menu

De Site / Gebruikers / Leeftijd verandert smaak muziek

zoeken in:
avatar van Mjuman
GrafGantz schreef:
Kan er een heel lang verhaal van maken, maar voor mij werkt het precies hetzelfde. Komen eigenlijk alleen maar muziekstijlen en genres bij naarmate ik ouder word. Maar om nu te zeggen dat ik zo'n sneu figuur bent die naar "van alles" luistert, neen ?. Ik ga steeds meer de breedte in en word tegelijkertijd steeds kritischer, waarschijnlijk omdat ik ondertussen zeer veel vergelijkingsmateriaal heb opgebouwd.


Jammer (gelukkig denkt een cynicus) dat we iets te ver uit elkaar wonen. Anders had ik er mooi een missie van kunnen maken om, gewapend met goede fles witte wijn, het hiaat "jazz" bij u edele weg te nemen.

En idd - hoe meer je ontdekt, hoe meer je ontdekt dat er nog veel te ontdekken valt

avatar van GrafGantz
Misschien met 2 flessen wijn. Voor mij alleen

avatar van Nr.4
Mijn muzieksmaak blijft wel in dezelfde hoek (Hiphop en van daaruit aanverwante genres soul, jazz en wat andere dingen), maar wordt zeker wat betreft hiphop steeds kritischer. Desalniettemin zijn er jaarlijks genoeg releases waar ik enthousiast over word en dan is de verhouding hiphop en overige genres denk ik zo 75 - 25 waar dat vijftien jaar geleden 90 - 10 was. Zie vooral een enorme generatiekloof met de jongeren die nu ook 'hiphop' luisteren waar ik als dertiger niets mee kan. Of dat komt door een veranderende smaak bij mij of door de verandering in het geluid van populaire hiphop...ik houd mezelf dat laatste voor, maar de waarheid zal een combinatie zijn.

avatar van nlkink
Van overwegend rockbands ben ik de afgelopen jaren meer en meer de richting van de Americana en singer/songwriters ingegaan. Countryrock is ook een stijl die me wel ligt. Keltische muziek kan me ook wel bekoren. Mijn zonen komen wel eens met een interessante Indie rockgroep aanzetten. Bij alles geldt wel dat het niet te gladjes of geproduceerd mag zijn. Qua hip hop, soul en jazz wil het kwartje maar niet vallen. Je kunt niet alles hebben.

avatar van ForWhomThePeteTolls
Ik sluit me voor het grootste deel bij Nr.4 aan, ik luister meestal Hip Hop en een beetje aanverwante genres. Maar ook jaren 70 en 80 pop kan ik waarderen. Net als verschillende soorten rock. Metal ook wel maar dan meer in de hoek van de trash metal uit de jaren 80. Voor de rest vind ik de commerciëlere dingen van tegenwoordig hemeltergend slecht (zeker als het mijn favo genre betreft). Ik zet me hier ook enorm tegen af. Draag nog steeds baggy kleren zo ver het mogelijk is, en rep altijd wel iets van mn brand adidas. Dus ook kledingsgewijs blijf ik bij mijn roots. Maar bepaalde wat 'nieuwere' hitjes zoals "Fire to the Rain" van Adele of dat nummer van Gotye kunnen me ook wel bekoren. Het wordt zoals een ander het aanhaalde breder, maar door meer vergelijkingsmateriaal ook steeds een hogere lat die ik leg.

avatar van tnf
tnf
starbright boy schreef:
Ik merk juist dat hoewel ik muziek veel minder fanatiek volg dan op pakweg mijn 25e mijn smaak meer dan ooit echt totaal alle kanten op aan het vliegen is. Als iemand me nu naar mijn muzieksmaak zou vragen sta ik met mijn mond vol tanden want ik kan het niet meer omschrijven. Maar als je vervalt in algemeenheden dan denken mensen nogal snel aan iemand die alles leuk vind wat maar aangeboden wordt, maar dat is ook helemaal niet zo.


Min of meer herkenbaar.

Bij een poging om uit te leggen wat ik in muziek zoek (want ik wéét het wel, ondanks dat het voor de buitenwereld een onduidelijke combinatie van genres/nummers lijkt), wordt het al snel een relaas wat moeilijkdoenerig en autistisch aandoet. Omschrijvingen als 'niet te gekunsteld' en 'dynamische productie' klinken mondeling vreselijk, ik krijg het m'n bek niet uit. Dan klinkt 'van alles' beter. Maar dat doet weer erg aan argeloze Sky/Q/538-luisteraars denken die het al snel best vinden. Dat klopt nou niet bepaald.

Het is tegenwoordig trouwens tamelijk steady; in grote lijnen luister ik nog hetzelfde als eind jaren 00 (zo'n beetje 2008 ben ik muzikaal op de een of andere manier 'geland'). Over de gehele linie misschien iets minder lichtvoetig en gemiddeld genomen iets lager in bpm, maar dat zijn kleinigheidjes. De laatste jaren is het zelfs precies hetzelfde gebleven. Het lijkt saai, maar noem het eerder 'lekker rustig' (m'n muzikale 00's waren een zooitje, met een flink verschil in muzikale beleving tussen 2000 en 2009).

Er is nog steeds genoeg muziek waar ik niets mee kan. Maar er is geen radiozender meer die ik echt leuk vind, want wat ik zelf uitkies is veel gevarieerder.


Éigenlijk zijn die er nog best veel. Maar ze zijn bijna geen van allen in de ether te ontvangen; ook met dab niet.

avatar van Tony
Toen ik tegen de 50 begon te lopen vond ik het tijd worden om me nu eindelijk eens serieus in jazz te gaan verdiepen, geforceerd mijn smaak te veranderen, zeg maar. Tot die tijd vond ik jazz muziek voor OL-en en had ik enkel de meest voor de hand liggende jazz albums van Miles (Kind of Blue) en Coltrane (Giant Steps, Blue Train) in huis, die ik al even obligaat af en toe draaide, eigenlijk alleen om te horen dat ik er nog niet aan toe was, jazz.

Zo'n 5 jaar geleden merkte ik dat ik steeds vaker teleurgesteld was in nieuwe rockbands en ook uit het verleden geen voor mij nieuwe ontdekkingen meer deed die me echt nog van mijn stoel bliezen. Het moest dus over een andere boeg en jazz leek me voor iemand van mijn leeftijd een logische stap. Echt waar. Ik ben toen dus die paar jazz albums die ik had veel vaker gaan draaien, ik wilde dat ook, en ik realiseerde me op een dag dat ik niet alleen meer van Coltrane (A Love Supreme) en Miles (Bitches Brew) wilde horen, maar ook van die mannen die op die albums meespeelden, Cannonball Adderley, Bill Evans, etc. Vervolgens pak je er eens een lijstje bij van de beste jazz albums ooit volgens bladibla, en ach, er is sindsdien een soort parallelle muziekwereld voor me open gegaan. Een muziekwereld die haar onpeilbare rijkdommen nog maar een heel klein beetje heeft prijsgegeven en me ertoe heeft gebracht dat ik meer voor mij volstrekt nieuwe muziek luister en koop (bijna 100% jazz) dan ooit tevoren. Ik ben recent de beginjaren '50 aan het verkennen met de aanschaf van de eerste langspeelplaten van Duke Ellington op CD.

Ik heb mezelf dus op een bepaalde leeftijd min of meer gedwongen open te staan voor een heel nieuw genre, wat natuurlijk klinkklare bullshit is als je het over smaakontwikkeling hebt, maar man, man, man, wat heeft dat voor mij fantastisch uitgepakt. Ik zou het meteen weer zo doen.

avatar van Mjuman
Tony schreef:
Toen ik tegen de 50 begon te lopen vond ik het tijd worden om me nu eindelijk eens serieus in jazz te gaan verdiepen, geforceerd mijn smaak te veranderen, zeg maar. Tot die tijd vond ik jazz muziek voor OL-en en had ik enkel de meest voor de hand liggende jazz albums van Miles (Kind of Blue) en Coltrane (Giant Steps, Blue Train) in huis, die ik al even obligaat af en toe draaide, eigenlijk alleen om te horen dat ik er nog niet aan toe was, jazz.


50: once you cross that bridge, krijg je ook meteen een gevoel waar de generatiekloof ligt en zeggen steeds meer mensen "meneer" en "u" tegen je. Sommigen van mijn maten gingen motorrijden (another way).

Omdat ik jazz al kende sinds de vroege 70's (Bitches Brew en Return to Forever bij de Risk matches tegen de bèta-studenten) werden voor mij D&B en dubstep de wonderwegen, hectiek versus minimalisme en wonder, o wonder soms vind je in de betere dubstep dezelfde sfeer terug als in sommige (jazz?) platen van bijv Terje Rypdal: somber, druilerig, zwart-wit film (noire) - Hitchcock en Polanski zijn nooit ver weg

Alhoewel D&B heeft altijd al in me gezeten: zo vaak als ik bibliotheken (studieplek) uitgestuurd ben, omdat ik met pen en koffielepeltje tegen koffiekoppen en boeken etc aan het drummen was

avatar van BoyOnHeavenHill
Een mateloos interessant onderwerp wat mij betreft, want mijn muzieksmaak is in de loop der jaren niet alleen veranderd maar ook breder geworden, maar ik vind het heel moeilijk om te bepalen in hoeverre dat is gekomen door het klimmen der jaren en/of de veranderde levensfasen. Zeker nú, vandaag, déze dag, waarover later meer.

De platen van Yes en Genesis uit hun "goede" periode (tot 1976 zeg maar) hebben mij altijd wel vergezeld, maar vormden nooit de hoofdmoot van mijn smaak. Omstreeks het jaar 2000 leerde ik echter Metropolis part 2: scenes from a memory van Dream Theater kennen, en vanaf dat moment heeft een belangrijk deel van mijn muziekleven in het teken gestaan van het ontdekken van progrock (de melodieuzere variant) en progmetal (de hardere variant). En dat behelsde dan niet alleen de stroming die vanaf ongeveer 1990 ontstond in Amerika, Engeland en Scandinavië, maar ook het met terugwerkende kracht ontdekken van de "symfonische" bands waar ik in de jaren 70 niet aan toegekomen was (Caravan, ELP, Camel, Happy The Man, en daarna ook nog Marillion en IQ, voornamelijk Engels dus, maar ook het Braziliaanse Bacamarte en het Nederlandse Finch), plus de bands die er zijdelings mee te maken hebben of hadden (Rush, Iron Maiden, Queensrÿche), plus de psychedelische bands die als voorlopers mogen gelden (East Of Eden, White Noise, Group 1850) – en ja, ook voor mij ging er zo een muziekwereld open. Naast het koren natuurlijk ook veel kaf, maar een leven zonder Dream Theater –nog altijd de koplopers–, Porcupine Tree, Anglagard, Ayreon, Riverside en de Flower Kings kan ik me nu toch niet meer voorstellen.

Daarnaast merkte ik dat ik zóveel sixties-bands draaide wiens werk op de blues gebaseerd was (Animals, Them, Led Zeppelin, Cream, Bluesbreakers, Derek & the Dominoes, de Allman Brothers) dat ik vond dat ik me daar toch ook maar echt serieus in moest verdiepen. Een mer à boire, en van tijd tot tijd moet ik ook weer even andere zeeën opzoeken, maar Robert Johnson, B.B. King en Howlin' Wolf zijn in ieder geval als grote aanwinsten in mijn platenkast komen bovendrijven. Ook jazz heb ik geprobeerd, vooral naar aanleiding van mijn interesse in Soft Machine, maar de paar "grote" albums die ik serieus heb geprobeerd (Bitches brew en A love supreme) deden me ook na vele malen draaien te weinig om hier (vooralsnog) mee door te gaan.

Maar naast de bands en artiesten die ik zo aan de hand van stromingen heb ontdekt zijn er toch ook veel namen uit het verleden die ik toevallig op het spoor ben gekomen en die ik ook heel veel heb gedraaid terwijl ze niets met prog of blues te maken hebben: nog heel recent heb ik mezelf ondergedompeld (en verloren) in Jackie Wilson, Fairport Convention en Tangerine Dream, en bij alledrie voelde ik me zo blij als een puber die net een band heeft ontdekt waar de rest van de wereld nog nooit van heeft gehoord.

Laat ik daarbij niet voorbijgaan aan de factoren die al deze ontdekkingsreizen (mede) hebben gefaciliteerd: de komst van de CD waardoor heel veel oude muziek weer beschikbaar is geworden (oude opnames van zéér oude bluesmannen als Charley Patton en Son House!), de compilaties en re-releases van betrouwbare labels als Rhino en Esoteric (de eerste vijf elpees van Jackie Wilson [1958-1960] voor een habbekrats verkrijgbaar op een dubbel-CD), de online beschikbaarheid via internetwinkels en downloads, en in mijn geval ook nog de aanwezigheid van voornoemde vriend die sindsdien hetzelfde prog-traject heeft bewandeld, soms met andere accenten en voorliefdes, maar nog steeds leren we allebei heel veel nieuws via de ander kennen.

Maar is die verandering van smaak gekomen door het klimmen der jaren? Wel, wat mij het meest een gevoel van een tijdcapsule geeft is een bepaalde denkoefening: het opstellen van een "voorbije top-10", een lijstje van artiesten van wie ik me indertijd niet had kunnen voorstellen dat ze ooit níét in mijn top-10 zouden staan, maar waar ik inmiddels niets meer mee heb. Dat lijstje nalopend "erupteren" bepaalde periodes uit mijn leven omhoog, als een soort variant op dat cliché van hoe je leven op het moment van je sterven aan je geestesoog voorbijflitst, en dan zie ik namen opdoemen van artiesten met wie ik nu weinig tot geen affiniteit meer heb. Ik vind het ook niet meteen slècht, maar als ik eens een enkele keer een plaat van 10cc of Nick Cave of Underworld draai gaat hij daarna weer de kast in zonder dat ik de behoefte voel om meteen hun daaropvolgende plaat te pakken. Soms kan ik het afgenomen enthousiasme wel verklaren, soms ook niet – het lijkt wel of ik mijn gemoedstoestand uit die tijd vooral nog kan oproepen door te kijken hoe ik me voel wanneer ik de muziek uit die tijd draai, en dan denk ik: ik herinner me de eerste helft van de jaren 80 als een leuke tijd, maar ik moet er toch niet aan denken om Rio van Duran Duran eens te gaan draaien, en zelfs bands waar ik nog wèl een aangename associatie mee heb (Lloyd Cole & the Commotions) heb ik al zeker twintig jaar niet meer gedraaid. Heeft dat met die afschuwelijke kapsels van de Thompson Twins en de wijde broeken van Dexy's Midnight Runners te maken, heeft de muziek zelf de tand des tijds niet doorstaan, of zat ik toen zelf gewoon niet zo, excusez le mot, lekker in m'n vel?

Waar ik progrock en symfo in ieder geval mee associeer zijn de twee gevoelens van vrijheid (in de zin van: alles kan, alles mag, er zijn geen grenzen, we kunnen alle kanten op, in mentaal èn in muzikaal opzicht) en –hoe noem ik dit gevoel– blijmoedigheid, positiviteit, lichtheid – twee "gemoedsgesteldheden" die ik zo ruimschoots aantref bij vooral Caravan, de Flower Kings en Ayreon. Misschien kan ik de verandering van en door het ouder worden nog het beste weerspiegeld zien in mijn liefde voor prog: meer een gevoel van balans, meer duidelijkheid in waar ik voor sta, meer een besef van waar ik gelukkig van word.

Ik schrijf dit overigens ongeveer 24 uur nadat ik voor het eerst grootvader ben geworden. God mag weten wat dát nou weer voor muzikale gevolgen gaat hebben. (Wat vinden jullie, hoort K3 straks vóór Kayak op de plank te staan of ernà? Ja, het is een meisje.)

avatar van Mjuman
Om met het laatste te beginnen - lekker makkelijk, puur alfanumeriek correcte sortering, want ik heb met beide bands niets - K3 voor Kayak.

Je zou eerlijk gezegd niet de eerste zijn, die uitgaand van de 'waan van het moment' hele delen van een verzameling afstoot om jaren later te denken: waarom toch in vredesnaam?. Veel van de genoemde bands staan hier achter me op de plank, en zijn er - sinds de aanschaf (hoogstwaarschijnlijk) niet vanaf gekomen en toch zie ik me zelf niet zo snel bijv Seven and the Ragged Tiger dumpen. Ok, er zijn grenzen en die zijn - imo -bijv met Adam & The Ants,Thompson Twins, Christian Death bijv wel bereikt, maar zelf heb ik spijt als haren op mijn hoofd van al het geruimde folk, blues en soul-materiaal, al draai ik dat soort muziek nog nauwelijks. Hoogstwaarschijnlijk is het 't ultieme kenmerk van een H3-lijder: dingen per se willen hebben, voor het geval dat …

Prog en symfo is nooit mijn ziel in gesleten, maar somtijds in a blue mood kan ik nog fiks getroffen worden door de emotionele diepgang van een Otis of het gevoel dat Marvin in zijn songs legt (What's Going On) - maar dat zal waarschijnlijk een kwestie zijn van "the first cut is the deepest"

Ik ben al (tamelijk) oud dus ik denk dat ik hier iets over kan zeggen.

Als baby is alles nieuw dus dan is bv. alles grappig. Maar naarmate je meer ervaring krijgt dan wordt je gevoel voor humor verfijnder, precies omdat het niet meer nieuw voor je is: je wordt kritischer. Dat geldt ook voor je smaakontwikkeling qua muziek: als kind vind je elke simpele boem-boem en elk simpel melodietje geweldig. Maar als je naar muziek blijft luisteren dan wordt je steeds kritischer en je smaak verfijnder. Ik denk dat als je op je 50ste niet naar klassieke muziek luistert je een onvoldoende smaakontwikkeling hebt doorgemaakt want alle klassieke muziek is nu eenmaal oneindig veel verfijnder en diepgaander dan welke pop of rock dan ook.

Tegelijkertijd blijft de muziek waar je als puber naar luisterde de mooiste muziek waar je naar zult blijven luisteren. Immers, als puber begin je bewust naar muziek te luisteren en wordt jouw identiteit bepaald door de muziek waar je dan naar luistert. Op die leeftijd wordt muziek het intenst beleefd, juist omdat het nog nieuw is, en dus ook het genot dat je ervaart bij het luisteren naar je favoriete artiest is onovertrefbaar: daarom zijn juist pubers zulke hartstochtelijke fans van artiesten en bands. Ook als oudere zul je iets magisch blijven horen als je de muziek uit je jeugd hoort: daarom is de Top 2000 zo mateloos populair en gaan ouderen zelfs naar coverbands die de muziek uit hun jeugd spelen (god verhoede het dat ik dat ooit ga doen).

Kortom, enerzijds wordt je smaak steeds verfijnder waardoor je altijd bij klassieke muziek zult uitkomen (al sterven veel mensen met een langzame ontwikkeling te jong om dat eindpunt te bereiken ) en anderzijds zul je een intense nostalgie of bijzondere liefde blijven ervaren voor de muziek uit je jeugd.

avatar van Wandelaar
Is mijn muzikale smaak veranderd bij het 'klimmen der jaren'?

Nee, dat denk ik niet echt. Ben nu 56 en wist eigenlijk al precies wat ik wilde, pakweg 30 jaar geleden.
Daar lijd ik niet onder, er is geen sprake van stagnatie o.i.d. Toch kan ik wel een band noemen waarvoor je me vroeger 's nachts wakker kon maken en nu liever niet meer: Dire Straits. Toen favoriet, nu niet veel meer dan een aardig bandje. Toch wel een beetje een hype geweest. Over Mark Knopfler, die het probleem met zijn band ook wel inzag, geen kwaad woord overigens: één van mijn favoriete gitaristen nog steeds.

Verder wordt ik nog steeds blij van mijn Top 10 lijstje. Niks mis mee, blijft staan door de jaren heen.

avatar van BoyOnHeavenHill
Mjuman schreef:
toch zie ik me zelf niet zo snel bijv Seven and the Ragged Tiger dumpen.
Nou, ik heb zelf toch wel degelijk een aantal CD's uit mijn huiskamer verwijderd hoor. Helemaal weggedaan...

...naar een aparte plank in een kamer op de eerste verdieping, want Rio van de hand doen kan ik vooralsnog toch ook niet over m'n hart verkrijgen, ook al heb ik die CD alleen nog maar als een kopietje. Inderdaad, "voor het geval dat …"

avatar van heartofsoul
Voordat The Beatles de muziekwereld opschudden met hun eerste platen, in de tijd dat ik voor het eerst serieus naar popmuziek ging luisteren (1963), was ik al een liefhebber van klassieke muziek, al had ik eerlijk gezegd nog weinig kennis van de materie, en ging mijn liefde niet veel verder dan Tsjaikovski en Mozart, maar goed, je moet ergens beginnen als 14-jarige snotneus.
Die liefde voor wat ik dan maar voor het gemak “klassieke muziek” noem is altijd gebleven, en is een constante in mijn leven en heb ik behoorlijk uitgediept. Ook mijn favoriete sixties-muziek ben ik blijven koesteren - enerzijds verklaarbaar omdat er in die periode naar mijn mening toen domweg veel goede muziek gemaakt werd, maar waarschijnlijk ook omdat het nogal binnenkomt als je zo jong bent. Maar overdreven nostalgisch ben ik nu ook weer niet, want ik ben altijd blijven luisteren naar “nieuwe” muziek, zowel uit het verleden als actuele muziek. En al valt er wel eens muziek af, het meeste van wat ik ooit echt mooi vond, vind ik nog steeds mooi. Alleen merk ik wel dat ik met het ouder worden ook kritischer luister.

EHartmann
Kan ik deels mee instemmen.

In de sixties voornamelijk Beatles en Rolling Stones.
70ties vnl. folk door Leonard Cohen, Neil Young en Bob Dylan.
In de 80s vnl. NL artiesten tot en met nu.
Sinds paar dagen een opleving van klassiekers in het Folk gebied uit de 60s en 70s.

In m'n lijst nog te draaien staan albums waar ik wel benieuwd naar ben.

avatar van Michiel Cohen
Loop tegen de 50. En ja mijn smaak veranderd ook. Naarmate ik ouder word krijg ik steeds meer een hekel aan muziek van voor het jaar 1998. Led Zeppelin, Doors,Deep Purple,Beatles,Nirvana,Dylan etc. Ook een top 2000 vind ik inmiddels weerzinwekkend.
Waar ik ook steeds meer de schurft aan heb gekregen zijn figuren als Leo Blokhuis, Johan Derksen.Stompzinnig gezwets vind ik het en dan heb je in die shows vaak ook publiek/gasten die mee zitten te papegaaien en zwijmelen.
Bladen als Oor,Blues Magazine laat ik ook sinds lange tijd helemaal links liggen. Probeer zelf wel een oordeel te vellen.


avatar van ZAP!
Overigens is het woord cynisme afgeleid van het Griekse woord voor hond en is de oorspronkelijke betekenis anders dan tegenwoordig: "de antieke cynici wilden als mens dichter bij de natuur leven." aka "As reasoning creatures, people can gain happiness by rigorous training and by living in a way which is natural for themselves, rejecting all conventional desires for wealth, power, sex, and fame. Instead, they were to lead a simple life free from all possessions."

Hooguit luister ik minder muziek naarmate ik een oudere zak aan het worden ben. En het viel me op dat ik vroeger Pantera de sjit vond, maar nu echt niet meer - kan ze nog wel waarderen, an sich.

avatar van Mausie
Mausie (crew)
Michiel Cohen schreef:
Loop tegen de 50. En ja mijn smaak veranderd ook. Naarmate ik ouder word krijg ik steeds meer een hekel aan muziek van voor het jaar 1998. Led Zeppelin, Doors,Deep Purple,Beatles,Nirvana,Dylan etc. Ook een top 2000 vind ik inmiddels weerzinwekkend.
Waar ik ook steeds meer de schurft aan heb gekregen zijn figuren als Leo Blokhuis, Johan Derksen.Stompzinnig gezwets vind ik het en dan heb je in die shows vaak ook publiek/gasten die mee zitten te papegaaien en zwijmelen.
Bladen als Oor,Blues Magazine laat ik ook sinds lange tijd helemaal links liggen. Probeer zelf wel een oordeel te vellen.


Is dat nou fijn, badderen in azijn?

avatar van esteban
Zelf ga ik langzaamaan naar de 40 op, al zit ik nog steeds dichter bij de 35. (huh-huh) Bij mijn generatiegenoten merk ik al zeker 5 jaar dat er slagzinnen als "vroeger klonk alles beter" en "ze maken toch geen goede muziek meer" langskomen. Gelukkig heb ik daar absoluut (nog) geen last van. Ik ervaar veel hedendaagse "nieuwe" muziek nog steeds zoals ik dat 20 jaar geleden deed. Niet met de "Wat is dat nu weer voor iets, is dat muziek?" reacties die ik in mijn omgeving wel hoor.

Ik heb ook niet het gevoel dat mijn muzieksmaak veranderd. Dat is de verkeerde bewoording, denk ik. Er komt gewoon meer en meer op mijn pad en door de jaren heen, dat is normaal. Tenminste bij mensen die zich niet afsluiten voor andere ontdekkingen of zich volledig in een muziekbubbel van vroeger gaan plaatsen. Mijn muzieksmaakt blijft gewoon breder en breder worden. Zo zou ik het noemen.

Of zoals mijn grootvader onlangs zei: "Er zit geen melodie meer in de moderne muziek." Jawel. Muziek IS melodie. Je bent alleen niet meer mee met de instrumenten en de bijhorende sound die de melodie voortbrengen. Je staat er niet meer voor open. Denk ik dan.

avatar van Mjuman
Dit was ooit de post waarmee dit topic begon:
Nicolage Rico schreef:
Misschien een aparte topic, maar van welke artiest(en) hield je vroeger en van welke artiest(en) houd je op dit moment?

De jaren veranderen je smaak qua muziek.

Voorbeeld:
Ik hield vroeger vooral van Roxette en Bryan Adams. (De jaren geven je ook meer smaak, moet ik zeggen). Nu houd ik voornamelijk van Coldplay (fan), Radiohead, Saybia en Muse. Om het een beetje simpel te houden is het makkelijk om 1 artiest te noemen van vroeger en 1 van dit moment.

Misschien dat je nu kan lachen om je smaak van vroeger.


Oja - lachen is gezond

avatar van Mssr Renard
Om on-topic te blijven (speciaal voor Mjuman):

Ooit hield ik van Phil Collins (de muziek, de man ken ik niet). Nu niet meer zo. Maar dat komt omdat ik een pretentieuze zak ben, en alleen nog maar naar tubajazz luister.

avatar van Mjuman
Toegegeven ik heb weinig meer met glasbakrock, zoals (open) Klep (en) Fles-erin - aka Led Zeppelin, maar om nou mijn eigen muzikale verleden te gaan lopen dissen is net een kleine straat te ver.

Phil Collins: nooit wat aan gevonden, maar wel Oorwurmmuzak

Ik verwees trouwens naar de openingpost vanwege het eerdere balsamicobericht.

avatar van Mssr Renard
Je moet als jonkie ook maar ergens beginnen, en ik vermoed dat iedereen begon met de popliedjes, en dat gaat dan vanzelf wel richting gangstarap, brutal deathmetal of avantprogfusion.

Het zou vervelend zijn als ik hier zou zitten verkondigen dat ik nu nog steeds gek zou zijn op Queen.....

avatar van Mjuman
Mssr Renard schreef:
Je moet als jonkie ook maar ergens beginnen, en ik vermoed dat iedereen begon met de popliedjes, en dat gaat dan vanzelf wel richting gangstarap, brutal deathmetal of avantprogfusion.

Het zou vervelend zijn als ik hier zou zitten verkondigen dat ik nu nog steeds gek zou zijn op Queen.....


Jij zit gewoon in je tweede jeugd/puberteit. En verder heeft iedereen wel minstens 1 zonde. Ik was eind vorige eeuw groot liefhebber van Faithless, heel fijne live act, maar zal de albums nu niet snel meer draaien

En crunch vind ik alleen lekker bij chocolade. Een van de laatste (sub)genres die ik dit jaar nog leerde kennen is Skwee: Daniel Savio - Skwee Master of Stockholm @ Snickars Records DANIEL SAVIO LIVE AT SNICKARS RECORDS 140723 - YouTube

avatar van ZAP!
Bekentenis: het begon voor mij met Het Börker Trio - De Pieteröliekar (1980) en dan het titelnummer. Gelukkig kreeg ik al snel een propere muzikale opvoeding en maakte ik kennis met velerlei metal e.d.. Metallica's 'Ride the lightning' was wat dat betreft een legendarische kennismaking.

En 'In the air tonight', en zelfs 'You can't hurry love':

avatar van Mssr Renard
Ik snap het wel hoor. En ik begrijp de overgang ook. Het zit hem allemaal in de metal-umlaut.

avatar van ZAP!
Van Beurker trio naar Meuterhed...

avatar van Wandelaar
Michiel Cohen schreef:
...Naarmate ik ouder word krijg ik steeds meer een hekel aan muziek van voor het jaar 1998... Ook een top 2000 vind ik inmiddels weerzinwekkend.
Ik loop zelf richting de 57. Ben toch wel benieuwd waarom precies dat jaartal 1998. Begin Google? Stand der sterren? De Top 2000 was er nog niet en Bob Dylan en Deep Purple maakten daarna ook nog een aardig setje albums. 1998: een nieuw begin?

avatar van Sir Spamalot
Ik vraag me altijd af of bepaalde genres (dat lelijk woord alweer) leeftijdsgebonden zijn, dat is voor jonge mensen, dat is voor oudere mensen. Ik luister nog heel veel naar de muziek van mijn vervlogen jeugd, maar ook naar Jazz, Soul, Klassiek, wat dan ook. Ik denk dat gewoon de ontluikende interesse in of de nieuwsgierigheid naar iets je keuzes bepalen. Het blijven vrije keuzes, dat is van belang voor mij.

Meer on topic: vroeger kon ik Pop hebben, de hedendaagse Pop is een mijnenveld voor mij.

Gast
geplaatst: vandaag om 22:05 uur

geplaatst: vandaag om 22:05 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.