Steven Wilson - The Harmony Codex (2023)

Nu het album een flink aantal malen beluisterd en ontdek nog steeds nieuwe dingen. Vooral het titelnummer heeft zeker de eerste keer veel indruk op mij gemaakt in ze zin van wat krijgen we nou. De solo aan het eind van Actual brutal Facts is heerlijk en past perfect bij de rest van het nummer, net als de solo van Nick Beggs op Staircase.

Nee dat is helemaal waar. Ik heb bij sommige eerdere albums het gevoel gehad dat Wilson iets teveel bepaalde stijlen probeerde na te doen/te jatten. Met name To The Bone en The Raven, door velen gezien als een van zijn beste solo-werken, lijden wat mij betreft hieronder. Maakt het net iets minder interessant. Pas als hij helemaal los gaat in zijn gevoel van artistieke vrijheid, maakt hij pareltjes als Hand Cannot Erase en The Harmony Codex. Ik vind zijn solo werk overigens vele malen interessanter dan zijn laatste 3 albums met Porcupine Tree, waar hij toch in een bepaald keurslijf bleef hangen. Blijft een zeer boeiende artiest.

Arrogant? Mwa, ik zie hem vooral als een topmuzikant die ook nog eens enorm muziekfanaat is. Door zijn Album Years podcasts, samen met Tim Bowness, heb ik toch wel veel artiesten ontdekt waar ik normaal nooit op zou komen (Coil, Meat Beat Manifesto, Cabaret Voltaire, Richard H. Kirk, Merzbow etc) en ook daar ben ik hem dankbaar om, ondanks zijn soms wat pedanterige toontje (waar hij door Tim dan weer vaak op gewezen wordt).

Welke voice horen we bij de titelsong? Zelfde mevrouw als bij Perfect Life?

Nope, is zijn madam, Rotem Wilson, op Perfect Life is dit Katherine Begley.

Iedereen moet vooral lekker zelf weten wat hij of zij vind van het album. Het zoeken naar beweegredenen waarom iemand een album maakt wat niet binnen de muzieksmaak valt slaat volgens mij helemaal nergens op. Die beweegredenen weet alleen Steven Wilson. “Hij maakt een knieval voor de commercie!” Dat zal lekker gaan werken met nummers van 7 tot 11 minuten waaronder een bijna ambient track. “Hij is arrogant geworden”. Geen idee. Ik ken hem niet.
Een artiest maakt een ontwikkeling door en gaat dan soms een richting op die sommige mensen niet bevalt. Accepteer dan gewoon dat je de nieuwe richting niet trekt en blijf de platen luisteren die je wel goed vind. Maar nogmaals; iedereen mag schrijven wat hij/zij wil natuurlijk. Ik vind het dan wel weer bijzonder dat jij het grotendeels met Legian eens bent terwijl je het album nog niet eens helemaal hebt gehoord…..

Dat zeg je nu wel, maar in je eerdere post geef je min of meer aan dat legian maar moet wegblijven als hij over bepaalde zaken wil praten. Als legian dat hoort in de muziek, hoort hij dat. En dat ik het grotendeels met legian eens ben, is omdat ik de ontwikkelingen langer volg dan de komst van dit laatste album. Steven is veranderd in zijn interviews, heeft bepaalde uitspraken gedaan en dat hoor ik terug, ook in de nummers die ik al wel heb gehoord.

Je kunt zeggen wat je wil, maar Steven heeft gezegd dat gitaarmuziek niet meer populair is. Resultaat: Steven gaat steeds meer op de bliebjes en electronische beats tour. Kan ik het commercieel noemen? Nee. Kan ik zeggen dat het commerciëler is? Ja, want hij heeft afgewogen dat gitaargedreven muziek niet meer verkoopt. Resultaat is solo iig 2 albums die nog maar weinig leunen op zn gitaar. (Ja inmiddels heb ik het album in de achtergrond wel al kunnen luisteren)

In zijn interviews heeft hij ook wel een soort god complex gekregen. En dat boeit me geen zak, als hij gewoon goede muziek blijft maken. Maar vooralsnog vind ik van de laatste 3, to the bone nog het beste. En die vond ik ook niet goed. Is het smaak? Zeker, en daar hoeft Steven niets mee te doen. Alleen heb ik de indruk dat Steven denkt dat hij alles wel kan en dat resulteert bij mij toch wel in veel irritatie bij het luisteren van de muziek. Hij wist altijd heeeel erg goed wat zijn kwaliteit was en bleef weg bij het overige. Nu denkt hij dat hij te pas en onpas met zn kopstem kan zingen. Dat kan hij niet. Dat vind ik, met zijn uitspraken gewoon wat arrogant overkomen. Hij doet het gewoon. Eerder schaamde hij zich er live nog voor (ttb tour). eigenlijk zegt ie; ik kan het niet, maar jullie slikken het allemaal wel van god Steven. De hele aanloop naar het album zegt ook zo veel. Waarom die luistersessies? Waarom het zelf zo aanprijzen? Waar is de attitude gebleven: luister maar zelf.

De verplichte ‘liedjes’ die wel op het album staan klinken als 13 in een dozijn inmiddels. Dat kunstje heeft hij al geflikt maar dan beter. Er is geen moment op het album dat er voor mij uitsprong tot nu toe.

Ik hoop echt dat dit album me in een andere setting, op een ander moment nog gaat raken, maar voorlopig is het het niet. Misschien moet ik gewoon concluderen dat Steven en ik elkaar zijn ontgroeit. Of eigenlijk moet ik misschien concluderen dat Steven weet dat de koek voor hem op is voor wat betreft hetgeen hij in het verleden heeft gedaan.

Sjonge, jonge wat een opgekropte boosheid…………..

Oei, hij kan maar beter niet naar Nederland komen voor concerten

Ik denk dat Steven slapeloze nachten gaat krijgen van de mening van legian en aproxis als hij bovenstaande leest. Het zal mij persoonlijk een worst zijn of Steven Wilson; arrogant, te dik, te dun, kaal, mij ontgroeid of mij niet aardig vind. Ik waardeer hem als muzikant en om zijn creativiteit. Hij bepaalt zelf hoe zijn platen klinken en niet zijn "fans". Wij bepalen vervolgens zelf of we dat album wel of niet kopen. Vind je het niks dan koop je het niet, vind je het goed dan koop je het wel en geef je het een leuke waardering. Ik gooi er meteen nog een halve punt bij op.

Overdrijven is ook een vak. Ik ben niet boos, zat andere mooie muziek. Ik neem de artiest ook niets kwalijk. Moet ie lekker zelf weten. Net zoals ik mag vinden wat ik ervan vind. Kennelijk kunnen een aantal dat hier niet hebben.

En jongens ik ben blij voor jullie dat het wel jullie ding is. Het is toch harstikke mooi en prachtig dat nog zoveel mensen het hier wel mooi vinden? Ik leg uit waarom ik het niet mooi vind en waarom dat nog versterkt wordt door wat Steven allemaal roept en doet.

Overigens heb ik nog steeds veel respect voor hem en voor zijn creativiteit. Ik mag alleen maar dankbaar zijn dat ik een tiental albums of meer wel heb kunnen genieten van deze klasse artiest.

Ik heb de discussies hier eens geobserveerd en krijg het idee alsof we Steven Wilson allemaal verplicht goed moeten vinden, 'omdat het Steven Wilson is'. Er zijn hier een paar users - waaronder ikzelf tot dusverre - die vinden dat dit album niet het nieuwe meesterwerk is van Steven Wilson. Niet dat het niet goed is - want volgens mij heb ik dat hier niemand zien verkondigen - maar meer dat het allemaal niet geweldig bijzonder is.

Het stoot mij vervolgens tegen de borst dat die mening hier op de één of andere manier bijna niet verkondigd mag worden zonder uitgemaakt te worden voor brompot of azijnzeiker. Ik snap dat niet helemaal. Aproxis formuleert hierboven volgens mij keurig waarom hij dit album een wat minder warm hart toedraagt dan de rest van de users, maar krijgt vervolgens de wind van voren. Beetje vreemd...

Overigens wil ik daar nog aan toevoegen dat het bij mij in de toekomst nog wel tien keer anders kan zijn. Ik vond eerst namelijk ook niks aan The Raven, maar dat vind ik nu een meer dan briljant album. Wellicht bewandelt The Harmony Codex eenzelfde pad.

Tja, het is mij ook een raadsel. Maar goed kennelijk heeft vrijheid van meningsuiting het limiet dat die mening niet te ver van jouw mening mag afliggen.

Ik vind het niet slecht, want slecht heeft voor mij wel een hele andere lading. Het doet me tot nu toe gewoon vrij weinig. Ik vind het ook geen hele bijzondere ontwikkeling. Ik zie dat hier bijv de stap van OK computer naar Kid A wordt genoemd als voorbeeld. Dat was echt radicaal in die tijd. Ik vind de stappen van Steven veel geleidelijker en niet heel erg vernieuwend.

Maar ook mijn mening kan nog bijstellen, en dat hoop ik zelfs. Al kwam dat bij TTB en TFB ook niet echt meer. Ik kan me hier ook niet echt voorstellen dat ik hier live van ondersteboven ga raken. Want hoeveel beleving is er dan? Qua drums? Het uitleven op de instrumenten? Energie? Ik voel het allemaal niet.

Wat mij betreft is er geen enkele noodzaak voor de mensen die het album niet zo goed vinden om in de slachtofferrol te kruipen. Natuurlijk mag iedereen van THC vinden wat ie wil. Ik vind echter dat de argumentatie toch echt wel met de muziek te maken mag hebben en niet met het feit of iemand vind dat de heer Wilson arrogant is, denkt dat hij God is of zijn eigen muziek hyped. Het heet hier toch echt MUSICmeter en niet PSYCHmeter.

Zojuist de Time is running out versie gehoord met Michael Akerfeldt op vocalen. Deze versie had zo op de plaat gemogen van mij.

Dat is jouw mening. Volgens mij staat nergens dat dat niet mag worden meegewogen in je beoordeling of gevoel bij een album. Kreeg jij door de hype niet meer zin het album? Ik ergens wel, maar dan valt het des te harder tegen als het je niet raakt. En nogmaals, maar misschien druk ik me niet duidelijk genoeg uit naar jouw mening, is de mindset of intentie waarmee muziek is geschreven onderdeel van hoe je de muziek beleeft, maar dat is mijn bescheiden mening (die ik mag hebben).

Maar goed, we gingen van mijn ergenis dat jij vond dat iemand hier min of meer niet meer welkom is, naar dat ik het nodig vond om zijn mening te verdedigen. Ik vind namelijk dat zijn mening wel gehoord mag worden, ookal is dat een afwijkende of minder op de noot en klank van de muziek gerichte mening. Vervolgens wil jij daarna hetzelfde geintje bij mij te hethalen: “waarom verkondig jij je mening hier meneer Aproxis, je hebt het album nog niet eens gehoord”.

Vervolgens meen ik dat ik dat toch even moet toelichten en dan krijg ik weer een nietszeggende opmerking van jou naar mijn hoofd. Wees blij dat ik de moeite überhaupt nog neem om op je te reageren. Als je vervolgens dan ook nog gaat lopen verkondigen dat “de mensen die het album niet zo goed vinden in de slachtofferrol kruipen” is de cirkel wel compleet zeg. Dus je loopt eerst met een knuppel op iemand in te slaan omdat ie jouw mening niet deelt, of omdat die mening jou niet aanstaat, en als diegene jou erop wijst dat je fout zit, dan is diegene eerst ‘boos’ en vervolgens ‘slachtoffer’? Gaan we straks ook aan victimblaming doen? Was mn rokje te kort?

pos Ik vind ook dat de stem van Mikael Akerfeldt goed bij het nummer past, maar de versie van SW is m.i. toch het mooist. Hier laat ik het trouwens bij. Ik heb m'n enthousiasme met jullie gedeeld. Tijd voor anderen om hun licht over dit nieuwe album te laten schijnen.

Kan mij hier volledig in vinden, dank aan Sparky, ik deel zijn enthousiasme betreffende dit album!

Aangezien mijn reacties hier bij sommige nogal wat impact hebben gemaakt ga ik toch weer even reageren.

En jij weet mijn muzieksmaak? Over aannames gesproken, kijk eerst even naar jezelf voordat je mensen dat gaat verwijten en daarmee een discussie probeert dood te slaan.
De discussie was daarvoor al ontstaan, als je een beetje terugleest zie je dat ook en kan je lezen dat het niet specifiek dit album betrof maar Steven zelf en zijn recentere werk. Wat volgens mij een logisch aandeel is gezien de hoeveelheid muziek die de beste man heeft gemaakt.
Ja gooi er even lekker een dooddoener in joh. Verder hier ook weer, jij weet wat ik muzikaal interessant vindt?
Als je tekst tussen aanhalingstekens zet, zet dan neer wat er gezegd is en niet wat je er zelf van maakt. Met woorden verdraaien houd je geen gezonde discussie.
Zelfde verhaal, ga geen woorden verdraaien. En begrijpend lezen is ook moeilijk blijkbaar. De arrogantie is toegenomen, de beste man kwam namelijk altijd al arrogant over.
Dit maakt wel duidelijk dat je A) niet goed leest en B) totaal geen idee hebt van mijn mening en zienswijze over Steven Wilson zelf. Ik heb hier notabene nog verkondigd dat ik juist zijn drive om te vernieuwen en de verschillende zij-projecten juist kan waarderen. En als je mij een beetje volgt hier dan had je dat eerder ook al kunnen zien.
Je doet wel heel anders overkomen in je berichten. Waarbij de volgende wel de kroon spant trouwens...
Trieste reactie die niets toevoegt. Je bent het niet met ons eens, prima. maar jij kan dat blijkbaar niet accepteren en gaat over op dit soort nutteloze bijdragen.
Ah, ik was even bang dat je geleerd had geen aannames meer te maken. Maar gelukkig doe je dat nog steeds.
Echt waar? Ik proef uit je reacties dat ik dat vooral niet mag.
Want hoe een artiest zich profileert en zijn werk aan de mensen presenteert heeft geen invloed op hoe iemand een luisterbeurt ingaat en die ervaart? Hoe de man zich op het podium gedraagt heeft geen invloed op de ervaring van het concert? Ik weet niet hoe het bij jou zit, maar toen ik in die zaal stond en hij weer over Harry Styles begon (ookal was het grappig bedoeld) was ik er wel klaar mee. En hoe hij dit werk gepromoot heeft heeft echt wel invloed in de verwachtingen van dit album. Het moest zijn oude fans weer aanspreken, liefhebbers van zijn eerdere werk (waar enkele toppers tussen zitten) zouden dit ook weer geweldig vinden. Nou, dat belooft wat natuurlijk. En toen kwam die eerste single. Dat ik toch wel een enorme deceptie mag noemen.

Ik zou eerder het tegenovergestelde willen zeggen. Het is hip om dit werk en Steven helemaal de hemel in te prijzen.

Aproxis Je zegt hier wel mooi hoe de discussie voelt.

Een fascinerende vorm van discussie voeren is het wel. Een beetje van het niveau, 'ik trek je mee omlaag naar mijn niveau en versla je dan met ervaring'. Inhoudelijk discussiëren is er niet bij, terwijl daar wel om gevraagd wordt.


Tot slot wil ik wel meneer even een extra geven, want die reactie was kort en efficient en deed mij realiseren dat ik mijn tijd beter niet in deze discussie kan stoppen. En dat ga ik nu weer doen, tot ik dit album voldoende beluisterd heb om daar een oordeel over te vellen. Dan kan iedereen hier nu weer over tot het ophemelen van dit werk

Toevallig zoveel jaar geleden een recensie gelezen van HCE. Daarna dat album blind aangeschaft. Dat gaf de boost om terug méér muziek te luisteren, nieuwe bands te ontdekken en terug naar concerten te gaan.
Dus tja Steven Wilson heeft wel wat bij mij losgemaakt.
Dit album is voor mij een groeier .... voorlopig nog niet het niveau van HCE. Maar er staan toch verdomme weer straffe songs op

Ik volg de discussie van een afstand. Wat me opvalt is dat je soms in jouw reacties met aannames komt aanzetten (je verwijt Steven bijvoorbeeld hypocrisie en arrogantie). Dat mag allemaal, helemaal niet erg. Gebruik van zulke woorden lokt echter bij anderen ook een reactie uit. Zeker als je zaken zwart-wit beargumenteert, zul je soms ook minder genuanceerde reacties krijgen. Maak het allemaal niet te groot. Het mag soms ook schuren (vind ik). Mellotrongalore was het niet met je argumenten eens en wilde de discussie terugbrengen naar de inhoud (de muziek) omdat de discussie nergens toe leidde. Dat is prima toch?

Ik ben het met je eens dat het soms mag schuren, maar daarbij mag je de mening van een ander wel blijven respecteren. Ik vind het lezen van een mening die van de mijne afwijkt veel leuker dan hoe het soms gaat met dat men gewoon een 0,5* geeft zonder uitleg.

Ik ben het niet met je eens dat Mellotrongalore simpelweg de discussie wil terugbrengen naar de muziek zelf. Wat hij doet is het proberen te diskwalificeren van de mening van een ander. Ik zal quoten:

‘ Nee; hij heeft zich muzikaal in een richting ontwikkeld die jij veel minder interessant vind. Dat kan toch? En of daarbij in de minderheid bent of een meerderheid vormt zal de toekomst gaan uitwijzen.’

Dat laatste is zo nutteloos. Wat maakt het überhaupt uit hoeveel mensen het wel interessant vinden of niet? Ik zie dat ze dit album op Progarchives bijv ook niet zo geweldig vinden. Moet ik dan zeggen dat ik gelijk heb? Nee, het blijft een persoonlijke ervaring.

En ik vind het vooral extreem dat hij vervolgens min of meer zegt dat Legian hier niet welkom is als hij het wil hebben over zijn mening over Steven. Dat kun je toch geen leuk discussieren meer noemen? Reageer dan gewoon niet op de gedeeltes waar jij niet over wil praten. Er zijn ongetwijfeld mensen die wel met Legian hierover willen praten, zoals ik. En dan loopt Mellotrongalore die mensen weg te jagen, omdat hij het niet kan verkroppen dat iemand een andere mening heeft of over iets anders wil praten dan zijn - naar mijn mening - beperktere interpretatie van een album. Dat muziek voor legian of mij meer inhoud dan het schijfje en de noten die erop klinken, dat is onze beleving.

Hoeveel extra kracht kregen bijvoorbeeld de albums van Nick Drake, waarop je de depressie kan horen en voelen, vanaf het moment dat je weet dat hij ze heeft geschreven? En dat heb ik nu precies met dit nieuwe album van Steven. Heeft heeft geen ziel. Het hangt een beetje aan elkaar. Steven heeft hier geen keuze gemaakt voor een thema, heeft hier geen keuze gemaakt voor een type muziek, maar wilde kennelijk iedereen pleasen en daarnaast nog nieuwe fans aantrekken. En dat is wat je hoort. Dat is wat ik bedoel met dat het wel degelijk invloed heeft wat voor intentie de artiest had.

Het vale licht van de lantaarnpaal is ongenadig. En... er hijgt iets in mijn linkeroor. Hallo, is daar iemand? Ach, die goedkope oordoppen kunnen daar ook debet aan zijn. Ja, een mooi geluid is leuk en super belangrijk, maar zijn de liedjes ook goed?

Over de grote speakers dan maar. De volumeregelaar niet te hoog, want na twaalven. En daar zijn dan de vocalen waar ik zo bang voor was.

Dan liever het eenvoudige What Life Brings. Braaf maar mooi. Zonder schoolbordkreetjes of emogilletjes. Dat maakt de volgende les ook wel weer een stuk lastiger. Muzikale pracht, daarnietvan, maar met vocalen die spontaan de muggen van de muren doen springen. Geen stopcontact nodig.

Impossible Tightrope is nu aan zet. Goed begin en met een venijnig scherpe, scheurende saxofoon. Alleen spreekt mij de elektrische piano niet aan. Ga meer voor orgelriedeltjes als in Riders On The Storm. Al is dit wellicht een kwestie van smaak. Dit blijkt dus het volgende luchtkasteel te zijn. Met mierzoete engelenzang. Ook dat nog. En Steven hoorde vanuit de allerhoogste toren dat het goed was.

Rock Bottom. In het kort. Ik hou niet van Ninet Tayeb. Veel te sentimenteel. En zo is er altijd wel wat. Dus doorspoelen maar. Op zoek naar het begin van het prachtige Beautiful ScareCrow. Nee, ook geen Atmos hier. Alleen hi-res van Ome Kobuz.

Het fletse licht van de lantaarnpaal is meedogenloos. Het kan echter niet voorkomen dat de oogleden zwaar en de oren moe worden. Dit wordt serieus zweven met Steven. Ondanks de toegenomen loomheid probeer ik op te staan. Voor een kop koffie. Sterk. Zwart. Omdat dit heel erg lang gaat duren. Juist midden in de nacht. Bovendien is de plaat nog lang niet afgelopen. Het moet toch een keer beginnen? Want... Time is Running Out. Het is weer een meerstemmig liedje. Fijn pianospel ook. Geen fan van rappen of door de muziek heen babbelen, maar hier kan ik van genieten. Van de koffie ook.

De speelse lichtpuntjes doen hun uiterste best op het verkleurde streepjesbehang. En Actual Brutal Facts past daar wonderwel bij. Alleen... dat overstuurde gitaartje is leuk, maar niet voldoende voor een goed nummer. De koffiebeker is inmiddels leeg.

Het bleke licht van de lantaarnpaal wordt zelfs onverbiddelijk hinderlijk. Daar kan ook Staircase - wéér dat geklessebes door de muziek heen - niets meer aan veranderen.

The Harmony Codex is in ieder geval een avontuurlijk album te noemen. Prettiger voor de oren dan The Future Bites. Maar minder dan de albums uit 2013 en 2015.

Straks bij het ochtendgloren nog maar eens luisteren. Al vrees ik voor nummers als Rock Bottom, Actual Brutal Facts en last but not least... The Harmony Codex.

De laatste twee nummers vind ik toch wel erg vet! Halfje verhoogd!

Dank konijnmuziek
Ik wil daarnaast wel zeggen dat ik misschien hier en daar wat te kort door de bocht ben gegaan en blijkbaar mensen heb pijn gedaan. Dat was zeker niet mijn bedoeling. Iedereen mag natuurlijk een mening hebben en dat hier verkondigen. Vanuit mijn oogpunt klinkt er in die reacties echter lichte verontwaardiging richting de artiest omdat hij muziek is gaan maken die niet meer overeenkomt met hun smaak. Dat kan en dan mag je wat mij betreft roepen dat het album compleet ruk is. Ik ben het alleen niet eens met beweegredenen die daarbij worden aangedragen die op de persoon gericht zijn en niets met de muziek te maken hebben.
Verder zou ik willen voorstellen te gaan kijken naar dit interview van bijna 2 uur waarin het ook af en toe schuurt.
https://youtu.be/khY7ICfIxmw?si=us_NnblIEXsAyiIf

Ben ik de enige die denkt dat Ninet en Steven in het nummer Rock Bottom vanaf ongeveer 2:50 de hele tijd “breekbaar” zingen? Ik kan het nu gewoon niet meer niet horen.

Eindelijk de Blu-ray in huis en wow !.... wat een 5.1 mix in DTS-HD. Dit is echt genieten.

Ja wat je ook van Wilson's muziek en karaker zou willen zeggen, geluidstechnisch snapt hij het helemaal. Die weet wel hoe hij moet mixen en masteren. Zijn platen klinken echt waanzinnig goed, een genot voor het oor...

de opener is gelijk lekker binnenkomen

Ik geloof inderdaad dat hij wel weet waar hij mee bezig is. Maar toch denk ik wel dat muziek ook te mooi kan klinken.
Zoals hier wat mij betreft. Het zuigt voor mij de emotie uit de muziek, het klopt allemaal te goed.
Misschien had ik het anders ervaren als ik de nummers beter had gevonden.

In de elektronische muziek is het dolby geluid al langer (onbewust) aanwezig. Max Cooper is er vb geobsedeerd door. In mijn ogen is het niet altijd een verbetering, omdat de maker zich verliest in de details ipv het algemene arrangement. Als het echter goed gedaan is en effectief iets bijdraagt is het inderdaad een wereld van verschil. Ik denk dan aan een James Holden waar het nodig is elke frequentie in de verf te zetten.