Muziek / Toplijsten en favorieten / De top 100 van... (Shaky)
zoeken in:
1
geplaatst: 30 maart 2020, 20:26 uur
Ja, ultiem nagenietnummer toch wel! Magisch gitaargeluid, en aan die tekst heb ik me nooit gestoord
Past uitermate goed bij de lichtheid van de muziek.
Past uitermate goed bij de lichtheid van de muziek.
6
geplaatst: 30 maart 2020, 23:10 uur
12. Mercury Rev - Holes (1998)
how does that old song go
Dit is een song die je altijd kunt opzetten bij welk bezoek je ook krijgt thuis. Tranen gegarandeerd, ik heb het meerdere keren meegemaakt En mijn eigen waterlanders daarbij inbegrepen natuurlijk. Dit is zo'n typische life-affirming song, begrafenissong, wat je wil. Wacht, dat klinkt een beetje tegenstrijdig, of niet? Maar ik heb ook wel eens tegen mijn vriendin gezegd dat deze op mijn begrafenis gedraaid mag worden. Maar ja, zo zijn er meer songs he. Een van mijn eerste begrafenissongs was All Cats Are Grey van The Cure kan ik me nog herinneren. Maar misschien wil je je nabestaanden iets vrolijks of opbeurends meegeven, of iets controversieels of een big fuck you, come on ofzo Leuk om over dat soort dingen wel eens te fantaseren
Holes leerde ik kennen in mijn early 20s toen ik in Wassenaar op mijn kamer, behangen met U2 en Lynch posters, weer eens 's avonds laat een radioprogramma aan het luisteren was. Het zal wel weer zo'n cultuurprogramma op radio 1 geweest zijn ofzo waar ze verschillende dingen bespraken en waar er kwaliteitsmuziek gedraaid werd, zoiets. En Holes kwam langs...ik was gevloerd door de schoonheid en emotie ervan. Ik wist niet wat ik hoorde, maar ik wilde er wel zeker van zijn dat ik aandachtig was op het einde van de song. Ik wilde natuurlijk titel en uitvoerende weten. Gelukkig ving ik dat goed op, want soms zeggen ze niks of zijn die radio djs zo onverstaanbaar als de pest Dit was Mercury Rev met Holes, zoiets...had ik 't toch maar mooi op kunnen pikken Het kan zo zijn geweest dat ze ook Opus 40 nog draaiden, volgens mij wel. Die vond ik ook bijzonder mooi, weet ik nog vagelijk.
Ik ben waarschijnlijk snel naar Leiden gegaan, volgens mij was het Plato, om het album op te pikken. Deserter's Songs, een prachtalbum vond ik het met een boel parels. Later voor mij alleen nog overtroffen door All Is Dream, dat vind ik een nog mooier en dromeriger geheel. Maar niets is mooier op beide albums dan Holes, de opener van Deserter's, misschien wel de meest ontroerende song die ik ken Die schitterende klanken alleen al in het begin, alsof ze ergens ver weg uit het heelal vandaan komen. Dat wiegende in de muziek zodra de zang begint, die ijle tonen, magisch. Wat een schitterende spirituele lyrics ook En wat zingt Jonathan ook prachtig... Hoe de song ook steeds meer aanzwelt ook, vanaf het begin al met verschillende instrumenten. Wat een melancholie en verdriet ook in deze song, prachtig muzikaal verwoord door de blazers en die zingende zaag die op en neer gaat . Dat herhaalt zich allemaal heerlijk nog een keer, maar dan nog bombastischer tot we weer een fenomenaal outro krijgen met die ontroerende sax, mijn hemel, dat raakt me tot op het bot, tranen gegarandeerd elke keer weer...
Time, all the long red lines, that take
Control, of all the smoke like streams that flow into your
Dreams, that big blue open sea, that can't be
Crossed, that can't be climbed, just born
Between, oh the two white lines, distant gods an' faded
Signs, of all those blinking lights, you had t' pick the one tonight
Holes, dug by little moles, angry jealous
Spies, got telephones for eyes, come to you as
Friends, all those endless ends, that can't be
Tied, oh they make me laugh, an' always make me
Cry, til they drop like flies, an' sink like polished
Stones, of all the stones i throw, how does that old song go
how does that old song go.
Bands, those funny little plans, that never work quite right.
how does that old song go
Dit is een song die je altijd kunt opzetten bij welk bezoek je ook krijgt thuis. Tranen gegarandeerd, ik heb het meerdere keren meegemaakt En mijn eigen waterlanders daarbij inbegrepen natuurlijk. Dit is zo'n typische life-affirming song, begrafenissong, wat je wil. Wacht, dat klinkt een beetje tegenstrijdig, of niet? Maar ik heb ook wel eens tegen mijn vriendin gezegd dat deze op mijn begrafenis gedraaid mag worden. Maar ja, zo zijn er meer songs he. Een van mijn eerste begrafenissongs was All Cats Are Grey van The Cure kan ik me nog herinneren. Maar misschien wil je je nabestaanden iets vrolijks of opbeurends meegeven, of iets controversieels of een big fuck you, come on ofzo Leuk om over dat soort dingen wel eens te fantaseren
Holes leerde ik kennen in mijn early 20s toen ik in Wassenaar op mijn kamer, behangen met U2 en Lynch posters, weer eens 's avonds laat een radioprogramma aan het luisteren was. Het zal wel weer zo'n cultuurprogramma op radio 1 geweest zijn ofzo waar ze verschillende dingen bespraken en waar er kwaliteitsmuziek gedraaid werd, zoiets. En Holes kwam langs...ik was gevloerd door de schoonheid en emotie ervan. Ik wist niet wat ik hoorde, maar ik wilde er wel zeker van zijn dat ik aandachtig was op het einde van de song. Ik wilde natuurlijk titel en uitvoerende weten. Gelukkig ving ik dat goed op, want soms zeggen ze niks of zijn die radio djs zo onverstaanbaar als de pest Dit was Mercury Rev met Holes, zoiets...had ik 't toch maar mooi op kunnen pikken Het kan zo zijn geweest dat ze ook Opus 40 nog draaiden, volgens mij wel. Die vond ik ook bijzonder mooi, weet ik nog vagelijk.
Ik ben waarschijnlijk snel naar Leiden gegaan, volgens mij was het Plato, om het album op te pikken. Deserter's Songs, een prachtalbum vond ik het met een boel parels. Later voor mij alleen nog overtroffen door All Is Dream, dat vind ik een nog mooier en dromeriger geheel. Maar niets is mooier op beide albums dan Holes, de opener van Deserter's, misschien wel de meest ontroerende song die ik ken Die schitterende klanken alleen al in het begin, alsof ze ergens ver weg uit het heelal vandaan komen. Dat wiegende in de muziek zodra de zang begint, die ijle tonen, magisch. Wat een schitterende spirituele lyrics ook En wat zingt Jonathan ook prachtig... Hoe de song ook steeds meer aanzwelt ook, vanaf het begin al met verschillende instrumenten. Wat een melancholie en verdriet ook in deze song, prachtig muzikaal verwoord door de blazers en die zingende zaag die op en neer gaat . Dat herhaalt zich allemaal heerlijk nog een keer, maar dan nog bombastischer tot we weer een fenomenaal outro krijgen met die ontroerende sax, mijn hemel, dat raakt me tot op het bot, tranen gegarandeerd elke keer weer...
Time, all the long red lines, that take
Control, of all the smoke like streams that flow into your
Dreams, that big blue open sea, that can't be
Crossed, that can't be climbed, just born
Between, oh the two white lines, distant gods an' faded
Signs, of all those blinking lights, you had t' pick the one tonight
Holes, dug by little moles, angry jealous
Spies, got telephones for eyes, come to you as
Friends, all those endless ends, that can't be
Tied, oh they make me laugh, an' always make me
Cry, til they drop like flies, an' sink like polished
Stones, of all the stones i throw, how does that old song go
how does that old song go.
Bands, those funny little plans, that never work quite right.
4
geplaatst: 31 maart 2020, 10:38 uur
11. Felt - The Stagnant Pool (1984)
Is 1984 het beste jaar uit de popmuziek of wat? Volgens mij zijn er al een shitload aan songs uit dat jaar langsgekomen Over Felt heb ik het net uitgebreid gehad bij Riding on the Equator, deze doet qua lengte sowieso weinig onder voor die song Felt is wat mij betreft een van de heerlijkste janglebands die er is, het heeft vaak ook nog een bepaalde spirituele en mystieke sfeer in hun muziek hangen, ik hou daar wel van. Felt is ook de fave band van Stuart van Belle & Sebastian, niet zo gek als je Belle's muziek wel eens beluistert. De grote held van Felt naast Lawrence is toch wel Maurice Deebank met zijn schitterende, vaak heldere gitaarwerk. Hij heeft Lawrence nog leren gitaar spelen, Lawrence kon nog geen noot op dat instrument spelen. Maar Lawrence heeft dat wel aardig opgepikt geloof ik, die solo van Riding on the Equator is namelijk van zijn hand
The Stagnant Pool vind ik nog net wat mooier dan Equator, wat statiger ook. Ik had The Splendour of Fear al wel vaker beluisterd, ik vond het mooi, maar blijkbaar was het nog niet helemaal doorgedrongen. Op een dag was ik wat aan het schoonmaken en had ik op mijn smartphone The Splendour of Fear op staan. The Stagnant Pool kwam langs en zodra die gitaarsolo even bezig was kwam de volle schoonheid ervan tot mij
De song begint ook met een vocaal deel, net als Equator, maar dan voor slechts een ruime 2 minuten. Daar wordt wel een fijn duister sfeertje neergezet. Het heeft wel iets katholieks, daar had de band wel wat mee getuige veel songtitels van hen Maar dat deel alleen is dus al prachtig haunting.
Maar zodra dat afgelopen is gaan we echt los. De solo begint met een wat kabbelende gitaar met lage tonen, maar daarover heen komt al snel de gitaar met de hogere en ijlere tonen, wat een pracht, wat een emotie. De muziek is zo spacious en wat daarna volgt is echt adembenemend. Nog weer een andere gitaar met bijna heilige en weidse tonen. Wat een sound, wat een effect, dat raakt me intens Ook dat komt in verschillende variaties en toonhoogtes terug. Gelukkig maar, wat een schoonheid en liefde zit daarin en wat zwiert het ook zo af en toe heerlijk En als dat voorbij is krijgen we nog eens als toetje een echt intrigerende solo van de hoge, wat ijle gitaar, hoe magnifiek is dat zeg, hoe dat opbouwt naar het einde toe. Wat een schoonheid en emotie toch ook weer...pffff. Het laat me werkelijk waar stunned achter
The stagnant pool,
Like a drowned coffin,
Still as a deceased heart,
Haunting the ghost of the noble crusader,
Who recalls pellucid ice clutching the aching twigs,
Never melting,
Never a drop to disturb stagnation.
Oh they say I'll never win
You'll always get beat
And like a drop of blood from the Devil's tap
I'm dragging the crusader behind
Slips purposely down the black hole back to hell
Steps purposely down the black hole back to hell
Is 1984 het beste jaar uit de popmuziek of wat? Volgens mij zijn er al een shitload aan songs uit dat jaar langsgekomen Over Felt heb ik het net uitgebreid gehad bij Riding on the Equator, deze doet qua lengte sowieso weinig onder voor die song Felt is wat mij betreft een van de heerlijkste janglebands die er is, het heeft vaak ook nog een bepaalde spirituele en mystieke sfeer in hun muziek hangen, ik hou daar wel van. Felt is ook de fave band van Stuart van Belle & Sebastian, niet zo gek als je Belle's muziek wel eens beluistert. De grote held van Felt naast Lawrence is toch wel Maurice Deebank met zijn schitterende, vaak heldere gitaarwerk. Hij heeft Lawrence nog leren gitaar spelen, Lawrence kon nog geen noot op dat instrument spelen. Maar Lawrence heeft dat wel aardig opgepikt geloof ik, die solo van Riding on the Equator is namelijk van zijn hand
The Stagnant Pool vind ik nog net wat mooier dan Equator, wat statiger ook. Ik had The Splendour of Fear al wel vaker beluisterd, ik vond het mooi, maar blijkbaar was het nog niet helemaal doorgedrongen. Op een dag was ik wat aan het schoonmaken en had ik op mijn smartphone The Splendour of Fear op staan. The Stagnant Pool kwam langs en zodra die gitaarsolo even bezig was kwam de volle schoonheid ervan tot mij
De song begint ook met een vocaal deel, net als Equator, maar dan voor slechts een ruime 2 minuten. Daar wordt wel een fijn duister sfeertje neergezet. Het heeft wel iets katholieks, daar had de band wel wat mee getuige veel songtitels van hen Maar dat deel alleen is dus al prachtig haunting.
Maar zodra dat afgelopen is gaan we echt los. De solo begint met een wat kabbelende gitaar met lage tonen, maar daarover heen komt al snel de gitaar met de hogere en ijlere tonen, wat een pracht, wat een emotie. De muziek is zo spacious en wat daarna volgt is echt adembenemend. Nog weer een andere gitaar met bijna heilige en weidse tonen. Wat een sound, wat een effect, dat raakt me intens Ook dat komt in verschillende variaties en toonhoogtes terug. Gelukkig maar, wat een schoonheid en liefde zit daarin en wat zwiert het ook zo af en toe heerlijk En als dat voorbij is krijgen we nog eens als toetje een echt intrigerende solo van de hoge, wat ijle gitaar, hoe magnifiek is dat zeg, hoe dat opbouwt naar het einde toe. Wat een schoonheid en emotie toch ook weer...pffff. Het laat me werkelijk waar stunned achter
The stagnant pool,
Like a drowned coffin,
Still as a deceased heart,
Haunting the ghost of the noble crusader,
Who recalls pellucid ice clutching the aching twigs,
Never melting,
Never a drop to disturb stagnation.
Oh they say I'll never win
You'll always get beat
And like a drop of blood from the Devil's tap
I'm dragging the crusader behind
Slips purposely down the black hole back to hell
Steps purposely down the black hole back to hell
1
geplaatst: 31 maart 2020, 10:53 uur
luigifort schreef:
En als dat voorbij is krijgen we nog eens als toetje een echt intrigerende solo van de hoge, wat ijle gitaar
En als dat voorbij is krijgen we nog eens als toetje een echt intrigerende solo van de hoge, wat ijle gitaar
En is ie zwanger?
1
geplaatst: 31 maart 2020, 11:07 uur
The Splendour of Fear op tijdens het schoonmaken.
Wat een joy moet dat zijn
Wat een joy moet dat zijn
0
geplaatst: 31 maart 2020, 11:20 uur
Hij is net afgelopen. Best een aardig nummertje ja. Gezellig deuntje enzo.
0
geplaatst: 31 maart 2020, 11:28 uur
Eerlijk gezegd vind ik dit wel een Happy Loving Couples top100. Weinig echte MAM (man alleen muziek), zoals SLF (bijv Alternative Ulster), Public Enemy (Fight the Power), Cabaret Voltaire (Nag Nag Nag), of Splodgenessabounds
0
geplaatst: 31 maart 2020, 11:30 uur
Ik ben meer voor de mooie nummers met emotie gegaan zie ik. Weinig echt heel stevige songs op een paar na...
2
geplaatst: 31 maart 2020, 11:35 uur
Ik ben vreemd genoeg niet tot nauwelijks bekend met Felt (kan ook niet alles weten natuurlijk) terwijl het op zich wel helemaal in mijn straatje zou moeten vallen. Tijdens t luisteren hoor ik wel direct de luigisound en waarom dit het helemaal voor hem is.
Onderhuids de postpunk/new-wave tapijten zoals bv Joy D en daar overheen de jangle partijen. Beetje early 80's met de mid 80's indie sound samengesmolten. Qua zang een beetje dreampopperig met een sentimentele ondertoon.
Of te wel daar kan ik ook wel iets mee, ik ga eens op zoek
Onderhuids de postpunk/new-wave tapijten zoals bv Joy D en daar overheen de jangle partijen. Beetje early 80's met de mid 80's indie sound samengesmolten. Qua zang een beetje dreampopperig met een sentimentele ondertoon.
Of te wel daar kan ik ook wel iets mee, ik ga eens op zoek
2
geplaatst: 31 maart 2020, 11:36 uur
Ze hebben ook meer echte songs met kop en staart. Deze 2 zijn vrij uitgesponnen...
2
geplaatst: 31 maart 2020, 11:38 uur
luigifort schreef:
Ze hebben ook meer echte songs met kop en staart. Deze 2 zijn vrij uitgesponnen...
Ze hebben ook meer echte songs met kop en staart. Deze 2 zijn vrij uitgesponnen...
Nou ja, daar pest je mij verder niet mee
0
geplaatst: 31 maart 2020, 15:30 uur
Dit topic is gesloten. Alleen moderators kunnen nog berichten plaatsen.
* denotes required fields.