Pink Floyd - Animals (1977)

Net trouwens weer ff gedraaid.
Die eindriff in Dogs van Gilmour blijft geniaal.
Begin Animals toch steeds meer als mijn favo PF plaat te zien.
Lange tijd was het The Wall, maar dat was toch al een nek aan nek race.
Wat een plaat!

Dank voor de info, Michel! Die docu over the making of WYWH moet ik zeker eens gaan zien!

Op YT te vinden Rogier.

dogs blijft natuurlijk een briljant nummer. ben deze site nog altijd dankbaar voor de 'you've got to be grazy (live at wembley'74)' versie. dogs is samen met comfortably numb, denk ik, de beste songs van pf.
hoe goed dogs, sheep en pigs on the wing ook zijn.....t'is me gewoon een wat te kort album in vergelijk met de anderen DSOTM, WYWH en the wall.
maar....ik maak gewoon geen keuze....ze zijn me alle 4 gewoon even dierbaar. Voor de top10 kies ik dan DSOTM..zegt dus heel weinig.

Floyd probeerde wel eens wat tijdens de gigs.
Interessante periode, want tijdens concerten(nog voor Animals) werden er idd al songs gespeeld in ruwe vorm, die uiteindelijk op Animals verschenen.
Het concept was al duidelijk in de koker van Waters.
Dogs is wellicht de meest opgefokte song van de band ever.
Gilmour fantastisch op gitaar.
Hier laat hij horen dat naast het mooie gitaarspel, hij ook in rauwere riffs uitstekend zijn weg vond.

Ik weet niet waarom Waters metafoor zou moeten zijn voor een sigaren rokend varken. Ik zie ook op geen enkele manier dat "dog" Gilmour iemand was die "de kudde" bij elkaar hield. Dat hij later die jongens weer optrommelde is een ander verhaal natuurlijk.

De enige die hier de kar trok was Waters. Niet omdat hij dat nou zo graag wilde, maar meer doordat de rest gewoon niets te melden had. Voor de overigen, en voor Waters ook wel, was het comfortabel dat dit onder de Pink Floyd vlag gebeurde.

Dat Gilmour niets meer met Animals deed is geen wonder. Dogs is één van Waters' meest venijnige teksten en dat staat volgens mij mijlenver weg van Gilmours beleving. Op de overige nummers speelde hij, niet onverdienstelijk, een paar gitaarsolo's in maar dat was het dan.

Animals blijft voor mij een (naar PF-maatstaven) middelmatig album. Tamelijk eenvoudig concept, met drie lange nummers die qua opbouw. zowel tekstueel als muzikaal tamelijk uitwisselbaar zijn. Dogs is het hoogtepunt, de rest vind ik nauwelijks memorabel.

Ik heb Pink Floyd in De Goffert gezien, zonder Waters, en daar was wel degelijk sprake van Gilmour die daar op de voorgrond stond.
Het uitmelken van The Wall door waters, en wel degelijk om hier financieel mee te scoren.
Sigaar rokend varken staat hier voor slimme zakenman.
Verder een prima uitgebreide beschrijving van wat ik hier boven kort samen vatte.
Nogmaals; ik benoem nergens dat Gilmour muziek van Animals later live uitvoerde.

Dat was minstens 10 jaar na Animals. Zoals ik al zei, dat hij jaren later die jongens weer opporde om onder de Pink Floyd vlag veel centen naar binnen te harken.... Dat kon nog niet bevroed worden tijdens de Animals-sessies.

En Waters die The Wall uitmelkt... okay. Maar het zijn zijn nummers en het is zijn verhaal! Hoezo sigaren rokend varken? Overigens, ik beweer ook nergens dat jij beweert dat Gilmour later stukken van Animals uitvoerde.

Je reageerde op mijn bericht; vandaar de reactie.
Eens dat Gilmour en Waters financieel de boel uitmelkten.
Eigenlijk staan ze beide symbool voor die sigaar rokende varkens.
Mijn kennismaking met Pink Floyd was op de Goffert, waar Gilmour ook recenter (eigen) werk van Pink Floyd speelde (A Momentary Lapse of Reason), wat ik niet eens zo verkeerd vind klinken.
Solo albums van Gilmour vind ik wel stukken minder dan die van Waters; vooral Amused to Death is erg sterk.
Dark Side Of The Moon spreekt mij van de Pink Floyd platen het meeste aan, ik heb de indruk dat toen de verhoudingen binnen de band nog anders lagen, en er minder spanning was, maar dat zegt mijn gevoel.
Dat album komt bij mij over als meer een groepsalbum, waar ieder zijn kwaliteiten het beste kon laten zien.

Op The Dark Side Of The Moon werd er volgens Waters voor de laatste keer nog goed samengewerkt.
Dus dat gevoel klopt.
De nieuwe tour die Floyd deed in 1987, is overigens grotendeels betaald door Gilmour en Mason. Dat pakte goed uit, maar naar het schijnt hebben de heren 'm wel geknepen.

Wat een gave, rauwe uitvoering van Sheep is dit zeg! Dat gitaarwerk scheurt erover.

'Sheep' Pink Floyd Demo's 1976 Alternative version Rare - YouTube

Beter dan de albumversie eigenlijk... ben benieuwd wat anderen er van vinden.

Dit album was eigenlijk altijd langs me heen gegaan, in die zin dat ik hem gewoon nooit bewust in alle rust van voor naar achteren geluisterd heb.
In mijn recente rondje PF platen ben ik er wel voor gaan zitten, en ik ben blij verrast eigenlijk. Luistert toch vrij makkelijk weg, met Dogs als 17 minuten durend hoogtepunt.

Voor mij verreweg het lekkerste Waters/Pink Floyd album!!

Lekker duister, grimmig en ingetogen, zonder de bombast van The Wall, of het 'muzikale onvermogen' van Pros & Con,s.

Hooguit dat The Final Cut en Amused To Death met hun geluidstuntjes als tegenpool qua intensiteit hierbij in de buurt komen, maar dit album is en blijft voor mij ZIJN? beste, of beter gezegd nog: 'voor mij zijn meest genietbare' ?

Ik vind dit een moeilijke, ietwat ongemakkelijke plaat. Om eerlijk te zijn: alleen de hoes is tijdloos magistraal. Zonder die hoes mag er een puntje van af.

Sluit ik me volledig bij aan.

Prachtig album dit! Geweldige composities met weergaloos gitaarwerk. De 3 volwaardige nummers en de 3 minuutjes ''Pigs on the wing'' vind ik eigenlijk allemaal even mooi. Hier was de chemie tussen Waters en Gilmour nog niet uitgewerkt. Al heb ik hier het gevoel (niet storend ofzo) dat waters hier langzaam al wat meer invloed uitoefent. Toch kan ik niet goed verklaren waarom ik dat gevoel heb. Voor mij is dit eigenlijk een beetje het laatse ''echte'' PF album aangezien de albums hierna duidelijk naar Waters/Gilmours hand gezet worden. Ik weet het...Daar begint het weer; de eeuwige waters vs. gilmour discussie.

Enige minpuntje vind ik toch wel het geluid. Dit klinkt wat karig. Ik ben me ervan bewust dat dit voor een in 1977 geproduceerd album nog ruim voldoende is maar 2 vorige albums klinken een stuk voller. Dus hier hadden ze wat mij betreft wat meer tijd in mogen steken. Daarom 4,5 i.p.v. 5.

Waters greep hier de macht. Zoveel is duidelijk.
Gilmour speelt live solo nooit iets van Animals, terwijl Waters altijd wel een song op zijn liverepertoire heeft staan.
Ik vind persoonlijk dat Gilmour hier zijn beste werk als gitarist laat horen.
Fantastisch dat dreigende rauwe randje.
Maar het is duidelijk dat Gilmour het statement wat Waters hier maakt ( de lyrics en thema komen wederom van hem.) niet deelt.
Op Wish You Where Here werd de samenwerking al moeizamer.
Tijdens het opnemen van The Final Cut was het beetje chemie wat er nog was, geheel verdwenen tussen de heren.
Rick Wright was al weg en Mason was ook niet happy met de overheersende Waters.
Het maken van die plaat bleek een hel.

Dat Gilmour de thematiek van Waters op dit album niet deelt, begrijp ik. Dergelijke grote onderwerpen en vooral de cynische onderlaag (of boventoon, zo u wilt) daarin, zijn wat minder aan Gilmour besteed.

Maar het verbaast mij echt dat Gilmour nooit Dogs laat horen. Volgens hemzelf is 90% van de muziek van dit nummer van zijn hand. Hij beschouwt het dus echt als zijn song. Misschien dat het venijn, ook in de muziek, hem niet meer zo ligt. Wel jammer. Ik zou het hem graag eens horen spelen.

Is dit voor jou inmiddels je favoriete PF album, Michel?

Ik heb jarenlang The Wall als favo gehad Rogier, maar Animals schurkte er zeker tegen aan.
Dit is meer nog een groepsalbum.
Tegenwoordig pak ik deze het eerst uit de kast.
Dus wellicht is dit nu mijn favo.
Maar veel scheelt het niet hoor.

Betreft Gilmour zijn weigering om wat van Animals te spelen, lijkt de motivatie idd duidelijk.
Muzikaal zal hij er nog best achter staan, maar zijn visie verschilt nogal van die van Waters.
In zijn teksten of die van zijn vrouw ( hij is niet echt een tekstschrijver van huis uit) zijn de onderwerpen heel anders van aard.

Nou ja als je naar de songwritingcredits kijkt is het wel te verklaren natuurlijk. Gilmour schreef alleen mee aan Dogs, de rest is allemaal volledig van Waters. Qua aandeel in vocalen moest Gilmour ook flink inleveren t.o.v. voorgaande albums.

Het concept en de lyrics zijn vrijwel geheel van de hand van Roger Waters en die zal ook de meeste rechten hebben op deze songs. Overigens zouden deze nummer afzonderlijk ook niet passen bij de rest van het oeuvre van Pink Floyd en David Gilmour.

Animals heb ik steeds gezien als een buitenbeentje in het Pink Floyd-oeuvre: de sfeer is erg grimmig, Roger Waters klinkt boos, de productie is veel rauwer dan de andere PF-albums ook al door het gitaarwerk van David Gilmour die ruiger klinkt en meer op de voorgrond treedt.

Ik ben ervan overtuigd dat dit album - zowel stilistisch als tekstueel - veel invloed had op een aantal new wave-bands (en dan denk ik in eerste instantie aan Joy Division).

Dat verbaast me dan ook niet nee. Zat ik toch aardig goed met mijn gevoel.

Zodra één van de bandleden de echte overhand krijgt wordt het album voor mij al automatisch minder. Natuurlijk zijn The Wall en Division Bell etc. prima albums. Maar Meddle t/m Animals is toch wel van een ander kaliber (voor mij). Voor mij de meest revolutionaire band aller tijden. Ze waren hun tijd ver vooruit. Ik bedoel...luister ''Welcome to the Machine''...1975

. [/quote]



Zodra één van de bandleden de echte overhand krijgt wordt het album voor mij al automatisch minder. [/quote]

Bedoel je dat alleen voor Pink Floyd of ook voor andere bands?

Voor PF uiteraard.

De echte doorbraak kwam toch wel door de formule Gilmour-Waters (misschien doe ik Wright wel wat te kort). Zodra ze hiervan afwijken wordt het voor mij gewoon (wat) minder.

Wright was bepaald niet de huiscomponist, maar zijn muzikale bijdragen zijn om te smullen.
Hier heeft hij ook geweldige sounds.
De contrast van zijn warme spel op Wish You Were Here en deze is treffend. Hij voelde perfect aan wat er nodig was.
Samen met Gilmour voor mij de belangrijkste muzikant in Pink Floyd.

Lastig album. Ik vind het beter dan Atom Heart Mother en minder dan Meddle, dus qua score is het een beetje heen en weer afwegen tussen deze twee. Ik geef het album uiteindelijk het voordeel van de twijfel, omdat ik het wel een consistente plaat vind waarbij ik me niet verveel, maar buiten de kenmerkende gitaarriff uit Sheep is er ook niet heel veel waarvan ik zeg 'ja, dat is dat nummer!'. Aangezien ik tijdens het beluisteren ook geen tekst in handen heb gehad, ga ik er vanuit dat dit bij een nieuwe luisterbeurt wel voor een iets hogere waardering zal zorgen. Muzikaal solide, doch niet heel speciaal, maar wel mooi. Ik moet hem er toch nog maar iets meer ingooien!

Voorlopige tussenstand:
1. Wish You Were Here
2. The Dark Side Of The Moon
2. Obscured By Clouds
3. Meddle
4. Animals
5. Atom Heart Mother
6. More
7. A Saucerful Of Secrets
8. The Piper At The Gates Of Dawn
9. Ummagumma

Ik wil deze plaat wel graag goed vinden, maar het lukt me gewoon niet. Een heel krappe 3,5*, waar ik lang aan dacht om 3* te geven. Deze hele plaat kabbelt maar wat voort. Het inmiddels authentieke Pink Floydgeluid met de karakteristieke zang en gitaarwerk doen natuurlijk hun ding, maar ik kom echt niet verder dan "mooie pingel" hier en daar. Animals is in mijn ogen een perfecte achtergrondplaat. Het zorgt voor de juiste sfeer en je mist niets als je de aandacht er niet bij hebt. Ik heb ook de indruk naar de leftovers van WYWH te luisteren. Ik snap dan ook de populariteit niet echt. Nota bene hoger gewaardeerd dan The Wall.

Tussenstand:
1. Wish You Were Here
2. Meddle
3. A Saucerful Of Secrets
4. Piper At The Gates Of Dawn
5. Dark Side Of The Moon
6. Obscured By Clouds
7. Animals
8. Atom Heart Mother
9. Ummagumma
10. More

Wat kan natuurlijk RuudC.
Als het niet overkomt houdt het op.
Het zijn lange nummers, waar vooral Waters zijn teksten net zo belangrijk zijn geworden als de muziek.
Fragmentarisch met een fikse dosis zwartgalligheid.
Een boze plaat, voor Floyd's doen vrij rauw gebracht.
In vergelijking met de netjes geregistreerde 3 voorgangers andere koek.
Ik vind het nog altijd een geweldige plaat.

Pink Floyd bepaalt - net als Bowie, Yes, The Cure, Joy Division of The Sound - een flink deel van mijn muzikale dna en toch is Animals, anders dan bijvoorbeeld Atom Heart Mother, Meddle of Wish You Where Here, pas veel en veel later - en dus ook nooit op elpee - aangeschaft. Bovendien zat ik in '77 al metersdiep in de (post)punkmuziek te wroeten! Wel heb ik destijds The Wall nog opgepikt. Dit laatste waarschijnlijk dankzij die geweldige videoclip met de wandelende hamertjes.

Een beetje jammer is dat natuurlijk wel, maar beter wat later dan nooit zeg ik altijd maar, want dit is zeker andere koek. Maar wel eentje uit de delicatessenwinkel! En eigenlijk wil ik alle albums van Pink Floyd wel (weer) op vinyl hebben, alleen al vanwege de vaak fraaie hoezen.

Verder vind ik het altijd erg leuk om te lezen dat mensen albums uit de platenkast van misschien wel van hun ouders rukken en er een verfrissende kijk op hebben.

Het is duidelijk Alicia dat een ieder zijn favo Pink Floyd fase heeft.
Ik ben op zich fan van Waters en laat die hier nu net een grotere hoofdrol naar zich toe trekken.
Maar zonder Gilmour en Wright ( Mason drumt hier lekker, maar is de enige die inwisselbaar was) zou het nooit zo specifiek hebben geklonken.
Ik kan prima leven met verschillende smaken, hoeft ook niet ter discussie te staan.
En ik heb ( nu je het toch over punk hebt) altijd het gevoel dat Animals het punkalbum van Pink Floyd is.