Laat ik even een lans breken voor White Lies. Ik schrijf immers niet voor één of ander politiek correct blad, dus laten we dit maar doen.
Death wist me meteen te charmeren, niet in het minst omwille van de zeer getalenteerde zanger Harry McVeigh. Hier en daar doet hij me denken aan Ian McCulloch van Echo & The Bunnymen. De opbouw, donkere baslijnen en stevige climax maken dit toch wat iets dat naar mijn gevoel binnen een tiental jaar als topsong zal/mag erkend worden. De mijmeringen van een man met vliegangst werden nog nooit zo fraai op muziek gezet.
To Lose My Life vertelt het verhaal van een ouder wordende man die beseft dat partners meestal niet samen komen te gaan. Hier horen we voor de eerste keer het typsche White Lies recept, sinistere synths in de strofes en een meer gitaar georriënteerd refrein. En wat voor een refrein! Mag het duidelijk zijn dat dit bandje weet hoe een song te schrijven? De titeltrack is meteen al straffer dan eender welk Franz Chief nummer. Het trucje met de vocals aan het einde is simpel maar doeltreffend.
A Place To Hide begint met wat Factory geroffel, tot heer McVeigh (alweer) zijn levensvragen op ons loslaat. Deze song doet mij terugdenken aan 11 september, de paniek en hoe wij Westerlingen een aantal uur gedacht hebben dat onze tijd gekomen was. Anne Clark zong in 'Poem For A Nuclear Romance' (1982/1983) over dreigende atoombommen, White Lies bezingt 25 jaar later de apocalypse met meer eigentijdse thema's; terrorisme/luchtaanvallen.
Fifty On Our Foreheads is een prachtsong. Thematisch niet bijster origineel -er bestaan immers voldoende songs over onze broeders aan het Front-, maar wat een mooie compositie. De Keyboards en voordracht doen mij vooral denken aan The Sound, met tekstflarden als Soldiers, untouchable en golden is de Sound link al helemaal niet meer weg te denken (The Sound - Golden Soldiers). Wie zei ook alweer dat White Lies tekstueel zwak is? Leg dit maar eens naast 95% van alle hedendaagse Stubru muziek en herzie die mening graag.
Unfinished Business is opnieuw raak, dat charmante orgeltje, het 505 gitaartje, en vooral (alweer) een killer refrein. De politiek correcte zeikhond heeft het met deze song, die flirt met een out of body experiance, al lang opgegeven, ik blijf echter genieten van de uitstekende songs.
EST is een goede song, maar voelt iets teveel aan als een herhalingsoefening van de eerste vijf (betere) songs. Niet meteen mijn favoriet op dit album.
From The Stars begint met het weerzien van een oude vriend op (jawel) een begrafenis! Als de band tekstueel iets subtieler was te werk gegaan, dan waren heel wat recensies ongetwijfeld heel wat positiever geweest. De intro heeft wel wat van JD's Atmosphere, het refrein wordt gedragen door repititieve drums. Song past uitstekende bij de vele regenachtige dagen in één of ander vergeten Brits stadje.
Farewell To The Fairground doet me qua tekst vooral hieraan denken :
YouTube - Iron Curtain - the condos (1983)
De Remember Rio (Killers) connectie is iets té opvallend.
Bij Nothing To Give wordt het pathos ook mij (het spijt me ten zeerste) iets teveel. Misschien ga ik ooit nog van dit nummer houden, maar voorlopig is dit me iets teveel 'over the top'.
Het album sluit af met het opmerkelijke 'The Price Of Love'. Wie bij voorgaande songs al aan Griekse tregadies of dramatische toneelvoorstellingen dacht, kan zich nu helemaal uitleven. Misschien kan iemand mij vertellen of dit verhaal op waargebeurde feiten gebaseerd is? Het is aan de luisteraar om te beslissen of we deze tekst 'dood'serieus of met een flinke dikke vette knipoog moeten opvatten.
Lange tijd stond ik vrij sceptisch tegenover dit album. Vandaag kan ik het niet meer ontkennen, ik vind dit een zeer fraaie plaat en bovenal vind ik het songmateriaal van deze jonge broekies bovengemiddeld sterk. Ik durf het vandaag wel zeggen dat ik White Lies een erg tof bandje vind. Wie volgt?