menu

Muziek / Toplijsten en favorieten / De top 100 van... (Shaky)

zoeken in:
avatar van Arrie
Leek mij op voorhand niet zo'n interessante lijst, en dan begint ie zowaar met Keith Jarrett! Mijn interesse is meteen gewekt. Nadine Shah is ook altijd fijn.

avatar van SirNoodle
Grafmat schreef:
99 Stereophonics - Handbags And Gladrags

Van de handen naar de stem. Kelly Jones, gezegend met wellicht de fijnste schuurpapieren stem in de rockmuziek...


Aha, mooi nummer, voor mij ook vooral bekend als theme song van The Office (geweldig goeie serie trouwens). Zanger heeft inderdaad mooie stem, maar soms wat zagerig voor mij. Komt ook door de meeste Stereophonics nummers die ik ook maar middelmatig vind. Dakota als typevoorbeeld daarvan: geweldige intro, maar dan wordt het een heel gewone song die zelfs wat langdradig is.

Ik zit alvast ook klaar voor deze lijst, wat meer mainstream en wellicht rakelings langs mijn eigen favorieten, zodat ik wat nieuwe zaken kan ontdekken. Kijkend naar je album top 10 verwacht ik veel Muse en hopelijk bvb daar ook wat herontdek-werk

avatar van Grafmat
Arrie schreef:
Leek mij op voorhand niet zo'n interessante lijst, en dan begint ie zowaar met Keith Jarrett! Mijn interesse is meteen gewekt. Nadine Shah is ook altijd fijn.


Hopelijk kan ik de interesse vasthouden, maar Keith Jarrett is wel een 'vreemde eend in de bijt', hoor. En zoals ik daarbij ook al zei: Ik had het ook op nummer 1 kunnen zetten, bij wijze van spreken (kortom: het is dermate onvergelijkbaar met de rest dat ik niet goed wist wat ik ermee aan moest)

avatar van kaj_666
Ik ga het hier ook eens proberen te volgen. Ik weet wel ongeveer wat ik bij Grafmat kan verwachten, maar de hele tekstuele onderbouwing waarom ie dingen goed vindt ben ik erg benieuwd naar

avatar van Grafmat
Excuus dat het hier even wat stil is geweest, maar sinds ik vorige week donderdag een zeer gezellige avond/nacht heb gehad met o.a. kaj_666 en Scorpion_21 ben ik een beetje teruggeworpen door ziekte... Mijn Oud & Nieuw heb ik dan ook doorgebracht temidden van heel veel zakdoeken, hoestpastilles, vitamine c-pillen en paracetamollen... Maar ik heb het overleefd, en dus kan ik jullie allemaal het allerbeste toewensen voor 2018!

Inmiddels voel ik me weer een beetje normaal en hier dus ook weer helemaal klaar voor.

Kortom: Vandaag kunt u zich in ieder geval nog opmaken voor de volgende set nummers!


avatar van Grafmat
95 Nothing But Thieves - Itch
Album: Nothing But Thieves (2015)

Geweldige nieuwkomer in 2015, met een zanger die me vanaf het begin al 1 van de leadzangers van DC Talk (Jesus Freak, anyone? ) deed denken... Itch kriebelt precies genoeg om de noodzakelijke eigenheid te houden, wat als je mainstream rock maakt vandaag de dag nog niet niet bepaald eenvoudig is. Maar met een zanger met een stemgeluid als Conor Mason heb je wel een pluspuntje in huis. Ook een pluspunt: Geen 'Kensingtonkoren' of een ander geforceerd appèl aan het gevoel van "samen" dat rockmuziek vandaag de dag iets te vaak kenmerkt. Een rocktrack die swingt door de heerlijke halftime beat in het refrein en een stem en tekst die al genoeg pijn verraad om geloofwaardig over te komen: "I just wanna feel something". Soms heb je niet héél veel nodig om mij te overtuigen. Kwaliteit is vaak genoeg...

avatar van Grafmat
94 The Who - Baba O'Riley
Album: Who's Next? (1971)

Alleen het intro is wat mij betreft al een vermelding in mijn top100 waard. Gespeeld op een Lowrey orgel met een zgn. 'Marimba-repeatfunctie' (een arpeggiator avant la lettre als het ware) door de gitarist die dus (vreemd genoeg?) de meest legendarische, creatieve toetsenintro's ever verzon, want Won't get Fooled Again heeft ook al zo'n fenomenaal orgelintro...
Verder mocht The Who absoluut niet ontbreken omdat zij mijn absolute rock&roll-leraren zijn geweest. Al sinds mijn allerjongste jaren vervulde het singletje My Generation de meest prominente rol tijdens mijn playbackcpariolen - alleen op de zolderkamer uitgevoerd, uiteraard...
Gek genoeg heb ik Baba O'Riley pas veel later leren kennen dan veel andere Who-klassiekers, maar inmiddels is het mijn favoriet geworden.

avatar van Grafmat
93 System Of A Down - Toxicity
Album: Toxicity (2001)

We rocken gewoon nog even verder met de 'Armeens-Amerikaanse' metalband System of a Down. Kennelijk val ik weer voor het ritmische, bijna percussieve aspect van het refrein, dat vol haken en ogen zit, schokt en bonkt, en daardoor wat mij betreft juist extreem swingt. De aparte stem van Zanger Serj Tankian die ons nog wat overdenkingen meegeeft voor wat we onze vergiftigde stad/omgeving/wereld verschuldigd zijn geeft ze de beslissende X-factor voor een plek in deze top100.

avatar van Grafmat
92 Bruce Hornsby & The Range - Madman Across the Water
Album: Two Rooms (1991)

Dit zijn eigenlijk 2 noteringen in 1, want het origineel van Elton John van de gelijknamige elpee is ook fantastisch. En hold the phone: Er is nog een (veel langere) pre-originele versie met Mick Ronson op gitaar (die ik dus tot nu toe ook niet kende...)!
Moge duidelijk dat de versie van Hornsby gekozen is vanwege de fantastische opgebouwde pianopartijen, en vooral de solo's. Let vooral weer op de - zijn ze weer: percussieve aspecten ervan...

avatar van Grafmat
91 The Doors - The End
Album: The Doors (1967)

Zet het maar op je debuutalbum als band met hitparade-aspiraties... Een slotnummer van bijna 12 minuten over de dood met daarin verwerkt de Oedipale thematiek. Andere tijden natuurlijk, maar je zou willen dat platenmaatschappijen, bands (en publiek..?) weer eens wat gedurfder te werk zouden gaan. De verhalen rond het ontstaan van het nummer alsmede over de opnames ervan zijn om te smullen zo bizar bij tijd en wijle, en als je het nummer hoort, geloof je het allemaal. Petje af voor zoveel lef.

avatar van Grafmat
90 Guano Apes - Open Your Eyes
Album: Proud Like a God (1997)

Debuutalbum, openingstrack, 'aftikken en gáán'! Sandra Nasic spuugt een aloud thema in de rockmuziek ('hey, jij daar in je luie stoel, corporate mannetje: open je ogen en breek met je leugens en wordt vrij!') vol overtuiging de microfoon in. Zo kom je binnen... Beter zijn de Guano Apes nooit geworden - of zelfs maar in de buurt geweest.
Misschien - zeg maar gerust hoogstwaarschijnlijk - dat als het nummer was uitgebracht door een band met een zanger ik deze track niet in mijn top100 had opgenomen, maar zo zie je maar weer dat muziek meestal niet een objectief optelsommetje van inhoudelijke/muzikale argumenten is. Ik vind deze rockbitch gewoon geweldig, en daar zouden er van mij veel meer van mogen zijn.

avatar van Grafmat
89 Tim Hardin - How Can We Hang On To A Dream
Album: Tim Hardin 1 (1966)

Het kortste plaatje uit de lijst. Maar meer dan 2 minuten om uit te leggen dat je geliefde je verlaat en je helemaal kapot bent is ook niet nodig. Ze vertrekt en niets wat je zegt, denkt of doet zal dat kunnen veranderen, ook al zou je het graag anders zien: "How can we hang on to a dream?" In het geval van Hardin was heroïne (waarschijnlijk een verslaving meegenomen vanuit Vietnam) kennelijk het vluchtmiddel. Het maakte van een potentiële grootse carrière een enorme puinhoop. Op 29 december 1980 - 3 weken na de moord op John Lennon - stierf hij in relatieve anonimiteit aan de gevolgen van een overdosis. En al die tragiek zit samengebald in deze wonderschone 2 minuten.

avatar van Grafmat
88 Muse - Apocalypse Please
Album: Absolution (2003)

Zo. 2 minuten... Dat was kennelijk wel weer even genoeg sentimentaliteit en subtiliteit. Wat nou persoonlijke tragedie? Het einde van de wereld moet bezongen worden, en hoe eerder dat einde komt, hoe beter! En er is maar 1 band die dat het beste kan, en dat is Muse.
Ik denk zonder overdrijving dat Muse de laatste band is geweest die mijn muzikale leven écht heeft veranderd. Apocalypse Please was daarbij de eerste track van een album waarvan ik de release ook echt heb meegemaakt - dus in zeker zin was ik er vrij laat bij in het geval van Muse. Ik zal de eerste keer dat ik Absolution in de CD-speler stopte niet gauw vergeten. Bijna alles wat ik aan muziek waarlijk geweldig vind samengebald in 4,5 minuut. Piano, emotie, agressie (zonder daarvoor trouwens een overstuurde gitaar nodig te hebben), klassieke invloeden met geweldige arpeggio's die als watervallen naar beneden stromen. Ach ja, als ik over Muse begin dreig ik altijd een beetje te gaan overdrijven; maar dat hoort nou eenmaal bij Muse, nietwaar...

avatar van Grafmat
87 The Beatles - I Want You (She's So Heavy)
Album: Abbey Road (1969)

Van de laatste band die mijn muzikale leven heeft veranderd dan maar naar de band die mijn muzikale leven heeft gevormd. Helemaal verslaafd was ik aan de albums Help! en Rubber Soul toen ik eenmaal oud genoeg was om zelf een plaat op de speler van mijn vader te kunnen leggen. In die jaren lukte het me nog niet om de grootsheid van het latere supertrio Sgt. Pepper, White Album en Abbey Road te bevatten, maar dat is uiteindelijk snel genoeg goed gemaakt. De keuze uit de Beatlesnummers voor deze top100 was hopeloos moeilijk. Uiteindelijk vielen van Abbey Road Come together, Something en Here comes the Sun af. Ik heb zelfs even overwogen om de hele medley van kant 2 vanaf Mean Mr, Mustard t/m The End dan maar als 1 nummer in de lijst te zetten...
De opnames voor I Want You waren de laatste waarbij The Beatles echt als band fungeerden, en dat hoor je aan alles, eigenlijk. Een simpel Bluesnummer getransformeerd tot een kunstwerk, zou je kunnen zeggen, en alles wat The Beatles zo goed maken zit erin. Van de 'zoemende' Hohner basriffs van Paul, tot Harrison's scherpe gitaar. Van Lennon's uithalen tot de herkenbare drumstijl van Ringo (ok, ik geef toe: daarvoor had ik dan beter Come Together kunnen kiezen...). Kersen op de taart: het geweldige hammondspel van gastmuzikant Billy Preston en het loodzware eindstuk dat een jaar voor Black Sabbath al werd uitgebracht. En dan ineens is het stil... Magnifiek!

avatar van Grafmat
86 Chicago - 25 Or 6 To 4
Album: Chicago II (1970)

We steken even een muzikale generatie en een oceaan over voor 1 van de weinige bijdrages die flink 'blazers-infused' is. Chicago wás ooit een geweldige band. Hoe de band van Chicago Transit Authority uit 1969 in de jaren '70 zo godsgruwelijk de weg is kwijt geraakt is beyond me, maar gelukkig hebben ze voordat het zo ver was wel wat geweldige muziek nagelaten. De blazerssectie is terecht vaak geroemd en waarom is goed te horen in 25 or 6 to 4. Het nummer stampt in razende vaart door en de de snelheid, lenigheid, en superstrakheid van die sectie daarin (en dat alles pré Pro Tools ): Fenomenaal.

avatar van Shaky
87 The Beatles - I Want You (She's So Heavy)
Album: Abbey Road (1969)

Zo'n ontzettend sterke plaat; mooi omschreven Grafmat.

avatar van Grafmat
85 Placebo - The Bitter End
Album: Sleeping with Ghosts (2003)

Een lyrische bewerking van 1 van de universele liefdegeschiedenissen uit de literatuur -> nl. die tussen Winstin en Julia uit George Orwell's 1984. Tuurlijk: het is 'gewoon' een lekkere rocktrack, maar het knappe aan dit nummer is toch wel dat er volgens mij écht goed over is nagedacht en alles eraan klopt en netjes bij mekaar komt; een mooie symbiose van tekst en muziek. Een zangmelodie met de juiste dosis bitterheid en melancholie. Hetzelfde geldt voor het terugkerende melodische thema van de toetsen en gitaar. En onderwijl continu dat stuwende tempo van bas en drums waardoor je lijkt te worden opgejaagd. Het weerspiegelt de (op)gejaagdheid van Winston en Julia en hun vruchteloze poging de hogere machten te ontvluchten. In plaats van je naar de vrijheid te leiden, leidt het je regelrecht naar dat onvermijdelijke bitter einde...

avatar van Grafmat
84 Steve Vai - For The Love of God
Album: Passion and Warfare (1990)

De schoonheid van de melodie en de absolute vakmanschap, dat zijn de redenen dat dit nummer hier staat. Als muzikant kan ik overigens beamen dat dit enorm simpele schema echt héérlijk is om lang overheen te soleren en je helemaal te laten gaan. Dit nummer is eigenlijk weer een voorbeeld van de bij Jarrett al genoemde combinatie van creativiteit, passie, kunde, etc, waarbij hierbij dan wel moet worden aangetekend dat alles in het teken van de gitaar staat... De voormalige leerling/protégé van Frank Zappa bezit ze allemaal op de gitaar, tot in het maniakale en groteske af, en dat laatste geldt zeker voor zijn liveshows. Maar als je zo goed bent als Vai, mag je je wat veroorloven...

avatar van Grafmat
83 Steely Dan - Night By Night
Album: Pretzel Logic (1974)

Steely Dan is weer typisch zo'n 'band' (wellicht niet helemaal het juiste woord voor het duo Fagan/Becker dat voor elk album een steeds langere lijst van muzikanten uitnodigde om bijdrages te leveren) waar ik heel veel goede nummers kan aanwijzen, zonder tot échte uitschieters te komen. Hier hadden dus wellicht ook andere nummers kunnen staan; Reelin'in the Years, Rikki don't Lose that Number, Kid Charmlemagne bijvoorbeeld.
Het is vooral de overall sound die ik telkens weer zo lekker vind, en het stapelen van kleine partijtjes op verschillende instrumenten dat leidt tot een heerlijk swingend geheel, zoals in dit nummer de combinatie van de gitaar en clavinova aan de ene kant, en de gedubbelde bas en gitaarnoten aan de andere kant.... Over swingend gesproken: De toen 20-jarige Jeff Porcaro maakt hier zijn debuut, en die man groovt zó verschrikkelijk, en of je Toto nou een k-band van jewelste vindt of niet, daar ontkom je toch echt niet aan..

avatar van Grafmat
82 Interpol - Pioneer to the Falls
Album: Our Love to Admire (2007)

Imette St. Guillen vertrekt rond 3:30 in de nacht van 24 februari 2006 vanuit nachtclub Pioneer na een discussie met een vriendin over wel of niet naar huis gaan richting een andere nachtclub: The Falls. Van daaruit zal ze worden meegenomen door een uitsmijter, verkracht en vermoord...
Hartverscheurend bezongen vanuit het perspectief van iemand (geliefde...?) die zal moeten leven met haar verlies en kracht zoekt om door te gaan. De titel zinspeelt mijns inziens op die kleine toevallige beslissingen in het leven met onomkeerbare gevolgen (had ze na de discussie met haar vrienden niet besloten alleen naar een andere bar te gaan....).
Schitterend muzikaal omlijst, prachtige toetseninvulling met piano en... tja wat is het? Anyone? Harmonica/accordeon? Donker zoals we gewoon zijn van Interpol, maar zeker niet geheel troosteloos. Kippenvel.

avatar van JoaMuse
Ik zie een aantal geweldige nummers voorbij komen en ik leer er nog over bij ook. Zo wist ik niet dat The Bitter End naar het boek 1984 refereert en dat Pioneer to the Falls over een echt gebeurde moord gaat.

avatar van Grafmat
81 Joe Jackson -Steppin' Out
Album: Night And Day (1982)

Tweede eighties-plaat pas in mijn lijst, realiseer ik me nu...
Heerlijke combinatie tussen computerbas en (grotendeels computer)drums aan de ene kant en aan de andere kant elektrische en akoustische piano's. Een orgeltje en vooral het Glockenspiel (metallofoon) om het helemaal af te maken. That's all it takes... Gitaren? Niet nodig in dit nummer.
BTW: Omdat ik van elk nummer uit mijn top100 ook naar live versies heb gekeken (heb van de meeste nummers ook fantastische liveversies gevonden/gezien -> waarvan ik er wellicht nog wel een aantal deel) viel me bij dit nummer op dat in de beginjaren '80 Jackson duidelijk worstelde om dit nummer live echt goed te kunnen brengen met een band. De bassist in het filmpje doet echt een bewonderenswaardige poging, maar bewijst helaas alleen maar dat de computerbas hier echt cruciaal is. Zelfde geldt voor de drummer, als je het mij vraagt... Later schakelde hij over op aangepaste (langzamere) versies van dit nummer. Helaas is er dus (kennelijk) geen goed versie van het nummer in de originele vorm!? Als iemand er wél 1 heeft - in welke vorm dan ook, houd ik me graag aanbevolen!

avatar van Grafmat
Na 20 nummers moet me van het hart dat dit veel moeilijker is dan ik me vooraf had voorgesteld, maar ook veel mooier dan ik dacht dat het zou zijn. Ik was begonnen met het selecteren van de 100 nummers en bands voor de lijst, en dat was al een bezoeking van jewelste.
En toen ik eindelijk 100 nummers bij mekaar had en afscheid nam van alle afvallers met pijn in het hart, begon het echte werk: het positioneren. En dat blijft een verschrikkelijk karwei van twijfel, vergelijken van soms totaal onvergelijkbare grootheden, een dag later terugkeren naar de lijst met ander gemoed en dus ook 'andere oren'... En dan vooral: het kunnen loslaten... Want zo voelt het echt. Elke keer als ik hier een plaatje plaats voelt het alsof ik iets definitiefs en onomkeerbaars doe - en dan kan ik er niks meer aan veranderen. Niet makkelijk voor een geboren twijfelaar en perfectionist...
Het mooie eraan: Deze top100 heeft me weer geholpen om weer eens helemaal opnieuw mijn muzikale voorkeuren tegen het licht te houden en eens wat dieper naar de waardering ervan te kijken, waardoor je weer tot nieuwe inzichten komt, soms bevestiging van wat je al dacht, soms verrassende.

Anyway: dat was even een verzuchting tussendoor. Door met de volgende 10 (hopelijk lukken die alle 10 nog vandaag)

avatar van Grafmat
80 Genesis - Mad Man Moon
Album: A Trick Of The Tail (1976)

Daar is dan eerste echte symfo/proguitbarsting in deze lijst. Eentje waarbij de naam van Tony Banks in kapitalen moet worden geschreven.
Het is één van de beste vocale prestaties van Phil Collins die op dit album de ondankbare taak had Peter Gabriel te doen vergeten, Steve Hackett's bijdrage in dit nummer is beperkt - maar niet te onderschatten - tot sferische bijdragen gitaarnoten met veel galm op de achtergrond, en uiteraard legt Rutherford met de bas een solide basis.
Maar alles valt in het niet bij de fantastische dingen die Banks hier allemaal doet, vooral natuurlijk op de piano, maar de volstrekt organische geluiden die hij aan zijn synths weet te ontlokken mogen zéker niet vergeten worden. Als Collins bv. zingt over de ontsnappingsvlucht volgt een schitterend instrumentaal gedeelte waarin de piano op zo'n manier wordt ondersteund door Banks' synths dat je jezelf bijna hoog boven het land kunt voelen vliegen.
Tekstueel wordt het wel eens gezien als een commentaar richting Peter Gabriel die gekozen had om te vertrekken: Vanuit welk perspectief je ook kijkt en waar je je geluk ook denk te kunnen vinden: Het is gras is elders altijd groener...

avatar van Poek
Grafmat schreef:
86 Chicago - 25 Or 6 To 4
Album: Chicago II (1970)

We steken even een muzikale generatie en een oceaan over voor 1 van de weinige bijdrages die flink 'blazers-infused' is. Chicago wás ooit een geweldige band. Hoe de band van Chicago Transit Authority uit 1969 in de jaren '70 zo godsgruwelijk de weg is kwijt geraakt is beyond me, maar gelukkig hebben ze voordat het zo ver was wel wat geweldige muziek nagelaten.


Ik ben geen kenner van Chicago (hun beste nummer vind ik Sufjan Stevens) en de ballads ben ik ook niet zo'n fan van, maar ze hebben later toch ook wel goede blazersnummers gemaakt? Street player
b.v.

Over swingend gesproken: De toen 20-jarige Jeff Porcaro maakt hier zijn debuut, en die man groovt zó verschrikkelijk, en of je Toto nou een k-band van jewelste vindt of niet, daar ontkom je toch echt niet aan..


Prima sessiemuzikanten inderdaad, Porcaro en Paich! En ook inderdaad hadden ze dat voor mij niet hoeven doen, een band oprichten.

avatar van Grafmat
79 Faith No More- Land of Sunshine
Album: Angel Dust (1992)

Oef; zomaar 6 nummers waarin de scheurgitaren en powerchords niet de hoofdrollen vertolkten! Gaan we rechtzetten met één van de meest herkenbare 'scheurgitaargeluiden' out there, nl. die van Jim Martin, die na Angel Dust verdween uit de band, waarmee het 'oude', herkenbare FNM-geluid helaas verdween.
Faith No More: alle kanten opvliegend, altijd balancerend op de rand van het groteske, soms er keihard overheen donderend trouwens... met een zanger die werkelijk alle mogelijke registers opentrok. Dit nummer is 1 van de nummers die een beetje hangt tussen de singles (Midlife Crisis, Everything's Ruined o.a.) en de hardere, vreemdere tracks (Jizzlobber, Malpractice) en misschien daarom wel voor mij het beste. Let ook op de baspartijen - vooral in het couplet!

avatar van Grafmat
78 Agnes Obel - The Curse
Album: Aventine (2013)

Simpele schoonheid. Meer woorden zijn er eigenlijk niet nodig voor dit nummer van Agnes Obel uit 2013.
En als ik er dan toch nog wat meer aan moet wijden zou ik ze wijden aan de cello die zacht tikkend het ritme verzorgt in dit nummer, of aan de simpele rake pianonoten van Agnes. Of aan haar prachtige stem. Of ik zou wijzen op deze prachtige liveversie!

avatar van Grafmat
77 Prince - Gold
Album: The Gold Experience (1995)

Ik kan voor dit nummer wel even iemand op dit forum quoten, aangezien de tekst mij uit het hart is gegrepen:
"De titel track is altijd één van mijn favoriete nummer geweest. Vocaal gezien vind ik het echt heel erg mooi. De melodie is ook pakkend, en muzikaal gezien erg radio vriendelijk. Toch deed de single helemaal niks. Voor mij onbegrijpelijk. De solo aan 't eind is waanzinnig, ik kan 'm niet vaak genoeg horen. Deze Prince hoor ik zo graag."
Was getekend: lennon, hopelijk mocht ik deze woorden even lenen voor deze perfecte popsong...

avatar van Poek
Grafmat schreef:
Later schakelde hij over op aangepaste (langzamere) versies van dit nummer. Helaas is er dus (kennelijk) geen goed versie van het nummer in de originele vorm!? Als iemand er wél 1 heeft - in welke vorm dan ook, houd ik me graag aanbevolen!


Op Joe Jackson - Night and Day Medley - Live 2012 - YouTube staat vanaf minuut negen een versie uit 2012 die volgens mij gebaseerd is op de originele versie. Matige opname, dat wel, maar er is nog hoop voor je zoektocht.

Het was me trouwens nooit opgevallen dat bas en drums op Night and day uit een doosje komen, weer wat geleerd dus. Geweldig album evengoed.

Dit topic is gesloten. Alleen moderators kunnen nog berichten plaatsen.

Gast
geplaatst: vandaag om 02:01 uur

geplaatst: vandaag om 02:01 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.