menu

Arctic Monkeys - Humbug (2009)

mijn stem
3,82 (1057)
1057 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Rock
Label: Domino

  1. My Propeller (3:28)

    met John Ashton

  2. Crying Lightning (3:43)

    met John Ashton

  3. Dangerous Animals (3:24)

    met Josh Homme

  4. Secret Door (3:44)
  5. Potion Approaching (3:33)

    met Josh Homme

  6. Fire and the Thud (3:50)

    met Alison Mosshart

  7. Cornerstone (3:18)

    met John Ashton

  8. Dance Little Liar (4:44)
  9. Pretty Visitors (3:41)
  10. The Jeweller's Hands (5:43)

    met Josh Homme

  11. I Haven't Got My Strange * (1:30)

    met Josh Homme

  12. Red Right Hand * (4:20)
  13. Sketchead * (2:02)

    met John Ashton

toon 3 bonustracks
totale tijdsduur: 39:08 (47:00)
zoeken in:
avatar van aERodynamIC
3,5
Toen Whatever People Say I Am, That's What I'm Not op uitkomen stond was de hype rondom deze band al enorm groot en vond ik dat ik er niet onderuit kon om het album te beluisteren, wat zeg ik, blind te kopen bij verschijnen. Aanvankelijk vond ik het allemaal best aardig, niet wereldschokkend, maar leuk, zoals zo veel bandjes leuk zijn. Na redelijk korte tijd begon de klad er al snel in te komen en bleek het album een teleurstelling. Ik hoorde er de genialiteit niet in die bijna alle critici en ook zeer veel muziekliefhebbers er wel in hoorden.
Bij Favourite Worst Nightmare was ik dan ook behoorlijk op mijn hoede maar het was het nummer Brianstorm die er voor zorgde dat ik ook aan hun tweede begon met helaas weer dezelfde conclusie; mij deden deze apen blijkbaar niks en dan moet je het verder ook maar gaan laten in de toekomst.
Laat ik nu wel gecharmeerd zijn van The Last Shadow Puppets en ik zal er dan maar gelijk bij vermelden dat die cd de reden is om dan toch maar aan de derde Arctic Monkeys te beginnen.
Uiteraard is de sound gelijk herkenbaar en eerlijk is eerlijk: helemaal gillend gek zal ik er wel nooit van worden maar op de een of andere manier klinkt het nu allemaal wat volwassener en donkerder, ik zou haast zeggen wat origineler (wat niet echt het geval is want ze borduren voort op de voorgangers). Alsof die 'eigen sound' nu ook echt meer eigen klinkt, maar dat zal wel te maken hebben dat dit alweer hun derde is, en doordat ze nu wat meer de diepte in durven te gaan. Natuurlijk zal de leeftijd en ervaring in de muziekwereld nu een zeer grote rol spelen. Humbug komt wat bedachter over bij tijd en wijlen en dat levert het gevaar op gekunsteld te worden maar ze blijven daar net voldoende uit de buurt om de ergernis daarover weg te houden. Ik denk dat veel mensen dit album wat minder zullen vinden omdat het jeugdige enthousiasme van de voorgangers hier wat lijkt te ontbreken, maar daarvoor in de plaats blijven critici als ikzelf toch nog even aanwezig in de buurt van Arctic Monkeys die met Humbug nog steeds niet dat album afleveren waar ze mij volledig mee overtuigen, maar die er wel voor zorgt dat ik nu iets makkelijker naar ze kan luisteren. Voor mijn gevoel is dit momenteel dan ook mijn 'favoriet van de drie' maar voordat ik die conclusie echt definitief zal kunnen maken zal er nog even wat tijd overheen moeten gaan.
En wat mij betreft komt er ook snel weer een nieuwe van The Last Shadow Puppets

avatar van KidChino8
5,0
Arctic Monkeys zijn voor mij altijd een speciale groep geweest. Toen ze in 2006 met WPSITWIN afkwamen en een jaar later met FWN, vond ik dat ze een geheel nieuwe sound creërden. Om te zeggen dat ze dit weer doen op deze plaat is wat overdreven. Wat niet wil zeggen dat de plaat weer eentje is om in te lijsten..

De plaat begint, net zoals op de vorige twee albums met een knaller van formaat. My Propeller mag voor mij mee in het rijte van Brianstorm en The View From The Afternoon. Het onderwerp is hier wel vrij duidelijk denk ik..
Ook één van de drie nummers die niet door Josh Homme geproducet zijn, maar door James Ford.

Crying Lightning was voor mij instant love toen ik het hoorde in Januari op BDO, maar ik denk dat ik het even niet meer moet beluisteren, vermits het nu wel er veel wordt grijsgedraaid..

Bij Dangerous Animals snakt Alex duidelijk naar een meisje dat 'hard to get' speelt, waar hij niet lijkt bij te kunnen. Erg leuk om de lyrics hier vanbuiten te leren overigens.. (D-A-N-G-E-R-O-U-S A-N-I-M-A-L !)

Secret Door is een nummer dat voor mij wat in de lijn van Do Me A Favour staat, een lied waar je echt hoort dat Alex dieper gaat dan op andere nummers op de plaat. Erg leuk, de intervallen op het nummer van traag naar sneller.. Ook het enige nummer waar iemand anders dan Alex mee de nummer schrijft, nl: Jamie.

Potion Approaching is een nummer dat me iets minder aanstaat, toch wel een van de mindere Arctic Monkeys nummers vind ik persoonlijk.

The Fire And The Thud is een leuk nummer, waar we eigenlijk ook al de akoestische versie van kenden (die ik trouwens nog net dat tikkeltje beter vind). Ook leuk zijn de vocalen van Alison Mosshart van The Kills op het einde.

Cornerstone is, samen met Pretty Visitors, gedoemd om de tweede single van de plaat te worden. Perfect om ,net als Kings Of Leon met Use Somebody, een groter publiek aan te spreken.

Dance Little Liar is voor mij het beste nummer van de plaat. De mysterieuze muziek, maar de duidelijke tekst.

The Jeweller's Hands is weer een klasbak van een afsluiter, net als 505 en A Certain Romance en heeft ook de structuur van opbouw en climax als 505, What If You Were Right The First Time en If You Were There..

Ik kan al niet wachten tot de bsides worden gereleased !
(toch wel spijtig dat de Crying Lightning Single niet op een schijf wordt gereleased, maar enkel op Vinyl, maar wel leuk dat ze hem releasen via Oxfam..)

avatar van maerk
4,0
Humbug, het nieuwe album van de Arctic Monkeys, en het is een heerlijk album. Het album is iets anders, volwassener dan de vorige, maar toch is de stijl van de eerste herkenbaar. Humbug is iets somberder, maar dat bevalt me wel.

-My Propellor: Lekkere binnenkomer, dit nummer zet al meteen de toon van het album. Iets somberder dan je gewend bent van ze, maar het klinkt toch wel erg lekker. 4*

-Crying Lightning: Als je de bass in het begin hoort weet je al bijna dat dit een topper is. Instrumentaal geweldig, erg goede tekst en deed me een beetje denken aan de nummers op FWN. De riedeltjes zijn erg aanstekelijk, vooral dat gedeelte dat vlak voor de solo onder andere gespeeld wordt. Turner zingt hier prachtig, ik vind zoiezo dat die vent een erg speciale en mooie stem heeft. En die solo is me toch een knaller. Erg vet, origineel en dat geslide is echt killing voor je vingers. 5*.

-Dangerous Animals: Na Crying Lightning het beste nummer op het album. Het enige nadeel aan Dangerous Animals is dat hetzelfde deuntje 3 en halve minuut een beetje simpel is. Maar, dat deuntje is wel erg aanstekelijk en heerlijk om met je hoofd op mee te dreunen. De solo klinkt ook erg lekker. Erg lekker nummer. 4,5*

-Secret Door: Bijzonder nummer, maar het luistert wel lekker weg. Toch ben ik niet zo super enthousiast als de meeste hier. Een mooi nummer, maar toch mistte ik iets. Er had wel iets meer pit ingemogen. 4*

-Potion Approaching: Erg fijn nummer, alleen hier geldt hetzelfde als bij Dangerous Animals. Ietwat te simpel, er had wat meer afwisseling in gemogen. Het hoge piepgeluid dat je ergens hoort vind ik trouwens fantastisch, zo'n klein detail kan een nummer nog leuker maken. De bridge vind ik uitstekend. 4*/4,5*

-Fire and the Thud: Een wat minder nummer, maar Fire and the Thud wist me op het laatst toch nog wel te verrassen. Er wordt op het laatste veel goed gemaakt. 3*/3,5*

-Cornerstone: vond ik niet zo denderend. Heeft ook niet de feeling van de Arctic Monkeys vind ik, maar dat is mijn mening. Instrumentaal een klein beetje saai. 2,5*

-Dance Little Liar: Rustig nummer dat erg fijn wegluisterd. Maar er wordt een solo tegenaangegooid! Enorm lekker is dat zeg, als die gitaar, bass en drums zo tekeergaan na een rustig gedeelte. Dan komt dat gevoel van 'Yeah! dit is vet' ook om de hoek kijken. 3,5*

-Pretty Visitors: Een wat ruiger nummer en dat mocht ook wel. Vooral de zang van Turner vind ik mooi in dit nummer. Toch had ik ook hier weer wat meer variatie in van riedeltjes willen horen, want dit is ietsje te eentonig. Nog steeds een sterk nummer, daar niet van. 4*

-The Jeweller's Hands: Een wat tegenvallende afsluiter van een erg sterk album. 3*.

De nieuwe Arctic Monkeys bevallen me prima, al is dit album toch wat minder dan Favourite Worst Nightmare. Dit blijft toch een van mijn favoriete bands. Erg lekkere muziek, een eigen sound en met veel plezier en liefde gemaakt. Die nieuwe kapsels bevallen me trouwens ook wel. Alex ziet er goed uit zo en Jamie is heel erg veranderd zeg!

4*.

avatar van indie-nerd
5,0
Arctic Monkeys kunnen bij mij nog vrij weinig fout doen, zo vind ik de twee eerste albums helemaal geweldig. Ik was dus zeer benieuwd naar deze...en nog meer omdat er een totaal andere weg is ingeslagen.

Ik begin hem steeds vaker te luisteren, dus bloeien er omstebeurt weer nieuwe liedjes op als favorieten. Crying Lightning blijft natuurlijk een heerlijke single, maar Dance Little Liar en Pretty Visitors komen steeds meer boven drijven. 5*

Hopelijk hou ik hier nog wel even plezier van, net als de vorige albums...en met veel hoop voor een glorieuze toekomst voor de apen.

I-N.

avatar van otherfool
3,5
Het klinkt wel lekker en prima-de-luxe, maar ik zit nu al 3 jaar mee te gillen met When the Sun Goes Down en I Bet You Look Good... ergens vind ik het jammer dat ze nu een wat volwassener sound laten horen. Verder geen kwaad woord (en ik hoor na 3x genoeg groeipotentieel), maar toch.

Beste songs: Crying Lightning en Pretty Visitors.

avatar van Kaaasgaaf
3,5
Je zal maar Alex Turner heten. Een van de meest bejubelde songschrijvers van je generatie zijn, drie meesterwerken met twee totaal verschillend klinkende bands hebben uitgebracht (post-punk en garagerock met Arctic Monkeys, zwaar georkestreerde sixties-pop met The Last Shadow Puppets) en dan nog maar drieëntwintig lentes jong zijn. Jaloersmakend. En nu is er dan zijn vierde album, de derde met de 'poolapen'. De plaat heet Humbug, een woord dat veelvuldig gebezigd werd door Dickens' Scrooge en zoveel betekent als 'wat een nonsens!'. Scrooge zei het over Kerstmis. Waar zegt Turner het over? Misschien wel over de verwachting een plaat te moeten maken die van alle kanten klopt. Want in tegenstelling tot zijn voorgangers klopt Humbug eigenlijk van geen kanten. En dat werkt opmerkelijk verfrissend. Als Turner iets goed kan is het immers toch wel liedjes schrijven die klinken alsof je ze altijd gekend hebt. En dat soort perfecte songs zijn nauwelijks aanwezig op de nieuwe plaat. Waarschijnlijk had Turner zoiets van: 'Laat ik op zoek gaan naar wat nieuwe geluiden en invalshoeken, ook al betekent het wellicht dat mijn nieuwe album voor de verandering eens niet overal met schreeuwerig enthousiasme de hemel in geprezen wordt.' En het joch heeft natuurlijk gelijk. Josh Homme mocht het werkstuk produceren en zijn invloed is duidelijk terug te horen in de broeierige sfeer, de zompige zanglijnen en het lompe gitaarwerk. Soms klinken de nummers zelfs als een merkwaardige hybride tussen Arctic Monkeys en Queens Of The Stone Age. Opvallend genoeg blijken de twee sterkste songs van de plaat bij de drie enige tracks te behoren die juist níet door Homme, maar door vaste kracht James Ford geproduceerd zijn. Die nummers, Secret Door en Cornerstone, klinken al vanaf de eerste beluistering als heuse britpop-klassiekers, met prachtige melancholische melodieën en ijzersterke teksten. Het ene liedje heeft een hoog Morrissey-gehalte en het andere liedje doet aan de vroege Bowie denken. Geen verkeerde referenties lijkt me zo. Ze herinneren ons eraan wat een groots songschrijver die Turner toch is, voor het geval we dat even mochten vergeten. De rest van het album is onderhoudend, op momenten erg spannend en sfeervol, maar nergens echt beklijvend. Dat geeft niet. Deze artiest mag de tijd nemen zich verder te ontwikkelen, hij heeft immers nog een heel leven aan sterke platen voor zich. Het is mooi om getuige te mogen zijn van het groeiproces van zo'n sympathiek talent.

Bron: http://kasblog.punt.nl/

4,0
Ik geef dit album uiteindelijk dezelfde notering als Favorite Worst Nightmare. Het is een nieuw probeersel. Een band zou bijna niet anders mogen bij een derde album, dat zou zelfmoord betekenen. Toch hebben ze met de stoner-rock onvloeden op Humbug voor een interessante richting gekozen die ik van tevoren niet had in kunnen passen bij de springerige sound van het eerdere werk, maar die naderhand wonderwel blijkt te rijmen. Het zorgt voor spannende sfeervolle stukken die geen moment verslappen. Sterker, het zorgt voor enkele geweldige nummers die voor mij definitief bevestigen wat ik twee jaar geleden al zachtjes mompelde: Arctic Monkeys is één van de beste, meest originele bands van mijn generatie met de langste houdbaarheidsdatum. Bovendien laten ze met veel grotere regelmaat iets van zich horen dan mijn andere favorieten uit de 21ste eeuw so far, wat de prestaties alleen maar bewonderenswaardiger maakt.

Alex Turner geeft mij op momenten een brede glimlach terwijl ik denk: Hij flikt het weer hoor! Zoals meteen bij de eerste seconden My Propeller, of bij de climax van Crying Lightning. Of wat te denken van Secret Door. Absoluut mijn favoriet op Humbug. Een plaatje wat je nog niet eerder hoorde. De drumloop is fenomenaal. Cornerstone is het meest typische Arctic Monkeys nummer van de plaat. Het doet met eigenlijk nog het meest denken aan de b-kantjes van het vorige album: The Bakery of Too Much To Ask. Tegen het einde van het album komt de glimlach nogmaals terug bij het horen van Dangerous Animals en Pretty Visitors. Daarna bevindt zich het nummer The Jewellers Hands die ik ook langzaam beter begrijp.

Ondanks deze alinea's vol lof blijf ik steken op een viertal sterren. Op momenten (Dangerous Animals, Potion Approaching) wens ik niets liever dan nog een Secret Door, een Crying Lightning of een Pretty Visitors te horen. Het weliswaar interessante nieuwe geluid dat Humbug bevat brengt te weinig nieuwe elementen om mij echt omver te blazen na het tiental nummers. Als je mij vraagt: Is dit de goede weg voor Arctic Monkeys? Zeg ik: Nee! Dit is een leuk project, wat ik zeker nog heel vaak met plezier zal luisteren. Maar als ik vervolgens weer de gierende gitaar in Teddy Picker luister, of de geniale baslijn in Do Me A Favor, met die vlotte babbel van Turner erdoorheen, besef ik dat ze op voor hun volgende album eerst een stukje terug moeten naar hun basis, om vervolgens een andere weg in te slaan.

avatar van Sandokan-veld
4,0
Ok, even weer over Humbug mensen. De cd is namelijk gisterenmiddag in de brievenbus gedaan, en maakt op dit moment zijn eerste draaibeurten op mijn computer. Voor het geval er meerdere versies zijn, ik heb de kartonnen versie met tien nummers erop.

Het hoesje is, in het echt, mooier dan het lijkt op de internetafbeelding. De voorkant is trouwens een foto van de heren zelf, en ook in het boekje staan een aantal bandfoto's. Het lijkt wel een fotoalbum van hun vakantie in de woestijn.
'Who cares?', zullen de puristen onder jullie zeggen, maar in vergelijking met de ontwerpen van hun vorige platen vind ik dit een opvallend en noemenswaardig detail.
Ook opvallend (en fijn) is dat de band voor de eerste keer heeft besloten de fraaie teksten van Alex Turner af te drukken in het boekje.

Hiervoor kende ik Humbug al een aantal weken. Natuurlijk zou ik nooit op een illegale manier naar muziek luisteren, maar een of andere onverlaat had een aantal weken geleden al een illegaal gelekte kopie van de plaat in mijn brievenbus gedaan. Ik wilde deze natuurlijk meteen in de vuilnisbak gooien, maar ik gooide per ongeluk mis, waardoor het schijfje klem kwam te zitten in mijn speler. (En wat is jullie excuus?)

Nadat ik ze had gezien op Pukkelpop, besloot ik 'm pas weer te gaan draaien als ik het orgineel in mijn handen had (eerst natuurlijk die illegale kopie met koevoet uit mijn speler moeten wrikken...).

Ik weet niet of het door de luisterpauze komt of door het kwaliteitsverschil tussen van het internet geplukt en the real thing, maar Humbug klinkt helderder en gedetailleerder dan ik me kan herinneren.

De groep, die zich tot nu toe heeft onderscheiden met twee minuten durende, stekelige, alle kanten uit springende rockliedjes vond het duidelijk tijd om een andere kant uit te gaan. In meer uitgesponnen liedjes, weven de Arctic Monkeys hier geluidstapijten met gitaren, bas, toetsen en achtergrondzang die vaak flirten met jaren '70 rock en het woestijngeluid van (voornaamste) producer Josh Homme.
(Mensen die ontkennen de invloed van Homme op dit album te kunnen horen zijn echt gek: zoiets als Potion Approaching is pure QOTSA ten tijde van Lullabies To Paralyse.)
Deze geluidslagen zijn vaak spannend, meestal moeilijk te doorgronden, maar op lange termijn verdacht verslavend.

Behalve Homme laten ook the Last Shadow Puppets wel degelijk hun sporen na op Humbug. Soms letterlijk, zoals in de coda van Secret Door (U weet wel: 'fooools on parade...'), maar vooral in de manier waarop Alex Turner zingt: gevarieerder, met meer drama maar ook meer beheersing. Volwassener, zullen we dan toch maar zeggen (al is het wel te hopen dat die shoegaze-houding die hij op Pukkelpop liet zien een fase is, we zullen zien, we zullen zien 11 nov in de HMH).

De reden dat ik de drums nog niet heb genoemd, is omdat Matt Helders natuurlijk een eigen alinea verdient waarin zijn kont wordt gekust. Bij deze dus: Die roffel in het couplet van My Propeller! Die percussiegeluidjes in Dangerous Animals! Potion Approaching! Dance Little Liar! Verrek, de hele plaat is hij weer in topvorm.
Ik zeg hier niets nieuws voor de mensen die de band ooit live hebben gezien, maar als Turner het genie van de band is, dan is Helders de motor.

De liedjes op Humbug zijn meestal dik in orde, met als voorbehoud dat Turner zijn zangmelodiën vaker ondergeschikt maakt aan de muziek dan eerder het geval was. Sommige tracks komen daardoor als liedjes wat minder uit de verf terwijl ze op zich wel boeiend zijn om naar te luisteren (Dangerous Animals, Pretty Visitors). De sterkste tracks zijn wat mij betreft momenteel de slepende single Crying Lightning, het prachtig doorvoelde Dance Little Liar en het melancholisch groovende The Jeweller's Hands.

Maar wacht, ik heb ook nog (een beetje) kritiek. Allereerst dat de plaat een beetje te veel in midtempo blijft hangen. Misschien dat de sfeer van de plaat eronder had geleden als ze een Brianstorm- of View From The Afternoon-achtige track hadden toegevoegd, maar toch vind ik, na enige luisterbeurten, nog steeds dat de plaat soms op het randje van de lamlendigheid balanceert.

Een tweede punt, misschien tegenstrijdig met het eerste, is dat de groep buiten de sessies met Josh Homme nog extra nummers heeft opgenomen met vertrouwde producer James Ford. De drie tracks met Ford die op het album terecht zijn gekomen (My Propeller, Secret Door, Cornerstone) zijn op zich uitstekend, maar er spreekt toch iets uit van: 'laten we iets toegankelijkers maken, zodat mensen niet teveel op de proef worden gesteld.'
Gezien de koerswijziging is dit begrijpelijk, maar het had de AM gesierd als ze dat juist niet hadden gedaan, en ons als luisteraar helemaal in het diepe hadden gegooid. Vooral als je bedenkt dat alleen de sessies in de woestijn al meer dan twintig nieuwe tracks hebben opgeleverd. Humbug bestaat echter uit slechts tien tracks, omdat de band wilde dat alles zou passen op één lp.
De outtakes gaan we waarschijnlijk alleen horen als we ons blauw betalen aan singles en speciale uitgaves of *GASP* illegaal gaan downloaden (stuur me een bericht als je weet hoe ik eraan kan komen) (daar gaat m'n reputatie).

Ergens vermoed ik dan ook dat we de meest extreme en spannende dingen uit deze sessies nog niet hebben gehoord. Hiermee lokken de AM zelf de mening uit dat we hier met een 'overgangsplaat' te maken hebben van een groepje dat probeert een nieuwe richting te zoeken 'na de hype'.
Maar zoals ik al eerder heb gezegd op dit forum: de band verdient meer dan dat, en deze plaat verdient meer dan dat. Een stevige vier sterren om precies te zijn, neigend naar een halve erbij.

Ben je nog steeds aan het lezen? Zoek een baan! Nee grapje, bedankt voor het lezen. Vrede. Luister naar de Arctic Monkeys. Ik ben fan. De pers is fan. Puff Daddy is fan. En jij?

Een 'Humbug' is trouwens van oorsprong een Engels snoepje met een smakeloze buitenkant, zodat je er een tijdje op moet zuigen voordat je de zoete binnenkant proeft.

avatar van west
4,5
Coldplaying schreef:

Na een eerste luisterbeurt is meteen al duidelijk dat de Monkeys voor vernieuwing hebben gekozen, als album één en twee ( “What People Say I Am, Thats What I’m Not” en “Favourite Worst Nightmare”) de tienerjaren zijn, dan is Humbug de volwassene.
Aan alles merk je dat de Monkeys gegroeid zijn, de gitaar rifjes voelen meer gestroomlijnd aan en de teksten gaan een stuk dieper.
Bovendien is het album een stuk rustiger geworden, de eerste platen bliezen je als een adrenalinestoot door de songs heen, nu zijn er meer rustige dan up-tempo liedjes.


Bedankt voor je uitgebreide recensie. Echter, ik als toch wel fan van deze band heb mijn score toch met een 0,5je verlaagd. Dit album is net wat minder dan de eerste twee, gewoonweg omdat de composities over het geheel genomen wat minder zijn.

Het lijkt zo logisch om te schrijven dat the Monkeys gegroeid zijn, maar ik denk dat dit grotendeels niet opgaat. De band leverde een 'stunning debutalbum' af, waar alles al goed aan was. Dan kan je ook niet verder groeien, je kan het wel anders doen. Ik vind het logisch dat ze dat op dit derde album Humbug hebben gedaan. Ook is het logisch dat ze deels gebruik hebben gemaakt van de retrosound van the Last Shadow Puppets. Maar dat is anders muziek maken en dan heb je het niet over groeien.

Alex Turner barst van het talent, maar dat kon je gelijk op hun fantastische debuutplaat al horen. En dat kon je ook al horen aan de teksten. Sterker nog: op basis van de teksten van When the Sun Goes Down is zelfs een donkere mini film (Scummy Man) gemaakt en niet door de minsten.

Twee jaar geleden waren de concerten op basis van de eerste 2 albums echt fantastisch. Anderhalf uur gevangen in een machtige stoot van krachtige, soms subtielere rock, gevuld met heel veel sterke songs. Gisteravond werden daar de songs van Humbug aan toe gevoegd en verdwenen daardoor songs van de eerste twee albums. Het was gelijk een stuk(je) minder. Minder direct, minder raak, wat minder goed.
Let wel: Humbug blijft een erg sterk album, met voldoende (hele) goede songs, mooi gezongen, prima gespeeld. Maar na veel luisterbeurten vind ik het over het geheel genomen toch wat minder dan hun eerste twee albums, maar dat is bepaald geen schande.

avatar van stoepkrijt
4,0
Humbug was het eerste volledige album dat ik van Arctic Monkeys luisterde. Van de vorige albums kende ik alleen de singles en die waren me zo goed bevallen, dat ik besloot dit album te downloaden.

De eerste luisterbeurt viel me tegen. Het was totaal niet wat ik had verwacht en leek in de verste verte niet op de Arctic Monkeys zoals ik ze kende. Na een tweede luisterbeurt kwamen er toch wel wat leuke nummers bovendrijven: Dangerous Animals en Pretty Visitors. Niet de beste nummers van het album, maar wel twee die erg goed in het gehoor liggen.

In de maanden daarna heb ik de vorige albums van AM gedownload en die spraken me veel meer aan. Humbug verdween naar de achtergrond. Het was immers een veel slechtere plaat dan de eerste twee. (Volgens de meeste kiriteken dan, onder andere hier op MuMe.)

Na een tijdje kreeg ik toch weer verlangens naar Humbug. Toch maar weer een keertje proberen dus. Deze keer beviel het me stukken beter. Sterker nog: Het was gewoon een goed album! My Propeller en Crying Lightning zijn ook heerlijke nummers en Cornerstone was ineens ook mooi. Mijn stem werd verhoogd naar 4 sterren en dit album zou ik voortaan vaker gaan draaien.

Inmiddels denk ik dat het album genoeg 'gerijpd' is en dat ik nu pas echt weet hoe mooi dit album eigenlijk is. Nummers als Secret Door en Potion Approaching hebben eindelijk ook de waardering gekregen die ze verdienen en nu blijkt dat het album veel beter is dan ik aanvankelijk dacht. En of Humbug nou het beste of slechtste album van Arctic Monkeys is, daar doe ik geen uitspraken over. Humbug valt niet te vergelijken met hun vorige werk, dus dat ga ik dan ook maar niet doen. Wat ik wel doe is voor de laatste keer mijn stem verhogen: Naar 4,5 sterren.

avatar van Co Jackso
3,0
In een review van Sandokan-veld las ik het word lamlendigheid. Zo negatief wil ik niet zijn (en is die review trouwens ook niet), maar ik begrijp deze kritiek wel. Ik mis de uitbarstingen van Arctic Monkeys. Wel heb ik begrip voor de koerswijziging van de band. Iedereen heeft tenslotte het recht om te spelen wat ze willen, zonder de druk van een platenmaatschappij.

Voor mij pakt het niet geweldig uit, ik snap dan ook niet dat andere luisteraars dit als het beste album zien. Zelf beschouw ik Crying Lightning met afstand als het beste nummer van dit album, gevolgd door Cornerstone, Dance Little Liar en Pretty Visitors.

avatar van Zandkuiken
4,0
De straatschoffies zijn veranderd in romantici en het resultaat is bijgevolg minder opwindend dan de briljante eerste 2 platen. Toch weten de Monkeys mij ook te charmeren met hun veelgelaagde songs die duidelijk de groovy stoner-invloeden van Homme met zich meedragen. Een echte kraker als Fake Tales Of San Francisco zal je hier niet vinden, maar toch staan er op Humbug niks dan prima nummers.

Sterke plaat, maar geef mij toch maar de opgefokte jongens van de beginjaren. 4*

avatar van Ronald5150
4,0
Waar Arctic Monkeys op hun voorgaande twee platen vooral grossierde in aanstekelijke catchy songs met slimme hooks en breaks klinkt het geluid op "Humbug" anders. Het tempo gaat met grote regelmaat behoorlijk omlaag, en de energie heeft plaatsgemaakt voor een soort lome groove (in de goede zin des woords). Ergens zou je deze aanpak kunnen vergelijken met The Black Keys. En ik moet zeggen dat ook dit geluid me wel bevalt van de Arctic Monkeys. Het klinkt donkerder en dreigender, en het heeft een bepaald hypnotiserend effect. Laten we het erop houden dat de Arctic Monkeys hun sound verder hebben ontwikkeld. Ik kan niet zeggen dat ik de ene aanpak prefereer boven de andere, maar "Humbug" klinkt in ieder geval als een volwassen plaat.

Veruit het beste album van The Monkeys. Sowieso het album dat het minst op waarde wordt geschat in mijn optiek. Niet in de laatste plaats door de meesterlijke invloeden van genie Josh Homme, die de gave heeft om songs van enige substantie te voorzien.

avatar van Wowee Zowee
3,5
Zeker een van de betere albums van de Arctic Monkeys denk ik. Sterker geproduceerd dan de andere albums. Josh Homme heeft een goede invloed op de band wat resulteert in de welkome meer experimentele keuzes. Het recentere AM behaalt dit niveau zeker ook, maar qua optimale potentie uit de gehele band is dit wel de uitschieter.

avatar van deric raven
3,5
My Propeller heeft het duistere van Mark Lanegan, begrijpelijk met een Josh Homme achter de knoppen.
Misschien wel een stijlbreuk met hun eerste twee albums, maar ik ga mijzelf eens na.
Luister ik vier jaar lang naar dezelfde muziek?
Nee.
Blijkbaar was de behoefte groter om een andere richting op te gaan, dan blijven vast houden aan een succesformule.
Alex Turner zou vervolgens wel verder borduren op deze sound, en met The Last Shadow Puppets zich richten op een andere richting.
Eigenlijk vergelijkbaar als wat Damon Albarn van Blur ook deed.
Ook een frontman die in het begin wat schuchterder over kwam, en zich vervolgens profileerde in iemand die duidelijk de touwtjes in handen heeft.
Humburg is lomp en rauw, op latere albums zou er meer sensualiteit bij komen.
Een overgangsalbum, maar wel eentje met de juiste impact.

Gast
geplaatst: vandaag om 21:30 uur

geplaatst: vandaag om 21:30 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.