The War on Drugs - Lost in the Dream (2014)

Inmiddels vind ik alle nummers buitenaards, met uitzondering van Idle wind. Ik verhoog mijn waardering naar vijf sterren.

Als ik trouwens al een vergelijking kan maken tussen Bruce Springsteen & E Street Band en War On Drugs, dan komt I`m on fire van Bruce het meest in de buurt van de nummers van War On Drugs. Ook echt een prachtig nummer, trouwens, I`m on fire.

Toegegeven, vóór Under the Pressure zo'n dikke twee jaar geleden op Studio Brussel voorbij kwam, kende ik The War on Drugs helemaal niet. Het nummer viel mij op in die zin dat ik meende een genre-klassieker uit vervlogen tijden te horen, want zo klinkt het wel. "Dit is vast iets wat mijn vader destijds énorm zal gesmaakt hebben.", dacht ik. Dat is nog méér het geval bij Red Eyes. Groot was toen mijn verbazing toen bleek dat het om een hedendaagse groep ging. De onwetendheid bij mezelf, een schande.

Wat een ontdekking. Wat een sound. Wat een klasse. En sfeervol, het heeft geen naam. Een album dat ik met volle overtuiging toch eindelijk eens aan mijn vader (56) ga voorstellen. Het is járen geleden dat hij een recente plaat kon waarderen, maar ik denk dat het deze keer helemaal raak zal zijn. En dat zal ook wel gelden voor de volgende plaat, wanneer ik Strangest Thing hoor. Ik droom er helemaal bij weg.

Dit album was vier jaar geleden een bijzonder prettige kennismaking met de band die nu tegen een nummer 1 positie aanhikt in mijn album top 10.

Sfeervolle, ingetogen composities – zoals het dromerige titelnummer en het meeslepende Eyes to the Wind, dat rustig begint maar naar een hoogtepunt toewerkt – worden afgewisseld met wat meer up-tempo materiaal zoals het enerverende An Ocean in Between the Waves en het catchy Red Eyes.

De band heeft met dit derde album een bijzondere sound weten te creëren die enerzijds doet denken aan de jaren 70 en 80, maar daarnaast voldoende authenticiteit en eigenheid heeft om te blijven verrassen.

Het album lijkt met iedere luisterbeurt beter te worden. Naast het indrukwekkende songmateriaal speelt daarbij ook de voor mij uit duizenden herkenbare zang van Adam Granduciel een belangrijke rol. Daarom kan ik niet anders dan de maximale score toekennen aan dit prachtige album.

En... hoe is het je vader bevallen?

Het is er nog niet van gekomen. De goede man heeft haast nooit te kans een rustig muziek te kunnen beluisteren.

Wow! Dit is een bijzonder sfeervol album. Mijn favoriete nummers zijn Under the Pressure en Red Eyes.

Deze plaat heeft een soort nostalgische eightiessound die ik wel kan smaken. Maar dat dit volgens de OOR-lijstjes het beste album van 2014 is, kan ik dan weer niet begrijpen. Daarvoor teert het m.i. toch wat veel op almaar hetzelfde muzikale idee, met songs die perfect inwisselbaar zijn, en zeker ook wat de zanglijn betreft. Die melancholische zang komt me bij momenten trouwens onvast over, wat soms zijn charme heeft maar soms ook niet. Een uur van hetzelfde is ook te lang, ze hadden zeker een kwartier mogen inkorten.

Deze plaat samen met opvolger A Deeper Understanding de afgelopen dagen eens goed beluisterd n a.v. de hoge waardering op deze site...voorlopig gemengde gevoelens bij beide platen. Prettige sfeer, maar Ik mis vooral dynamiek waardoor het geheel wat statisch is en niet spannend genoeg om mijn aandacht vast te houden.

Heb nooit de volledige albums beluisterd. Maar af en toe keer ik op YouTube terug naar de Live versies bij KEXP radio en deze zijn top

Prachtalbum. Is al jaren men nummer 1.

Best een aardig album, alleen het blijft bij mij niet hangen, best jammer eigenlijk. Na 1 luisterbeurt is er geen verlangen om het snel weer te gaan doen. Normaal geef ik de langste nummers van een album de blauwe sterren, maar nu zijn het bijna de kortste nummers Red Eyes en Lost In A Dream. 3,5 *

Wat een inwisselbare nummers, saaie zangpartijen en nergens muzikaal echt interessant. Het is allemaal zo mak, middle of the road, Beetje meer pit mag echt wel, het enige wat dan nog leuk is is Red Eyes - wat natuurlijk ook gewoon een standaard 3fm Giel-geilt-erop nummertje is uit een Fanta reclame.

Hier heb ik afgelopen weekend eens naar zitten luisteren. De muziek zei me niets maar de naam duikt al geruime tijd overal op; in serieuze popmedia, dit jaar vier keer in de Top 2000, en nu ook bovenaan de Snob-lijst.

Ik begrijp nu wel waarom hun liedjes me op de radio me nooit opgevallen zijn, er stilzwijgend vanuit gaande dat ze (gezien hun populariteit in zowel mainstream als min-of-meer alternatieve kringen) inmiddels de nodige keren langs gekomen zullen zijn op de radiostations die ik luister. Een deel van die zenders is goed thuis in hedendaagse rock.

Muzikaal talent is duidelijk aanwezig, maar of het interessante muziek oplevert is weer een ander verhaal.

Het klinkt niet lelijk, het is kundig gemaakt en wijkt muzikaal niet eens zo gek veel af van sommige prima jaren 80-nummers, maar in dit geval blijft er simpelweg niks hangen. Überhaupt gebeurt er in de onderbuik niks (het kan bij nummers waarbij het kwartje niet meteen valt nog wel zo zijn dat er ergens een accoordje is dat de aandacht trekt). Vlakke boel. Muziek als witte ruis.

Wat weleens nuttig kan zijn als je niet steeds afgeleid wil worden maar ook geen volledige stilte wil, maar voor dat doel zet ik toch liever een ambientstream op.

Natuurlijk is dit een indie-rippoff van Fleetwood Mac.
Maar goddomme wat goed is dit.

Nadat ik al weinig A deeper understanding kon maar eens verder terug gaan luisteren. Dat hielp niet veel...

Waarom deze band nu zo hoog geprezen wordt is me echt een raadsel. Ja, ik hoor echt wel dat het goed en vakkundig in elkaar is gezet. En net als bij genoemde andere album dacht ik bij eerste nummer nog dat het best een aardig sfeertje is dat neergezet wordt.
Maar dan.... Ik voel uiteindelijk nul spanning of scherpe randen, het kabbelt maar door (wellicht is dat voor anderen nu juist een hele fijne vibe??), het raakt me nergens echt en de zanglijnen zijn allemaal even eenvormig (Kurt Vile heeft met zijn huidige werk beetje zelfde euvel).
Ik geef het maar op met deze band, geniet er allemaal van. Aan mij is het kennelijk echt niet besteed.

Is ook gewoon mokersaaie muziek. Zoals ik hierboven zei; Wat een inwisselbare nummers, saaie zangpartijen en nergens muzikaal echt interessant. Het is allemaal zo mak, middle of the road,

The War On Drugs bestaat inmiddels ruim 15 jaar en heeft tot dusver 4 albums uitgebracht. Adam Granduciel en Kurt Vile stonden aan de wieg van de in Philadelphia, Pennsylvania, USA opgerichte band.
In 2008 verscheen het debuutalbum “WAGONWHEEL BLUES”, waarna Vile de band verliet en de Granduciel het enige creatieve brein werd. “SLAVE AMBIENT” uit 2011 betekende nog geen doorbraak, maar de band creëerde wel een stijl waarop ze konden voortborduren. Die verwachte en misschien wel gehoopte doorbraak kwam met album #3, “LOST IN THE DREAM” uit 2014 en werd gecontinueerd met “A DEEPER UNDERSTANDING” in 2017.
Ik vind het erg moeilijk om de stijl van The War On Drugs te duiden. Er zit wat Dire Straits in, voornamelijk het soms subtiele gitaarwerk, maar ik las ook ergens dat het een mix is van Bruce Springsteen, Glenn Frey, Bob Dylan, Tom Petty en Neil Young en ook die is wel te begrijpen. Feit voor mij is dat deze geweldige muziek moeilijk te plaatsen is en dat maakt het misschien ook wel uniek. Het is sferisch, ritmisch, pakkend, gevoelig en erg goed wat The War On Drugs laat horen, wat mij betreft zeker op de laatste 2 albums.
Dat begon dus met “LOST IN THE DREAM”, dat op 18 maart 2014 werd uitgebracht en wat mij betreft een klassieker is. “UNDER THE PRESSURE” opent het feest en is meteen langste nummer van het album, een heerlijk, zeer ritmisch nummer met een wel erg lang outro. In “RED EYES” gaat het tempo iets omhoog en het synthesizer geluid geeft het nummer een jaren ’80 sfeertje, waarna in “SUFFERING” het tempo weer daalt tot het niveau van een midtempo. Mooi pianospel, subtiel gitaarwerk, genieten! Ruim 7 minuten klokt het volgende hoogtepunt “AN OCEAN IN BETWEEN THE WAVES”, waarin het tempo weer flink omhoog gaat. Rustige zang, beetje lijzig, drumcomputer en na zo’n 1.50 komen de drums erbij en ontwikkelt het nummer zich tot een geweldige song met onder andere prachtig gitaarwerk. Ook in “DISAPPEARING” klinkt de gitaar op zijn Mark Knopflers, helder en prachtig bespeelt. Ook in dit nummer wordt de kracht en het handelsmerk van The War On Drugs duidelijk, de herhaling en het voort dreinende ritme! “EYES TO THE WIND” is opgebouwd op een akoestische gitaar en heeft een Bruce Springsteen sfeer, “THE HAUNTING IDLE” is met iets meer dan 3 minuten het kortste nummer van “LOST IN THE DREAM”, is instrumentaal en heeft een filmisch karakter, “BURNING” heeft een aanstekelijk ritme, positieve sfeer en een mooi refrein. Het titelnummer is het één na kortste nummer, is rustig en je zou dit als de ballad van het album kunnen bestempelen. “IN REVERSE” sluit het album af, kent een lange aanloop, waarin The War On Drugs nog een keer alles uit de kast haald. Ritmisch, prachtig gitaarwerk, mooie zang en pakkend.
In iets meer dan een uur heeft deze band mij weten te overtuigen en de reeds genoemde opvolger “A DEEPER UNDERSTANDING” wist het niveau moeiteloos te continueren. In afwachting van een nieuw album blijven de oudere albums van The War On Drugs hun rondjes in mijn cd-speler draaien…en met plezier blijf ik ernaar luisteren.

Ik kan het niet zo hebben als albums die 'iedereen' goed vind mij weinig doen. Dan ga ik vaker luisiteren in de hoop dat het kwartje valt. Een paar voorbeelden (best wel uiteenlopend):
*John Mayer-Continuum
*Opeth-Blackwater Park
*National-Boxer
*Sly stone-There's a riot
Alledrie heel populair hier, en ik vind het best okee muziek, maar niet bijzonder. Sorry voor iedereen die ik nu kwets hiermee.
Bij the War On Drugs heb ik het nog niet geprobeerd maar de paar nummers die ik gehoord heb sporen me niet echt aan.

Het voelt als of ik een stoornis heb, als 'objectief goede muziek' (hmmm) mij niet weet te raken.
Binnenkort maar eens naar de dokter

Niet echt uniek virus. Er zijn veel besmettelijkere varianten.
Nieuwe singel voor komend album al gehoord?

Groot gelijk Marco, dank voor je kundige en eerlijke analyse. Ik moest aanvankelijk wennen aan hun stijl, maar nu beluister ik dit album vaak; je wordt er zowel rustig als vrolijk van. Puur genieten! Vier sterren.

Herkenbaar. En The War On Drugs is lang niet de enige.

Ik zou graag deze bericht verwijderen, maar dat kan niet. Dit valt niet onder 'meld misbruik'. Ben sinds die verstreken jaar toch ongemerkt heel anders gaan denken over dit album. Ik draai de songs regelmatig via YT en heb het album met een volle punt verhoogd. En heb deze week hun album A Deeper Understanding zelfs aangeschaft. En die begin ik ook prachtig te vinden, met veel, vooral lange nummers. Maar de muziek van T W O D komt wel beter tot zijn recht met een op.

Ik probeer, ik probeer.
En storen doet deze muziek me niet.
Maar mijn spinnende kat stoort me ook niet.
Af en toe komt ze eens een kopje geven of een aaitje vragen.
Maar dan weer lekker slapen en gelukkig zijn op haar eentje.
Ook deze plaat doet je af en toe eens opkijken, maar blijft toch eerder onopvallend haar ding doen.
Dus, ja, goed gemaakt, op zijn minst.
Maar neen, ik begrijp nog steeds het laaiende enthousiasme niet.

En het verdriet me dat er zulke goede bands uit het verleden totaal genegeerd zijn terwijl dit knip- en plakwerk zulke hoge toppen scheert.

Één voorbeeldje maar van een plaat die qua originaliteit en songs mijlenver boven deze uitsteekt maar die geen (al of niet spinnende) kat kent:

The Elected - Biggest Star - YouTube

Gelukkig wel te vinden op Mume natuurlijk (maar zeer ondergewaardeerd) The Elected - MusicMeter.nl

Ook op youtube ondergewaardeerd zo te zien. Dit is wel appels met peren vergelijken natuurlijk. Maargoed, altijd jammer als een album niet aanslaat terwijl je er wel voor open staat

Persoonlijk vind ik het verschil tussen appelen en peren groter dan het verschil tussen TWOD en The Elected. Elected is wel het betere fruit.
En waar je het haalt dat dit op YT ondergewaardeerd wordt weet ik niet. Mss eens de commentaren lezen onder het nummer dat ik linkte.
Ofwel bedoel je dat er niet zoveel views zijn. Dat ligt natuurlijk aan de grote groep mensen die enkel muziek beluisteren tijdens de afwas, in de auto of op fuiven. Die zullen jammer genoeg nooit de gelegenheid krijgen de schoonheid en pracht van de nummers van Elected te ontdekken.

Ik luisterde de live versie van Lost In The Dream terug op Down The Rabbit Hole. De beste live versie van deze song die ik heb gehoord.
Wat een geweldige opname ook van KINK. Alles valt goed.

Luisteren met koptelefoon aanbevolen:

https://m.youtube.com/watch?v=-6HCwRwqvXc

Een album die smaakt naar meer met de belofte; het komt eraan.

Wat een top plaat juist nog eens gedraaid gewoon genieten