Hier kun je zien welke berichten Mausie als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.
Bon Iver - 22, A Million (2016)
2,5
0
Mausie (crew)
geplaatst: 6 oktober 2016, 16:00 uur
Inmiddels heb ik het album wat meer luisterbeurten gegeven en moet ik mijn mening enigszins herzien. Een topper vind ik het bij lange na nog steeds niet, maar ook geen herrie zoals ik in het begin vond. Nu ik eenmaal aan de nieuwe sound gewend bent, moet ik echter helaas concluderen dat er vervolgens maar weinig nummers overeind blijven. 29 #Strafford APTS en 8 (Circle) vind ik erg mooi en zijn de enige tracks waar het van begin tot eind genieten is. Daarnaast af en toe flarden van tracks die boeien, maar meer ook niet. Het kabbelt teveel voort zonder echt interessant te worden. En dan zijn er ook nog dieptepunten. 715 CR∑∑KS vind ik echt een inspiratieloze auto-tune exercitie en ik blijf bij mijn vermoeden dat in de 2e helft van 21 M◊◊N WATER mensen random op instrumenten aan het slaan en blazen zijn. Alles bij elkaar kan ik dan alleen maar een krappe voldoende geven, vooral vanwege de genoemde favoriete tracks.
Damien Jurado - Visions of Us on the Land (2016)
4,5
0
Mausie (crew)
geplaatst: 10 april 2016, 10:01 uur
Vorig jaar was mijn favoriete langspeler het intieme album van singer-songwriter Sufjan Stevens en dit jaar zou het zomaar weer het jaar van de singer-songwriter kunnen worden voor mij met deze nieuwe plaat van Damien Jurado. Het is pas mijn eerste kennismaking met de beste man, maar dit smaakt zeker naar meer. In het begin kabbelde het album maar een beetje voort voor mijn gevoel met eigenlijk maar één uitschieter, het magistrale Qachina. Dit nummer heeft een mooie, bezwerende sfeer. Naar mate het aantal luisterbeurten toenam, begon ik deze sfeer ook door de rest van het album te horen. Damien Jurado heeft een heerlijke, ontspannen stem. Hij klinkt eigenlijk een beetje lui, ik zie hem al zitten met een gitaar op de veranda van zijn ranch. Want dat is de sfeer die dit album bij mij oproept. De dorre woestenij van het midden van de VS zoals ik die uit de Amerikaanse westerns ken. Maar dan wel gecombineerd met geestverruimende middelen à la Fear and Loathing in Las Vegas.
In tegenstelling tot het laatste album van Sufjan Stevens, is hier erg veel afwisseling tussen de nummers te horen. Dit is overigens geen kritiekpunt op Carrie & Lowell, maar dit terzijde. Damien Jurado speelt met effecten waardoor hij elk nummer iets eigens geeft. Maar ook de kale nummers , waar alleen de gitaar wordt gebruikt, bevallen goed. Zoals Prisms en Kola waar ik heerlijk mellow van wordt. Toch zijn mijn favorieten de meer uptempo nummers, met vaak een psychedelisch randje. Hoogtepunten zijn bijvoorbeeld de elektronische effecten in Cinco de Tomorrow of de tempowisseling halverwege Onalaska. Dieptepunten kan ik eigenlijk niet aanwijzen. Alleen Sam and Davy irriteert mij enigszins. Dit komt voornamelijk door de zang die hier te klagend klinkt voor mij, maar ook de instrumentatie vind ik hier niet interessant. Verder kakt het album op een paar punten nog een beetje in. Ik had in eerste instantie 4 sterren voor dit album staan, maar als de genoemde kritiekpunten het slechtste is wat het album te bieden heeft, dan kan ik niet anders dan een dikke 4,5 ster uitdelen.
In tegenstelling tot het laatste album van Sufjan Stevens, is hier erg veel afwisseling tussen de nummers te horen. Dit is overigens geen kritiekpunt op Carrie & Lowell, maar dit terzijde. Damien Jurado speelt met effecten waardoor hij elk nummer iets eigens geeft. Maar ook de kale nummers , waar alleen de gitaar wordt gebruikt, bevallen goed. Zoals Prisms en Kola waar ik heerlijk mellow van wordt. Toch zijn mijn favorieten de meer uptempo nummers, met vaak een psychedelisch randje. Hoogtepunten zijn bijvoorbeeld de elektronische effecten in Cinco de Tomorrow of de tempowisseling halverwege Onalaska. Dieptepunten kan ik eigenlijk niet aanwijzen. Alleen Sam and Davy irriteert mij enigszins. Dit komt voornamelijk door de zang die hier te klagend klinkt voor mij, maar ook de instrumentatie vind ik hier niet interessant. Verder kakt het album op een paar punten nog een beetje in. Ik had in eerste instantie 4 sterren voor dit album staan, maar als de genoemde kritiekpunten het slechtste is wat het album te bieden heeft, dan kan ik niet anders dan een dikke 4,5 ster uitdelen.
Kanye West - The Life of Pablo (2016)
2,0
0
Mausie (crew)
geplaatst: 24 maart 2016, 10:12 uur
Tijd voor mijn eerste bericht op deze site, waar ik al langere tijd een vaste bezoeker van ben.
En waar anders dan bij Kanye West, de meest veelbesproken artiest van dit moment kunnen we toch wel stellen. De ene groep verafschuwt hem, de andere groep draagt hem op handen. Ik zit eerder in dat laatste kamp, want wat een producties levert deze man weer af!
Ik schrijf deze recensie op basis van de als eerst uitgebrachte versie, dus zonder alle aanpassingen die later nog volgden. Zoals velen hier boven mij, voelt ook voor mij dit album eigenlijk aan als 2 albums, gescheiden door de I Love Kanye skit. In het 1e deel zijn goed de gospel invloeden te horen, iets dat mij niet heel erg trekt. Toch begint de eerste helft mij na een paar luisterbeurten meer te boeien. Echt uitschieters kan ik nog niet noemen. Over dit 1e deel zal ik daarom niet verder uitweiden.
Voor mij zit de pracht van dit album vooral in het 2e deel. Dat begint meteen lekker met één van mijn favorieten, Waves. In Waves en de nummers die daarop volgen, hoor ik weer de geniale producer van My Beautiful Dark Twisted Fantasy. Ik ben niet echt heel erg thuis in de hiphop, dus mijn referentiekader is zeer beperkt. Maar in vergelijking met de artiesten die ik ken, vind ik de producties van Kanye zo verfrissend en origineel. Het is niet voor niks dat hij zowel hiphop liefhebbers als hiphop leken zoals ik weet te boeien. Misschien is Waves een ontzettend cheesy track, maar daarom niet minder lekker. Ik blijk toch een zwak voor de stem van Chris Brown te hebben. FML begint goed, maar na 2 heerlijke coupletten en refreinen komt er helaas een minder, elektronisch stuk. Dat had van mij niet gehoeven, dit doet helaas afbreuk aan het nummer. Real Friends en Wolves zijn wel van begin tot eind weer lekker. Real Friends heeft echt een hele vette beat en bij Wolves wordt de autotune lekker ingezet. In deze vorm vind ik autotune prima. Na de intermissie komt mijn favoriete track van deze plaat, 30 Hours. Wat is dit nummer verslavend! Zo simpel, die constante herhaling van 30 Hours op de achtergrond, maar het werkt zo goed. No More Parties In LA is ook een lekkere track, maar ik kan mij er wel in vinden dat deze track misschien niet helemaal op dit album past, zoals anderen al opmerkten. Facts vind ik echt een gedrocht van een track, daar wil ik niet teveel woorden aan vuil maken. Gelukkig wordt de plaat hier niet mee afgesloten en volgt nog de housy Fade. Ook deze plaat past niet echt op het album wat mij betreft, maar met zo'n lekkere beat maakt mij dat niet heel veel uit. Voorlopig zet ik dit album op een 3,5 door de ijzersterke 2e helft en de 1e helft die potentie tot groeien heeft.
En waar anders dan bij Kanye West, de meest veelbesproken artiest van dit moment kunnen we toch wel stellen. De ene groep verafschuwt hem, de andere groep draagt hem op handen. Ik zit eerder in dat laatste kamp, want wat een producties levert deze man weer af!
Ik schrijf deze recensie op basis van de als eerst uitgebrachte versie, dus zonder alle aanpassingen die later nog volgden. Zoals velen hier boven mij, voelt ook voor mij dit album eigenlijk aan als 2 albums, gescheiden door de I Love Kanye skit. In het 1e deel zijn goed de gospel invloeden te horen, iets dat mij niet heel erg trekt. Toch begint de eerste helft mij na een paar luisterbeurten meer te boeien. Echt uitschieters kan ik nog niet noemen. Over dit 1e deel zal ik daarom niet verder uitweiden.
Voor mij zit de pracht van dit album vooral in het 2e deel. Dat begint meteen lekker met één van mijn favorieten, Waves. In Waves en de nummers die daarop volgen, hoor ik weer de geniale producer van My Beautiful Dark Twisted Fantasy. Ik ben niet echt heel erg thuis in de hiphop, dus mijn referentiekader is zeer beperkt. Maar in vergelijking met de artiesten die ik ken, vind ik de producties van Kanye zo verfrissend en origineel. Het is niet voor niks dat hij zowel hiphop liefhebbers als hiphop leken zoals ik weet te boeien. Misschien is Waves een ontzettend cheesy track, maar daarom niet minder lekker. Ik blijk toch een zwak voor de stem van Chris Brown te hebben. FML begint goed, maar na 2 heerlijke coupletten en refreinen komt er helaas een minder, elektronisch stuk. Dat had van mij niet gehoeven, dit doet helaas afbreuk aan het nummer. Real Friends en Wolves zijn wel van begin tot eind weer lekker. Real Friends heeft echt een hele vette beat en bij Wolves wordt de autotune lekker ingezet. In deze vorm vind ik autotune prima. Na de intermissie komt mijn favoriete track van deze plaat, 30 Hours. Wat is dit nummer verslavend! Zo simpel, die constante herhaling van 30 Hours op de achtergrond, maar het werkt zo goed. No More Parties In LA is ook een lekkere track, maar ik kan mij er wel in vinden dat deze track misschien niet helemaal op dit album past, zoals anderen al opmerkten. Facts vind ik echt een gedrocht van een track, daar wil ik niet teveel woorden aan vuil maken. Gelukkig wordt de plaat hier niet mee afgesloten en volgt nog de housy Fade. Ook deze plaat past niet echt op het album wat mij betreft, maar met zo'n lekkere beat maakt mij dat niet heel veel uit. Voorlopig zet ik dit album op een 3,5 door de ijzersterke 2e helft en de 1e helft die potentie tot groeien heeft.
Suede - Night Thoughts (2016)
4,0
0
Mausie (crew)
geplaatst: 24 maart 2016, 16:00 uur
Pas mijn eerste kennismaking met Suede, terwijl ze al vrij lang bezig zijn aan hun discografie te zien. Ik ben erg gecharmeerd van de zang en het volle geluid van de gitaren. Verder blijkt dit echt een groeiplaat te zijn. In eerste instantie vond ik de tracks Outsider en No Tomorrow er met kop en schouder bovenuit steken. Lekkere riffjes en catchy vocals in de refreinen. Nog steeds zijn dit mijn favoriete nummers van het album, maar ik merk dat ook de rest van het album steeds meer begint te leven bij elke luisterbeurt. When You Are Young is een goede opener die meteen de juiste toon zet. Pale Snow is een goed rustmoment na het geweld van zijn voorgangers, maar weet mij niet heel erg te boeien. In I Don't Know How To Reach You zit een heerlijke, huilende gitaar rond de refreinen. Deze track komt samen met What I'm Trying To Tell You steeds beter binnen bij mij. Tightrope is mij te dramatisch, daardoor klinkt het toch vooral zeikerig in de oren. Learning To Be zet deze sound helaas voort. Gelukkig wordt het daarna weer beter met twee lekkere platen, Like Kids en I Can't Give Her What She Wants. Die laatste is ook dramatisch net zoals de tracks die mij stoorden, maar in dit geval pakt het wel goed uit. Dit komt met name, omdat ik de vocals hier beter vind. When You Were Young grijpt weer mooi terug op de opening van dit album. The Fur & The Feathers kan ik nog niet helemaal plaatsen en ik snap ook niet helemaal waarom dit de afsluiter is ipv When You Were Young. Al met al een prima rockalbum. Voorlopig krijgt deze plaat van mij een 3,5. Ik heb namelijk nog het gevoel dat het album net dat beetje extra mist voor een echt hoog cijfer en er staan dus ook een paar mindere nummers op naar mijn idee.
The National - I Am Easy to Find (2019)
4,0
5
Mausie (crew)
geplaatst: 27 mei 2019, 21:54 uur
Ik heb rustig de tijd genomen voor dit album alvorens met een oordeel te komen. The National is een van mijn favoriete bands en daar doe je dan toch iets meer moeite voor dan voor de gemiddelde artiest. Mijn eerste indruk was ook niet erg positief, zoals zo velen voor mij al kenbaar maakten. Maar langzaam aan boog deze teleurstelling om in waardering.
De gastzangeressen vind ik een welkome toevoeging en zorgen voor dat stukje vernieuwing ten opzichte van de vorige platen, net zoals de electronica daarvoor zorgde op Sleep Well Beast. Dat betekent zeker niet dat het overal even geslaagd uitpakt. Ik vind vooral het drieluik Not in Kansas, So Far So Fast en Dust Swirls in Strange Light erg tegenvallen. Laten die eerste twee nou ook de langste nummers op de plaat zijn, wellicht speelt dat ze ook parten. Vooral Not In Kansas zou denk ik al een stuk beter zijn als het ongeveer twee minuten eerder werd afgekapt.
Mijn favoriete nummers komen pas aan het eind van de plaat. Daaraan vooraf een heleboel 4* nummers, maar pas bij Hairpin Turns veer ik echt op. Dat melancholische refrein met die piano is echt verslavend. Daarna komt Rylan die heel fijn opbouwt en dan ontaardt in een meeslepende climax. Save the best for last, want het simpele doch prachtige Light Years steelt uiteindelijk de show. Zonder deze drie nummers had ik waarschijnlijk geen 4* uitgedeeld. Alles bij elkaar toch weer een erg geslaagde plaat en dat maakt dit toch alweer de 5e voltreffer op rij (Alligator ben ik nooit echt ingekomen).
De gastzangeressen vind ik een welkome toevoeging en zorgen voor dat stukje vernieuwing ten opzichte van de vorige platen, net zoals de electronica daarvoor zorgde op Sleep Well Beast. Dat betekent zeker niet dat het overal even geslaagd uitpakt. Ik vind vooral het drieluik Not in Kansas, So Far So Fast en Dust Swirls in Strange Light erg tegenvallen. Laten die eerste twee nou ook de langste nummers op de plaat zijn, wellicht speelt dat ze ook parten. Vooral Not In Kansas zou denk ik al een stuk beter zijn als het ongeveer twee minuten eerder werd afgekapt.
Mijn favoriete nummers komen pas aan het eind van de plaat. Daaraan vooraf een heleboel 4* nummers, maar pas bij Hairpin Turns veer ik echt op. Dat melancholische refrein met die piano is echt verslavend. Daarna komt Rylan die heel fijn opbouwt en dan ontaardt in een meeslepende climax. Save the best for last, want het simpele doch prachtige Light Years steelt uiteindelijk de show. Zonder deze drie nummers had ik waarschijnlijk geen 4* uitgedeeld. Alles bij elkaar toch weer een erg geslaagde plaat en dat maakt dit toch alweer de 5e voltreffer op rij (Alligator ben ik nooit echt ingekomen).