in the world: KISSSSS.
Het drietal met gitaar daalt neer uit het plafond en ziet een volgepakt Ahoy losgaan op de oude klassieker Deuce. Muisstil wordt het als de band heel respectvol een halve minuut stilte aankondigt ter nagedachtenis van eerdergenoemd drama. Daarna is het Rock n Roll all Nite en hoewel ik zelf niet zo'n kenner ben van het ouvre van de geschminkte heren moet ik eerlijk bekennen dat alleen de show al de ticketprijs dubbel en dwars waard is. Indrukwekkend is het enorme scherm achter de band waar de close-up van de zwetende, vuurspuwende en "bloed" drinkende Gene Simmons haarscherp wordt geregistreerd. Flying Gene
Veel Pyrotechnics op het podium en uit de gitaar van Tommy Thayer. Paul Stanley had een mooie rood wit blauwe gitaar en met zijn oude knoken vloog hij letterlijk over het publiek om op het podium verderop in de zaal ook daar de boel op te zwepen.
Missie geslaagd en met een metalized versie van I was made for loving you en de all time classic Detroit Rock city wordt de avond afgesloten. Ahoy was bezaaid met confetti, papierslierten, het vuur was op en de lucht gevuld met zwavel was daar het bewijs van.

avatar van Thenop
Mooi Gigage,

was idd precies zoals je het zegt: heel veel show. Ik heb ze inmiddels ehm... (kom handjes tekort:0)) gezien en dit was een prima show. Ja Paul's stem is niet best meer, maar de energie die de beste man uitstraalt op het podium en de overgave, het op de knieen vallen (inmiddels ook niet meer zijn eerste paar) en enthousiasme vind ik nog steeds geweldig om te zien.
Qua set vond ik opvallen dat klassiekers als Love Gun en (vooral) Cold Gin niet werden gespeeld. Wel Crazy Crazy Nights (niet mijn favoriet), Say Yeah ("nieuw") en Psycho Circus (af en aan in de set). Geweldig was Flaming Youth, toch een beetje een cult klassieker en ik vind War Machine altijd indrukwekkend met die lage, grommende riff. Lick It Up is een geweldig nummer, maar die feature van Won't Get Fooled Again heb ik nou wel een beetje gezien. Maar goed, een kniesoor..

Overigens nog nooit zoveel bewaking / begeleiding / politie gezien bij een concert in Ahoy'. Zelfs in de toiletruimtes werd er ronde gelopen en een dubbele check voordat je daadwerkelijk de zaal in mocht.

avatar van gigage
Bij de grote shows (ziggo, ahoy, gelredome etc) is er altijd iemand bij die foto's neemt (of trekt, voor onze vlaamse vrinden). Nu wil ik van al die concerten een verjaarskalender maken voor op de wc maar als ik 'm zo bezig zag dan heeft hij aan dit ene Kiss concert genoeg voor een weekkalender

avatar van El Stepperiño
Ik was gisteren bij Riverside in de Boerderij in Zoetermeer, en wat een heerlijk optreden was het! Het duurde alles bij elkaar 2 uur, maar ik had daar gerust nog 2 uur aan vast willen plakken. Had de band nog nooit eerder live gezien, maar het was mooi om te zien hoe de nieuwe gitarist, na het plotseling overlijden van de vorige, omarmd werd door zowel de band als het publiek. Ook muzikaal was het erg hoogstaand en ik heb vooral genoten van de sfeer die deze heren neer kunnen zetten op het podium. Ga graag nog een keer naar Riverside als ze in de toekomst nog eens Nederland aandoen in hun Tour!

avatar van blur8
London Calling Vrijdag 26 mei. Zeer geslaagde eerste festivaldag. Waar hoor je nu z'n diversiteit aan rockband vanuit de hele wereld; In Paradiso.

Fazerdaze. Droompop uit New Sealand. Zachtaardige sympatieke dame. Het aantal songs dat boven de kwalificatie 'aandig' uitkomt is net te weinig om goede sier te maken, maar het is een fijne start van de muziekavond.

Palace: De lome blues-rock uit Londen komt super strak uit de boxen. De gitaren, bas & drums zijn geweldig op elkaar ingespeeld en met de heldere zang zijn ze London Calling wat mij betreft al ruim ontgroeid.

Black Honey (Brighton): Beste optreden van de avond. 2 EP's en 2 singles dat is alles wat er is. Als je daarmee een uitmuntende set neer kan zetten is er iets bijzonders aan de hand. We hebben gepogod geluisterd naar accoustic deel en gesprongen met dank aan zangeres Izzy, die in een lekker ordinaire hotpant de zaal plat speelde alsof dat de gewoonste zaak is.

Gold Class (Australie): Ian Custis is alive. Direct in het verlengde van Joy Division, maar zonder dat het als plagiaat klinkt gieren de gitaren en is de pijn in de stem van Adam voelbaar. Geweldig!

British Sea Power (Brighton): 10 jaar podium vervaring is direct hoorbaar, maar mis toch iets van gevoel in de op zich goede songs. Fijn om een keer gezien te hebben.

The Districts (USA): Amerikaans zonder enige nuance, maar waardige afsluiter.

avatar van starsailor
Hemelvaartsdag Soft Kill in de Nieuwe Nor te Heerlen.
Ik had al ergens gelezen dat de drummer niet mee op tour was, dus het slagwerk kwam van een sampler. Dat maakte het allemaal wat minder. Toch was het verder best goed en vind ik de zang bij vlagen nog beter dan op de plaat. Ambiance was vrij triest. Er waren, denk ik, zo'n 50 man waarvan de helft pas na het openingsnummer binnen druppelde.
Verder speelden ze amper een vol uur en in de wetenschap dat ik hiervoor bijna 2 uur voor moest rijden (in totaal dus zo'n 4 uur) was het best wel teleurstellend. Ik miste ook krakers als Heresy and Feel of the Knife. Wat mij betreft weinig sprake van een stukje klantenbinding dus...

avatar van Lars Muziek.
Dit verslag bestaat uit een verhaal en heb ik aangevuld met mijn persoonlijke mening over de optredens....

Sniester keert dit jaar weer terug als 3 daags festival in het laatste weekend van de maand mei. Net als vorig jaar is het ook dit jaar weer zonnig, warm weer. Toch kreeg het festival dit jaar een verandering, het is niet meer gratis toegankelijk. Gaat Sniester nu een stapje hoger met grotere namen? Of wordt de festival uitgerekt tot dag en nacht festiviteit? Nee, daar veranderd niks aan. Het festival vroeg dit jaar enkel een tientje voor een dagticket en drie vijfjes voor een weekendticket. Het toegangsbedrag zou het festival goed doen en steunen in faciliteiten.

Met de verhouding van nationale en internationale artiesten wordt de line-up dit jaar opgevuld. Met namen als HECK, Navarone, The Graveltones, Brutus, Son Mieux wordt de bovenkant van de poster dik bedrukt. Helaas zitten er niet verbazingwekkende bands tussen, maar is het wel zo breed dat er voor ieder wat bij zit.

De Sniester vrijdag (27-05-2017)

Ik heb er zin in! Via een win-actie had ik tickets gewonnen voor het weekend en kon ik zo weer mijn verjaardag uitgebreid vieren op dit leuke festival in de stad achter de duinen. Na een warme reis in een bus en tram kwam ik aan op de Grote Markt en kwamen mijn vrienden en ik bijeen op het terras. Het is nog erg vroeg, dus tijd om te proosten op het terras met op de achtergrond wat leuke live muziek.

Dan om acht uur komen wij aan bij het eerste optreden van vanavond, Deltawerk in de bovenkamer (De Blauwe Kamer) van Hoender & Hop eetcafe. Deltawerk telt twee man achter een tafel met veel knopjes en synthesizers. De heren bouwen hier een spannende op trage manier, techno op tot de climax . Voor techno lijkt het nog wat te vroeg als wij kijken naar hoeveel mensen hier staan, dan zijn dit er niet veel.

Halverwege pakken wij nog het laatste kwartier van Palmsy mee in Rootz. Ja, hier zitten dus alle mensen. Het is er erg vol en warm. Palmsy speelt daar lekker op in met hun surfpop liedjes. Om van alles wat te zien gaan wij richting de Grey Space Basement waar de Nederlandse Offpsring band Cooper speelt. Dit valt ons wat tegen en gaan op tijd naar Animal House die in de Zwarte Ruiter spelen. Apart is dat deze band geplaats is om negen uur en dat zie je terug aan de aantal mensen in het publiek. Animal House komt uit Australië en maken indiepop/rock songs. De band vind het zelf ook nog wel erg vroeg en eigenlijk ook te rustig. Ze spelen aardig wat nummers die niet al te lang duren en in een lekker tempo voorbij komen. Helaas deed de band niet aan solo’s of instrumentale stukken. Deze hadden er eigenlijk wel in gemogen als je kijkt naar de improvisatie van de gitarist die met elke melodie er lekker op in speelde.

Om half tien staan wij weer in de Blauwe Kamer voor de lichtjesman Oij. Deze man heeft zijn show natuurlijk al goed mee met de tl buizen / lampen die recht op staan en leuk afwisselen met kleuren en bewegingen. De set zelf zit ook sterk in elkaar. Buiten een laptop om staan er ook nog twee synthesizers en een drumcomputer. Deze instrumenten worden goed gebruikt door de zanger. De set wisselt af met techno, indietronica en synthpop nummers. Helaas wordt er onverwachts een geluid toegevoegd in de set, er klinkt een soort brandalarm. Gelukkig blijkt het vals alarm te zijn. Na de goede set van Oij verplaatsen wij ons weer naar de basement. Hier genoten wij nog van de laatste vier nummers van Mitch Rivers. Dit was inmiddels ook al de derde keer dat ik hem live heb zien optreden De man en band maken rock’n roll nummers. Bij enkele solo’s deed het mij ook nog denken aan Pink Floyd. De avond komt langzaam aan een eind en eindigen wij in de Zwarte Ruiter bij Canshaker Pi. Het lijkt er nu op dat Sniester wat meer tot leven komt, de Zwarte Ruiter zit namelijk behoorlijk vol.
De garage/punkband werkt zich in het zweet en wisselt de set af met diverse nummers. Ondertussen volgen er nog wat korte (maar krachtige) nummers waarmee ze iedereen in beweging houden.

Daarna was de vrijdag voor ons helaas al klaar, wij moesten namelijk de laatste overstap halen en gingen daardoor op tijd weg met het openbaar vervoer. De eerste dag van Sniester was leuk, maar had voor mij niet echt een hoogtepunt bereikt. Enkel het optreden van Oij vond ik erg goed. De volgende ben ik er weer. Het verslag daarvan volgt morgen (op dinsdag)

avatar van Lars Muziek.
starsailor schreef:
Hemelvaartsdag Soft Kill in de Nieuwe Nor te Heerlen.
Ik had al ergens gelezen dat de drummer niet mee op tour was, dus het slagwerk kwam van een sampler. Dat maakte het allemaal wat minder. Toch was het verder best goed en vind ik de zang bij vlagen nog beter dan op de plaat. Ambiance was vrij triest. Er waren, denk ik, zo'n 50 man waarvan de helft pas na het openingsnummer binnen druppelde.
Verder speelden ze amper een vol uur en in de wetenschap dat ik hiervoor bijna 2 uur voor moest rijden (in totaal dus zo'n 4 uur) was het best wel teleurstellend. Ik miste ook krakers als Heresy and Feel of the Knife. Wat mij betreft weinig sprake van een stukje klantenbinding dus...


Zonde van de lange rit en jammer van het concert. Van de aantal mensen in het publiek lijkt mij het niet erg, zolang men maar aandacht heeft voor het concert. Van de speelduur had ik het wel verwacht, maar dat de band Feel of the Knife niet speelde had ik dan weer niet verwacht. Met het voorprogramma erbij moest het wel een beetje opgevuld zijn lijkt mij. Nu ik het op de website van de locatie terug bekijk valt mij op dat de Soft Kill maar liefst 75 minuten zouden spelen en de prijs best wel veel is voor wat er dan daadwerkelijk was vervult.

Ik had er graag bij willen zijn, maar ben als ik het zo lees blij dat ik thuis ben gebleven...
De reis voor mij ernaar toe (met de trein) zou drie uur lang duren, aangezien ik dat er al niet voor over had was ik het een beetje vergeten dat ze hebben opgetreden afgelopen week.
Ik heb geen idee hoe bookingen gaan van bands en artiesten maar soms vind ik het wel krom en had ik het wel anders willen zien. Zoals nu bij de Soft Kill, voor het eerst in Europa en daarvan was dit Nederlandse optreden een exclusieve show...

avatar van Lars Muziek.
Dit verslag bestaat uit een verhaal en heb ik aangevuld met mijn persoonlijke mening over de optredens....

Sniester zaterdag (27-05-2017)

Vandaag ben ik er weer met een paar andere vrienden aanwezig. The Guru Guru trapt de avond af in Grey Space Basement (waar) Altin Gun de avond opende in het Paard. Mijn interesse ging meer uit naar de kelder, die locatie vond ik echt geweldig! De band The Guru Guru is daar dan ook weer mooi voor geplaats. Deze Belgische heren maken alternatieve rock waar de nummers wat weg hebben van noise, punk en psychedelica stijlen. Het bijzondere aan deze band is de zanger die zijn gezichtsuitdrukking erg uitdrukt tijdens het zingen. Daar omheen speelt de band er goed op los zeg! Er is zelf meerdere malen tijd voor een instrumentaal stuk en dat maakt de gehele show nog beter.

Het festival begon dus meteen al erg goed!

Om wat meer popmuziek op te zoeken gingen wij na afloop richting het Paard voor Son Mieux. Weer verbaasd mij wat mij al eerder deed verbazen… er is zo weinig publiek. Son Mieux staat niks voor niks in de grote zaal van het Haagse Paard. Waarschijnlijk is dit zelfs het grootste feestje gebleven van heel de avond, waar iedereen danst, ballonnen en confetti de lucht in gingen. Deze Nederlandse indieband slaagt erin elke catchy melodie uit te halen die er maar in zit en laat hier iedereen op dansen en van genieten. Na de afloop gingen wij meteen door naar de kleine zaal, hier speelde Jo Goes Hunting. Deze zaal zat wel wat voller en de Sniester avond leek daardoor ook wat meer te gaan leven. Jo Goes Hunting zag ik eerder op de V11 boot in Rotterdam, tijdens zijn albumrelease tour. Deze keer was de setting niet zo intiem als toen en was het nu inhoudelijk wel weer een beetje van het zelfde. De set begon sterk met een hoop synthesizer geweld (intro) en werd daarna opgevolgd door nummers van het debuut. Als je de band een beetje goed kent dan weet je dat bijna elk nummer een bizarre twist heeft en dat leek mij niet echt te pakken deze keer, maar dat neemt niet weg dat de band er goed op speelde.

Om in de Paard stemming te blijven ging wij door naar het Paard Café (noem ik graag de pony). Hier genoten wij nog van de laatste drie nummers van The Goon mat & Lord benardo, die er achteraan nog een korte toegift bij deed.

Na een korte stop gingen wij eerst naar De Kraaien (had van mij niet gehoeven). Deze vogels zaten zeker nog in de boom? Op de aanvangstijd waren De Kraaien nog niet op het podium, liep er iets uit tijdens deze avond? Na een kleine twintigminuten was het dan zover. Wij stonden vooraan, waarvan ik geen idee had wie deze vogels waren. Wel, dat was een podium vol van wel tien man of moet ik zeggen kraaien. Als het gezien kan worden als een band dan waren alleen de drums en gitaar live gespeeld. Het meeste leek ook uit de laptops te komen. De zang was onverstaanbaar maar het feestje werd wel toegejuicht door de vele zangers. Waarvan ook enkele van het podium af kwamen en iedereen tot het moshen aan zette. Gelukkig konden wij er na die vijf nummers snel uit om naar De Zwarte Ruiter te gaan.

De vier Engelse experimentele noiserockers waren op dat moment precies bezig met een zeer spannend instrumentaal stuk dat mij deed hypnotiseren. Daar zat ik voor de laatste vijftien minuten (laatste drie nummers) in en werd ik uitgezogen toen het voorbij was. De band wist alles goed op te bouwen en creëerde met gemak een geluidsmuur die de spanning liet opbouwen. Helaas werkte de geluidsman van de zaal daar niet zo aan mee. De band maakte namelijk ook gebruik van veel space effecten en dit kwam helaas niet gelijk aan (of boven) de distortion (uit).

En dat was het Sniester weekend van dit jaar. De eerste dag vond ik wat minder geprogrammeerd en sprong er voor mij niet veel uit waarvan ik kon zeggen dat ik dat erg goed vond. Enkel Oij was erg goed en verrassend. De zaterdag daar en tegen was wat beter geprogrammeerd en viel op geen enkel moment tegen. Dit jaar had het Sniester festival denk ik niet de aantal bezoekers van vorig jaar, maar wist vooral met de zaterdag een goed programma aan te bieden. Afsluiters De Kraaien en The Lucid Dream waren een mooi voorbeeld van de aantal bezoekers. De eerst genoemde groep kreeg de grote zaal van het Paard redelijk / bijna vol en bij de tweede genoemde groep waren er denk ik ongeveer twintig mensen. Wij hadden het in ieder geval erg naar ons zin en hebben alweer zin in volgend jaar, waar als het weer in het zelfde weekend wordt gehouden, ik mij geen betere verjaardag kan wensen.

avatar van Lars Muziek.
31-05-2017 White Hills (support: Husky Loops) @Rotown, Rotterdam is erg leeg voor een concert wat op dat moment ging beginnen. Ongeveer acht mensen staan verspreid in Rotown en komen langzaam iets naar voren op het moment dat er muziek klinkt. Het exclusieve Nederlandse concert van Husky Loops begint. De band geeft voor het eerst en voorlopig voor het laatst een clubshow in Nederland en dat vanavond als voorprogramma van White Hills.

Husky Loops speelt tijdens het eerste nummer er al lekker op los. Het publiek houd nog ver afstand ook nadat de zanger had gevraagd om wat dichterbij te komen. Ondertussen is het tweede nummer ook al voorbij en vraagt de zanger weer aan het publiek om bijeen te komen, het lijkt wat moeite te kosten maar langzaam creëert er toch een ruime rij vooraan het podium. Ook zijn er wat meer mensen binnen gekomen en krijgt de band wat meer publiek. Husky Loops speelt energierijke indierock songs die kort maar stevig neer worden gezet.

Nu iedereen er wat meer inzit heeft de band het ook naar hun zin en meld bij het vierde nummer iedereen welkom met als statement dat eindelijk iedereen wat losser is geworden en er meer mensen zijn bij gekomen. Dan komt de vraag heeft ons al eerder gezien? Wel vier mensen steken hun hand op, de zanger zegt hierdoor famous te zijn en zet het vierde nummer in. Als voorprogramma is het ideaal voor deze band om hun eigen nummers te presenteren en hun zelf te bewijzen. Met enkel een ep op zak is een half uur meer dan genoeg. Bij het vijfde nummer wordt er al langzaam afscheid genomen waarbij het zesde nummer, met een catchy melodie, de set wordt afgesloten.

Husky Loops verdient wel beter, laat de heren zich maar in de watten laten leggen tijdens Lowlands, waar zij hun volgende (en tevens laatste) NL show van dit jaar gaan geven. In een half uur word het podium gevuld met andere instrumenten en word er even goed ge-sound-checkt. Ondertussen loopt Rotown gelukkig nog wat voller met mensen. Dan om half tien klinkt het eerst stevige geluid van White Hills.

Alsof het niks is word er tijdens de intro (getiteld ‘vix’) al goed geëxperimenteerd. Ego Sensation rommelt wat aan de knoppen en heer Dave Weinberg houdt zijn gitaar stevig tegen de versterkers aan. Aangevuld met live drums en een samplebord voor enkele (kleine) effecten beloofd dit een spannende avond te gaan worden. Dit trio bracht een week geleden hun nieuwe album ‘Stop Mute Defeat’ uit. Ongeveer de 14de studio album in 12 jaar tijd.

Tijdens de set worden er al meteen twee nieuwe nummers gespeeld, afgewisseld met ‘LSD or USB’ van het vorige album ‘Walks for Motorists’ (uit 2015). Daarna is het tijd voor wat nummers van hun beste werk ‘H-p 1’ (uit 2011) waar ze ‘Hand in Hand’ spelen. Met de inzet van dit nummer word er een nieuwe spannings opbouw gemaakt. Daarna volgt namelijk ‘Paradise’ (van het zelfde album) wat met behulp van het samplebord word aangevuld met synth achtige melodie. Helaas kan Weinberg niet snel genoeg wisselen met zijn gitaar en samplebord waardoor af en toe de melodie wat later of in minderheid word ingezet. Deze word namelijk niet op de automatische pilot gezet, maar door Weinberg zelf gespeeld met het intoetsen van de goede samples. Gelukkig knalt het nummer er toch lekker uit en bevat het een hoop space geluiden en een stevige bassline.

Daarna volgt er het mysterieuze nummer ‘Entertainer’ (afkomstig van het nieuwe album) die daarbij mysterieuze vocalen bevat en eigenlijk meteen al los staat van de twee vorige gespeelde nummers. Hierdoor is de spanning weer los gekoppeld en ontstaat er weer een andere sfeer in muziek. Toch blijkt de setlist goed opgebouwd te zijn want daarna volgt ‘No Will’ wat ook vocalen bevat en eigenlijk prima aansluit op het daarvoor gespeelde nummer. Dan lijkt de set nog beter te gaan worden en lijkt het ook een goed eind te krijgen met ‘Attack Mode’ die de laatste twee nummers prima opvolgt en goed doorduwt met een typische rock melodie. Het publiek was vanaf het begin van White Hills al iets meer in de stemming en wat intiemer dan bij Husky Loops.

Al gauw zat iedereen in de goede sfeer en viel er veel te spacen en te headbangen. Eenmaal na het laatste nummer mocht Rotown zich even goed laten horen, even de moeite doen om het trio terug te laten komen op het podium voor een toegift. En natuurlijk kwamen zij terug, waar ze voor ons nog het geweldige H-p 1 titeltrack speelde. Waar er nog een keer in vijftien minuten een geluidsmuur werd opgebouwd en stevig op los werd gespeeld. Een waardige en betere afsluiter bestaat er niet van deze geweldige space/psychrockers!

avatar van Killeraapje
Gisteravond The Mission live gezien in de 013. Het was verrassend goed. Veel nummers van de nieuwe plaat afgewisseld met genoeg oud materiaal en zelfs een nummer van The Sisters of Mercy. De cultband waar de zanger ooit gitarist van was. Dikke twee uur lekkere New Wave niets meer niets minder.

avatar van Jaep
Gisteren Colter Wall gezien in de Melkweg met in het voorprogramma ene John Clay. Het was fantastisch. Echt, een geweldig goed optreden. De meeste songs van zijn nieuwe album werden gespeeld, plus wat traditionals en covers en wat ouder materiaal. Wall heeft een unieke diepe en donkere stem en zijn fingerpicking gitaarspel is van zeer hoog niveau. Ook ontzettend fijn dat er zitgelegenheid was en dat het geluid op een normaal volume stond (moeten mensen wel hun waffel houden...).

5/5*

avatar van musician
Wie vandaag de dag (nog) zeurt over hoge noten die Ian Gillan niet meer zou halen of de afwezigheid van gitarist Ritchie Blackmore, zoals vandaag is gebeurd in Het Parool n.a.v. het Deep Purple concert van gisteravond in het Ziggodome, is niet goed bij zijn hoofd, ontbeert elke realiteitszin en is vermoedelijk te oud om ooit nog van zijn zuurpruimerige vooringenomenheid te kunnen worden afgeholpen.

Bij oude mensen van dik in de tachtig geldt het ook, kijk je eigen omgeving er op na, er komt een moment dat het voor die mensen niet goed is of niet deugt. En ze komen niet meer uit die modus, wat er ook gebeurt, wat je ook aanbiedt om te doen.

Peter van Brummelen van Het Parool, voldoet inmiddels al volledig aan die kwalificatie, zelfs al is hij vermoedelijk nog niet in de 80. Deep Purple had op geen enkele wijze een concert kunnen geven dat hij goed had gevonden. Tijd daarom voor hem voor een nieuwe uitdaging in het leven.

Wie zo oud is dat hij Ritchie Blackmore in het echt nog heeft zien spelen bij Deep Purple, hij vertrok in 1991, kan daar alleen nog vage herinneringen aan hebben. Die mogen goed zijn, passen bij de leeftijd om de dingen nog (overdreven) mooi te vinden. 25 jaar later zit je in de modus dat het dus niet goed is of niet deugt.
En dan zal Van Brummelen vermoedelijk nog putten uit een nog langere periode geleden, tussen de 25 en 50 jaar.

Waren Deep Purple concerten toen echt beter genietbaar, werd er beter gespeeld, zijn er sinds die tijd geen technische verbeteringen meer doorgevoerd etc. kortom, zijn de herinneringen waardoor het "vroeger was alles beter" gevoel ontstaat niet sterk overdreven en wordt dat met het stijgen van de leeftijd van de concertganger ook nog eens niet steeds erger?
En mogen deze recensenten dan nog wel aan het werk, bij gebrek aan onbevooroordeeld?

Want laten we eerlijk zijn, wat Deep Purple gisteravond heeft laten zien, in snelheid en muzikale prestaties was een prima rockshow met veel herrie, een mooie mix van oud met nieuw werk, geheel overeenkomstig de zeer goed ontvangen laatste albums. De band zit goed in z'n vel en Ian Gillan, 72 maar met dezelfde passie en vocaal nog volledig overeind, inclusief waar nodig ouderwets "gilwerk".

Op een wijze allemaal waar, naast de altijd al aanwezige Ian Paice, Roger Glover en Ian Gillan, de (ooit) vertrokken leden van Deep Purple nimmer werden gemist. Don Airey, de toetsenist-autist, vervangt al bijna 20 jaar op onaardse wijze Jon Lord en behoort zonder twijfel nog steeds tot de allerbeste toetsenisten die er rondlopen. Voor het gitaarwerk van Steve Morse, vervanger van Blackmore, geldt eigenlijk hetzelfde.

Wat ze niet kunnen, wat niemand kan, is het terug brengen van de "romantiek" van begin jaren '70 en alle gevoelens die men toen had bij het beleven van een concert. De tijd was (uiteraard) ook geheel anders.
Van wat ik aan concerten heb meegemaakt vanaf halverwege de jaren '70, vaak rommelig, matig van geluid vergeleken met nu, drugsgerelateerd, bandleden niet bij de les, waren/bleven zomaar weg tijdens concert, onderlinge ruzies etc., geeft de romantiek van weleer niet bepaald de doorslag.

Dat de leden van Deep Purple nu beter in hun vel zitten, al was het alleen al vanwege het ontbreken van de ijskoude lucht die er hing in de onderlinge relaties zoals die tussen Blackmore en Gillan, maakt een vlammend concert van nu in ieder geval een stuk beter genietbaar.

avatar van DjFrankie
DjFrankie (moderator)
Jaep schreef:
Gisteren Colter Wall gezien in de Melkweg met in het voorprogramma ene John Clay. Het was fantastisch. Echt, een geweldig goed optreden. De meeste songs van zijn nieuwe album werden gespeeld, plus wat traditionals en covers en wat ouder materiaal. Wall heeft een unieke diepe en donkere stem en zijn fingerpicking gitaarspel is van zeer hoog niveau. Ook ontzettend fijn dat er zitgelegenheid was en dat het geluid op een normaal volume stond (moeten mensen wel hun waffel houden...).



In Ottersum ook erg goed, enige minpunt, lijkt wel allemaal erg veel op elkaar. Maar wat een stem.

avatar van likeahurricane
Gisteren de Culturele Zondag in Utrecht bezocht. Dit keer was de zondag op een maandag en traden in de stad diverse bandjes op met ook klassieke muziek.
Gestart bij het label Snowstar records op de prachtige locatie Sonnenbergh met slow core van The Fire Harvest en de folk pop van de Town of Saints. De akoestiek is fantastisch.



Vervolgens Spinvis in Janskerk, waarbij Erik samen met Saartje optrad. De kerk is afgeladen vol, en ze speelde een prachtige set. De arrangementen zijn aangepast voor de locatie.
Daarna een paar acts georganiseerd door Le Guess Who in Le:en. Faarjam is verrassend met Iraanse invloeden. Daarna speelt Ben Chasny van Six Organs of Admittance solo een set.

Tot slot nog even bij Kensington op Vredenburg plein gekeken die op het dak van TivoliVredenburg speelde.

avatar van likeahurricane
The Bats en Buffalo Tom in Paradiso Amsterdam.

Het is heel bijzonder dat The Bats in Nederland spelen. De laatste keer was ergens in een hostel in Amsterdam in 2008, waar ik te laat achter kwam. Ze komen uit Nieuw Zeeland, dus van ver. Helaas zijn er weinig andere muziekliefhebbers op af gekomen in de kleine zaal. Ze spelen een ruime setlist voor een handjevol publiek en sluiten af met hun prijsnummer North by North.




Vervolgens kan ik de de tweede set van Buffalo tom mee pikken. In tegenstelling tot The Bats is het hier wel afgeladen vol in de grote zaal. Ze spelen hun klassiek album "Let me come over" integraal en het is weer erg goed.



Stijn_Slayer
Twee weken terug Riley Walker. Viel me eigenlijk wat tegen: veelal elektrische jams, die te weinig variatie boden en vaak te lang duurden. Groot contrast met de platen. Akoestisch en iets bondiger komen zijn nummers veel beter tot hun recht.

Eergister Paul Weller gezien. Leuk om af te vinken, maar had er wel wat meer van verwacht. Hij speelde bijna 2,5 uur, al vond ik niet ieder nummer even sterk gekozen. Wellers stem is niet meer zoals tien jaar terug, en dat is toch een belangrijk onderdeel van zijn sound.

Gast
geplaatst: vandaag om 15:32 uur

geplaatst: vandaag om 15:32 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.