The Cure - Songs of a Lost World (2024)

Ik volg The Cure al 40 jaar. Heb vele concerten gezien, alle albums in de kast en keek erg uit naar dit album na de tour van 2022.
Het is echt compleet anders dan alle andere albums maar dat vergt enige oefening en vooral ook kijken naar de live optredens.
Natuurlijk is de sfeer vergelijkbaar met andere albums zoals Pornography of Disintegration. Maar nu spelen er 6 kunstenaars ipv 3 in 80er jaren. En dat hoor je. Veel meer diepgang, niet alleen de bas van Gallop maar ook de 6-string bas van Smith en de fantastische gitaar van voormalig Bowie gitarist Reeves. Het is echt een veel rijker geluid en gelukkig wel met een bombastische sfeer. Ik kijk uit naar het volgende concert en er schijnen nog wat nummers meer gemaakt te zijn, dus wie weet komt er nog een vervolg.

Ja, ome Bob had een goede verstandhouding met Bowie, god hebbe zijn ziel, en die gitarist is inderdaad een goede toevoeging, geeft een rijker geluid aan de meeste nummers. Ik vind dit vooral in het verlengde van Disintegration, als je toch een album moet noemen. Pornography is hele andere koek, dat is een beet van een agressieve cobra. Dit is mijmerend en melancholisch, zoals de periode 89-92 van RS, maar als ze op concert gaan liefst deze plaat en Disintegration integraal gespeeld, mogen ze hun vrolijke hits buiten beschouwing laten voor een keertje

Toch wel opmerkelijk: de plaat is nog geen maand uit, en er zijn hier al 19 pagina's vol gekladderd. Voorganger Het-Album-Dat-Niet-Genoemd-Mag-Worden zit na 16 jaar nog maar aan 13 pagina's, The Cure uit 2004 moet het met 5 pagina's stellen, Bloodflowers, WMS en Wish met resp. 6, 5 en 8. We moeten al teruggaan naar 1989 (Disintegration) om nog een Cure-plaat te vinden die zodanig de gemoederen wist te beroeren. Los van wat je van de plaat mag denken is dat toch wel knap van de Heren.

Ik moet bekennen, bij mij groeit hij ook wel. Bon, ik vond hem altijd al goed om te beginnen, maar ik had oorspronkelijk wat moeite om het album echt als een geheel, een blok te ervaren, naar ik vermoed omdat ik de groep enkele keren live gezien heb tijdens de SOALW-tour en dus al redelijk vertrouwd was met 5 van de 8 nummers waardoor de 3 overige nummers nog niet meteen "in de flow" zaten. Maar de plaat blijft maar vragen om gedraaid te worden, en die 50 minuten zijn toch altijd verdomd snel voorbij.

Vooral de drieluik I Can Never Say Goodbye, All I Ever Am en Endsong stuwen het album naar een ongekend hoge en dramatische climax. Wat een manier om een album af te sluiten. De laatste keer dat ik een band dat ook heb horen doen was met de laatste 4 nummers van Marillion's Afraid Of Sunlight (1995). Thematisch ook niet het meest mentaal opbeurende album hoewel wel ook een meesterwerk dat zich schaart in de eregalerijen van hun beste werk.

Had hier eigenlijk niets van verwacht na zoveel jaar, maar ik was positief verrast. Heerlijk nostalgisch die typische direct herkenbare new wave sound. Ik blijf toch een zwak hebben voor dit soort retro af en toe tussen de heftige hedendaagse (post-)black metal door...

Ben het nog steeds eens met mijn eerdere bericht dat Songs of a Lost World in mijn rangorde op plek 5 hoort; kan mij echter voorstellen dat er luitjes zijn die plek 10 of 11 mooi genoeg vinden - of een plaats variërend van 5 tot 11.... Smaak verschilt, mensen ook.

Mijn waardering in sterren wel bijgesteld van 4.5 naar 4.0; het wordt géén klassieker en het is ook niet heel goed.

En kan een plaats van 1 tot 5 ook? Of is dat not done

Dat ken ek (dat kan ook).

A fragile thing groeit nu wel, al schoof ik het album als geheel in principe snel terzijde.

Het helpt dat het weleens gedraaid wordt op radiozenders die ik vaak luister. Via die u-bocht kwam die specifieke track alsnog bij me terecht.

Maar m'n indruk is sowieso dat het wat toegankelijker klinkt dan de rest van de nummers, en wat 'opener' lijkt te zijn geproduceerd.

Het lijkt me een potentiele gegadigde voor de hogere regionen van de Snob 2000, binnen een aantal jaren. Een grote naam met een nummer met een enigszins episch karakter.

Gebaseerd op the Smashing Pumpkins´ ATUM. Corgan heeft zich destijds geïnspireerd op the Cure, nu zijn de rollen omgedraaid. Billy Corgan = genius.

Vandaag heel lang Endsong op repeat. Je wordt er gaar en gek van, maar gelijktijdig ook heel rustig en voldaan.

Heeft misschien ook wel met leeftijd te maken.

En juist daarom gaat iedereen los hier. Ik merk aan mezelf dat ik ook steeds bij dit album uitkom terwijl ik niet tot de vaste schare fans behoor.

wow dit lijkt wel disintegration part 2. Ik weet nog dat ik die dag 1 had gekocht en deze mij hard had geraakt destijds. Ik kon hun hele repertoire daarvoor al en vooral Pornography en het rauwe boys don't cry waren favoriet. Ik hoopte al jaren na hun teleurstellende laatste plaat voor een comeback en hier is ie dan eindelijk!

Ja joh dat is dus duidelijk en kwestie van smaak, want alles wat the Cure toen maakte is veel en veel beter dan dit. Sorry, maar had er maar een EP van gemaakt driekwart van dit album zou je in de jaren 80 nooit op een album hebben gezet.

Nu vind ik een 1,5 ook wat potsierlijk provocatief eerlijk gezegd, maar dat staat je uiteraard vrij. Verder ben ik het helemaal met je eens.

Los daarvan, is het behoorlijk vreemd om dit materiaal te willen vergelijken, nee sterker nog, te willen plaatsen op een jaren 80 album. Alsof de band zich in de tussentijd niet heeft ontwikkeld, is gerijpt en/of andere invalshoeken heeft gekregen. Mij lijkt dat je dan zelf een beetje stil hebt gestaan al die tijd.

In het kader van ontwikkeling vind ik het serieus vreemd hoe sommige nieuwe producties (en ook deze) zoveel brakker klinken dan uit het dino tijdperk. Das geen vooruitgang.

O ja, zeker mee eens. Had ik enkele pagina's eerder al genoemd, maar over de productie van dit album wordt ook verschillend gedacht blijkt.

Helemaal eens! De band grijpt natuurlijk wel sterk terug op ouder materiaal, maarja, het is The Cure met hun eigen unieke sound.. niet gek dus. Maar sowieso merk ik bij meerdere mensen dat ze alles tegen een bepaalde tijd/sound afzetten, en dan kun je gerust stellen dat ze hebben stilgestaan en ook nog eens zo'n 40 jaar of langer (!!)

Mmmm, daar stikt het hier van. Van mensen die alles tegen een bepaalde sound/tijd etc. afzetten. Als iemand dit album niet zo kan waarderen om wat voor reden dan ook, nou èn!

Voor mij is The Cure nog steeds een beste band. Dit album valt mij op een aantal fronten gewoon een beetje tegen. En ik vind dat best jammer. Ik heb met name moeite met de geluidskwaliteit. Nog steeds. Ik loop maar te klooien met dat geluid. Zelfs de grunt van Åkerfeldt klinkt mooier. Wellicht kan een mooie live-uitvoering mij wel bekoren. Die recentelijk te zien zijn geweest op BBC waren helemaal top!

Ja, dat was een topavond! Helaas bleken een aantal geplande opnames van mij weer weg te zijn de volgende dag.. waarschijnlijk mijn kinderen, grrr Maar gelukkig wel héél Glastonbury set uit 2019 opgenomen! Het geluid heb ik niet zoveel moeite mee, ik schaar dat inderdaad onder hoe de band zijn geluid heeft willen laten klinken en dat is eigentijdser dan een aantal oudere albums uiteraard. Ik vind voornamelijk de composities minder ingenieus dan wat ome Bob vroeger in zijn mars had, alhoewel ik wel merk dat dit een plaat is die ik moeiteloos kan opzetten en de nummers blijven ook langer hangen dan de eerste 7 keer dat ik hem draaide. Evenwel toch knap.

Ja, dat was echt genieten! Ik wil de live uitvoering graag ook op blu-ray hebben.

@orbit. No worries. Die kinderen van jou zijn we te slim af met YouTube:

The Cure - Album presentation live stream

Live is het album echt veel beter te genieten dan op plaat. Enjoy!

Weet iemand of ze hiermee ook gaan touren? Zal vast wel en wss ook al uitverkocht?

Helaas....

Dus wij moeten dit album allemaal fantastisch vinden anders zijn we 40 jaar of langer stil blijven staan in de tijd, ja zeg, kom op wat een flauwekul!

Voor festivals ben ik te oud. Zoiets bezoeken vergeven mijn dochters mij niet. Maar een 3 uur durende set in de Ziggo Dome of in Vredenburg had ik wel aangedurfd….(en mss ook wel verwacht dat Smith zo’n tour zou doen).

25-11-2022 waren ze nog in de Ziggo Dome en speelden wat nummers van dit album.

Klopt en die nummers kwamen live meer dan uitstekend uit de verf die avond!

Leuk. Maar ik wil nu, met gewoon de set van een maandje terug … ook hoo, hoo, hoo meebrullen bij ‘Play for Today’ (ben nl. 40 jaar terug blijven stil staan in de tijd).