The Cure - Songs of a Lost World (2024)

Ja, maar jij bent ook een ouwe vos!

Dat zal het zijn. Het is de laatste jaren wat flauwtjes op de site En wees eerlijk: als een zekere reïncarnatie van een op dat vlak bekende user (lijkt me zo) uit de bocht vliegt is wat correctie op bepaalde uitspraken niet zo raar toch?! Maar als dat nu alles is.

Maar goed: voordat we wederom zijpaden bewandelen buig ik weer om naar het hoofdpad: meerdere draaibeurten doen niks in positieve, dan wel negatieve zin. Niet als mp3 op de koptelefoon of vinyl op de speler.

Helemaal eens, maar kenmerkend (althans dat is mijn ervaring, ook niet helemaal groen meer) was altijd wel dat afwijkende meningen gecounterd werden met humor en relativisme. Het zou zo fijn zijn als MuMe een eiland van non-polarisatie zou zijn.

On topic, groeien doet het album nog niet bij mij. Ik merk al wat "nee ff wat anders nu-gedrag".

Nou nee hoor, het ging er soms heel fel aan toe en er volgden soms ook acties (het omlaag stemmen van albums uit je top 10 bijvoorbeeld). En ik heb hier nu wel een beetje het gevoel dat er overgevoelig gereageerd wordt op de wat fellere woordenwisselingen hier.

Ergens ook niet zo vreemd dat dat juist bij dit album gebeurt. Ik zie dit album overal terugkomen. Veel jubelstemming, ook wel wat teleurstelling (voor mijn gevoel wat minder). The Cure is er in elk geval in geslaagd om de spanning naar deze release op te bouwen. Best knap. Dit gaat ongetwijfeld op veel sites het album van het jaar worden. Dan praten we ook nog eens over een band met een verleden en daardoor veel fans dus en dan krijg je wat meer 'heftiger' reacties. Zo'n album voldoet dan aan de hoge verwachtingen of juist niet.

Over het album van minder grote artiesten zullen de mensen minder over elkaar heen rollen.

Ach ja, is ook wel waar. Ik kan me ook de fitties herinneren bij bijvoorbeeld Arcade Fire toen die kwamen met het Everything Now. Eerlijkshalve moet ik bekennen dat ik ook wel eens heb lopen rellen in dat soort discussies. Welllicht ben ik wat overgevoelig door de huidige polarisatie en is dit een beginnend froegah-was-alles-beter-attitude

Maar zeker leuk is dat The Cure iig actueel is, dat doen niet veel 40 jaar oude bands ze na

Er zijn zeker drie verschillende masters in omloop van verschillende engineers. En die namen staan gewoon op de sticker. Andere namen = verschillende masters.

Ik zou wel willen weten hoe het album had geklonken als David M. Allen de productie had gedaan.

Er gaan hier wat dingen door mekaar heen lopen. Mastering is niet hetzelfde als productie. En de mastering engineer is niet de producer en vica versa. Verder is het vrij logisch dat er meerdere "masters" zijn gemaakt voor de verschilende geluidsdragers en dus ook dat ze bij verschillende mastering engineers zijn uitgekomen. En deze maken dus de master geschikt voor de desbetreffende geluidsdrager. Meer niet. De productie en de mix blijft hetzelfde.

Ik denk dat het wel meevalt, de meeste teleurgestelde zijn niet tevreden over het eindresultaat ( hoe het album klinkt) welke techneut aan de knoppen heeft gedraaid boeit dan niet meer zoveel.

Je kan een heel goed album niet goed vinden door een slechte mastering. Ik had dat met Pygmalion van Slowdive op vinyl. Nooit opgezet, deed mij niets, tot ik er één goede kocht op vinyl in een winkeltje en hoppa : nr 1 in mijn top 10. Opeens helderheid, openheid, kristalhelder en warm.

Voor mij is het meer zoiets van " dit had nog beter gekund" . Als het album me niet geboeid had dan had ik me er sowieso niet druk over gemaakt. Ik hoop dat daarmee de pret niet gedrukt wordt bij de luisteraars.

vast maar laten we de dingen wel gescheiden houden. mastering is niet gelijk aan productie, dat is toch een heel ander vak .

Masteren is zeker niet gelijk aan produceren. Produceren is in feite (in samenwerking met de muzikant) het creëren en vormgeven van de onderdelen van de muziek (bijv. zang, instrumenten, etc.). Mixen houdt in dat die individuele onderdelen worden samengevoegd en samenspelen op een manier die goed klinkt, met behulp van (pro)tools zoals volumeaanpassing, EQ, reverb of compressie. Mastering is het nemen van de definitieve mix van het liedje en deze in essentie verbeteren, en ervoor zorgen dat het goed klinkt op de hele markt en op alle luidsprekers. In de context van een album zorgt het masteren van een nummer ervoor dat het overeenkomt met het volume en de balans van de andere nummers op de tracklist.

Ik heb zelf altijd gevonden dat een goede producer het beste uit een muzikant/band kan halen en de puntjes op de i kan zetten en daarmee dus ook de "toon" van een album of nummer kan bepalen. Het is een beetje de CEO van het opnameproces en je hebt natuurlijk goede en slechte CEO's en daar kun je ook weer hele discussies op loslaten. Bij de grote labels bepalen de producers welke engineer ze willen gebruiken en wie de mastering moet doen. Het is dus een beetje de eindbaas om het maar in moderne termen te zeggen.

Daarom zeg ik ook dat er verschillende masters zijn voor verschillende media. Ik had het niet over verschillende producties. Op vinyl staat niet perse dat het speciaal voor vinyl is gemasterd, want dat is standaard. Net als er niet op staat dat de lp rond is. Maar toch blijf ik erbij: hoe de productie klinkt is afhankelijk van waar je het op afspeelt.

Ter verduidelijking van een eerder bericht van mij hier met betrekking tot het nieuwe album van The Cure, Songs of a Lost World. Los van de productiekwaliteit vind ik de nummers op Songs of a Lost World erg traag en saai, misschien door de leeftijd van Robert en zijn bandleden en het gebrek aan de intense energie die hun eerdere werk zo kenmerkte. In de jaren ’80 brachten albums zoals Faith en Pornography een diepe, meeslepende sfeer en waren vol van creativiteit en emotionele intensiteit, vooral in die tijd. Deze platen definiëren mijns inziens nog steeds hun beste werk, zowel in termen van complexiteit als productie. Net als OK Computer van Radiohead zitten die oude albums van The Cure boordevol muzikale en emotionele lagen die blijven intrigeren, zelfs na vele luisterbeurten.

In die tijd experimenteerde The Cure volop met arrangementen, geluidstechnieken en donkere, maar kwetsbare teksten die hun muziek een bijna tijdloze diepgang gaven. Songs of a Lost World daarentegen lijkt ingehouden en mist soms de oorspronkelijke spanning en variatie. Hoewel er ongetwijfeld nog vakmanschap in zit, voelt het voor mij aan alsof Robert kiest voor een meer beheerste benadering, wellicht door zijn leeftijd of door de wens om een bepaalde herkenbare sound vast te houden. Hierdoor gaat de scherpe rand die hun vroegere muziek zo uniek maakte, verloren.

Dat ik Robert Smith teveel zakenman en minder de muzikant van weleer vind geworden wordt gevoed door de vele mails, apps en merchandise artikelen die ik al sinds september om de haverklap krijg aangeboden. En de vooraf doordachte marketing campagne die is ingezet met teasers, snaps, interviews en meer.

Dat vind ik jammer en staat zo ver af waarom ik ooit verliefd werd op deze band. Ik zal deze plaat niet vaak gaan draaien, nog steeds wel hun oude werk.

En gelukkig zijn er weer vele nieuwe bands annu nu die zijn zoals the Cure was anno jaren 80.

Ha ha, die ja.
Dat zijn dingen waarvan je vroeger tegen je kinderen zou zeggen: zoiets doen grote mensen niet

Welke "nieuwe band" heb ik gemist?

Wat een lang verhaal om te vertellen dat het gewoon ouwe, saaie lullen zijn geworden.

Eindelijk de tijd gevonden om het album tweemaal achter elkaar te beluisteren. Heerlijk. Echt The Cure; in tempo, in mood, in tergende stem, in lang uitgesponnen intro’s die laag voor laag opbouwen, in het gitaargeluid, en zeker ook de drums.
Voorlopig vind ik A Fragile Thing de Curest van alle songs en ook de beste, samen met Endsong. Drone is de minste met de Depeche Mode piepjes.

Ik vind dat het album het meest in het verlengde ligt van Disintegration. Zowel qua kwaliteit als in stemming en tempo (en de nogal harde drum slagen). De toevoeging van het vuile gitaartje van Reeves Gabrels sinds die tijd geeft de nummers echt meer body.

Helaas moet ik me wel aansluiten bij vele andere meningen hier; de productie is niet top. Wat mij betreft te dof, te vlak. Het haalt de diepte uit de songs. Gelukkig zijn vrijwel alle songs sterk genoeg om alsnog in je hoofd te kruipen en je mee te slepen. Ik wacht nu al ongeduldig om de plaat morgen weer hard te draaien!

Wie had gedacht dat deze band na 40 jaar zo groot zou zijn, volle arena’s trekt, en nog zo’n goed album zou kunnen afleveren. Het is een kado, en ik geniet ervan.

Voor de gelegenheid eindelijk eens de naald op mijn LP speler vervangen, en meteen ook maar een kleine upgrade gedaan, en dan de 2LP versie in 96/24 opgenomen. (Kwestie van niet altijd overal mijn platenspeler naartoe te moeten nemen, quoi.) Leuk om beide versies naast elkaar te leggen, en uiteraard, ja, dat is een groot verschil.

Verder mag je van de productie zeggen wat je wil, in welke versie dan ook (vinyl, CD, Hi-Res), tegenover de-plaat-die-niet-genoemd-mag-worden uit 2008 is het sowieso een meesterwerk. Blij dat we dat achter ons kunnen laten.

Wat de muziek zelf betreft, die is met voorsprong het beste wat ze sinds Bloodflowers hebben voortgebracht. (Alhoewel The Cure bij mij is blijven groeien met de jaren; het uitgebrachte album is niet zo fantastisch als geheel, maar de sessies, incl. de B-sides, hebben geweldige nummers voortgebracht. Als je ze wat herarrangeert krijgt je echt een geweldige plaat.) Maar sinds Disintegration, really? Dat gaat toch wat te ver voor deze jongen. Wat dat betreft irriteer ik mij een beetje aan de "relentless doom & gloom" uitspraken, zowel van Smith zelf als de verzamelde muziekpers, mbt. deze plaat. Als je het mij vraagt: the pop is strong with this one. Overigens ook niks mis mee.

Muzikaal vind ik het een vette kluif, met eindelijk nog eens geweldige, rasechte Cure gitaarsolo's (die solo op A Fragile Thing is de meest Cure-klinkende gitaarlijn sinds Bloodflowers, en zo zijn er nog wel een paar). Maar sinds diezelfde Bloodflowers is Nonkel Bob een paar ietwat lastige gewoontes beginnen ontwikkelen op tekstueel vlak. Sinds 2000 is hij clean, misschien heeft het daarmee te maken, maar vroeger waren zijn teksten toch abstracter en dromeriger. Sinds The Cure is het veel van "my world/your world", "she dreams a boy/he loves a girl", dat soort dingen. Het is echt opvallend hoe vaak sommige woordcombinaties en rijmen terugkomen. Het mysterie is toch wat weg, als je het mij vraagt.

Op dat vlak heb ik een haat/liefde relatie met Endsong. Ook hier weer, muzikaal niks mis mee, en zeker live kwam deze lekker binnen. Maar op plaat heb ik het moeilijk met die eerste vers. Bob staat buiten naar de maan te kijken (huppa, "boy"-count +1) en vraagt zich af waar zijn dromen heen zijn. Dat tot daar aan toe, maar de manier waarop dat dan in drama gewikkeld wordt geeft mij zo'n irritant gevoel van: "serieus Bob, is dat waar je wakker van ligt, na 40 jaren majestueuze carriere waarin je alles bereikt hebt dat je ooit wou bereiken?" Schiet mij neer, maar mijn mening is: ze hebben dit nummer al zeker 2 keer eerder gemaakt, met name als het briljante "End" ("I think I've reached that point/Where giving up and going on/Are both the same dead end to me/Are both the same old song"; leg de volledige tekst naast "Endsong", en je ziet wat ik bedoel met mijn vorige paragraaf) en "39" ("Now the fire is almost dead/And there's nothing left to burn/I've finished everything, yeah"), en beiden waren een pak beter. Nah, I've said it.

Bob, je bent nog steeds een fucking eigenwijze held, laat daar geen twijfel over bestaan. Dus, wat denk je? Nog 1 keertje een paar dikke champignons door je ochtend omelet draaien met je ganzenveer en notebook erbij?

Gewoon een zeer sterk The Cure album. Onverwacht, want het vat leek toch wel wat af na Wish. Bloodflowers had nog wel wat sterk materiaal maar de andere 3 kon weinig memorabels leveren. Wat deze plaat beter maak is een consistent hoge kwaliteit (in tegenstelling tot Bloodflowers staan er geen duidelijk zwakke broeders op die het geheel omlaag trekken), een coherente sfeer (de beste Cure-albums leveren een bepaalde "mood"), Robert Smith die eindelijk nog eens wat te zeggen lijkt te hebben en een paar uitschieters (I Can Never Say Goodbye! Endsong!) die wat mij betreft gerust op elke Cure-playlist mogen staan. Niks mis met de productie trouwens, ze gaan bewust voor een uitgesponnen "breedbeeld" geluid. Het mag allemaal wat trager . Misschien niet zo evident voor deze ADHD-tijden, maar er bestaan 1000 andere acts die een "moderne" meer hyperkinetische productie brengen om aan dat soort noden te voldoen.

Dan heb je bij dit soort comeback albums natuurlijk altijd de discussies van hoe zich dit nu verhoudt ten opzichte van hun klassieke albums. En het is waar dat er dan wel bepaalde recency effecten kunnen spelen waardoor een album als dit na 16 lange jaren wat overschat wordt, zeker als het dan toch niet overduidelijk matig is a la 4:13 Dream. Anderzijds heb je ook wel het "oude zakken" effect waar sommige (vaak zijn het dezelfde) mume-users nogal graag de nostalgie bril opzetten. En dan lijkt het alsof alles wat The Cure vroeger deed beter is dan dit. Nou, dan durf ik toch wel stellen dat dit nieuw album wat mij betreft beter scoort dan pakweg KMx3 (de helft op dat album is filler) of The Top. Voor die mume-users vermoed ik dat deze nieuwe plaat echter niet alleen opbokst tegenover de kwaliteit van hun oudere werk maar ook bepaalde jeugdsentimenten die ze hebben rond dat oude Cure-werk. En dat is natuurlijk een strijd die SOALW moeilijk kan winnen.

In elk geval houdt dit album de gemoederen behoorlijk bezig, weer eens wat leven in de brouwerij hier, ik had het gevoel dat de site de laatste tijd op sterven na dood was. Ik kan me de tijd uit de beginjaren van deze site nog herinneren, toen we dit soort discussies bijna elke dag hadden. De moderators draaiden overuren toen. Een ding begrijp ik niet, mensen die hier een 1,5 voor geven. Heb je het album dan niet eerst van tevoren geluisterd, alvorens het te kopen. Ik heb nog nooit zo'n lage beoordeling gegeven, maar ik stem dan ook alleen op albums die ik fysiek in mijn bezit heb, dat zal het zijn. Enfin, over dit album deel ik de kritiek wel en toch blijft hij prikken, aandacht trekken haast smekend, draai mij draai mij roepend. Ik ga hem dit weekend nog eens luisteren, wie weet valt het kwartje bij mij ook. Bij Disintegration heeft het ook bijna 15 jaar geduurd.

Ik had gehoopt dat dit nieuwe album van the Cure het meesterwerk zou zijn waar hier en daar al op gehint wordt. Maar helaas. Het is erg goed, maar een meesterwerk? Nee, dat niet.
Alone zet de toon van het album. Een dreigend en vol nummer. Typisch the Cure om pas na dikke drie minuten de zang in te zetten. Die waaierige toon op de achtergrond geeft een geweldige sfeer alsof het nummer door de ruimte tuimelt.
And nothing is forever. In de grond een goed nummer , maar de uitvoering!? Die vioolpartijen lijken wel uit een of andere zoetsappige romcom te komen? Tenenkrommend. Ik snap hier niks van. Waarom?
A fragile thing. Goed, maar niet echt bijzonder. Een goede filler.
Warsong begint echt geweldig. Dreigende ruimtelijke sound. Lang intro weer , mooie opbouw naar de zang en dan….afgelopen. Huh? Zonde, daar had nog zeker een echte climax achteraan gekund.
Drone: No drone een vreemde eend in de bijt in de sfeer van het album. Vervelende melodie. Niet mijn favoriet.
I can never say goodbye , een van de beste nummers van het album, hoewel qua tekst een beetje dun; zes keer ‘something wicked this way comes’? Beetje veel voor een geleend zinnetje (van Shakespeare).
All I ever am is een geweldig uptempo nummer. Catchy gitaarwerk van Gabrels.
Endsong sluit geweldig af. Schitterende lange intro. Alleen snap ik niet waarom de drums redelijk plat klinken. Ik denk de hele tijd óh, zou het niet geweldig zijn als het zo ruimtelijk zou klinken als de drums van Led Zeppelin’s ‘ In my time of dying’.
En wat jammer dat ‘It can never be the same’ hier niet op staat. Past er prima tussen en is nog niet op studioalbum verschenen. Had Drone:no drone ingewisseld voor dit nummer, de vioolpartijen van And nothing is forever eruit en wellicht was het een meesterwerk geweest.

Voor mij zou het wel eens een meesterwerk kunnen zijn. In de jaren 80 haatte ik deze aanstellerige band, maar dat heb ik inmiddels dubbel en dwars goed gemaakt. Deze plaat is een ontzettend goede comeback en past goed bij de levensfase waarin Smith zich lijkt te bevinden. Ik vind het kunst; melancholie en vergankelijkheid op muziek. Werkelijk prachtig.

N.B. De eerste 4 kille wave platen passen dan weer goed bij de huidige roerige tijd. Het is momenteel The Cure voor en The Cure na bij ons thuis. Beter laat, dan nooit.

Ik weet niet zo goed wat er nog over deze plaat te zeggen valt, na vol verwondering door deze pagina's heen gescrolld te hebben. 'Een gedrocht' of 'hun beste plaat ooit', de meningen zijn wel echt van uitersten. Opvallend ook dat er zoveel kritiek is op de sound. Die vind ik juist wel sterk, dat benauwend dichtgeplamuurde lijkt me toch nogal intentioneel. Intens verstikkend, dat is overduidelijk waar Smith de knoppen op ingesteld wilde hebben. Waar ik me wel aan stoor is dat foeilelijke gitaargeluid van die Gabrels, weerhoudt mij ervan helemaal hierin op te kunnen gaan. En ik mis de melodieuze contrasten, de weemoedige adempauzes, die hun klassiekers naar een hoger plan wisten te tillen, al vind ik het ook wel sterk dat dit album zo compromisloos hermetisch is, daarmee staat het echt op zichzelf. Bovendien is Smiths stem zo meeslepend als altijd. In mijn oren verre van een perfecte plaat dit, maar zonder meer een indrukwekkende toevoeging aan een mythisch oeuvre.

Heerlijke, typische Cure plaat. Wordt per luisterbeurt toch beter. Mooie opbouw in de nummers, lekkere donkere sfeer. Is het een echt meesterwerk? Misschien niet, maar het is voor mij absoluut een geslaagde worp zoals ik de Smith & Co. graag hoor.

Intentioneel of niet, erg blij werd ik er toch niet van toen ik dit album verleden week eens opzette.

Verder geloof ik wel dat dit goed in elkaar zit, maar laat ik dit toch liever aan anderen over. De klik mist, en het gevoel dat het na vaker draaien wel gaat klikken ook.

Er is een rijtje stokoude The Cure-nummers dat hier veel gedraaid is (allen +15 jaar na de release ontdekt btw, ik heb er geen band mee van vroeger uit), en die geef ik liever nog een extra draaibeurt dan deze nieuwe.

Ik heb deze nu ook beluisterd, en vind hem vrij goed, zonder uitschieters maar ook zonder dieptepunten. Ik vind hem wel wat vergelijkbaar met Bloodflowers qua niveau, ook een plaat zonder hoogte en dieptepunten. Heb hem niet op een fysieke geluidsdrager, en daarom ook geen stem, maar zou hem ongeveer 3.5 of 4* geven.

Laat ik dan ook maar eens een recensie schrijven over dit laatste werk van mijn favoriete band. Ik heb hem nu een keer of 8 geluisterd denk ik en de nummers beginnen zich goed te rijpen. Eigenlijk al vanaf de eerste keer is mijn indruk positief! Er zit een klassieke melancholie en zwartgalligheid in de songs en de woorden "End" en "Old" komen in meerdere nummers regelmatig voorbij. Het is duidelijk dat ome Bob zich het meest thuis voelt in rouw en wanhoop, zijn SSRI's zijn nooit helemaal aangeslagen en gelukkig maar! Want het is archetypisch The Cure, van mooie gedragen intro's naar het wonderschone stemgeluid van ome Bob (lijkt wel zuiverder dan ooit). Maar ook Simon is weer duidelijk van de partij, zij het dat zijn bas zo nu en dan behoorlijk raspend is vervormd (Drone:nodrone), maar eigenlijk nog steeds herkenbaar. Net zoals het typische gitaargeluid van nonkel Bob zelf, de tierlantijntjes komen regelmatig voorbij.
Maar voordat ik los inga op de nummers ook de andere kant die ik bij dit album voel: iets van vermoeidheid, niet alleen bij mezelf maar ook bij nonkel Bob. Het is soms iets teveel op routine, varend op het feit dat het een hele goede band is en mist daardoor een soort intensiteit of creativiteit in de composities. Het zijn op zich okee nummers, maar de fenomenale composities van Disintegration haalt het bij lange na niet. Alsof de band voornamelijk de klassieke "sound" heeft willen recreëren zonder dat er goed is nagedacht over opbouw. De intro's zijn wel lang, maar lang niet zo innovatief als Fascination Street, If Only Tonight We Could Sleep, Kiss Me x3, etc etc. En daardoor treedt bij mij wel iets eerder een luister vermoeidheid op als bij die oude platen. De productie (kennelijk storen veel zich eraan) vind ik daarbij niet helpend, maar ook weer niet zo storend. Het is eigenlijk meer de compositie van de songs zelf die beter had gekund.
Nog even de songs zelf dan: Alone is een uitgesproken Cure opener, zoals ook Disintegration en Wish die hadden. Bas van Simon is hier nog klassiek en er zit een mooie flow in de hele track met die vogelachtige geluiden op de achtergrond. Het tweede nummer is ook archetypisch Cure met strijkers en piano intro, mooi nummer, doet me ergens een beetje aan Last Dance denken (maar die is wel veel beter). A Fragile Thing doet me dan weer een beetje aan A Night Like This denken, maar prima nummer. En dan mijn absolute favoriet tot nu toe: Warsong! Die vind ik een stuk inventiever in elkaar zitten dan de rest en grijpt ook meteen naar mijn strot. Ome Bob zet de strings van Lullaby hier vernuftig anders in en zelfs een compleet harmonium! Mooie gitaarsolo die in het lange intro zit itt waar de solo bij de meeste mainstream rockbands zou zitten, maar dat truukje heeft The Cure vaker gedaan! En de archetypische RS gitaarakkoorden maken dit nummer helemaal af. Zo had ik een plaat vol willen hebben! Simon's distorted bass gaat dus los in Drone:nodrone, een lekker swingend upbeat nummer (Shake Dog Shake?). Liefelijk toetsenspel en melancholie in het nummer erna, beetje catharsis. En dan het lekkere All I Ever Am! Weer die distorted bass en bijna Disintegration synths, sowieso is dit weer een reïncarnatie die het meest naar periode 1989-1992 teruggrijpt. Het slotnummer is ook beslist de moeite waard, al is het maar vanwege de hoofdprijs voor het mooiste intro. Samen met warsong vind ik dit nummer ook het meest vernieuwend en innovatief klinken. Maar misschien is dat net iets te weinig. Maar al met al wel het beste wat ze de afgelopen 25 jaar of meer hebben uitgebracht en je zou kunnen stellen dat ze een deel van hun oude vorm hebben hervonden, wat alleen maar goed nieuws is voor ons. Laat de tour maar komen!!

orbit, allereerst goed je hier weer eens te lezen!

Ik mis een beschouwing van ‘I Can Never Say Goodbye’. Vind ik zelf tot het betere van het album horen. Wat jij?

Inderdaad, ik vind het een geweldig nummer maar vroeg mij steeds af aan welk nummer hij mij nu deed denken. Even snel opgezocht en dit was hem. A Night Like This is trouwens ook prachtig...