menu

Muziek / Toplijsten en favorieten / De top 100 van... (Shaky)

zoeken in:
sxesven
WILDE_FRANS schreef:
Ik verwacht nog Mark Feldman & Sylvie Courvoisier - Rigal en Hijokaidan - Modern. Of Tiger In My Love van Chihiro Onitsuka

spoiler

sxesven


3. Mark Feldman & Sylvie Courvoisier - Rigal
Land van herkomst: VS/Zwitserland
Te genieten met: Silver Yin Zhen Pearls White

Wederom een compositie van John Zorn, die eigenlijk dus drie keer in de lijst voortkomt, zij het steeds met andere uitvoerende artiesten en slechts éénmaal als naamdrager. Dit is in ieder geval zonder twijfel zijn aller-, allermooiste, hoewel het natuurlijk absoluut geen nadeel is dat de uitvoering van Feldman en Courvoisier komt, die op viool en piano wel zo intens samenspelen dat ik er altijd zo helemaal van moet stuiptrekken op m’n stoel, met elke snik mee. Een wat klassieker werk van Zorn, die ook heel uitstekend herrie maken kan, maar ook prachtige melodieën schrijven heeft hij aardig onder de knie. Daarvan is de Book of Angels-serie in zijn geheel een goed voorbeeld; daarin, en ook daarbuiten, is Rigal echter zonder meer het mooiste wat hij ooit op papier gezet heeft.

tuktak
Kut Maar belangrijker, beter 2 keer hoog in een top 100, zodat veel mensen hier naar gaan luisteren!

sxesven


2. Chihiro Onitsuka - Tiger in My Love
Land van herkomst: Japan
Te genieten met: Golden Years Sencha

Hoe lang dit nummer mijn lijstje met favoriete liedjes wel niet aangevoerd heeft, da’s eigenlijk niet te bevatten. En nu is toch eens van de troon gestoten, hoewel niet door een ander ‘liedje’ - dus wat dat betreft is dit nog steeds mijn lievelingsliedje. Chihiro Onitsuka heeft verder bij mij nooit echt potten weten te breken, aangezien haar muziek vaak wat zijig is. Maar Tiger in My Love, tja, jezus zeg. Het begint al met die stuwende piano, de basdrum eronder, op exact dat juiste tempo, en dan kruipt dat wel heel perfecte basloopje eronder, licht melancholisch, hunkerend naar de wind die je haren streelde op een broeierige dag in augustus, in een zomer die al lang voorbij is en door iedereen vergeten. Door iedereen behalve dit perfecte liedje en ik, die autoritten die we deelden, op weg naar het strand, rijdend over smalle wegen die wijdse vlaktes doorkruisten. Ik koppel muziek niet zo aan gebeurtenissen, doorgaans, het is niet echt een nostalgisch gebeuren voor mij, maar met dit nummer heb ik het wel heel sterk. Dat maakt het nog wel iets bijzonderder, maar ook los daarvan blijft Tiger in My Love voor mij de perfecte popsong.

avatar van The_CrY
Je nummers 2,3 en 6 bevallen me wel zeker! Toch gek dat je enerzijds de meest gekke, experimentele muziek in je top hebt (Satoko Fujii Trio) en anderzijds iets als Saori@Destiny enorm waardeert. Brede smaak van jou wellicht

Toch zegt iets me dat je nummer één weer zo'n experimenteler geval zal zijn.

avatar van Môrthul
The_CrY schreef:

Toch zegt iets me dat je nummer één weer zo'n experimenteler geval zal zijn.



avatar van McSavah
Tiger in My Love gisteren stiekem al geluisterd, fraai liedje inderdaad. Rigal eens opzetten als ik thuis ben, wil sowieso die Book of Angels eigenlijk ook in zijn geheel horen. Modern overigens zojuist in anticipatie gedraaid. Blijft een ziedend beest, kan me niet lang genoeg blijven doorrazen. Beter is het gewoon de nummer 1 en loop je niet met onze ballen te spelen

sxesven
http://i.imgur.com/FeAm3GK.jpg
1. Hijokaidan - Modern
Land van herkomst: Japan
Te genieten met: Kukicha Supreme

Natuurlijk.

Hijokaidan blaast de competitie letterlijk en figuurlijk omver - er is simpelweg niks tegen deze gierende, schurende, piepende, knetterende, suizende, ruisende, knallende, rammende, oorverdovende, ruwe, keiharde, beestachtige, brullende, schreeuwende, jankende, vermorzelende, verpulverende, onverbiddelijke, tierende, sissende en toch onmogelijk positieve muur aan harsh noise in te brengen. Ja maar, Sve-AHGHGHHVHVHVHPPPGRRRIIIIIIIIIIIIII. Maar denk je niet da-AAGJIIIRRRGRGRGHHHHH. Overweeg toch ee-IIIIIIIKKKKKKRRRGGHGHHHHSSJSJSJSJJ. En Bohemian Ra-HHGHGHHSHSHSHHHHIIIIIIIIIRRRRRRRRGGGGG. Met de groetjes van Hijokaidan. Ter illustratie van mijn liefde voor Modern een Verzamelde Werken Van Sven Over Hijokaidans Modern:

Associeerde ik Hijokaidan voorts nog vooral met de van-alles-wat stijl als op ZnK en Tapes, met de aanschaf van Modern is er een wereld voor mij open gegaan. Hijokaidan doet blijkens ook harsh noise - en hoe! Fact of the matter: sxesven is zich maar weer eens aan het verdiepen in canonieke noise. U kent dat, tegen de €20 voor een schijfje (en veel meer als het spulletje al jaren OOP is enzo) en dan een nette, fabriekgeperste CD in een jewelcase met boekje en al. Net zoals een echte CD, jewaits. Los van alle brakke tapes en ceedee-erretjes die mijn kast bevolken en die ik koester wil ik af en toe wel weer eens uitwijken naar de grotere namen - en zo dus in de voorbije weken naast wat Hijokaidan ook nog oude Incapacitants en (goed, PE/noiserock) Ramleh aangeschaft. Hippe sjit!

De legendarische status van Hijokaidan is mij na beluistering van Modern (eindelijk?) geen raadsel meer. In naam natuurlijk één van de grote noisers uit Japan (naast bijvoorbeeld Merzbow en Incapacitants), maar waar ik van die twee al wel werk kende dat niet alleen steengoed was maar ook heel erg home hitte (ik zeg maar: Flare Gun, As Loud as Possible, the fuck!) was dat bij Hijokaidan niet het geval. Tapes is een allegaartje, met hele kekke stukjes, maar zonder een 'grand picture'. Hier wat drone, daar harsh noise, dan weer noiserock. ZnK een brak documentje dat vooral experimenteel is. Heel fijn, maar de harshhead in mij wil uiteindelijk niets liever dan gierende, gure schaafherrie.

Koop je Modern, wat blijkt: 74 minuten aan gekraak, gebulder en gescreech! Zo! Daarom dus: Hijokaidan. In lange tijd niet zo overdonderd geweest door een plaat. Met Jojo op gitaar, Junko op bas en Toshiji Mikawa (ook van Incapacitants) op The Mikawa (hoe vetjes) produceert men alhier een lawine aan oorverdovend geweld dat je tot je botten doet trillen en dat je hart doet warmen. Temidden van een onophoudelijk gekraak en een schril gepiep piekt hier en daar nog Junko's ijzige schreeuw boven het geheel uit, en je weet: ik ben in noise heaven. Tranen over je wangen, je vuisten gebald, kaken stevig op elkaar: zo een kracht, je voelt het en leeft het. In de 90s hadden we daar zo'n woord voor: masterlijk. Dat is deze plaat zo erg.

Tijdens de eerste luisterbeurt begon ik al op degelijk volume maar ben ik 'm ondertussen steeds maar blijven opschroeven. Modern is als de piemel in je oren die je je hersens er liefst uit zou willen laten stoten. Met schuim op de lippen richting het gierende, razende witte licht. Denken is er niet meer bij, maar wat deert het: er is de pure, heilige, alles overstijgende NOISE. Niet geheel ontoevallig (en alles behalve onterecht) dan ook de naam van de epische 30-discer die Hijokaidans carrière verzamelde (enkel met lidwoord: The Noise).

Enkele dagen na deze ontdekking kwam bij toeval (of...?) op het Troniksbord de volgende post voorbij:

About ten years ago, listening for the nth to Hijokaidan Modern cranked, as ever, to the nth, when suddenly, for no apparent reason, this weird "cracking" sound ingratiates itself into the earholes. At first, I think little of it. Another set of headphones due for the bin. But then later, the same "cracking" - via any given playback configuration. Okay. No worries. Maybe my copy of Modern is wonky. It`s certainly had its share of spinning. I`m sure I`ll grow to like the "cracking"...

Make a long story short. Fast forward ten years and any amount of rationalizing and now pretty much any relatively loud sound may precipitate "cracking" (though with Modern it`s still noticeably more present). I`ve told friends and family. They look at me like I`m nuts, paranoid, probably both. I`m too chickenshit to consult an audiologist, which at least confirms the paranoia.

Even as I type, nothing has yet to deliver the "cracking" like Hijokaidan Modern...

Modern neemt je. Mijn advies: laat je nemen. Geniet. Krijg Moderns noisebaby.

Na Modern bracht Hijokaidan Romance en Windom uit, twee platen die naar verluid het midden en de afsluiter van hun Trilogie de Génialité vormen. Kijk. Die shit moet je weten. Voor mij alvast de eerstvolgende twee platen die ik aan zal schaffen.


Waar Hijokaidan, samen met, trouwens, Incapacitants (niet geheel toevallig beide met Toshiji Mikawa als kernlid), zo briljant in is, is niet alleen het maken van de meest fantastische harsh noise die ooit je oren heeft uitgespoten, maar ook in de gehele benadering ervan. In den beginne was het collectief allicht nog redelijk typisch voor de scene in de vroege jaren '80 (performance als belangrijk element, shockeren als doel) maar met het voortschrijden van de groep, wegvallen van leden en het conceptuele ontwikkelen is Hijokaidan verworden tot iets heel moois en puurs. Het is bijna ironisch dat Modern zo'n ontzettend luide, loeiharde plaat is - want in karakter is deze plaat juist gespeend van het toch wat (te?) gebruikelijke 'negatieve' karakter dat voor veel andere noise niet meer dan vanzelfsprekend is. Ik trek er even een relevant citaat bij (hier vandaan):

Nick Cain, in The Wire Primers book, makes a notable point when discussing the work of Hijokaidan and Incapacitants, in that, contrary to many noise acts, their aesthetic is completely divorced from any context. Where Merzbow indulged first in fetishistic fantasies, and then in pro-environmental politicizing; or where Whitehouse and others deliberately looked to shock with violent imagery and provocative lyrics; or where Skullflower and Ramleh carry links to seventies' industrial or evocations of primordial deities/satanic rituals, the work of Toshiji Mikawa's two bands seem to take noise into the mundane, as evidenced by the banal artwork of Incapacitants' As Loud As Possible and Hijokaidan's Noise From Playing Cards.

De hoes van Modern is samengesteld uit allerhande persoonlijke foto's - Junko met grote zonnebril op de bank, het clubje op het strand, aan de eettafel met het zoontje van Mikawa, schaatsend en skiënd, uitgeteld na een honkbalwedstrijd in de kleedkamer. Binnenin een groepsfoto. Mikawa strak in het pak, het haar in de scheiding, en met schuchtere glimlach, Jojo in driedelig grijs en met bril bijna een professor (jaja, stereotype-alert), Junko in wit jurkje, glimmende panty en op hakken. Ik zei al: het is bíjna ironisch. Het mooie is: dat is het niet. Hijokaidan is heel puur, oprecht, eerlijk - '[they] take noise into the mundane' vind ik prettig geobserveerd ('banal artwork' heeft een wat negatieve bijsmaak imo, maar het is waar). Met een plaat als deze (maar ook met Romance, Windom, etc., en Incapacitants met nagenoeg hun hele discografie) tornt deze enclave aan de bijna inherente negativiteit van noise en laat zien dat het heel anders kan. Waarvoor zo, zo, zo veel hulde.

Ik heb me de laatste weken erg in Hijokaidan en Incapacitants verdiept, uren en uren naar hun noise geluisterd, interview na interview na liner notes na liner notes gelezen, en het beeld dat eruit oprijst heeft mijn visie op harsh noise bijna compleet veranderend. Deze noise is, en ik verzand weer even in Engels, waarvoor mijn excuus, life-affirming - positief, puur, oprecht in beginsel. Altijd al was noise, voor mij en ongetwijfeld vele anderen, cathartisch - zuiverend, een ervaring die je herboren doet voelen/zijn. Hijokaidan en Incapacitants hebben me echter geleerd dat noise niet zuiverend hoeft te zijn, maar zuiver kan zijn in beginsel, en dat vind ik eigenlijk veel mooier. Zuiverend gaat uit van een negatieve status quo, zuiver van een positieve. Modern is een, gaat-ie weer met zijn Engels, celebration of life. Het laat zien dat noise leven in al zijn facetten (ook de goede, mooie, leuke, ontroerende) kan weerspiegelen, complementeren, verrijken.

Het volgende citaat van Fumio Kosakai (Incapacitants, C.C.C.C.) uit de liner notes bij Box Is Stupid vat enigszins anekdotisch eigenlijk heel mooi samen waar de schoonheid van deze noise voor mij in zit:

Incapacitants have recorded in the studio several times but to date our only rehearsal was that one time before the first gig. Normally our conversations take place over a few drinks, and the conversation naturally extend to music, new pieces of kit, recent gossip, grumbling about our daily lives, pro-wrestling, comedy, etc. We have almost never talked about the sonic concepts behind Incapacitants, or about the structures or artistic processes that underpin our sound. However, our wide-ranging conversations allow us to access each other's thoughts and provide feedback upon new ideas - and it is this process which consitutes practice for the group. I also believe there is something in our working methods that echoes MC5 guitarist Wayne Kramer's assertion that their communication took place on the level of energy. Of course, we entirely lack his ability to synthesize the ideas into cool-sounding phrases.


Modern marked a significant and radical departure from the noise that Hijokaidan had previously dealt in - while they had recorded mostly noisy material before, Modern was the first release that was truly harsh noise. And, not only was it unprecedented in sheer sonic harshness; the length of the composition, at 74 minutes, made Modern a beast in every single aspect.

In various discussions Modern has been pinpointed as the album where Hijokaidan "started hitting their stride" (most notably in the noise canon discussion that was famously held on the Troniks forums) - an assessment I, at least, can agree with (though Modern, for me, marks the absolute highlight in their discography, rather than (merely) the starting point of everything brilliant). While the previous albums certainly had merit, Hijokaidan had never been as great or as relevant as they were here.

Modern, thus, is well over an hour of searing guitar noise, screeching feedback, and maddening shrieks. It never relents, and that is the absolutely beauty of it: it seems to keep gaining momentum forever and ever, and draws you in ever closer and closer, and thus (a well-known side-effect; apart from me, at least two other individuals have reported on this separately) you can't NOT keep turning the volume up. Modern combines the efforts of Jojo, Junko and Mikawa, who, with the three of them, create a sound denser, harsher and more blissful than everything that ever existed.

The album art has been subject of discussion too (and not only Modern's; that of, for instance, Romance and Windom too), in that, contrary to the themes usually exploited by noise artists (radical politics, pornography), it is concerned with matters much more personal and trivial (some have called the artwork banal - an assessment which perhaps bears some truth, but which I personally deem too pessimistic). Crucially, what I think it does, is to propose the idea that noise - traditionally seen as negative, a viewpoint the scene has, of course, wilfully and actively reinforced - can be a potentially positive force. Much has been made in the past and present of the cathartic nature of noise - noise, essentially, as a purifying agent. However, this assumes a negative status quo - for noise to be effectively purifying, the current state must be unpure by default. Modern, by contrast, is pure in itself. It is blissful, heavenly white noise - a quality, I must clarify, which is inherent in its sound, and which is only emphasised by its artwork.

Modern was originally released in 1989; in 1994 and 2006 the album was reissued, both times with subtle changes to the artwork (typesetting and some cropping here and there).


http://i20.photobucket.com/albums/b212/sxesven/hijokaidanpaint_zpsc1547819.jpg

Helaas geen YouTubelinkje (meer); stond er pas nog op maar is er inmiddels vanaf gehaald.

avatar van Môrthul
Krijg Moderns noisebaby Nu kan ik niet anders dan hem vanavond maar weer is te draaien.

Maareh, dan upload jij hem toch Anders kan niemand (makkelijk) je nr. 1 luisteren!! Al betwijfel ik of er veel mensen naar gaan luisteren. Heb je eigenlijk zelf die paint artwork gedaan? Is tof !

sxesven
Die paint hoort bij de verzamelde werken ja

tuktak
okok, ik ben al bij minuut 5 van de 74

avatar van niels94
Ik vind dit voor even heel erg tof, maar de ervaring leert dat na een minuut of 20-30 de lol er echt wel af is. Eens zien hoe het deze keer bevalt (heb het weer eens opgezet). Weer valt op dat er toch heel wat gebeurt, dat vind ik wel heel erg gaaf.

Dat verhaal over positiviteit en zuiveren/zuiver kan ik er overigens niet uithalen. Het zal wel aan mijn gebrek aan kennis en ervaring liggen, maar voor mij klinkt dit gewoon als (goede) noise waaruit ik verder geen speciaal lichtere gevoelens haal. Uit het geschreeuw al helemaal niet.

Hoe dan ook: de te verwachten nummer 1. Verder kan ik er nog altijd niet bij wat er zo mooi is aan die (af en toe werkelijk afgrijselijke, sorry) J-Popnummers


sxesven
tldl?

avatar van panjoe
panjoe (moderator)
Terwijl de lijst al klaar is bungel ik er nog ergens achteraan met mijn reacties. Tijd voor nummer 60 t/m 41. John Zorn weet me gelijk te behagen, Westerse muziek met een exotisch tintje is best wel mijn ding. Dan twee introspectieve, lievige gitaarliedjes, waar ik meestal nogal schouderophalend op reageer. Maar toch heeft het zeker wel wat. Aan de andere kant van het spectrum La Quiète, met een nummer dat ik na tien seconden heb afgezet. Ik sta open voor nieuwe dingen, maar dit is toch echt een taste die ik niet blief te acquiren. De retrosound van Glass Candy kan ik wel weer goed hebben, net zoals eerder met Grimes - dat nummer heb ik best vaak geluisterd sinds ik het hier de eerste keer tegenkwam. Hetzelfde geldt voor Japan, hoewel het op dat nummer naar mijn smaak nog wel iets gekker had mogen gaan. Boef en de Gelogeerde Aap als licht tussendoortje, met een nummer waarop hun sound goed tot zijn recht komt. Sawako, Rachael Yamagata en Het Zesde Metaal zijn alledrie niet erg in mijn straatje, respectievelijk ambient, liedjesliedje en Vlaamse ballade, en wegblazen doen ze me geen van alle, maar toch weten ze allemaal ergens wel een snaartje te raken.
Grouper weet me wél echt te raken. Waar ik ambient altijd met een scheef oog heb aangekeken terwijl ik er subtiel met een boogje omheen wandelde, wekt dit mijn interesse wel weer. Overheerlijk kloosteratmosfeertje. Na twee nummers die me niet zo veel doen ga ik weer rechtop zitten bij het 34 minuten durende Stella. Een beetje klassiek, wat jazz, breaks, koorzang, rockpercussie, popmelodietjes, glitches... Spannend! Dit soort muziek wil ik wel meer hebben, dit lijkt me zeker prettig tijdens het schrijven/lezen - waar ik toch al gauw zo'n 25 uur per week mee bezig ben. Na een J-pop tussendoortje een nummer waar ik warempel bekend mee ben, van Portishead, prima nummer uiteraard. Silence is weer een geinige kennismaking, een melancholiek Brits nummer met in de intro de sound die ik zelf ken van soundtrackhalfgod Hans Zimmers You're So Cool (uit True Romance). Ik geloof dat Anthony and the Johnsons een haat-liefde gevalletje is, bij de paar keer dat ik een nummer van ze tegenkwam (telkens op deze site) stond de stem van de zanger me enorm tegen en dit keer is dat niet anders. Het Clams Casino-achtige Balam Acab doet het dan een stuk beter, en hoewel ik haar muziek verder niet echt hoef te horen kan Björk zo'n losse luisterbeurt zeker ook best hebben.

sxesven
Jeuj, tof om te lezen, joe

avatar van dumb_helicopter
Even melden trouwens dat de versie van Hyperballad die hier in het lijstje voortkwam eindelijk eens een nummer van Bjork is dat me wat doet en ik oprecht leuk vind.

avatar van panjoe
panjoe (moderator)
Dat nummer van John Zorn is echt genieten zeg! Is al zijn muziek zo?

avatar van niels94
Ok, ik heb even de tijd genomen je top 5 door te spitten

Hijokaidan - Modern:
Ja, vet dus. Ik heb het in zijn geheel gedraaid tijdens het 'leren', zodat ik er niet constant op gefocust ben. Zul jij vast zonde vinden, maar de tijd dat dit nummer duurt kan ik niet geconcentreerd blijven. Dat is dus het minpuntje. Verder vind ik het gescheur moddervet.

Chihiro Onitsuka - Tiger in My Love
Mja. Piano en bas zijn wel degelijk vrij briljant, maar ik trek deze zang niet echt (ook omdat ik het Japans niet zo mooi vind, of er misschien aan moet wennen). Zeker omdat er emotie uit moet spreken en als het dan dit soort gladde zang is haak ik, ook bij Westerse muziek, al heel gauw af. Vreselijk is het echter ook weer niet.

Mark Feldman & Sylvie Courvoisier - Rigal
Heeft mijn interesse gewekt: mooie, klassieke muziek met prachtige melodieën! Ga ik eens achteraan, wellicht.

Girls’ Generation - I Got a Boy
Wil je me vergeven dat dit gewoon niet mijn muziek is? Leuk dat ze al die verschillende stukjes aan elkaar hebben geplakt inderdaad, maar dit soort jippie-a-jee-dancepop doet het niet voor mij. Laat staan dat het tot mijn favorieten zou kunnen behoren

Saori@Destiny - Breathe Breathe Breathing
Dit vliegt een paar kilometer over de top. De eerste paar seconden geven mij een bijzonder onbehaaglijk gevoel, maar daarna slaat het een soort van om en kunnen mijn nekharen weer rustig gaan liggen. Heel stiekem tik ik zelfs een beetje op en neer met mijn voet, het is toch wel pakkend, dit... Ik vind sommige stukjes van de instrumenatie, hoewel veel te bubbelgummy, ook best vet. Dan heb ik dit dus liever dan die andere twee Aziatische nummers hiervoor. Toch is ook dit niet mijn muziek.

Ik luister nu trouwens het nummer van Satoko Fujii, van het album waar ik al tijden benieuwd naar ben, en dat klinkt wel uitzonderlijk goed! Ook snel eens opzoeken.

avatar van Paap_Floyd
Uitermate vermakelijke schrijfsels weer. Sven heeft de lat als vanouds erg hoog gelegd. Qua schrijfsels dus, en niet qua nummers

tuktak
En met de bekendmaking van sxesven zijn epos op nummer 1 is er ook meteen een startschot gegeven voor een nieuwe top 100, die van mijzelf welteverstaan.

Het zal iig een andere weg zijn ten opzichte van de vorige twee top 100 helden. Denk electronica ipv k-pop en denk Detroit ipv Japan en we komen in de buurt van wat er te wachten staat. Volgens mij is het een vrij toegankelijke lijst geworden met voor ieder wat wils.

De zelfbedachte regels voor deze top 100 zijn als volgt:
- Elke artiest staat maar 1 keer in de top 100.
- Bij elke track plaats ik een MuMe user die enthousiast is over dit nummer, het album, de artiest. Vind je een track leuk, dan kun je zo makkelijk gelijksoortige dingen vinden. Tevens is het gewoon een vieze promotie van dit topic.
- De top 100 is een momentopname, geen jarenlange zwoeging vol ingewikkelde afwegingen.

Verder zijn mijn schrijfvaardigheden niet zo soepel als mijn voorganger, de teksten zullen dus wat bondiger zijn. Niet altijd puur gericht op de track zelf, maar gewoon over wat ik zin heb om te melden bij de track.

Ergens vandaag zal ik de top 100 af gaan trappen!

tuktak Top 100 Spotify Playlist (met iets anders leuks wat in de buurt komt als de track niet op Spotify staat)

tuktak
100 Teebee - Guilty
Album: 12" Capable / Guilty (2002)
Genre: Drum n Bass
User: tomtom137

Na al het gepiep en gekraak van de nummer 1 van sxesven is Guilty wellicht de perfecte opener voor een nieuwe top 100. Een kleine 2 minuten heeft de track nodig om te laten blijken dat we het pad van de vorige twee top 100’s wat gaan verlaten.

Teebee is een van mijn vroegere producershelden en mag daarom deze top 100 aftrappen. Waarschijnlijk niet bij veel lezers bekend, maar deze Noorse koning was rond de jaren ‘00 een van de grootste meneren in het drum n bass genre. Vlijmscherpe beats met r&b vocalen was daarbij zijn handelsmerk. Tegenwoordig is r&b met electronica weer erg hip, Teebee trok deze combi 15 jaar geleden al naar een hoger plan. Guilty is nog steeds een van de meest bijzondere drum n bass rollers, barstensvol energie ook. Ondanks mijn voorliefde voor het genre heb ik me beheerst en niet al teveel drum n bass in deze top 100 gezet.

99 Mylo - Zenophile
Album: Destroy Rock & Roll (2004)
Genre: Downtempo/Electro
User: -SprayIt-

Met maar één album kan je Mylo als een eendagsvlieg beschouwen. Wel een gekke, want Destroy Rock & Roll is een album dat je op je in moet laten werken en per jaar beter wordt. Ik ken dan ook niemand die dit album niet kan waarderen. De positieve vibe en de ontzettend sterke melodieën hebben de lat voor een vervolg zo hoog gelegd dat Mylo hierna nooit meer iets heeft uitgebracht. Zenophile is mijn favoriete track, de geoefende luisteraar hoort Dusty Springfield- Where Am I Going gesampled worden. Een lekker opzwepend discobeatje en een prachtige opbouw.

98 Slum Village - Fall-N-Love
Album: Fantastic Vol. 2 (2000)
Genre: Hiphop
User: Timo710

Hiphop is een goed bedeeld genre in deze top 100 en dan met mijn grote voorkeur voor de relaxte soulvolle variant. Hiphop dus en geen rap, want dat zijn toch twee verschillende zaken in mijn beleving. Slum Village is binnen de hiphop ongeveer het walhalla aan producers en rappers (er zullen nog een aantal van deze gasten voorbij komen). Fall-N-Love is zo goed vanwege de J Dilla beats met raps die daarbij aanvullend zijn ipv op de voorgrond. Zo hoort hiphop te zijn wat mij betreft.

97 Telefon Tel Aviv - The Birds
Album: Immolate Yourself (2009)
Genre: Electro, Synth-pop
User: herman

Immolate Yourself is een album met een rare bijsmaak. Twee dagen nadat het duo dit album uitbracht overleed Charles Cooper op plotselinge wijze, wat ook tot gevolg had dat de band ophield te bestaan. Op je hoogtepunt stoppen werd daarmee wel erg letterlijk. De dood van Cooper en de titel van het album combineren elkaar op een wrange manier, maar het past wel perfect bij het dromerige, lichtelijk melancholische dat Telefon Tel Aviv hier neerzet.

96 Fink - Berlin Sunrise
Album: Perfect Darkness (2011)
Genre: Folk Rock
User: Broem

Een van mijn favoriete labels is Ninja Tune, niet eens omdat alle releases zo briljant zijn, maar vooral omdat het een indielabeltje is met roots in de electronica, net als ikzelf. Fink is een singer-songwriter die dezelfde roots herbergt, na zijn eerste releases downtempo/triphop is hij jaar op jaar opgeschoven naar akoestisch en lekker in het gehoor liggende luisterliedjes. Berlin Sunrise is zo’n liedje waarin je, diep weggestopt, de electronica-typische opbouw nog terug hoort. Gelukkig begint zijn bekendheid de laatste tijd wat groter te worden door zijn ontzettende sterke live optredens.


avatar van panjoe
panjoe (moderator)
Deze top 100 gaat veel meer parallel liggen aan de mijne - dat had ik van tevoren al kunnen bedenken en is met deze vijf nummers al gelijk duidelijk. Dat betekent gelukkig niet dat het een feest van herkenning wordt, want tussen de eerste vijf tracks zitten er toch ook drie die ik nog niet kende. Hier gaat wederom genoeg te ontdekken vallen, al zal de luisterervaring waarschijnlijk een stuk minder intensief zijn dan bij Sven. En dat is uiteraard niet per se iets goeds of iets slecht.. Anyway, eerst nog even verder met de lijst van Sven - 40 t/m 21.

Om te beginnen het nummer dat ik tot dusver het beste ken van de lijst, een geweldige track van Long Arm die zich geloof ik ook nog in mijn hiphoptophonderd bevond. Bless Yourself Bleed is ook geweldig, weer zo'n mooie samensmelting van stijlelementen - glitch, ambient, hiphop, krautrock, klassiek, jazz. Vet. De wollige, zuigende beats van de Luxemburgse Sun Glitters doen me iets minder, maar ook die zijn op zijn minst vermakelijk te noemen. Takagi Masakatsu is weer een pianonummer. Fijn, en inderdaad puur, de piano is toch één van de weinige instrumenten die in zijn eentje een complete compositie kan dragen. Ik heb nooit geweten dat Aphex Twin dit inziet en zelfs kan uitvoeren, maar ook hij komt met een uitstekend pianosolonummer op de proppen. Na Gaji overgeslagen te hebben luister ik nog eens naar Eureka, weer een nummer dat ik al ken. Wel geinig, die ironische atmosferische maar toch kleine popmuziek. Op naar de volgende fijne kennismaking: Snow, weer een bevestiging dat ambient wel in mijn straatje past. En daar hebben we Anthony weer, op Your Eyes Closed, en wederom roept zijn stem meer irritatie bij me op dan verrukking. Als afsluiting van deze tien een nummer van Brian Eno, dat ik volgens mij al eerder heb beluisterd. Wederom meer dan prettig. En dit:



Ezeqeel is het eerste pure jazznummer in de lijst (d.w.z. i.t.t. ergens tussen jazz, klassiek en pop in), en is gelijk een voltreffer. Misschien niet per se iets wat ik vaker hoef te luisteren, maar zo af en toe vind ik dit verrukkeluk. Het nummer van The Gegogarigogo (juiste spelling niet vereist) heb ik bij wijze van experiment helemaal afgeluisterd, maar ook voor noise blijkt dit voor mij niet het moment om buiten mijn comfort zone te treden. De verstoorde mechanische geluiden en stemmen deden me denken aan een slachtpartij uit The Texas Chainsaw Massacre. Dat voel ik dan wel weer. Er volgen nog twee nummers waar ik weinig mee kan (ragmuziek en J-Pop), nummers die ik alleen vanwege de contextualisering in de verhaaltjes kan waarderen, om op volle kracht terug te keren op bekende grond: Water/Vuur is natuurlijk heerlijck. MBV heb ik me nooit in verdiept, maar vind het prima klinken (een beetje in de richting van twee bands waar ik iets beter bekend mee ben, Stereophonics en The Dandy Warhols). Een screamo- en noisenummer, die ik met alle liefde links laat liggen, worden gevolgd door een nummer Shlohmo - waarvan ik enkele topnummers al kende. Net als die nummers is dit introspectieve, diepe, goed doordachte triphop, in de geest van Flying Lotus. Als afsluiter weer een neoklassiek nummer, eigenlijk toch de categorie waar ik tot nu toe de mooiste verrassingen in heb gevonden. En ook deze gaat bij mijn YouTube-favorieten.

avatar van toris
Deze top 100 ga ik volgen. Toffe tracks tot nu toe!

avatar van zaaf
eindelijk! FINK!

avatar van Broem
zaaf schreef:
eindelijk! FINK!



tuktak
95 Four Tet - She Moves She
Album: Rounds (2003)
Genre: Leftfield, downtempo
User: Louis2703

Downtempo zal nog vaker voorkomen in deze top 100. Ongeveer de typering voor alles wat electronica is en relaxed klinkt. Het mooie van downtempo is dat het niet echt een genre is, maar meer een benaming voor een bepaald tempo en gevoel. Four Tet is momenteel een man van het moment met zijn leftfieldhouse, maar echt boeiend was Four Tet eigenlijk een jaar of 10 geleden. Muziek waar verder geen echte stempel op valt te plakken, behalve dat het ontzettend rijke, warme en creatieve downtempo is.

94 Ray LaMontagne - Be Here Now
Album: Till The Sun Turns Black (2006)
Genre: Singer-Songwriter
User: Exhaustedm

Zelden een meer verlegen artiest meegemaakt dan Ray LaMontagne. Maximaal in het hoekje van het podium staand lijken zijn liedjes nog breekbaarder dan ze al zijn. Till The Sun Turns Black is zo’n album dat ik voor de zekerheid dubbel in de kast heb staan. Be Here Now is de opener van dit album en daarmee ook meteen de mooiste track die LaMontagne in zijn carriere heeft voorgebracht.

93 Atmosphere - Sunshine
Album: Sad Clown Bad Summer Number 9 (2007)
Genre: Hiphop
User: Rene1979

Atmosphere is zo’n independent rapgroep waarvan op MuMe wel de consensus is bereikt dat alles wat ze doen goed is. Zelf ben ik niet zon fan van hun reguliere albums, maar des te meer van de hele stapel EP’s die ze hebben uitgebracht in de Sad Clown serie. Op deze EP’s is meer plezier te horen en klinkt het geheel minder geforceerd dan op de albums. Sunshine is dan ook echt een fijn niets aan de hand nummer, met teksten die gewoon gaan over het dagelijks leven zonder enige stoerheidsfactor.

92 Teste - The Wipe
Album: 12” The Wipe (1992)
Genre: Techno
User: Crushlyy

Ondanks dat ik een liefhebber ben van het genre zal deze top 100 zeker geen techno slachtfeest worden. The Wipe mag echter niet onvermeld blijven. Uitgebracht op het vermaarde Probe Records (onderdeel van plus 8 ), waar Richie Hawtin de scepter zwaaide. Hawtin, die overigens ook een bijdrage heeft op The Wipe, is op dat moment de vaandeldrager van de 3e lichting Detroit techno, zeer minimaal met veel Duitse invloeden. The Wipe heeft een classicstatus en wordt door velen zelfs gezien als een van de beste technotracks ooit. The Wipe is rauw, pompend en scheurt. Het is niet moeilijk om hier de juiste setting (betonnen warehouse) bij te verzinnen.

91 Bill Withers - Harlem
Album: Just as I Am (1971)
Genre: Soul
User: Reijersen

Natuurlijk bekend van zijn wereldhit Ain’t No Sunshine, maar ik kies niet voor die B kant maar, jawel, de A kant van deze single. Harlem klinkt als een ware soultrein. Het nummer blijft maar doordenderen en Withers is hier, als op het hele album, in topvorm. Uiteraard logisch dat de B kant veel bekender is geworden, Harlem is lang zo catchy en toegankelijk niet. Het ritme en de spanning op de achtergrond die maar niet los lijkt te komen maakt Harlem op zijn manier minstens zo goed.

avatar van niels94
Van post 1 ken ik niets, al herken ik de naam Slum Village wel. Bij de tweede post: Atmosphere en Four Tet Het briljante aan dat nummer van Atmosphere is dat je eerst denkt dat het weer zo'n typische Slugtekst gaat zijn over een sukkel met een kutleven, maar dat het vervolgens ineens omslaat en het een ode aan een gelukszalige zomerdag wordt

Rene1979

Dit topic is gesloten. Alleen moderators kunnen nog berichten plaatsen.

Gast
geplaatst: vandaag om 07:26 uur

geplaatst: vandaag om 07:26 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.