menu

Miles Davis - Kind of Blue (1959)

mijn stem
4,37 (1243)
1243 stemmen

Verenigde Staten
Jazz
Label: Columbia

  1. So What (9:25)
  2. Freddie Freeloader (9:49)
  3. Blue in Green (5:37)
  4. All Blues (11:35)
  5. Flamenco Sketches (9:25)
  6. Flamenco Sketches [Alternate Take] * (9:32)
  7. On Green Dolphin Street * (9:48)
toon 2 bonustracks
totale tijdsduur: 45:51 (1:05:11)
zoeken in:
avatar van Mjuman
Tribal Gathering schreef:
Mwah, ik vind het een beetje een huis, tuin en keukenjazzplaat. Ik ben absoluut geen expert op jazzgebied maar deze klinkt zo'n beetje zoals je mag verwachten van een jazzplaat.

Ik heb ook Sketches of Spain en Bitches Brew van Miles en die vind ik toch stukken mooier / spannender dan deze. Het is allemaal wel goed gespeeld natuurlijk, maar toch......

Hier word ik nou zooooo verdrietig van; if it ain't you're thing, refrain from saying annoying things". De jury is in overleg en we wachten op de uitspraak!

Ik 'axe' toch ook niet Van 'the' Man. Ik heb een brede muzieksmaak, maar voor mij is deze periode van Davis top! Sketches is van ca. 62 en "Bitches Brew" (heerlijke risk-avondjes op de Van Ostadelaan) is van '70 en completely different.

Huis-tuin-en-keuken jazz - be real man; ik noem toch Morisson ook geen 'turf-troubadour'! Hij staat hier ook op de plank - en we toasten wel eens.

Aha, de voorzitter van de jury meldt zich, met de uitspraak: een collectieve gele kaart voor de stammenbijeenkomst!

BTW: complete sessie met Coltrane, zes cd's, voor een vriendenprijs o.a. bij Amazon (ca 30 euri)

avatar van Tribal Gathering
3,0
Sketches is van 1960 dus maar 1 jaar na Kind of Blue. Hij is inderdaad compleet anders maar toch wel uit hetzelfde tijdperk.

Waarom zou ik niet mogen zeggen dat ik deze niet erg speciaal vind ? Het is niet zo dat ik zit te trollen en hem 1 ster geef. Het zou wel erg saai worden als iedereen maar op de Kind of Blue-Love Train zou meeliften.

Ik vind het trouwens prima als mensen Van the Man een Turf Troubadour noemen (leuke vondst wel). Een beetje beeldspraak op zijn tijd maakt het allemaal wat leuker om te lezen.

avatar van Mjuman
Mijn referentie is: The Complete Columbia Studio Recordings [Box set] en daar zit "Sketches of Spain" in, met alternate takes en zo.

Niet speciaal vinden (en dat zeggen), prima; gewoon nog eens draaien - ik vind het een groeiplaat.

De kwalificatie - die ik niet ga herhalen - anders moet ik mezelf ook een kaart geven, vind ik NIET prettig en niet uitnodigen tot een gedachtenuitwisseling, want daar gaat het toch om; id'n uitwisselen en nieuwe platen/muziek opdoen. Iemand over z'n **** rijden is geen kunst.

Maar goed, je laatste kwalificatie was en stuk reëeler. Overigens is ook de periode '65 - '68 (het kwintet) een boeiende. En momenteel zijn de sets de helft van wat ze waren.

En de "Love Train"is van de O-Jays.

avatar van vin13
5,0
Kind of blue is voor de mensen die het onder hun huid laten kruipen en geinfecteerd worden door de mood, je voelt het of je voelt het niet.
Met zulke platen heb ik geen drugs nodig.

Nicci
Tribal Gathering schreef:
Sketches is van 1960 dus maar 1 jaar na Kind of Blue. Hij is inderdaad compleet anders maar toch wel uit hetzelfde tijdperk.

dat de plaat uit hetzelfde tijdperk is, zegt in dit geval niet zoveel. Sketches is een andere plaat. de meeste muziek is van Gil Evans; de bezetting is heel anders en (zoals de titel al aangeeft) wilde men een spaanse klank aan de muziek meegeven.
Je opmerking "Kind of Blue klinkt zoals je van een jazz-plaat mag verwachten" is in zekere zin wel begrijpelijk. Deze plaat is zo'n klassieker dat hij inderdaad jazz (deels) gedefinieerd heeft. En dus klinkt dat (bijna 50 jaar na dato) herkenbaar.
Vindt overigens maar eens een plaat uit 1959 die hetzelfde geluid heeft. Bill Evans Trio komt in de buurt, maar dat is dan ook weer niet zo heel vreemd, want die man speelt mee op Kind of blue.

avatar van Mjuman
Mijn referenties zijn: deze

en Miles Davis/Gil Evans "Complete Columbia Studio Recordings"

De eerste beslaat de periode van 1955 - 1961 en de tweede die van 1958 - 1962 (opnamen t/m eind '61).

Ik heb deze complete sets gekocht om twee redenen: de kwaliteit/uitvoering (van de opname) en de compleetheid. Om met het laatste te beginnen: ik was het zat om steeds weer 'ander' materiaal te kopen (in de aanbieding) en te ontdekken dat ik een groot deel al had.

Voor de geluidskwaliteit is Rudy van Gelder verantwoordelijk geweest - wat een meesterschap. Die box was niet goedkoop, maar bevat dan wel 4 -5 albums; ik vind het muzikaal meesterschap van Trane en Davis imponerend en bijzonder om te horen hoe ze zich door de 'groove' heen vlechten. "So What"is en blijft een klassieker en ik vind het ook boeiend om te horen hoe iemand als Ronny Jordan (die was zo'n 10 jaar geleden errug hip) zo'n nummer aanpakt.
En verder onderschrijf ik de woorden van Nicci; en van die combi in die box met "Sketches of Spain" vind ik dat album nou net het minst interessante, want geen eenheid en een beetje gezocht. Ik vind "Quiet Nights" en, verrassend, "Porgy & Bess" sterker. Zoals ik al zei, momenteel zijn die boxjes in andere vorm uitgebracht en heel betaalbaar; dus als je wat euri kan missen....

Nicci
Porgy and Bess is 1 van de sterkere albums 'van' Miles Davis. Heel erg mooi gedaan.

avatar van unaej
3,5
‘Kind of Blue’, het is een plaatje waar we als prille jazz-liefhebbers allemaal wel onze intieme verhouding mee gehad hebben. Het integere klankenpalet van Evans en Miles openbaart zich als muziek die vanuit het hart komt, terwijl Adderley en Coltrane meer pit in hun solo’s leggen. En met Chambers en Cobb hebben we ons meteen een voorstelling gemaakt van wat een jazzy continuo eigenlijk moet voorstellen.

Maar wat hebben (zelfverklaarde) doorwinterde jazz-fans nog aan de plaat waarmee het ten dele allemaal begonnen is? Chambers en Cobb durven al snel gaan vervelen, en van Adderley, Coltrane en Evans is er beter werk te verkrijgen dan hun milde bijdrages hier. We moeten het dus stellen met de grote Miles Davis, die inderdaad een absoluut hoogtepunt bereikt; in die zin dat zijn geheel eigen, breekbare timbre hier als nooit tevoren volledig tot wasdom komt. Zijn subtiele solo’s zijn op een bepaalde manier ontzettend plechtstatig, bijna noodlottig zelfs. En het zachte diminuendo waarin ‘Kind of Blue’ zich langzaam naar het magistrale ‘Flamenco Sketches’ sleept, sluit perfect aan bij deze ode aan de tederheid van de ‘blue notes’.

Op ‘Kind of Blue’ werd een nieuw soort jazz uitgevonden (of toegepast, die discussie wil ik niet meer voeren), zonder het substantiële gevoel dat zo eigen is aan ‘jazz’ te verloochenen. Daarom alleen al kan de tand des tijds dit meesterwerk nooit inhalen: ergens zijn Miles en zijn intieme kring nog steeds actueel, gelijk in wat voor jazz-context we tegenwoordig ook floreren. En om diezelfde reden blijft zelfs de melomaan die zoekt naar extreme vernieuwing met een merkwaardig soort respect spreken over deze mijlpaal – want iedereen is er wellicht een beetje schatplichtig aan...

avatar van Mjuman
="(...) Maar wat hebben (zelfverklaarde) doorwinterde jazz-fans nog aan de plaat waarmee het ten dele allemaal begonnen is? (...)

Op ‘Kind of Blue’ werd een nieuw soort jazz uitgevonden (of toegepast ...Y

Birth of the Cool misschien gemist? Begint het nieuwe leven niet met de geboorte? Of zijn we niet 'cool'?

avatar van unaej
3,5
Ah, het hele "modal jazz"-verhaal, of heb ik dat nou weer verkeerd begrepen? Ik wil er vanaf...

avatar van Mjuman
(Even een opmerking: volgens mij was gisteravond laat hier nog meer commentaar te lezen)

"Modal Jazz" - zegt mij ook niet zo veel. Het gaat ten slotte om de muziek. Als je kijkt naar de kwaliteit en de uitvoering van jazz voor '53 is BOTC wel een mijlpaal: in de remastered versie klinkt 'ie nog heel warm en actueel. In zekere zin is KOB ook een mijlpaal te noemen, net als Sketches of Spain, of Quiet Nights en dan ga we verder de plaat met Mademoiselle maupin (ff titel ontschoten en die ligt niet hier), Bitches Brew en zo kunnen we nog doorgaan.

Ongelofelijk wat een variëteit die man in zijn muziek heeft aangebracht, wat een veranderingen. Ieder kan zijn eigen ding eruit halen; als ik een iemand moest tippen die niets van Davis had en een paar flappen wilde neerleggen zou ik als eerste de box met deze plaat aanraden: Complete Columbia Recordings 1955 - 1961.
Momenteel - ingewijzigd formaat - de helft van wat ik ervoor heb neergelegd; maar worth every penny!

avatar van unaej
3,5
Zeker, ik wil niet ontkennen dat 'Birth of the Cool' ook een mijpaal geweest is, maar 'Kind of Blue' was dat op een andere manier (met betrekking op de "modal jazz" dus). Bovendien vind ik Miles hier rijper klinken, maar dat is persoonlijk.

En een plaat met 'Mademoiselle Maupin'? Je bedoelt toch niet het album 'Filles de Kilimanjaro', met het schitterende 'Mademoiselle Marby'?

avatar van Mjuman
Jazeker, ik bedoelde inderdaad deze
Daarop staat "Mademoiselle Marbry" - o, o, wat sfeervol!

Ter info: de andere titel is inderdaad ook een meesterwerk (literair), van Théophile Gautier. Confusion, confusion (ook een titel en een mooi nummer)!
Over BOTC: ik probeer me zo voor te stellen hoe dat in '53 was toen die plaat in feite vanuit het niets kwam - moet echt voor velen een soort openbaring zijn geweest.
Als je overigens die foto's ziet van KOB-sessie van alle musici: waren echt wel hele 'cool dudes'.

avatar van unaej
3,5
Mjuman schreef:
Ter info: de andere titel is inderdaad ook een meesterwerk (literair), van Théophile Gautier. Confusion, confusion (ook een titel en een mooi nummer)

Ah, we leren bij.

De versie op de 'In a Silent Way'-box komt trouwens van die 'Filles de Kilimanjaro'... De box bundelt in feite gewoon de elektrische experimenten van Miles, vanaf de eerste creaties (zoals 'Mademoiselle Marby') tot en met de schitterende 'In a Silent Way'-sessie... Maar dat hoef ik je wellicht niet te vertellen.

avatar van Mjuman
Mijn cd-speler boven lustte 'em (gewone cd, maar lang) niet ("disk not finalized"), maar nu draait ie vanaf de pc.

Ik kan altijd goed nadenken en schrijven bij Davis - Betty Marbry: wat een timing en frasering van Shorter en Corea samen met Davis.

Gauw verder!

Nicci
Mjuman schreef:
Birth of the Cool misschien gemist? Begint het nieuwe leven niet met de geboorte? Of zijn we niet 'cool'?

Birth of the Cool sluit veel meer aan bij wat op dat moment verwacht werd in Jazz. Kind of blue was een breuk met wat daarvoor gebeurde. Of ik heb iets gemist.

avatar van Mjuman
Tja, dat hangt er een beetje van af, wat je als uigangspunt hanteert. Voor Birth of the Cool staat hier 1957 als releasedatum, terwijl dat in feite januari 1949 is. Als je van het juiste jaartal uitgaat, is de plaat heel bijzonder in zijn context.

Het album markeert het debuut van Miles Davis als bandleider; er werd deels gebruik gemaakt van een "slower and softer sound". BOTC betekende volgens sommigen: "it started a whole new style of jazz music" en "a transition". Dit leidde o.m tot het onstaan van een West Coast Jazz (Dave Brubeck, Gerry Mulligan, Chet Baker).

Wil je e.e.a. teruglezen? Een belangrijk deel van de info vind je: hier

KOB betekende een andersoortige verandering: het creatieve proces vond in de studio plaats en niet vooraf. Davis gaf de musici kregen minimale instructies zoals ook te horen is in de audiofragmenten die op de Complete Columbia Recordings, deze, staan.

Nicci
Waar hangt het van af?

avatar van Mjuman
Waar wil je instappen? Zowel 1949/1950 (BOTC) als 1959 (KOB) markeren dus breekpunten - tenminste in mijn ogen.

Ik kwam hier terecht in reactie op een uiting van Tribal Gathering:
"Mwah, ik vind het een beetje een huis, tuin en keukenjazzplaat. Ik ben absoluut geen expert op jazzgebied maar deze klinkt zo'n beetje zoals je mag verwachten van een jazzplaat."

En op unaej, die over KOB schreef: "Maar wat hebben (zelfverklaarde) doorwinterde jazz-fans nog aan de plaat waarmee het ten dele allemaal begonnen is?"

Over de eerste opmerkling lijkt mij voldoende gezegd te zijn; en die tweede haakt weer aan op de vraag waar je het allemaal wilt laten beginnen/veranderen. En dan is, denk ik, 1949 - Davis start als bandleider- een belangrijk jaar.

Nicci
ik wist niet dat de opnames van Birth of the cool al van '49 dateerden. dat maakt het inderdaad een ander verhaal.

LoveStoned
Hele relaxte jazz. Vooral 'So What?' is erg verslavend...
Maar om dit nou het beste jazzalbum te noemen...

avatar van korenbloem
5,0
Voor mij is het wel een van de betere jazz albums.
Maar wat is jouw favoriet

avatar van Schizophrenia
5,0
En BAM, toen was daar de klik.
Een heerlijk jazz album die ik weer tussen mijn jazz toppers kan stoppen. Ik heb mijn zoektocht weer verder gezet, en ik moet toch eerlijk bekennen dat ik steeds meer een band krijg met jazz muziek.

Over dit album, moeilijk te omschrijven. Maar ik vind dat er een hele mooie sfeer op hangt met een prachtig piano spel van volgens mij een van mijn andere jazz favorieten Bill Evans. Natuurlijk is ook het geweldige trompet spel van Mr Davis himself aanwezig.

wat ik overig zo knap gedaan vind is dat hij je,
op het ene moment weet hij je te ontroeren, en op het andere moment sleept hij je mee naar zijn vrolijke bui! Het raakt me dan ook behoorlijk. En dat vind ik nou altijd het moeilijkste aan muziek om te omschrijven.

Ik heb dit eigenlijk nog nooit eerder gehad met muziek.
Maar het bevalt mij geweldig! Een compleet nieuwe ervaring voor mij dat jazz. Eerst dit album nog even plat draaien en dan maar verder met bitches brew ook van miles. Ook heb ik hier nog a love supreme van coltrane liggen. met als afwisseling nog maar even Waltz for debby...

Er komt weer een mooi muziek jaar aan!

avatar van Carolaah
4,0
ahhh, wat een heerlijke plaat .. Laat die sax maar spelen en lekker pianootje op de achtergrond.. en dan de jazzy drums.. Hmmm

Very nice.. Heerlijke zondagplaat ook eigenlijk wel, ondanks dat het nu zaterdag is je weet wat ik bedoel..

avatar van HiLL
4,0
Adderley? Coltrane?

avatar van vin13
5,0
voltazy schreef:
de 'sax' van wie?

Julian Cannonbal Adderley behalve nr3 dat is John Coltrane en de Trompet is een zekere Miles Davis.

voltazy
dat snap ik, dit is een van m'n favoriete albums
m'n vraag was aan carolah
maar ik verwijder het wel even om verwarring te voorkomen

tevens klopt het niet wat je zegt,
adderley speelt op elk nummer alto, behalve op het 3de en coltrane op elk nummer tenor.

avatar van Paalhaas
5,0
voltazy schreef:
maar ik verwijder het wel even om verwarring te voorkomen

Ja, kijk, en nú snap ik er dus niks meer van.

voltazy
ik creëer graag verwarring

avatar van Mjuman
Daarom zitten er ook boekjes bij voor mensen die kunnen lezen én luisteren.

Gast
geplaatst: vandaag om 11:30 uur

geplaatst: vandaag om 11:30 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.