menu

Muziek / Toplijsten en favorieten / De top 100 van... (Shaky)

zoeken in:
avatar van Rudi S
cosmic kid schreef:
18. Eefje de Visser - Ongeveer (2013)

Wie vijf jaar geleden had gezegd dat “Ongeveer” het hoogst genoteerde nederlandstalige nummer zou zijn in mijn Top 100


Weggevertje, Van Dik Hout komt dus niet meer voorbij

avatar van Gretz
Let It Happen, Donnie Darko, Ongeveer, Into My Arms wat een juwelen!

avatar van luigifort
Er komt veel moois voorbij hier
Into My Arms is prachtig id
Je zou er een album normaal gesproken niet mee beginnen, maar Nick wel

avatar van vigil
Even bijgelezen, erg fijne lijst!

avatar van aERodynamIC
Nog steeds een fijne lijst. Ook ik ga de regel 1 artiest in de lijst toepassen, anders is het echt geen doen meer

avatar van cosmic kid
cosmic kid (moderator)
15. U2 - Heartland (1988)

Ooit mijn op 1 na favoriete band en heden ten dage staan ze 7e al is dat ook slechts een momentopname. Ik kan me niet voorstellen dat ze ooit mijn Top 10 uitvallen, daarvoor is de kwaliteit van hun werk t/m Pop te groot en te gevarieerd.
Heartland werd geschreven tijdens de sessies van The Unforgettable Fire & The Joshua Tree en belandde uiteindelijk op het in 1988 verschenen Rattle And Hum. Een toerdocument die beschouwd moet worden als U2 op zoek naar de wortels van de amerikaanse muziek.
Menig Amerikaanse artiest mocht willen dat hij het niveau van Heartland kan benaderen. Heartland is een beschrijving van dat onvoorstelbaar grote land van ongekende mogelijkheden, ook vat het de verwondering en emotie die Bono gevoeld moet hebben bij het aanschouwen van dit land. Nog meer dan de tekst komt dit uiting in de wijdse productie, in de sfeer van het nummer. Tijdens de documentaire “Rattle And Hum” werd dit nummer gemonteerd onder het bezoek van de heren aan Graceland. Toepasselijker kan niet.

avatar van cosmic kid
cosmic kid (moderator)
14. Donna Summer I Feel Love (1977)

De meest invloedrijke single ooit, het kan maar gezegd zijn. De tijd van nuances is voorbij nu we binnendringen in mijn Top 15. Alle dance en synthpop daarna, en in ieder geval die in mijn lijst, is schatplichtig aan I Feel Love. Het liet horen waartoe de synthesizers allemaal in staat waren en vanaf dat moment zou muziek nooit meer hetzelfde klinken. Daarnaast zijn er de uitgerekte, hypnotiserende passages, de zwoele zang, het ritme, de melodie, I Feel Love is 1 groot oorgasme. Donna Summer en Giorgio Moroder wilden een futurisch geluid creëren met I Feel Love. Dat is uitstekend gelukt. Ook anno 2019 klinkt I Feel Love moderner dan ooit.

avatar van cosmic kid
cosmic kid (moderator)
13. Duran Duran - The Chauffeur (1982)

Simon LeBon, Nick Rhodes, John Taylor, Andy Taylor en Roger Taylor (alle Taylors waren geen familie van elkaar) waren mijn muzikale helden in de jaren 80. Sterker nog, Duran Duran was mijn eerste muzikale liefde. Tussen 1982 en 1986 waren ze de grootste, of in ieder geval de coolste, band van onze planeet. Ze hadden de juiste looks, de juiste kleren, uitstraling en de baanbrekende videoclips. Elke week stonden ze wel op de cover van Popfoto, Hitkrant of Muziekexpress. Waar de heren verschenen ontstond massahysterie en dan vooral onder het vrouwelijk deel van onze globe die de eretitel “Duranniers” kregen. Door dat bakvissen imago sneeuwden uiteindelijk de muzikale kwaliteiten onder. Vooral Nick Rhodes, John Taylor en in iets mindere mate Andy Taylor waren zeer bepalend voor het geluid. Nick Rhodes is virtuoos op de synthesizer, geïnspireerd door onder andere Chic groeide John Taylor uit tot de beste bassist van zijn generatie en Andy Taylor voorzag de band vooral in de beginjaren van een rockgeluid. Ook wisten de heren hoe ze het geluid van de jaren 80 moesten omzetten in perfecte popsongs, daarbij beïnvloed door de muziek van Roxy Music en David Bowie. Ze waren de vaandeldragers van new romatic, een op new wave gebaseerde muziekstijl.

Heel het album Rio is hun magnum opus. Elk nummer is raak en ademt die typische Duran Duran sfeer, de openingstrack nog het meest. Toch kies ik voor afsluiter The Chauffeur, de beroemdste niet-single van de band. De tekst werd al in 1978 in dichtvorm geschreven door Simon Le Bon, twee jaar voordat hij bij Duran Duran kwam. Ongewoon voor Duran Duran werd de titel van het lied niet gebruikt in het nummer al is de ondertitel “Sing Blue Silver” wel gebruikt voor de tour video in 1984. Dankzij het gebruik van synthesizers en ocarina (een soort fluit) ademt The Chauffeur een subtropische, broeierige sfeer. EROTIEK met een hoofdletter E.

avatar van cosmic kid
cosmic kid (moderator)
12. The Smashing Pumpkins - Porcelina of the Vast Oceans (1995)

Opbouwen doe je zo: heel langzaam wordt de spanning in het intro opgebouwd via zacht getokkel en saxofoon waarna op 2 minuut 16 de loodzware gitaren hun intrede doen. Nog voor de drie minuten voorbij zijn nemen de Pumpkins gas terug en streelt Billy Corgan onze trommelvliezen. Even later worden weer alle registers open getrokken en verandert liefdevol gezang in gekrijs. Hard-zacht-zacht-hard-hard-zacht. Zoals de “Speed Of Sound” in Walibi Flevo zijn G-krachten op ons loslaat, zo vragen The Smashing Pumpkins het uiterste van onze oren. En niet alleen van onze oren maar ook die van onze familieleden en/of huisgenoten. Porcelina Of The Vast Oceans duurt 9 minuut 22 en deze vliegen voorbij. Nog een kenmerk van een goede rollercoaster.
The Smashing Pumpkins; de enige band ter wereld die zijdezacht en oerhard weet te klinken en dan ook nog vaak binnen hetzelfde nummer.

avatar van cosmic kid
cosmic kid (moderator)
11. The Rolling Stones - Can't You Hear Me Knocking (1970)

Het nummer waarmee ik van Rolling Stones liefhebber veranderde in Rolling Stones bewonderaar. Natuurlijk komt dat door die fameuze tweede helft van Can’t You Hear Me Knocking. In die tweede helft zit namelijk alles wat ik goed vind. De saxofoonsolo van Bobby Keys over het gitaarwerk van Keith Richards heen en vervolgens neemt Mick Taylor het magistraal over, ondersteund door de orgel van Billy Preston. Naar verluidt hadden The Stones niet door dat dit gedeelte werd opgenomen en jamden ze maar wat aan. Het levert de lekkerste 5 minuten rock ‘n soul op uit mijn gehele lijst. Er is 1 maar: het outro is te kort, veel te kort.

avatar van cosmic kid
cosmic kid (moderator)
En hiermee enteren we vanaf morgen of overmorgen mijn Top 10. Traditioneel is dit jullie moment om in te stappen en het oeroude spelletje te spelen: "wat staat er in de Top 10 van...?"

Ik ben mild: elke goed genoemde artiest levert 1 punt op. Mocht je artiest + nummer goed hebben is dit 2 punten waard. Waarschijnlijk neem ik wel gas terug. Voor mijn Top 10 wil ik de tijd nemen en twee nummers per dag posten.



avatar van jordidj1
Ik claim alvast een punt voor Bruce.

avatar van deric raven
Elvis Costello - I Want You?
The Doors - The End?
Bruce Springsteen - Badlands?
Joy Division - Atmosphere?
Nick Cave - Jubilee Street?
Live - Lightning Crashes?

avatar van cosmic kid
cosmic kid (moderator)
Nick Cave in ieder geval niet gezien de 1 nummer per artiest regel. De rest laat ik even in het midden

avatar van cosmic kid
cosmic kid (moderator)
10. Fleetwood Mac - Tango In The Night




1987. De cd speler doet zijn intrede in huize Monster. Nee, natuurlijk nog lang niet bij mij. Daar had ik als 14 jarige puber helemaal geen geld voor. Mijn ouders besloten de stap te maken naar de compact disc en namen daarmee langzaamaan afscheid van indrukwekkende lp collectie. Ik ben er vrijwel zeker van dat Tango In The Night de eerste cd was die ze aanschaften.

Voorjaar 1987. Het huwelijk van mijn ouders staat op springen. De spanningen en emoties in huis zijn wekenlang, zo niet maandenlang, voelbaar. Ik ken en weet de aanleiding van deze crisis en vanuit discretie, of waarschijnlijker is het overlevingsinstinct, probeer ik gewoon te doen en dit niet te laten merken. Het is in ieder geval nu uit discretie dat ik de reden niet toelicht. Het gaat hierbij niet om mijn privacy maar die van mijn ouders.
Wel ga ik gebukt onder deze spanningen en de onzekerheid over de toekomst knaagt aan me. Gelijktijdig gaat het op school niet goed en ik weiger(de) om mijn schoolprestaties te wijten aan deze spanningen. In ieder geval heb ik me wel eens gelukkiger gevoeld dan dat voorjaar. In deze periode vang ik ‘s avonds in bed flarden van gesprekken op tussen mijn ouders over hun huwelijk en de toekomst. Verlangend naar sprankjes goed nieuws spitste ik mijn oren. Misschien hoor ik tussen alle verhitte emoties en verdriet sussende woorden en signalen van betere tijden.
De cd Tango In The Night belandde bijna elke avond in de cd speler en zodoende staat dit album symbool voor deze tijd. Ondanks de pijn die ik gevoeld heb, heb ik nooit een hekel aan Tango In The Night gehad. Sterker nog, de songs ademden hoop uit en gaven me op een rare manier vertrouwen. Misschien ook wel omdat het uiteindelijk goed is gekomen tussen mijn ouders en ze over twee jaar hun 50 jarig huwelijk hopen te vieren. Toen mijn ouders een aantal jaar geleden vrijwel hun complete cd collectie weg deden hoefde ik niet lang te twijfelen welk album ik wilde. Deze Tango In The Night natuurlijk waarvan het titelnummer met kop en schouders boven de rest uitsteekt. Het is 1 van de sterkste Lindsey Buckingham composities en er gaat een grote agressie en dreiging uit van dit nummer. De gitaarsolo die halverwege wordt ingezet is fel en een hoogtepunt in het oeuvre van Fleetwood Mac.

Met de wijsheid van nu mag ik mezelf gelukkig prijzen dat ze niet gekozen hebben voor Rumours…

avatar van cosmic kid
cosmic kid (moderator)
9. Antony And The Johnsons - Hope There's Someone




Ik zou graag zeggen dat mijn vrouw en ik ook op muzikaal gebied vier handen op 1 buik zijn. En ook al houden we beiden van soul en zijn we liefhebber van De Dijk, toch is 75% van onze muziekcollectie vooral mijn bezit. Het bekende “CD van jou, CD van mij” is bij ons dus eerder “CD van mij en LP van mij”. Vooral bij ontoegankelijke muziek kan ze het niet laten om die te voorzien van een snedige opmerking. Het rare overigens is dat een film haar niet exotisch genoeg kan zijn en zijn de rollen bijna omgedraaid.

1 van de eerste keren dat ik “I Am A Bird Now” opzette hield ik mijn hart een beetje vast. En inderdaad, halverwege vroeg ze wie dit was. Benieuwd welke sneer ze in petto (ik hou echt van haar hoor) had vertelde ik Antony And The Johnsons en vroeg haar “ hoezo?” Van haar antwoord pleurde (je blijft Rotterdammer of niet) ik zowat van mijn stoel: “Nou, ik vind dit zo mooi dat ik er van zou kunnen huilen”. De muziekgoden zij geprezen.

Nu is het leuk dat mijn vrouw dit schitterend vind maar eigenlijk is dat niet interessant. Het is mijn Top 100, niet die van haar. Ze heeft natuurlijk wel gelijk. Van alle artiesten in mijn lijst is er geen enkel nummer wat emotioneel zo’n indruk maakt als Hope There’s Someone. De unieke stem van Anohni draagt daar natuurlijk in zeer grote mate aan bij, evenals het indrukwekkende en heftige piano outro. Toevalligerwijs begint die op ongeveer hetzelfde moment als de gitaaroutro van Lindsey Buckingham op nummer 10.

avatar van Poek
Radiohead en The Doors zijn nog niet geweest he? How To Disappear Completely en Riders on the storm gok ik op. En voor Bruce, omdat Darklands al genoemd is, Born to run.

avatar van aERodynamIC
Heerlijke manier van schrijven!

avatar van Johnny Marr
Wow, Antony and the Johnsons totaal niet zien aankomen. Hulde voor deze mooie keuze!

avatar van cosmic kid
cosmic kid (moderator)
8. Steven Wilson - The Raven That Refused To Sing (2012)




Het meest recente nummer uit mijn Top 10 is tevens het nummer met het mooiste verhaal uit mijn Top 100. The Raven That Refused To Sing is geen lichte kost. Het behandelt grote thema’s als ouderdom, jeugd, gemis en de dood. Dat doet Steven Wilson aan de hand van de metafoor van de raaf. Deze vogel is een belangrijk mythologische stijfiguur en staat onder andere symbool voor een lang leven (bij de Grieken en Romeinen) en even vaak wordt de raaf gezien als boodschapper van het kwaad. In de mooiste videoclip van de laatste 10 jaar is hij de metafoor van het overleden zusje van de oude man. In een poging haar weer terug te winnen, tracht hij de raaf te vangen en…..enfin…..beelden vertellen meer dan woorden dus kijk zelf maar.

Muzikaal houdt Steven Wilson het voor zijn doen ingetogen en dat komt de zeggingskracht juist ten goede. Pas bij de laatste minuten trekt hij de muzikale progregisters open en vervolgens smelten alle instrumenten mooi samen. Net zoals de oude man en zijn zusje. Een sprookje van een nummer.

avatar van Poek
Poek schreef:
How To Disappear Completely.


Bij nader inzien: Exit music (for a film).

avatar van cosmic kid
cosmic kid (moderator)
7. David Bowie - Station To Station (1976)




Vergeet Space Oddity, vergeet Life On Mars, het album Ziggy Stardust en Heroes hebben we het ook niet over. Station To Station is het sterkste David Bowie nummer. Dat begint al bij het intro als de gitaren langzaam aanzwellen en het geluid van een aanstormende trein nabootsen. Aan alles voel je dat hier iets bijzonders staat te gebeuren en dat Bowie de muzikale lat hoger dan ooit tevoren legt. In het begin van Station To Station worden we nog omgeven door muzikale duisternis en maakt The Thin White Duke zijn intrede. Het tweede deel van Station To Station trapt Bowie het gaspedaal in en is uptempo. Het is juist de combi van het zware, donkere, eerste deel en het snellere, nog steeds donkere tweede deel die Station To Station zo fascinerend maken.

Bowie heeft de periode 1974-1977 beschreven als de zwaarste periode uit zijn leven door zijn astronomische cocaïnegebruik die onder andere leidden tot zware, mentale problemen en fascinatie voor nazisymbolen. Dit hoor je terug in Station To Station wat tekstueel vol religieuze en occulte verwijzingen zit en een terugkeer lijkt verwijzen naar de Europese cultuur of een terugwinning van de Europese identiteit. Bowie weet als geen ander rookgordijnen op te trekken over de precieze betekenis van Station To Station. Afgaande op zijn latere woorden is het ook voor hem gissen. Het heeft ons wel een majestueuze song opgeleverd.

avatar van cosmic kid
cosmic kid (moderator)
6. The Smiths - There Is A Light That Never Goes Out (1985)




And if a double-decker bus
Crashes into us
To die by your side
Is such a heavenly way to die
And if a ten-ton truck
Kills the both of us
To die by your side
Well, the pleasure - the privilege is mine


Dit refrein behoefte natuurlijk geen nadere introductie en gelijktijdig ontkom je er niet aan om het er niet over te hebben op het moment dat je een stukje wilt schrijven over ‘There Is A Light That Never Goes Out’. Dit is voor iedereen die gelooft dat teksten in muziek niet van hetzelfde niveau zijn als literatuur. Dat klopt. Ik ken diverse songteksten, waaronder dus deze, waar de mooiste literatuur niet aan kan tippen. De kracht zit hem in de dictie, in de timing waarmee Morrissey dit refrein zingt. Gelijktijdig zijn tekst en muziek zo Brits als maar zijn kan. Over het algemeen genomen prefereer ik amerikaanse artiesten, zij zullen alleen nooit zoiets kunnen schrijven. Ze missen het natuurlijke gevoel voor ironie in combinatie met gevoel voor het understatement.

Wat There Is A Light That Never Goes Out zo briljant maakt is daarnaast de zang en de muziek. Het intro is nog geen 5 seconden maar dat zijn wel de krachtigste en langste vijf seconden uit mijn Top 100. Zo weten The Smiths gelijk je aandacht te trekken. Daarnaast is de tempoversnelling naar het refrein even simpel als geniaal. Datzelfde mag gezegd worden over het gebruik van de strings (al komen die uit een synthesizer) en de fluit die vanaf de helft van het nummer langzaam aanzwelt. Een perfecte coproductie van Morrissey en Johnny Marr.
Dit was de op 1 na hoogste genoteerde nummer uit de 80es, nog 1 te gaan.

avatar van luigifort
Topupdate

avatar van cosmic kid
cosmic kid (moderator)
5. The Beatles - I Want You (She's So Heavy) (1969)




En ook in mijn Top 100 leggen The Rolling Stones het af tegen The Beatles. Beiden heb ik erg hoog zitten en het voelt wel altijd als kiezen tussen je moeder of je vader. Wat The Beatles vooral voor hebben is de onnoemelijke hoge kwaliteit en creativiteit van hun werk tussen 1965 t/m 1969. Vijf totaal verschillende albums in evenveel jaar tijd, allemaal van dezelfde hoge kwaliteit met het vermogen om een groot publiek te bereiken. Ongeëvenaard toen en al helemaal nu.

Waar Helter Skelter nog een aardige stijloefenig was, pakken The Beatles het ruige werk nu serieus aan. Dit is geen For No One of Here, There And Everywhere. I Want You (She’s So Heavy) is noise rock avant la lettre. Het vermengt blues met psychedelische hardrock en het draagt onmiskenbaar een John Lennon stempel. John en George zorgen hier voor de gitaarlagen en Paul’s agressieve baslijn raast hieronder door, voortgestuwd door Billy Preston’s orgel. Tekstueel wordt het simpel gehouden en kwa zangstijl had het perfect gepast op het debuutalbum van John Lennon.
Na een drie minuten repeterend en snoeihard outro is er het abrupte einde en vallen we in stilte. Dat is al redelijk briljant op LP, op CD vind ik die stilte en de overgang naar Here Comes The Sun geniaal. Je zou bijna denken dat de heren via een glazen bol vooruit hebben gekeken naar het digitale tijdperk.

avatar van cosmic kid
cosmic kid (moderator)
4. Tears For Fears - Broken/Head Over Heels/Broken




En daar is ie dan: het hoogst genoteerde 80es nummer. Nou ja, nummers in dit unieke geval en dat zal ik toelichten.

Het album Songs From The Big Chair kent slechts twee iets mindere nummers: Everybody Wants To Rule The World & Shout. Juist, de twee nummers die het meest als favoriet zijn aangevinkt. Ten aanzien van Shout is dat niet helemaal eerlijk. Als ik Andre van Duin’s BimBam niet meetel is Shout de eerste single die ik ooit kocht en die me op deze grote stoel liet plaatsnemen.

Het is ook niet dat deze twee nummers zo slecht zijn. Het zegt alles over het torenhoge niveau van de andere zes nummers. Het had maar een haar gescheeld of ik had “I Believe” in mijn Top 100 opgenomen totdat ik me realiseerde dat ik niet om Head Over Heels heen wilde. De mooiste van de drie singles die ik van TFF nog steeds in huis heb en op plaat magistraal in combinatie met zijn voorganger en opvolger Broken. Wat had het toch mooi geweest als ik deze combi op had kunnen nemen in mijn Top 100.
Wacht eens even…...op Wikipedia staat dat Head Over Heels live vaak gespeeld wordt als 1 nummer in combinatie met Broken en dat biedt kansen, zeker als ik een YouTube clip kan vinden met precies dezelfde combi. En daarnaast….het is mijn Top 100 dus ik kan en mag doen wat ik wil.
Dompel jullie onder in de magie van Broken/Head Over Heels/Broken en daarmee heb je een gelijk een derde van Songs From The Big Chair gehoord. Toch mooi meegenomen.

avatar van cosmic kid
cosmic kid (moderator)
3. The Doors - The End (1967)




Er is geen kunstvorm wat zulke heftige emoties kan oproepen als muziek. Blijdschap, bedroefd zijn de meest voorkomende en ook boosheid is niet ongewoon. Maar de emotie bang? Kan muziek ook angst oproepen? Er zijn niet veel voorbeelden hiervan maar The End is er 1 van. Althans, zo ervaar ik het. Terryfying is deze hallucinerende luistertrip.
Het is niet raar dat Francis Ford Coppola “The End” gebruikte in “Apocalypse Now”. Het nummer ademt (ongewild? onbewust?) de sfeer van de Vietnam Oorlog en dat beeld wordt direct al opgeroepen in het intro. Het kan dus niet zo zijn dat Jim Morrison zich hier niet bewust van was ook al zegt hij zelf dat The End is begonnen als simpel afscheidsliedje van een meisje.

Gelukkig heeft hij later toegegeven dat The End veel en veel meer is. Een universeel afscheidslied. Afscheid van de kindertijd, afscheid van verdriet, afscheid van vrienden, afscheid van familie, afscheid van pijn. Er is 1 ding waar geen afscheid van wordt genomen en dat is de dood: deze lijkt te worden verwelkomd. Jullie merken het: mijn Top 100 wordt steeds gezelliger en je verlangt bijna terug naar Belle & Sebastian op nummer 81.
Ik snap het oedipuscomplex aan het eind hoewel ik het zelf nooit zo ervaren heb. In mijn eerste interpretaties keert hier de zoon terug naar het ouderlijk huis, maniakaal en krankzinnig door alles wat hij heeft meegemaakt en daarbij mogelijk onder invloed van LSD. De gevolgen voor zijn ouders zijn even heftig als angstaanjagend.

Talloze observaties zijn er besteed aan The End en talloze keren is het gebruikt in films en nog veel meer keer is het geparodieerd. Logisch, als je de lef en de ambitie hebt om een allesomvattend afscheidslied te schrijven. Ach, het is zoals in de jaren 80 al werd gezegd: je stelt pas wat voor als Van Kooten en De Bie je persifleren.

avatar van deric raven
Nog een goed gegokt ?

johannesA
Sowieso Thunder Road op 1, enkel nog gissen naar de nummer 2. Waarschijnlijk iets Springsteen-achtig...

avatar van Rudi S
johannesA schreef:
Sowieso Thunder Road op 1, enkel nog gissen naar de nummer 2. Waarschijnlijk iets Springsteen-achtig...


Zou dan WoD zijn, maar de andere kant op (Radiohead ) kan ook nog.
Mijn RH favoriet, verdwijnlied zou mooi zijn

Dit topic is gesloten. Alleen moderators kunnen nog berichten plaatsen.

Gast
geplaatst: vandaag om 01:15 uur

geplaatst: vandaag om 01:15 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.