menu

Simple Minds - Once Upon a Time (1985)

mijn stem
3,62 (442)
442 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Rock / Pop
Label: Virgin

  1. Once Upon a Time (5:45)
  2. All the Things She Said (4:15)
  3. Ghost Dancing (4:45)
  4. Alive and Kicking (5:26)
  5. Oh Jungleland (5:14)
  6. I Wish You Were Here (4:42)
  7. Sanctify Yourself (4:57)
  8. Come a Long Way (5:07)
  9. Don't You (Forget About Me) * (4:23)
  10. A Brass Band in Africa * (5:11)
  11. Don't You (Forget About Me) [Extended] * (6:36)
  12. A Brass Band in African Chimes * (9:23)
  13. Alive and Kicking [Edit] * (4:49)
  14. Alive and Kicking [Instrumental] * (6:11)
  15. Up on the Catwalk [Live] * (5:54)
  16. Alive and Kicking [7" Remix] * (4:48)
  17. Alive and Kicking [12" Remix] * (6:22)
  18. Alive and Kicking [Kevorkian 12" Remix] * (6:38)
  19. Sanctify Yourself [Edit] * (3:54)
  20. Sanctify Yourself [Instrumental] * (3:59)
  21. Sanctify Yourself [Alternative Edit] * (4:00)
  22. Street Hassle [Live] * (7:29)
  23. Love Song [Live] * (5:43)
  24. Sanctify Yourself [Extended] * (7:13)
  25. Sanctify Yourself [Dub] * (6:14)
  26. All the Things She Said [Edit] * (4:00)
  27. Promised You a Miracle [US Remix] * (6:04)
  28. All the Things She Said [Extended] * (5:12)
  29. Don't You (Forget About Me) [Live] * (9:05)
  30. Ghost Dancing [Special Extended 12" Remix] * (7:20)
  31. Ghost Dancing [Instrumental] * (4:52)
  32. Oh Jungleland [Special Extended 12" Remix] * (7:23)
  33. Oh Jungleland [Instrumental] * (6:05)
  34. Ghost Dancing [Live 1986] * (7:22)
  35. Big Sleep [Live 1986] * (4:27)
  36. Waterfront [Live 1986] * (5:21)
  37. Promised You a Miracle [Live 1986] * (4:38)
  38. Someone Somewhere in Summertime [Live 1986] * (5:59)
  39. Oh Jungleland [Live 1986] * (6:35)
  40. Alive and Kicking [Live 1986] * (6:25)
  41. Don't You (Forget About Me) [Live 1986] * (6:37)
  42. Once Upon a Time [Live 1986] * (6:06)
  43. Book of Brilliant Things [Live 1986] * (4:53)
  44. East at Easter [Live 1986] * (4:20)
  45. Sanctify Yourself [Live 1986] * (7:06)
  46. Love Song / Sun City / Dance to the Music [Live 1986] * (7:02)
  47. New Gold Dream [Live 1986] * (5:29)
toon 39 bonustracks
totale tijdsduur: 40:11 (4:31:19)
zoeken in:
avatar van Premonition
2,5
Nou ja, een gootsteen is overdreven, maar zijn stem is vrij irritant op deze plaat en voorgoed veranderd. Op latere platen (Real Life en Good News From the Next World) gaat zijn stem nog meer in de overdrive, niet om aan te horen!

Ozric Spacefolk
Ik snap echt niet wat jullie bedoelen. Dit is hoe ik de zanger ken, en eigenlijk ook waardeer.
James Hetfield van Metallica, dat is pas een nare stem om aan te horen.

avatar van brandos
5,0
Mijn broertje had hem toen, maar ik haalde mijn neus ervoor op. Te commercieel. Ook volgens Oor deed je er veel beter aan om U2's unforgettable fire te kopen, welke niet als knieval voor de commercie werd beschouwd. Ik kwam hem later voor een paar grijpstuivers tegen als 2e handsje en nam hem toch maar mee. Inmiddels heeft ie er al vele draaibeurten meer op zitten dan het voorgenoemde U2-album. Gewoon omdat ie volstaat met onverwoestbare nummers, zonder zwakke punten. Het kan dus gewoon: commercieel aantrekkelijke en tegelijk artistieke geloofwaardige nummers uitbrengen in een onverwoestbaar samenstel. Wat dat laatste betreft hoort deze plaat dus in het rijtje met Revolver, Ziggy Stardust, Rumours en Purple rain!

avatar van teus
4,0
brandos schreef:
Wat dat laatste betreft hoort deze plaat dus in het rijtje met Revolver, Ziggy Stardust, Rumours en Purple rain!


Die stelling durf ik wel onder New Gold Dream te schrijven
Ben het wel met je eens dat dit een voldoende goed Simple Minds album is

avatar van Heer Hendrik
3,0
Volgens mij was deze plaat een groter commercieel succes dan New Gold dream. Plus het feit dat er nog redelijk naar te luisteren valt. Ik denk dat Brandos dat bedoeld! al ben ik wel benieuwd naar een uitgebreidere uitleg naar de vergelijking met de genoemde albums

avatar van musician
4,5
brandos schreef:
Gewoon omdat ie volstaat met onverwoestbare nummers, zonder zwakke punten. Het kan dus gewoon: commercieel aantrekkelijke en tegelijk artistieke geloofwaardige nummers uitbrengen in een onverwoestbaar samenstel. Wat dat laatste betreft hoort deze plaat dus in het rijtje met Revolver, Ziggy Stardust, Rumours en Purple rain!

Ik onderschrijf die stelling volledig en of het dan per se deze albums moeten zijn.

De fouten die vaak worden gemaakt zijn:
- Te denken dat commercieel succes vooraf als zodanig kan worden bedacht. Dat is een fysieke onmogelijkheid omdat een album zich pas na de opnames kan bewijzen en zich daarna nog moet verkopen.
- Te denken dat er enig artiest zal zijn (geweest) die op voorhand zal hebben gehoopt dat zijn/haar/hun album niet in gigantische aantallen zou worden verkocht omdat ze anders niet meer serieus zouden worden genomen.

Je kunt je dus afvragen, of Once upon a Time kan worden bestempeld als een knieval voor de commercie of dat Kerr c.s. in artistieke zin is geëvolueerd naar een niveau dat heeft geleid tot commercieel succes.

Overigens had U2 tegelijkertijd ook erg veel commercieel succes met The Unforgettable Fire, misschien wel meer. Dus dat U2, volgens Oor, wel zou kunnen worden gekocht en de Simple Minds niet slaat dan alvast nergens op.

Bono en Kerr zijn twee mannen die in artistieke zin zeer zijn te respecteren. Maar van hen weet ik ook wel zeker dat ze vanaf plaat 1 naar de verkoopcijfers en hun portemonnee hebben gekeken. Old habits die hard! Ik vind dat niet erg, ieders pijp moet roken. Het gaat er voor ons luisteraars natuurlijk om wat een album op zich weet te bieden.

En heel vaak kan het dan heel goed vallen, met het juiste album op het juiste tijdstip met de juiste artiesten.

Ozric Spacefolk
Ik wou dat ik wat musician net uitlegde, op een tegeltje kan laten drukken.

Hoe vaak die nutteloze en oeverloze discussie over 'commercieel' wel niet gevoerd is. Elke muzikant wil geld verdienen. Je moet wel erg vreemd zijn, wil je muziek maken, en er op in leveren....

avatar van Premonition
2,5
Mm, ik hoef dat tegeltje niet in mijn wc...

avatar van bikkel2
2,5
Oor had natuurlijk altijd de neiging om albums die wat grootser en publieksvriendelijker klonken kritisch te beoordelen.
En het verzoek om vooral het album van U2 te kopen i.p.v deze is niet chique.
Vanuit mijn perspectief is een commercieelere aanpak zeker niet altijd gedoemd tot artistiek mislukt - en waar beoordeel je het dan op.
Betreft dit album is het mij te vol en te ambitieus.
Kerr zal het ongetwijfeld niet zo bedoeld hebben, maar zijn zang wordt halverwege gewoonweg vermoeiend.
Het album zit volgepropt met overheersende synths en gitaar en een erg dominante drumsound.
De side- zangeres die regelmatig de boel nogal overschreeuwt.....en dus Kerr die maar door blijft razen.
Geen sympatieke sound, terwijl bepaalde nummers in potentie best aardig zijn.
De Simple Minds dachten natuurlijk groter.....en dat was hun goed recht.
Maar ik vind dit geen prettig album om te horen.

avatar van deric raven
4,5
Het album is het logische vervolg op Don't You, welke al een grote hit werd.
Alive and Kicking was net zo hitgevoelig, dus scoorde ook.
Simple Minds was net als U2 klaar voor het grote publiek, gewoon een volgende stap in hun ontwikkeling.
Commercieel gezien een goed verkopend album, mede dankzij de pakkende singles.

Cured
Ik kan me wel in Deric's verhaal vinden, ook al speel ik het zelden af (eigenlijk nooit meer). Destijds wel en vond ik het een lekker pakkend, krachtvol album. Ok, wel glad, maar niet zo dat ik het ergerlijk vond.

avatar van EttaJamesBrown
3,0
Op dit album was het nog net te pruimen. Het ging pas echt mis op hun live-album " live in The city of lights" . Daar werden niet alleen de nummers van dit album verder uitgesponnen, ook de goede songs van de magistrale voorgaande albums werden grondig vernield. Zelden heb ik een band gehoord die zo professioneel het leven uit haar eigen songs heeft weten te spelen.

Ozric Spacefolk
Het is inderdaad wat technischer en klinischer dan voorheen. Een echte pop-machine, als het ware.
Maar zo strak en ge-ordend als dit, wow! Ik heb altijd wel erg veel neiging naar dit type strak songmateriaal.

Over de drumsound; ik vind het stukken beter en minder heftig en overheersend dan op voorgaande platen.

Over Don't You Forget About Me; die song was niet van the Simple Minds. Als de kaarten anders verdeeld waren geweest was Billy Idol of The Fixx (!!!) ermee doorgebroken.
Het is natuurlijk een ijzersterke song (van een songdoctor) die om het even, welke carriere dan ook, had kunnen lanceren.

Dan komt de kwestie; kan een band zelf het niveau van zo'n krachtige song evenaren? Simple Minds bewijzen met deze plaat het zelf ook te kunnen, alleen zetten ze zichzelf dan wel klem, door voor eeuwig op deze manier herinnerd te worden.
In 1984//85 hypermodern en groots, in de jaren 90 en daarna achterhaald en gedateerd.
Dat is de ellende als je je vastbijt in een genre.
Billy Idol, Duran Duran en vele anderen hebben ook nooit het succes van hun hoogtepunt kunnen evenaren.

U2 ken ik niet genoeg om te weten of ze zichzelf bleven vernieuwen.

Wat ik wel weet, is bijvoorbeeld bij Saga; elke plaat waarbij ze zichzelf wilden vernieuwen en verfrissen werd niet in dank afgenomen. Dan zeggen fans; 'vroeger waren ze beter' of 'ze zullen nooit het niveau halen van de begintijd'.
Dan wordt zo'n band door de fans bijna gedwongen altijd maar dezelfde riedel te blijven spelen. Daar ben ik ook weer geen liefhebber van.

In dat licht is Simple Minds een band, die verschillende type platen heeft gemaakt, met verschillende type liefhebbers.
Deze periode, waarin de band de perfecte pop-machine is, is toevalligerwijs meer in mijn straatje dan de meer vage//intellectuelere platen uit hun beginperiode.

avatar van EttaJamesBrown
3,0
Een prima betoog, Ozric Spacefolk.

De spagaat tussen herkenbaarheid en vernieuwing blijft een terugkerend dilemma.

Ozric Spacefolk
EttaJamesBrown schreef:
Een prima betoog, Ozric Spacefolk.

De spagaat tussen herkenbaarheid en vernieuwing blijft een terugkerend dilemma.


Dank je.
Ik vind het helemaal allemaal geen probleem niet, of mensen de ene of de andere plaat leuker vind, maar het blijven hangen in negativiteit kan me soms wel erg irriteren.
Vooral opmerkingen als 'de vorige plaat was beter' etc. vind ik na 100x lezen wat overbodig worden. Wanneer je 'de vorige plaat' zo goed vind, waarom dan niet daar posten?
Dan kunnen de liefhebbers hun ideeen over deze plaat uiteenzetten, zonder continu overspoeld te worden met negatieve berichten. Dat vergalt gewoon een hoop plezier, en gaan user of niet meer posten, of schrijven zich uit. Zonde, want er zijn zoveel leuke users met leuke stukjes die ik graag lees.

avatar van Mjuman
2,5
Ozric Spacefolk schreef:
(quote)


Dank je.
Ik vind het helemaal allemaal geen probleem niet, of mensen de ene of de andere plaat leuker vind, maar het blijven hangen in negativiteit kan me soms wel erg irriteren.
Vooral opmerkingen als 'de vorige plaat was beter' etc. vind ik na 100x lezen wat overbodig worden. Wanneer je 'de vorige plaat' zo goed vind, waarom dan niet daar posten?


Mijn vriend de olijfolieverkoper aan het woord. Lees nou nog 'ns goed wat je hier schrijft - en lees je eigen aanhoudende hoempa-hoempa-tetteret stukjes bij oa Chvrches. Is dit constante POSITIVISME dan niet irritant en heb je dan niet bijna vloeibare boter op het hoofd?

Zal even uitleggen wat ik hiervan vind - en waarom ik toch niet verder kom dan 3*:

* de productie van deze is zoveel beter dan de vorige - da's een perfecte plaat als je teveel hebt gedronken en je krijgt je vinger niet goed tegen je huig.

* uitzonderingen daargelaten zijn de songs gewoon kwalitatief minder, veel te uitgesponnen: 1 bruggetje of 1 refrein maakt nog geen song: Alive and Flippin' is het duidelijkste voorbeeld

* te veel wordt ingezet op 'het grote gebaar' - Sanctify Yourself

In het begin waren SM een band voor de incrowd, smart-asses - kijk naar titels, teksten en melodieën. Met NGD sloten ze ook rockies aan het hart - dat was de veelal bejubelde symbiose van rock en wave; witneus Steve kieperde er vervolgens een bak galm en herrie in, Sparkel in the Rain, en vervolgens kwam dit album. Guess who allemaal klaar was met SM?

Als ik nu SM draai, draai ik dingen voor NGD - die draai ik zelden trouwens. Simpele reden: te vaak gehoord, het doet me nix meer - SitR: 10 min max.

Nee vroeger was niet alles beter - ik kan Simple Minds - Graffiti Soul (2009) beter velen dan Sparkle ... en die laatste Big Music dan weer niet

Ozric Spacefolk
Mjuman schreef:
(quote)


Mijn vriend de olijfolieverkoper aan het woord. Lees nou nog 'ns goed wat je hier schrijft - en lees je eigen aanhoudende hoempa-hoempa-tetteret stukjes bij oa Chvrches. Is dit constante POSITIVISME dan niet irritant en heb je dan niet bijna vloeibare boter op het hoofd?

Zal even uitleggen wat ik hiervan vind - en waarom ik toch niet verder kom dan 3*:

* de productie van deze is zoveel beter dan de vorige - da's een perfecte plaat als je teveel hebt gedronken en je krijgt je vinger niet goed tegen je huig.

* uitzonderingen daargelaten zijn de songs gewoon kwalitatief minder, veel te uitgesponnen: 1 bruggetje of 1 refrein maakt nog geen song: Alive and Flippin' is het duidelijkste voorbeeld

* te veel wordt ingezet op 'het grote gebaar' - Sanctify Yourself

In het begin waren SM een band voor de incrowd, smart-asses - kijk naar titels, teksten en melodieën. Met NGD sloten ze ook rockies aan het hart - dat was de veelal bejubelde symbiose van rock en wave; witneus Steve kieperde er vervolgens een bak galm en herrie in, Sparkel in the Rain, en vervolgens kwam dit album. Guess who allemaal klaar was met SM?

Als ik nu SM draai, draai ik dingen voor NGD - die draai ik zelden trouwens. Simpele reden: te vaak gehoord, het doet me nix meer - SitR: 10 min max.

Nee vroeger was niet alles beter - ik kan Simple Minds - Graffiti Soul (2009) beter velen dan Sparkle ... en die laatste Big Music dan weer niet


Er is een groot verschil tussen een uitleg waarom een plaat niet boeit en oneliners als 'die andere plaat is beter'....
Ik vind het interessant om te lezen hoe bijvoorbeeld de zang van Kerr voor de één op deze plaat niet aangenaam is en voor de ander wel.
Ik vind juist de zang van Kerr op voorgaande platen maar zo-zo. Maar goed.

Verder ben ik maar een simpele ziel met een simpele muzieksmaak. Heel veel intellectuele muziek grijpt mij totaal niet. Ik ben slaaf van ritme, groove en pakkende hooklines.
Ik heb liever een Once Upon a Time dan een New Gold Dream, welke ik amper kan uitzitten.
Maakt mij dat een inferieurdere muziek-kenner of liefhebber? Of zoek ik gewoon iets anders in muziek?

De nieuwe Chvrches vind ik heerlijk, niet zo heerlijk als de nieuwe Kate Boy, maar Chvrches weet mij goed te pakken. In tegenstelling tot MusicMeter-porno als Radiohead, Godspeed You Black Emperor en Tool.
Maar zie je mij bij die platen de sfeer vergallen?

Overigens tik ik dit met een glimlach, hier een smiley om het te benadrukken:

avatar van Mjuman
2,5
Ozric Spacefolk schreef:

De nieuwe Chvrches vind ik heerlijk, niet zo heerlijk als de nieuwe Kate Boy, maar Chvrches weet mij goed te pakken.

In tegenstelling tot MusicMeter-porno als Radiohead, Godspeed You Black Emperor en Tool.
Maar zie je mij bij die platen de sfeer vergallen?

Overigens tik ik dit met een glimlach, hier een smiley om het te benadrukken:


Tav dat eerste: als je ernaar streeft de apostel van de blijde muzikale boodschap te worden zou ik zeker doorgaan - al loop je dan wel het risico dat ik eromheen zeil, als skipper van mijn eigen boot!

Tav die rij die met Radiohead begint, doet het me deugd dat we nog iets delen - al is het negatief: afkeer van bepaalde bands. Voor een brenger van de blijde muzikale boodschap moet dat toch zondig zijn. Maar ga in vrede, ik beluister nu Alison Krauss - There Is A Reason - YouTube om m'n mentale balans te hervinden

Ozric Spacefolk
Mjuman schreef:
(quote)


Tav dat eerste: als je ernaar streeft de apostel van de blijde muzikale boodschap te worden zou ik zeker doorgaan - al loop je dan wel het risico dat ik eromheen zeil, als skipper van mijn eigen boot!

Tav die rij die met Radiohead begint, doet het me deugd dat we nog iets delen - al is het negatief: afkeer van bepaalde bands. Voor een brenger van de blijde muzikale boodschap moet dat toch zondig zijn. Maar ga in vrede, ik beluister nu Alison Krauss - There Is A Reason - YouTube om m'n mentale balans te hervinden


Mijn vrolijke muzikale boodschap is niet zover gericht op het ophemelen van alles.
Ik hemel niet alles op, maar sta wel voor alles open. Net als dat ik niet alles neer sabel, al heb ik dat wel gedaan. Ik zie tegenwoordig (vooral bij mainstream) veel mooie elementen, die ik vroeger niet zag.

Ik hekel de snob die ik ooit pretendeerde te zijn. Misschien overdrijf ik in mijn positivisme, maar ik overdrijf zeker niet als het aankomt op mijn plezier die ik beleef aan Once Upon a Time.
(en ik luister nu de nieuwe plaat van Vanden Plas, progmetal)

avatar van brandos
5,0
Heer Hendrik schreef:
....al ben ik wel benieuwd naar een uitgebreidere uitleg naar de vergelijking met de genoemde albums


Ik zie niet zoveel andere overeenkomsten tussen de door mij in één adem genoemde: Revolver, Ziggy Stardust, Rumours en Purple rain dan dat zij artistieke zeggingskracht paren aan een brede aansprekendheid, of het zou moeten zijn dat het allemaal albums zijn waar de artiesten in kwestie er in optima forma in geslaagd zijn om een eigen geluid te ontwikkelen en de spanningsboog een heel album door te laten lopen.

Uniek aan 'Once upon a time' is wel dat hij vanwege de laagdrempeligheid wat afwachtend werd ontvangen. Zeker t.o.v. het (terecht) bejubelde 'New gold dream' (en A celebration is ook een fantastische verzamelaar van het oudere werk).

Ik vind het leuk om te zien dat de tijd albums in een ander perspectief kan plaatsen. Zo vind ik b.v. de als meesterwerk ontvangen 'Remain in light' van de Talking Heads bij nadere beluistering minder (te geforceerd) dan de voorganger "Fear of music" en de opvolger "Speaking in tongues". In huidig perspectief vind ik "Once upon a time" dan ook een rehabilitatie na de wat overspannen "Sparkle in the rain" (over 'te vol' gesproken, ook live liepen ze zichzelf in die tijd volledig voorbij) en ben ik ook blij dat het wat fletse "Don't you" de ijzersterke spanningsboog van dit album niet doorbreekt.

avatar van erwinz
4,0
Recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Simple Minds - Once Upon A Time, Deluxe Edition - dekrentenuitdepop.blogspot.nl

De Schotse band Simple Minds was in de eerste helft van de jaren 80 uitgegroeid van een cultband tot een grote band, die met New Gold Dream en Sparkle In The Rain twee cruciale (80s) platen had afgeleverd.

In 1985 was het tijd om te oogsten en een plekje naast het onaantastbaar geachte U2 af te dwingen. De grote zalen moesten worden verruild voor de stadions en naast Europa zou ook de VS er aan moeten geloven.

Voor de troepen uit kwam de succesvolle single Don’t You (Forget About Me), maar in oktober 1985 verscheen Once Upon A Time.

Once Upon A Time zou er voor zorgen dat Simple Minds zich een jaar of twee a drie kon scharen onder de grote rockbands op aarde, maar de plaat werd ook met gemengde gevoelens ontvangen. De plaat zorgde uiteindelijk voor het gewenste succes, maar zorgde er ook voor dat de rol van Simple Minds na de jaren 80 voor een belangrijk deel was uitgespeeld.

Ik was in 1985 zeker niet gek op Once Upon A Time, maar achteraf bezien is het een sterke plaat. Op Once Upon A Time doet Simple Minds afstand van de laatste restjes van haar indie geschiedenis, maar zegt het ook de (over)dosis galm van haar vorige platen vaarwel.

Once Upon A Time valt op door een mooi helder geluid waarin gitaren en keyboards in balans zijn en waarin de niet altijd even vaste vocalen van Jim Kerr fraai worden ondersteund door de soulvolle strot van zangeres Robin Clark. Sterproducer Jimmy Iovine voorzag de plaat vervolgens van een fris en helder geluid met ballen, waarin plaats was voor new wave, pop en rock.

Once Upon A Time is uiteindelijk een typisch kind van de jaren 80, maar het is ook een plaat die de tand des tijd beter heeft doorstaan dan de meeste andere platen uit deze periode. Simple Minds komt op Once Upon A Time met een serie sterke songs die opvallen door energie en passie. Het zijn songs die 30 jaar later nog altijd staan als een huis en dat is bijzonder.

De luxe edities van Once Upon A Time zijn voorzien van het nodige bonus-materiaal, waaronder uiteraard single Don’t You (Forget About Me) die vreemd genoeg ontbrak op de plaat en flink wat prima live-materiaal. Hoofdmoot blijft natuurlijk het originele album, dat ik na al die jaren toch anders inschat dan in 1985. Destijds deed het album wat pijn, inmiddels durf ik het wel te scharen onder de betere albums van de Schotse band, die de laatste jaren overigens weer wat overeind lijkt te krabbelen en waarom ook niet? Erwin Zijleman

avatar van musician
4,5
Inhoudelijk grotendeels helemaal mee eens.
Zelf vind ik de ommezwaai van de SM niet zo heel erg. Als er een mooi geluid voor in de plaats komt, moet je maar denken.
erwinz schreef:
(...) waaronder uiteraard single Don’t You (Forget About Me) die vreemd genoeg ontbrak op de plaat
Ik denk dat het er mee te maken had dat Don't you een track voor een film is, geschreven voor The Breakfast Club.
Dan mag je dat nog maar niet zomaar op een eigen album plaatsen als die een paar maanden later uit komt. Het hoort dan thuis op de soundtrack bij de film, die uiteraard ook werd uitgebracht en moest worden verkocht.
Don't you had wel zo op Once upon a Time gekund.

4,5
Toen ik 15 was kocht ik deze elpee. Don't you vond ik helemaal te gek en de eerste single afkomstig van Once upon a Time, Alive and Kicking ook. Voor mij het beste album van Simple Minds waar de energie nog steeds van af spat. De stem van Kerr, de gitaren en de heerlijke drums is zwaar genieten.

avatar van cosmic kid
4,5
cosmic kid (moderator)
Zeker 30 jaar niet gehoord en de laatste keer was dan ook nog op een belabberd TDK-bandje. De hernieuwde kennismaking smaakt zeker niet verkeerd ( de hits kende ik natuurlijk wel). Ja, het is allemaal heel erg 80es en heel erg over the top geproduceerd. Maar, en dat is wat telt, de nummers zijn heel energiek, zitten goed in elkaar en bij Ghostdancing stond de volumeknop zowat voluit.

avatar van Korreltje Zout
4,0
Dit album was voor mij de gateway drug naar New Gold Dream (waaraan ik direkt volledig verslaafd ben geraakt). Ik heb nog steeds warme gevoelens bij Once Upon a Time. Als ik het opzet krijg ik telkens weer dat warme-zomeravond-in-een-stadion-gevoel.

Vergeleken met New Gold Dream is dit album natuurlijk veel minder subtiel, en dus automatisch minder intelligent, maar ik beschouw dat niet als een probleem. Het zijn nu eenmaal twee verschillende albums, uitgebracht voor een (vermoedelijk) verschillend publiek. Deze twee albums zijn allebei op hun manier zeer geslaagd, en dienden hun doel: eerst artistiek en daarna commercieel doorbreken.

3,0
Wat een bombast, ben afgehaakt na Sparkle in the rain. Vanmiddag de lp gekocht voor 1,50 en dacht ach paar aardige nummers.
Maar nu snap ik waarom ik toen afgehaakt ben.
Geen slechte plaat maar average, dus een 3
De hitnummers zijn het beste, rest over de top

5,0
5 sterren voor dit album, alleen al voor het beste nummer aller tijden Alive and Kicking - heel subjectief dus!
Zonder dit nummer zouden het 4 sterren zijn, met sterke songs als Sanctify Yourself, Ghost Dancing en All the Things she said, toevallig ook de singles van deze plaat.
De rest is nog wel goed maar toch van een ander niveau, en als geheel geniet ik meer van bv New Gold Dream, maar ja.....dan is er Alive and Kicking hè.

avatar van brandos
5,0
music is lifezegt:
als geheel geniet ik meer van bv New Gold Dream
...en toch 5 sterren?
Terwijl ik "Once upon a time" qua 'spreiding' en beter album vind. Het wordt hier eigenlijk nergens minder (persoonlijke favoriete track: 'Come a long way'; die gitaarsolo van Charlie Burchill -magnifiek). Bij 'New gold dream' loopt de spanningsboog na de magistale titelsong en het catchy 'The glittering prize' toch wel af. Hoe dan ook; qua totaalbeeld lijken wij (i.t.t. vele anderen hier) het eens te zijn over de kwaliteiten van 'Once upon a time'.

avatar van Funky Bookie
4,0
Grote doorbraak met Don't You en dan dit album waar de hit niet op stond.
Het is echter wel gevuld met een aantal andere kneiters. Ja het leek inderdaad heel erg op U2, maar dat neemt niet weg dat dit album van een hoge kwaliteit is.

Gast
geplaatst: vandaag om 09:39 uur

geplaatst: vandaag om 09:39 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.