menu

Hier kun je zien welke berichten Renoir als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.

Amelia Curran - Watershed (2017)

3,0
Aan de voorganger beleef ik goede herinneringen, evenals aan haar optreden in Den Haag in 2015. Dit album heb ik inmiddels een keer of vijf beluisterd, en het valt me eerlijk gezegd wat tegen. Ik ontdek nu niets eigens meer en vind alles nogal vlak klinken. Het lijkt erop dat er meer tijd (en geld) aan de productie is besteed, waardoor voor mij de sprankeling van de eerdere platen wat ontbreekt.

Anders Osborne - Flower Box (2016)

4,5
Amper vier maanden na Spacedust and Ocean Views komt Anders Osborne al met een opvolger. Een zeer fraaie opvolger, mag ik wel zeggen. Wie het vorige album iets te rustig vond (ik niet, ik vind het een heerlijk loom album) kan zijn hart ophalen aan Flower Box. Meer up-tempo, en meer spetterend gitaarwerk à la Neil Young (luister naar Different Drum en Old Country). Voortreffelijke plaat weer. Ik zou hem graag dit jaar op een van de Nederlandse podia zien.

Carter Sampson - Wilder Side (2016)

4,0
Prima plaat van een artiest die ik ben gaan beluisteren in voorbereiding op TakeRoot. Carter Sampson doet me op deze plaat soms wat denken een Zoe Muth, maar dat is voor mij eerder een plus dan een min. De songs op Wilder Side ademen allemaal dezelfde sfeer uit, zonder dat het mij gaat vervelen. Wat is grappig vind is dat in de teksten soms de nadruk wordt gelegd op de "wild side" terwijl de algehele sound op het album toch aardig gecontroleerd is. Ik sta op TakeRoot straks vooraan!

Eels - Wonderful, Glorious (2013)

4,0
Gewoon weer een fijne, nieuwe Eels plaat. Herkenbaar, niets nieuws onder de zon, maar goeie songs, zoals op prakitsch elk album sinds Beautiful Freak. Ook de bonusdisc is zeer de moeite waard!

Hallo Venray - Show (2014)

4,5
Inderdaad, een plaat van Hallo Venray is altijd goed voor het humeur!

Best verrassend, deze Show. Nummers als 'Airy', 'Show' en 'Daybreak' klinken anders dan ik van ze gewend ben (maar ik ken niet alle platen). 'Favorite Uncles', 'Bob Dylan Lyrics' en 'Two Feet' zijn vintage Hallo Venray. Deze plaat heeft bovendien met 'Controversy' een song die net zo klassiek kan worden als het onvergetelijke 'Tuck, the Man'.

Opvallend trouwens dat bij de credits de songschrijver niet staat vermeld. Ik gok op All songs written by Henk Koorn...

John Grant - Pale Green Ghosts (2013)

4,0
John Grant maakte wat mij betreft het allermooiste album van 2010 met Queen of Denmark. Ik zag hem live op Crossing Border (2010) en in Paradiso (2011) en dacht toen dat ik fan voor het leven zou worden. Op de eerste plaats om zijn prachtige liedjes, zijn goudeerlijke teksten en zijn geweldige stem, maar ook door zijn innemende persoonlijkheid. Tijdens het concert in Paradiso vertelde hij over zijn voorliefde voor synthesizers en elektronica, maar dat deed mij niet vrezen voor de toekomst. Ten onrechte. Want alles wat voor mij Queen of Denmark zo geweldig maakte ontbreekt volledig op Pale Green Ghosts : warmte, gevoel en humor. En dat ligt voor het grootste deel aan het kille elektronicatapijt. Gelukkig is er nog wel die geweldige stem en zijn talent als songwriter. Daardoor zal ik waarschijnlijk liedjes als GMF, Glacier en I Hate This Town wel als download aanschaffen. En wellicht ook You Don’t Have To, waarmee hij zijn concert in Paradiso in 2011 opende (en dat toen wel veel indruk maakte).

Dear John, nodig je vrienden van Midlake uit, benader een andere producer en neem Pale Green Ghosts opnieuw op!

Mark Kozelek & Jimmy Lavalle - Perils from the Sea (2013)

4,5
Ik was even bang dat Kozelek met dit album net zo ernstig uit de bocht zou vliegen als John Grant met Pale Green Ghosts. De eerste luisterbeurten overtuigden me niet, maar na een keer of tien luisteren heb ik mijn teleurstelling overwonnen. De elektronica storen niet, maar spelen een ondergeschikte en functionele rol en maken deze 11 songs tot een prachtig geheel. Toch zou ik graag deze songs ook eens in een akoestische uitvoering willen horen...

Matthew Logan Vasquez - Solicitor Returns (2016)

4,0
Prima soloplaat van de voorman van de band Delta Spirit (wie kent ze niet). Alt-country, met aardig wat rock-invloeden. Wat de sound op dit album vooral interessant maakt is de gedreven voordracht van Matthew Logan Vasquez. Dat bleek eens te meer gisteravond tijdens zijn (band)optreden in de Qbus in Leiden, waar we ook nog flarden te horen kregen van Don't Let Me Down van The Beatles en Suspicious Minds van Elvis Presley. Gaat dat zien op TakeRoot, op zaterdag 10 september en laat je omver blazen bij "Everything I Do Is Out"! Daar treedt overigens ook Robert Ellis op, voor wie Matthew het prachtige "How I Love You" schreef.

Peter Hammill / Gary Lucas - Other World (2014)

3,5
Het resultaat van een paar dagen samen opnemen in Hammills studio in Bath. De opnames begonnen in januari 2012 en zijn nu eindelijk op cd verschenen.

Lucas schrijft in de liner notes dat hij vanaf The Aerosol Grey Machine al fan is van VDGG / Hammill en dat hij in 2005 ook aanwezig was bij het reünieconcert van VDGG in the Royal Albert Hall. Nou ken ik het werk van Lucas nauwelijks, maar ik vermoed toch dat deze plaat de volgers van Hammill meer zal bekoren dan de fans van Lucas. Voor Other World hebben de mannen gebruik gemaakt van gitaar (akoestisch en elektrisch), stem en sonics (looped pieces, sound washes). Hammill heeft alle vocals voor zijn rekening genomen, waardoor Other World toch meer als een Hammill-product klinkt dan als een samenwerking.

Van de 14 tracks zijn er 5 instrumentaal. De geluidsexperimenten van Hammill boeien mij persoonlijk nooit zo (Loops and Reels en Sonix staan bij mij niet is de kast), maar tussen de 9 vocal tracks zitten weer enkele pareltjes. Uitschieters zijn wat mij betreft 'Spinning Coins', 'Of Kith and Kin' en 'This Is Showbiz'. Alles bij elkaar geen meesterwerk, maar in elke geval verplichte kost voor Hammill-getrouwen.

Richard Thompson - Electric (2013)

4,0
Richard Thompson stelt mij nooit teleur. Het lijkt altijd of hij de songs achteloos uit zijn mouw schut. Ook Electric staat weer vol met typische RT songs. Liedjes die compositorisch kloppen,vaak mooi verhalend zijn met unieke tekstuele vondsten en bovenal zijn herkenbare gitaargeluid hebben. En dan is er natuurlijk zijn kenmerkende stemgeluid geluid nog. Twintig jaar geleden, toen ik hem ontdekte, moest ik daar even aan wennen, maar gelukkig duurde het gewenproces niet lang.

Sommigen noemen zijn songs steeds hetzelfde, maar ik vind het knap dat hij een herkenbare sound blijft houden en de luisteraar toch steeds nieuwe prachtmelodieën en prachtteksten voorschotelt. En dat doet hij met Electric dus weer. Hoogtepunt is voor mij Straight and Narrow. Alleen Where's Home kan mij niet zo bekoren. Voor de liefhebber is trouwens de deluxe edition aan te raden, met het prachtige I Found A Stray en The Tic-Tac Man.

En nu maar hopen dat hij weer snel Paradiso aandoet...

Sadler Vaden - Sadler Vaden (2016)

3,5
Leuke plaat van de gitarist van The 400 Unit, de begeleidingsband van Jason Isbell. Het is een plaat die doet denken aan de jaren 70, met hier en daar een vleugje Bruce, Tom Petty en in de ballads Elliott Smith. Het is allemaal niet zo hoogdravend en de teksten zijn niet zo verhalend als die van Jason Isbell, maar het klinkt gewoon lekker. Track 3 is een cover van de geweldige John Moreland.

Sun Kil Moon - Ghosts of the Great Highway (2003)

5,0
Pas kort geleden ontdekt dankzij een Last.fm friend (dank Sander). Wat een prachtplaat is dit, zeg! Wat heb ik al die jaren veel gemist. Mooi geproduceerd en gespeeld, mooi triest, prachtige melodieën. De fascinatie met boksen kan ik nog niet echt plaatsen, maar wat kan mij dat nou schelen. April en Admiral Fell Promises zijn ook fraai, maar Ghosts of the Great Highway heeft alles wat muziek zo mooi maakt. Dat laatste halfje komt vast nog wel... En ik geloof dat ik in mei maar naar Dordrecht moet!

Suuns - Images Du Futur (2013)

4,0
Wat een gruwelijk spannende plaat is dit zeg. Op Le Guess Who vorig jaar maakte Suuns al behoorlijk veel indruk op me, maar ik wist toen niet goed of ik me liet meeslepen door de euforische sfeer in de zaal (wij stonden lekker binnen, en buiten stonden nog heel veel mensen die er niet meer in konden). Maar Suuns maakt zich helemaal waar op Images Du Futur. Je moet er wel goed voor gaan zitten, maar als je dat doet, word je rijkelijk beloond. Ik kan eigenlijk geen zwak nummer aanwijzen. Verplichte kost voor liefhebbers van Radiohead.