The Cure - Songs of a Lost World (2024)

Net geluisterd, ik geloof niet dat ik kan komen tot een objectief oordeel. Ik voel me zowel overweldigd als totaal bekocht. Net als eerder dit jaar bij Smashing Pumpkins heb ik het gevoel dat ik luister naar een reboot. Iets om de franchise weer nieuw (commercieel?) leven in te blazen. Vol met de juiste nostalgische tonen, maar zonder echt een idee waar het dan heen moet gaan. Of is dit alleen een laatste groet aan de fans en heft de band zichzelf nu op?

Tegelijkertijd is de songkwaliteit hier wel hoog, veel hoger dan die van de Pumpkins. Smith en co hebben geen half werk geleverd, al ligt de focus wellicht wel erg sterk op de lange depri nummers. Terwijl ik zelf de poppy kant van the Cure toch ook belangrijk vind om de boel een beetje in balans te houden. Als er nog een opvolger van deze reboot komt, dan hoop ik dat daar dan ook een paar 'gezellige' meezingers bij zitten.

4 Sterren voor nu dan maar, met de kanttekening dat het er net zo goed 2,5 of 4,5 kunnen worden.

Nou, inmiddels toch nog enkele keren beluisterd (treinreis van drie uur helpt mee). Het is geen slecht album, het feit dat ik het album nu al vier keer heb gehoord geeft dat wel aan. Toch kom ik er echt totaal niet in.

Nee, ik verwachtte absoluut geen nieuwe Disintegration, maar ik hoopte wel op vrachtladingen sfeer. Met Faith, Seventeen Seconds, Pornography en Disintegration weet ik dat ze dat in zich hebben, maar met deze nummers voel ik geen enkele binding. Het zijn gewoon losse liedjes, bestaand uit losse componenten, maar het komt voor mij allemaal niet bij elkaar.

En over de songteksten: ik vind The Cure nu net een band die je niet luistert vanwege de teksten, want die zijn lang niet altijd goed. Hier zijn ze oprecht en eerlijk maar ook echt bijzonder simpel en niets aan de verbeelding overlatend (dat vind ik blijkbaar belangrijk).

Beetje topzwaar/op de hand, zeker in het middengedeelte, maar over het algemeen zeker een erg fijn album. Ik denk wel hun beste sinds Wish, wat een geweldige prestatie is.

Beste nummers 2, 6 en 8 voorlopig.

Goed, één luisterbeurt verder ben ik al iets positiever. Het klonk ook allemaal net iets duidelijker via de speaker dan via m'n (niet eens zo goedkope) koptelefoon. Favoriete nummers vooralsnog zijn I Can Never Say Goodbye, Drone:NoDrone en Endsong. Warsong vind ik ook wel fijn, maar dat valt een beetje slapjes dood als je er net lekker in zit. Hadden ze gerust een slepende knaller van tien minuten van mogen maken.

Anyway, ik blijf erbij dat ik de ingeblikte synths echt niet mooi vind, met name op de eerste twee nummers. Wie weet ga ik me er op den duur minder aan storen, zoals je ook het zoemen van een nieuwe koelkast op een gegeven moment niet langer hoort. De teksten vind ik best mooi, al liggen ze vaak in het verlengde van Bloodflowers. Daar ging het ook al veel over eindigheid, ouder worden en het omomkeerbare der dingen. Daardoor raakt het me toch minder.

Voor nu dus een voorzichtige 3,5 ster. Een teleurstelling is het niet, maar ergens blijft het gevoel knagen dat ik iets mis. Misschien ligt het gewoon aan mij en ben ik een beetje verzadigd na meerdere decennia muziek consumeren, maar dat zal blijken wanneer ik het album nog vaker heb gedraaid.

Een nieuwe Beetlejuice film en een nieuw Cure-album dit jaar. Bob Smith heeft het druk tegenwoordig.

Vind de nummers van deze plaat live zoveel malen beter klinken, veel meer organisch en indrukwekkend, de studio uitvoeringen klinken steriel en een beetje doods.

Heerlijk... Dit is The Cure op zijn best.

Ben hier vanochtend even voor gaan zitten en kan er (op dit moment) niet enthousiast over worden. Mijn grootste kritiek zit in de saaie langzame intro's bij bijna elke nummer, de matige drums, het niet spannende gitaarwerk, flauw toetsenwerk en tsja ook de teksten van Robert Smith hebben niet meer de impact op mij die ze voorheen wel hadden. Voor mij klinkt dit album wat als een eigen persiflage van de oude Cure en krijg ik er soms ook wat een jamsessie gevoel bij.

Ik heb de band een paar jaar geleden nog in de Ziggo dome gezien en dat was echt heel erg goed dus het zit er echt nog wel in zou je zeggen. Dit is zeker geen nieuwe Disintegration (hoeft ook niet) en ik ben ook niet meer de waver van vroeger maar dat geldt ook voor Robert Smith. Het melodrama zal het zeker nog goed doen bij jonge mensen maar kom op Robert, je bent 65 jaar en dan worden sommige teksten toch wel wat gênant op deze leeftijd. Je bent niet meer de getormenteerde ziel van 40 jaar geleden tenzij je in een koelkast hebt geleefd al die jaren en dat is volgens mij niet het geval.

Ik had hier echt wat meer van verwacht en ben toch wel teleurgesteld in deze (laatste?) Cure plaat. Ik ben een enorme liefhebber van de band maar deze komt niet in mijn Cure top 10 lijst te staan. Ik ga het binnenkort nog een keer proberen dus wordt vervolgd...

Ik vrees dat ik het oordeel van van mijn voorganger ga delen. Maar zover is het nog niet…luisterbeurt 4 is bezig.

Hoezo is dat fout? Het is toch niet vreemd om het nieuwste werk van artiesten af te zetten tegen hun eerdere werk?

Ik heb net zelf mijn eerste luisterbeurt erop zitten. Klinkt niet verkeerd, maar ik ben ook wel wat allergisch als dit zo snel al tot nieuwste meesterwerk gebombardeerd wordt. Het voelt ook wel een beetje als 'same old' (en dat is niet hetzelfde als ouderwets goed).

Alone gaf me hoop, Fragile Thing deed mij verwachtingen kelderen.
Stukje nummers deden de verwachtingen niet veranderen, want een fragment van een nummer geeft geen totaal beeld van een song.
Eerste luisterbeurt gehad en And Nothingis Forever, I Can Never Say Goodbey en Endsong zijn absoluut 5 *.
Warsong had ik hoge verwachting van, wellicht het nog moet groeien en verwachting eerst bijstellen
Wel of geen Drone, heeft zijn zaadje in mijn hoofd geplant, welke vast groeit.
Mijn grootste onbekende All I Ever Am is vooralsnog een grote domper, gevoel wat ik ook bij Fragile Thing heb, geen klik.
Gelukkig het album een mooi sluitstuk heeft.

Het is zeker het beste na Wish, en denk ik deze niet zoals Bloodflowers tijdelijk veel draai en dan laat verstoffen, 4:13 en WMS vergaan het hier nog slechter
Zoals chevy93 al aangeeft het is ‘same old’, vertrouwd niet vernieuwend, maar zeker niet slecht.

Jeeee zeg, net het 2e nummer geluisterd, And Nothing Is Forever.
Brrrr, kippenvel…

Gaan we weer terug naar Disintegration en Bloodflowers tijden?
Dan zit het wel goed; nu de rest luisteren.

Endsong is toch wel een vette uitschieter zeg! Wauw...!!

Het album begint glorieus met Alone en And nothing is forever, de twee bekendste nummers voorafgaand deze release. Beide songs tikken het topniveau van The Cure aan. De eerste barstjes in het beeld dat er misschien een meesterwerk inzit ontstaan tijdens Warsong en met het industriële Drone:Nodrone gaat het even helemaal de verkeerde kant op. Niet alleen is de muzikale uitvoering met o.a. dat doelloze "wah wah" gesoleer van Reeves Gabrel een mispeer, ook past het nummer totaal niet tussen het geheel. Reeves Gabrel's jammerende en gillende gitaarwerk stoort mij op wel meer songs en appelleert vooral aan de wat mindere momenten in 45 jaar The Cure. Ik had liever gezien dat Robert zelf de leads voor zijn rekening had genomen waardoor de plaat meer van een karakteristieke (Cure) sound was voorzien. Op A Fragile Thing komt de gitaar in ieder geval wel beter uit de verf.
De plaat herpakt zich qua aanvankelijk ingezette toon gelukkig wel vanaf I can never say goodbye. Op All i ever am wordt dat voortgezet al vallen nu de nogal goedkoop klinkende synths op. Ook tijdens de hoogtepunten in het begin van het album klinken de synths overigens niet helemaal zoals ze ooit zo mooi klonken (durf het D woord hier niet te gebruiken maar vergelijk de synths eens met Plainsong...oeps!).
De plaat wordt adequaat afgesloten met Endsong. Tijdens de live uitvoering die ik zag in Ziggo beschouwde ik dit niet als mijn favoriet onder de nieuwe nummers. Na enige tijd ging het nummer -dat zwaar leunt op een allesoverheersende drumbeat- een beetje trekken. Deze studio uitvoering bevalt me iets beter.

Al met al een prima plaat maar niet het meesterwerk waar ik op had gehoopt. De suboptimale productie, een paar mindere songs en Reeves Gabrel zijn daar debet aan.

Ik voel ze niet dan Ik vind het een vrij eentonige, langgerekte brij allemaal. En nogmaals: niet slecht hoor, maar had er meer van verwacht, zeker ook gezien de algemene ontvangst van dit album.

Maar misschien dat ik gewoon een chagrijnige oude man ben als het om deze plaat gaat: vroegah maakten ze meer indruk zullen we maar zeggen.

Maar dat is natuurlijk ook gewoon zo, zegt deze chagrijnige oude man tegen je. Vroegah = beter. (Ja, Lubach veel dingen niet, maar The Cure wel).

Edit: zonder gekheid, het vroegah-aspect speelt voor mij wel een rol. Wat ik op dit album hoor is aardig, maar heeft niet de impact van / raakt niet zoals The Cure van de jaren 80, juist omdat ik deze sound en thematiek al ken van toen. Wat ik dan toch mis is een verdere doorontwikkeling van dat typische Cure-geluid. Of in ieder geval een verdere verfijning, met betere arrangementen e.d. ik vind dit album ook productioneel toch wel wat tegenvallen.

45 jaar na Boys Don't Cry jaar zo'n geinspireerd album afleveren dwingt respect af.
Mocht je albums uit een ver verleden beter vinden, is het advies die nog een keer op te zetten.
Ik ga nog maals op avontuur met de nieuwe songs.

Maar het punt is nu juist, voor mij, dat dat “avontuur” op dit album niet of nauwelijks te beleven valt, gelet op het oude werk….

Da's juist het probleem, het klinkt voor mij niet geïnspireerd. Maar ik ben ook zo'n grijze ouwe waver uit ver vervlogen jaren, dus stoor je daar niet aan. Live spreekt deze band mij nog steeds tot de verbeelding, dus ik schrijf ze niet af (en 3,5*, hoewel sterk naar boven afgerond, is een dikke voldoende).

De thecurepolitie keurt dit album goed. Na drie luisterbeurten merk ik dat ik het geheel steeds beter begin te vinden. Ik vind het wel lastig om dit hoger te becijferen, want qua losse nummers komt het bijvoorbeeld niet in de buurt van Disintegration.
Maar ik kan niet anders zeggen dan dat dit een top album is. Ik hoop voor de mannen dat dit hun laatste album is, want de voorgangers van dit album waren natuurlijk niet al te best.

In de tachtiger jaren vertolkte The Cure als geen andere band het gevoel van mijn generatie: er is geen toekomst. Waar zou je je op moeten richten, er waren toch geen banen en de wereld leek op weg naar een nucleaire catastrofe. Zonder veel illusies leefden we allemaal verder en maakten er het beste van.

Nu kijkt Robert terug vanuit een ander perspectief. En op deze indrukwekkende plaat weet The Cure de zwartgalligheid weer invoelbaar te maken.
"Remembering the hopes and dreams I had and all I had to do
And wondering what became of that boy and the world he called his own"
Even later: "It's all gone, It's all gone"
Ik voel me regelmatig ook zo, de jaren zijn onbarmhartig snel verstreken.

Maar ik heb een manier gevonden eraan te ontsnappen. Wanneer somberheid de overhand krijgt en het tijd is voor wat levenslust zet ik gewoon brat van Charli XCX op. Dan ben ik weer jong en loop al snel dansend door de kamer. "Bumpin' that".

Na 50 minuten omver blazen pakte spotify nog even M van Seventeen Seconds er achter aan en dan denk ik een beetje zuurstof, rust en wat meer dynamiek had wel op z’n plaats geweest.

Toch vreemd. Hij had ttv ‘Pornography’ (en daarvoor) toch al alle hoop verloren? Hij loog toen dus .. of nu. Nepperd!…..

Wat betreft dat andere perspectief toen en nu, kort gezegd: “het leven is en wordt niks” vs. “het leven was niks”. Zielige jongen, “tied to his mother's apron”…

Nogal teleurstellende nieuwe Cure. Ik herken mezelf totaal niet in al die lovende reacties. Een zekere mate van nostalgie en jeugdsentiment zal zeker een rol spelen bij velen. Waar overigens niets mis mee is.
Muzikaal is er weinig nieuws hier onder de Cure zon. Vind het jammer dat het productioneel wel erg dichtgesmeerd en dichtgeplamuurd is.

je kan het ook live zien: https://www.sortiraparis.com/nl/wat-te-zien-in-parijs/festival-music-concert/articles/321136-the-cure-ontdek-hun-nieuwe-album-tijdens-een-live-streaming-concert#:~:text=Fans%20van%20The%20Cure%20staan,2008%20uitkwam%2C%2016%20jaar%20geleden.

om 2100 dus hier https://www.youtube.com/watch?v=_aWDlaxvEZo&embeds_referring_euri=https%3A%2F%2Fwww.sortiraparis.com%2F

Ik heb ter voorbereiding op deze release de afgelopen 2 weken veel live-werk van de band beluisterd. En live is de band (nog steeds) geweldig!

Die outro van track 2, doet me zeer sterk denken aan een ander nummer. Kan mijn vinger er niet op leggen, iemand een idee?

Vandaag eens uitgebreid de tijd genomen om dit album, waar The Cure-gemeenschap 16 (zestien) jaar op heeft moeten wachten goed tot mij te nemen.

Voorop gesteld wat ik al eerder aangaf dat ik de groep altijd een warm hart heb toegedragen. Vanaf de release dag van Seventeen Seconds was ik betoverd door dat album. Dit album draai ik nog met veel genoegen.Ik heb de band gedurende hun bestaan goed gevolgd, maar deze kwam nooit in mijn toptien.

De laatste zestien jaren bleef het dus voornamelijk oorverdovend stil op wat optredens en toezeggingen na.

Met een enigszins opvallende (maar ook weer niet geraffineerde) promotiecampagne werd de muziekwereld klaargestoomd voor Songs Of A Lost World.
De vooruitgesnelde track Alone, deed mij alles behalve sudderen van genot en verwachting.
Een lang uitgerekt, traag intro, waarvan ik denk dat het na tien keer horen zwaar de keel gaat uithangen, Robert grijpt pas na bijna drie-en-halve minuut de microfoon om op de overbekende wijze zijn theatrale poëzie te declameren/zingen.

Wat we te horen krijgen is herhaling van thema’s, over en over en over tot vervelens aan toe (niet alleen het intro van Alone en in I Can Never Say Goodbye, maar ook de oeverloos uitgerekte intro van Endsong. Mind me, eindelijk na 6 minuten begint de zang.

Dan de teksten, die stijf staan van platitudes en gemiddeld Havo Proza, zoals bijvoorbeeld de tekst van A Fragile Thing. Tenenkrommend gewoon, die slotzin, help …
Robert Smith heeft nu toch wel een leeftijd bereikt waarop je zou verwachten dat hij met zijn levenservaring (en hopelijk levenswijsheid) tot wat betere pennenvruchten in staat zou blijken te zijn, met fraaie metaforen, goede spitsvondige wendingen of op het juiste moment de invulling over te laten aan het oor van de luisteraar. Maar nee het wordt allemaal treurig opgediend als een koude visschotel.

En kom nu niet aan met hij heeft zoveel meegemaakt de laatste jaren, dat is inherent aan zijn leeftijd. (In mijn leven is qua ellende en zorg nog wel wat meer voorgevallen, maar dat vormt en rijpt je ook in die levensfase). Ik vind het nogal victim-achtig overkomen.

De muziek vind ik dus ook totaal niet verrassend, oude wijn in nieuwe zakken, inderdaad, stroperige thema’s die soms ondersteuning krijgen van eenvoudige pianostukken of niet bijzonder strijkers elementen. Ook hier had de band zonder hun signatuur in te leveren toch wel met wat meer ‘eigentijdse’ en aansprekende varianten op de proppen kunnen komen? Met wat meer catchy synthesizer thema’s en soundscapes waaruit ok duidelijk wordt dat een band niet continu”stil’ blijft staan.

Daarbij kreeg ik ook het gevoel van wordt het nu niet eens tijd om ook je uiterlijk en podiumpresentatie eens aan te passen aan deze tijd? Zeker na zo’n lange tijd…Om als dikke zestiger nog steeds met die uitgeplozen bos touw en uitgesmeerde lippenstift op te komen is toch ook bijna gaap-en-slaap verwekkend. Bowie bleef toch ook niet veertig jaar met zijn bliksemschicht rondlopen en vond zichzelf ook iedere paar jaar opnieuw uit. Ik verwacht echt niet dat Robert Smith bij ieder lustrum met een totaal andere look en presentatie voor de dag komt, maar iets meer inventiviteit zou ik toejuichen. En dat kan ook zeker bij het door hem gehanteerde image.

De band die ik altijd als een soort zusteract van The Cure heb beschouwd, Siouxsie and the Banshees, heeft het dan zeker in hun tijd met meer originaliteit en verrassingseffecten tot een goed einde gebracht. Dat kan ik nu helaas niet zeggen. Ik kan dit niet anders zien dan als een opgewarmde koude prak.

Dit album zal ik de komende tijd niet met hongerig luistergenoegen regelmatig opzetten.

Een typische geval van jammer maar helaas.

Ik luister en ben pas bij track 4. Wat een overweldigende nummers. Dat moet een toppertje worden, helemaal in mijn straatje. Ik vermoed dat de cd zeer sterk door de nieuwe Hitler die in Oekraïne bezig is met genocide is beïnvloed.

Vanavond voor het eerst beluisterd. Ik deel de mening van vele hier dat de intro's vaak te lang duren. Verder vind ik geen enkel nummer er echt uitspringen en het geheel doet saai aan. Sommige nummers beginnen veelbelovend, maar worden dan voor mijn gevoel toch wat rommelig. Het productiewerk vind ik ook niet geweldig. Misschien dat het na een aantal luisterbeurten beter wordt, maar voor nu weet het album mij niet te raken.

verweg noteerde:

Uit welke teksten leid je dat af? Citeer eens, ben nieuwsgierig!