menu

Muziek / Toplijsten en favorieten / De top 100 van... (Shaky)

zoeken in:
avatar van GrafGantz
Tessio!

Toevallig 2 dagen geleden het hele album weer eens geluisterd, voor het eerst in te lang.

avatar van Weirdo Wizzy
040. Massive Attack – Teardrop

Klassiekertje dit hoor met die overbekende videoclip met die in de baarmoeder zwevende foetus. Massive Attack is geloof ik wel de eerste elektronische muziek waar ik echt helemaal wild van was. En nog steeds wel ben trouwens, want ik ken alleen 100th Window niet maar voor de rest allemaal uitstekende albums.

Toen ik tien jaar was zag ik dit nummer wel eens voorbij komen op televisie al deed het me toen niet zoveel. Misschien ook wel logisch voor die leeftijd, maar smaak verandert natuurlijk wel en dit is gewoonweg een prachtig nummer. Kan het me haast niet voorstellen dat je dit niet mooi zou kunnen vinden, maar die mensen zullen vast bestaan. Zeer mooi opgebouwde instrumentatie aangevuld met de hemelse vocalen van Elizabeth Fraser (ik zou toch eens serieus naar Cocteau Twins moeten gaan luisteren). Vooral die laatste uithalen van haar zijn echt adembenemend.



avatar van Weirdo Wizzy
039. Air – New Star In The Sky

We blijven in het zelfde bouwjaar en het tempo blijft redelijk laag zeg maar. Verder is dit wel een stukje luchtiger (hihi). Ik had natuurlijk een van de grote kleppers van dit album kunnen opnemen in de top 100, maar zoals het een klassieker van formaat – en dat is Moon Safari – betaamt, openbaren ook de minder bekende nummers zich als ware kunststukjes.

Dit is dan ook weer Air ten voete uit. Rustgevend gitaartje, beetje zweverig sfeertje en die nogal cheesy vocalen eroverheen. Je waant je hier even in een mierzoet en kleurrijk wereldje waar alles hamonieus en gelukzalig is en alles om je heen is idyllisch. Zelfs nog van die blije kinderen die je hoort aan het eind van het nummer. Zo'n blije eikel ben ik normaal gesproken ook weer niet, maar van dit nummer wordt ik het wel.



avatar van Weirdo Wizzy
038. Plastikman – I Don't Know

De laatste jaren ben ik me best wel wat meer gaan verdiepen in de elektronische muziek dus en ook wel de wat minimalistische variant. Ambient ben ik bijvoorbeeld meer gaan waarderen, maar ook in de techno is er wat dat betreft wel het een en ander te ontdekken.

Het minimalistische fascineert me gewoon. De kunst om met, op het gehoor, zo weinig middelen en variatie toch zoveel teweeg brengen. En met dat laatste bedoel ik dat je me de volle tien minuten in spanning kan laten luisteren. Richie Hawtin a.k.a. Plastikman is gewoon dodelijk effectief in wat hij doet. De geluiden die hij inzet, zet hij in op het juiste moment.

I Don't Know straalt echt een soort duisternis en leegte uit en in die leegte spreekt die stem tot je en vertelt je min of meer dat je er alleen voor staat. En je weet dat hij gelijk heeft. Het nummer wordt voornamelijk gedragen door een lage aanhoudende synth, een kick, een simpele lage bas en wat 'golvende' hi-hats. Op een gegeven moment komt er vanuit de diepte een ietwat vervreemdend melodietje opzetten en daar werkt het nummer voor mijn gevoel dan minutenlang naartoe. En toch is dit intens tot op het bot en schuilt er een ongelooflijke kracht in deze muziek.



avatar van Weirdo Wizzy
037. Nick Drake – Day Is Done

Had ik het eerder bij Mazzy Star al over muziek voor op de begrafenis; dit nummer van Nick Drake mag ook wel worden toegevoegd aan die setlist. Schitterend gezongen dit onder begeleiding van zijn eigen betoverende gitaarspel en wat aanvullende strijkers. De man is wel een tragisch figuur natuurlijk aangezien de erkenning juist groeide na zijn korte, niet al te blije, leventje. Het zal ook net daarom zijn dat hij dit soort mooie nummers maakte.



avatar van Weirdo Wizzy
038. LTJ Bukem – Suspended Space

Drum-and-Bass, daar is het onderhand wel eens tijd voor. LTJ Bukem maakt dan niet echt die machinale variant met scheurende geluiden (ook wel lekker op zijn tijd), maar de kracht van zijn muziek zit meer in het sfeer scheppen. De beat zelf is lekker rechttoe rechtaan en daarover heen tovert hij klanktapijten en geluiden die van buiten onze planeet lijken te komen. Enerzijds dat 'organische' wat zo'n album als New Forms van Roni Size heeft en tegelijk dat gevoel voor een buitenaardse sfeerbeelden van bijvoorbeeld Biosphere. Mocht ik ooit door Elon Musk op een ruimteschip naar Mars worden gezet, dan stel ik als voorwaarde dat Suspended Space wordt gedraaid op de reis ernaartoe.



avatar van Weirdo Wizzy
GrafGantz schreef:
Tessio!

Toevallig 2 dagen geleden het hele album weer eens geluisterd, voor het eerst in te lang.


Goed is die he. Vorig jaar heel veel gedraaid. Synkro is bijvoorbeeld ook zo'n heerlijk nummer.

avatar van Weirdo Wizzy
Ik zie nu pas dat LTJ Bukem hier als nummer 38 aangegeven staat, maar dat moet natuurlijk nummer 36 zijn. Tevens zal ik snel een nieuwe update plaatsen.

avatar van Weirdo Wizzy
035. 2 Chainz feat. Pharrell Williams – Feds Watching

2 Chainz is een beetje een laatbloeier. Hij was al wat jaartjes in 'de game', maar toen hij ook eenmaal in de spotlights stond was het ook raak. Paar toffe albums gemaakt ook. Feds Watching is een opsomming van hoe cool die wel niet is. Een tikkeltje corny op z'n 2 Chainz en lekker over de top natuurlijk. Oftewel, 2 Chainz doet waar die goed in is en is hier in bloedvorm. Teveel lines om te quoten hier, dus ik begin er niet eens aan. Ook pluspunten dat hij in het swag-tijdperk nog gewoon het woord 'fresh' gebruikt. Pharrell Williams zingt gezellig mee op het aanstekelijke refreintje en dan neemt hij ook nog eens de productie op zijn rekening. Alsof het allemaal niks is, maar niks is minder waar. Het is weer eens fantastisch wat de man allemaal doet.



avatar van Weirdo Wizzy
034. Orbital – The Box, Pt. 2

Dit nummer is logischerwijs onderdeel van een tweeluik. Het mooiste is natuurlijk om deze in zijn geheel te luisteren. Het eerste deel van The Box is het ingetogen deel en daar borrelt de spanning onder de oppervlakte. In deel 2 komt de spanning los; de box is open gegaan. De heren wilden zich goed laten gaan, nadat ze zich zo lang hebben ingehouden. Wat volgt is een hoop geluiden door elkaar wat resulteert in bonte afwisseling van ritmes en melodieën, die bij mij ook voor een afwisseling in gemoedstoestand zorgt. Het geheel klinkt lekker gejaagd en onheilspellend en spannend. Het heeft een vrij donkere en harde toon, maar slaat ook lichte toetsen aan die zorgen voor de juiste balans. Een meesterlijke compositie binnen de elektronische muziek.



avatar van Weirdo Wizzy
033. Zomby – Soliloquy

Ook meer een album-artiest dit, maar hij staat niet voor niets hoog in mijn top 10, dus ik geef Zomby een mooi plekje in mijn toplijst hier. Het is tenslotte wel mijn feestje. Nu vind ik Soliloquy ook wel het nummer van With Love dat nog het meest iets heeft van een nummer met een kop en een staart.

Als je zijn album luistert kun je wel horen dat de man een liefhebber is van die hele Britse rave/garage/dub/house. Op With Love kwam het trap-element ook om de hoek kijken. Soliloquy is ook gewoon een trap-instrumental eigenlijk. Blijft toch enorm lekker dat diepe, holle basgeluid wat hier in zit en dan die trekkende hi-hats. Dit heeft dus zeker de elementen van de typische trap-sound, maar wel met het Zomby-sausje: een donkere vibe waarin een mooie melancholie zit. Ik merk dat ik mezelf qua woordkeus nogal aan het herhalen ben naarmate de lijst vordert, maar ik zou dit niet anders kunnen omschrijven. Zijn muziek is vaak ogenschijnlijk simpel van opzet, maar het heeft echt een mooie diepte.



avatar van Weirdo Wizzy
032. Snoop Doggy Dogg – Tha Shiznit

Op het album wordt Tha Shiznit vooraf gegaan aan een skit genaamd W Balls. Dit zeg ik niet voor niets, want Doggystyle is qua skits ongetwijfeld het beste rapalbum ooit. Hoe de W Ballz over gaat op Tha Shiznit is al heerlijk trouwens.

Maar goed het nummer zelf dan. Eigenlijk klinkt dit gewoon als een freestyle-sessie verdeeld over drie etappes over een klinkende Dre-beat. Lage baslijnen en van die hoge tonen erdoorheen; typische g-funk dit. Echter, Snoop zelf steelt de show hier natuurlijk. Ik geloof dat ik Snoop Dogg wel de rapper vind met de beste flow van allemaal. Het klinkt allemaal zo soepel bij hem. Alsof het hem geen enkele moeite kost. Tel daarbij op zijn aangename stemgeluid, de intonatie en een overdosis charisma. Echt met niemand te vergelijken deze man. Inmiddels is het wel een icoon, maar hier op jonge leeftijd had hij zijn beste nummer al gemaakt. Voor mij is dit zelfs het beste wat g-funk ooit heeft voortgebracht.



avatar van Weirdo Wizzy
031. Waldeck – Wake Up

Dat ik wel aardig fan ben van het hele lounge-gebeuren wat zich voornamelijk voltrok rond de eeuwwisseling is inmiddels geen verrassing meer lijkt me. Ook nu weer een afgezant uit Oostenrijk, maar Waldeck is toch een beetje onderbelicht. Ik zie hem niet vaak voorbij komen, maar ik moet zeggen The Balance Of The Force is echt een heel mooi album.

Op dat album staat eigenlijk alleen maar mooi spul, maar deze Wake Up heb ik al helemaal vaak gedraaid de afgelopen jaren. De intro van het nummer doet een beetje mysterieus aan en vormt de opmaat naar de vocalen van de zangeres in kwestie (ik heb alleen geen idee hoe ze heet). De vocalen sluiten perfect aan bij de muziek. Het mag dan lounge-achtig zijn, maar de spanning en dreiging zit er zeker in en de boog blijft gespannen. Echt een nummer waar ik ook elke keer weer geboeid naar de teksten luister en dat zegt wel wat, want ik ben geen uitgesproken teksten-man.

“Take a break and come down
Take a chance and start
Take a look in the mirror
Take the pill to wake up”




avatar van Weirdo Wizzy
030. Pete Rock – Take Your Time

In het New York van de jaren negentig kwamen er behoorlijk wat uitmuntende beatbakkers bovendrijven. Zoals ook in de documentaire Hip-Hop Evolution mooi naar voren kwam, brachten deze heren het beste in elkaar naar boven. Er was zowel saamhorigheid als felle concurrentie. Geromantiseerde verhalen over crate digging zijn nooit ver weg en iedereen wilde die ene machtige sample opvissen uit een of andere obscure soul of jazz-plaat.

Pete Rock behoort voor mij zeker tot een van de besten uit die tijd. In het begin van zijn carrière vormde hij een succesvolle tandem met C.L. Smooth, maar dit nummer komt van zijn solo-album Soul Survivor. Nou ja, kun je nog van een solo-album spreken met zo'n waslijst aan gastartiesten? Het is dan ook nogal een allegaartje geworden, maar wel een goed allegaartje. En toch, als de man de soulvol tour opgaat blijf hij op zijn best zoals hier. Heerlijke beat uiteraard en Pete rapt zelf twee verses en doet dat niet onverdienstelijk. Ook niet perse heel bijzonder, typisch zo'n rappende producer dus. De gast-vocalen van twee members van Loose Ends – ken de groep verder niet overigens – passen er goed bij. Alles bij elkaar maakt dat dit nummer een vibe heeft die ik zou omschrijven als zwoel en laidback. Het nummer maakt zijn titel ook zeker waar, want het neemt de tijd om lekker uit te waaieren.



avatar van Weirdo Wizzy
029. The Internet feat. Kaytranada – Girl

Ik kan niet zeggen dat ik erg veel soul/r&b luister maar ik heb nog weleens zo'n bui. The Internet leerde ik kennen via het album Hive Mind waar ik wel enige tijd aan verslingerd was. Daarna Ego Death ook maar een kans gegeven, want die scheen nog beter te zijn, maar ik ben tot op heden vooral bij dit prachtige nummer blijven steken. Dit klinkt toch wel heel zwoel en mellow zeg. Muziek om bij weg te dromen, maar de ster van de show hier is Syd tha Kyd die het nummer versiert met haar vocalen. Door dit nummer zou ik haar bijna willen versieren, want stiekem ben ik door Girl wel een beetje verliefd op haar geworden. Al maak ik natuurlijk geen schijn van kans bij deze jongedame, want ze schijnt op vrouwen te vallen. Hoef ik me daarover ook geen illusies meer te maken.



avatar van Weirdo Wizzy
028. Kid Loco – Calling Aventura King

Deze meneer komt uit Frankrijk en maakt zeer ontspannen muziek wat ook wel bestempeld wordt als trip-hop of ambient pop. Wat dat betreft wel een beetje te vergelijken met Air. Beide acts brachten hun bekendste werk ook eind jaren 90 uit.

Kid Loco tapt wel duidelijk uit een ander vaatje. Iets minder die typische elektronische sound en iets meer typische beats. Ik weet niet precies uit wat voor bronnen hij put, maar het klinkt alsof de samples wegkomen uit vervlogen muzikale tijden. De sounds klinkt erg 'naturel' en heel rijk. Ook Calling Aventura King heeft een klankenpalet die ik wel als schilderachtig mooi kan bestempelen. Het begint met die regen en verre onweersgeluiden, waarna de beat in komt vallen. In het midden van het nummer valt deze weer weg om daarna zijn weg weer te vervolgen en Kid Loco gooit er een prachtige melodie overheen. Alsof je buiten in een open veld in een flinke regenbui en de hemel boven je gaat ineens open. Ja, ik word wat zweverig van dit nummer en toch is de sound ook heel aards. Dit is van die muziek die je doet veronderstellen dat er meer is tussen hemel en aarde.



avatar van Weirdo Wizzy
027. Goldie – State Of Mind

Op Goldie's album vinden we voornamelijk best hectisch drum-and-bass-geratel, maar State Of Mind is dan weer een zeer mooi nummer waar het tempo omlaag wordt geschroefd. Over een relaxte breakbeat horen we mooi pianospel en frivole riedeltjes en een verslavend basloopje. De klanktapijten die al dit moois vergezellen zorgen ervoor dat dit nummer vooral heel veel warmte uitstraalt. De vocalen worden verzorgd door ene Lorna Harris. Haar stem glijdt haast over de instrumentatie heen. Het geheel klinkt ook zeer organisch. Geen idee hoe ik het woord 'organisch' precies moet uitleggen maar iets zegt me dat die woordkeus hier wel op zijn plaats is.



avatar van Weirdo Wizzy
026. Massive Attack – Protection

Ik zal maar gelijk zeggen: het zal niet de eerste en de laatste keer zijn dat je een act tweemaal in deze lijst ziet. Ik kan er soms simpelweg niet omheen. En dan heeft Massive Attack best wat muziek gemaakt dat onderling wel aardig verschilt, maar nu kies ik nogmaals voor het wat meer gevoeligere spul.

De heren maken enerzijds sowieso al geweldige elektronische muziek op een vrij laag bpm, maar tegelijkertijd hebben ze ook een neusje voor het uitkiezen van hun vocalisten. Tracey Thorn mag hier in de spotlights staan en schijnen doet ze. Prachtige stem heeft die vrouw en ze weet zeer veel gevoel in haar zang te leggen. Door dit nummer eigenlijk ben ik naderhand ook wat albums van Everything But The Girl gaan checken en die waren ook zeer sterk.



avatar van Weirdo Wizzy
025. Joy Division – The Eternal

Ik raakte eens aan de praat met een collega bij een van mijn vroegere baantjes. We kwamen op een gegeven terecht bij de band Joy Division, want daar was hij wel een liefhebber van. Naar aanleiding van het gesprek leende hij me de film Control uit. De film gaat over het leven van Ian Curtis en natuurlijk de doorbraak van Joy Division.

Ik heb weleens wat meegekregen van Joy Division, maar het werd me hierdoor wel duidelijk dat Ian Curtis wel een van de meest getroebleerde figuren in de muziekgeschiedenis moest zijn. Niet echt het zonnetje in huis die man. Er kwam natuurlijk veel muziek voorbij in de film, maar The Eternal greep me meteen. Hoe schrijnend de situatie van Ian Curtis ook was, hij weet dit in zijn muziek welhaast perfect uit te drukken. The Eternal sleept zich traag voort. Het brengt een intense triestheid en leegte over. Geen sprankje hoop. Desondanks klinkt er ook een bepaalde berusting in door. Echt zo'n nummer waar ik vaker niet dan wel voor in de mood ben, maar als ik het ben slaat het ook in als een bom.



avatar van Weirdo Wizzy
024. Oasis – Columbia

Van diep in de put zwelgen met Joy Division naar 'on top of the world' met Oasis. Het contrast kan ook haast niet groter. De grotere hits mogen dan op hun tweede album staan en die is ook niet verkeerd, maar het onstuimige debuutalbum van de heren draai ik eigenlijk veel vaker. Definitely Maybe schopt gewoon hard kont. Dat vinden ze zelf ook gok ik, maar zou ook meer dan terecht zijn.

Zoals op het hele album staan ook op dit nummer de gitaren flink hard. De gitaarmuren komen op je af. De heren wilden wel heel graag laten horen hoe je stevige rockmuziek maakt. Columbia klinkt voor mij alsof Liam Gallagher aan de tripmiddelen heeft gezeten. Simpele teksten verder, maar een beetje wazig en ik blijf echt een groot fan van zijn wat zeurderige zang. De samenzang in het refrein klinkt ook geweldig. De laatste drie minuten waaiert het nummer heerlijk uit met gesoleer op de gitaren en dan die 'yeah yeah yeahs' die op een gegeven moment op komen zetten vanuit de achtergrond...zwaar genieten allemaal. Ik zou ook meters naast mijn schoenen gaan lopen en iedereen vertellen hoe cool ik wel niet ben als ik zo'n beestachtig nummer had gemaakt.



avatar van Weirdo Wizzy
023. Larry Heard – You Rock Me

Het is wel leuk om in zo'n lijstje wat persoonlijke achtergrond bij een nummer neer te pennen. Hoe je zo'n nummer hebt ontdekt zeg maar. Kan ik hier helaas niet doen, want min of meer per toeval op gestuit tijdens het luisteren van een lijstje gebaseerd op mijn luistergeschiedenis. Bedankt Spotify en leve de algoritmes.

Helemaal solo is dit niet van Larry, want de vocalen komen van ene Mr. White en die brengt het zeer zwoel en gladjes, maar daar ben ik best voor te porren. Larry Heard zelf verzorgt natuurlijk deze geweldige dance-tune. Hij weet zijn nummers – van wat ik ken tenminste – een mooie warmte mee te geven. En die groove eronder is zo onwijs lekker.



avatar van Weirdo Wizzy
022. Goldie – Sea Of Tears

Nou had ik in de vorige update al een nummer van Goldie en hier is er weer een. Nota bene van hetzelfde album ook nog. Al zou ik dit wel iets meer jungle willen noemen. Al tilt Goldie het genre hier wel naar een torenhoog niveau zeg, want dit is wel schitterende compositie te noemen. De speelduur is lang en het nummer neemt ook uitgebreid de tijd om op te bouwen.

Na de lange mysterieuze intro begint het geratel dan aangevuld met dat gitaargetokkel en bas en meer moois. Het klinkt ook allemaal zo helder. Je kan er in ieder geval wel even lekker inkomen om daarna weer even tot rust te komen. De beat valt weg en we horen wat mooie natuurgeluiden, denk aan vogeltjes en de wind en er komen zeer mooie vrouwelijke vocalen om de hoek kijken. Vervolgens keert de beat weer terug en horen we het gesnik en geween doorgaan op de achtergrond. Ondertussen raast Sea Of Tears heerlijk door en komt dat loopje van de akoestische gitaar weer opzetten en zo knalt het nog even lekker een paar minuten door. Beetje droge opsomming misschien, maar dit drum-and-bass-spektakel is bloedmooi en vol emotie.



avatar van Weirdo Wizzy
021. Hot Chip – These Chains

Dan nu tijd voor wat onvervalste dance-pop. Althans, zo zou ik dit noemen. These Chains is afkomstig van het album In Our Heads en dat is ook het enige album wat ik van ze ken, maar het is wel een heel goed album. Het is dan wel zeer goed dansbaar, maar de toon is een tikkeltje melancholischer en iets minder opzwepend als de rest van de plaat. Dit nummer is echter wel het prijsnummer van het album voor me, vanaf het begin af aan al. De zang klinken ook iets soberder, maar de teksten zijn toch mooi en hartverwarmend.



avatar van Weirdo Wizzy
020. Tricky – Suffocated Love

Nog maar eens een afgevaardigde uit Bristol, want daar wisten ze in de jaren negentig wel hoe je lekker lome muziek moest maken. Tricky kan zich dan ook moeiteloos meten met generatiegenoten als Massive Attack en Portishead. De muziek van Tricky doet mij wat meer surreëel aan en is wat broeierig.

Over broeierig gesproken; Suffocated Love is voor mij wel het ultieme voorbeeld van Tricky's album Maxinquaye. Die sample herken ik ook van Freaks Of The Industry van Digital Underground en dat is ook al zo'n lekker nummer. Tricky klinkt alsof hij bij ligt te komen op een vies warm hotelkamertje en mijmert wat over relatieperikelen. De lusten enerzijds en de afstandelijke 'liefde' anderzijds. De combinatie van de teksten en de voordracht van de man maken het zo goed. De ietwat krakerige stem en de bijna mompelende manier van zingen. Heerlijk refreintje verzorgd ook door Martina Topley-Bird.



avatar van Weirdo Wizzy
019. Four Tet – Love Cry

Four Tet vind ik nou zo'n artiest die de tijdsgeest goed aanvoelt. Niet dat ik hem een volger zou noemen, want hij weet een genre wel echt naar zijn hand te zetten. Love Cry klinkt een beetje als een variant op iets als garage-house. Het duurt eventjes voordat de beat erin komt hier, maar die is erg lekker. Het zorgt voor een lekkere 'drive'. Van die typische Four Tet-elementen zijn hier ook weer te vinden wat zijn geluid zo karakteristiek maakt, zoals die vreemde elektronische effecten en die herkenbare voice-samples. Die klinken vaak wat breekbaar bij hem. De spanning wordt subtiel opgebouwd, maar in de tweede helft van het nummer gaat het wel lekker los. Het nummer sluit dan nog mooi beatloos af, waar er ineens nog wat fijn akoestisch getokkel erdoorheen komt fietsen.



avatar van Weirdo Wizzy
018. The Grouch – Simple Man

The Grouch...daar ken ik niks van, behalve dan dit nummer en dit is dan ook gelijk een van mijn favoriete hiphopnummers ooit. Dat doet hij dan wel goed. De man komt uit San Francisco en hiphop uit die streek heeft toch een wat gemoedelijker karakter. Ook vaak minder hard en agressief dan LA bijvoorbeeld. De Bay Area lijkt me wel een mooie plek.

Muziek kan van alles wat bij je oproepen en je op veel verschillende manieren raken. Van dat dirty-south spul bijvoorbeeld mag ik graag luisteren, omdat ik me dan haast in een andere wereld waan. Ik zie mijzelf nou niet als een gevaarlijke gangster met een lichaam vol plakplaatjes een paar dikke auto's met nog steeds te weinig ruimte voor al die mooie vrouwen die mee willen liften. Ik kan en hoef me er niet mee te identificeren en ik weet dat een dergelijk imago nooit aan mij besteed zal zijn, maar dat maakt zulke muziek dan wel weer heel enerverend.

Identificeren kan ik me wel met deze man. Ik ervaar mijzelf ook als een simpele man, net als The Grouch. Wat een simpele man definieert weet ik niet precies te zeggen. Ga ik me niet aan wagen voordat ik in clichés verval als 'wat zijn we toch lekker gewoon gebleven'. Dat is ook iets persoonlijks en dat is wat dit nummer ook zo goed maakt. Hij brengt een 'down-to-earth'-topic als dit juist zeer persoonlijk en zijn flow is fantastisch. De beat is ook vrij simpel, maar dat past hier natuurlijk goed bij. Vooral die blazertjes zijn genieten. Hoewel The Grouch en ik waarschijnlijk totaal verschillende levens hebben weet hij een nummer te maken waar ik me helemaal in herken.

“Now don't mistake man for mind, cause I'm not simple minded”



avatar van Weirdo Wizzy
017. Orbital – Halcyon and On and On

Nu heeft Orbital nogal wat muziek gemaakt waarbij ik met superlatieven zou willen strooien, maar met deze oerklassieker zijn ze wel echt boven zichzelf uitgestegen hoor. Ik vermoed haast dat ze zelf in trance waren toen ze dit nummer maakten. Het heeft dan wel de sound van begin jaren negentig, maar dit voelde voor mij bij de eerste beluistering al – en ja ik haal het woord gewoon weer van stal – tijdloos. De eerste twee-en-halve minuut weet je al dat dit geweldig gaat worden en dan pas komt de beat erin. Dit nummer brengt me dan ook in hogere sferen. Mocht er ook een hemel bestaan en ik wordt toegelaten dan zou Halcyon and On and On de ultieme soundtrack zijn. Die engelachtige vocalen die als het ware over elkaar heen glijden dragen ook bij aan dat beeld.



avatar van Weirdo Wizzy
016. Primal Scream – Swastika Eyes (Jagz Kooner Mix)

Als ik nou een band zou moeten opnoemen waarbij ik het kan rechtvaardigen dat ik er meerdere nummers van in mijn lijst heb staan, is het Primal Scream wel. Zoals ik al bij Movin On Up aangaf, het is een veelzijdige band. Op Screamadelica konden we nog arm in arm in een cirkel met bloemenkransen op ons hoofd gezellig dansen, bijna tien jaar later op XTRMNTR nodigt de muziek meer uit om een lekker potje te rellen tegen het gezag.

Dance was eind jaren negentig wat drukker en meer opgefokt geworden en bij Primal Scream zullen ze gedacht hebben: dat kunnen wij ook en dan een tandje steviger. Tussen haakjes staat dus Jagz Kooner Mix, maar dit is gewoon de bekende versie. Swastika Eyes raast als een doordenderende trein. Het hele nummer voelt voor mij aan als een zeven minuten-durende adrenaline-trip. De sound is hard en compromisloos en het heeft allemaal iets militants. Teksten – die ik nooit grondig heb bestudeert – worden vol overgave door Bobby Gillespie over je heen gespuid. Deze muziek moet gewoon heel hard gedraaid worden.



avatar van jordidj1
Dikke updates weer hoor.

avatar van Weirdo Wizzy
015. Underworld – Spoonman

Met Dubnobasswithmyheadman heeft Underworld naar mijn mening het beste dance-album ooit gemaakt. Al zijn het niet perse allemaal dansvloer-anthems, maar juist die afwisseling maakt dat het album over de vrij lange speelduur weet te boeien. Spoonman is dan wel weer lekker opzwepend en typisch zo'n Underworld-track die gewoon heerlijk door jakkert. Monotone house in de goede zin van het woord en de afwisseling in het nummer zit meer onder de oppervlakte verscholen. Karl Hyde zijn zang is ook best monotoon te noemen. Vooral in de tweede helft van het nummer gaat het voor mijn gevoel bijna ellenlang door en dan valt daar ineens op 6:15 die subtiele drop die je bij de les houdt. Die vervormde electro-vocalen geven het nummer dan weer iets futuristisch en bevreemdends. Doet me op een of andere manier een beetje aan The Matrix denken.



Dit topic is gesloten. Alleen moderators kunnen nog berichten plaatsen.

Gast
geplaatst: vandaag om 13:09 uur

geplaatst: vandaag om 13:09 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.