Ik heb een paar albums van The Cure geprobeerd, maar ik begreep eigenlijk nooit wat er nu zo bijzonder aan was. Maar goed, met Faith is er dan eindelijk een kwartje gevallen, lijkt het wel.
Ik heb dit opgezocht vanwege Air's Late Night Tales, waar All Cats Are Grey opstaat. Vond dat niet één van de mooiste nummers daarop, maar wel een nummer dat in mijn hoofd bleef doorspoken... Minimal van opzet dan veel andere nummers van The Cure die in mijn optiek wat te dramatisch zijn.
Het album begint met
The Holy Hour, wat blijkbaar geschreven is in een kerk ("written whilst sitting listening to mass in the catholic friary church in crawley one sunday night, trying to make sense of the communal response and faces."). Net als de andere nummers minimaal opgezet met die bijna ijzige drums en bas. Het is enkel de zang en later het gitaarspel die enige ademruimte lijken te bieden.
Primary heeft muzikaal gezien wel wat van Joy Division, zo'n lekker vrolijke dodendans. Het werd ook wel 's opgedragen aan Ian Curtis tijdens concerten. Robert Smith vervloekt hier de last van het ouder worden en prijst de onbezonnenheid die de jeugd zo siert.
Other Voices klinkt muzikaal wel goed, maar heeft voor mij nog niet echt iets magisch. Gewoon een aardig nummer over een relatie volgens mij.
All Cats are Grey scheert veel hogere toppen: een langzaam atmosferisch nummer dat ingetogen wordt gezongen. Dat mag Robert Smith wel vaker doen.
The Funeral Party gaat op dezelfde voet door, al wordt er nu ook een synthesizer van stal gehaald. Dit trage atmosferische nummer vind ik wel een stuk minder dan het vorige...
Doubt is weer een uptempo nummer, zoals The Cure die wel meer hadden in hun begintijd. Niet heel goed, maar wel een welkom nummer dat me weer even wakker schud.
Na een paar mindere nummers wordt met
The Drowning Man het niveau weer flink opgeschroefd: hier klinkt de wanhoop en de pijn wel heel erg goed door, echt een prachtig nummer. Doordat de stem van Robert Smith het ene moment overwegend op links en het andere moment meer op rechts zit, is het net alsof hij in duet met zichzelf zingt. Best apart. Ik las ergens dat Robert Smith bij concerten nog wel eens in huilen uitbarstte terwijl hij dit nummer zong. Wauw.
Faith het slotnummer doet er nog een schepje bovenop en is er eentje om heel vaak te draaien volgens mij.
Ik ben nu wel benieuwd geworden naar Pornography, maar eerst deze nog wat beter leren kennen.