Ok, even weer over
Humbug mensen. De cd is namelijk gisterenmiddag in de brievenbus gedaan, en maakt op dit moment zijn eerste draaibeurten op mijn computer. Voor het geval er meerdere versies zijn, ik heb de kartonnen versie met tien nummers erop.
Het hoesje is, in het echt, mooier dan het lijkt op de internetafbeelding. De voorkant is trouwens een foto van de heren zelf, en ook in het boekje staan een aantal bandfoto's. Het lijkt wel een fotoalbum van hun vakantie in de woestijn.
'Who cares?', zullen de puristen onder jullie zeggen, maar in vergelijking met de ontwerpen van hun vorige platen vind ik dit een opvallend en noemenswaardig detail.
Ook opvallend (en fijn) is dat de band voor de eerste keer heeft besloten de fraaie teksten van Alex Turner af te drukken in het boekje.
Hiervoor kende ik
Humbug al een aantal weken. Natuurlijk zou ik nooit op een illegale manier naar muziek luisteren, maar een of andere onverlaat had een aantal weken geleden al een illegaal gelekte kopie van de plaat in mijn brievenbus gedaan. Ik wilde deze natuurlijk meteen in de vuilnisbak gooien, maar ik gooide per ongeluk mis, waardoor het schijfje klem kwam te zitten in mijn speler. (En wat is jullie excuus?)
Nadat ik ze had gezien op Pukkelpop, besloot ik 'm pas weer te gaan draaien als ik het orgineel in mijn handen had (eerst natuurlijk die illegale kopie met koevoet uit mijn speler moeten wrikken...).
Ik weet niet of het door de luisterpauze komt of door het kwaliteitsverschil tussen van het internet geplukt en
the real thing, maar
Humbug klinkt helderder en gedetailleerder dan ik me kan herinneren.
De groep, die zich tot nu toe heeft onderscheiden met twee minuten durende, stekelige, alle kanten uit springende rockliedjes vond het duidelijk tijd om een andere kant uit te gaan. In meer uitgesponnen liedjes, weven de Arctic Monkeys hier geluidstapijten met gitaren, bas, toetsen en achtergrondzang die vaak flirten met jaren '70 rock en het woestijngeluid van (voornaamste) producer Josh Homme.
(Mensen die ontkennen de invloed van Homme op dit album te kunnen horen zijn echt gek: zoiets als Potion Approaching is pure QOTSA ten tijde van
Lullabies To Paralyse.)
Deze geluidslagen zijn vaak spannend, meestal moeilijk te doorgronden, maar op lange termijn verdacht verslavend.
Behalve Homme laten ook
the Last Shadow Puppets wel degelijk hun sporen na op Humbug. Soms letterlijk, zoals in de coda van Secret Door (U weet wel: 'fooools on parade...'), maar vooral in de manier waarop Alex Turner zingt: gevarieerder, met meer drama maar ook meer beheersing. Volwassener, zullen we dan toch maar zeggen (al is het wel te hopen dat die shoegaze-houding die hij op Pukkelpop liet zien een fase is, we zullen zien, we zullen zien 11 nov in de HMH).
De reden dat ik de drums nog niet heb genoemd, is omdat Matt Helders natuurlijk een eigen alinea verdient waarin zijn kont wordt gekust. Bij deze dus: Die roffel in het couplet van My Propeller! Die percussiegeluidjes in Dangerous Animals! Potion Approaching! Dance Little Liar! Verrek, de hele plaat is hij weer in topvorm.
Ik zeg hier niets nieuws voor de mensen die de band ooit live hebben gezien, maar als Turner het genie van de band is, dan is Helders de motor.
De liedjes op Humbug zijn meestal dik in orde, met als voorbehoud dat Turner zijn zangmelodiën vaker ondergeschikt maakt aan de muziek dan eerder het geval was. Sommige tracks komen daardoor als liedjes wat minder uit de verf terwijl ze op zich wel boeiend zijn om naar te luisteren (Dangerous Animals, Pretty Visitors). De sterkste tracks zijn wat mij betreft momenteel de slepende single Crying Lightning, het prachtig doorvoelde Dance Little Liar en het melancholisch groovende The Jeweller's Hands.
Maar wacht, ik heb ook nog (een beetje) kritiek. Allereerst dat de plaat een beetje te veel in midtempo blijft hangen. Misschien dat de sfeer van de plaat eronder had geleden als ze een Brianstorm- of View From The Afternoon-achtige track hadden toegevoegd, maar toch vind ik, na enige luisterbeurten, nog steeds dat de plaat soms op het randje van de lamlendigheid balanceert.
Een tweede punt, misschien tegenstrijdig met het eerste, is dat de groep buiten de sessies met Josh Homme nog extra nummers heeft opgenomen met vertrouwde producer James Ford. De drie tracks met Ford die op het album terecht zijn gekomen (My Propeller, Secret Door, Cornerstone) zijn op zich uitstekend, maar er spreekt toch iets uit van: 'laten we iets toegankelijkers maken, zodat mensen niet teveel op de proef worden gesteld.'
Gezien de koerswijziging is dit begrijpelijk, maar het had de AM gesierd als ze dat juist niet hadden gedaan, en ons als luisteraar helemaal in het diepe hadden gegooid. Vooral als je bedenkt dat alleen de sessies in de woestijn al meer dan twintig nieuwe tracks hebben opgeleverd. Humbug bestaat echter uit slechts tien tracks, omdat de band wilde dat alles zou passen op één lp.
De outtakes gaan we waarschijnlijk alleen horen als we ons blauw betalen aan singles en speciale uitgaves of *GASP* illegaal gaan downloaden (stuur me een bericht als je weet hoe ik eraan kan komen) (daar gaat m'n reputatie).
Ergens vermoed ik dan ook dat we de meest extreme en spannende dingen uit deze sessies nog niet hebben gehoord. Hiermee lokken de AM zelf de mening uit dat we hier met een 'overgangsplaat' te maken hebben van een groepje dat probeert een nieuwe richting te zoeken 'na de hype'.
Maar zoals ik al eerder heb gezegd op dit forum: de band verdient meer dan dat, en deze plaat verdient meer dan dat. Een stevige vier sterren om precies te zijn, neigend naar een halve erbij.
Ben je nog steeds aan het lezen? Zoek een baan! Nee grapje, bedankt voor het lezen. Vrede. Luister naar de Arctic Monkeys. Ik ben fan. De pers is fan. Puff Daddy is fan. En jij?
Een 'Humbug' is trouwens van oorsprong een Engels snoepje met een smakeloze buitenkant, zodat je er een tijdje op moet zuigen voordat je de zoete binnenkant proeft.