Ben Howard - I Forget Where We Were (2014)

Mijn eerste kennismaking met Ben Howard had moeten zijn RW 2015, helaas liet hij toen op het laatst verstek gaan. Achteraf een goede zaak want ik had dit album nog niet geluisterd. Ik kom er nu achter hoe goed het is. Waar ik vroeger Ben Howard op een hoop gooide met James Bay, concludeer ik nu dat Ben Howard buitencategorie is. Dit zijn niet zomaar popnummers met een vrolijk deuntje en een hoog meezinggehalte. Nee, Ben Howard heeft nummers gemaakt waarbij het kippenvel op je rug gaat staan.
4,5*

(Wanneer komt er een nieuw album van Ben Howard?)

Sorry, ik heb het (weer) geprobeerd, maar ik wordt er niet warm of koud van. Blijkbaar gewoon mijn smaak niet. Ik stem daarom niet.

Maar weer eens opgezet. Blijft een zeer sterk album.

Op 1 juni komt de nieuwe Ben Howard, genaamd Noonday Dream, uit. Het album telt 10 tracks die bij elkaar ca. 50 minuten duren. De nieuwe single A Boat To an Island On the Wall is al te beluisteren op iTunes en Spotify.

Ik heb het geluk gehad om de show in de Heineken Music Hall van december 2014 te mogen aanschouwen. Spectaculair in zijn soberheid, waarbij hij er wijs aan deed om Keep Your Head Up te negeren. Alleen The Fear werd gespeeld van zijn vorige album en dat paste eigenlijk volledig in de sfeer van de avond.

Nu ik dit album opnieuw beluister valt mij dan ook op dat Ben Howard hier commercieel wellicht minder interessant is voor het grote publiek, dat lekker stond te 'Keep Your Head Up'-pen op de festivals, maar de muziekliefhebber verder omarmt. Dit is echt een conceptalbum geworden, met een duidelijk terugkerende sound en donkere teksten.

Ik kijk uit naar Noonday Dream, al lijkt het mij lastig dit pareltje te overtreffen. Zeker 'singles' I Forget Where We Were en End Of The Affair zijn fenomenaal, al is de release als single volstrekt overbodig. Het is namelijk geen muziek voor de radiozenders die de singles van Every Kingdom wel veel draaiden. En dat bleek dan ook, en dat doet dit album niet de eer aan die het verdient.

Hoe meer ik luister, hoe mooier dit wordt! Pracht plaat

5*

Hij staat al een tijdje op 4,5*, nu heb ik hem eindelijk maar eens verhoogd naar 5*. Hij komt zelfs in de buurt van m'n top 10. Voor mij is dit absoluut één van de beste albums ooit gemaakt.

Het zit hem in zoveel dingen. Enerzijds de sterkte van alle nummers, maar toch ook de kracht als geheel. Enerzijds het simpele, maar toch ook de gelaagdheid die er telkens in zit. Enerzijds de rust die de plaat uitstraalt, maar toch ook de ondergrondse spanning die er steeds in zit. En ga zo maar door.

Het titelnummer is voor mij het beste nummer op de plaat, gevolgd door de opener. Ik ben blij dat ik maar 2 favorieten hoef aan te duiden, want voor een derde is er veel te veel keuze.

Hoewel ik de opvolger ook zeker niet slecht vind, heeft Ben Howard met deze plaat voor mij z'n absolute meesterwerk afgeleverd.

Deze artiest (en dit album) roept bij mij connotaties op met Nick Drake en diens werk. Pas de laatste paar maanden Howards werk gaan beluisteren, en inderdaad, wat ik al een paar jaar gemist heb ruimschoots ingehaald.