The Clash - London Calling (1979)

Ik heb het licht gezien. Ooit vond ik hier, op drie nummers na, helemaal niks aan, maar nu ik het opnieuw beluisterd heb klinkt het eigenlijk best goed. Ik was van plan hier iets van 3 of 2,5 sterren aan te geven, maar dat zijn er 4 geworden.

Verhoogt naar een 4,5. Misschien ben ik door de zon wat beïnvloed, maar dit is gewoon echt prachtig. Het zal me niets verbazen als deze ooit zijn gezicht nog eens laat zien in mijn top 10.

Koop ik deze cd vandaag, stop ik hem in m'n cd-speler, zet hem op nummer 6 en na 1 minuut luisteren denk ik; dit is Spanish Bombs toch niet? Blijkt dat de vrouw achter de balie Combat Rock in het hoesje heeft gedaan ipv London Calling

Anyway, dit is een leuk album, met Spanish Bombs als uitschieter voor mij, maar ik ken het album net dus dat zullen er wel meer worden.

Had ik ooit met een spelletje. Kocht ik Super Smash Bros. Melee, kreeg ik Super Mario Sunshine.

Sinds enkele dagen heb ik deze plaat eindelijk fysiek in mijn bezit. Ik ben er erg blij mee, want The Clash is toch zo'n band die ik al vrij lang waardeer, net als Ramones. The Clash vind ik persoonlijk nog wat beter, omdat hun muziek veelzijdiger is. Daarvan is deze plaat toch wel een schoolvoorbeeld, zou ik zo zeggen. Een wirwar aan stijlen, meesterlijk vermengd door Strummer en kornuiten. Deze gaat gewoon weer m'n top 20 in!

4,5 sterren

I'm Not Down ! Samen met London Calling veruit het beste nummer op dit album, dat einde vooral . Een van de mooiste nummers ooit gemaakt.

Perfect popalbum eigenlijk.
Vind het niet echt erg punk. Veel verschillende stijlen en nummers die erg goed inelkaar zitten.
Zitten een paar matige nummertjes verstopt, maar het geheel is ijzersterk.
5 sterren een van de beste dubbelalbums allertijden.

Is ook geen punk. Het wordt gewoon vaak zo genoemd, omdat het oorspronkelijk een punkband was, maar de band had zich hier al behoorlijk ontwikkeld.

Inderdaad. Vergelijk deze plaat maar eens met het debuut.

Al zit er wel degelijk nog steeds punk tussen, al is het niet meer zo veel.

Opeen boterham zit tussen brood en beleg ook nog wel boter (margarine of halvarine); dat maakt die boterham nog niet per definitie tot een boterhap of vette hap.

Nou scheelt het dat jij rock-genen hebt, maar ik moet de punk hier toch echt heel ver zoeken; ik hoor hier meer straight rock (&roll): Cadillac bijv; en reggae (Guns of Brixton) dan punk. Dit is een redelijk complete stijlkaart van wat The Clash vermag - begin jaren 80 was er geen witte band die zo reggae kon spelen als The Clash (check Black Market Clash met het fameuze Armagiddeon Time en Bank Robber); al had PIL Jah Wobble die geweldige baslijnen neerlegde.

Dit album is een album met meerdere stijlen inderdaad, waarbij het voornamelijk gewoon rock (en ook roll) is. Ook reggae hoor je er wel in terug. Toch vind ik het nummer London Calling best wel punk.

Mwah, vooral gewoon een sterk rocknummer. Meer rock dan punk.

Bis gewoon een strak gespeelde 3/4 maat; nix nie 1-2-3-4, 1-2-3-4, go-go-go-go denk White Noise - Stiff Little Fingers - punk werd in 79 al veel sneller en harder gespeeld dan The Clash ooit had gedaan, luister maar naar de tweede generatie punkbands als UK Subs of GBH - veeeel harder.

@MM

Op dit album verlaat The Clash dan ook grotendeels het punkpad, naar mijn bescheiden mening. Het etiket punk is op deze dubbelaar eigenlijk niet meer van toepassing !

Ik citeer even uit een recensie in 1979 :

Songs vol vragen en antwoorden van één van de eerste punkgroepen, die uiteindelijk als laatste door de eigen limieten heengebroken is.

En :

Te vinden op dit album :

Rebel-songs, racisme, verzet, pop, rock, ska, 70-ies soul, of rockabilly vol roots en lol.

Punk is toch voornamelijk een schijt aan de wereld houding?

@DR :

Ja, heb je gelijk in. Maar in het begin van de punktijd, was de muziek ook echt punk.

Later werd punk meer een "stijl" van leven. Of zoals jij zegt inderdaad : een houding.

Deze week in het forumtopic 52 essentiële klassiekers uit de pop/rock geschiedenis. (zie hier)

Artikel uit de krantenbijlage Metro van De Morgen, verschenen in de rubriek De Cultuurkenner in 1999(!!!):

The Clash scoorde acht jaar geleden haar grootste hit toen Levi´s 'Should I Stay or Should I Go' voor een reclamespotje gebruikte. Het was een postuum succes want in '85 verscheen de laatste plaat van deze punkers. The Clash was niet de meest spraakmakende punkgroep - The Sex Pistols gingen met die eer lopen -, maar wel de beste. Het kwartet bestaande uit Joe Strummer, Mick Jones (beiden zang en gitaar), bassist Paul Simonon en drummer Topper Headon debuteerde in '77 met een titelloze elpee, waarop ook 'White Riot' prijkte, een van dé archetypische punksongs. Al vanaf de eerste plaat bleek dat The Clash geen muzikale oogkleppen draagt, zo bevat de langspeler een cover van reggaeman Junior Murvin. Maar pas op haar derde elpee, de dubbelaar Londen Calling toonde de groep haar stillistische verscheidenheid: rockabilly ('Brand New Cadillac'), reggae en ska ('Wrong 'Em Boyo' en 'Rudie Can't Fail') of jazz en blues ('Jimmy Jazz'), het kwartet draaide er zijn hand niet voor om. Ook het nihilisme van veel punkers was niet aan de Britten besteed. Of het nu een verwijzing was naar de Spaanse Guardia Civil, een uithaal naar consumptiekapitalisme of het machtsmisbruik van de ordekrachten, The Clash liep geen open deuren in. En actie voeren was voor de heren zeker niet synoniem met defaitisme. Londen Calling staat twintig jaar na datum nog altijd als een huis, en dat kan niet van elke punkplaat gezegd worden.
(bron: De Cultuurkenner, DM, 1999)

In reactie daarop (na hernieuwd beluisteren):

Ik vind London Calling een intelligent album, getalenteerde musici, aantrekkelijke muziek. Dat The Clash inderdaad het punkpad hier heeft verlaten en met een veelzijdig, tegen gitaarrock aanleunend, spitsvondig album komt, toont aan dat zij ontegenzeggelijk meer in hun mars hebben.

Maar. Er gaat veel kracht verloren door de enorme lengte van het album. Ik kan mij voorstellen dat, als je er geen genoeg van kunt krijgen, het album ook niet lang genoeg kan duren. Ik had 40 minuten echter ruim voldoende gevonden. Dat had niet alleen de aantrekkelijkheid maar ook de toegankelijkheid behoorlijk verhoogd.

Dat heeft ook een beetje te maken met de met de zang van Joe Strummer, die in de verte wat weg heeft van Ray Davies en Bob Geldof. Ik hang daar een 'neutrale' mening aan, wat neerkomt op niet goed en niet slecht en dan is 65 minuten lang.

Ik heb mij vandaag nog een andere vraag gesteld: kan dit album anno nu nog dezelfde betekenis hebben voor nieuwe koper als dat het deed voor de mensen die het kochten, en dus ook de aanhangers van The Clash, in 1979?

In 1979 was de tijd helemaal rijp voor dit album. Politieke bewegingen, revoluties, bezuinigingen en Margareth Thatcher, kortom, er gebeurde veel in die tijd waar dit album (en meer albums van The Clash) over gaat en waar het album ook uit voortkomt.

Zou het nu nog dezelfde betekenis kunnen hebben? Generatiegenoten van mij weten nog wie de Sandinistas waren, als het tenminste goed is. Maar weet de jeugd daar nog van en kan daarom London Calling nog wel dezelfde betekenis hebben?

Het is een boeiende vraag, maar ik heb hem bij mijn gedachten over dit album toch maar niet willen beantwoorden. Ik ken het antwoord namelijk en daarom heb ik alleen de muziek willen beoordelen. En dan slaagt de Clash toch redelijk, zelfs met vlag en wimpel.

Mijn generatie, generatie Einstein schijnen we te heten (volgens een klasgenote ware wij eerder de Generatie Nix van de middelbare), had die een London Calling? En hoe reageren wij nu op dat album, als de kiem voor de Arctic Monkeys en dat indie-gerammel van tegenwoordig? In retrospectief gaat deze oude lul van 19 jaar oud terug naar de muziek die hij luisterde toen die uitkwam tussen 2007 en 2009 (respectievelijk dertig jaar na het debuut van The Clash en het verschijnen van London Calling).

Nu denk ik geregeld dat onze muziek minder politiek is geworden, dat we een stuk idealisme missen vanwege de grotere welvaart en inmiddels ook de individualisering van de samenleving. Complete apathie als het aankomt op de landelijke politiek onder het achttiende levensjaar is bepaald geen zeldzaamheid; pas als men de stemgerechtigde leeftijd bereikt wordt er nagedacht over waarop te stemmen. Maar waar zijn wij groot mee geworden? Niet met enorme werkeloosheid en no future, maar is het tijdsbeeld wel zo belangrijk?

De titel van het album stamt al uit de Tweede Wereldoorlog: de BBC Worldservice zou zichzelf in bezette landen aankondigen met de legendarische woorden “This is London calling”. Dit soort informatie heb ik overigens moeten achterhalen, het is geen parate kennis, maar het wijst er wel op dat The Clash ook niet bepaald een “right here, right now”-band was, maar dat men ook over het nodige historische besef beschikte. Verwijzen naar iconen uit de jaren ’50 als Vince Taylor, Montgomery Clift en Elvis (waarmee men zich in een lange traditie van jeugdcultuur plaatst) en naar de Spaanse Burgeroorlog (en goed zo, Joe, dat heb je goed onthouden van Lorca) verstevigen dit vermoeden nog eens.

Maar laten we naar de actualiteiten in ’79 gaan: de al eerder aangehaalde werkeloosheid, rassenconflicten en milieuzorgen, zo ver liggen ze niet meer van de 17-jarige van nu af, laat staan het ronduit beangstigende vooruitzicht dat je volwassen zal moeten worden en verantwoordelijkheden moet dragen.

Ook Lost in the Supermarket, een protest tegen de consumptiecultuur, is nog altijd actueel. Had het debuut I’m So Bored With the U.S.A. en moesten de jongeren van de Britten horen dat de VS mooi klote was, nu zijn het de Amerikanen zelf die ons dit vertellen. In 2007 verscheen het album Neon Bible van Arcade Fire, waarop het nummer Windowsill staat:
“I don't wanna live in my father's house no more
I don't wanna fight in a holy war
I don't want the salesmen knocking at my door
I don't wanna live in America no more”

Als Joe Strummer een Amerikaan in de jaren ’00 was geweest, had hij hetzelfde gezegd. Nu kan het protest tegen de ontzagwekkende invloed die de Verenigde Staten al sinds de Tweede Wereldoorlog op de wereld uitoefent, vaak uitmonden in leeg protest, maar was punk destijds altijd zo genuanceerd? Het nummer Popular Culture van dEUS bekijkt deze enorme invloed (ook van andere landen overigens) vanuit het perspectief van de Europeaan, maar de echte tendens lijkt tegenwoordig de Amerikaan, die zo zelf bored with the U.S.A. is, te zijn.

Een toch vrij politiek geladen album als “Dear Science” van TV on the Radio (’08) is destijds onthaald als een Grote Plaat, type Sign ‘o’ the Times, maar waar die perfecte schets van het tijdbeeld te vinden is, geen idee, daar zijn de teksten te abstract voor. Concrete politieke uitspraken en ideeën over de Zeitgeist zijn bij hen te vinden in de interviews. Nu lijkt het met sterk dat het over dertig jaar als meesterwerk erkend wordt, maar mocht men via dat album de Zeitgeist en de politieke situatie van de jaren ’00 proberen te achterhalen, dat gaat niet lukken.

Dat is op en met London Calling zeker niet het geval, hoewel enig historisch besef een pre is om de plaat te luisteren, maar soit, historisch besef is altijd welkom. Dat ook absoluut de muziek niet achterblijft op de boodschap mag ook geprezen worden: politieke pamfletten hebben nog nooit zo opwindend en funky geklonken als op dit album, laat staan dat ze zo tot meezingen uitnodigen.

Erg mooie plaat, er zit erg veel energie in. De stem van Joe ligt me wel.
En de gitaarsound klinkt gewoon erg lekker. Mijn favoriet is het titelnummer. 4,5*

Rock/ Punk is inderdaad niet de juiste benaming voor dit plaatje. Ik hoor ska, ik hoor funk, ik hoor -ok- een vleugje rock, ik hoor rockabilly (..), ik hoor een vleugje jazz (met wat fantasie).. Kortom; ik hoor de vernieuwers van de punk.

The Clash is nooit écht punk geweest, hoewel ze dat imago wel graag wilde hebben in hun beginjaren. Maar daarvoor is hun muzikaliteit nou eenmaal te groot, hun creativiteit valt buiten de perken van punk.

Eigenlijk is dit album te vergelijken met The White Album van The Beatles. Ellendig lang, maar met enkele pareltjes. The Beatles die wat op de experimentele toer gaan, iets wat The Clash hier ook doet.

Twee minpunten; de lengte van het album dus (net als met The White Album) en de afsluiter. Oorspronkelijk was het geloof ik ook de bedoeling dat de afsluiter Revolution Rock zou zijn, op één of andere manier klopt het zo niet.

Maar goed, verder mag dit album in geen collectie ontbreken om een cliché er uit te gooien.

4*

Mooie woorden Deren!
Alleen: ellendig lang? een uur en 4 minuten, dat valt best mee toch? Vooral vergeleken bij Sandinista, die is pas écht te lang. Voor mij lijkt deze plaat altijd veel korter dan die 64 minuten. En wat vind je verkeerd aan Train in Vain? Ik heb het zelfs als één van mijn favorieten aangevinkt.

Ja nou, op zich als losstaand nummer heb ik er niet eens veel op tegen. Het is alleen geen echte afsluiter imo. Heeft eigenlijk dus minder met het nummer an sich te maken.

Ach, het is eigenlijk gezwets van me. Heb altijd wel wat te zeuren.

Ik ben meer van de korte albums, vandaar. Als ze nou 5 nummers hadden geschrapt, was het kwalitatief beter denk ik. Maar ja, dat zeg ik; laat mij maar zeuren, het is gewoon een prima album verder.

Ik ben erachter! Heb even in het boekje gebladerd en daar staan dus alle songteksten in behalve Train In Vain. Waarschijnlijk zal het daar door komen.

Ik ben het eigenlijk wel met Deren eens; als de plaat van 'London Calling' tot en met 'The Guns of Brixton' had gelopen, was het wat mij betreft een 5* geweest. 'Wrong 'em Boyo' is een sterk nummer, maar net teveel een breukmoment dat laat zien dat de zeven nummers erna wat te zwak en minder interessant zijn, waarna 'Train in Vain' een terugkeer is naar de kwaliteit van de eerste helft, maar ja, dat kan het einde net weer niet redden. Ik ga een halfje lager zitten denk ik.

Ik vind het ook een plaat met pieken en dalen. Vooral dat gekokketeer met reggae en ska trek ik slecht, hoewel Guns of Brixton voor mij dan weer een van de betere nummers is.

Zou ik toch maar eens naar The Clash - Black Market Clash (1980) luisteren - oorspronkelijk een 10" met 9 tracks; o.a. Armagideon Time en dubversies- imo een van de beste blanke reggae-uitvoeringen. Tenzij je natuurlijk niet van reggae houdt, in welk geval er maar optie is: gele kaart

Reggae verzandt snel in maniertjes en clichés. Ik heb het ook nooit begrepen waarom menig blanke een Bob Marley-stemmetje opzet als hij reggae placht te zingen; gelukkig maar dat Joe dat niet deed.