menu

Depeche Mode - Delta Machine (2013)

mijn stem
3,67 (304)
304 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Pop / Electronic
Label: Columbia

  1. Welcome to My World (4:55)
  2. Angel (3:57)
  3. Heaven (4:05)
  4. Secret to the End (5:12)
  5. My Little Universe (4:24)
  6. Slow (3:45)
  7. Broken (3:58)
  8. The Child Inside (4:16)
  9. Soft Touch / Raw Nerve (3:27)
  10. Should Be Higher (5:04)
  11. Alone (4:29)
  12. Soothe My Soul (5:22)
  13. Goodbye (5:04)
  14. Long Time Lie * (4:22)
  15. Happens All the Time * (4:20)
  16. Always * (5:07)
  17. All That's Mine * (3:24)
  18. Heaven [Live] * (3:52)
toon 5 bonustracks
totale tijdsduur: 57:58 (1:19:03)
zoeken in:
avatar van aERodynamIC
4,0
Het gaat goed dit jaar met al mijn grote oude liefdes. Normaal haal ik mijn schouders wat op over het nieuw gebodene van mijn al jaren bekend zijnde helden maar na Nick Cave, David Bowie en Suede kan ik ook constateren dat Depeche Mode nog steeds niet is uitgeteld.

Heaven bleek een wat lievige Depeche Mode single waarvan we nu kunnen zeggen dat het niet echt model staat voor Delta Machine dat voor mijn gevoel gekoppeld kan worden aan een ouder meesterwerk van de band: Songs of Faith and Devotion.
Ik ervaar eenzelfde donkere toonzetting en rauwheid maar het mooie aan Delta Machine is dat we meer terug kunnen horen uit hun toch wel enorme discografie. Ze weten zichzelf perfect opnieuw uit te vinden met gebruik van het verleden zonder dat we naar een album zitten te luisteren dat aanvoelt als een krampachtige poging om dat verleden juist te doen herleven.
Van electro-blues naar soft-pop, van knisperende electro naar donkere gospel: zo kennen we Depeche Mode, zo willen we ze horen. Aardig op leeftijd misschien maar nog vol levenslust. Misschien wel meer dan ooit want hier horen we geen uitgeblust gezelschap dat nog zo nodig moet. Hier horen we een band die nog wat te zeggen heeft en hoe!
Het doet me denken aan die succesvolle 'comeback' van Portishead die na jaren nog zeer krachtig bleek te zijn.

Delta Machine is rauw, puur, sexy, geil, smerig en laat een Depeche Mode in topvorm horen!

avatar van deric raven
3,5
Delta Machine is duister, net als bij Ultra heeft Dave Gahan te kampen met factoren die lichamelijk zijn tol eisten.
Bij Ultra had hij te maken met de gevolgen van zijn drugsverslaving en het afkicken daarvan, bij Delta Machine het herstellen van de verwijderde tumor in zijn blaas.
Pijn is hoorbaar in zijn zang, het is allemaal een stuk trager en slepender.
Toch ligt Delta Machine zeker niet in het verlengde van Ultra, maar juist meer in Songs of Faith and Devotion en in mindere mate Violater.
Angel heeft een soortgelijk gitaarlijntje als I Feel You, en Heaven heeft dezelfde sfeer als Condemnation.
Heaven zou ook op een Soulsavers album passen; vreemd genoeg vond ik hun samenwerking met Dave Gahan niet zo geslaagd, terwijl Heaven wel prachtig is.
De rol van Martin Gore als leverancier van de teksten is een stuk minder groot; Dave Gahan heeft met zijn solo albums bewezen wat hij in zijn mars heeft, en op Delta Machine is een derde mede van zijn hand.
Bij The Child Inside hoor je Gore als leadzanger, en een groot pluspunt is dat hij hier met zijn stem minder de hoogte in gaat, als wat we van hem gewend zijn.
Ik hoor hoe dan ook liever Gahan zingen.
Hopelijk is dit niet hun laatste album, want om af te sluiten met een titel als Goodbye doet dat wel enigszins vermoeden.
Gahan en Gore zijn muzikaal groeiende; de rol van Fletcher is nog steeds te verwaarlozen.
Er is echter geen sprake van een hoogtepunt in hun carrière, daarvoor ontbreekt echter een belangrijk persoon; Alan Wilder, die zou de puntjes op de i gezet hebben.
Maar een goede stap in de juiste richting ten opzichte van hun vorige vier albums.

avatar van Depeche4ever
WAAR BLIJFT DIE VERDOMDE POSTBODE!! Ik weiger om hem via download te beluisteren, heb sinds 1981 alles gekocht, dus ik kom pas met een persoonlijke mening als ik hem binnen heb

avatar van sjoerd148
4,0
Erg sterke plaat van Depeche Mode; één van hun betere als je het mij vraagt.
De heren laten horen waar ze goed in zijn. Rauwe met synths doordrenkte nummers. ballads en prima synthpop nummers. Af en toe wat gospel / blues. Hoe veelzijdig kun je zijn ?

In Delta Machine (verandering) wordt Dave Gahan bezeten door de duivel (c.q. nare ervaringen), maar de redding is nabij.
Als je de andere wereld binnentreedt zal alles veranderen; even alles loslaten, de zon op zien komen en zal je raken in je ziel.
De liefdesengel zal je helpen om terug te verlangen naar verleden toen alles goed was.
Je bevrijdt willen voelen.
Uiteindelijk je ziel terug hebben gewonnen. Afgerekend met de duivel.
De pijn is voorbij. Ik leef !

Album ligt qua beleving en thema in het verlengde van Songs of Faith and Devotion en grijpt regelmatig terug naar de rauwe sound van Playing The Angel dan wel Ultra zonder dat het een herhalingsoefening wordt. Erg knap gedaan.

avatar van west
4,0
Een schitterende donkere plaat, dit Delta Machine van Depeche Mode. Vol met prachtige nummers die gelijk 'raak' zijn en nummers die langzaam steeds verder onder je huid kruipen. Ze passen in de wereld die op dit album gecreëerd wordt en waar je in het eerste fantastische nummer verwelkomd wordt:
Welcome to my world
Step right through the door
Leave your tranquilisers at home
You don't need them anymore

Op track 3 belanden we al in Heaven, wat dan ook een oh zo mooie song is met ook een fraaie piano. Een ander mooi voorbeeld van een nummer waar de muziek met bijna creepy synthesizers mooi aansluit op de - hier - donkere tekst is My Little Universe:
Here I am King
I decide everything
I let no-one in

Nog een paar favorieten zijn Broken, Soft Touch/ Raw Nerve, Should Be Higher, South My Soul & de geweldige afsluiter Goodbye. Hoewel, afsluiter? De vier bonustracks zijn de moeite ook meer dan waard. Zo komen we tot 17 nummers die de moeite waard tot echt geweldig zijn. En dat allemaal met boeiende teksten in een mooie samenhang gebracht. Kortom: een dijk van een album!

avatar van E-Clect-Eddy
4,0
Wat mij betreft werd eind jaren 70 de deur naar elektronische muziek opengezet via Giorgio Moroder's werk met Donna Summer. Dat draaide ik dan ook grijs maar pas met Gary Numan werd mijn interesse voor donkere en dansbare synths gewekt. Dus toen ik I Just Can't Get Enough en See You had gehoord was ik meteen verknocht aan Depeche Mode. Mijn liefde voor DM is groot maar ben geen die-hard fan. Heb bijna al hun albums tot aan Ultra maar daarna heb ik afgehaakt, andere muziek kreeg mijn voorkeur. Maar oude liefde roest niet ook als ik jaren lang weinig van hen heb opgezet. Tijd om die oude liefde weer eens op te zoeken, wat is daar na al die tijd van over gebleven?

Genoeg! Als ik het nieuwe album zo zeven keer aanhoor. Genoeg om tevreden te zijn, ja tevreden want dat zeg je nog wel eens als je 30 jaar verder bent. De impact die hun muziek vroeger op mij had zit in geen enkel de nummers meer in maar er zit veel bij dat lekker is. Als ik het zo aanhoor komen de herinneringen aan hun eerste albums boven drijven. Het is nu alleen iets wat ruwer en donkerder ...en trager. Nu heb ik de afgelopen weken veel 2013 releases beluisterd met een grote variatie aan stylen en ik denk dat dit album gemakkelijk in de top 3 komt te staan. Heb het nu al 4 sterren gegeven en dat zou nog wel eens iets meer kunnen worden, maar geen 5. Het album groeit wel met elke keer dat ik het hoor. Of dit album ook mijn persoonlijk DM top5 albums in komt? Misschien maar dan ga ik toch eerst die andere nog eens een paar keer goed beluisteren.

In Goodbye hoor ik vlagen van synths die zo van Giorgio's hand kunnen zijn ten tijde van Once Upon A Time...(Donna Summer), zucht. Ach, “beauty is in the eye of the beholder”, zal wel mijn fantasie zijn die op hol slaat. Dit nummer plus de singles zijn mijn favorieten maar ook Angel, Broken en Should Be Higher besluipen me.

avatar van james_cameron
3,5
Beste album sinds Ultra uit 1997, wat mij betreft. De drie voorgaande platen, hoewel niet slecht, waren toch wat meer plichtmatig en enigzins geforceerd. Hier klinkt de band weer bevlogen, intens en doorleefd. Vooral de zang van Dave Gahan gaat ditmaal door merg en been, op een goede manier dan. De soms minimalistische electronische aanpak, in bijvoorbeeld My Little Universe, pakt ook goed uit. Niet alle songs zijn sterk, een song als Slow is... tja, traag en aan de saaie kant, maar het grootste deel van het album is prima.

3,0
Heb Delta Machine een flink aantal keer gedraaid maar wat mij betreft mist het de sfeer, samenhang en kwaliteit die ze ooit zo perfect wisten te creeeren. Ik hoor dit enkel terug bij een klein aantal tracks.
DM begon ook steeds vaker in de pers te refereren aan voorgaand werk zodra ze een album aan het maken zijn, lijkt mij niet handig.
Martin Gore geeft zelf aan dat zodra een track iets teveel naar popmuziek neigt hij er direct een andere draai aan geeft en daarmee vergeet hij wat DM zo sterk maakte nl. de perfecte combinatie van pop en alternative/ electronic muziek waarvan het album Violator het perfecte voorbeeld is.
Ik zit niet te wachten op een 2e Music for the Masses, Violator, Songs of Faith and Devotion, Ultra, etc. maar dat zijn wel de albums die de tand des tijds zullen doorstaan. De band wordt ouder, ik wordt ouder en de de tijden zijn veranderd. Als je het zo bekijkt dan doen ze het zeker niet slecht met hun nieuwe album maar meer dan iets boven gemiddeld kan ik er niet van maken.

avatar van freddze
3,5
Mijn uiteindelijke verdict na een luisterbeurt of dertig (van beste naar slechtste nummer):

Broken (10/10): Gewoonweg schitterend! Met gevoelige Cure-esque gitaren en een tekst die me ligt. Jammer dat er maar één nummer van de plaat het maximum van de punten haalt.

Secret to the End (9/10): Heel goed nummer. Dave zijn stem is op dit nummer dan ook topklasse! Ongelofelijk gevoelig en gevarieerd.

Heaven (9/10): Ook nog heel goed. Perfect als single. Lange tijd vond ik dit het beste nummer van de plaat.
---
Should Be Higher (8/10): Muzikaal misschien wel het beste nummer van de plaat.

My Little Universe (8/10): Bevalt me wel, een kale uitvoering maar toch met het nodige pit.

Welcome To My World (7/10): Niet de beste albumopener ooit, maar wel nog het zesde goede nummer van de plaat.
---
Alone (6/10): Is nog het beste van de matige nummers ; er zit wel spanning en doorleefdheid in het nummer, maar het verveelt mij elke luisterbeurt iets meer en is intussen ook een skip-nummer geworden.

Soft Touch / Wrong Nerve (6/10): Probeert nummers van op Songs of Faith & Devotion naar de kroon te steken, maar heeft veel minder massa dan gelijk welk nummer op SOF&D.

Angel (5/10): Ongelofelijk dat dat een single is Matig nummer, net niet gebuisd.
---
Soothe My Soul (4/10): Dit is nog zo'n favoriet van iedereen, maar ik begrijp dat helemaal niet. Totaal geen inhoud, dit nummer.

Slow (3/10): Saaaai!!

Goodbye (2/10): Nog saaaaaaaier! Wat een gezaaaag is me dat toch. Ik val erbij in slaap!!

The Child Inside (1/10): Ik ben nooit echt fan geweest van de zang van Gore, maar dit nummer is écht tenenkrommend slecht. Het begint als een mislukte musikale ode aan 'A Different Corner' van 'Wham!' en dan volgt een hoop gezaag van Gore.

Cijfer: 78/130 -> 60% dus dat zou 3* moeten zijn, maar aangezien de helft van de plaat toch wel niet slecht is maak ik er 3.5* van, maar dan wel een krappe 3.5*.

4,5
Na een flink aantal luisterbeurten, kan ik dit album eindelijk beoordelen.
Zeker is dat dit weer eens een echte DM-plaat is geworden met invloeden van SoFaD en Ultra.
2 albums die mij altijd al goed wisten te bekoren.

Het album begint met een lekkere opener, geen topper, maar wel een lekker nummer om in de sfeer te komen (Welcome to My World).
Dan komt Angel Angel, hier moest ik even aan wennen maar nu vind ik dit ook een lekker nummer,
Toen kwam single Heaven, wat ik eerst maar een matige ballad vond, maar die inmiddels steeds sterker wordt.
Het hypnotische Secret to the End vormt het eerste hoogtepunt van het album voor mij, gewoonweg prachtig.
My liittle Universe is een kalme song die even sfeer schept en een rustpunt in de plaat geeft.
Slow is een bluesy nummer wat ik wel lekker vind.
Dan komt Broken, wel een lekker nummer maar ik heb steeds het idee dat hierin een echte topper schuilt die er (nog ?) niet uitkomt.
Het volgende rustpunt is The Child Inside wat echt een nummer is wat je verafschuwd of mooi vindt. Ik val in de laatste categorie.
Het rauwe Soft Touch / Raw Nerve volgt die de plaat in de stemming brengt voor het kwartet toppers dat volgt.
Beginnend met de nieuwe single Should Be Higher, waarvan ik hoop dat de nederlandse radio deze eens oppakt zodat het grote publiek er ook mee kennis kan maken.
Alone vind ik een heerlijk nummer en is in mijn ogen een van de toppers.
Dan komt Soothe My Soul, waarvan ik het zo jammer vind dat deze op de nederlandse radio (in tegenstelling to de belgische radio) nooit gedraaid is.
Van deze plaat zullen ook prachtige remixes komen.
Goodbye is een perfecte afsluiter van een van de beste albums van Depeche Mode ooit.
Een album wat altijd een goed niveau haalt en soms naar topniveau uitschiet.

5,0
Voor mij een van de onverwachte hoogtepunten uit het oeuvre van Depeche Mode. Donker en experimenteel, maar toch melodieus. Ik vind letterlijk alle nummers op dit album top.

avatar van dazzler
3,0
DELTA MACHINE 2013

Ik krijg hier een U2 gevoel bij. Laten we nog eens een album doen omdat het tijd is. Ik dacht even dat ik hem nog zwakker zou vinden dan Sounds Of The Universe. Heeft dat laatste album bij momenten nog de sprankel van DM's elektropop verleden, dan bevat Delta Machine een paar mooiere liedjes. Het zijn er echter te weinig om over naar huis te schrijven. Het lijkt wel of de band hier haar eigen wortels vergeten is. Als de groep lijkt terug te grijpen naar de uptemo pop van weleer loopt het vaak mis. Het is pas in de wat tragere stukken dat er snuifjes sfeer, weemoed of melancholie te rapen vallen. Met mondjesmaat dan.

2,5
Hij staat weer eens op, sinds lange tijd. Delta Machine en Spirit staan hier niet meer fysiek in de kast en dat is met reden. Zeker dit album is zeer matig. Klinkt ongeïnspireerd en waar zijn de melodieën? Vreselijke productie ook met al die semi distortion en lelijke sound effecten, blijkbaar bedoeld ons te herinneren aan de tijd dat Depeche Mode een fantastische synthwave band was. Maar ok: In zekere zin is een slecht album van Depeche Mode nog altijd stukken beter dan de meeste muzak van tegenwoordig, en toegegeven dat het op het einde van dit album beter wordt, met name “Alone” redt voor mij dit album van slechts 2 sterren (ik hoor daar een mooie “Low” vibe van Bowie in). Maar we moeten streng zijn: het poverste album van de heren en een fors signaal dat het echt beter moet. Als groot voormalig liefhebber geef ik die hoop overigens nooit op.

Gast
geplaatst: vandaag om 00:01 uur

geplaatst: vandaag om 00:01 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.