menu

Muziek / Toplijsten en favorieten / Gyzzz’ Grote Tracks Top-100

zoeken in:
Fraai topic, waarin duidelijk niet over 1 nacht ijs gegaan wordt. Zal dit zeker volgen.

Al vermoed ik dat de sfeer op Musicmeter de komende tijd ietwat grimmig zal worden, iedereen wil tenslotte zo'n felbegeerde referentie in de wacht slepen.

avatar van Gyzzz
84.

Artiest: BT
Nummer: Mercury & Solace

https://img.discogs.com/PbIDSdM2cJk3xiy8nzo67lGlryQ=/fit-in/300x300/filters:strip_icc():format(jpeg):mode_rgb():quality(40)/discogs-images/R-r_18447-001.jpg.jpg

Staat op: Mercury and Solace (12"")
Genre: Trance
Jaar: 1999
Land: Verenigde Staten
Label: Black Hole
Referentie: Onderhond

Trance is een genre dat rond het eind van de basisschoolperiode en begin van de middelbare erg in de mode was. Een van mijn allereerste aankopen was Trance 99 (daarbij speelde 4 discs voor de prijs van 1 zeker ook een rol) en toen het grootste Nederlandse exportproduct, DJ Tiesto, zijn album ‘In My Memory’ in 2001 uitbracht, stond ik vooraan om een exemplaar aan te schaffen. Rond de millenniumwisseling bracht Tiesto tevens veel interessante mixplaten uit. Een aantal jaar later was alles anders: mijn eigen smaak ontwikkelde weg van het soms wat platte genre, en ook Trance zelf begon steeds nadrukkelijker te evolueren naar de rommel die nu in de VS onder de noemer ‘EDM’ valt. Al een jaar of 5 na eerdergenoemde hoogtepunten was het absoluut niet ‘cool’ meer om trance te luisteren.

Na een radiostilte van nog eens 10 jaar ben ik recentelijk weer begonnen de oude trance uit de hoogtijdagen (eind jaren ’90) op te rakelen. Het valt me op hoe onschuldig en enthousiast maar ook creatief veel van de platen uit die tijd klinken. Ook zijn het vaak kwalitatieve en zeer gedetailleerde tracks, met soms slimme helden die tijdig de overstap naar andere stijlen maakten (getuige bijvoorbeeld deze sterke tranceplaat van James Holden uit begin jaren ’00).

Toch is er maar een track waar ik met grote regelmaat, en met meer dan nostalgie, op teruggrijp. Dat is Mercury & Solace van BT, die in 4 verschillende versies op een 12” uitgebracht werd, maar ook terugkwam op deze aardige Tiesto-verzamelaar. Van het kitsch-randje moet je een beetje kunnen genieten, met de niet al te subtiele kickdrum en de dubieuze mannelijke stemsample (‘Happiness…’). Maar de ontwikkeling van Mercury & Solace, en de plaatsing van de vrouwenzucht tussen de pianoloopjes blijft voor mij verslavend en niets minder dan geniaal. En, zoals het een goede tranceplaat betaamt, wordt hij dan ook gelijk tot epische proporties doorgetrokken.

Door musicmeter herinnerde ik, na minstens een decennium van aversie en misschien wel een soort misplaatst ‘neerkijken’ op trance, wat voor interessante projecten er rond de millenniumwisseling plaatsvonden. Vaak is het meer melancholie en nostalgie die me bijvoorbeeld iets uit de Magik-reeks doen opzetten, maar Mercury & Solace is voor mij een volwaardige klassieker.

BT - Mercury & Solace - YouTube

avatar van Gyzzz
83.

Artiest: Erkan Oğur
Nummer: Mor Daglar

https://www.musicmeter.nl/images/cover/11000/11879.300.jpg

Staat op: Bir Ömürlük Misafir
Genre: Turkse folk
Jaar: 1996
Land: Turkije
Label: Kalan
Referentie: ElMeroMero - gereincarneerd als maanvaarder

Sommige nummers zijn perfect om op te zetten als je in het zonnetje een boek ligt te lezen. Zodra de eerste zomerse dagen van het jaar komen opzetten, moet ik altijd direct denken aan Erkan Oğur. Maar waar zijn zachte zangstem ook mooi en berustend kan zijn, geef ik de voorkeur aan de instrumentale opener van Bir Ömürlük Misafir, het zacht stromende en ruisende Mor Dağlar. Ik zou niet kunnen zeggen wat voor soort muziek dit is: enerzijds maakt de gitaar een jazzy indruk, anderzijds beoogt Oğur duidelijk om puur sfeer te scheppen, getuige bijvoorbeeld de flarden van mannenstemmen die rond 4:45 op komen zetten.

De unieke klank van de gitaar spreekt me aan in Erkan Oğur’s muziek. Op wikipedia lees ik dat hij nota bene de uitvinder van de eerste fretloze klassieke gitaar geweest is. Dat is opmerkelijk, maar het verklaart wel waarom zijn muziek zo uniek, gedecideerd en gecontroleerd tegelijk klinkt. Afgestudeerd aan het conservatorium van Instanbul verzandt Oğur nimmer in gepiel of complexiteit; zijn zalvende klanken hebben eerder de helende werking die ook de beste ambient kan bieden. Eenvoudig is het echter zeker niet: belletjes, ongebruikelijke percussieklanken en stuwende klanken die ik helemaal niet thuis kan brengen versmelten tot iets eenvoudig behapbaars, met een overwegend repeterende onderlaag en een lustig varierende Erkan Oğur. Als de zon deze zomer ooit nog eens tevoorschijn komt, weet ik nog niet wat ik ga doen. Wel weet ik dat ik als eerste Mor Dağlar weer in de speler leg.

Erkan Oğur - Mor Dağlar - YouTube

avatar van Ataloona
Dat vind ik ook een hele mooie plaat. Bijzondere muzikant, Erkan Oğur.

avatar van Ataloona
Franck Maudit schreef:
Fraai topic, waarin duidelijk niet over 1 nacht ijs gegaan wordt. Zal dit zeker volgen.

Al vermoed ik dat de sfeer op Musicmeter de komende tijd ietwat grimmig zal worden, iedereen wil tenslotte zo'n felbegeerde referentie in de wacht slepen.


Wanneer Fleetwood Mac aan de beurt is, dan ontvang jij eindelijk jouw felbegeerde referentie FM

avatar van Arrie
Gyzzz schreef:
Dat is wel erg mager inderdaad... Ik neem aan dat hij het in de VS wel beter gedaan heeft?

Absoluut, daar was het een dikke top 10-hit. Maar aangezien we in Nederland leven, bekeek ik het vanuit dat perspectief.

avatar van Gyzzz
Ja, interessant en apart. Sowieso nogal een raar systeem om de top-40 onder meer op basis van radio-airplay op te stellen, terwijl naar mijn idee niemand daar om vraagt.

avatar van Gyzzz
82.

Artiest: The Stooges
Nummer: Dirt

https://www.musicmeter.nl/images/cover/3000/3151.300.jpg

Staat op: Fun House
Genre: Rock / Punk
Jaar: 1970
Land: Verenigde Staten
Label: Elektra
Referentie: Zachary Glass

Ik ben altijd blij als in popmuziek een bepaalde sfeer direct wordt overgebracht, zonder de soms onnodige tussenvorm van een liedje met kop, staart en refrein. Waar laatstgenoemde structuur bij vlagen heel effectief kan werken, wordt deze ook veel te vaak zonder reden als uitgangspunt genomen. The Stooges doen dat niet - integendeel: Op vrijwel al hun tracks gemaakt rond 1970 hebben ze de vrijheid en energie van de puntigste freejazz en de drive en urgentie van een op hol geslagen dieseltrein. Het gitaargeluid is niet ‘zoals een gitaar hoort te klinken’ maar pulseert en stroomt alle kanten op. De songstructuren volgen geen uitgedacht patroon, maar lopen wel als een trein. En zo is met name Fun House toch een ondertussen ontzettend toegankelijk album.

Veel van de zogenaamde ‘60s en ‘70s rock-klassiekers, zeker in het wat ruigere segment, maken in de huidige tijdsgeest een beetje een tamme indruk, of zijn volledig gedateerd. En waar het debuut en Raw Power ook soms wat berekenend klinken, doet Fun House dat allerminst: The Stooges’ middelste is zo’n ontzettend meeslepende plaat. Hangen in de touwen, kruipen over de vloer: een overdaad aan energie en een niet aflatende urgentie kenmerken de output van Iggy en zijn vrienden in deze vroege jaren ‘70. Het meest indrukwekkend, en eigenlijk het epicentrum van al dit geweld, is voor mij het toepasselijk getitelde ‘Dirt’ (met ‘1970 als goede tweede). De onconventionele sfeer, de rauwe energie – ik heb het allemaal zelden nagedaan zien worden, laat staan met deze ongedwongen geloofwaardigheid.

Iggy & The Stooges - Dirt (1970 HQ) - YouTube

avatar van Gyzzz
81.

Artiest: Curtis Mayfield
Nummer: We Got To Have Peace

https://www.musicmeter.nl/images/cover/4000/4184.300.jpg

Staat op: Roots
Genre: Soul
Jaar: 1971
Land: Verenigde Staten
Label: Curtom
Referentie: tondeman - niet meer actief op deze site

Als ik kijk naar mijn favoriete gezongen albums, maar ook naar deze lijst, is het gemakkelijker om een nummer met een negatieve of toch tenminste melancholieke teneur te maken dan iets vrolijks te brengen. Positieve, enthousiaste muziek klinkt al snel een beetje onnozel of onoprecht – al begrijp ik eigenlijk niet helemaal waarom. Des te knapper wanneer je een heel oeuvre, dat niettemin bolstaat van de zware en pijnlijke onderwerpen, zo kunt verfraaien met positiviteit. Want dat is precies wat Curtis Mayfield doet: het aankaarten van een achtergestelde maatschappelijke positie, met alle bijkomende ellende, op een ongelofelijk funky, aanstekelijke en opzwepende toon. Dit is wat nodig is om mensen in beweging te brengen, letterlijk en figuurlijk.

Waar Move On Up al vaak goed scoort in de Musicmeter Top2000 en tot mijn verrassing sinds een aantal jaar ook ruimschoots in de editie van Radio 2 staat, gaat ‘We Got To Have Peace’ nog een stapje verder. Het is de muzikale personificatie van hoop, positiviteit en mentale veerkracht – zo urgent maar toch ook zo licht gebracht. Hoe knap is het om zoiets beweeglijks en enthousiasts te maken zonder dat het cheesy of glad wordt. Sowieso valt album Roots onterecht in de schaduw tussen voorganger Curtis en opvolger Superfly. Wellicht komt het door de wat verward ogende hoes, die bleek afsteekt bij het zelfvertrouwen van Curtis, met Mayfield – niet per se in de meest flatteuze houding – in een knalgeel pak. Maar als je Curtis op zijn meest bevlogen en urgent wilt horen, is ‘We Got To Have Peace’ voor mij de track waarbij je uitkomt.

Curtis Mayfield - We Got To Have Peace (1971) - YouTube

avatar van Dwejkk_
Gyzzz schreef:
niet meer actief op deze site[/i]


Berichtje voor jou zalwelnikszijn!

avatar van Gyzzz
Ah - dat is een grappige verrassing

Reincarnaties heb ik, behalve bij enkele vaste gelijkgestemden, weinig zicht op hier!

avatar van Gyzzz
80.

Artiest: Slowdive
Nummer: Blue Skied An' Clear

https://www.musicmeter.nl/images/cover/3000/3426.300.jpg

Staat op: Pygmalion
Genre: Pop
Jaar: 1995
Land: Verenigd Koninkrijk
Label: Creation
Referentie: JonnieBrasco - niet meer actief op deze site of weet iemand meer?

Toen ik musicmeter net ontdekt had was ‘Shoegaze’ een van die intrigerende genres die me alleen door de naam al aanspraken. Tel daarbij op dat de site een steady fanbase had die alle classics leken te kennen, was de rode loper uitgelegd om het genre eens goed te gaan verkennen. Toch begon ik, zonder dat ik het door had, met een atypisch nakomertje in de stijl van gruizige gitaren en dromerige engelenzang. Pygmalion van Slowdive was op z’n zachtst gezegd niet de wervelwind van gitaarfeedback en delay waar ik min of meer wel een beeld van had gevormd. Maar juist in alle eenvoud, in haar minimalistische aanpak, greep het album mij meteen vast en heeft me talloze nachten haast zwevend in slaap doen dommelen.

‘Blue Skied An’ Clear’ is een vederlicht monument dat voor mij het ijkpunt binnen Pygmalion vormt. Een ontzettend kwetsbare, breekbare zucht van emoties, nog net gekanaliseerd in een ontzettend toegankelijke songstructuur. Voor mij waren nummers als deze, maar ook ‘Crazy for You’ en ‘J’s Heaven’ ,een prachtige ingeleide tot de Ambient, waar je het vaak nog met veel minimalere middelen moet doen. Oprechte flarden van diepe emotie worden subtiel deinend over je uitgezaaid. De pure, zachte eenvoud waar Slowdive in de jaren ’90 langzaamaan naartoe convergeerde is bij mijn weten uniek en zie ik in hetzelfde licht dat legendarische zielsverwante groepen als Bark Psychosis en Labradford ook tot grote hoogten bracht.

Na ‘Pygmalion’, of soms alleen ‘Blue Skied An’ Clear’ tussen 2005 en 2008 vrijwel dagelijks geluisterd te hebben, verloor ik de plaat een beetje uit het zicht. Een jaar of twee geleden kwam ik de reissue van Pygmalion op LP echter tegen. En wat gebeurde: ik viel weer net zo hard voor de zalvende, toegankelijke ambientpop waarmee Slowdive haar radiostilte halverwege de jaren ’90 inluidde. Blue Skied An’ Clear blijft het zalvende hoogtepunt van een plaat die sowieso 45 minuten lang in hogere sferen rondhangt. Voor mij geen nakomertje in de discografie, maar een uniek monument dat in alsmaar drukkere tijden relevanter en relevanter wordt.

Slowdive - Pygmalion [full abum - remastered] - YouTube

avatar van GrafGantz
Dirt is nu echt zo'n nummer dat z'n naam eer aan doet. Vies en vuig, en na al die jaren nog net zo krachtig als toen

avatar van Gyzzz
79.

Artiest: Jeru the Damaja
Nummer: My Mind Spray

https://www.musicmeter.nl/images/cover/2000/2834.300.jpg

Staat op: The Sun Rises in the East
Genre: Hiphop
Jaar: 1994
Land: Verenigde Staten
Label: Payday
Referentie: P Jay

In het pre-musicmetertijdperk had hiphop van alle muziek het meeste van mijn aandacht. Wat me als als 12-tot-16 jarige erg aansprak was de overzichtelijkheid en goede canonisering van het genre: je hebt een rapper die wel-of-niet goed flowt, in voortdurend samenspel met een beat die soms loopt als een trein, en dan weer nergens naar klinkt. Teksten interesseerden me niet, dus voor mij was het puur beat plus flow die soms konden leiden tot een som die vele malen meer waard was dan de afzonderlijke delen. My Mind Spray van Jeru the Damaja is daar een uitstekend voorbeeld van. Deze relatief anonieme en reguliere albumtrack, afkomstig van The Sun Rises in the East, heeft geen ander doel dan een ijzersterk brok grootstedelijke sfeer neer te zetten, en slaagt daar ongelofelijk goed in.

Aan de knoppen zit, zoals in verbijsterend veel boombap classics uit de jaren ’90, de onvolprezen DJ Premier. Deze samplekoning gebruikte het misschien wel meest gerecyclede nummer uit de hele hiphopwereld, Nautilus van Bob James, en bracht de simpele introbelletjes die na 10 seconden deze oude klassieker binnensijpelen, in een totaal andere, grimmige context. Jeru the Damaja, als nieuw talent uit de gelederen van Gang Starr al langer bekend met Premier, wist vervolgens met een lading klassieke en effectieve ‘brag ’n boast’ de track volledig te kapen en naar zijn hand te zetten. Het samenspel tussen de basale belletjes, de droge, zware drumlijn en Jeru’s hongerige stortvloed aan woorden brengt een gigantische energie naar boven.

Afkomend van debuutplaat ‘The Sun Rises in the East’ is My Mind Spray is voor mij een blauwdruk voor basale, grootstedelijke 90’s Hiphop. Zoals zoveel hiphopgrootheden dreven op de energie van hun bewijsdrang en druk om zich te ontworstelen aan een uitzichtloos bestaan, was ook voor Jeru the Damaja het debuut in 1994 een oerdegelijke tentoonstelling de eigen skills. Dat de combinatie van platenhoes en titel zeven jaar na dato van een wel erg lugubere voorspellende waarde bleken, heeft de illustere status van de zelfbenoemde black prophet (‘You Can’t Stop the Prophet’ – track 7 op het album) alleen maar versterkt. Een muzikale bom.

Jeru The Damaja - My Mind Spray - YouTube

avatar van Gyzzz
78.

Artiest: Plastikman
Nummer: Psyk

https://www.musicmeter.nl/images/cover/12000/12766.300.jpg

Staat op: Artifakts
Genre: Techno
Jaar: 1998
Land: Canada
Label: NovaMute
Referentie: Paap_Floyd

Dan is het nu tijd voor de – ogenschijnlijk – meest eenvoudige track van deze hele lijst. ‘Psyk’ van Plastikman is als het ware het basale ijkpunt voor zowel de acid als de minimal techno: een zwaargeladen en stompende bas en lichtvoetige drumtikken ter ondersteuning van een eindeloos doormodulerende, perfect cirkelvormige klank uit de Roland’s befaamde TB-303. Nu en dan duikt er een soort tegenmotiefje op, dat al even wiebelig en bolvormig klinkt, om tegen de majestueuze hoofdloop in te sturen. De kunst van de eenvoud en de kracht van de machine worden hier in vol ornaat tentoongesteld. Het vormt een mooie overgang van Richie Hawtin die als kale nerd druk experimenteerde met zijn machines naar de blonde mooiboy op Ibiza. In dit middelpunt lijkt hij totale vrijheid te ervaren, niet geremd door de mode, noch door de beperkingen van zijn apparatuur, is dit een elektronische freestyle van episch formaat.

Psyk is het ultieme bewijs dat het dagenlang slijpen aan de perfecte loop, de perfecte groove, een niet mis te verstane kunstvorm is. Zet dit hard aan over de speakers, laat het door het hele huis galmen, en je bent diep teleurgesteld zodra de 8 en een halve minuut aan repetitie voorbij zijn. En daar zit de kunst: hoe kun je minutenlange repetitie met minimale accenten interessant houden? Hoe krijg je een monumentale klassieker vol gevoel uit een drumcomputer en basmachine? Mijn favoriete Plastikmanplaat en een die ik eindeloos opnieuw kan luisteren – hier zit zo ontzettend veel in.

Plastikman - Psyk (HD) - YouTube

avatar van Paap_Floyd
Psyk! ?

Tof topic. Hou je ook een spotify lijstje bij?

avatar van Gyzzz
Nog niet! Maar wellicht zal ik die na afloop nog eens fabriceren en delen

Al staat ook een vrij groot aantal tracks helaas niet op Spotify.

avatar van Paap_Floyd
Ik help je even: Gyzzz' Grote Track Top 100 on Spotify - open.spotify.com

Alleen 86 heb ik niet kunnen vinden. En 99 niet in de goede versie, gok ik

avatar van Gyzzz
Thanks! Levon Vincent staat er inderdaad niet op.

Markus Guentner: In Moll 3, a song by Markus Guentner on Spotify - open.spotify.com

avatar van Paap_Floyd
Oh stom, ik had alleen op 'Untitled' gezocht. Dat is wel een beetje stom

avatar van GrafGantz
Gyzzz schreef:
Nu en dan duikt er een soort tegenmotiefje op, dat al even wiebelig en bolvormig klinkt


Eindelijk iets dat met recht sferisch genoemd mag worden.

avatar van Paap_Floyd
GrafGantz schreef:
(quote)


Eindelijk iets dat met recht sferisch genoemd mag worden.
Struin je heel MuMe af om opmerkingen omtrent al dan niet juist gebruik van het woord 'sferisch' te becommentariëren?


avatar van Paap_Floyd
Je bent niet goed bij je sfeer.

avatar van Gyzzz
77.

Artiest: Morrissey
Nummer: Everyday is Like Sunday

https://www.musicmeter.nl/images/cover/7000/7979.300.jpg

Staat op: Viva Hate
Genre: Pop
Jaar: 1988
Land: Verenigd Koninkrijk
Label: Parlophone
Referentie: fastpulseboy - niet meer actief op de site

Eerder in dit topic schreef ik over vroege vakanties in Engeland, over het mooie maar tragische dorpje dat zo verbonden was met Underworld, mede omdat ik hun platbritse dancepop daar leerde kennen. Pas later, rond 2007, begon ik me verder te verdiepen in de Engelse popgeschiedenis, en kwam ik vanzelfsprekend haar meest treffende exponent tegen: Morrissey. Bijna alles wat deze man zingt vermengt zich in mijn hoofd met mijn beeld van Engeland, en dan in de eerste plaats weer met de rafelranden. En ik weet niet of het toeval is, of dat de herkenning van een coastal town that they forgot to close down’ mij weer direct in mijn comfortzone bracht, maar ‘Everyday is Like Sunday’ is al sinds de eerste beluistering mijn onbetwiste favoriet van de Smiths-voorman.

Na The Fall’s ‘Kicker Conspiracy’ is dit tevens de tweede plaat met een perfect aansluitende video. De beklemmende ellende van een vergrijsd, vergeten Engels kustplaatsje straalt aan alle kanten af van zowel track als video. Leegte, verveling, burgerlijkheid, en dan de melancholiek en schoonheid die toch ook zelfs daarbij om de hoek komen kijken. De gokautomaten in de speelhallen, de vervallen Victoriaanse uitkijkhuisjes over zee en – vooruit, het is Morrissey – de walging van alles dat met door dierenvlees te maken heeft. Met het gepijnigde van Morrissey zelf kan ik over het algemeen niet zoveel, maar zijn sfeerschetsen en directe overbrenging van de Engelse cultuur zijn voor mij ongeëvenaard.

Morrissey - Everyday Is Like Sunday - YouTube

avatar van Gyzzz
76.

Artiest: Ignatz
Nummer: Echo All Acoustically Correct

https://www.musicmeter.nl/images/cover/63000/63373.300.jpg

Staat op: Ignatz
Genre: Ambient / Folk / Noise
Jaar: 2005
Land: Belgie
Label: (K-RAA-K)³
Referentie: Jazper

Er is maar weinig muziek die – anders dan de meeste, vaak sterk cultureel georiënteerde, muziek – direct de natuur weergeeft. Muziek waarin ruimte is voor toevalligheden, of die toch tenminste die indruk wekt, en die geen uiterst doordachte indruk maakt. Door de juiste klankkleuren te kiezen, kan muziek die van toevalligheden aan elkaar hangt een nog veel verpletterender indruk maken dan de meeste ruimdoordachte composities. De Belgische Bram Devens, alias Ignatz, maakt zulke natuurmuziek. Met een akoestische gitaar legt hij een bedje van folk als ondergrond, om daar vervolgens sculpturen, of eigenlijk meer rotsblokken van geluid overheen te draperen. Net als William Basinski, maar dan harder en ruwer, geeft hij die brokken de ruimte om schurend en ongecontroleerd uit de speakers te schuiven.

Is dit abstracte muziek? Of is het misschien juist eigenlijk het meest concrete dat er bestaat: zuiver geluid, zonder rare referentiekaders of constructen, rechtstreeks het gemoed in. En terwijl veel muziek uit deze categorie, waaronder William Basinski, tijd nodig heeft en ook ruimschoots neemt om rustig te kunnen inwerken, komt ‘Echo All Acoustically Correct’ direct binnen. Ignatz maakte hierbij een losse track van ongeveer 6 minuten die bij mij iets vergelijkbaars teweeg brengt met monumentale series als ‘The Disintegration Loops’. Erosie, verval, degradatie, slijtage … en dat alles in een doorlopende cyclus. Deze muziek is geschikt om diep in op te gaan, om in het donker in stilte te luisteren, of als achtergrond bij een goed boek: als de natuur past hij zich aan, maar wel zonder enige vorm van compromis.

Echo All Acoutically Correct, a song by Ignatz on Spotify - open.spotify.com

avatar van Rufus
Prachtig topic Gyzzz ga ik zeker volgen.

avatar van Gyzzz
75.

Artiest: Quasimoto
Nummer: The Clown (Episode C)

https://www.musicmeter.nl/images/cover/23000/23366.300.jpg

Staat op: The Further Adventures of Lord Quas
Genre: Hiphop
Jaar: 2005
Land: Verenigde Staten
Label: Stones Throw
Referentie: HipHopLeeft

In mijn beleving zijn in hiphop drie producers samen verantwoordelijk voor een groot deel van de kwaliteit van het genre. Dat zijn DJ Premier, uitblinker op vrijwel alle relevante mid-90’s eastcoast platen; Dr. Dre, keer op keer vernieuwer met ongekend muzikale en commercieel slimme beats; en tenslotte Madlib, het creatieve brein met een niet aflatende output van inventieve muziekmozaieken. Maar waar Premier en Dre helden zijn in het strippen van vergeten klassiekers om een of twee hoofdmotiefjes effectief te positioneren, lijkt Madlib, met name in zijn solowerk, in veel tracks complete platenkasten om te gooien en in te bedden. Definitief groot geworden in samenwerking met MF DOOM als het onvolprezen Madvillain, zijn de allerbeste producties van de zelfbenoemde ‘loop digga’ wat mij betreft afkomstig van de twee albums die hij als Quasimoto maakte.

Quasimoto is een krankzinnig concept. Het is het – naar verluidt volledig onder invloed van geestverruimende middelen en een goede dosis inspiratie uit ‘60s en ‘70s rock en soul ontwikkelde – grimmige, verwarrende alter ego van Madlib zelf. Met zijn opgepitchte stem kwam ik bijna niemand tegen die deze absurdistische heliumraps direct op waarde kon schatten. Maar zo kenmerkt zich het genie toch weer: na tientallen keren hoor ik nog steeds verrassende structuren en elementen maar ook complete ‘plateaus’ vanaf waar je de muziek compleet anders interpreteert.

Debuutalbum ‘The Unseen’ vormt het beste geheel, maar opvolger ‘The Further Adventures of Lord Quas’ kent de grootste hoogtepunten. ‘The Clown (Episode C)’, afkomstig van laatstgenoemde, heeft het allemaal: krankzinnige samples, een even onnavolgbare als geniale Quasimoto (’Civilized flavour from one of your favourite neighbours!’), perfect geplaatst scratchwerk, en dat alles over een diep emotionele, zwierige beatcollage. The Clown is van alle markten thuis: evengoed een aanrader voor de avontuurlijke hiphopfanaat als voor de Zappa-liefhebber.

Quasimoto - The Clown (Episode C) - YouTube

avatar van -SprayIt-
Ik voel jou wel Gyzzz

avatar van Jazper


Gauw weer eens Ignatz opzetten.
Leuk topic! Zag nog wat dingen die het opzoeken waard lijken

Gast
geplaatst: vandaag om 13:37 uur

geplaatst: vandaag om 13:37 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.