menu

Bruce Springsteen - Letter to You (2020)

mijn stem
4,01 (381)
381 stemmen

Verenigde Staten
Rock
Label: Columbia

  1. One Minute You're Here (2:57)
  2. Letter to You (4:55)
  3. Burnin' Train (4:03)
  4. Janey Needs a Shooter (6:49)
  5. Last Man Standing (4:05)
  6. The Power of Prayer (3:36)
  7. House of a Thousand Guitars (4:30)
  8. Rainmaker (4:56)
  9. If I Was the Priest (6:50)
  10. Ghosts (5:54)
  11. Song for Orphans (6:13)
  12. I'll See You in My Dreams (3:29)
totale tijdsduur: 58:17
zoeken in:
avatar van aERodynamIC
4,0
Bruce Springsteen is sinds zijn album Born in the U.S.A. een vaste waarde in huize aERo. Als veertienjarige waren zijn hits en bijbehorende album niet van de speler af te gooien. Daarna werd langzaamaan alles wat daarvoor is uitgebracht en alles erna door mij aangeschaft en was de boel compleet en werd compleet gehouden. Een nieuwe Bruce is een automatische aankoop.

Een fanboy? Nee, gek genoeg niet echt. Live staat hij al jaren op mijn verlanglijstje, maar elke keer komt het er niet van. Dom, want net als bij Bowie kan er een moment komen dat we hem om welke reden dan ook niet meer kunnen zien optreden (alhoewel ik bij The Boss denk dat hij door zal gaan tot hij er echt niet meer is, maar dan nog.... hij is de jongste niet meer).
Ook is het niet zo dat ik de rest van zijn discografie zo enthousiast draai als halverwege de jaren '80 Born in the U.S.A.. Maar staat Bruce op dan is het altijd weer lekker.

Dat uit zich ook in mijn beoordelingen: eigenlijk heel constant, ook al heb ik heus wel lichte voorkeuren en zijn er slechts enkele uitzonderingen met een halfje naar boven of onder. De ene 4* is immers de andere niet en de oude klassiekers staan misschien niet gelijk aan het nieuwere werk, ik kan er altijd wel van genieten.

En dat doe ik dus ook gewoon weer van Letter to You. Opener One Minute You're Here doet me denken aan Eddie Vedder solo en van een uptempo nummer als Burnin' Train kan ik toch best wel weer enthousiast worden. En zo'n slijper als Song for Orphans klinkt toch lekker vertrouwd in de oren?!

We horen niks nieuws op dit nieuwe album. Het komt misschien wat minder urgent over als de oude klassiekers, maar Bruce verleert het niet om gewoon prima rockers af te leveren. Mag hij van mij nog lang blijven doen, zelfs als het wat onopvallender albums zijn. Bruce weet zijn mannetje altijd wel te staan en wars van alle trends lukt het nog steeds om hele groepen muziekliefhebbers aan te spreken. Dat is gewoon knap.

avatar van cosmic kid
4,5
cosmic kid (moderator)
Vanmiddag voor de eerste keer beluisterd en wat een krachtig + machtig album. Het zou zo maar Bruce' beste sinds Tunnel Of Love kunnen worden. The Rising bijvoorbeeld was te lang en Magic komt pas goed op stoom de tweede helft van dat album.

Los van de openingstrack knalt en beukt The E Street Band er op los als in hun hoogtijdagen. Orgeltjes, piano-riedels, gitaren, sax en mondharmonica zijn allemaal vlijmscherp te horen. Het is alsof Bruce en zijn band in mijn woonkamer staan. Wat een verademing na de lelijke producties van o.a. Brendan O'Brien.
Waar menig artiest op leeftijd de laatste jaren vooral voor een ingetogen, introspectieve sfeer kiest als ze over sterfelijkheid zingen, kiest Springsteen de vlucht naar voren. Hij en The E Street Band klinken vitaal en levendig; dit niveau behaalden ze de afgelopen 20 jaar alleen live. Ja, we zijn sterfelijk en ja, we hebben meer tijd achter ons dan voor ons én JA; we zijn er nog en dat laten we horen ook. Vergelijk dat eens met bijvoorbeeld de laatste Dylan (wat een prima plaat is, daar niet van) die toch koos voor een berustend, beschouwend, album.

De geest van Dylan waart ook rond op Song For Orphans en If I Was The Priest, beiden meer dan 50 jaar oud. Uit de tijd dat Bruce als een wanna-be Dylan werd gezien. Had hij deze nummers destijds uitgebracht, had dat stempel helemaal onuitwisbaar geweest. Nu, in 2020, behoren deze nummers in een E-Street jasje tot de hoogtepunten. Niets ten nadele van de andere nummers, het is daarmee ook het bewijs dat Bruce zijn sterkste nummers in de jaren 70 en 80 schreef.

Nieuwe fans zal dit album Bruce niet opleveren. Wie nooit een liefhebber was van Springsteen, zal dat zeker niet worden door dit album. Het is namelijk veel, heel veel Bruce Springsteen en de E Street Band. Een ieder die zich afvroeg of Bruce het heilige vuur nog had, kan gerust gaan slapen. Het antwoord luidt volmondig ja, wat toch een hele prestatie is gezien de leeftijden van de mannen en zijn meest recente worpen.

Ik onthoud me nog van een cijfer, wel zal deze plaat de komende weken dagelijks op mijn draaitafel liggen. En album van het jaar? Wie weet, wie weet. 2020 kan wel zo'n album gebruiken; energiek, krachtig, hoopvol met een blik naar het verleden.
Bruce Springsteen & The E Street Band. Helden.

avatar van itchy
4,0
Ik keek nog niet echt uit naar Letter To You. Dat kwam vooraldoor het titelnummer, wat me wat tegenstond (en dat nog steeds doet). Ghosts was daarentegen al een stuk beter. En het komt ook door de hoes, misschien kinderachtig maar ik vind hem echt spuuglelijk. Maar een hoes is voor mij heel belangrijk voor de beleving van een plaat.

Het album komt voor mij dan ook pas ná het titelnummer op gang, omdat ook One Minute You're Here me weinig doet. Maar na Letter To You wordt het best wel sterk. Het E-street geluid is over de volle breedte aanwezig, als een wollen deken. Dat had soms zelfs wel iets minder gemogen, dat had de variatie ten goede gekomen. Burnin' Train is sterk, Janey Needs a Shooter nu in de definitieve versie (tof nummer), Last Man Standing ook weer sterk. The Power Of Prayer schiet dan weer volledig naast de roos, en House of 1000 Guitars mag voor de baas dan wel het middelpunt zijn, ik vind het een vrij matig nummer met cheesy refrein. De kracht van Letter To You zit hem voor mij in het eind: de laatste vijf nummers zijn zeer sterk. Rainmaker is een goede albumtrack, If I Was the Priest is voor mij het prijsnummer (maar wel een met een vreemd gevoel dat een stokoud nummer het prijsnummer moet zijn), Ghosts blijft sterk, Song For Orphans past er wonderwel tussen, en I'll See You In My Dreams is een mooie afsluiter.
Niet over de volle breedte overtuigend en het nostalgische dekentje is niet voor mij, tegelijk neem ik hem dat op zijn 71e ook echt niet kwalijk.

Voor nu een 3,5,* maar daar zit zeker nog rek in. Bijna op gelijke hoogte met Wrecking Ball, mijn favoriete post-jaren '80 baasplaat.

avatar van erwinz
4,0
recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Bruce Springsteen - Letter To You - dekrentenuitdepop.blogspot.com

Bruce Springsteen - Letter To You
Een jaar na het uitstekende Western Stars is Bruce Springsteen terug met het eveneens erg goede Letter To You, waarop de gelouterde E-Street Band weer eens mag uitpakken

Bruce Springsteen steekt de afgelopen jaren in een grootse vorm. Die vorm had hij dit jaar eigenlijk weer op het podium moeten etaleren, maar voorlopig moeten we het doen met Letter To You. Het album werd in slechts een paar dagen tijd en nagenoeg live opgenomen met de voltallige E-Street Band in de huisstudio van Springsteen in New Jersey en reproduceert het krachtige live-geluid van de afgelopen jaren. Letter To You opent ijzersterk, zakt af en toe wel wat in, maar na het weer erg sterke slotakkoord kun je alleen maar concluderen dat Bruce Springsteen en zijn band een album hebben afgeleverd dat behoort tot de beste Springsteen albums sinds zijn reeks klassiekers uit de jaren 70 en 80, het weergaloze The Rising uit 2002 en het fraaie Western Stars van vorig jaar.

Een nieuw album van Bruce Springsteen is altijd iets om naar uit te kijken, maar ik probeer ook voorzichtig te zijn met mijn verwachtingen. Springsteen maakte zijn beste albums in de jaren 70 en 80 en is sinds Tunnel Of Love uit 1987 op het podium weliswaar alleen maar beter geworden, maar hoeveel echte klassiekers heeft hij nog uitgebracht sinds Tunnel Of Love, dat overigens mijn favoriete Springsteen album is? Ik tel er eigenlijk maar 1: The Rising uit 2002; het album waarmee Springsteen probeerde om 9/11 een plek te geven.

De afgelopen jaren is het niveau van de albums van Bruce Springsteen echter flink gestegen. High Hopes uit 2014, dat objectief gezien een verzameling restjes was, was gewoon goed en het vorig jaar verschenen Western Stars vond ik zelfs veel meer dan gewoon goed. En nu is er dan Letter To You.

Springsteen ging na de zeer succesvolle The River tour uit 2016 zijn eigen weg, maar trommelde voor Letter To You zijn E-Street Band weer op. De voltallige band nam zijn intrek in de huisstudio van Bruce Springsteen in New Jersey, waar Letter To You in een dag of vijf vrijwel live werd opgenomen.

Letter To You bevat drie songs die nog op de plank lagen uit een ver verleden en negen nieuwe songs en het zijn voor een belangrijk deel songs die het uit duizenden herkenbare geluid van Bruce Springsteen en zijn E-Street Band laten horen.

Letter To You opent fraai en ingetogen met het melancholische One Minute You’re Here, maar hierna gaat The E-Street Band los. Je hoort direct dat het een wijs besluit is geweest om het album vrijwel live op te nemen, want eindelijk is de ruwe energie van The E-Street Band weer eens gevangen op een studioalbum van Bruce Springsteen. Het bevalt me uitstekend.

Letter To You is prachtig opgenomen en voorzien van het rijke en zo karakteristieke geluid van The E-Street band. Ook de gepassioneerde zang van Springsteen zelf knalt uit de speakers. Het voelt allemaal zo goed dat het niet zo erg is dat de songs op het nieuwe album van Springsteen niet allemaal even sterk zijn. Qua niveau van de songs sla ik Western Stars net wat hoger aan en Letter To You mist ook het monumentale van The Rising, maar alles bij elkaar genomen vind ik Letter To You een geweldig album.

Het is een persoonlijk album waarop alles draait om Springsteen en zijn band. Muzikanten die elkaar voor een belangrijk deel al kennen sinds hun jeugd maar inmiddels ook met sterfelijkheid worden geconfronteerd. Springsteen haalt nog een keer uit naar Donald Trump, maar Letter To You gaat vooral over hemzelf en zijn band.

Die band is op Letter To You uitstekend op dreef. Het geweldige gitaarspel van met name Nils Lofgren, het orgel van Charlie Giordano, de piano van Roy Bittan en natuurlijk de rake klappen van Max Weiberg, het komt allemaal prachtig uit de speakers, wat ook de verdienste is van de gloedvolle productie van Ron Aniello, inmiddels een vertrouwde naam op een Springsteen album.

Wanneer Springsteen met Janey Needs A Shooter een song uit de vroege jaren 70 afstoft waan je je in de hoogtijdagen van zijn carrière, maar ook de nieuwe songs op het album zijn over het algemeen van hoog niveau. Aan het eind zakt het wel wat in moet ik zeggen, tot Springsteen met het Dylaneque Song For Orphans en het aan Roy Orbison herinnerende I’ll See You In My Dreams nog twee prachtsongs toevoegt aan zijn rijke catalogus.

Hoe we Letter To You uiteindelijk moeten afmeten tegen de onbetwiste Springsteen klassiekers zal de tijd moeten leren, maar vooralsnog onderstreept Springsteen zijn uitstekende vorm met een tweede jaarlijstjesalbum op rij. En Letter To You moet nog beginnen met groeien. Erwin Zijleman

4,0
Bij Springsteen blijf ik altijd hopen op iets nieuws, maar blijkbaar word ik het gelukkigst van iets ouds. De E Street Band klinkt hier als ten tijde van The River: met eenvoudige rock en een breed uitwaaierend geluid tillen ze je op, zodat de woordenstroom en de helende stem van Springsteen je eenvoudig mee kunnen voeren.

Niet alles is even sterk - last man standing en the power of prayer kunnen zelfs door de E Street Band niet gered worden en zijn stem heeft niet meer overal de kracht en het bereik van vroeger- maar dat kan ik'm dit keer vergeven. Springsteen en z'n maten lijken hier in sync met zichzelf, of ze nou kakelverse of stokoude nummers spelen.

Het E Street Bandgeluid zorgt voor eenheid en sluit aan bij de nostalgische inhoud van de liedjes. Grappig is dat dat oude River/ E Street Band geluid zorgt voor een soort dubbel anachronisme bij de 3 stokoude nummers: die zijn volgens mij nog van vóór de E Street Band tijd, toen zowel de teksten als de muziek nog meer simultaan zoekend waren, virtuozer eigenlijk, en de combinatie van de dylan/ bowie achtige woordenstroom met het eenvoudigere E Street Band geluid is eigenlijk nieuw maar werkt wonderwel.

Kortom, deze Springsteen bevalt me wel, wat mij betreft is dit de mooiste E Street Band plaat van de afgelopen 35 jaar, al haalt-ie het niveau en vooral de intensitieit van Darkness... en The River op geen stukken na.

avatar van sherpa
Op If I was the Priest klinkt een oudere Springsteen als een jongere Dylan. Meer dan prachtig.

avatar van dafit
4,5
Uit mijn tweewekelijkse nieuwsbrief over de beste nieuwe popmuziek (aanmelden kan hier):

Kunnen we ooit weer met 60.000 man dik op elkaar gepakt een concert van Bruce Springsteen en zijn legendarische E Street Band bijwonen? Door corona lijkt dat nog onbestaanbaar en wat is dat pijnlijk. Want er is geen andere artiest die met zijn band het publiek in een paar uur tijd zo op kan tillen en energie meegeven, waar je jaren mee voort kunt. Gelukkig heeft Springsteen die energie samengebald op zijn nieuwe album, waarop het lijkt alsof zijn zevenkoppige band in je huiskamer staat.

Wat is het een goede zet dat hij voor Letter To You weer eens met zijn E Street Band de studio in is gedoken. Geen eindeloos opnameproces, maar gewoon een paar dagen met elkaar rocken. En met plezier, dat hoor je duidelijk aan dit album af. Eindelijk klinkt weer het vertrouwde grootse live-bandgeluid. Zo is het heerlijk om aan het slot van Last Man Standing als vanouds de saxofoon te horen schetteren. Ook de gitaarsolo van Nils Lofgren op Burnin’ Train is vintage E Street Band; wat zou dit een fijne opwarmer bij een Springsteen-concert zijn.

Opvallend dat de band ook gebruikmaakt van drie Springsteen-nummers die al bijna vijftig jaar in de kast lagen: het epische Janey Needs a Shooter en If I Was the Priest - allebei bijna 7 minuten lang - en Song for Orphans met heerlijke mondharmonica. Het zijn alle drie pareltjes en je vraagt je af wat er er nog meer voor moois in zijn archief ligt.

Springsteen grijpt niet alleen terug naar de muziek en het geluid van zijn begindagen, maar kijkt ook in zijn teksten terug naar wat achter hem ligt. Op de ingetogen openingstrack One Minute You’re Here - wat ontsierd door een lelijke fade out - blikt hij terug op het verlies van dierbare bandleden, onder wie Danny Federici (2008), Clarence Clemons (2011) en George Theiss (2018; uit zijn eerste band The Castiles). “I thought I knew just who I was /And what I’d do but I was wrong / One minutе you’re here / Nеxt minute you’re gone”, zingt hij.

Dit verlies van dierbaren en ouderdom zijn belangrijke thema’s op het album, maar die weet hij elders te verwerken in nummers waar de levenslust van afstraalt. De 71-jarige zanger klinkt op het daverende Letter To You nog dusdanig vitaal dat we mogen blijven dromen dat we ooit nog eens live kunnen zien hoe hij zijn ‘House Of A Thousand Guitars’ in vuur en vlam zet.

avatar van west
4,5
Een tijd terug kwam er nieuws van the Boss: hij ging weer een ouderwetse plaat opnemen met zijn geweldige E-Street Band. Zouden ze het nog kunnen? Eerst horen, dan geloven dacht ik. En kijk nou toch eens aan, 2020 brengt ons ook goede dingen. Bruce Springsteen en the E-Street Band zijn inderdaad ouderwets op dreef op dit Letter To You.

Natuurlijk speelt de band steengoed, de lekkere gitaren en mooie piano vallen weer op. En ook de stem van de inmiddels 71 jaar oude zanger klinkt nog steeds erg fraai. Daarnaast is het album gevuld met heel veel echt hele goede songs. Voorbeelden hiervan zijn het mooie rustige One Minute Your Here, het vlotte Burnin' Train, het prachtige Janey Needs a Shooter, het ijzersterke House of a Thousand Guitars, de nu al klassieker If I Was the Priest en het fraaie Ghosts. Maar nogmaals: het hele album is van een heel hoog niveau. Het past wat mij betreft in het rijtje klassiekers van the Boss. En dat is nogal wat.

Het artwork van de dubbel LP is erg mooi, het sneeuwt overal. Op de gatefold hoes, op de erg mooie binnenhoezen, in het bijgaande boek en zelfs op mijn LP's. Zou dat wat zeggen over het jaar 2020 of over de fase van het leven waarin Bruce en zijn E-Street band zijn beland? Wat dat laatste betreft hoop ik dat het nog even zo blijft sneeuwen.

3,5
Fan blijf je voor het leven. Als een oude broer. Er is maar 1 bruce en staat bij mij dik bovenaan de playlist op lastfm. Heb ook de documentaire gezien op Apple Tv van “de making of”. De lp in huis, prachtige geluidskwaliteit. maar het zijn natuurlijk wel oude mannen, die in een reünie bij elkaar zijn. omdat we het hebben over de boss zie je goed de soms wat ongemakkelijke hierarchie. Een vergelijking met Born to Run, Darkness of the river zal bij ieder album negatief uitvallen. western stars vond ik aangrijpender, maar album klinkt gewoon lekker zonder echte hoogvliegers. Was wel een album geweest om op kant 4 (die nu leeg is) een paar andere unrealesed beauties op te zetten zoals bijvoorbeeld chevrolete deluxe of een gierend restless nights van de befaamde river outtakes. Anyhow, zo blij om veel te horen van mijn oude broer in donkere dagen!

4,5
Heb Springsteen een keer of 15 zien optreden. Zijn muziek vormt een beetje mijn emotionele dagboek. Ik kan echt blij en gelukkig worden van sommige albums, maar eerlijk gezegd ben ik de laatste 20 jaar een beetje afgehaakt. Ik heb bijna alle albums in de kast staan en ze zijn niet slecht hoor, maar ik ren er niet meer voor naar de winkel. Ik heb dit album vorige week in de auto gespotified en was blij verrast. Ik herken de oude Boss weer. The Boss is back. Bijna alle nummers sterk met Janey Needs a Shooter als hoogtepunt. ‘Late career masterpiece’ las ik. Precies zoals het is.

avatar van ZERO
4,0
Bruce Springsteen heeft een topalbum afgeleverd, van een niveau dat ik om eerlijk te zijn niet meer van hem verwacht had anno 2020. Begrijp me niet verkeerd: echt slecht was het de voorbije jaren ook niet, maar veel verder dan 3,0 of 3,5 kwamen de voorbije albums voor mij ook niet.

Dat is hier wel anders. Letter to You is een verzameling sterke nummers en bevat een aantal nummers die zomaar op Born to Run of Darkness on the Edge of Town hadden kunnen staan. En dan bedoel ik niet eens als filler!

Initieel wilde ik hier een 4,5 geven, maar ik zie dat ik enkel Born to Run op 4,5 heb staan en een heleboel andere Bruce-albums op 4. Daarom hou ik het voorlopig voorzichtig op een 4, maar misschien wil het eerder zeggen dat ik een aantal andere albums toch ook maar eens omhoog moet gaan waarderen...

De vraag is natuurlijk ook hoe dit album binnen enkele jaren stand zal houden in z'n oeuvre. Al durf ik op dit moment toch wel te zeggen dat dit voor mij top 5-materiaal kan zijn.

Favorieten: House of a Thousand Guitars, If I Was the Priest, Song for Orphans

4*

avatar van Paalhaas
2,5
Het is weer niet best hoor. Wat klinkt het toch allemaal glad en, jazeker, zielloos. Ik lees met verwondering de lovende berichten over "de wederopstanding" en "het onverwachte meesterwerk". Ik wil niet de zure ouwe vent uithangen, maar hebben degenen die dit schrijven deze nummers écht op waarde vergeleken met de urgentie en passie die er 40 jaar geleden van Springsteens muziek uitging? Ik heb het idee dat mensen zichzelf soms gewoon liever voor de gek houden omdat het ze wat meer lol oplevert. Veel poprecensenten horen zeker ook bij die groep, of hebben die misschien toch andere beweegredenen? Beste nummer op dit album is niet verwonderlijk een opgewarmd kliekje uit 1972. Het spreekt ook boekdelen dat dit album meer als een dankjewel aan de fans wordt gepresenteerd dan dat Springsteen echt nog iets nieuws te melden heeft. Een held die ter wille van zijn heldenstatus beter maar eens de handdoek in de ring kan gooien.

avatar van chevy93
Ik vind het altijd flauw wanneer gesteld wordt dat bepaalde platen alleen maar gewaardeerd worden, omdat ze van een grote naam afkomstig zijn. Je kunt evengoed het omgekeerde stellen: dat iemand een plaat alleen maar minder vindt, omdat het afgezet wordt tegen de hoogtijdagen van de betreffende artiest.

En toch ga ik onbewust vergelijken. Met platen als Born to Run of Nebraska. Twee tegenpolen van platen, maar in één ding komen ze overeen: het zijn meesterwerken. Letter to You mist voor mij de magie van dat soort platen. Het klinkt wel oké, luistert prima weg op de achtergrond, maar ik mis die hartstocht die Bruce ooit had. Ik mis de scheurende saxofoonsolo, of de verstillende verhalenverteller. Song for Orphans is een van de weinige nummers waarvan ik enigszins opveer, omdat het iets van urgentie in zich herbergt: laat alles vallen en luister naar wat ik (muzikaal dan wel tekstueel) te vertellen heb!

Misschien komt wijsheid met de jaren (en dan laat ik in het midden of dit ondergetekende betreft of juist de rest hier), maar vooralsnog is deze brief niet aan mij besteedt.

Nu ga ik toch de vraag stellen die ik eigenlijk niet had willen stellen: vinden de fans van deze plaat dat deze werkelijk kan wedijveren met zijn meesterwerken van decennia geleden, of is het niveau van The Boss domweg zo hoog dat zelfs een subtopper nog zó goed is?

4,0
Late reactie mijnerzijds. Als Bruce follower vanaf '75, tja, wat mag of kun je dan nog verwachten. De mam heeft of course een zeer uitgebreid songboek liggen op ook nog eens hoog niveau. Een enkel minpuntje daar gelaten. Na het, voor mij dan, magical Western Stars dan een echte retro E-Street sound, beetje back to basics ook wel. Het geluid gaat duidelijk terug in de tijd, denk ergens River en zelfs wat BITUSA. Nummers als Letter to You en Ghosts lieten al duidelijk horen welke richting. Typisch E-Street geluid weer, of course in andere tijden. Ghosts vond en vind ik erg goed, titelnummer kon en kan mij niet zo bekoren. Het pakt me ergens niet zo. Net als Bruce inmiddels ook jaren ouder. En dan luister je toch anders als destijds ja. Toen BtR uitkwam was ik 16, en dat nummer en dat album hebben me toen omver geblazen. Dat effect is er nu niet meer, kan wellicht ook niet. Nieuw is het allemaal ook niet, Bruce is never de vernieuwer geweest daar waar anderen dat wellicht wel zijn. Maar om goede muziek te maken hoeft dat ook niet. Wie dem auch sei, een prima album voor mij en ook naar Bruce maatstaven. Een ouwe rocker op leeftijd en dat hoor je ook. Beschouwende teksten dat ook voor hem het leven niet oneindig is. Zeker ook als je Born to Run was. Dat rennen hoeft en kan ook niet meer. Lees ook veel vergelijkingen met zijn Western Stars, wat is beter, wat is dit en dat, maar ja, beiden zijn niet te vergelijken hè. Dus wie of wat beter moge zijn, niet zo relevant denkelijk. Ik geniet van deze op gezette tijden net zoals ik ook van andere albums geniet op weer andere tijden. Welkome aanvulling op zijn oeuvre dan ook, plaat die zeker overeind blijft, gekeken naarde alledaagse crap welke ik weleens om me heen meekrijg. De uitschieters voor mij zijn, toeval of niet, de oudjes hier, Janey, Priest en Orphans. Wellicht zegt dat toch iets. Of gewoon toeval hè. Zo mogen er nog wel een paar komen yes.

Gast
geplaatst: vandaag om 23:34 uur

geplaatst: vandaag om 23:34 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.