Dream Theater - A Dramatic Turn of Events (2011)

Dream Theater vind ik sinds Change Of Seasons al niet verrassend meer. Wel leuk. Dat wel.

Kunnen Kronos en Chimpz dit voortzetten elders. Ik vind het een beetje irritant worden. Nu moet ik berichten gaan filteren voor interessante reacties...

Vroeger, in een verleden, was de aankondiging van een nieuwe cd van Dream Theater voor mij een reden om euforisch te gaan rondrennen. Een concert van Dream Theater iets om weken/maanden naar uit te kijken. Een fanclubblaadje iets om te koesteren, en te lezen en te herlezen. De cd's die je als Dream Theater fanclublid kreeg waren de kersen op de slagroomtaart, je voelde je als fan dicht bij de band staan. Vroeger.................

Toen kwam dat moment dat het wat minder werd. Dat kwam bij 6DOIT, wat me minder raakte. Plotseling draaide ik de nieuwe cd van mijn favoriete band minder vaak dan verwacht. Het concert dat ik bezocht deed me vrij weinig. De fanclub werd internationaal, en verdween zelfs. Train Of Thoughts kwam, en de rest. Maar alles was niet meer wat het geweest was. De laatste 2 cd's werden nog wel aangeschaft, maar na een (beperkt) aantal luisterbeurten verdwenen ze weer in de goedgevulde cdkast, om er niet meer uit te komen.

En toen kwam de mededeling dat Portnoy verdween, een andere drummer kwam, en een nieuwe cd het levenslicht zou gaan zien. Dat bracht me toch enigszins aan het twijfelen. Moest ik weer kriebels gaan voelen? En met het horen van "On The Backs Of Angels" kwam er een licht gevoel van herkenning over mij, dit leek toch wel aardig op "Pull Me Under" en ander ouder werk. Zou het dan toch....?

Nu, na het beluisteren van de totale cd kan ik helaas niet anders zeggen dat ik me vergist heb. Met 1 goed nummer, een aantal aardige en een aantal mindere nummers hebben de heren van DT mij wederom niet teruggebracht tot hun schare gelovigen. En dat komt voornamelijk toch weer door de stem van LaBrie. Ik heb het idee dat er veel aan geschaaft is in de studio om het zo "echt" mogelijk te laten lijken, maar mij doet het niets.

Rest mij de conclusie te trekken dat de heren de verkeerde "zwakste schakel" hebben weggestuurd. Met een andere zangert had dit misschien wel meer impact gehad op mij dan nu het geval is. De heren zullen het in Zwolle wederom zonder mijn aanwezigheid moeten stellen, al zal ze dat waarschijnlijk een grote worst wezen.

Sluit ik af met de wijze woorden : Dit is mijn persoonlijke mening, doe er mee wat U wilt!

Ik denk eigenlijk ook serieus dat een andere zanger de boel heel flink zou kunnen opschudden. Wel één met minimaal hetzelfde bereik.

Idd, zet de zanger van bijvoorbeeld Seventh Wonder in Dream Theater en je hebt een wereldband!

Nou, LaBrie heeft eigenlijk altijd goed zijn werk gedaan naar mijn mening. Het is alleen dat hij de laatste twee platen wat futloos en moe overkomt. Hij schuwt de hogere noten ook sterk, terwijl hij ze live nu gewoon weer pakt (zie live registraties van o.a. Under a Glass Moon).

Nu ik wat meer in het album zit gaat het me allemaal meer raken. DT heeft altijd een groei nodig gehad bij elk album weer, maar bij deze vond ik het nodiger dan normaal.
Enkel On the Backs of Angels raakt me nog niet.

Openingsbod: 3,5.

Altijd interessant als een band niet aan de verwachtingen voldoet van het publiek. Is dat dan 'de schuld' van de band, zoals ik proef in sommige reacties hier. Of moet het publiek de verwachtingen bijstellen? DT is geen prog meer, dus??
Maar ff ontopic. Mij bevalt dit album tot nu toe niet veel meer of minder dan het voorgaande. IAW en SOAM blijven mijn persoonlijke favorieten.. Maar ook dit album blijft gewoon heel leuk en onderhoudend. Misschien dat het allemaal nog wat meer gaat beklijven, ik denk dat ik uiteindelijk ergens tussen de 3,5 a 4,5 ster uit ga komen.
DT is gewoon altijd goed. Goed, niet persé briljant exponentieel magisch geweldig. Dat ze dat niveau bij vlagen wel halen is toch al super kicken vet awesome kick-ass cool?
Zet dit album zometeen in de trein weer lekker aan!

Misschien moet dat in Noord Korea. Hier kun je gewoon de boel links laten liggen als het je niet bevalt.

Ik moet helaas bekennen dat ik de CD niet meer heb afgeluisterd en dat er waarschijnlijk ook niet meer van gaat komen. James LaBrie gaat me gewoon steeds meer tegenstaan ( net als Bruce Dickenson trouwens ), maar vooral de vele breaks in de nummers...het is niet meer zoals vroeger ( niet over nostalgie gaan zeuren ), De nummer pakken gewoon niet, waarschijnlijk ook niet naar meerdere draaibeurten. Maar voor de liefhebbers nog veel plezier met deze plaat.

Idd dat bedoel ik dus de ballads van dream theater zijn het telkens net niet, terwijl beneath the surface het wel heeft. Ik zeg niet dat ze nu opeens alleen maar ballads moeten gaan schrijven ( ze heten tenslotte geen Toto bijvoorbeeld) maar meer van nummers als beneath the surface zou heel mooi zijn.

Grotendeels akkoord - met heel jouw analyse - maar ik ben iets milder omdat er een aantal nummers opstaan die ik wel kan smaken. 't Is grotendeels zo saai! Geen fantastische gekke dingen met de drums - iets wat je toch echt wel verwacht van een DT-cd.

Wat ik ook verwacht van DT zijn toch min of meer intelligente lyrics, maar dit zijn voor het leeuwendeel pop lyrics wat voor mij het equivalent is van utter crap.

Om dan ook nog even terug te komen op wat je zegt over Rudess, ook daar moet ik je gelijk in geven. In één nummer speelt hij zo'n afschuwelijke solo - misschien dat de noten in het stuk wel tof zijn, maar de geluidsinstelling die hij kiest, bah - dat ik werkelijk zin heb om iets naar de boxen te gooien.

Teleurgesteld dus, maar een aantal dingen maken dat ik het toch nog een 3 geef al acht ik de kans reëel dat het nog lager wordt.

[quote]Desert schreef:


Dan heb je dus geen verstand van drummen...Meesterlijk kun je de drumpartijen van Portnoy echt niet noemen. Mangini is in alle opzichten een betere muzikant.

Laatste optreden van Transatlantic ben ik onder het optreden maar op zoek gegaan naar een pinautomaat in de stad omdat ik gek werd van het gedrum van Portnoy..oja, smaken verschillen

je zegt het zelf al, smaken verschillen.
dus je kan ook niet zeggen als hij wel of geen verstand heeft van drummen, hij vind ze meesterlijk (evenals ik trouwens).
maar wat ik me dan afvraag eigenlijk, waarom ga je naar transatlantic als je zijn drumwerk zo vreselijk vind?

Het zijn allebei uitstekende drummers. Wat een geklets allemaal zeg.

Allebei twee waardeloze drummers... Die meid van The White Stripes, da's pas een drummer...

Nee mijn held Ringo

De nieuwe Opeth bewijst dat de hand van de drummer het verschil kan maken.

Mijn oog viel op dit album door de hoes op de voorpagina van MuMe. Eigenlijk nooit iets van hun gehoord, omdat ik het altijd associeerde met harde metal... Ik bereidde me voor op veel geweld, maar toen ik het langste nummer van dit album (Breaking All Illusions) op YouTube had beluisterd, was ik zéér verrast en kwam het op mij op sommige momenten experimenteel over (beetje Steve Unruh). Vooral de subtiele gitaarsolo na ca. 7 minuten is erg lekker.

Vraag me ook af of dit echt metal is, want daar heb ik toch echt andere geluiden bij . Maar misschien verzeilen we dan in eenzelfde discussie als onderstaand over de drummer .
Ga zeker het album eens helemaal beluisteren, want dit is veelbelovend.

Elk gebruikt instrument kan het verschil maken. Maar in de kern is de gewoon de maat aangeven voldoende. Zowel Mangini en Portnoy kunnen dat wel.

Onzin van de bovenste plank. Betere beheersing van het instrument heeft niks te maken met progressieve muziek. Kan zo tal van stadionrockbands opnoemen met gitaristen/bassisten/drummers die hun instrumenten beter beheersen dan menig muzikant uit een groot aantal progrock/metal bandjes.

Aangezien je erin lukt mijn beperkte uitspraak over de drums compleet fout te interpreteren zal ik me even verduidelijken. Vooreerst wil ik helemaal niet meegaan in één of andere comparatieve studie over wie van beiden de betere drummer is. Voor mij zijn ze alle twee, zoals Edwynn eerder al fijnzinnig aangaf, uitermate getalenteerde muzikanten. Daarom is het ook niet mijn bedoeling om de intrinsieke kwaliteiten van Mangini naar beneden te halen (ik ben namelijk vertrouwd met 's mans eerdere collaboraties met Kreator & Steve Vai e.d.). Wat ik louter wilde zeggen was dat als ik aan het Dream Theaterconcept denk ik dat automatisch associeer met iets wat ik ervaar als originele drumpatronen waar ik maar niet genoeg van kan krijgen. Trouwens, als ik de bladmuziek bekijk, zie ik alleen maar bevestigd - en dat geldt voor alle instrumenten - dat Portnoy als drummer op een hoog niveau zit zowel qua originaliteit als qua muzikale skills. Ik ken dus weldegelijk iets van drummen, vrees niet, maar jouw argument vind ik nogal weinig relevant omdat je toch niet muzikaal beslagen moet zijn om van het klankenspel te kunnen genieten? Als jij daar anders over denkt, is dat jou goed recht uiteraard...

Ik heb de twee zaken die ik belangrijk vond in het drumwerk bij Dream Theater nu al genoemd namelijk de originele drumpatronen en het klankenspel. Dat vind ik op dit album tegenvallen net wegens dat brave slagwerk en een afwezigheid van die leuke twists die Portnoy er regelmatig in verwerkte. Die vind ik dus amper terug op dit album en dat is jammer. Daarmee wil ik geenszins afbreuk doen aan Mangini als muzikant want allicht is hij wel door de rest van de band in een keurslijf geduwd. 't Is gewoon jammer dat de drums redelijk braaf en voor mij zelfs saai zijn. Hopelijk keert dat in een volgend album weer terug.

Ik ga niet eens de moeite nemen om alles hierboven door te lezen.

Echter wil ik wel even zeggen dat ik zelf al mijn hele leven drummer ben.... en ik wil zonder schroom mezelf best tot een uitstekend technisch beheerste drummer rekenen. En zonder twijfel durf ik te stellen dat zowel MikeP als MikeM meer dan uitstekende drummers zijn om in een progressieve band te spelen.

MikeM heeft me zelfs zo verrast bij dit album op sommige punten dat ik de virtuositeit van MikeP in het licht van MikeM eigenlijk wel mee vind vallen.

Ligt eraan wat jij een goede drummer vindt. Mike Portnoy speelde te veel smakeloze fills die weinig toevoegden aan een nummer. Vooral op Systematic Chaos en Train of Thoughts is dat het geval. Dan heb ik liever een drummer die enkel partijen in 4/4e speelt en weet wanneer hij een fill kan plaatsen.

Dit album? Prima album. Zie Dream Theater niet meer echt als een band die sterk boven de gemiddelde ''progband'' uitsteekt, maar dat maakt niet uit. Op dit album wordt van de ervaring die de heren hebben gebruik gemaakt en de nogal lachwekkende ''wannabe m3t0wlz'' attitude is ook minder prominent aanwezig. Fijn album met eindelijk ook weer goed melodieus werk erin.

"en de nogal lachwekkende ''wannabe m3t0wlz'' attitude is ook minder prominent aanwezig"

Inderdaad zeg! Dat is misschien wel de grootste verademing van dit album. Ik ben behoorlijk fan van een aantal stevige metalbands... maar de stempel "wij zijn stoer en metal" past totaal niet bij Dream Theater.

Dat stempel past toch niet meer bij 99 van de 100 metalbands?

Nouja, bij DT vloekt het gewoon....

Het was oprecht de eerste band ooit waar ik me echt ergerde aan de zogenaamde "duistere" bandfoto's bij de laatste 2 albums met de "Stoere" baardjes en "Boze blikken".

Blij dat het hoesje nu weer gewoon lichtblauw is en dat de mannen er wat vrolijker op staan.

Opvallend hoeveel negatieve reacties...ik vind dit een prachtige plaat, werkelijk.

Heb het album nu diverse malen beluisterd.
Moet toegeven dat ik het helemaal niet slecht vindt, zonder de inbreng
van Portnoy. Alle instrumenten komen voldoende aan bod en de zang
is prima. Eigenlijk is het allemaal heel herkenbaar tipisch DT.
Uitschieters zijn voor mij zijn This is the Life, Bridges in the Sky en Breaking
all Illusions. Kijk in ieder geval al uit naar het concert volgend jaar. Ook al
is de prijs verdubbeld met 12 jaar terug.

De prijzen moesten omhoog omdat ze anders het drumstel niet kunnen betalen.

Hahahaha denk je? Mike Mangini zijn drumstel is inderdaad wel erg groot. En dat voor zo'n klein manneke.