Al Stewart - Year of the Cat (1976)

Ken maar weinig van Al Stewart, maar op warme dagen als vandaag is dit bijna een must voor mij om te draaien. Ik beschouw dit als de ultieme romantische zomerplaat. Heerlijke muziek. Kan me er niets bij voorstellen om dit te draaien op een druilerige novemberdag, of een koude avond in februari.

Op 4 maart 1977 heb ik "Year of the Cat" op lp gekocht. Toen was het bepaald nog geen zomer. Wat ik probeer te zeggen, je kunt elk jaargetijde naar dit album luisteren....

Eens. Ik meen me te herinneren dat ik deze LP in de zomer van '77 gekocht heb. Maar ook ik heb er geen uitgesproken zomerse associaties bij. Misschien door die Spaanse gitaar in On the border? Maar dat nummer gaat nu juist weer over wapensmokkel over water, over de Spaanse grens. En dat deden ze juist in het nachtelijk duister...

Nee, want de 'zomer' van 1977 was dramatisch . Ik heb toen amper mijn zwembad-abonnement eruit gehaald.

En inderdaad, iedereen had deze plaat toen.
Niettemin deze nog eens een paar gedraaid en dit blijft een prachtig album. Perfect geproduceerd, vakmuzikanten, liedjes die blijven hangen en je meteen terug herkent ook als je het jaren niet hebt gehoord. En dan de immer goed articulerende Al Stewart, samen met Paul McCartney een van de vriendelijkste stemmen uit de popmuziek.
Nog steeds zijn alle nummers even goed, maar On The Border, One Stage Before en Year Of The Cat nog net iets beter.
Geen enkele reden bijstelling van mijn stem. Wordt misschien nog wel een keer 5 sterren.
Op vinyl en CD.

Vinyl is geduldig.

Ooit kocht ik de El Año del Gato versie van Year of the Cat, Incluye los éxitos Year of the Cat, On the border, zijnde niet anders dan een Spaanse persing van het album.

Waarbij ik, toegegeven, slechtere Zuideuropese persingen in mijn handen heb gehad. Maar zo ging dat: LP's kostten soms wel fl 22,95 en dan was het in enkel geval interessant om bij de Free Record Shop bijvoorbeeld een Spaanse persing te kopen. Vooral omdat je véél wilde kopen en elke gulden er natuurlijk één was.

Maar ik heb nooit wat te klagen gehad over dit album. Nog steeds krasvrij, later werd natuurlijk de LP vervangen door de cd en dat was dan feitelijk het einde.
Ik denk dat het vinyl meer dan 30 jaar het licht niet heeft gezien, maar vandaag vond ik het weer eens terug.

De LP heeft sinds de neergang van de cd weer een enorme herwaardering ondergaan, dus waarom niet weer eens de LP gedraaid. Te beginnen met Cara A. Vooral ook om te horen of de LP nog klanken herbergde die bij de cd waren verdwenen. Een LP hoort volgens de verhalen "warmer" te zijn.

Ik ben enigszins sceptisch op dat gebied, maar ik moet erkennen dat de geremasterde cd en de oude LP daadwerkelijk anders klinken. De drums klinken wat meer doodgeslagen op de cd en de LP herbergt verrassend wat meer hoge tonen. Af en toe dan een tikje is natuurlijk een kenmerk voor élke LP.

Year of the Cat is uiteraard geproduceerd door Alan Parsons, die met The Alan Parsons Project juist de muziek maakte die "gemaakt was voor de cd". Was altijd de reclame.
Dan zou dat voor Year of the cat ook mogen gelden.

Ik zal niet op basis van één album oordelen maar feitelijk vind ik niets mis met Year of the cat op vinyl. Zelfs niet op Spaans vinyl van meer dan 40 jaar oud.
El Año del Gato. Meer Spaans heb ik er sinds die tijd niet meer bijgeleerd, eigenlijk.

Ik weet het nog goed. In maart 1976 moest ik in Utrecht worden gekeurd voor militaire dienst. Binnen het uur stond ik weer buiten, te lang om in het Nederlandse leger te mogen dienen.... Om 09.00 uur stond ik bij Muziek Staffhorst in de Drieharingstraat voor de deur. Drie keer raden welke lp ik toen kocht.

Deep Purple in rock ?

'James Last Plays Led Zeppelin'?

Te lang, kon dat ook nog?
Ik heb nog een hoop moeite moeten doen met "weigeren" per slot van rekening waren we voor dienst niet op aarde gezet en het paste mooi bij de tijdsgeest.

Ja zeker. Met 2 meter en een paar milimeter werd ik te lang bevonden om het vaderland te mogen dienen... En ik had nog wel zo graag generaal in het Nederlandse leger willen worden!

Toch maar weer mijn stem verhoogd. Jammer dat ik er geen 6* van kan maken.

Gelickte softrock, maar oh zo mooi.

Al wat jaartjes in de kast en verveeld nog steeds niet.
Lekkere relaxte muziek.

Magisch album met de gelijknamige hit maar de rest is ook geweldig. Absolute topper in het folk rock genre en uniek qua sound , uiteraard door de geweldige productie van Parsons die de prima songs naar een ander niveau tilt. Het album hiervoor en het album hierna zijn ook zeer sterk maar kunnen toch nergens tippen aan het niveau wat hier gehaald wordt. Ondanks de meningen hierboven vind ik het album overall sterk, nergens inzakken en groots. Niet voor niets werd dit album een wereldsucces en die andere twee niet. 5 sterren [/quote]

In oktober 1976 ging ik, pre-puber, intensief naar de radio luisteren; Hilversum 3 was de enige popzender op FM met als voornaamste hitlijst de Nationale Hitparade. Op vrijdagmiddagen volgde na de Tip 30 bij de NCRV met Peter Blom, bij de NOS deze lijst van bestverkopende singles, gepresenteerd door Felix Meurders. Hier een podcast over die radiotijd.
Voor die eerste lijst was ik meestal te laat thuis, maar bij de aftrap van de hoofdreeks zat ik klaar met een oude werkagenda van mijn vader voor mij, om daarin de titels en artiesten van de nieuwe liedjes die ik leuk vond te noteren. Vaak in fonetisch Engels, ik beheerste de taal bepaald niet, ontstond zo wekelijks een persoonlijke top 15. De leuke hits werden uiteraard opgenomen met de radio-cassettespeler die ik eind april '77 kreeg.

Februari 1977 betrad single Year of the Cat de tipparade, om in maart in de Nationale Hitparade op #6 te pieken. Dat vond ik al een heel fraai liedje, maar opvolger On the Border blies mij helemaal omver. Het haalde twee maanden later dezelfde positie met één van de spannendste intro’s die ik ooit ben tegengekomen. Eerst de rollende piano, dan piano en gitaar die het thema spelen; hierop een hi-hat die bijvalt, gevolgd door strijkers; als laatste in het intro is daar het heerlijke basloopje, dat de luisteraar het überpareltje binnentrekt, waarna de kenmerkende stem van Stewart klinkt.
Vreemd genoeg bleven het de enige hits van de troubadour, die hier met zijn ontspannen zang en sfeervolle muziek vooral tijdloos mooi klinkt. De bescheiden orkestrale begeleiding zorgt voor extra warmte.

Toen de cd de elpee verdrong, vanaf de jaren '90 gebeurde dat massaal, deden mensen hun vinyl de deur uit. Leve Koninginnedag, toen op de vrijmarkten allerlei oude pareltjes voor een prikkie werden aangeboden! Kon ik maar een tijdreisje terug maken… Het was in die periode dat ik de elpee Year of the Cat aanschafte.
Een prachtige klaphoes (één van de hoezen die tot half mei 2023 is te zien in de tentoonstelling over ontwerpers Hipgnosis in het Groninger Museum – aanrader!) omhulde de schitterende muziek, op een album dat opvallend genoeg bijna zonder intro begint. Sferische pop met een vleugje folk, waarbij je van pareltje naar pareltje gaat.
Hierboven gaat de discussie over de associatie met mooi weer. Die heb ik ook, al schijnt mijn geheugen mij voor de gek te houden. Toch herinner ik me dat strandbad, waar ik dagenlang rondzwom en in een rubberboot voer, duikbril op het hoofd, de rug roodverbrand. Op transistorradio's van anderen klonk Hilversum 3, waarbij ook de twee hits van dit album.

Vandaag draai ik ‘m een keertje van streaming. Hierbij valt op dat One Stage Before met zijn keyboardgeluiden bijna als retro-sciencefiction klinkt en bovendien een gitaarsolo bevat om een diepe buiging voor te maken: vanaf 3m21 ontspint zich een verhaal in een verhaal, melodieus en gevarieerd, sfeervol in de geest van de muziek. Heb hem zojuist hoog in mijn top 100 van beste gitaarsolo’s ooit gezet.
Bonustrack Song on the Radio is een interview met de zanger. Dat hij Schots is, hoor je niet aan zijn keurige Engels (anders dan bij Jim Kerr van Simple Minds ). Net zo rustig als zijn zangstijl is, vertelt hij over de totstandkoming van de plaat en achtergronden van de liedjes. Lord Grenville bijvoorbeeld gaat over een zeeslag, leer ik.

Vijf sterren. Zonder enige twijfel. Een plaat die verplichte kost zou moeten zijn in ieders muzikale opvoeding, tevens te gebruiken om Engels te leren, verpakt in één van de mooiste hoezen ooit. Muziek van een ontspannenheid die zelden is geëvenaard, laat staan overtroffen. Zelfs niet door Stewart zelf, vermoed ik. Al word ik ook van diens muzikale zoon Jonathan Jeremiah erg blij, omdat ik daar dezelfde sfeer als hier tegenkom. Year of the Cat blijft echter de blauwdruk in zijn onverslijtbare schoonheid.

Waarschijnlijk toch wel een van de best verkochte albums van 1977 naast Abba en Queen.
Begint nu ook wat minder te worden, maar tot enkele jaren geleden kwam je de lp op elke beurs en rommelmarkt minstens 3 keer tegen.
Deze destijds ook grijs gedraaid op mijn eerste volwaardige stereo installatie,
tot ik elk nummer letterlijk mee kon zingen. (als je dat zingen mag noemen )

Daarna heel lang uit de gratie geraakt wegens te vaak gehoord, te gladjes en te commercieel.
Waar de meer folk-rock gerichte Love Chronicles en Zero She Flies nog wel mijn goedkeuring konden wegdragen, verdween deze naar de berging.

Nu na al die jaren toch weer opgeduikeld en weer in genade aangenomen in de platenkast.
Niet dat ik hem nog zo vaak luister, maar als ik hem draai kan ik er toch wel weer van genieten.

Net album vooral en niet in de laatste plaats door de produktie van Alan Parsons.
Parsons had zich inmiddels aardig opgewerkt via The Beatles en Pink Floyd's Dark Side of the Moon, waar hij als engineer betrokken was.
Hij ging zelfs een stapje verder om onder The Alan Parsons Project zelfstandig albums te maken.
Al met al was dit voor antister Al Stewart zijn doorbraak, vooral door de inmiddels klassieke titelsong en On the Border.
Ik vergelijk zijn carrière wel eens met Gerry Rafferty, toevallig ook een Schot en die schoot ook één keer heel goed raak met City to City uit 1978.
Beiden nooit voorop lopend in de polonaise en liever zo ver mogelijk uit de buurt blijvend van de jetset en valkuilen die showbizz met zich mee brengt.
Beiden maakten nog prima albums nadien, maar of ze raakten uit de mode, of werden over het hoofd gezien.

Ik las in een tourbook van 1991 dat Al Stewart helemaal niet een commerciële plaat wilde maken, en al helemaal niet verwachtte dat het titelnummer zo populair zou worden.

In dat zelfde boekje las ik ook, dat door het gebruik van een saxofonist in het titelnummer, zijn toekomstige label (Arista) bijna "eiste" dat elke plaat een saxofoon zou hebben. 'Time Passages' die nog op RCA (en EMI) zou verschijnen had ook al saxofoon, maar inderdaad elke plaat hierna heeft saxofoon. Zonder het te willen had Al Stewart de saxofoon als onderdeel van zijn "signature sound" gemaakt.

Hoog tijd dat ik eens een echt biografie van Al ga lezen, want dat tourboekje was al erg interessant en had ik een half uur al uit.

Nu je het zegt: op elk navolgend album duikt in een of meerdere nummers wel een saxofoon op. Lijkt me ook een verhelderende uitleg voor de uitgebreide saxofoonsolo op de titelsong van Time passages, dat als volgende single werd uitgebracht.

Minor detail: in de VS verscheen Time Passages als eerste Al Stewart-plaat al op Arista (in Europa nog op RCA, net als de platen die daarna kwamen). Ik vermoed dat de druk van de platenmaatschappij dus al van toepassing was tijdens de opnamen van Time Passages. Eerlijk is eerlijk: het werkte wel, want Time Passages werd in de VS een nog groter succes dan Year of the cat.

Al omschreef 'Time Passages' als een M.O.R.-plaat, ern kopie van 'Year of the Cat'. Ik wil niet zo ver gaan, maar vind '24 Carrots' en ook 'Russians & Americans' velen malen spannender. 'Time Passages' heeft zijn momenten maar is wel de veiligste (dus M.O.R.) plaat van Al.

Het is net als met succesvolle films; maak een soortgelijk net niet te opzichtig vervolg en continueer het succes.
Time Passages (ik vind 'm ondanks dezelfde insteek als Year of the Cat, net even sterker) had niet echt grote hits en dat was toen wel een belangrijk element voor de erkenning en succes. Apart wat Gaucho aangeeft dat het in de VS een groter succes was.
En de saxofoon inderdaad dat was wel een visitekaartje.
Dan maak ik weer de vergelijking met landgenoot en ook in de pop/folk opererende Gerry Rafferty.
De sax in Bakerstreet is iconisch inmiddels.

Maar de voorgaande platen van Al ('Past, Present, Future' en 'Modern Times') die toch ook erg sterk zijn (minder een hit dat wel), had geen saxofoon. Ik vind de signature sound van Al toch wel meer dan een saxofoonsolo.

Als ik aan Al denk, denk ik ook aan lange folk(rock)songs met historische verhalen en prachtige gitaarsolo's van Tim Renwick. Jammer dat dat ná 'Year of the Cat' een beetje was afgelopen.

Mee eens hoor. Wellicht dat de saxofoon op dat moment gewoon net even meer een hype was voor het maken van een hitgevoelige song.
Al Stewart is inderdaad een zingende historicus. Zijn teksten zijn daar meestal op gebaseerd.
Van zijn albums van begin jaren 80 ken ik flarden en klinken vaker wat vlotter, maar ook wel in dat tijdsbeeld geproduceerd en ingespeeld.
Maar geef de man een gitaar en een microfoon, zet Peter White er naast en het werkt. Fantastische muzikant is dat.
Hij zit tegenwoordig niet meer in Al's band, maar zo nu en dan is hij special guest.

Al had altijd wel een sterke gitarist naast hem: Tim Renwick, Peter White, Dave Nachmanoff, Laurence Juber en zelfs Jimmy Page als sessiegitarist op 'Love Chronicles'. Die fijne classic rock-leadgitaar van Tim blijft me altijd wel aanspreken. Op '24 Carrots' doet hij al niet meer mee. Hij schijnt wel een soloplaat te hebben gemaakt in 1980, die ik wel eens zou moeten beluisteren.

Peter White was een alleskunner; toetsen, electrische en akoestische gitaar, basgitaar, akkordeon en hij schreef en arrangeerde mee met Al, wat niet vaak voorkwam bij Al.

Één keer live gezien in 1988 in Paradiso Amsterdam. Hij had toen net The Last Days of the Century uitgebracht.
Stond toen ook een fantastische band op de bühne. White (idd alleskunner) was er bij.
Ik herinner mij nog een fantastische uitvoering van Nostradamus. Mooi epic is dat.

We raken maar niet uitgepraat he Michel? En dat bij een plaat die bijna 50 jaar oud is. En dan hebben het we het fantastische drumspel van Stuart Elliott nog niet eens besproken. Die fills in 'On the Border' zijn echt erg gaaf.

Leuk toch?

Stuart Elliott is een heel goede drummer. Geen druktemaker maar wel accuraat en heel veelzijdig. Toch wel de perfecte sessiedrummer.