Bon Iver - For Emma, Forever Ago (2007)

Ik ben toch nog niet geheel overtuigd. Flume is wel adembenemend mooi maar ook meteen het hoogtepunt van de ceedee; de rest van de songs zijn toch wel wat minder. Pas bij het fraaie slotnummer kijk ik weer op; wel een mooie plaat, maar tot een echt connectie is het (nog?) niet gekomen.

3*.

Mooie recensie Japie, de taal van Shakespeare ligt je duidelijk goed!
Waar de houdbaarheid van de meeste singer-songwriters bij mij eerder beperkt is, slaagt deze Bon Iver erin om zich bij elke luisterbeurt wat dieper in me vast te nestelen. Vaak word ik totaal overrompeld door akoestische schoonheid, maar sterft die amour fou al snel af. Bij For Emma, Forever Ago daarentegen heb ik me eerst doorheen wat koppigheid moeten worstelen alvorens ie me echt kon bekoren. Niet dat de pracht diep zit verzonken achter 'n hoop ontregelende duisternis, maar bij 'n eerste luisterbeurt klonk het nog allemaal wat vlakjes, sneed het nog niet zo diep.
In opener Flume zijn de natuurelementen al nadrukkelijk aanwezig, iets waar je normaal bij mij niet moet mee afkomen. Maar als het verpakt wordt in zo'n bloedmooi nummer als dit, word je diep geraakt, of je het nu wil of niet.
Lump Sum doet me wat denken aan de rustiger nummers van Dead Man Ray, en is minder desolaat dan de opener. Nog geen favoriet, wel een goed nummer.
In Skinny Love, het nummer dat zich als eerste aan me openbaarde, wordt de falsetto van Justin Vernon in het bitsige refrein even opgeborgen. Het resultaat is een door merg en been gaande parel en geldt voorlopig als het absolute hoogtepunt van For Emma, Forever Ago.
The Wolves is opnieuw mooi, maar weet me vooralsnog niet helemaal mee te sleuren in een waas van melancholie.
In hetzelfde bedje ziek zijn Blindsided en Creature Fear, die niettemin enkele adembenemende passages kennen.
Het te vrijblijvende Team kan de ban niet echt breken, en dus valt het middenstuk van dit album voor mij persoonlijk wat te licht uit.
Het ontredderde For Emma doet mij dan weer denken aan het werk van Jason Molina en durf ik onder de betere songs te plaatsen.
Daar hoort ook het ijzingwekkend mooie slotakkoord Re: Stacks (dat Skinny Love naar de kroon steekt als beste song van dit album) thuis.
Hoewel deze plaat me nog niet overal weet te overtuigen, valt hier aardig wat wonderlijke schoonheid te ontdekken!

For Emma, Forever Ago, wat een prachtige titel. En wat een mooi album ook. Het klinkt dodelijk simpel tijdens de eerste luisterbeurt, maar groeit aan je en voordat je het weet luister je hem dagelijks. Het is ook een kort album, dus het is makkelijk om even als tussendoortje te luisteren. Maar terwijl je luistert naar Bon Iver, besef je dat het het verre van een tussendoortje is. For Emma, Forever Ago vertelt een prachtig verhaal, ondersteunt door heerlijke melodieen. Soms een trompet. Soms een zachte drum, eenmaal een heerlijke baslijn. Maar altijd die gitaar, en altijd die prachtige stem, en altijd die aandoenlijke teksten. En oh ja, die prachtige titel, als een boek dat in je kast staat dat je al tig keer hebt gelezen, maar toch weer een magnetische aantrekkingskracht op je lijkt uit te oefenen. Hoe ging dat verhaal ook alweer, met die Emma...?

Grappig, toen ik dit een jaar geleden voor het eerst hoorde, had ik niet verwacht dat het zo'n hype zou worden. Ik vond het toen wel een aardig album en gaf 3,5*. Inmiddels zijn we een jaar verder en is er al meer dan 300x op gestemd, waar het me niet zo verbazen als dit album over een jaar 'gewoon' in de top 250 staat. En geheel niet onterecht. Waar de andere albums die ik in dit genre heb beluisterd, na een tijdje vaak gaan vervelen, blijft dit gewoon prachtig. Sterker nog, elke keer als ik dit album luister, wordt ik weer verliefd op een ander nummer. Zo is momenteel Blindsided favoriet, waar ik eerder helemaal weg was van Skinny Love, For Emma, Lump Sum, Re: stacks en The Wolves. Dit verdient gewoon 5*

Goh, ik heb zolang met een dubbel gevoel bij dit album gezeten. Vond het nooit echt boeiend het hele album lang, maar daar is nu toch wel echt verandering in gekomen. Ongelooflijk mooie eindnummers, en dan vooral re:stacks, één van de mooiste(ik zeg niet beste) nummers van de afgelopen jaren.

4.5* voor deze cd, minder kan ik echt niet geven, zo mooi

1 woord voor: GENIAAL!!!

Wat een meesterlijke CD!!!

Te mooi,
ONWEERSTAANBAAR

4,5*

Pareltjes, geboren uit ellende en wanhoop

Justin Vernon zat al in allerlei Indi-bandjes waarvan ik nog nooit had gehoord. Maar na de breuk met de zoveelste band besluit hij het op zijn eentje te proberen. Hij sluit zichzelf vier maanden op in een blokhut in Wisconsin en slaat aan het componeren en spelen. De spookachtige mooie debuutplaat For Emma, forever ago is in 2007 het resultaat. Hoewel de sfeer van de muziek dicht aan ligt bij een reeks andere gevoelsartiesten (Elliott Smith, Nick Drake, Iron & Wine, Bonnie 'Prince' Billy) draagt de plaat heel nadrukkelijk een eigen stempel.

Om te beginnen heeft Vernon een prachtige stem. Met een andere zang was deze plaat nooit geworden wat het nu is. Vernon zingt zowel heel warm als dun, ijl en daardoor wat spooky. Aan de zangpartijen is op de plaat ook veel aandacht besteed, want in verschillende nummers zijn meerdere zanglagen op elkaar gelegd waardoor de muziek in de verste verten niet meer op een eenmansproject lijkt. Hoewel de basis misschien man met gitaar is, klinkt zijn muziek veel voller en afwisselender dan die van basic singer/songwriters.

Vrolijk zijn de liedjes eigenlijk nergens. Op deze plaat bezingt en verwerkt Vernon de breuk met zijn bands, de breuk met diverse liefdes. Veelal zijn de teksten heel beelden, maar lang niet altijd erg duidelijk. Wel is de treurigheid direct voelbaar. En als hij in The wolves (act I & II) zingt: "Someday my pain / will mark you (...) What might have been lost - don't bother me", dan is wel duidelijk dat hier een in de liefde diep gewonde man aan het woord is.

Het is ongelofelijk hoeveel zeggingskracht uitgaat van muziek met zo minimale instrumentatie. Dankzij de betovering voert Vernon je mee en slechts zelden gebruikt hij iets extra's. Soms wat percussie hier, of wat koper (For Emma) daar. Maar in de meeste gevallen is het simpel, en zoekt hij de afwisseling in een ander tempo en vooral in zijn bijzondere stembuigingen. Vooral het repetitieve, bijna scanderende, refrein van Skinny love is meeslepend. Wat begint als klein en zacht, krijgt pit en tempo en gaat zelfs bijna vrolijk te klinken. Maar dan ligt toch de wanhoop snel weer om de hoek en zoekt Vernon de overvloedige stemmingsbron. Een echt vrolijke boel wordt het daardoor nooit. Maar dat uit iets verdrietigs zoiets moois voort kan komen, is een dijk van een cliché, maar Bon Iver bewijst dat dit cliché waarheid is.

Vast een bekende situatie voor een hoop mensen hier op het forum.

Je staat in een discotheek, je raakt aan de praat met het meisje die qua uiterlijk helemaal je ding is, je gaat met haar mee naar huis, er gebeurd te veel voor een eerste ontmoeting, waardoor je denkt dat het klaar is. Dan plotseling ga je met elkaar daten, blijkt het een heel lief, leuk meisje te zijn. Je past bij elkaar, je raakt elkaar de klik is er. En dan is ze verlieft op iemand anders. Bam weg.

Het meisje en deze cd hebben bij mij iets gemeen. Ten eerste kwam zij met deze cd, waardoor ik hem ben gaan luisteren. De cd raakte me de eerste keer, maar dat was wel geheel oppervlakkig. Dan luisterde ik hem meer en meer, waardoor de cd beter en beter word. Toen was het weg. Het meisje wilde mij niet, dus op de een of andere manier ik Bon Iver niet meer.
Het irriteerde mij, het stemgeluid, de melodie alles eigenlijk.

Nu spreek ik het meisje weer en wat ik van haar vond, is ze helemaal. Ik gun haar op dit moment alles, liever dan haar vind je ze bijna niet, net zoals deze cd. Liever en mooier en emotioneler vind je het bijna niet....

Alleen werkt het voor mij alle twee, net niet.




Helaas.

For Emma, Forever Ago is een echte groeiplaat. Skinny Love klinkt al snel geweldig, maar om de rest van het album goed te kunnen waarderen zijn een aantal luisterbeurten nodig. Gelukkig is de uiteindelijke beloning groot. Met name een nummer als Re: Stacks is prachtig. De passie waarmee Justin Vernon zingt is uniek, en zorgt ervoor dat dit album steeds beter wordt.

Now all your love is wasted?
Then who the hell was I?

Bijna iedereen heeft wel zijn eigen Emma.
En welk gevoel je daar nu ook over hebt, op welke gedachten je ook terugblikt, Bon Iver verwoordt ze.
Een gitaar, één falsettostem die soms wordt bijgestaan door tweede stemmen en een drumstel.
Meer heeft deze groep niet nodig om te overtuigen.

Soms wordt er wanhopig en zwaar nostalgisch teruggeblikt, soms met een lach door de tranen heen.

Ik zou ook bijna willen zeggen dat dit de plaat is die liefdesverdriet het beste verwoordt.
Wanhopige vocalen, versufte nummers, plotselinge aanvallen van emotie en dan op het laatst die hemels mooie acceptatie, samengevat in een paar akkoorden. Zo realistisch als het maar kan.

Maar jammer genoeg, net zoals in het echt, verzuipt men in deze plaat jammer genoeg wel in een overvloed van emotie. Dat dit een slecht gegeven is, wil ik niet per sé zeggen, maar het zorgt wel voor een te grote hoeveelheid leed. Op een gegeven moment moet dit wel bijna afgezet worden.
Ook is de afwisseling niet altijd even groot. Maar ja, is dit net zoals alle andere punten niet net zoals ''in het echie''?

Bon Iver - For Emma, Forever Aggo

Wat is deze snel gegroeid bij mij, heb hem dan ook snel op de laatste plaats in mijn top 10 gezet.
En na ongeveer 10 luisterbeurten op 2 weken heb ik hem vandaag op 3 in mijn top gezet en een verdiende 5* gegeven. Mijn eerste "kennismaking" met Bon Iver
was op het album van Kanye West uit 2010. En als je dit hoort heeft Kanye Justin's schitterende stem gewoon verprutst.

Het start schitterend met het ontroerende: Flume de eerste akkoorden van Justin Vernon worden op je oren afgevuurd en het spektakel kan beginnen. Toen hij zich opsloot in een hut voor 3 maanden was hij zeer eenzaam en daar is ook het prachtige: For Emma, Forever Ago ontstaan.
Die eenzaamheid van Justin Vernon kun je ook zeer goed horen in de nummers je kunt ze haast niet beschrijven je moet ze voelen.

Na de 37 minuten wil je hem nog eens opzetten en daarna draai je maar iets anders maar toch zit je nog bij je gedachten bij: For Emma, Forever Ago. Nog nooit heb ik dat meegemaakt.
Ik zette toen maar die plaat af en legde weer For Emma, Forever Ago op.

Ook de teksten zijn van een zeer hoog niveau:

Bike down... down to the downtown
Down to the lockdown... boards, nails lye around
I crouch like a crow

Contrasting the snow
For the agony, I'd rather know

'Cause blinded I am blindsided

Peek in... into the peer in
I'm not really like this... I'm probably plightless
I cup the window
I'm crippled and slow
For the agony
I'd rather know
'Cause blinded I am blindsided
Would you really rush out for me now?
Taught line... down to trhe shoreline
The end of a blood line... the moon is a cold light
There's a pull to the flow
My feet melt the snow
For the irony, i'd rather know
'Cause blinded I was blindsided

'Cause blinded I was blindsided

'Cause blinded I was blindsided

Komt van:Blindsided.

Conclusie: ik heb hem nu opnieuw opstaan en ik word iedere keer meer en meer ervan overtuigd dat dit een van de beste platen is die ik al heb gehoord.
5*

Je besluit om met vrienden van vroeger nog eenmaal op vakantie te gaan.
Grootste plannen om het verleden te herbeleven.
Kratten bier ingeslagen.
Met volle moed vertrek je naar een van de geliefde Waddeneilanden.
Helaas voldoet de weervoorspelling niet aan de verwachtte doelstellingen.
Vanwege temperatuursdalingen ben je genoodzaakt om in een afgedankte legertent te vertoeven.
Van buiten uit probeert de regen een weg naar binnen te vinden.
Als een gevulde waterballon op het punt van knappen komt het zeil sneller dichterbij.
Gelukkig heeft er iemand nog een versleten gitaar bij zich.
Gehuld in warme fleece trui proberen we er nog wat van te maken.
Proost op deze mislukte zomer.
Op sommige momenten heb je ze gewoon nodig.
Albums die je verder helpen op troosteloze avonden.
De sobere stemming ademt tevens een gevoel van gezelligheid uit.
Gelijkgezinden vreemden die geborgenheid zoeken bij een stervend kampvuur.
Een collectief geheel.
For Emma, Forever Ago.
Als Eddie Vedder geen tijd had gehad, dan had dit perfect kunnen volstaan als soundtrack voor Into The Wild.
Vanwege de uitstraling van puurheid en eenvoud.
Stiekem zit dit een stuk genialer in elkaar.

Prachtig. Ik heb hier nog nooit op gereageerd?
Bevalt mij nog steeds beter dan de opvolger.
Deze is lekker 'open' waar de ander meer dichtgesmeerd is met allerlei rare en overbodige instrumenten.
Zijn stem is hier ook wat toegankelijker. Ik versta hier daadwerkelijk iets.

Lekkere folk. Een heerlijk gitaargeluid en een klein beetje 'experimenteel' gedoe bij het nummer Team.
Nèt niet geweldig genoeg voor 5 sterren, maar toch zeker wel 4,5*.

Wat is dit een mooie plaat zeg. Prachtig in al zijn eenvoud. Een man met zijn gitaar, af en toe aangevuld met wat geluidseffecten, opgenomen in een blokhut in the middle of nowhere. En dat is ook precies de sfeer die "For Emma, Forever Ago" uitstraalt. Eenzaamheid, verlangen, isolement, herinneringen aan die ene vrouw, Emma. Ik moest wel erg wennen aan de stem. Deze is ijl, hoog, maar zo verschrikkelijk intens. Na een paar keer luisteren vallen alle puzzelstukjes in elkaar. Dit is muziek recht uit het hart. Prachtplaat!

Wel een mooi verhaal dat Justin Vernon een hoop demo's had die hij rond stuurde om een album te kunnen opnemen. Naar vrienden en platenlabels met veel vraag. Het album is eigenlijk die verzameling demo's geworden. Dat geeft de authentieke sound natuurlijk en de reden waarom de eerste persing waarschijnlijk minder van kwaliteit was.

Het debuut van Bon Iver wordt vooral goedgemaakt door het intieme van de nummers en de kwaliteit van enkele songs op het album die gaandeweg kleine hits zijn geworden. Ik moest meteen denken aan Llewyn Davis uit de film van de Coen Brothers. Waar de grens tussen hipster met principes en oprechte folkzanger heel dun lijkt te zijn. Heb ik soms ook wel bij Bon Iver. Maar verder klinkt het wel goed.

N.a.v dit topic beluisterde ik dit album.

Als ik goed geteld heb is dit de tweede van Bon Iver in de lijst. Het album zelf was onbekend voor mij.
Een zeer prettig album is dit vol met mooie melancholische muziek. De gehele sfeersetting wordt mooi doorgevoerd, wat het wel een album maakt om in z’n geheel te beluisteren en niet losse nummers tussendoor. Ik vind dit toch wel zeer fijne muziek om naar te lusiteren.