Bruce Springsteen - Born in the U.S.A. (1984)

In de jaren '80 liep mijn muzieksmaak niet geheel gelijk met die van mijn zus, maar op haar aankoop van deze LP was ik indertijd toch wel wat jaloers en ik mocht het zelf ook erg graag luisteren (druk ik me zacht uit: want ik ken dit album echt heel erg goed..... hoe vaak ik dit wel niet gehoord heb.....).
Het 'Hey now Pindakaas, fresh out of work' kreeg ik maar niet uit mijn hoofd (Working on a Highway) en daar hadden er meer last van. Ik meen dat het ook op de radio indertijd tot in den treure naar voren werd gehaald.
Ik vond het eigenlijk wel eens tijd worden om mijn jeugdsentiment van mp3 om te zetten naar cd (die LP heb ik helaas nooit kunnen inpikken): voor 5 euro laat je dit soort prachtwerkjes toch zeker niet liggen en om dat te vieren gelijk een halfje erbij want het is momenteel genieten in huize aERo!

Dikwijls verkeerd geïnterpreteerd album (en hoes) maar wel de Grote Doorbraak van The Boss in 1984, toen ook Europa massaal voor de uitstraling van deze working class hero viel.

Een imposante bundeling van ’s mans kunnen: een ongekende serie hits, gespierde rocksongs, weemoedige ballades en vooral fantastische verhalen. Met in de hoofdrol het gewone leven op het Amerikaanse platteland.

De plaat werd getrokken door een ongewone dance single, Dancing [i]In The Dark.[/i] Al zal die spannende videoclip met een heupwiegende Bruce daar stiekum ook een rolletje in gespeeld hebben? Niettemin een dijk van een nummer met een typisch jaren 80 sausje.

Born In The USA opent op grommende wijze. Boze Bruce schetst een treurig beeld van een kil en patriottistisch Amerika uit het Reagan tijdperk. Het orgel weent stevig met hum mee.

Een weergaloze gitaarrif kleurt het intro van Cover Me, een verfrissende opknapper na de de allesverlammende woede van het eerste nummer.

En vervolgens horen we Springsteen op bekende wijze; rock met opgestroopte mouwen in Darlington County en Working On The Highway.

Dan 6 minuten kippenvel met het bloedstollend mooie Downbound Train en meteen erna I’m On Fire. Ballades met een ruwe snik zoals alleen The Boss dat kan.

Bij No Surrender, Bobby Jean en I’m Going Down gaat the E Street Band weer helemaal los. Met z’n allen vol gas de bocht door, knallende rockers met een stoer houthakkersgehalte. En Glory Days roept voor de verandering een vrolijk melancholisch gevoel op.

Het tegenovergestelde gevoel bekruipt me bij My Hometown . Deze laatste single stond in 1986 in de hitparade (het album kwam uit in ’84).

Prachtig album.

Een betere opener konden ze voor zo'n plaat niet gevonden hebben. Het opent groots net als het ego van de doorsnee amerikaan.

Verder verteelt Bruce prachtig de verhalen van verschillende doorsnee amerikanen. Zo hoor je het verhaal van de Vietnam Veteraan, verliefde pubers en de doorsnee werkman.

De pracht ligt hem bij de verwoording van Bruce de manier waarop hij de karakters in zijn songs tot leven brengt. Zo voel je mee met het cynisme op Born in the USA.

Al bij al haalt deze plaat het voor mijn part niet met Born to Run een plaat van een grotere waarden en dit voor een simpele reden. De muziek is hier net als bij Born to Run bombastisch maar hier missen we de sax van Clarence Clemons en andere leden van de E-Street band.

Jammer, maar toch een dikke 4

De man met de mondharmonica.
Klanken die tranen verwoorden.
Schuchter en eenzaam op het podium.
Zijn minder rooskleurige levensverhaal vertellend.

Mijn ouders hadden het album The River in bezit.
Regelmatig werd vooral het titelnummer gedraaid.
Met mijn zeven jaar oud had ik achteraf een vrij goede kijk op de tekst.
Ik wist dat het een liefdesnummer was, wat zich afspeelde ergens in de buurt van een rivier.
Ontroering te zien in de ogen van pa en ma.
Achteraf begrijpbaar.
Vanwege een zwangerschap hadden ze hun jeugd abrupt moeten afsluiten.
Baan zoeken, trouwen en een bestaan opbouwen.
Al waren ze natuurlijk dol gelukkig met dit kereltje.

Bruce was heilig.
A Working Class Hero.
Zeker geen Boss.
Hij was nog iemand voor het volk.
Herkenbaar.
Waar je lief en leed mee deelde.

Toen kwam Born In The USA.
Wat werden we voor de gek gehouden.
Onder indruk van de clip van Dancing In The Dark.
Waar hij spontaan een meisje uit het publiek trok.
Die totaal verrast met Bruce mocht mee dansen.
Achteraf gezien de meest overtuigende rol die Courteney Cox ooit gespeeld had.

Diep geshockt was ik.
Deze held speelde gewoon een spelletje.
Massaproduct Springsteen.
De Amerikaanse Droom.
Houthakkersmutsje en geruite bloesje verruild tot maatpak.
Pakje shag werd dure sigaren.
The Boss was geboren.
Ik geloofde er niet meer in.
Hij behoorde tot de grote kliek.
Onder de veren van Quincy Jones We Are The World meezingen.
Zogenaamd voor een betere wereld.

Gelukkig kwam het jaren later nog helemaal goed.
Steeds meer keerde hij terug naar zijn roots.
Waardoor ik deze onbedoelde tiener b-film soundtrack ben gaan herbeluisteren.
Natuurlijk overheerst het plastic jaren 80 geluid.
Tijdsbeeld der verloedering.

Maar wat zou ik dit album graag kaal willen horen.
Laat de overproduktie achterwege.
De veranda versie.
Gewoon een vriendenclub tijdens een warme septemberavond.
Avond die sneller invalt.
Zichzelf warm spelend vanwege de versnelde afkoeling.
Dan kwam het helemaal goed.
Tegen de ochtend het knappe jonge buurmeisje toezingen.
Dagelijks op pad in haar uniform.
Omdat de oudere medemens op haar wacht.
Ergens in een verzorgingshuis.
I’m On Fire.
Lichtelijk verdoofd door een teveel aan bier.

Zo had het natuurlijk ook kunnen zijn.
Dat waren de echte Glory Days.
Uiteindelijk verlang je toch terug naar de puurheid.
Nog steeds hopend op een unplugged versie van dit album.
En dat is zonder versterker Bruce!!
Moet mogelijk zijn.

Dat laatste, wat een nonsens.
Alsof de jaren 70 zo'n positief toonbeeld verschaffen

Ik ben dan wel een kind van de jaren 80 (wat muziek betreft), daarmee is dat ook mijn favoriete decennia, tot op heden.

Nee, ik luister talloze malen liever naar zijn jaren 80 albums, dan bijvoorbeeld naar Born To Run, wat ik echt niet meer kan geven dan 2,5 *



Kijk, daar zijn we het dan wel gezamenlijk over eens
Dat zou een kroon op zijn werk betekenen, naar mijn bescheiden mening.

Dit is een regelrechte klassieker. Op "Born in the U.S.A." maakt Bruce Springsteen een kritische foto van het Amerika van de jaren 80. Als geen ander is Springsteen in staat om verhalen te vertellen middels zijn songs. Natuurlijk bevat deze plaat met het titelnummer de meest onbegrepen song uit de muziekgeschiedenis. Hoe kortzichtig is het om een oordeel te vellen over een liedje als je alleen op de titel af gaat? Bruce had op deze plaat wat mij betreft de synthesizers achterwege mogen laten, net als sommige la la la koortjes. Dit doet wel heel erg eighties aan en voegt mijn inziens weinig toe. Wel spat de energie van deze plaat en is dit de echte commerciele doorbraak van "The Boss". Persoonlijk vind ik dit niet zijn beste plaat, maar dit is een uiterst genietbare straight forward rock & roll plaat. Maar een impact als "Nebraska" heeft deze plaat niet op mij.

De tweede Born-plaat van Springsteen, en hoewel Born To Run door de critici net iets hoger wordt aangeslagen, vind ik deze plaat het beste. De grote aantrekkingskracht is natuurlijk het commerciële succes en de opzwepende nummers. Springsteen wilde Michael Jackson achterna, die twee jaar daarvoor met zeven van de negen nummers van zijn album Thriller de Amerikaanse top tien haalde. Springsteen wilde ook een dergelijk succes behalen, en dat deed hij met dit album.

Want niet alleen werden er dertig miljoen exemplaren van verkocht, ook evenaarde hij Jackson met een totaal van zeven top tien-hits in Amerika. Het album opent met het meest onbegrepen nummer in de muziekgeschiedenis: De zogenaamde 'pro-Amerika'-song 'Born In The U.S.A.', aldus Ronald Reagan tijdens zijn verkiezingscampagne in 1984. Niet dus. Het thuisland van Springsteen wordt op een cynische manier meedogenloos neergesabeld, maar door de heftige en opzwepende muziek werd (en wordt) het door velen geïnterpreteerd als een vaderlandsverheerlijkende song.

Het volgende nummer is 'Cover Me', een nummer dat in Nederland geen grote bekendheid geniet. Toch is ook dit een fantastisch nummer in het straatje van 'Born In The U.S.A.', maar met iets minder massaliteit. Zo blijft het aan de ene kant klein, maar knalt het toch uit je speakers. 'Darlington County' is het volgende knalnummer. Een meezingertje met veel sha-la-la's, maar toch een geinig nummer.

'Working On The Highway' is toch even wat anders dan de voorgaande nummers. In 'Cover Me' en 'Darlington County' hoor je veel instrumenten tegelijk, dat valt hier nog wel mee en daardoor blijft het - hoewel de vorige twee nummers uitstekend zijn - toch iets overzichtelijker en valt er een beetje een lijn te ontdekken. 'Downbound Train' vind ik echt het beste nummer van de plaat. Hier gaat Springsteen voor het eerst echt op het serieuze pad, althans, ook qua muziek. Eigenlijk is het allemaal niet eens zo heel bijzonder, maar de riff van de gitaar en ook de andere muzikale elementen kunnen mij bekoren.

Springsteen gaat ingetogen verder met 'I'm On Fire', ook één van de beste nummers van het album. Dit blijft een pure klassieker met een fantastisch 80's-geluid, waarin Springsteen fantastisch zingt en hij op een prachtige manier wordt ondersteund door de drums met die voortdurende rimshot en het gitaarriffje. Op Side 2 gaat Springsteen weer over op de snellere muziek. 'No Surrender' knalt meteen lekker naar binnen met de drums, maar toch weet Springsteen met zijn zang gevoel over te brengen. Dat is knap, tussen al dat instrumentale geweld.

'Bobby Jean' is ook weer lekker stevig, gewoon een fraai nummer met een toch serieuze tekst. 'I'm Goin' Down' is vervolgens weer een echte topper, met een wederom fenomenale intro en een zeer goed zingende Springsteen, die toch weer een soort van meezinger creëert: 'I'm goin' down down down down', en dit een aantal keer. Toch blijft het nummer van een hoogstaande kwaliteit. 'Glory Days' volgt, en dit is weer één van de populairdere nummers van het album in Nederland, wordt ook nog vaak gedraaid op de radio. Dit is weer een iets vrolijker nummer.

'Dancing In The Dark' is de absolute knaller van het album, echt een superhit destijds. En dat terwijl Springsteen het nummer eerst niet eens op het album wilde hebben, maar manager Jon Landau vond dat de eerste single er een moest zijn met echt hitpotentieel. Dat werd dus deze. Wat kun je over dit nummer zeggen? Uitstekende instrumentatie, iedereen kent de tekst: echt een hele goede hit. De afsluiter is 'My Hometown' en dit is echt een verademing na al dat geweld op Side 2. Een prachtig ingetogen nummer, ook weer met zo'n fraai 80's-geluid. Een perfecte afsluiter voor dit album.

Al met al heeft Springsteen een album afgeleverd dat niet alleen heel veel exemplaren verkocht, maar ook ontzettend goed van kwaliteit is. En dat zie je niet bij alle veelverkopende platen. Het wordt over de hele wereld in lijstjes geplaatst met de beste albums aller tijden, en dat toont aan dat dit een tijdloos album is dat door de vele hits en vele airplay nog lang zal worden herinnerd.

Dit is voor mij voorlopig het beste album ooit gemaakt. Ik denk dat ik iedereen hier wel een nummer van kent. Bruce is ook echt een held, live ook echt geweldig!

Born in the U.S.A.
Dat zijn ze ook.
Alle nummers.
Gewone mensen uit de Working Class.
Inleefbaar. Herkenbaar.
Zingend verhalen vertellen, dat kan je als de beste.
Energiek en/of ingetogen.
Maakt niet uit voor jou.
1984.
Een groots album is geboren.

Het titelnummer Born in the U.S.A. klinkt voor velen patriottisch maar niets is minder waar. Iedereen kent wel de anekdote over toenmalig Amerikaans president Ronald Reagan die deze song op een of andere manier wou gebruiken in zijn verkiezingscampagne. Van een blunder gesproken Meneer Reagan. Maar het kan blijkbaar nog erger: in Guantanamo Bay galmde urenlang dit liedje (op repeat) door de luidsprekers om de gevangenen er psychisch te mishandelen. En dat terwijl Born in the U.S.A de negatieve gevolgen van de Viëtnamoorlog beschrijft. Mooi hoe Bruce zijn boosheid uit in de opzwependheid van dit antioorlogslied. Tussen 2m22 en 2m40 zet ik de volumeknop altijd een tikkeltje harder en brul ik luidkeels mee met Bruce!

Cover Me is het enige nummer van het album waar ik tekstueel niet veel mee heb, muzikaal daarentegen: wat een knallende outro met guitarist Nils Lofgren en drummer Max Weinberg.

Een meezingend lalala-nummer is Darlington County, met een prachtige guitaarintro die eigenlijk het hele nummer vrolijk verder gaat. Twee vrienden gaan met bijzonder grote verwachtingen (nieuw werk, veel geld verdienen, leuke gezellige feestjes, mooie meisjes) naar Darlington County: Where the girls are pretty, but they just want to know your name. Maar dan lijkt alles niet zo vlot te gaan als verwacht. Heerlijk om naar te luisteren. De live-versie uit 1985 in Parijs waar Brucie en Nils (met bijhorende schuine pet) samen de show stelen en doen alsof zij die twee jonge snaken zijn, maken het voor mij volledig af. Een van mijn favorieten van het album.

Working On The Highway was jarenlang het nummertje vier van het album die ik toch op één of andere manier leek te skippen. Geforceerd swingen, wat Brucie ook blijkt te doen op het einde van het nummer samen met “the warden along the Charlotte County highway”. Ook hier is de Amerikaanse vrijheidsdroom niet veraf. Wegvluchten met zijn te jong liefje, waarop hij voor de rechtbank moet verschijnen en als straf aan de slag moet als werkgevangene.

Het oh zo mooie Downbound Train, een trein waarop iedereen in zijn leven ooit wel eens is beland. Mijn treinbiljetje dateert van enkele jaren terug. Downbound Train raakt me keer op keer. “Now i work down at the car wash, where all it ever does its rain”, zo briljant en tegelijk grappig. Knap, bijzonder knap.

Bruce blijft na Downbound Train in dezelfde sfeer met I’m On Fire. Een klassieker van formaat. Terecht. Op dit album dé favoriet van velen, wie ben ik om hen tegen te spreken?

De ingetogen sfeer slaat helemaal om bij No Surrender. Stevig rocken met een boodschap van jewelste: no retreat baby, no surrender. Zo doet Bruce het ook met zijn muziek. De passage “We learned more from a three-minute record, baby, than we ever learned in school” blijft steevast een kleine glimlach op mijn gezicht toveren. Zonder twijfel mijn favoriet van het album: een energieke schreeuw naar vrijheid.

Het vrolijk deuntje van Bobby Jean verbergt het trieste verhaal van de song. Een bijzonder goede vriend/vriendin die er plots is vandoor gegaan zonder afscheid. Volgens velen zou het om gitarist Steve Van Zandt gaan die de band verliet. Let ook op de mooie sax van Clarence op het einde van het nummer. Kippenvel.

I’m Going Down down down down%u2026 brengt ons al bij nummer negen van het album. Wedden dat je na eenmaal luisteren al onbewust zit na te neuriën? Een aanstekelijk nummer waar muzikaal alles klopt.

Glory Days, een persoonlijke favoriet van Brucey himself. Je kent ze wel, die dagen, waar je met een groep vrienden telkens aan terug denkt en uren kan over napraten. De ene anekdote na de andere. Those were your Gloryyyy Days! Even ter zijde: dit is het favoriete nummer van Australisch ex-Tourwinnaar Cadel Evans.

Het laatste geschreven nummer voor Born in the U.S.A. is Dancing In The Dark. Je kent het clipje wel: een swingende Bruce, in zijn wit loshangend shirtje, trekt een nietsvermoedend meisje (Courtney Cox) uit het publiek en shaken er samen op los: “Hey there Baby, i could use just a little help”. Ongetwijfeld hopen veel vrouwelijke Brucefans tijdens zijn concerten om ooit zelf eens Courtney Cox te mogen zijn.

My Hometown is het afsluitende pareltje van het album. De zanger herinnert zich het autotripje waar hij als achtjarige jongen op de schoot van zijn vader zit en hem verteld wordt goed rond te kijken want “this is your hometown”. De zanger groeit op en ziet alles veranderen in zijn dorpje. Waarna hij ook zijn zoontje meeneemt voor een autotripje: “this is your hometown”. Genieus.

Grijsgedraaid.
Bedankt Bruce.

Lange tijd heb ik gedacht dat het titelnummer van dit album een kritiekloze lofzang op Springsteens geboorteland was. Pas toen ik erachter kwam dat dat niet het geval was (op zich niet veel moeite, de tekst een keer doorlezen moet in principe genoeg zijn) kreeg ik zin om het hele album Born in the USA te luisteren.
Veel van de nummers kende ik trouwens al. Op een best-of gehoord, of op de radio. Twee van de nummers die ik nog niet kende, Cover Me en Downbound Train, zijn echter de nummers die ik tot de beste op dit album reken. Samen met Glory Days, Dancing in the Dark en My Hometown…het lijkt erop dat ik een voorkeur heb voor de wat meer melancholische, sombere kant van dit album.
Zwakke nummers kan ik op Born in the USA niet bekennen, hoewel Darlington County, Working on the Highway en Bobby Jean niet superveel indruk op me gemaakt hebben.

Dankzij de synths, en vooral vanwege het grootse en galmende drumgeluid is dit album voor mij het schoolvoorbeeld van hoe een album uit de jaren ’80 klinkt. Een groot fan van dat geluid ben ik niet overigens, maar op de een of andere manier past zo’n geluid wel bij de meer popgeorienteerde koers die Bruce Springsteen op dit album uitzette. Een groot contrast met hoe Nebraska, mijn favoriete Springsteenalbum, klonk.
Tekstueel is er niet veel veranderd in vergelijking met eerdere albums: verhalen over fabrieksarbeiders, auto’s, dromen over betere (vroegere) tijden en een betere toekomst. Hoewel ik mezelf , autoloze kantoormuis die ik ben, niet meteen in de teksten herken, weet Bruce Springsteen ze altijd zo te brengen dat ik me er goed ik kan verplaatsen en meeleven. Wellicht is dat ook een van de redenen dat ik ’s mans muziek kan waarderen.

Op mij maakt Nebraska meer indruk, maar dit Born in the USA is ook erg sterk.

4.0*

Bruce Frederick Joseph Springsteen werd op 23 september 1949 geboren in Long Branch New Jersey, USA en bracht op 4 juni 1984 zijn meest commerciële en succesvolle album uit, “BORN IN THE U.S.A.”. Het was de opvolger van het akoestische en sobere “NEBRASKA”, waarmee Springsteen liet zien dat hij doet waar hij zin in heeft. Het zevende album van Springsteen had wel een aanloop nodig. “DANCING IN THE DARK”, de eerste single, verscheen op 3 mei 1984, bereikte in de Nederland de Top 40, maar reikte niet hoger dan de 31e plaats. In mei 1985 werd de single opnieuw uitgebracht en mede door de videoclip werd het een nummer 1 hit. In Amerika was het overigens meteen een succes met een 2e plaats in de Billboard Hot 100. Daar werd “COVER ME”, een aanstekelijke uptempo track als opvolger uitgebracht, dit in tegenstelling tot ons land. Daar werden “I’M ON FIRE”(nummer 1 in de Top 40), ‘BORN IN THE U.S.A.” (nummer 10), “GLORY DAYS” en “MY HOMETOWN” op single uitgebracht. Het album gaat met het titelnummer rauw van start, met een tekst die vraagtekens zet bij de rol van de Amerikanen in de Vietnam oorlog. Daarna “COVER ME” en het vrolijke “DARLINGTON COUNTY”, met een prachtrol voor Little Steven, die de 2e stem verzorgt. Het uptempo “WORKING ON THE HIGHWAY’ wordt gevolgd door door de midtempo song “DOWNBOUND TRAIN”, dat een prachtige melodie heeft. Na de ballade “I’M ON FIRE” volgen 3 aanstekelijke uptempo songs, “NO SURRENDER”, “BODDY JEAN” en het met prachtige orgelpartijen versierde “I’M GOIN’ DOWN”. De laatste 3 tracks zijn de hits “GLORY DAYS” (waarin Springsteen mijmert over het verleden), het zeer dansbare “DANCING IN THE DARK” en “MY HOMETOWN” waarin een rol voor zijn vader is weggelegd, maar waarin hij ook refereert aan de rassenrellen in zijn woonplaats Freehold Borough New Jersey, eind jaren ’60. De mix van Bob Clearmountain zorgde voor de sound die het goed zou doen op de radio en dat er hits gescoord zou worden. Het is een klassieker in alle vormen, kwaliteit van de songs tot en met de verkoopcijfers, want tot op heden zijn er wereldwijd meer dan 30 miljoen exemplaren van verkocht.

Born in the USA was in commercieel opzicht een erg succesvol album. Het verschil met de rustige voorganger Nebraska had niet groter kunnen zijn. De E-Street Band is weer opgetrommeld en dat heeft hier geresulteerd in een opmerkelijk stevige rockplaat vol met topsongs.

Van de grote hit Born in the USA ben ik nooit zo weg geweest en ook het poppy Dancing in the Dark heb ik altijd maar matig gevonden als ik het vergelijk met andere songs van The Boss. Dat zijn dan ook de enige reden dat dit album geen maximale score van mij krijgt, want de rest van het songmateriaal is prima. Andere hits als Cover Me en het ingetogen My Hometown zijn erg eigentijds, terwijl minder bekende nummers als Bobby Jean, No Surrender en Downbound Train daar niet of nauwelijks voor onderdoen.

Samen met zijn doorbraak Born to Run is dit album naar mijn mening het meest bepalend geweest voor de loopbaan van Bruce Springsteen. Het minder bekende Nebraska blijft echter mijn persoonlijke favoriet, met name vanwege de verhalende teksten en omdat ik zijn stem in de rustige nummers nog beter vind.

Het is, met nieuw werk van Bruce in aantocht, helemaal niet gek oude albums alvast weer eens uit de mottebollen te halen. Om in te draaien.

Vreemd genoeg vielen mij juist tracks op, die niet destijds alle aandacht hebben gekregen. Maar wel het album behoorlijk gaande houden, in de juiste flow.

Downbound train, No Surrender, Bobby Jean.
Of deze tracks evenwel tot eenzelfde soort van succes zouden hebben geleid in de hitlijsten als I'm on fire en Dancing in the Dark waag ik te betwijfelen.

Dan heeft de Boss blijkbaar een betere hand van kiezen gehad, eentje die heeft geleid tot een immens succes van Born in the USA. Maar zelf vind ik I'm on fire en My hometown niet het sterkste werk op dit album.

Ik vroeg mij, juist ook gebaseerd op deze kaskraker, alleen af of Bruce zich niet eens kandidaat zou willen stellen voor het Amerikaanse Presidentschap, als lid van de Democratische partij. Jongen van het volk.
Lijkt mij een eitje.

Mijn eerste album van The Boss. Bruce Springsteen zal ik mij altijd blijven herinneren als een van de favoriete artiesten van mijn moeder, maar het werk dat ik zelf al van hem ken heeft mij ook al zolang als ik me kan herinneren weten te bekoren. Het werd tijd om eens wat meer van deze man te beluisteren.

Ik heb het album op tijd van twee dagen al drie maal beluisterd en dat is toch wel een goed teken. Singles Born in the U.S.A., I'm on Fire en Dancing in the Dark kende ik al en die staan ook nog steeds als een huis, maar ik zou ze toch niet als mijn favorieten willen bestempelen. Die eer gaat uit naar nummers als Bobby Jean, Glory Days en My Hometown, al mag gezegd worden dat ik tijdens het beluisteren geen enkel nummer neig over te slaan. Ik vind ze stuk voor stuk erg prettig. Instrumentaal steken de nummers uitstekend in elkaar, maar waar ik met name van houd is Springsteen's schrijfstijl in zijn songteksten. Ik zag elders al de term 'verhalend' vallen en dat is precies de benaming waar ik tijdens het luisteren ook aan dacht. Heel mooi! Bij vrijwel ieder nummer op het album (misschien op de singles na) speelt een kleine film in mijn hoofd af, hetgeen zeker niet gebruikelijk is.

Born in the U.S.A. is een album dat ik met een gerust hart in de toekomst vaker kan opzetten. Reken maar dat albums als The River en Born to Run nu nog meer mijn interesse hebben gekregen.

4,5*

Mijn waardering voor het nummer is enorm gegroeid tijdens Pinkpop 2012 en Nijmegen 2013. Ik stond in de pit, de bassen en drums dreunden onder mijn voeten en voelde ik in mijn hele lichaam. Dan ervaar je echt de woede en kracht van Born In The U.S.A.

En terecht! Maar dat is ook maar mijn mening.

Niet mijn favoriete album van the Boss,dat is voorlopig nog steeds Nebraska (heb er nog een paar te gaan),maar mag het nog met regelmaat graag opzetten.Vooral tijdens een lange rit blijft Born in the U.S.A. het toch erg goed doen.
Dat deed het destijds ook aan de kassa,het werd Bruce Springsteen's grootste commercieel succes met gigantische hits als I'm on fire,Dancing in the Dark en het titelnummer.Vooral bij de laatste twee verschoof de sound van de Rocker uit New Jersey flink in de richting van de bombastische stadionrock met pop invloeden.Gelukkig gold dat grotendeels niet,voor zijn ook hier weer vaak prachtige teksten over de dagelijkse 'struggle of life' van de meesten onder ons.Het zijn dan ook de songs waarin dat het vaakst en beste naar voren komt die voor mij de hoogtepunten van Born in the U.S.A. opleveren.
Met name Downbound train,Cover me en I'm goin' down zijn hier hoogtepunten en vormen samen met de twee voortreffelijke rustpunten I'm on fire en My Hometown het geraamte van de plaat.Downboundtrain reken ik dan gelijk maar tot één van de beste nummers die Springsteen ooit opnam.
Dat is dan wellicht niet het geval betreffende het hele album maar een sterke rockplaat met enkele uitstekende uitschieters houden we hier toch zeker wel aan over.

Bruce Springsteen was de favoriete artiest van mijn vader en zodoende ben ik eigenlijk voor een stuk mee opgegroeid met The Boss. Mijn vader had in de loop der jaren zijn collectie wel vervangen van LPs naar CDs maar Born in the U.S.A. had hij om de een of andere reden nog altijd op LP. Geen idee waarom maar ik heb vandaag de dag alleszins de collectie aangeslagen en waar dan beter starten bij dit album? Het heeft gewoon iets heerlijks om een plaat op te leggen en na wat gekraak dan meteen die heerlijke drum van het titelnummer te horen. Ik heb me nooit echt met specifieke albums van The Boss bezig gehouden en daardoor verbaast het me ook wel hoeveel van zijn bekendste nummers hier op zijn terug te vinden. Natuurlijk Born in the USA zelf maar ook Cover Me, I’m On Fire, Glory Days en Dancing in the Dark (met die geweldige videoclip met Courteney Cox natuurlijk!) zijn in de loop der jaren uitgegroeid als heuse klassiekers in zijn oeuvre. Dan zou je kunnen denken dat de rest van het album wat opvullers zijn maar niets is minder waar. Darlington County met zijn aanstekelijke sha la la is toch ook ongetwijfeld één van mijn favorieten. Afsluiten wordt er gedaan met het ingetogen My Hometown en hoewel dat een nummer is dat qua stijl wat anders is dan de voorgaande 11 nummers, is het toch het ontbrekende puzzelstuk dat alles mooi in elkaar laat passen.