menu

White Lies - To Lose My Life... (2009)

Alternatieve titel: To Lose My Life or Lose My Love

mijn stem
3,66 (739)
739 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Rock
Label: Fiction

  1. Death (5:01)
  2. To Lose My Life (3:10)
  3. A Place to Hide (5:02)
  4. Fifty on Our Foreheads (4:22)
  5. Unfinished Business (4:19)
  6. E.S.T. (5:04)
  7. From the Stars (4:03)
  8. Farewell to the Fairground (4:18)
  9. Nothing to Give (4:12)
  10. The Price of Love (4:39)
  11. You Still Love Him * (3:22)
  12. Black Song * (3:47)
  13. Taxidermy * (3:17)
  14. Nothing to Give [Demo Version] * (4:12)
  15. The Price of Love [Demo Version] * (3:44)
  16. Death [Crystal Castles Remix] * (4:47)
  17. Farewell to the Fairground [Yuksek Remix] * (4:21)
  18. To Lose My Life [Filthy Dukes Remix] * (5:42)
toon 8 bonustracks
totale tijdsduur: 44:10 (1:17:22)
zoeken in:
avatar van deric raven
5,0
Dat zeg ik ook nergens.

avatar van Boris1
3,0
Naast de typerende zang kom je anders ook niet veel verder. Het is toch overduidelijk dat waar Joy Division en Interpol veel introverter zijn (waartussen overigens ook veel verschillen zijn te benoemen) er bij Editors en White Lies een lading bombast overheen gaat waar je u tegen zegt en de productie volledig gladgetrokken is. Inderdaad, meer Ultravox etc. dan JD en daarom voor mij een stuk minder interessant. Bovendien vind ik Editors en White Lies ook gewoon niet geloofwaardig, maar dat is meer een persoonlijk gevoel.

avatar van deric raven
5,0
Duidelijk geformuleerd, en ik snap je argumenten.
Al heb ik een andere mening.

khonnor
Boris1 verwoordt het heel goed. Hoewel ik de vergelijking tussen JD en Interpol ook een beetje scheefgetrokken vind. Interpol is vooral sinds Antics veel poppier dan JD. Ze werken in hun nummers ook graag naar een climax, die wel veel minder bombastisch is uitgewerkt dan bij Editors of White Lies. Geen enkel JD nummer heeft eigenlijk een echte climax. JD songs zijn veel meer gebaseerd op een enkele groove, een geniale baslijn en simpel, droog en uiterst effectief drumwerk. Keyboards en gitaren lijken er enkel om de songs wat kleur te geven. Bij Interpol, Editors en White Lies zijn de gitaren en, vooral bij de laatste twee, de keyboards veel belangrijker. Zij leggen als het ware het bombastische sausje op de maaltijd...

Soit. Het bombastische en pseudo-emo gebleir van Editors en dit puberale White Lies laat ik met veel plezier aan me voorbij gaan. Vooral de eersteling van Interpol vind ik vrij geniaal (combo van sterke songs, lekkere droge productie en een lekker kille sound). En JD is buiten categorie. JD is een stijl op zich´...

avatar van deric raven
5,0
Zonder Joy Division zouden heel veel bandjes niet eens bestaansrecht hebben.

pretfrit
Spuit 11 geeft ook nog even gas..

Ik snap de hele Interpol, Joy Division vergelijking ook niet. Volgens mij is er sprake van massaal nakletsen van vooral engelse muziekpers (u weet wel die mannen die denken dat alles met Beatles begonnen is en met Joy Division geeindigd)

Interpol klinkt mij meer als een kruising Bruce Springsteen / Velvet Underground...of andersom zo u wilt

avatar van Mjuman
pretfrit schreef:
Spuit 11 geeft ook nog even gas..

Ik snap de hele Interpol, Joy Division vergelijking ook niet. Volgens mij is er sprake van massaal nakletsen van vooral engelse muziekpers (u weet wel die mannen die denken dat alles met Beatles begonnen is en met Joy Division geeindigd)

Interpol klinkt mij meer als een kruising Bruce Springsteen / Velvet Underground...of andersom zo u wilt


De band of degene die verantwoordelijk is voor de communicatie over/de postionering (marketingterm) van de band heeft dat altijd gecultiveerd: bandfoto's uit de perskit (zie o.m. de recensie in Platomania), de achterzijde van de lp-hoes heeft een strakke stylering die ook aan de stylering van Unknown Pleasures doet denken - dat heb ik al eens eerder gezegd; je zou dat ook kunnen zien als een 'eerbetoon' en de Engelse muziekpers speelt uiteraard ook een rol.

pretfrit
Mjuman schreef:


De band of degene die verantwoordelijk is voor de communicatie over/de postionering (marketingterm) van de band heeft dat altijd gecultiveerd: bandfoto's uit de perskit (zie o.m. de recensie in Platomania),


ik wil je best geloven mjuman, maar heb je daar ook bewijs van in de vorm van een linkje ...ben er wel benieuwd naar.

toch hoor ik het niet zo. Waar JD "kaal en koud" klinkt Daar klinkt Interpol groots episch en bombastisch (hoort Springsteen) de strakke herhalende opjagende ritmesectie en vlakke (of donkere) zang met gitaarsausje vind ik dan weer Velvet Underground uhm..achtig

Om on topic te blijven: White Lies mist de diepgang. Popie Jopie versie van alle eerder genoemde bands.

avatar van Mjuman
pretfrit schreef:
!!! citeert Mjuman
"De band of degene die verantwoordelijk is voor de communicatie over/de postionering (marketingterm) van de band heeft dat altijd gecultiveerd: bandfoto's uit de perskit (zie o.m. de recensie in Platomania), !!! einde citaat

ik wil je best geloven mjuman, maar heb je daar ook bewijs van in de vorm van een linkje ...ben er wel benieuwd naar.

toch hoor ik het niet zo. Waar JD "kaal en koud" klinkt Daar klinkt Interpol groots episch en bombastisch (hoort Springsteen) de strakke herhalende opjagende ritmesectie en vlakke (of donkere) zang met gitaarsausje vind ik dan weer Velvet Underground uhm..achtig

Om on topic te blijven: White Lies mist de diepgang. Popie Jopie versie van alle eerder genoemde bands.


Ik heb even gekeken en mijn post was van 7 februari - daar verwijs ik naar de Platomabia van eind januari geef ik ook een eerste opinie.

Dit is de de recensie van Platomania (24/1), echter geen foto.

Dit is een van de foto's uit de perskit; als je de JD-foto in het tubestation (de naam daarvan wordt angstvalliggeheim gehouden) kent,snap je wat ik bedoel. En verder styling van achterzijde beide albums (sorry geen foto's gevonden - maar simpel in de platenzaak te vergelijken) 'vertoont verwantschap' al kan je twisten over de mate.

avatar van Boris1
3,0
We gaan toch hopelijk niet bands vergelijken omdat 1 of ander persmapje vergelijkingen trekt tussen die en gene. Ik vertrouw liever mijn oren...

avatar van Killeraapje
4,5
Los ervan of vergelijkingen terecht zijn of niet. Ik vind dat The White Lies voor deze tijd een heel goed debuut hebben afgeleverd. Het is een plaat die me raakt en ik vind dat het alleraardigst in elkaar zit. Laat ons toch eerlijk zijn je kan toch slechtere voorbeelden hebben dan alle bands die hier worden genoemd. Nee, vollgens mij wordt dit een grote band.

avatar van Boris1
3,0
In dat laatste zou je zo maar gelijk kunnen krijgen, maar dat wil niet zeggen dat dit een geweldige band is (overigens zullen de heren live nog wel het een en ander moet bijspijkeren). Genoeg voorbeelden van populaire bands met veel succes maar weinig inhoud. Hier suggereert men veel inhoud door te zingen over grote thema's, muzikaal geinspireerd door voorbeelden uit de jaren tachtig en glad geproduceerd om zo ook het huidige alternatieve 'hit'publiek aan te spreken. Niks mee mis, maar laten we White Lies niet groter maken dan ze zijn.

Wat een gezeik allemaal.......

3,0
pretfrit schreef:
(quote)


toch hoor ik het niet zo. Waar JD "kaal en koud" klinkt Daar klinkt Interpol groots episch en bombastisch (hoort Springsteen) de strakke herhalende opjagende ritmesectie en vlakke (of donkere) zang met gitaarsausje vind ik dan weer Velvet Underground uhm..achtig


Interpol klinkt wat mij betreft nergens bombastisch en zelden episch. Als je naar nummers als Evil en Narc luistert, hoor je ook het sterke herhalings element van een sterke riff of goede baslijn. Interpol en Joy Division lijken in heel veel opzichten inderdaad niet op elkaar. Interpol is toch minder duister, met meer afwisseling en het klinkt zeker wel wat grootser. Toch vind ik deze band ook niet passen bij de zwaar gitaargeorienteerde White Lies en Editors. Ik heb bij deze bands nog nooit gelet op het drumwerk of op de opbouw in de nummers, simpelweg omdat die niet zo interessant zijn. Naar Interpol en JD nummers kun je keer op keer focussen op een ander element, of de wisselwerking tussen deze elementen bestuderen. Daarom dus dat ik vind dat deze bands meer in elkaars straat liggen. De meest eerlijke (maar minst bevredigende) oplossing zou zijn een interval met links White Lies, rechts Joy Division en ergens rechts van het midden Interpol.

avatar van Snowblood
5,0
Gister voor 't eerst gezien op de Lowlands uitzending. En wat mij opviel was dus wel: 'wat lijkt dit veel op Interpol'

Klonk wel goed overigens.

avatar van Silver
Erg leuke band natuurlijk,maar de zanger kon op Lowlands toch echt meer zen best doen,want soms kwam die toch redelijk vals uit de bocht wat jammer was.

Silver schreef:
Erg leuke band natuurlijk,maar de zanger kon op Lowlands toch echt meer zen best doen,want soms kwam die toch redelijk vals uit de bocht wat jammer was.


Live zijn ze gewoon zwaar onder de maat, heeft niets met hun best doen te maken.

Lost Highway
Dat kan ik niet beamen, ik zag ze begin dit jaar in een klein zaaltje een zeer sterk optreden geven.

avatar van My Addiction
3,5
Vind dit beter als ik in het begin dacht want eerst vind ik death een zaag nummer maar nu hou ik er erg van. Vind dit wel een leuke cd, ook de stem van de zanger vind ik echt mooi om naar te horen, zowat een unieke stem dat die man heeft, vrij laag ook. Mooi debuut van White Lies, beter als verwacht met uitschieters Death, Farewell to the fairground en A Place To Hide.

avatar van Nicolage Rico
4,0
Ik snap al die negatieve reacties niet. Het lijkt op Editors, oké. Het is iets minder dan Editors, oké (minder sterke melodieën/refreinen). Maar het is goed genoeg. Er staan een aantal prachtsongs op, zoals het ondergewaardeerde Fifty on Our Foreheads.

Ik ben benieuwd vanavond als ik ze zie in het Gofferpark.

avatar van Mjuman
idd is deze discussie redelijk vermoeiend. Voor alle duidelijkheid: ik heb dit op vinyl. Waar het mij om ging is dat bij de lancering/positionering van de band (zo heet dat in marketing-termen) zorgvuldig een beeld is gecreëerd dat ergens aan doet denken - "nudge, nudge, wink wink, say no more".

Ik vermeldde daarbij: de perskit (jawel belangrijk onderdeel van de communicatie) met de foto die gebruikt is bij veel recensies. Daardoor wordt ahw een anker gecreëerd: het is namelijk niet mogelijk een foto met een bepaald beeld te gebruiken zonder consequenties: dat beeld zal zich nestelen in het brein van de lezer/kijker - hoe 'onbewust' ook (bij de een sterker dan bij de ander). Daarnaast noemde ik noemde de styling van de achterzijde van het album (cd en lp); beide zijn een duidelijke verwijzing (again nudge). Ik heb nergens in 1 op 1 muzikale vergelijking met JD gemaakt. Dit is wat er op 7/2 over zei:

"het klinkt niet gek, maar daar heb ik - vrees ik alles - mee gezegd. Ik vind het erg vluchtig en poppy. Ik hoor veel: Sound (keyboards), Joy Division (qua drum sound dan, + beetje New Order), beetje Bell Hollow. Ik hoor er ook erg veel US 'new wave' in: m.n. Cars. Oja en bij tijd en wijle ook een beetje als een met Prozac volgestopte Killing Joke - Echo heb ik er amper in teruggehoord - en dat herkende een recensent erin.

Ik vrees dat het mij te vluchtig, vlak en oppervlakkig klinkt "

Daar sta ik in hoofdlijnen nog steeds achter - al draai ik de plaat nog steeds en ik vind 'em goed in het gehoor blijven liggen - ik zal 'em daarom weer terugzetten op 3,5*. Voor alle duidelijkheid: het is een goede plaat, maar imo is het geen echte pottenbreker. Veel plezier vanavond. Als ik de kans krijg, zou ik ze ook wel eens willen zien, in een kleine venue.

avatar van rkdev
4,0
Mjuman schreef:
Veel plezier vanavond. Als ik de kans krijg, zou ik ze ook wel eens willen zien, in een kleine venue.

Zag ze op Pinkpop in de tent, en het stond als een huis. De hele tent ging uit zijn dak. Ik vrees dat het vanavond minder zal zijn aangezien het dan minder zal knallen en dus minder indruk zal maken dan in een afgeschermde ruimte.

Overigens vind ik het album (inclusief artwork) super ! Ja, het is niet bijster origineel, maar als het goed in elkaar steekt heb ik daar niet zo'n moeite mee.

Lost Highway schreef:
Dat kan ik niet beamen, ik zag ze begin dit jaar in een klein zaaltje een zeer sterk optreden geven.


Ik heb klein podium Lowlands, Paradiso en de tent op Pinkpop gehad en de eerste keer hoop je nog dat het toeval is, maar niet dus, geeft niet, zat andere leuke bands, alleen jammer dat dit dan wel populair wordt en de andere leuke bands een stuk minder snel opgevist worden, want het zou wel eens leuk zijn om met plezier naar de radio te kunnen luisteren.

avatar van rkdev
4,0
Ik denk dat (willie) en ik niet op dezelfde golflengte zitten. Ik weet nog niet wat hij gisteren van WL vond, maar ik vond ze geweldig. Ik was bang dat ze het geweldige optreden van Pinkpop niet konden herhalen voor zo'n groot pubiek, maar niks was minder waar. Vanaf de eerste noten van opener Farewell to the Fairground speelde de broekies een strakke, goede set. Ze hebben wederom overtuigd.

rkdev schreef:
Ik denk dat (willie) en ik niet op dezelfde golflengte zitten. Ik weet nog niet wat hij gisteren van WL vond, maar ik vond ze geweldig. Ik was bang dat ze het geweldige optreden van Pinkpop niet konden herhalen voor zo'n groot pubiek, maar niks was minder waar. Vanaf de eerste noten van opener Farewell to the Fairground speelde de broekies een strakke, goede set. Ze hebben wederom overtuigd.


Ik heb ze gisteren uiteraard niet gezien, de enige reden voor mij om de afgelopen 2 dagen naar het Goffertpark te komen zou Flaming lips geweest zijn.

Ach ja broekies, leuk dat je jong bent, maar je moet het wel even waarmaken en dat doen ze in mijn ogen totaal niet, vorig jaar op London calling genoeg broekies gezien die het niet helemaal waarmaakten (Bombay bicycle club bijvoorbeeld), maar zij waren nog acceptabel, WL gewoon heel erg slecht. Strak is bij lange na niet het eerste wat bij mij opkomt, Porcupine tree, Interpol, Arctic monkeys (om even wat bekende voorbeelden te noemen), die spelen strak.

En hoe vaker ik de nummers van dit album hoor, hoe vergankelijker ik ze ga vinden. Waar ik toch ergens nog wat diepgang hoopte te ontdekken of misschien zelfs wel wat groei is het toch meer een asymptoot geworden; de eerste keer pakt het je nog wel, maar bij een tweede keer blijft er veel minder van over en langzaam verdwijnt het complete gevoel bij dit album.

Gister was ik dus bij het concert van Coldplay. Dan wil je, je favoriete band het liefst als eerste horen, maar dan komt daar ineens White Lies.
Een band waar ik nog nooit van had gehoord; en dan ineens die lage stem...is dat op de cd eigenlijk ook zo?
Want ik vond het geweldig Ha! Eindelijk weer wat nieuws en vooral waar ik meer van wil horen!

Dus ga maar eens het schijfje aanschaffen

avatar van reptile71
Ik weet niet hoe ze live zijn, maar op de cd zingt hij anders ook behoorlijk hoog hier en daar.

Als je nou White Lies gemixt wil hebben met Coldplay zou je ook deze eens kunnen proeven.

avatar van aerogp1
4,0
reptile71 schreef:
Ik weet niet hoe ze live zijn, maar op de cd zingt hij anders ook behoorlijk hoog hier en daar.

Inderdaad, hij kan zowel hoog als laag prima meekomen, ook live kwam dat goed naar voren, donderdagavond in de Goffert.

Lost Highway
Laat ik even een lans breken voor White Lies. Ik schrijf immers niet voor één of ander politiek correct blad, dus laten we dit maar doen.

Death wist me meteen te charmeren, niet in het minst omwille van de zeer getalenteerde zanger Harry McVeigh. Hier en daar doet hij me denken aan Ian McCulloch van Echo & The Bunnymen. De opbouw, donkere baslijnen en stevige climax maken dit toch wat iets dat naar mijn gevoel binnen een tiental jaar als topsong zal/mag erkend worden. De mijmeringen van een man met vliegangst werden nog nooit zo fraai op muziek gezet.

To Lose My Life vertelt het verhaal van een ouder wordende man die beseft dat partners meestal niet samen komen te gaan. Hier horen we voor de eerste keer het typsche White Lies recept, sinistere synths in de strofes en een meer gitaar georriënteerd refrein. En wat voor een refrein! Mag het duidelijk zijn dat dit bandje weet hoe een song te schrijven? De titeltrack is meteen al straffer dan eender welk Franz Chief nummer. Het trucje met de vocals aan het einde is simpel maar doeltreffend.

A Place To Hide begint met wat Factory geroffel, tot heer McVeigh (alweer) zijn levensvragen op ons loslaat. Deze song doet mij terugdenken aan 11 september, de paniek en hoe wij Westerlingen een aantal uur gedacht hebben dat onze tijd gekomen was. Anne Clark zong in 'Poem For A Nuclear Romance' (1982/1983) over dreigende atoombommen, White Lies bezingt 25 jaar later de apocalypse met meer eigentijdse thema's; terrorisme/luchtaanvallen.

Fifty On Our Foreheads is een prachtsong. Thematisch niet bijster origineel -er bestaan immers voldoende songs over onze broeders aan het Front-, maar wat een mooie compositie. De Keyboards en voordracht doen mij vooral denken aan The Sound, met tekstflarden als Soldiers, untouchable en golden is de Sound link al helemaal niet meer weg te denken (The Sound - Golden Soldiers). Wie zei ook alweer dat White Lies tekstueel zwak is? Leg dit maar eens naast 95% van alle hedendaagse Stubru muziek en herzie die mening graag.

Unfinished Business is opnieuw raak, dat charmante orgeltje, het 505 gitaartje, en vooral (alweer) een killer refrein. De politiek correcte zeikhond heeft het met deze song, die flirt met een out of body experiance, al lang opgegeven, ik blijf echter genieten van de uitstekende songs.

EST is een goede song, maar voelt iets teveel aan als een herhalingsoefening van de eerste vijf (betere) songs. Niet meteen mijn favoriet op dit album.

From The Stars begint met het weerzien van een oude vriend op (jawel) een begrafenis! Als de band tekstueel iets subtieler was te werk gegaan, dan waren heel wat recensies ongetwijfeld heel wat positiever geweest. De intro heeft wel wat van JD's Atmosphere, het refrein wordt gedragen door repititieve drums. Song past uitstekende bij de vele regenachtige dagen in één of ander vergeten Brits stadje.

Farewell To The Fairground doet me qua tekst vooral hieraan denken :

YouTube - Iron Curtain - the condos (1983)

De Remember Rio (Killers) connectie is iets té opvallend.

Bij Nothing To Give wordt het pathos ook mij (het spijt me ten zeerste) iets teveel. Misschien ga ik ooit nog van dit nummer houden, maar voorlopig is dit me iets teveel 'over the top'.

Het album sluit af met het opmerkelijke 'The Price Of Love'. Wie bij voorgaande songs al aan Griekse tregadies of dramatische toneelvoorstellingen dacht, kan zich nu helemaal uitleven. Misschien kan iemand mij vertellen of dit verhaal op waargebeurde feiten gebaseerd is? Het is aan de luisteraar om te beslissen of we deze tekst 'dood'serieus of met een flinke dikke vette knipoog moeten opvatten.

Lange tijd stond ik vrij sceptisch tegenover dit album. Vandaag kan ik het niet meer ontkennen, ik vind dit een zeer fraaie plaat en bovenal vind ik het songmateriaal van deze jonge broekies bovengemiddeld sterk. Ik durf het vandaag wel zeggen dat ik White Lies een erg tof bandje vind. Wie volgt?

avatar van rkdev
4,0
Lost Highway schreef:
Ik durf het vandaag wel zeggen dat ik White Lies een erg tof bandje vind. Wie volgt?

ikke !! Kan me ook helemaal vinden in bovenstaande. Mooi geschreven.

Gast
geplaatst: vandaag om 00:02 uur

geplaatst: vandaag om 00:02 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.