Bruce Springsteen - Born in the U.S.A. (1984)

Goed verhaal. Met je laatste opmerking leg je bij mij de vinger op de zere plek: dat wennen aan het opgepimpte typische jaren 80-geluid lukt mij eenvoudigweg niet. Ik heb de verzamelbox met zijn eerste zeven platen en The Promise plus in concert The Hammersmith Odeon (1975) en Live 75/85. Deze blijft heden ten dage, na vele pogingen het album te omarmen, vrijwel onbeluisterd. Nebraska is voor mij het laatste écht genietbare reguliere studio-album van Springsteen. The Ghost ofTom Joad vind ik verdienstelijk maar dan houdt het ook wel op. Overigens niets dan lof voor zijn maatschappelijke betrokkenheid. Hij kan zich na vier jaar Donaldus Waaihaar wat mij betreft kandidaat stellen voor het presidentschap.

Bruce was huiverig voor het gebruiken van synths.
Roy Bittan heeft er aardig wat tijd in moeten steken om hem te overtuigen.
Het blijkt zijn meest radiovriendelijke plaat.
Hij stond op een bepaald moment met drie songs in de Top 40 geloof ik.
Ik vermoed dat hij er aardig wat fans bij kreeg.
Stond ook zomaar in stadions.
Dus nut heeft deze wel gehad.

Zeker geen slechte plaat, al zijn er wat skipmomentjes.

Ik zat me laatst te bedenken dat ik dit album eigenlijk het enige album van 'm vind waarbij ik de studio versies prefereer boven de live versies. En eigenlijk van elk nummer. Wellicht is I'm on fire de uitzondering...bij alle andere albums met een band (Nebraska, Tom Joad en Devil's and dust reken ik daar dan buiten) ervaar ik het tegenovergestelde.

Zal ook ongetwijfeld te maken hebben met de loepstrakke productie. Dat was echt iets van toen.
Lastig om dat in een livesetting te evenaren.
Hoeft ook niet, maar in dit geval ga je automatisch vergelijken.

Er zijn anders live-versies van het nummer Born in the usa die ik wel prefereer boven deze logge studio-uitvoering.... luister maar eens naar zijn ingetogen versie op Live in New York

Die vind ik dus beduidend minder dan het origineel. Wel leuk hoor maar het mist 'iets'. Die logge studio versie wint het wat mij betreft nog steeds t.o.v. elke andere live uitvoering die ik ken. En inderdaad Bikkel, dat zal met die loepzuivere productie te maken hebben. Het hele album staat qua sound als een huis vind ik. Live hebben ze altijd moeite om dat over te brengen naar mijn gevoel. Enkel I'm on fire en héél misschien Downbound train komen in de buurt.

Zo zie maar dat smaken wederom kunnen verschillen

Zojuist even al zijn live-albums afgelopen. Een klusje op zich. Het valt idd op dat songs van deze megaseller live een relatief bescheiden plaats innemen op de respectievelijke speellijsten. Dat zou kunnen betekenen dat Springsteen zelf minder gecharmeerd is van het album of omdat, zoals Vielip stelt, de specifieke sound van dit album live moeilijk valt te reproduceren. Er blijft gelukkig een hele lading songs over om live van te kunnen genieten want met name op het podium behoren Springsteen en zijn band tot de absolute top. Dat is althans mijn eigen ervaring. Met een mindere band die live zijn studioreputatie niet waar kan maken heb ik dan ook minder consideratie. Helaas zijn dat er aardig wat. Maar dat is een ander (off-topic) verhaal.

Zeker, aan de capaciteiten van de band zal het niet liggen. Springsteen wisselt altijd veel in zijn setlists, maar er komen genoeg nummer van dit album met regelmaat voorbij. Setlist.fm statistieken laten ook zien dat hij alleen van The River en Born to Run meer nummers live heeft gespeeld door de jaren heen. Ik vind de meeste live uitvoeringen overigens echt prima, maar de sound is live wel anders (minder vol) doordat de plaat behoorlijk zwaar geproduceerd is.

Vandaag deze overigens weer eens opgezet tijdens lezen van zijn bio. Qua productie is dit album wel superieur aan de voorgangers en als je weet dat gros van de nummers in de Nebraska tijd is geschreven en opgenomen verklaart dat ook wel een en ander. De thema's zitten wel in dezelfde lijn, alleen dit is de full band super geproduceerde tegenhanger. Het is sowieso meest poppy album van Springsteen tot dan toe en dat verklaard het succes ook deels, maar er staat ook geen slecht nummer op eigenlijk.

Dit blijft toch een prachtig album van The Boss. Ik draai hem nu op dit moment en ik word weer helemaal blij dat ik hem weer hoor (was een aardig tijdje geleden). Ik vind het echt een klasse plaat! En hoe mooi was het album geweest als het album was voorzien met de geweldige track Murder Inc. Erg jammer dat dat nummer dit album uiteindelijk niet heeft gehaald. Ik had hem graag ingeruild gezien voor Working on A Highway. Murder Inc. past mijns inziens prima qua sfeer op dit album en had zeker een gele ster gekregen.

Maar goed, ook zonder Murder Inc. vind ik dit een zeer mooi album.

Murder Inc. had er wel bij gekund. Maar ja, dat vind ik ook van My love will not let you down, This hard land, Janey don't you lose heart, None but the brave, Brothers under the bridge of.....ach laat maar

Is This Hard Land ook van deze sessie? Dat wist ik niet. Ik vind dat ook een mooi nummer. Ja, er is genoeg keuze!

Born In the USA heeft een lange en complexe onstaansgeschiedenis, die ook nog eens flink zit verweven met Nebraska. Er zijn tientallen nummers opgenomen:
Brucebase - Born In The USA - Studio Sessions - brucebase.wikispaces.com

Die site is inderdaad erg informatief itchy! Nu niet meer zoveel maar eerder bezocht ik 'm met grote regelmaat om dingen op- en uit te zoeken. Een prachtig bouwwerk als je het mij vraagt.

Bruce Frederick Joseph Springsteen werd op 23 september 1949 geboren in Long Branch New Jersey, USA en bracht op 4 juni 1984 zijn meest commerciële en succesvolle album uit, “BORN IN THE U.S.A.”. Het was de opvolger van het akoestische en sobere “NEBRASKA”, waarmee Springsteen liet zien dat hij doet waar hij zin in heeft. Het zevende album van Springsteen had wel een aanloop nodig. “DANCING IN THE DARK”, de eerste single, verscheen op 3 mei 1984, bereikte in de Nederland de Top 40, maar reikte niet hoger dan de 31e plaats. In mei 1985 werd de single opnieuw uitgebracht en mede door de videoclip werd het een nummer 1 hit. In Amerika was het overigens meteen een succes met een 2e plaats in de Billboard Hot 100. Daar werd “COVER ME”, een aanstekelijke uptempo track als opvolger uitgebracht, dit in tegenstelling tot ons land. Daar werden “I’M ON FIRE”(nummer 1 in de Top 40), ‘BORN IN THE U.S.A.” (nummer 10), “GLORY DAYS” en “MY HOMETOWN” op single uitgebracht. Het album gaat met het titelnummer rauw van start, met een tekst die vraagtekens zet bij de rol van de Amerikanen in de Vietnam oorlog. Daarna “COVER ME” en het vrolijke “DARLINGTON COUNTY”, met een prachtrol voor Little Steven, die de 2e stem verzorgt. Het uptempo “WORKING ON THE HIGHWAY’ wordt gevolgd door door de midtempo song “DOWNBOUND TRAIN”, dat een prachtige melodie heeft. Na de ballade “I’M ON FIRE” volgen 3 aanstekelijke uptempo songs, “NO SURRENDER”, “BODDY JEAN” en het met prachtige orgelpartijen versierde “I’M GOIN’ DOWN”. De laatste 3 tracks zijn de hits “GLORY DAYS” (waarin Springsteen mijmert over het verleden), het zeer dansbare “DANCING IN THE DARK” en “MY HOMETOWN” waarin een rol voor zijn vader is weggelegd, maar waarin hij ook refereert aan de rassenrellen in zijn woonplaats Freehold Borough New Jersey, eind jaren ’60. De mix van Bob Clearmountain zorgde voor de sound die het goed zou doen op de radio en dat er hits gescoord zou worden. Het is een klassieker in alle vormen, kwaliteit van de songs tot en met de verkoopcijfers, want tot op heden zijn er wereldwijd meer dan 30 miljoen exemplaren van verkocht.

Overigens, Dessa - een artiest die op MuMe wel wat meer aandacht mag krijgen, en van wie er binnenkort eindelijk weer een nieuw album uitkomt - nam een mooie versie op van 'I'm Going Down', voor haar dito album Parts of Speech.

Vandaag maar weer eens beluisterd. Tegen heug en meug. Lees mijn kanttekening bij Kistenkuif bovenaan deze pagina dan begrijp je waarom. Ik penseel er vanaf nu een vet kruis over. Ik vind de productie cq. het geluid simpelweg niet te doen. Alle vezels in mijn lijf schreeuwen: nee! Gister heb ik overwogen om het album te plaatsen bij het topic Muziek >> Toplijsten en favorieten >> Haat-Plaat Top 5.. Dat vond ik een tikkie te gortig. De beste man behoorde namelijk ooit tot mijn helden. Zijn teksten zijn bovendien, ook op dit album, meer dan overtuigend. Daarom heb ik hem gespaard. Maar tjongejonge wat een gebeuk en gebrul. En dan die hoes! Laat ik er maar over ophouden.

Bruce Springsteen - Glory Days - YouTube (perfecte illustratie bij mijn tekstsnipper).

Bericht verplaatst naar Muziek > Muziekgames > BossMeter - De 200 beste nummers van Bruce Springsteen volgens ArthurDZ en cosmic kid

Dank voor het verplaatsen, ArthurDZ!
Ik zit duidelijk in de vakantiemodus.

Als mijn vrienden vragen: "joh, hoe klinkt een lp?" Dan zet ik altijd deze op. Klinkt altijd fantastisch

Born in the USA was in commercieel opzicht een erg succesvol album. Het verschil met de rustige voorganger Nebraska had niet groter kunnen zijn. De E-Street Band is weer opgetrommeld en dat heeft hier geresulteerd in een opmerkelijk stevige rockplaat vol met topsongs.

Van de grote hit Born in the USA ben ik nooit zo weg geweest en ook het poppy Dancing in the Dark heb ik altijd maar matig gevonden als ik het vergelijk met andere songs van The Boss. Dat zijn dan ook de enige reden dat dit album geen maximale score van mij krijgt, want de rest van het songmateriaal is prima. Andere hits als Cover Me en het ingetogen My Hometown zijn erg eigentijds, terwijl minder bekende nummers als Bobby Jean, No Surrender en Downbound Train daar niet of nauwelijks voor onderdoen.

Samen met zijn doorbraak Born to Run is dit album naar mijn mening het meest bepalend geweest voor de loopbaan van Bruce Springsteen. Het minder bekende Nebraska blijft echter mijn persoonlijke favoriet, met name vanwege de verhalende teksten en omdat ik zijn stem in de rustige nummers nog beter vind.

ik haak aan bij Pietro voor wat betreft "Dancing in the dark" en vond het altijd maar een matig nummer voor Springsteen begrippen. Ik heb dat nooit helemaal begrepen dat uitgerekend dit nummer de doorbraak naar het grote publiek zou betekenen. Gek genoeg en aanvullend is het ook een song die op één of andere mij ook nooit irriteert, ik kan er al 34 jaar de vinger niet op leggen en dat is ook een kwaliteit.

Het is, met nieuw werk van Bruce in aantocht, helemaal niet gek oude albums alvast weer eens uit de mottebollen te halen. Om in te draaien.

Vreemd genoeg vielen mij juist tracks op, die niet destijds alle aandacht hebben gekregen. Maar wel het album behoorlijk gaande houden, in de juiste flow.

Downbound train, No Surrender, Bobby Jean.
Of deze tracks evenwel tot eenzelfde soort van succes zouden hebben geleid in de hitlijsten als I'm on fire en Dancing in the Dark waag ik te betwijfelen.

Dan heeft de Boss blijkbaar een betere hand van kiezen gehad, eentje die heeft geleid tot een immens succes van Born in the USA. Maar zelf vind ik I'm on fire en My hometown niet het sterkste werk op dit album.

Ik vroeg mij, juist ook gebaseerd op deze kaskraker, alleen af of Bruce zich niet eens kandidaat zou willen stellen voor het Amerikaanse Presidentschap, als lid van de Democratische partij. Jongen van het volk.
Lijkt mij een eitje.

Tot aan nummer 5 ben ik best te spreken over deze plaat. Over het vervolg heb ik echter een heel slecht gevoel en dat gaat ook niet meer goed komen. Het is 1 van de weinige albums van Bruce die ik niet (meer) in zijn geheel beluister en zelfs een beetje afkeer oproept.

Heerlijk rockalbum, helaas de band wederom teveel op de achtergrond in de mix. Uiteindelijk was dit album zijn doorbraak naar het grote publiek, waaronder ikzelf.

Een soort greatest hits compilatie en luistert ook zo weg .

Mijn eerste album van The Boss. Bruce Springsteen zal ik mij altijd blijven herinneren als een van de favoriete artiesten van mijn moeder, maar het werk dat ik zelf al van hem ken heeft mij ook al zolang als ik me kan herinneren weten te bekoren. Het werd tijd om eens wat meer van deze man te beluisteren.

Ik heb het album op tijd van twee dagen al drie maal beluisterd en dat is toch wel een goed teken. Singles Born in the U.S.A., I'm on Fire en Dancing in the Dark kende ik al en die staan ook nog steeds als een huis, maar ik zou ze toch niet als mijn favorieten willen bestempelen. Die eer gaat uit naar nummers als Bobby Jean, Glory Days en My Hometown, al mag gezegd worden dat ik tijdens het beluisteren geen enkel nummer neig over te slaan. Ik vind ze stuk voor stuk erg prettig. Instrumentaal steken de nummers uitstekend in elkaar, maar waar ik met name van houd is Springsteen's schrijfstijl in zijn songteksten. Ik zag elders al de term 'verhalend' vallen en dat is precies de benaming waar ik tijdens het luisteren ook aan dacht. Heel mooi! Bij vrijwel ieder nummer op het album (misschien op de singles na) speelt een kleine film in mijn hoofd af, hetgeen zeker niet gebruikelijk is.

Born in the U.S.A. is een album dat ik met een gerust hart in de toekomst vaker kan opzetten. Reken maar dat albums als The River en Born to Run nu nog meer mijn interesse hebben gekregen.

4,5*

Je weet dat ruim de helft van dit album (7 stuks) als single is uitgebracht?

Ik vind de hele plaat van begin tot eind fantastisch ( staat niet voor niets in mijn top 10 ) maar 'Working on the Highway' is toch wel mijn absolute favoriet.

Dat zijn er nog meer dan ik had gedacht. Naast de zes die ik al kende, blijkt volgens Discogs ook I'm going down nog als single te zijn uitgebracht, inclusief de verder onbekend gebleven B-kant Janey don't you lose heart.
Dat zou je kunnen zien als een 'sell-out', en tot op zekere hoogte was Born in the USA dat ook wel een beetje. Bruce had in de voorliggende jaren regelmatig de sportschool bezocht en had een fysieke gedaanteverwisseling ondergaan die prima aansloot bij de - ook qua productie - 'gespierde' uitstraling van dit album.

Zelf had ik Springsteen ontdekt ten tijde van Darkness on the edge of town, wat ik nog steeds zijn beste plaat vind. The river kwam daar overheen: een plaat met opnieuw veel tekstuele en muzikale zeggingskracht. Als tiener kon ik minder goed uit de voeten met de blind aangeschafte opvolger Nebraska: goede teksten, sterke liedjes, maar te weinig muziek, te weinig bandgevoel. Wat natuurlijk ook de bedoeling was, besefte ik later, want Springsteen besloot zijn eigen cassettedemo's op de plaat te zetten, omdat de opnamen met de E Street Band niet dezelfde 'feel' bij hem teweegbrachten.

En toen kwam deze. Diametraal de tegenpool van Nebraska. Een plaat met knalharde drums en een vrij prominente rol voor de toetsen, helemaal in de stijl van midden-jaren-tachtig. De plaat die van Springsteen definitief een wereldster maakte. Al nam hij met de introspectieve opvolger meteen weer gas terug.

Het maakt Born in the USA tot een buitenbeetje in zijn albumrepertoire, vind ik. Maar wel eentje die grotendeels genietbaar is. Alleen de twee bekendste singles vind ik minder. Dancing in the dark vind ik nogal repetitief vanwege dat herhalende en nu gedateerd klinkende keyboardsoundje, en ook het titelnummer vind ik nogal teleurstellend. Het drijft veel te veel op de melodie van die keyboardriedel, die tot in den treure herhaald wordt. Ik vind het nummer ook te schreeuwerig.

Gelukkig vergoedt de rest van de songs veel. Met als uitschieter het berustende en reflectieve My hometown. Maar ook Glory days, Bobby Jean, Darlington country en het gedreven No surrender mogen er zijn. Vooral ook de minder bekende singles en albumtracks dus. Misschien heb ik die andere nummers gewoon te vaak gehoord...