menu

Muziek / MusicMeter Live! / Gisteren ... gezien!

zoeken in:
avatar van dix
dix
Juul1998B schreef:
THE CURE WAS AMAZING, PERIOD

Toch blij dat ik bij de Gilla Band stond.

avatar van Juul1998B
dix schreef:
(quote)

Toch blij dat ik bij de Gilla Band stond.

Bij wie??
Nee zonder gekkigheid, post- punk achtig lees ik.
Misschien even een keertje checken

avatar van dix
dix
Juul1998B schreef:
(quote)

Bij wie??
Nee zonder gekkigheid, post- punk achtig lees ik.
Misschien even een keertje checken

Zeker, en je bent nog Rotterdammer ook. Ik was bij Rotown 15 euro kwijt voor een kaartje. En jij?

avatar van Lars Muziek.
25 november 2022 Gilla band @Rotown Rotterdam. Met het recent uitgebrachte album Most Normal staan de Ierse noise rockers deze avond in een Uitverkochte Rotown voor een exclusieve NL clubshow. Aan het begin van de set is het al snel de vraag wanneer Rotterdam helemaal los gaat op deze explosieve muziek. Hier is overduidelijk niet lang voor nodig. Bij het derde gespeelde nummer 'Post Ryan' hapt het Rotterdamse publiek toe en gaan ze er vol met de beuk in. En dat is nog eens geen klassieker maar afkomstig van het nieuwe album. Een lekkere doorrammer waar op gebeukt kan worden. Nergens is Gilla band dan ook veranderd dan dat ze met hun bandnaam (Girl band) hebben gedaan. De band blijft namelijk zowel op album als live stevige postpunk neer zetten. Ondanks dat er veel te beuken valt blijft de spanningsboog ook maar buigen. Beklemmend en dreigend vormt er telkens wel weer een geluidsmuur die naar verloop van tijd uit elkaar valt zonder dat je er erg in hebt, want ondertussen wordt er alweer een nieuwe gecreëerd. Laag voor laag worden er zo op deze manier de tracks opgebouwd. Waarin zang (soms) tot (bepaalde manier) van schreeuwen uitbarst en de gitaren (vooral) tot distortion uitbarsten. Heerlijk hoe experimenteel dat te paard gaat met een bak aan effecten waar je bang van wordt. Het is op deze avond dan ook vooral fijn om te horen hoe het geluid goed afgestemd staat. Ook dit genre verdient namelijk gewoon een goede afstemming daarin, hoe hard het dan ook is, alles komt er wel beter tot zijn recht toe. Zo vallen de effecten nergens in het niets en komen ze juist goed tot hun recht. Deze geluidsafstemming leverde dan ook een zeer kwalitatief geluid op waardoor het concert ook nog eens vele malen beter te beleven viel. Want buiten het beuken om is het ook gewoon genieten geblazen met deze muziek!

avatar van Juul1998B
dix schreef:
(quote)

Zeker, en je bent nog Rotterdammer ook. Ik was bij Rotown 15 euro kwijt voor een kaartje. En jij?

Goedkoop zeker!! Tja ik wel 5x zoveel haha maargoed the cure is best populair dus ik neem mn verlies
En daarnaast was het t geld zeker waard!

avatar van Edgar18
Gilla Band was vet! Fijn ook dat ze in Rotterdam stonden.

avatar van Casartelli
Casartelli (moderator)
The Gathering (support: Green Carnation), TivoliVredenburg, 26 november 2022

Dus The Gathering trad weer eens op. Nu staan mijn helden van weleer al vrij hoog op het lijstje vaakst live gezien en was vooralsnog wel wat goodwill nodig om de comebackplaat (na negen jaar) te waarderen, dus ik kon ook wel een keertje overslaan... maar toen kwam het bericht door dat Green Carnation het voorprogramma zou vormen. Toch maar gegaan.

Eerst dus Green Carnation. De progressie die de landgenoten van die nieuwe zangeres geboekt hadden, is iets minder kleurrijk dan die van het hoofdprogramma, maar dat het ooit met doom metal begon en nu in tamelijk familievriendelijk territorium geëindigd is, is wel een overeenkomst die ze met elkaar (en nog een aantal voormalige danwel nog steeds favoriete bands) delen. Gegrunt is er niet en Light of Day, Day of Darkness paste evenmin in een voorprogramma van 45 minuten. De navolgende albums kwamen allemaal aan bod, met iets meer nadruk op A Blessing in Disguise (waarvan Lullaby in Winter fijn opgeblazen werd) en laatsteling Leaves of Yesteryear (waarvan het titelnummer warmbadderig genoeg was om na afloop het cd'tje maar mee te nemen). Leuk om een keer gezien te hebben.

The Gathering trad aan met de vertrouwde broers Rutten op drums en gitaar, oud-bassist Hugo Prinsen Geerligs terug op het nest en Silje Wergeland oogt inmiddels ook vertrouwd. De toetsenist was nog steeds een vervanger, waarvan ik de naam niet opgevangen heb. Met vier nummers van het nieuwe album en één van de nieuwe EP schaamt de band zich duidelijk niet voor het nieuwe werk, al domineerde Beautiful Distortion de show niet zo als afgelopen zomer kennelijk het geval was. Het enigszins tamme publiek (dat in meerderheid een leeftijd had waarmee ze er vanaf het begin bij geweest konden zijn) kwam toch het meest los bij de oudere nummers.

Voornaamste punt van kritiek is dat Silje Wergeland regelmatig maar moeizaam boven de band uitkwam. Of TivoliVredenburgs Pandora nou een moeilijke zaal is, of de geluidsman een off-day had of dat mijn nieuwe oordoppen toch niet de beste koop waren... het zat met name een aantal van de klassiekers (Leaves, On Most Surfaces en het overigens fantastische Great Ocean Road) nogal in de weg. Op een of andere manier was de uitvoering van Saturnine dan wel weer op het extatische af. Ook het grotendeels instrumentale Sand & Mercury werd fantastisch gebracht. Hierbij (maar ook elders) claimde de invaltoetsenist ook wat meer ruimte dan op de studioalbums en dat kon zeker geen kwaad.

Verder over de setlist: Disclosure komt nu toch wel bovendrijven als het klassieke album uit de Wergeland-periode, met Heroes for Ghosts en I Can See Four Miles als terugkerende uitschieters. Dat ze voor eerstgenoemde niet opnieuw een trompettist ingehuurd hadden, valt te billijken en René Rutten kwam met gitaareffecten ook een heel eind. The West Pole en Afterwords schitterden door afwezigheid, waardoor het Wergeland-werk er per saldo toch wat karig af kwam. Home werd eveneens genegeerd (maar dat is kennelijk te veel een Anneke van Giersbergenalbum bevonden); Souvenirs was een opmerkelijker afwezige. Enfin, zeven kwartier en keuzes zijn er om gemaakt te worden.

Green Carnation
Sweet Leaf
Leaves of Yesteryear
Myron & Cole
Lullaby in Winter
Sentinels
When I Was You

The Gathering
Stronger
In Colour
Leaves
Strange Machines
We Rise
Probably Built in the Fifties
Pulse of Life
Heroes for Ghosts
On Most Surfaces (Inuït)
Saturnine
Sand & Mercury

Weightless
Great Ocean Road
I Can See Four Miles

avatar van dix
dix
Ik heb eens wat beelden van The Cure in AFAS opgesnord. Dat ouevre is natuurlijk enorm en het klinkt allemaal behoorlijk ... maar die Robert Smith is inmiddels niet meer van Inez Weski te onderscheiden.

avatar van Juul1998B
dix schreef:
Ik heb eens wat beelden van The Cure in AFAS opgesnord. Dat ouevre is natuurlijk enorm en het klinkt allemaal behoorlijk ... maar die Robert Smith is inmiddels niet meer van Inzes Weski te onderscheiden.

Haha deels eens hoor maargoed hij kan zn imago niet ineens weggooien.
Hij wordt ouder en dat zie je nu extra door zijn manier van opmaken
Ik vind het wel vet tho

avatar van dix
dix
Ik denk dat iedereen het wel vet vond.

avatar van Jelle78
Gisteren Nightwish gezien in de Ziggo Dome. Ik ben er eigenlijk nog steeds een beetje stil van, zo goed was het. Floor raakte werkelijk alle noten. Meerdere keren met kippenvel en tranen in m'n ogen gestaan. En ik was niet de enige. Vooral Sleeping Sun was echt buitenaards mooi. Maar ook Shoemaker en How's the Heart (de akoestische versie die Floor en Troy Donockley samen speelden vind ik veel mooier dan het origineel) waren prachtig. De nummers van Human Nature kwamen live sowieso enorm tot hun recht. Want ook Harvest vond ik wel een hoogtepuntje.

Eigenlijk was elk nummer een hoogtepunt, maar behalve de al genoemde nummers sprongen Storytime, Elan, 7 Days to the Wolves, I Want My Tears Back en afsluiter The Greatest Show on Earth er wel uit voor mij.
The Phantom of the Opera was ook een leuke verrassing, uiteraard met Henk Poort. Floor had hem na De Beste Zangers uitgenodigd om het nummer met Nightwish te komen spelen. Die belofte kon nu eindelijk worden ingelost.

Je merkte aan Floor hoe blij en opgelucht ze is dat ze weer op het podium kan staan. Ze refereerde er ook een paar keer aan tussen de nummers door. Dat is natuurlijk omdat we drie jaar hebben moeten wachten totdat het concert eindelijk door kon gaan. Maar zeker ook omdat Floor tot een paar weken terug hele andere dingen aan haar hoofd had. Goddank is ze nu kankervrij en voldoende hersteld om een uur en drie kwartier de sterren van de hemel te zingen.

Floor vertelde dat de show is opgenomen, dus hopelijk wordt die over een tijdje op blu-ray uitgebracht en kunnen we het spektakel opnieuw beleven.

avatar van Brunniepoo
Ik was gisteren eveneens bij Nightwish en was ook onder de indruk: Floor was inderdaad fantastisch. Fijn was bovendien dat de leadzang niet meer gedeeld hoefde te worden met Marco Hieraan. Één door Donockley gezongen nummer, de twee al genoemde duetten (alle drie geweldig) en verder was het toch vooral de grote Floor-show. Die was wat aan de korte kant - korter dan aangekondigd - maar goed, daar zal een reden voor zijn.

Ook fijn: Nightwish was altijd al een band met folk invloeden en dat lijkt eigenlijk alleen maar meer te worden (Troy was al een held door zijn werk bij Iona en bewijst zich opnieuw).

Voorprogramma 1 was wel geinig, Voorprogramma 2 (Beast in Black) was echt hilarisch slecht. Ik hoop dat het een parodie was, maar ik had eigenlijk het idee dat ze het allemaal serieus bedoelden...

avatar van Jelle78
Over de lengte van de Nightwish show: de Amsterdamse optredens waren de eerste van de Europese Tour die weer wat langer waren. De eerste shows werden 14 nummers gespeeld en in de Ziggo waren het 16. Nog steeds niet helemaal de lengte als tijdens de Amerikaanse tour, maar dat zal zeker te maken hebben met het herstel van Floor.

Over de voorprogramma’s: de eerste heb ik gemist en Beast in Black vond ik wel leuk. Volstrekt over the top uiteraard, maar dat is ook de bedoeling lijkt mij.

avatar van Brunniepoo
Jelle78 schreef:
Over de lengte van de Nightwish show: de Amsterdamse optredens waren de eerste van de Europese Tour die weer wat langer waren. De eerste shows werden 14 nummers gespeeld en in de Ziggo waren het 16. Nog steeds niet helemaal de lengte als tijdens de Amerikaanse tour, maar dat zal zeker te maken hebben met het herstel van Floor.


Ah ok. Zal ongetwijfeld met haar herstel te maken hebben, maar goed, hoewel de ontwikkeling van de laatste jaren anders doet vermoeden is Nightwish natuurlijk meer dan alleen Floor. De rest van de band had best nog iets instrumentaals kunnen doen of Donockley nog een nummer laten zingen. Maar goed, verder was het heel geslaagd hoor...

Dim
Nils Frahm, Salle Pleyel, 26/11/2022

Na meer dan 2,5 weer naar een liveconcert, op een prachtlocatie in de Parijse binnenstad. Afgelopen zaterdag was ik getuige van het optreden van Nils Frahm.

Op het visitekaartje van de 40-jarige (maar -zowel met als zonder pet- jonger ogende) Duitser staan in elk geval de woorden componist, pianist, producer en creative artist. Voor vanavond komt daar nog woordvoerder, technicus en zaalentertainer bij, want Frahm is de enige persoon die we op het podium zien, temidden van meerdere piano's, synthesizers en andere muziekinstrumenten, opnameapparatuur en mengpanelen. Het is dan ook niet verwonderlijk dat verreweg de meeste bezoekers eerst helemaal naar voren lopen om deze toch wel indrukwekkende opstelling (waar al het nodige beweegt en/of licht geeft) op de gevoelige plaat vast te leggen.

Ongeveer een (Frans?) kwartiertje na de geplande begintijd verschijnt de man van de avond en neemt plaats achter één der vele blikvangers: de glasharmonica. Hij begint uiterst kalm en zacht en het is een beetje jammer dat er ondertussen nog diverse telaatkomers de zaal betreden, wat maakt dat het even lastig inkomen is, maar gelukkig neemt Frahm de tijd voor zijn composities en heb je dus alle gelegenheid om het ritme op te pakken.

Na het eerste nummer (we zijn dan zeker een kwartier verder) heet Nils ons in welbespraakte Engelse termen welkom en betrekt hij meteen het publiek bij de totstandkoming van het volgende stuk. Hij gebruikt de door de bezoekers geproduceerde dierengeluiden (verwijzend naar de titel van zijn laatste plaat) als basis. Het optreden heeft nog het meest weg van een chefkok in een geavanceerde keuken met de nieuwste snufjes op kookgebied, diverse potten en pannen van verschillende grootte en een heel scala aan ingrediënten die soms voor het grijpen liggen en dan weer achterin een keukenkastje gezocht moeten worden. En zo is deze muziekvoorstelling als een hoogstaand diner waarbij de ene smaak naadloos overgaat in de andere en je getrakteerd wordt op een gelaagdheid en intensiteit waarvoor je zo drie Michelinsterren voor zou kunnen krijgen. En de helft van de tijd weet je niet eens hoe hij het precies doet (het geheim van de chef, dus), zo vlot beweegt Frahm tussen alle instrumenten en apparaten, zo geraffineerd zijn zijn overgangen en zo helder en scherp klinken alle soundscapes. Zo is deze voorstelling een lust voor het oor én oog.

Met Music For Animals bracht Frahm dit jaar een plaat uit die langer was dan de gemiddelde tijdsduur van een concert, en zo zijn dus lang niet alle stukken van deze LP aan bod gekomen - de eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat ik ook niet zou weten wélke (fragmenten van) tracks van deze plaat ik nu live heb gehoord - het ontbrak me aan tijd om voorwerk te doen. Uiteraard herken ik Hammers wel direct en is dit meteen weer een onomstotelijk bewijs van de virtuositeit van de pianist. Als bij de toegift (waarbij Frahm met een glas wijn opkomt en voorzover dat niet al het geval was de harten van daadwerkelijk alle aanwezigen steelt) de eerste noten van Says worden gestart kan de avond natuurlijk helemaal niet meer stuk - de uitvoering van deze publieksfavoriet is overigens niet vlekkeloos, maar zorgt wel voor één van de vele hoogtepunten op deze memorabele avond.

avatar van DjFrankie
DjFrankie (moderator)
Zeitgeist Doornroosje

Nieuw festival met een topprogrammering.
Het begon rustig met singer songwriter Eerie Wanda maar daarna ging het los met de geweldige Tramhaus, energiek en erg dansbaar.
O. Was jazzy met een drum en alt sax, helaas niet aan mij besteed. Verder met Black Country New Road, goed nieuws wat mij betreft. De zanger is er vandoor, en nu zingt bijna iedereen en wordt het soms folky, soms Arcade Fire. Hele toffe set.
Daarna is Heartworms aan de beurt, hoekige wave voor het eerst in Nederland en de spirit en plezier straalt er vanaf. Dan Squid, ik vond hun plaat vorig jaar drie keer niks, maar het is een live band pur sang, zeker toen Gretz de pit in dook was het een compleet feestje.

avatar van staralfur
Ik sluit me aan bij DJFrankie, Zeitgeist was top! Hopelijk volgend jaar weer.

Voor mij waren BCNR en Squid ook de hoogtepunten, bij de tweede stond ik aardig spastisch te dansen.

avatar van B.Robertson
Net terug van Jethro Tull in het Wilminktheater, Enschede. Eigenlijk Ian Anderson en de band die hij rond 'The Zealot Gene' geformeerd heeft onder de naam Jethro Tull. Maar wel een bekwame band die goed ingespeeld was, wat ook geen wonder is als achteraf blijkt dat al een halfjaar dezelfde setlist wordt gespeeld. 'The Prog Years' was het centrale thema en alhoewel ik redelijk wat Tull heb ken ik het merendeel niet afdoende om e.e.a. direct thuis te brengen (scheelt dat ik daar met iemand was die dat wel kon). Het songmateriaal ging van de late jaren 60 tot de vroege jaren 80, met nog een afgezant van 'dot.com' en drie van het laatste album. Ian Anderson zijn stem is niet altijd evenveel meer waard, maar zijn fluitspel des te meer en hij was immer vitaal. Duurde niet lang of hij schopte al een been in de hoogte onder het spelen. Ik zat aan een buitenkant van rij 6 maar toch mooi dat Anderson ook dusdanig over het podium huppelt dat hij ook daar goed zichtbaar voor je snufferd gaat staan spelen. 2x50 minuten, redelijk hard geluid voor theaterbegrippen maar wel zuiver. Voor de setlist gewoon een recent optreden raadplegen: Jethro Tull Concert Setlists | setlist.fm

avatar van deric raven
Het Zeitgeist festival in Doornroosje

Amsterdam heeft zijn London Calling, Utrecht Le Guess Who?, en mag Nijmegen hier in de nabije toekomst Zeitgeist aan toe voegen? Dat zou natuurlijk geweldig zijn. Uiteraard heeft Doornroosje al jaren een grote vinger in de pap bij het Valkhof Affaire festival, maar dat is in principe een onderdeel van De Vierdaagse feesten. Hoe bijzonder is het om op een avond Black Country, New Road en Squid live te ervaren. En natuurlijk vraag je jezelf af hoe Black Country, New Road zonder het ego Isaac Wood klinkt? Het blijft een groot gemis maar begrijpelijk dat hij rond de release van Ants From Up There voor zijn mentale gezondheid kiest. Het saxofoon postpunk duo O. heeft als voorprogramma van black midi de nodige podiumervaring opgebouwd, en is net als het duistere Heartworms alias van Jojo Orme een act die nog heerlijk in de kinderschoenen staat. Deze artiest vervangt de al eerder afgehaakte rebelse Ierse punker Sinead O’Brien.

Ook het door corona gevelde Franse Unschooling is er helaas vanavond niet bij, maar dit heeft de Doornroosje organisatie perfect opgelost door daar nog op het laatste moment het Rotterdamse psychedelische garagerock gezelschap Iguana Death Cult aan toe te voegen. De stevige Tramhaus postpunk komt tevens uit Rotterdam, en voor de Nijmeegse zangeres Marina Tadic van de veelbelovende openingsact Eerie Wanda is het daadwerkelijk een thuiswedstrijd. Een mooi zevental dus, bestaande uit enkel alleen maar Britse en Nederlandse artiesten. Het is gemakkelijk heen en weer pendelen tussen de twee podiums, al zit het speelschema zo strak in elkaar, dat het wel een haastklus is om alles te ervaren en te beleven. Mijn muziekbeminnende contacten zijn bijna allemaal op deze spraakmakende avond aanwezig, wat eigenlijk meer dan genoeg zegt.

De kwetsbaarheid van de fragiele Marina Tadic aka Eerie Wanda versterkt zich doordat ze lichtelijk aangeschoten op het podium verschijnt. Ik ben een beetje tipsie, giechelt ze, ik lijk Amy Winehouse wel. Het is ook bijzonder om je voor het thuispubliek te presenteren en een beetje indrinken tegen de spanningen hoort daar schijnbaar bij, al wetende dat grootgewichten als Black Country, New Road en Squid later de avond naar zich toe zullen trekken. Eerie Wanda staat symbool voor het onbevangen speelse Zeitgeist karakter. Momenten vangen, samen delen en naderhand glimlachend op terug kijken. Het is allemaal heel gemoedelijk, en daar past haar dromerige Twin Peaks sound perfect bij. Voor de oudere bezoeker is het een feest van herkenningen. Haar donkere gitaarwerk memoreert aan het vroegere The Cure werk, zeker als de aangeschoven toetsenist daar vervolgens de nodige sfeercollages aan toevoegt.

Haastig snel ik mij naar de grote rode zaal, waar een snoeihard bezwerend rockende Tramhaus probleemloos het heen en weer golvende pogo publiek opeist. De Rotterdammers stellen zich als een ware hoofdact op, en dat siert ze. Energiebom Lukas Jansen stuitert over het podium, gromt, schreeuwt, zingt, en als een ware hondsdolle entertainer vermaakt hij het publiek en de overige bandleden. Het is verbazend knap hoe strak de set in elkaar steekt, je vergeet direct al dat Tramhaus nog maar aan het prille begin van hun carrière staat en pas een handvol aan tracks heeft uitgebracht. Terecht een van de grote beloftes voor de nabije toekomst, die wel in staat moeten zijn om een geweldige debuutplaat op de markt te brengen. Rotterdam Make It Happen, die verwachting is er zeker wel. Zal Rotterdam uitgroeien tot het rockmekka van Nederland, of is dit de zoveelste bevestiging dat het daar allemaal al lang plaatsvindt.

In de kleine paarse zaal speelt ondertussen de instrumentale jazzjungle formatie O. De overenthousiaste charmante drummachine Tash Keary slaat zich in hoog ritmisch tempo door de tracks heen en pikt alle beschikbare ruimte in, waardoor het ongelofelijk is dat de luie bariton saxofoon van Joe Henwood zich al piepend en schurend staande houdt, een soort van Morphine on speed. Dat zaaltje zal later ook het podium voor het jonge rebelse Heartworms vormen. Het sensuele jeugdig ogende boegbeeld Jojo Orme heeft een goed geoliede band rondom haar persoonlijkheid gevormd. De militant geklede frontvrouw zet een indrukkende set neer, haar duistere gothic rock krijgt live een meer klantvriendelijk popgericht randje mee. Streng spioneert een boosaardig opgefokte Jojo Orme het aanwezige publiek. Een groot contrast met dezelfde goedlachse zangeres die vervolgens bij de merchandise ruim de tijd voor haar fans neemt en deze volop te woord staat.

Maar toch gaat de aandacht vanavond vooral naar het meesterlijke onovertroffen Black Country, New Road uit. Hoge verwachtingen, met een wisselend ontvangst. Het nerveuse zingende boegbeeld Isaac Wood heeft met zijn onverwachte onaangekondigde vertrek ook alle broeierige spelspanningen meegenomen. Er staat nu een ontspannen, zeer sterk op elkaar ingespeelde eenheid die met de rustige door Tyler Hyde gezongen passages een prachtige traditionele folkrock gloed over de nummers drapeert. Ze is hoe dan ook een indrukwekkende verschijning, die haar basgitaar dan weer lief koestert, om deze vervolgens hard met een strijkstok hard te mishandelen. Al snel concludeer ik

Ho, wacht eens even, May Kershaw zit dan wel veilig achter haar keyboard, maar bezit dus ook diezelfde zangkwaliteiten. Halverwege het optreden gaan de overige bandleden gebroederlijk op de grond zitten, en geven ze haar samen met het muisstille publiek alle ruimte om die aandacht op te eisen. Toch lijkt het erop dat gitarist Luke Mark nu de touwtjes losjes in handen heeft. Hij is een performer pur sang, die tijdens zijn theatrale voordracht zich amusant met Tyler Hyde vermaakt en zijn musicalvoorliefde breed uitlevend met het publiek deelt. De beste band van dit moment, totaal in topvorm, al deel ik die mening dus niet met iedereen. Isaac Wood drukte in het verleden toch weldegelijk de stempel op het geluid, maar in die samenstelling heb ik ze nooit gezien of gehoord, dus daar kan ik niet over oordelen.

Die andere grote naam is het oorverdovende hard spelende Squid. Bulldozers aan geluidsgolven terroriseren de zaal, hypnotiseren met krautrock drones en geven het met de bijtende aan LCD Soundsystem memorerende vocalen nog een extra schreeuwende lading mee. Dwars freakend basgitaren wisselen zich met geblazen dubtrance af. De band kijkt torenhoog op een golvende pogoënde massa uit, waarbij gelukkig zelfs voor crowdsurfing ruimte is, wat was vroeger toch wel een essentieel onderdeel van de stevige rockbeleving was, maar door de veiligheidswetgevingen op festivals grotendeels verdwenen is. Fijn dat dit element weer helemaal terug is. Alleen uitkijken voor rondvliegende ledematen dus, maar dit hoort er nou eenmaal bij. Had Black Country, New Road nog de mogelijkheid om losjes te spelen, bij Squid is die strakke presentatie toch wel een vereiste. Doornroosje heeft het toch wel klaar gekregen om een zeer geslaagde eerste editie van Zeitgeist te presenteren. Een avond met Black Country, New Road en Squid, dat is toch wel een godsgeschenk.

Door de onverwachte ongeplande programmeringswijzingen krijgt buiten Heartworms ook het Rotterdamse Iguana Death Cult de kans om zich in een normaal zo afgedankte afterparty rol te presenteren. Het publiek druppelt al langzaam naar buiten, maar de aanwezige achterblijvers genieten van een klein surfend rockabilly polkarock feestje. Blijkbaar maken ze zelfs laat in de avond nog de nodige energiechakra’s open. Het publiek is door het dolle heen, en daar midden tussen dat slachtveld staan de Tramhaus leden tevreden mee te genieten. Het ons kent ons gevoel, samen met de stadsgenoten, die trots voor eigen publiek en overige aanwezigen optreden. Er genoeg animo om dit bijzondere gevoel te delen. Wat een avond, wat goed georganiseerd allemaal en wat verloopt het allemaal zo ontspannen en relaxt. Dit zegt vooral genoeg over de goede sfeer die er onderling bij het Doornroosje personeel heerst. Hopelijk is Nijmegen met Zeitgeist een festival rijker. Dit vraagt om een vervolg.

avatar van predator
Kid Cudi 13 november in AFAS Amsterdam

Druk gehad dus geen tijd gehad om een stukje te tikken over dit concert. Maar dit moest zeker nog wel gebeuren.

Het begon allemaal redelijk chaotisch met een wachttijd om binnen te komen van een uur (!). Waarom is onduidelijk, wat dat betreft mag AFAS wel beter communiceren als dit gebeurt. Voorprogramma gemist, nog snel een snack naar binnen gewerkt en precies op tijd toch nog mooie zitplaatsen veroverd. Het stond al helemaal blauw van de rook, er werd in ieder geval voldoende wiet geconsumeerd. Kid Cudi gebruikte ook, maar maakte er ook een weergaloze show van. Veel oud werk (nummers van End of Day en the Legend) werd met enorme energie gebracht en ondersteund door een indrukwekkende lichtshow. Gelukkig kwam ook mijn persoonlijke favoriet Mr. Rager langs. Prima sfeer in de zaal en na een optreden van bijna 2 uur ging een ieder tevreden naar huis. Nog een mooi shirt gekocht (wel duur, maar goed ik was lichtelijk euforisch door het optreden).

avatar van Choconas
staralfur schreef:
Ik sluit me aan bij DJFrankie, Zeitgeist was top! Hopelijk volgend jaar weer.

Voor mij waren BCNR en Squid ook de hoogtepunten, bij de tweede stond ik aardig spastisch te dansen.

Dit vat het voor mij eigenlijk wel heel mooi samen. Geweldig om deze twee bands beide op één avond te zien. Knap ook hoe Black Country, New Road de moed weer heeft opgevat om te gaan touren en alleen maar nieuwe liedjes te spelen die het publiek niet kent. Squid zette echt een moddervet optreden neer, daar waar ik hun album nog een tikkeltje mat vond. Het enige manco van Zeitgeist was waar London Calling ook altijd last van heeft: de capaciteit van het festival is gebaseerd op het aantal mensen dat in de grote zaal past, dus bij de optredens in de kleine zaal is het dringen geblazen. Niet heel fijn allemaal, maar gelukkig heb ik tussen de optredens in de grote zaal door mijn toevlucht kunnen nemen tot de luxe zitbanken elders in het pand. Ben benieuwd welke bands ze voor volgend jaar kunnen strikken!

avatar van staralfur
Bonnie Prince Billy, Doornroosje Nijmegen
(voorprogramma: Broeder Dieleman)

Ik ben geen heel grote fan van Bonnie "Prince" Billy, maar als ie in (naar het blijkt de kleine zaal van) Doornroosje komt spelen moet ik er gewoon bij zijn. Ik ben nog in de ontdekkingsfase, waarbij ik op dit moment vooral blijf hangen bij When We Are Inhuman en Superwolves.

In 2014 wilde ik al naar BPB's show in het kerkje van Persingen, net buiten Nijmegen, maar ik was toen net verhuisd. Daar stond Broeder Dieleman ook al in het voorprogramma, dus het was niet meer dan logisch dat hij er weer bij is. Met humor en mooie liedjes weet Tonnie (ik mag Tonnie zeggen) het publiek in te pakken en de sfeer is gezet. Er komen wat nummers voorbij van Gloria, waaronder mijn favoriet Gloria, en ook verhalen over koeienwachters en knechten in Zeeland. En we mogen, zoals wel vaker het geval is bij zijn shows, een stukje meezingen.

Het is vervolgens even wachten op de komst van Bonnie "Prince" Billy. Om mij heen zie ik dat sommige bezoekers vol spanning toekijken - het is tenslotte even geleden dat ie in Nederland was. Er daar is ie dan: rood wijntje in de hand, wit pak aan... En beginnend met een prachtige uitvoering van New Partner. Vanaf dat moment zat ik er helemaal in! Ik ben niet zo goed in titels, herken ook lang niet alles, maar ik vond het prachtig. Met vlagen hyperserieus, dan weer grappig - wat heeft de beste man briljante teksten geschreven. Richting het einde kwam Tonnie ook nog even meedoen, en werd het publiek ook uitgenodigd om mee te zingen. In de toegift werd mijn verzoekje One With The Birds nog gedaan, met een iets andere bridge (want die wist ie niet meer), maar dat deed niets af aan de pracht.

Kortom, een prachtige avond met Bonny en Tonnie. Vanavond zijn ze te bewonderen in Paradiso, wat nog niet uitverkocht is. Dus grijp je kans!

avatar van Venceremos
Echt vaak in de gelegenheid om naar elders (Nijmegen ihb) af te reizen kom ik niet meer. Had het graag meegemaakt. Nu maar duimen dat Dieleman hem een keertje meeneemt naar onze eigen Lutherse kerk.

avatar van Casartelli
Casartelli (moderator)
Altın Gün (met het Metropole orkest), Carré, 7 december 2022

Afgelopen Rock Werchter zag ik Altın Gün voor het eerst live:
Casartelli schreef:
Het eerste hoogtepunt kwam met Altın Gün in Klub C. De psychedelische folk werd met recht een feestje, al was dit volgens de aanwezige kenner nog niks vergeleken bij een echt concert.
Dus toen de kenner in kwestie vroeg of ik zin had om mee te gaan om de band in Carré te zien, had ik daar wel oren naar. Ter verhoging van de feestvreugde waren er nog twee Turkse dames in ons gezelschap die flinke stukken konden meezingen.

Dat alles resulteerde in een wat zuinig bemeten vijf kwartier livemuziek die leuk was, maar eerlijk gezegd ook niet zo veel meer dan dat. Het klinkt allicht wel spannend, zo'n orkest bij een pop/rock-band, maar per saldo moeten ze toch iets aanvullen of vervangen wat meestal zelf ook nog gewoon aanwezig is. De toetsenist van dienst was gewoon zijn dominante zelf en het was dan ook in slechts enkele nummers dat het Metropole orkest echt een rol van betekenis speelde.

Beter dan de festivaltent? Mwah...

Köroğlu Dağlari
Vay Dünya
Cips Kola Kilit
Kısasa kısas
Ervah-ı Ezelde
Anlatmam Derdimi
Leylim Ley
Kolbasti (Dere Boyu Kavaklar)
Leyla
Badi Sabah Olmadan
Ordunun Dereleri
Şad Olup Gülmedim / Yali Yali
Çiçekler Ekiliyor
Süpürgesi Yoncadan

Goca Dünya [Orhan Gencebay cover]
Yekte

avatar van dix
dix
Is er nog iemand bij het optreden van de Viagra Boys in Paradiso geweest? Laat me weten hoe het was zodat ik spijt krijg. Eerder deze week heb ik namelijk mijn tickets voor vrijdag op swap gezet, om in plaats daarvan op TV een show te zien die best wat viagra kon gebruiken.

avatar van pjh1967
dix schreef:
Is er nog iemand bij het optreden van de Viagra Boys in Paradiso geweest? Laat me weten hoe het was zodat ik spijt krijg. Eerder deze week heb ik namelijk mijn tickets voor vrijdag op swap gezet, om in plaats daarvan op TV een show te zien die best wat viagra kon gebruiken.
Gretz

avatar van Venceremos
Gisteren in Utrecht geweest en het was vuig, theatraal en muzikaal een dik feest. Niet meteen het type concert dat ik doorgaans bezoek maar dit was meteen maar mooi mijn show vh jaar. Ronda trouwens ook een hele fijne zaal hiervoor.

avatar van Gretz

Heb maar een derde van de show meegemaakt. Wel vet, net als DTRH eerder dit jaar.

avatar van Brunniepoo
Gisteren Rosalía in Afas.

Een beetje een vreemde gewaarwording was het wel gisteren. Voor het concert begon hoorde ik iemand zeggen dat Rosalía in Zuid-Amerika voor tachtig duizend fans optreedt. Geen idee of dat waar is, maar daar steekt een niet-uitverkocht Afas toch wat schril bij af. Zeker als je bedenkt dat heel veel bezoekers gisteren Spanjaarden waren - vermoedelijk meer dan de helft.

Nederland mist dus echt niets. Voorafgaand aan het concert stond er nog een lovende preview in de Volkskrant - maar te oordelen naar de aanwezigen van gisteren is dat echt een andere doelgroep dan Volkskrantlezers. Jong, alternatief, deels ook nogal outgoing. Precies zoals Rosalía zelf dus...

De show dan. Die was tof. Gave choreografie, veel energie, goed gezongen. Maar ook: best wel chaotisch. Rosalía's nummers duren niet al te lang, dus je kwam er eigenlijk nooit echt helemaal lekker in. Daarnaast leek er niet echt gekozen voor een uitgebalanceerde show, rustig en druk wisselden elkaar steeds af. Met een kleine twee uur viel de lengte niet tegen (al heb ik door prive-omstandigheden het laatste stuk helaas moeten missen). Ook een plus: het overdonderende enthousiasme van de fans - waanzinnige tekstvastheid en fanatiek meegezongen

Helaas waren er ook wel twee storende minpunten. Ten eerste het enorme gefilm: heb ik nog niet eerder zo erg meegemaakt, misschien iets Spaans? En ten tweede: het is leuk dat Rosalía ontdekte dat er veel landgenoten aanwezig waren, maar om dan maar te stoppen met Engels en over te gaan in het Spaans... Ik voelde me nogal buitengesloten, zullen we maar zeggen...

Maar goed, al met al wel een hele toffe show van een van de beste artiesten van dit moment.

avatar van B.Robertson
Net terug van Ian Paice & Purpendicular in het Bolwerk, Sneek. Enige show in Nederland van Paice met coverband en inhaalslag van vorig jaar. Optreden begon later dan gepland, om 17:10 uur, en duurde anderhalf uur. Men opende met 'Highway Star' gevolgd door 'Walking in the Shadow of the Blues' van Whitesnake, en daarna 'Hush'. Verrassingen met het Deep Purple-oeuvre waren er weinig en iets onverwachts moest vooral uit de Whitesnake-hoek komen, namelijk 'Ready an' Willing' en 'Ain't No Love in the Heart of the City'. Er werden twee nummers van Purpendicular zelf gespeeld en wat Purple betreft 'Lazy', 'Perfect Strangers', 'Black Night', 'Space Truckin' en op het einde 'Smoke on the Water' en 'Stormbringer'. Op 'Stormbringer' na dus vooral Purple-spul dat Paice altijd al speelt maar hij had zichtbaar lol aan zo'n klein zaaltje en de inzet was goed. Alleen een wat ondankbare taak voor zo'n coverbandzanger die het publiek niet echt meekreeg bij meezingstukken van het Whitesnake-repertoire en vooral wel bij het bekende Purple-werk. Niet uitverkocht, wel goed bezocht en met gratis koffie en thee.

Gast
geplaatst: vandaag om 14:33 uur

geplaatst: vandaag om 14:33 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.