U2 - Songs of Surrender (2023)
mijn stem
92 stemmen
Ierland
Rock
Label: Universal
-
One (3:36)
-
Where the Streets Have No Name (4:17)
-
Stories for Boys (2:51)
-
11 O'Clock Tick Tock (3:58)
-
Out of Control (4:09)
-
Beautiful Day (3:53)
-
Bad (5:31)
-
Every Breaking Wave (5:11)
-
Walk On (Ukraine) (4:07)
-
Pride (In the Name of Love) (3:57)
-
Who's Gonna Ride Your Wild Horses (5:17)
-
Get Out of Your Own Way (3:27)
-
Stuck in a Moment You Can't Get Out Of (4:34)
-
Red Hill Mining Town (5:02)
-
Ordinary Love (3:13)
-
Sometimes You Can't Make It on Your Own (5:00)
-
Invisible (4:23)
-
Dirty Day (3:57)
-
The Miracle (Of Joey Ramone) (3:29)
-
City of Blinding Lights (4:55)
-
Vertigo (3:29)
-
I Still Haven't Found What I'm Looking For (4:15)
-
Electrical Storm (4:13)
-
The Fly (4:02)
-
If God Will Send His Angels (5:14)
-
Desire (2:56)
-
Until the End of the World (4:44)
-
Song for Someone (3:48)
-
All I Want Is You (4:28)
-
Peace on Earth (4:22)
-
With or Without You (3:14)
-
Stay (Faraway, So Close!) (5:03)
-
Sunday Bloody Sunday (4:13)
-
Lights of Home (4:20)
-
Cedarwood Road (3:24)
-
I Will Follow (3:40)
-
Two Hearts Beat as One (4:08)
-
Miracle Drug (3:35)
-
The Little Things That Give You Away (4:52)
-
"40" (3:03)
- nummer 9 in de rotatielijst
0
geplaatst: 18 maart, 12:24 uur
aERodynamIC schreef:
Ruim 2 uur en drie kwartier U2 in een akoestisch getint jasje. Er is al veel over gezegd. Het zijn vaak niet de meest populaire bewegingen die bands maken. Creatieve armoede, makkelijk cashen, enzovoort. Vaak terechte kritieken.
Echo & The Bunnymen deed het al eens met The Stars, The Oceans & The Moon en daar was ik ook niet erg enthousiast over. Lauwe hap vond ik dat.
U2 heeft de pech een band te zijn geworden waar velen graag overheen plassen, het liefst een keiharde zeikstraal. Iedereen heeft een mening: vooral dat het een kutband is (geworden).
Ja, dan kom je ook nog eens met 40 nummers, veelal uit betere tijden, die je in een ander jasje steekt. Dat is vragen om moeilijkheden.
Wat voor jasje? Trage uitvoeringen gezongen door een zeer lijzige Bono die duidelijk aan kracht heeft moeten inboeten, ongetwijfeld een reden om alles op deze manier te herkauwen.
Oei, dan is het toch wel beginnen met achterstand en kon je wachten op de kritieken vooraf. Kritieken die ik helaas ook moest delen. Over de laatste albums was ik nog vrij mild in vergelijk met andere muziekliefhebbers, dus ik was benieuwd of dat nu dan ook weer het geval was.
Helaas..... de zang van Bono begint me op dit album snel te irriteren (ik vind hem in veel nummers ook teveel op de voorgrond gemixt), ik vind de arrangementen helemaal niet bijzonder fraai of zo, en dat had best gekund: gooi er een strijkerskwartet in zou ik zeggen. Neem een Every Breaking Wave, had daar wat meer sfeer aan toegevoegd met behulp van een cello en wat strijkers en het had kunnen raken. Maar misschien is het ook de zang van Bono die zich daar simpelweg niet voor leent. Hij kan het niet aan om een intieme sfeer te creëren. Niet voor niets kan ie lekker goed galmen in grote stadions.
In Red Hill Mining Town krijgen we blazers en dat maakt het muzikaal al interessanter, maar oei Bono wat moet je hier toch je best doen. Op Dirty Day horen we dan eindelijk wel die cello en dat klinkt gelijk best aardig en ook op Vertigo mag er dan gestreken worden: het maakt de boel gelijk interessanter.
Wat moet ik met flauwe schetsjes als die van Stories for Boys? En zo'n One klinkt toch nergens naar? En zo kan ik meer titels opnoemen.
Songs of Surrender klinkt alsof ze er totaal geen zin in hadden, maar dat het moest. Waarom? Laten we daar maar niet naar gissen. Ondanks dat het een gevaarlijke onderneming is om genoemde redenen zou dit best een interessant project kunnen zijn. Veel MTV Unplugged albums uit de jaren '90 waren gewoon uiterst prettig om naar te luisteren, dus waarom nu niet?!
Dit zijn 40 nummers van een band waar ze zelf hun plas overheen plegen en zo alle vuur en spirit doven.
Ik had ondanks alle slechte voortekenen de hoop dat ik misschien nog tegen de stroom in kon roeien met mijn mening, maar helaas. De voortekenen logen er niet om en ze komen gewoon uit.
Songs of Surrender is een vermoeiende en vooral lange zit waar misschien de grootste die-hard fans nog plezier aan kunnen beleven, alhoewel ik zelfs daar aan twijfel. Dan toch liever die laatste paar studioalbums.
Ruim 2 uur en drie kwartier U2 in een akoestisch getint jasje. Er is al veel over gezegd. Het zijn vaak niet de meest populaire bewegingen die bands maken. Creatieve armoede, makkelijk cashen, enzovoort. Vaak terechte kritieken.
Echo & The Bunnymen deed het al eens met The Stars, The Oceans & The Moon en daar was ik ook niet erg enthousiast over. Lauwe hap vond ik dat.
U2 heeft de pech een band te zijn geworden waar velen graag overheen plassen, het liefst een keiharde zeikstraal. Iedereen heeft een mening: vooral dat het een kutband is (geworden).
Ja, dan kom je ook nog eens met 40 nummers, veelal uit betere tijden, die je in een ander jasje steekt. Dat is vragen om moeilijkheden.
Wat voor jasje? Trage uitvoeringen gezongen door een zeer lijzige Bono die duidelijk aan kracht heeft moeten inboeten, ongetwijfeld een reden om alles op deze manier te herkauwen.
Oei, dan is het toch wel beginnen met achterstand en kon je wachten op de kritieken vooraf. Kritieken die ik helaas ook moest delen. Over de laatste albums was ik nog vrij mild in vergelijk met andere muziekliefhebbers, dus ik was benieuwd of dat nu dan ook weer het geval was.
Helaas..... de zang van Bono begint me op dit album snel te irriteren (ik vind hem in veel nummers ook teveel op de voorgrond gemixt), ik vind de arrangementen helemaal niet bijzonder fraai of zo, en dat had best gekund: gooi er een strijkerskwartet in zou ik zeggen. Neem een Every Breaking Wave, had daar wat meer sfeer aan toegevoegd met behulp van een cello en wat strijkers en het had kunnen raken. Maar misschien is het ook de zang van Bono die zich daar simpelweg niet voor leent. Hij kan het niet aan om een intieme sfeer te creëren. Niet voor niets kan ie lekker goed galmen in grote stadions.
In Red Hill Mining Town krijgen we blazers en dat maakt het muzikaal al interessanter, maar oei Bono wat moet je hier toch je best doen. Op Dirty Day horen we dan eindelijk wel die cello en dat klinkt gelijk best aardig en ook op Vertigo mag er dan gestreken worden: het maakt de boel gelijk interessanter.
Wat moet ik met flauwe schetsjes als die van Stories for Boys? En zo'n One klinkt toch nergens naar? En zo kan ik meer titels opnoemen.
Songs of Surrender klinkt alsof ze er totaal geen zin in hadden, maar dat het moest. Waarom? Laten we daar maar niet naar gissen. Ondanks dat het een gevaarlijke onderneming is om genoemde redenen zou dit best een interessant project kunnen zijn. Veel MTV Unplugged albums uit de jaren '90 waren gewoon uiterst prettig om naar te luisteren, dus waarom nu niet?!
Dit zijn 40 nummers van een band waar ze zelf hun plas overheen plegen en zo alle vuur en spirit doven.
Ik had ondanks alle slechte voortekenen de hoop dat ik misschien nog tegen de stroom in kon roeien met mijn mening, maar helaas. De voortekenen logen er niet om en ze komen gewoon uit.
Songs of Surrender is een vermoeiende en vooral lange zit waar misschien de grootste die-hard fans nog plezier aan kunnen beleven, alhoewel ik zelfs daar aan twijfel. Dan toch liever die laatste paar studioalbums.
Prima onder woorden gebracht. Petje af!!!
0
geplaatst: 18 maart, 12:45 uur
Maak op Spotify een playlist van dit album met de 20 nummers op dezelfde volgorde van de 20 tracks cd versie zoals die o.a. op de Kroese side staat en dit album klinkt dan veel leuker. 40 nummers achter elkaar verveelt al na de 1e luisterbeurt! Ik noteer nu gelijk 3 sterren.
0
geplaatst: 18 maart, 13:55 uur
U2 on Prozac…. Dat kan de bedoeling toch niet zijn? Als achtergrond materiaal valt het nog mee…
1
geplaatst: 18 maart, 14:08 uur
aERodynamIC schreef:
Songs of Surrender is een vermoeiende en vooral lange zit waar misschien de grootste die-hard fans nog plezier aan kunnen beleven, alhoewel ik zelfs daar aan twijfel.
Songs of Surrender is een vermoeiende en vooral lange zit waar misschien de grootste die-hard fans nog plezier aan kunnen beleven, alhoewel ik zelfs daar aan twijfel.
Die twijfel is terecht.
Ik mag mezelf die-hard fan noemen. Geen seconde van genoten. Vooral een vermoeiende en lange zit.
Wie weet zijn er ook ‘die andere fans’ die in elke keutel goud vinden (vaak omdát ze fan zijn en niet eerlijk durven stellen dat het vuur gedoofd is).
0
geplaatst: 18 maart, 14:18 uur
Cannabooze schreef:
Die twijfel is terecht.
Ik mag mezelf die-hard fan noemen. Geen seconde van genoten. Vooral een vermoeiende en lange zit.
Wie weet zijn er ook ‘die andere fans’ die in elke keutel goud vinden (vaak omdát ze fan zijn en niet eerlijk durven stellen dat het vuur gedoofd is).
(quote)
Die twijfel is terecht.
Ik mag mezelf die-hard fan noemen. Geen seconde van genoten. Vooral een vermoeiende en lange zit.
Wie weet zijn er ook ‘die andere fans’ die in elke keutel goud vinden (vaak omdát ze fan zijn en niet eerlijk durven stellen dat het vuur gedoofd is).
In principe had dit best een prima project kunnen zijn. Maar dan graag veel korter en had het anders aangepakt of zo. Maar ik twijfel of U2 dit überhaupt aankan. Bono zingt vreselijk hier en wat The Edge neerzet is ook niet iets om blij van te worden.
0
geplaatst: 18 maart, 16:08 uur
Het is niet slecht, maar gewoon te veel. Alhoewel de 40 nummers wel verdeeld zijn over meerdere schijven. Dus niet bedoeld om ze alle 40 achterelkaar te beluisteren. Daarnaast zou ik het zelf beter hebben gevonden als ze voor een MTV unplugged sessie hadden gekozen. Dus met publiek en direct live gespeeld. Dat zou meer sfeer hebben gegeven.
1
geplaatst: 18 maart, 17:32 uur
Ze hadden het album beter Songs of Torture kunnen noemen, het is onmogelijk om dit album in zijn volledigheid te beluisteren zonder te gapen en/of in slaap te vallen. Wat een marteling ...
3
geplaatst: 18 maart, 17:36 uur
Espresso. Ochtend. Bij bezoek MuMe klik ik verder naar update albums. Kom (weer) uit bij dit werkstuk. En denk: jemig zijn we er nu nóg niet klaar mee? Het verdict lijkt nogal duidelijk. Gezien commentaar en ratings. Nu weer op naar een ander ongeduldig wachtend album! Come on. Aanbod genoeg,
2
geplaatst: 18 maart, 17:43 uur
Hoewel ik de heren niks misgun begint het allemaal wel wat triest te worden. Ooit begonnen met jeugdig enthousiasme, met enkele onstuimige maar fraaie platen tot gevolg. Vanaf halverwege de jaren 80 begon men met een grote dosis professionaliteit aan het vervolg van hun loopbaan te bouwen. Met Achtung Baby bereikten de heren hun creatieve piek in mijn oogpunt. Na HTDAAB - ja, zelfs die plaat telt voor mij nog wel enkele aardige songs - is het voor mij klaar. Het is de laatste 19 jaar kommer en kwel in mijn ogen, Bono begint zich meer en meer als een apostel te gedragen, dat is zijn goed recht maar dergelijke uitspattingen mag hij wat mij betreft achterwege laten. Man's stem wordt ook minder, hoewel dat nog wel te begrijpen valt. De overige leden van de band weten elkaar ook al niet meer te prikkelen om iets fraais tot stand te brengen.
Bijna 3 uur puttend uit eigen oeuvre, en voornamelijk in 'kale' versie nummers over ons heen uitstorten die maar bitter weinig toevoegen ten opzichte van de oorspronkelijke versies.
De mannen zijn aan het rentenieren en dat mag, de bravoure is met het ouder worden verdwenen, ook dat is begrijpelijk. Maar jezelf uitdagen, prikkelen, elkaar dwarszitten om dat album eruit te persen dat nog enige tongen losmaakt zou mooi zijn. Zelfs Pop en Zooropa kennen bij vlagen een recalcitrant karakter wat ik wel kan waarderen, echter dergelijke ingevingen zijn uit den boze.
Het is over en sluiten vanuit compositorisch oogpunt, de winkel draait nog wel maar wordt overeind gehouden vanwege enkele trouwe klanten, de voorraad wordt al tijden niet meer vernieuwd. De fabrikant levert niet meer want er is geen vertrouwen in de solvabiliteit van het bedrijf. Enkele vaste klanten komen nog vanwege de koffie en de relatie die is opgebouwd, echter ook zij weten dat de sluiting slechts uitstel van executie is. Over de winkeleigenaren hoeven we ons geen zorgen te maken, zij maken het goed, ze hebben een appeltje voor de dorst. En dat gunt men het sympathieke stel. Nieuw elan zal er alleen niet meer komen.
Bijna 3 uur puttend uit eigen oeuvre, en voornamelijk in 'kale' versie nummers over ons heen uitstorten die maar bitter weinig toevoegen ten opzichte van de oorspronkelijke versies.
De mannen zijn aan het rentenieren en dat mag, de bravoure is met het ouder worden verdwenen, ook dat is begrijpelijk. Maar jezelf uitdagen, prikkelen, elkaar dwarszitten om dat album eruit te persen dat nog enige tongen losmaakt zou mooi zijn. Zelfs Pop en Zooropa kennen bij vlagen een recalcitrant karakter wat ik wel kan waarderen, echter dergelijke ingevingen zijn uit den boze.
Het is over en sluiten vanuit compositorisch oogpunt, de winkel draait nog wel maar wordt overeind gehouden vanwege enkele trouwe klanten, de voorraad wordt al tijden niet meer vernieuwd. De fabrikant levert niet meer want er is geen vertrouwen in de solvabiliteit van het bedrijf. Enkele vaste klanten komen nog vanwege de koffie en de relatie die is opgebouwd, echter ook zij weten dat de sluiting slechts uitstel van executie is. Over de winkeleigenaren hoeven we ons geen zorgen te maken, zij maken het goed, ze hebben een appeltje voor de dorst. En dat gunt men het sympathieke stel. Nieuw elan zal er alleen niet meer komen.
0
geplaatst: 18 maart, 18:49 uur
Kalamitsi schreef:
Espresso. Ochtend. Bij bezoek MuMe klik ik verder naar update albums. Kom (weer) uit bij dit werkstuk. En denk: jemig zijn we er nu nóg niet klaar mee? Het verdict lijkt nogal duidelijk. Gezien commentaar en ratings. Nu weer op naar naar een ander gretig wachtend album! Come on. Aanbod genoeg,
Espresso. Ochtend. Bij bezoek MuMe klik ik verder naar update albums. Kom (weer) uit bij dit werkstuk. En denk: jemig zijn we er nu nóg niet klaar mee? Het verdict lijkt nogal duidelijk. Gezien commentaar en ratings. Nu weer op naar naar een ander gretig wachtend album! Come on. Aanbod genoeg,
Tip van de dag: je kunt 'm uit ook uit je updates halen als je het zo vervelend vindt dat het nog geen oud nieuws is voor sommigen.
1
geplaatst: 18 maart, 20:25 uur
Normaal gesproken kan ik me iig nog wel wat amuseren om de vileine commentaren bij de categorie "over the hill-bands", maar zelfs dat is me hier niet gegund. Wss omdat ook het gros van de die hard fans er niet hondstrouw tegenin gaan en gelaten constateren dat dit niet meer verdedigbaar is.
Medelijden met een band, kan dat? Ach, ik zal nooit het eerste optreden in Nederland vergeten in de ook al verloren gegane Stokvishal in Arnhem, de energie, I Will Follow.......dat deze band afgezakt is tot het niveau liftmuziek stemt me hoe dan ook een beetje droevig. Hoe zei Neil Young (die onlangs zijn 128e verjaardag vierde btw) het ook al weer: Better to burn out, than to fade away
Medelijden met een band, kan dat? Ach, ik zal nooit het eerste optreden in Nederland vergeten in de ook al verloren gegane Stokvishal in Arnhem, de energie, I Will Follow.......dat deze band afgezakt is tot het niveau liftmuziek stemt me hoe dan ook een beetje droevig. Hoe zei Neil Young (die onlangs zijn 128e verjaardag vierde btw) het ook al weer: Better to burn out, than to fade away
0
geplaatst: 18 maart, 22:33 uur
Best geinig, al 196 berichten voor een album van niets. Of misschien juist veelzeggend.
Hoe dan ook, de meeste zijn het erover eens dat dit gewoon een zeer matig album is van de heren van U2.
Even snel dit weg spoelen door platen als achtung baby op te zetten
Hoe dan ook, de meeste zijn het erover eens dat dit gewoon een zeer matig album is van de heren van U2.
Even snel dit weg spoelen door platen als achtung baby op te zetten
0
geplaatst: 19 maart, 09:10 uur
Het meest bijzonderen aan dit album zijn de mensen die hier 4-5 sterren voor geven maar er niets over melden. Lijkt wel stemfraude, tenminste dat zou Donald Trump zeggen. 
0
geplaatst: 19 maart, 10:19 uur
Eigenlijk wil ik hier absoluut weinig woorden aan vuil maken, en het meeste is toch al gezegd.
Moeite doen om een 'deftige' review te schrijven? Waarom zou ik? De band doet ook geen enkele moeite meer om een goed, zelfs niet eens aanvaardbaar album te maken, dus ach.
Maar om kort te gaan: toen dit album werd aangekondigd, kreeg ik al de kriebels en vreesde ik het allerergste. Toen hoorde ik de vooruitgestuurde 'singles' op spotify. Denk dat Pride het eerste misbaksel was dat ik moest verteren, ik zocht meteen naar het kotszakje. Andere nummers volgden. Afschuw, verdriet, mijn hoofd knikken: "nee, nee, nee. Wat doen jullie nou?"
Dus. Die vrees kwam volledig uit.
En wat bezielde me om überhaupt de moeite te doen en die héle plaat vol 40 wangedrochten te willen beluisteren, zeg? Pure horror!
U2 bestaat er in om de eigen, sterke, soms zelfs geniale composities compleet naar de Filistijnen de te zwijmelen. Zwijmelen is het woord. De nummers worden getransformeerd tot luie muzak. Maar er is muzak die béter is. Veel beter zelfs.
Eigelijk lacht de band muziekliefhebbers en fans gewoon uit in hun gezicht met dit gedrocht waarbij ze uit ooit grootse nummers de ziel er compleet uit halen en een ergst denkbare futloze versie in de plaats zetten. De zwakkere broertjes in het oeuvre klinken niet echt zo heel veel slechter, maar het woord goed in de mond nemen, nee, dat ga ik echt niet doen.
Songs of Experience heb ik na een paar pogingen op Spotify, nog steeds niet gekocht. Dat was toen een serieuze afknapper voor mij. Maar goed, dat staat muzikaal gezien toch nog een stapje hoger dan dit muzakgedrocht! En op de tour die volgde klonken de songs live wel ok...
Misschien geef ik SOE nog wel eens een nieuwe kans, wie weet.
Alleszins, ga ik deze Songs of Surrender nooit meer opzetten, laat staan kopen. Dat kan ik mijn oortjes en mezelf echt niet aan doen. Er zijn grenzen, toch?
Niet dat ik er nog in geloof, maar misschien komt ooit die lang besproken 'rockplaat' nog uit, waar Bono het recent nog maar eens over had! Die wil ik dan graag een kans geven.
Maar misschien moet ik er vrede meenemen dat het laatste goede U2-album (Songs of Innocence) alweer dateert van 2014, de laatste straffe worp met vernieuwingsdrang (No Line On The Horizon) van 2009, de laatste rock classic uit 1987 (The Joshua Tree).
Dat magnum Opus Achtung Baby nooit meer overtroffen wordt, daar heb ik al langer vrede mee. Maar het zou heel erg bitter zijn als - ok ik ga het gedrocht voor een allerlaatste keer bij naam noemen dus - Songs of Surrender als het laatste wapenfeit zou gelden van U2. Een wel héél erg pijnlijke val voor de band, een bittere pil om te slikken voor de muziekliefhebber.
Misschien komt die lang beloofde rockplaat er ooit nog, het mag zelfs een mini-lp of EP zijn. Ik heb al een suggestie voor de titel: Songs of Wiedergutmachung . Mag wel na deze belediging.
En dan afronden, afscheidstournee en inpakken.
Moeite doen om een 'deftige' review te schrijven? Waarom zou ik? De band doet ook geen enkele moeite meer om een goed, zelfs niet eens aanvaardbaar album te maken, dus ach.
Maar om kort te gaan: toen dit album werd aangekondigd, kreeg ik al de kriebels en vreesde ik het allerergste. Toen hoorde ik de vooruitgestuurde 'singles' op spotify. Denk dat Pride het eerste misbaksel was dat ik moest verteren, ik zocht meteen naar het kotszakje. Andere nummers volgden. Afschuw, verdriet, mijn hoofd knikken: "nee, nee, nee. Wat doen jullie nou?"
Dus. Die vrees kwam volledig uit.
En wat bezielde me om überhaupt de moeite te doen en die héle plaat vol 40 wangedrochten te willen beluisteren, zeg? Pure horror!
U2 bestaat er in om de eigen, sterke, soms zelfs geniale composities compleet naar de Filistijnen de te zwijmelen. Zwijmelen is het woord. De nummers worden getransformeerd tot luie muzak. Maar er is muzak die béter is. Veel beter zelfs.
Eigelijk lacht de band muziekliefhebbers en fans gewoon uit in hun gezicht met dit gedrocht waarbij ze uit ooit grootse nummers de ziel er compleet uit halen en een ergst denkbare futloze versie in de plaats zetten. De zwakkere broertjes in het oeuvre klinken niet echt zo heel veel slechter, maar het woord goed in de mond nemen, nee, dat ga ik echt niet doen.
Songs of Experience heb ik na een paar pogingen op Spotify, nog steeds niet gekocht. Dat was toen een serieuze afknapper voor mij. Maar goed, dat staat muzikaal gezien toch nog een stapje hoger dan dit muzakgedrocht! En op de tour die volgde klonken de songs live wel ok...
Misschien geef ik SOE nog wel eens een nieuwe kans, wie weet.
Alleszins, ga ik deze Songs of Surrender nooit meer opzetten, laat staan kopen. Dat kan ik mijn oortjes en mezelf echt niet aan doen. Er zijn grenzen, toch?
Niet dat ik er nog in geloof, maar misschien komt ooit die lang besproken 'rockplaat' nog uit, waar Bono het recent nog maar eens over had! Die wil ik dan graag een kans geven.
Maar misschien moet ik er vrede meenemen dat het laatste goede U2-album (Songs of Innocence) alweer dateert van 2014, de laatste straffe worp met vernieuwingsdrang (No Line On The Horizon) van 2009, de laatste rock classic uit 1987 (The Joshua Tree).
Dat magnum Opus Achtung Baby nooit meer overtroffen wordt, daar heb ik al langer vrede mee. Maar het zou heel erg bitter zijn als - ok ik ga het gedrocht voor een allerlaatste keer bij naam noemen dus - Songs of Surrender als het laatste wapenfeit zou gelden van U2. Een wel héél erg pijnlijke val voor de band, een bittere pil om te slikken voor de muziekliefhebber.
Misschien komt die lang beloofde rockplaat er ooit nog, het mag zelfs een mini-lp of EP zijn. Ik heb al een suggestie voor de titel: Songs of Wiedergutmachung . Mag wel na deze belediging.
En dan afronden, afscheidstournee en inpakken.
0
geplaatst: 19 maart, 10:23 uur
Frenz schreef:
Normaal gesproken kan ik me iig nog wel wat amuseren om de vileine commentaren bij de categorie "over the hill-bands", maar zelfs dat is me hier niet gegund. Wss omdat ook het gros van de die hard fans er niet hondstrouw tegenin gaan en gelaten constateren dat dit niet meer verdedigbaar is.
Medelijden met een band, kan dat? Ach, ik zal nooit het eerste optreden in Nederland vergeten in de ook al verloren gegane Stokvishal in Arnhem, de energie, I Will Follow.......dat deze band afgezakt is tot het niveau liftmuziek stemt me hoe dan ook een beetje droevig. Hoe zei Neil Young (die onlangs zijn 128e verjaardag vierde btw) het ook al weer: Better to burn out, than to fade away
eerste optreden was overigens bij de kro in de studio, vervolgens in de melkweg in AmsterdamNormaal gesproken kan ik me iig nog wel wat amuseren om de vileine commentaren bij de categorie "over the hill-bands", maar zelfs dat is me hier niet gegund. Wss omdat ook het gros van de die hard fans er niet hondstrouw tegenin gaan en gelaten constateren dat dit niet meer verdedigbaar is.
Medelijden met een band, kan dat? Ach, ik zal nooit het eerste optreden in Nederland vergeten in de ook al verloren gegane Stokvishal in Arnhem, de energie, I Will Follow.......dat deze band afgezakt is tot het niveau liftmuziek stemt me hoe dan ook een beetje droevig. Hoe zei Neil Young (die onlangs zijn 128e verjaardag vierde btw) het ook al weer: Better to burn out, than to fade away
0
geplaatst: 19 maart, 10:24 uur
U2 is al jaren vergeten hoe je goede muziek maakt. Misschien missen ze de echte inspiratie. Te veel bezig met geld verdienen met hun multinational en de wereld verbeteren. Dat leidt af.
1
geplaatst: 19 maart, 10:28 uur
De Independent omschrijft het goed: Most of these lo-fi reimaginings only make you miss the original more. If you’re a U2 fan on a long, late-night drive with snoring passengers then Songs of Surrender will still offer a companionable campfire glow.
U2, Songs of Surrender review: These elevator muzak versions of past hits are a faux-hipster slog | The Independent - independent.co.uk
U2, Songs of Surrender review: These elevator muzak versions of past hits are a faux-hipster slog | The Independent - independent.co.uk
6
geplaatst: 19 maart, 11:32 uur
Ik heb geen idee, ik luister al decennia niet meer naar U2.
Verbaast me wel dat mensen de behoefte hebben/de moeite nemen om zoveel negativiteit op te schrijven.
Dat zag je ook al bij de laatste Simple Minds.
Richt je gewoon op dingen die je wél goed vindt, zou ik zeggen.
Verbaast me wel dat mensen de behoefte hebben/de moeite nemen om zoveel negativiteit op te schrijven.
Dat zag je ook al bij de laatste Simple Minds.
Richt je gewoon op dingen die je wél goed vindt, zou ik zeggen.
2
geplaatst: 19 maart, 11:48 uur
Ik heb dezelfde mening als Johan de witt.
Ben U2 al jaren uit het oog verloren.
Ik ben ook niet of nauwelijks gecharmeerd van hun periode na Pop.
Van huis uit moet ik weinig hebben van re-makes en heb dan ook geen behoefte om dit te gaan beluisteren.
Ben U2 al jaren uit het oog verloren.
Ik ben ook niet of nauwelijks gecharmeerd van hun periode na Pop.
Van huis uit moet ik weinig hebben van re-makes en heb dan ook geen behoefte om dit te gaan beluisteren.
2
geplaatst: 19 maart, 11:54 uur
Ben 'm nu aan het beluisteren, ik vind het erg meevallen, ik geniet er wel van 
Laidback, melancholische feel, beetje die lo-fi breezy desert Triffids vibe zeg maar Niet alles even goed uiteraard, maar ben bijna halverwege en ben wel aan het genieten...
Zelfs Vertigo wordt in deze versie een mooi nummer vigil...
Laidback, melancholische feel, beetje die lo-fi breezy desert Triffids vibe zeg maar Niet alles even goed uiteraard, maar ben bijna halverwege en ben wel aan het genieten...Zelfs Vertigo wordt in deze versie een mooi nummer vigil...
0
geplaatst: 19 maart, 12:30 uur
Ben fan vanaf 1982, maar de heren hebben nu 40 jaar mooie herinneringen met deze meuk in 1 klap verneukt. Toch 1 ster voor de moeite min 0,5 voor de achterlijke hoes.
* denotes required fields.