menu

Muziek / Toplijsten en favorieten / De top 100 van... (Shaky)

zoeken in:
avatar van dazzler
DE DAZZLER 100

Ik laat 100 artiesten de revue passeren die ik waardeer
en dat gebeurt niet aan de hand van de hits of bekendste nummers.

Ik wilde van deze kans een gelegenheid maken om mijn liefde voor de vinyl single uit te drukken.
De 100 nummers in dit overzicht hebben één ding met elkaar gemeen: het waren allemaal b-kantjes.

Sommige verschenen later alsnog als a-kant, andere zijn gewoon albumtracks,
maar de meeste verschenen nooit op album (tenzij als cd-bonustrack op latere releases).

Ik beperk me tot de periode 1977-1992, de periode waarvan ik zelf 1000den vinyl singles bezit.

Om te benadrukken dat de volgorde willekeurig is, nummer ik van 1 tot 100.
Gaat het echt om 5* klasbakken, dan zal ik dat in mijn commentaar onderstrepen.

avatar van Rudi S
Surf’s Up, op 1 , ja dat vind ik ook een prachtig liedje.
Ook mooi de piano versie en die heerlijke op Smile 2004

avatar van dazzler
01. ABBA - You Owe Me One [1982 Under Attack]

Onlangs verschenen ABBA Gold en ABBA More Gold voor de zoveelste keer in een nieuwe editie. Dit keer met een bonusdisc vol b-kantjes. Het b-kantje van hun allerlaatste single Under Attack schittert daar door afwezigheid. Het is ook het enige b-kantje dat ontbreekt als bonustrack op de remasters van 2001 (een remaster van The Visitors uit 1997 heeft hem wel aan boord). Op die manier mag You Owe Me One (herlees ironisch genoeg de titel) als de meest verguisde b-kant van ABBA beschouwd worden. Een lied waarmee ze medio jaren 80 hoge ogen hadden kunnen gooien op het Eurovisie Songfestival. Want een matig ABBA nummer is nog altijd minstens zo goed als de betere Dolly Dots hit.

02. Soft Cell - ....So [1982 What!]

Wat te denken van een stevig instrumentaaltje als b-kant van een single? Niet te versmaden is deze grootstad soundtrack van Soft Cell. Volledig in elkaar gedraaid door de besnorde Dave Ball (later ook bekend van solo-plaat In Strict Tempo, sessiewerk bij Cabaret Voltaire en de hit Swamp Thing met The Grid). Soft Cell was een band die zowel van de a-kant als de b-kant van de single extended versions fabriceerde. Maar dit keer vind ik de compacte 7" edit beter. Met keyboards die klinken als nachtelijke neonlichten en toeterende auto's. Spitsuur in de winter. Het is koud en sneeuwig buiten. Binnen staan de verwarming en de autoradio op volle toeren. Klasbak track.

03. Michael Jackson - Baby Be Mine [1983 Human Nature]

We volgden als tieners met stijgende verbazing de ene na de andere single release van Thriller. Toen bleek dat 7 van de 9 tracks het tot 45toeren a-kantje hadden geschopt, vroeg ik me af of je het hele album ook zou kunnen kopen in single formaat? Daarvoor moesten Baby Be Mine en The Lady in My Life ergens als b-kant gebruikt geweest zijn. The Lady in My Life voldeed niet aan die voorwaarde. Baby Be Mine wel en het nummer dat voor menig doorsnee soul-artiest een a-kant had kunnen geweest zijn, zou ook op latere single-releases van Jackson een paar keer als flip-side fungeren. Oorspronkelijk samen met Human Nature, mijn favoriete Thriller single.

04. The Stranglers - In One Door [1984 No Mercy]

Een reden waarom een song de album tracklijst niet haalt, is vaak dat het nummer iets te veel het typische geluid van de artiest laat horen, te weinig openbarend is. Laat dat net een reden zijn waarom ik wel van de betere b-kant houd. In One Door laat het typische jaren 80 geluid van The Stranglers horen. Een perfect gecast synthesizer-geluid, zacht neuriënde vocalen, een wurgende bas die braaf in zijn mand ligt te brommen en een spaarzame gitaar op een strak voor zich uit tikkende beat. Mijn liefde voor The Stranglers met Hugh Cornwell is ondertussen bekend. Droom met me mee op dit fijne Stranglers b-kantje.

05. XTC - Dear God [1986 Grass]

Andy Partridge vond zijn poging om het thema God in een popsong van drie minuten en een half af te handelen lichtjes ruiken naar grootheidswaanzin en moffelde het lied daarom weg als b-kant van Grass. Op die manier haalde de song uit de Skylarking sessies het album niet. Tot studenten in Canada en de US het nummer massaal begonnen te aanbidden. In 1987 werd het een a-kant met videoclip en in Amerika haalde Dear God de tracklijst van Skylarking wel ten koste van Mermaid Smiled. Op de hoes van mijn vinyl exemplaar staat mijn voornaam geschreven. Niet door mezelf, maar wellicht geen toeval voor iemand die van godsdienst zijn beroep heeft gemaakt.

avatar van vleertje
Leuke aanpak Dazzler. Succes met je honderd!!!

avatar van ArthurDZ
Leuke top 100, Dungeon! Goed gedaan!

En dazzler doet meteen iets unieks met het concept, ook leuk! Ik ben benieuwd wat nog gaat komen, hopelijk sowieso nog b-kantjes van The Smiths, Bruce Springsteen en Prince (die hadden ook wel altijd geweldige b-kanten in die periode, net als Suede in de jaren '90, maar die vallen net buiten het blikveld van de lijst).

avatar van vigil
Dungeon schreef:
Allen hartelijk dank voor de aandacht, het volgen en de mooie woorden.


Jij ook bedankt!

avatar van staralfur
Ik vond het leuk om je lijst te volgen Dungeon en ik ben benieuwd naar het vervolg van de lijst van dazzler.. ik vermoed dat ik er niets van ga kennen maar dat is alleen maar leuk

avatar van remcodulac
Gaat hier opeens hard. 35 nummers op een dag.
Fijne lijst, Dungeon.
En laat het maar aan dazzler over om een eigen insteek te creëren.

avatar van Dance Lover
Fijne laatste update Dungeon, met het mooiste nummer van de The Beatles op 3 en nog genoeg muziek om eens achteraan te gaan.

avatar van dazzler
06. Eurythmics - Home Is Where The Heart Is [1982 This Is the House]

Dave en Annie keerden in 1981 hun gitaarverleden met The Tourists de rug toe en droomden van de synthesizer. Stewart experimenteerde met kleine flarden elektronica. Lennox verzon daar zoete woorden en bovenal vocale arrangementen bij. Dat leidde niet altijd tot songs in de traditionele zin van het woord, al wisten ze er tien te verzamelen op hun doorbraakalbum Sweet Dreams (Are Made of This). Home Is Where the Heart Is bevat alle ingrediënten van die op deze site wat onderschatte elpee. Het was de b-kant van de eerste single This Is the House, die meer dan een half jaar voor de langspeler uitkwam.

07. The Stone Roses - Fools Gold [1989 What the World Is Waiting For]

Deze klassieker werd aanvankelijk gepresenteerd als dubbele a-kant van het minder tot de verbeelding sprekende What the World Is Waiting For. Op Fools Gold durfden The Stone Roses het retro-geluid van hun indie gitaren paren aan de house beats uit de Hacienda-club in Machester. Het succes van Fools Gold katapulteerde The Stone Roses, die nooit veel verder kwamen dan het weergaloze, gelijknamige debuut, tot vaandeldragers van de "Madchester" scene. Een erfenis die te zwaar om dragen bleek, toen na enkele singles en een dispuut met platenmaatschappij Rough Trade het langverwachte tweede album te laat kwam. Blur en Oasis hadden ondertussen de britpop trein al gekaapt.

08. Dexys Midnight Runners - Let's Make This Precious [1982 Jackie Wilson Said]

1982 is het jaar waarin ik voor het eerst muziek begon te tapen van de radio. Het was een jaar waarin de hitparade afscheid nam van de disco en de classic rock uit de 70s en de deuren van de 80s new wave en synthpop werden opengegooid. Kevin Rowland versmolt met zijn band, wars van alle trends, soul en folk tot een inspirerende cocktail op de hitsingle Come on Eileen. Het devies van dat unieke recept is te horen op de albumtrack Let's Make This Precious die ook als b-kant werd gebruikt voor de Van Morrison cover Jackie Wilson Said. Sing me a record / That cries pure and true / No not those guitars / They're too noisy and crude. De song zelf openbaart een sublieme symbiose van soul-koper en folk-viool.

09. Mike Oldfield - In the Pool [1984 To France]

Dit jaar wordt de 30ste verjaardag van het Oldfield album Discovery gevierd met een deluxe editie. Ik verheug me vooral op de mogelijke inclusie van twee instrumentale b-kanten uit dezelfde sessies: In the Pool en Afghan. Nooit klonk het instrumentale wonderkind uit de jaren 70 zo herboren als op zijn jaren 80 hitalbums Crises (Moonlight Shadow, Shadow on the Wall) en Discovery (To France). De honingstem van Maggie Reilly was mede bepalend voor het verfrissende geluid. Maar dat was ook drummer en co-producer Simon Phillips die op In the Pool subtiel weet te improviseren. De gitaarmelodie die Mike voor ons in petto heeft is zo sterk dat het lijkt alsof hij naar Big Country heeft geluisterd.

10. Roy Orbison & k.d. lang - Crying [1989 She's a Mystery to Me]

Hij is niet terug te vinden op de tracklijst van de deluxe editie die binnenkort van Mystery Girl zal verschijnen. Nochtans werd dit unieke duet tussen Orbison en Lang als b-kant gebruikt voor She's a Mystery to Me. Deze nieuwe versie werd in 1987 opgenomen voor de film Hiding Out. Weg is de soms wat overdadige productie van het origineel uit 1961. In de plaats daarvan een akoestische gitaar, een mondharmonica en twee stemmen die wonderwel met elkaar blenden. Door deze intiemere aanpak en de rijpheid van Roy's stem aan het einde van zijn carrière, blijf ik eens te meer met kippenvel en in tranen achter telkens als die laatste gitaarakkoorden klinken.

avatar van Lukas
Leuk concept, dazzler! Benieuwd naar wat er nog komen gaat.

avatar van dazzler
11. Howard Jones - It Just Doesn't Matter [1983 What Is Love]

De zoveelste Polletje Piekhaar, las ik in een recensie. Het deed een beetje pijn, want de 14-jarige dazzler vond Howard best cool. Een man die zijn klavier beheerste, aanstekelijke synthpop bracht en positieve, levensbeschouwelijke teksten zong. And maybe love is letting people be just what they want to be... Liefhebben is loslaten (copyright Boeddha). Jones was de eerste artiest waarvan ik systematisch singles verzamelde en bij wie ik ontdekte dat een artiest op de b-kant van het 45 toeren plaatje soms erg verrassend uit de hoek kon komen. Dit keer bracht Polletje synth-ska met Arabisch motiefje. Het piekhaar is de ondertussen in eigen beheer musicerende Howard al lang kwijt.

12. Nena - Ganz Oben [1982 Nur Getraümt]

De groep Nena debuteerde in 1982 met hun volgens mij beste single Nur Getraümt. Het nummer stond wekenlang op 2 in Duitsland, maar wist de Benelux pas te overtuigen na het succes van de legendarische opvolger 99 Luftballons. Het debuutalbum van Nena telt 12 genietbare songs met Leuchtturm, Kino en Vollmond als bijkomende favorieten en met de warme klanken van de Oberheim synthesizer in de hoofdrol. Maar de aanstekelijke meezinger Ganz Oben staat er niet op. Nochtans werd het nummer een live-favoriet en maakt het ook deel uit van de film over Nena (zie videoclip). Was 1982 het jaar van mijn eerste cassettebandjes, dan werd 1983 het jaar van de eerste uitgeknipte hitparadelijstjes.

13. Cocteau Twins - Quisquose [1985 Aikea-Guinea]

Uitleggen waarom de unieke muziektaal van de Schotse Cocteau Twins me zo dierbaar is, is schier onmogelijk. Op Quisquose, het eerste nummer op de b-kant van de Aikea-Guinea EP laat zangeres Elisabeth Fraser de twee gezichten van haar stem horen. Er is vooreerst de naar Siouxsie Sioux neigende postpunk schreeuw die je vooral op hun vroegere werk aantreft. In de refreinen schakelt ze over naar een soort elfengeluid waar zelfs een Kate Bush in haar allerbest vorm een moord voor zou begaan. Quisquose sleept zich schijnbaar voort op een veel te vet aangezette ritmebox, een dissonante piano en golvende gitaren. Maar zij vormen slechts het decor voor een stem die elke man de adem hoort af te snijden.

14. New Musik - On Islands [1979 Straight Lines]

Het debuutalbum van New Musik behoort ontegensprekelijk tot één van de fijnste muzikale ervaringen die ik in de afgelopen MusicMeter jaren heb mogen meemaken. On Islands is mijn favoriete nummer en het toeval wil dat het oorspronkelijk als b-kant verscheen van de single Straight Lines. Als ik naar New Musik luister, is het alsof ik terug word gekatapulteerd naar mijn tienerjaren. Vreemd omdat ik deze groep nooit bewust heb meegemaakt toen. Zou het de kinderstem zijn die On Island aan het eind naar een nog hogere en meer tijdloze dimensie tilt? Of werd het nummer in 1980 vaak genoeg op de radio gedraaid om zich in mijn muzikale onderbewustzijn te nestelen? In ieder geval een kippenvelplaatje voor mij.

15. Matt Bianco - Wap Bam Boogie [1988 Don't Blame It on That Girl]

Een paar weken geleden kocht ik voor 4 euro een verzamelaar van Matt Bianco. Een wat ondergesneeuwd geraakt bandje dat nochtans met een warme mix van synthpop, latin en jazz de radio opvrolijkte medio jaren 80. Get out of Your Lazy Bed, Who's Side Are You On en Half a Minute zijn drie mooie voorbeelden van hun aparte sound. Volgens wikipedia was het weinig bijzondere Don't Blame It on That Girl hun laatste UK top 10 hit. Tot ik begreep dat het langste nummer van de verzamelaar, de b-kant Wap Bang Boogie, het eigenlijk prijsbeestje van die 7" release was. Matt Bianco die haar unieke geluid op een vroege housebeat zet en de beentjes tot diep in de zwoele nacht doet bewegen.

avatar van Dungeon
Interessant materiaal allemaal. Petje af voor je verhaaltjes.

avatar van dazzler
Dungeon schreef:
Interessant materiaal allemaal. Petje af voor je verhaaltjes.

Je hebt geen idee hoe motiverend zo'n kleine aanmoediging kan werken.

avatar van Outlaw104
Bedankt dazzler voor deze heerlijke déjà vu.
Mijn b-kantjes syndroom; begin jaren 80 veel vinyl singles gekocht, bij thuiskomst altijd beslist eerst het b-kantje draaien.

avatar van dazzler
onder constructie

16. Boney M - Brown Girl in the Ring [1978 Rivers of Babylon]

Wie in dit topic met Boney M. durft dwepen, verliest mogelijk een deel van zijn geloofwaardigheid. In 1978 (toen ABBA geen album uitbracht) regeerde Boney M souverein over Europa. De concurrentie uit Amerika was niet min, want de hits van de musicals Saturday Night Fever en Grease verkochten miljoenen exemplaren. Frank Farian had met Rivers of Babylon, Rasputin en Mary's Boy Child - Oh My Lord drie nummer 1 hits op rij. Hij wist ook de UK in te pakken, waar het tot zuiderse disco-meezinger omgetoverde aftelrijmpje Brown Girl in the RIng (b-kant van Rivers) en de stamper Painter Man (b-kant van Rasputin) even succesvol waren. Ook het door Duck Sauce gereanimeerde thema van Gotto Go Home (aka Barbra Streisand) was oorspronkelijk een Boney M. b-kant (van El Lute uit 1979).

17. Killing Joke - Pssyche [1980 Wardance]

Ik koester een haat-liefde verhouding met Killing Joke (periode 1979-1987). Op hun allerbest (Killing Joke, Fire Dances en Night Time) bedrijven de heren muzikaal exorcisme en beukt hun metalwave met punk-attitude de duivel uit mijn lijf. Pssyche is daarvan een subliem voorbeeld. Als je me hierop tekeer zou zien gaan verklaar je me stomdronken, gek of bezeten. Na de feiten ben ik weer poeslief. Jammer genoeg ontbreekt Pssyche tussen de bonustracks van de remaster van het debuut en heb ik het enkel op mp3 staan. Op hun slechtst (de meeste tracks op What's This For, Revelations en Outside the Gate) constipeert hun maniakale gekte me met veel te dikke eenheidsworst. Brighter than a Thousand Suns is het enige album dat tussen die twee uitersten zweeft.

18. The Human League - Non-Stop [1981 Open Your Heart]

Een pittig instrumentaaltje met op hol geslagen synthesizers dat het heel typerende Human League geluid uit het tijdperk van het hitalbum Dare laat horen. Daarmee bedoel ik de diepe bastonen enerzijds en de als een gitaarsolo snerende melodielijnen. De 12" release van de single laat a- en b-kant in elkaar overvloeien. Het accent van de groepssound zou later op de vocale mix tussen Phil Oakey en de twee dames komen te liggen, maar in hun hoogtijdagen hadden ze wel degelijk ook een eigen synth-geluid. Vreemd tussen haakjes om twee jaar later in de videoclip van (Keep Feeling) Fascination plots drums en gitaren te spotten, ook al zit dat nummer in een gelijkaardige synthesizer-jas.

19. Echo & The Bunnymen - Do It Clean [1980 The Puppet]

Soms staat de b-kant dieper in het collectieve geheugen gegrift dan de a-kant. De single The Puppet / Do It Clean zat netjes tussen de genietbare postpunk albums Crocodiles en Heaven Up Here gegoten. Terwijl The Puppet je verplichtte tot een soort houterige Jan Klaassen-danspas (en daarmee zijn titel trouw blijft), kon je op Do It Clean veel vrijer loos gaan. Het is ook zo'n lekkere meeschreeuwer. I've been here, there and everywhere... Het brengt de wolf in de man naar boven, net zoals het refein op The Killing Moon... waarvan Do It Clean een tweede keer de b-kant was. E&tB is een late ontdekking. Ik kende enkel de verzamelaar Songs to Learn and Sing en die bevat op de keper beschouwd slechts vier songs van de eerste drie albums, waardoor ik de groep te gemakkelijk als singles band afdeed.

20. Prefab Sprout - Cruel [1990 We Let the Stars Go]

Het prachtige dubbelalbum Jordan: The Comeback telde 19 tracks, waardoor er geen restmateriaal beschikbaar was voor unieke b-kantjes. Daarom werd het schitterende Cruel, afkomstig van Prefab Sprouts debuutalbum Swoon, uit de kast gehaald. Een perfect staaltje vakmanschap van Paddy McAloon die heel graag grasduint door muziekstijlen uit het pre-rock 'n' roll tijdperk. De klassieke jazztoets maakt van dit in weze bluesy nummer met gospel franjes een juweeltje. Meer nog, Cruel is de enige song van het debuut dat de in 1992 verschenen verzamelaar A Life of Surprises zou halen. Don't Sing en Couldn't Bear to Be Special hadden de tand des tijds minder goed doorstaan. Een terechte rehabilitatie van een lied dat het ook als a-kant had kunnen maken.

avatar van Dungeon
dazzler schreef:
(quote)

Je hebt geen idee hoe motiverend zo'n kleine aanmoediging kan werken.


Haha. Nou na mijn ervaring met mijn top heb ik daar wel een beeld bij. Je moet maar zo denken. Daar waar er 1 reageert zijn er 10 die het denken.

avatar van Rudi S
dazzler schreef:

Wie in dit topic met Boney M. durft dwepen, verliest mogelijk een deel van zijn geloofwaardigheid.


http://a137.idata.over-blog.com/2/18/77/65/Divers/ThinkingSmiley.jpg

Ken je ook de Exuma-versie van Brown Girl in the Ring, dazzler? Stuk beter dan die van Boney M

avatar van dazzler
Titmeister schreef:
Ken je ook de Exuma-versie van Brown Girl in the Ring, dazzler? Stuk beter dan die van Boney M

Nu wel, had niet verwacht dat het zo feestelijk zou klinken. Klaar voor de wereldbeker in Brazilië.

avatar van dazzler
onder constructie

21. The J. Geils Band - Rage in the Cage [1981 Centerfold]

Mijn liefde voor The J. Geils Band staat schijnbaar haaks op mijn jaren 80 synthpop imago op deze site. Toch is Freeze Frame de eerste single waarvan ik bewust de hitparadenotering (top 10 in Vlaanderen) volgde. Hoofdzakelijk gegrepen door het bijzonder frisse keyboard, dat wel. Het bleek dezelfde band te zijn waarvan de Centerfold videoclip me uit het Vlaamse muziekprogramma Hitring was bijgebleven. Toen ik naar de winkel fietste om mijn allereerste langspeler aan te schaffen, twijfelde ik tussen Dazzle Ships van OMD en Freeze Frame of Showtime van The J. Geils Band. Omdat ik niet kon kiezen welke Geils, werd het OMD. Maar die twee andere albums staan in de annalen als aankopen nummer 2 en 3. Wie onbewogen blijft bij de spelvreugde en virtuositeit op Rage in the Cage is een hark, een hele stijve zelfs.

22. Blancmange - Game above My Head [1983 Waves]

Waves, de vierde single van het debuutalbum Happy Families, liet een wat meer romantische zijde van het synthpop duo Blancmange horen. De ingetogen b-kant kreeg een extended 12" behandeling en werd een clubhit in Europa. Een jaar later was het nummer daarom terug te vinden op de tweede elpee Mange Tout. Geen enkele compositie van hun derde langspeler haalde het niveau van de tracks (inclusief enkele b-kanten) van de twee voorgangers. Toch vreemd hoe de creatieve koek plots op kan zijn. Typisch zo'n bandje waarmeer je een goed uitgekozen compilatie (denk aan Living on the Ceiling, Waves, Blind Vision, Don't Tell Me en The Day before You Came) meteen alles in huis haalt.

23. Joy Division - Dead Souls [1979 Atmosphere]

Licht und Blindheit. Walk in silence... Dat er voor het eerst wat hoop scheen door de verzen van Ian Cutis, had Joy Division wellicht aan Annik Honoré te danken. Zijn Belgische muze werd een lichtbaken in het schaduwrijke bestaan van de postpunk zanger. Iemand waarmee hij een wat dieper gesprek kon aanknopen dan met bassist Peter Hook bijvoorbeeld. Het was Honoré die Ian kon overtuigen van deze single release op het independent Sordide Sentimental label. Tegelijk woog de affaire met Annik op het geweten van de door epilepsie geplaagde Ian, wiens vrouw en kind hij steeds minder onder ogen durfde komen. In Dead Souls torst de protagonist eens te meer het leed van de wereld op zijn schouders, zoals in Wilderness of Atrocity Exhibition. New Order zou dead soul Curtis in 586 enigszins laconiek van antwoord dienen: Oh yes I heard you, heard you, heard you, heard you calling...

24. Kim Wilde - Watching for Shapes [1981 Cambodia]

De drie eerste langspelers en bijhorende singles van Kim Wilde behoren tot het gekoesterde eighties werk in mijn collectie. De Blondie van de jaren 80 met in de begeleidingsband broertje Ricky die de muziek schreef en moeiteloos snaren en klavieren bediende. De aanstekelijke mix tussen new wave gitaren en synthpop melodieën hoor je het best terug op haar debuut, al vind je op de twee volgende platen, alsmede enkele non-album b-kanten, gelijkaardige voorbeelden. Zo vind ik Watching for Shapes beter dan de helft van het album Select waar het lied voor mijn part had mogen opstaan. Pas als je de link helemaal uit luistert, zal je merken dat het de Spaanse gitaar is die het nummer boven de doorsnee b-kant of albumtrack doet uitstijgen. En o ja, mijn allereerste liefje (één week lang) had de looks van Kim.

25. Lloyd Cole - Are You Ready to Be Heartbroken [1986 Cut Me Down]

Nooit heb ik begrepen waarom Are You Ready to Be Heartbroken niet op single verscheen. Het was wachten tot een live versie uit 1985 (in de link speel ik een beetje vals en kies ik voor de studio versie), die is terug te vinden als b-kant van de derde single van hun tweede album, voor het nummer op 45 toeren verscheen. In hetzelfde jaar besloot Sandie Shaw (weer in de belangstelling gebracht door sessiewerk met The Smiths) het lied ook te coveren en als a-kant uit te brengen. Prachtig hoe The Commotions en The Smiths de akoestische gitaar terugbrachten in het synthpop landschap van de jaren 80. En dan heb ik het nog niet over die heerlijk door Anne Dudley gearrangeerde strijkers. Samen met Perfect Skin, Forest Fire en Rattlesnakes en voor mijn part ook het mistroostige Down on Mission Street en het antieke 2CV voor mij een reden om het debuut van Lloyd Cole & The Commotions te belonen met 5 sterren.

avatar van Dungeon
Mooi nummer van Lloyd Cole man!

avatar van GrafGantz
dazzler schreef:
En o ja, mijn allereerste liefje (één week lang) had de looks van Kim.


Onbegrijpelijk dat je die hebt laten gaan .

avatar van dazzler
GrafGantz schreef:
Onbegrijpelijk dat je die hebt laten gaan .

Tja, mannen van 13, hé.

avatar van bikkel2
Leuk topic dazzler ! Fascinerende verhalen ook. Top !

avatar van dazzler
onder constructie

26. U2 - Boomerang II [1984 Pride (in the Name of Love)]

Ik had natuurlijk een b-kant kunnen kiezen uit het Joshua Tree tijdperk, want in die periode had de band voor het eerst in haar carrière deftig restmateriaal. Toch ga ik voor The Unforgettable Fire sessies. Sommige b-kantjes uit die periode zijn trouwens geluidsexperimenten die meer met Eno dan met U2 te maken hebben. Boomerang II twijfelt tussen een song en een instrumental. Boomerang I is dan ook een instrumental. Op de tweede versie proberen The Edge en Bono de compositie vocaal in te kleuren. De ritmische basis van de song houdt de luisteraar stevig in zijn funky basgreep. Synth-effecten zorgen voor tegengewicht en de stemmen proberen wel, maar kunnen moeilijk overtuigen. Het komt niet echt tot een song. Eerder een uithuilen. Maar instrumentaal berelekker.

27. The Pogues - The Limerick Rake [1988 Yeah Yeah Yeah Yeah Yeah]

U heeft waarschijnlijk nog nooit van Het Orgeltje van Yesterday gehoord? Dat was een eind jaren 80 een folkprogramma op Radio 1 Vlaanderen. Als student de perfecte soundtrack bij mijn avondmaal en stripverhaal. Zo'n zuipschuit-song van The Pogues draaide men er niet vaak, want het programma wilde vooral rustig kabbelen, ervoor zorgen dat niemand zich tijdens het eten zou verslikken. The Limirick Rake, een vergeten geraakte bonustrack van The Pogues, kon wel. Want Shane MacGowan en zijn kornuiten bewerkten hier een Ierse traditional. En dan blijkt plots dat het niet alleen om snelheid en impact ging bij deze folkpunk groep, maar ook om respect voor het culturele erfgoed. En voor mij klinkt de schorre MacGowan in een ballad altijd net iets beter.

28. Roxy Music - The Main Thing [1982 Take a Chance on Me]

Het feit dat er van The Main Thing een videoclip en een extended remix (waarvan deze b-kant een edit is) bestaan, doet vermoeden dat het nummer in aanmerking kwam voor een single release. Wellicht werd uiteindelijk op safe gespeeld en met Take a Chance on Me (dat nummer met die bloedmooie intro die in sommige landen werd weggeknipt van de 7" versie) de meer romantische kaart getrokken zoals eerder met Avalon en More Than This. The Main Thing klinkt net zoals het hele Avalon album behoorlijk hypnotiserend. Er hangt een mysterieuze geluidssluier over (net zoals over de hele koning Arthur legende, denk ik dan maar). Manzanera en McKay leggen heel subtiele accenten. Maar tegelijk hakt de track ritmisch sluipend op je in als een dance track. Je moet vooral trachten in te haken op dat ritmepatroon om het nummer ten volle te kunnen proeven. Op Avalon hoor ik dat Roxy Music op zijn beurt naar Japan heeft geluisterd.

29. ZZ Top - If I Could Only Flag Her Down [1983 Gimme All Your Lovin']

Ja jongens, hier wordt een stukje geswingd als je het mij vraagt. Nochtans tikt het nummer zo straks als een metronoom. Het zijn de gitaren die het vuur aan de lont steken. De zingende baarden met hun cactusstemmen wiegen zachtjes mee met de wind. Ik kan me er al meteen een videoclip bij voorstellen. En aan het einde dan nog een frivole handklap er doorheen. ZZ Top is muziek voor op de BBQ. Ze grilden met hun Texaanse blues al menig viriel album bij elkaar. Niet meteen spek voor mijn bek, maar Eliminator werd zo vakkundig gekruid met sequencers en synthesizers dat ik meteen overstag ging. En er is natuurlijk het apocriefe verhaal van ZZ Tops bezoek aan de UK in 1980. Waar ze samen met OMD optraden op een festival en het debuut van de synth-poppers onder hun sombrero's mee naar huis smokkelden. En zo weten we waar ze een deel van de mosterd haalden.

30. Bronski Beat - Puit d'Amour [1985 I Feel Love (Medley)]

Misschien denk je bij Jimmy Somerville ook meteen aan een sneeuwmannetje dat met zijn snerende piepstem ijspegels op de ruiten krijst. Die hardnekkige kopstem is voor mij ook het voornaamste obstakel op het muzikaal anders best goeie album Age of Consent. Smalltown Boy en Why zijn klassiekers en met de Cole Porter cover It Ain't Necessarily So mag je bij mij ook altijd langskomen. De discomedley I Feel Love vind ik bij de mindere albumtracks horen, maar het piepkleine b-kantje Puit d'Amour is een juweeltje. Jimmy kan namelijk ook knuffelen met zijn stem. Het acapella gebrachte liedje klinkt als een Frans chanson uit vergeten dagen, maar is wel degelijk van Somervilles hand. Als lid van The Communards zou hij zijn sympathie met de 19de-eeuwse Franse communes nadrukkelijker in de rode verf zetten. Een (vocaal) rustpunt dat op het eigenlijke album jammer genoeg ontbreekt.

avatar van dazzler
31. Pixies - Manta Ray [1989 Monkey Gone to Heaven]

De magie van de Pixies werkt het sterkst als Kim Deal een potje mag meezingen. Op dit punt scoren de twee eerste albums duidelijk hoger dan de twee opvolgers. Maar zelfs op het onvolprezen Doolittle werd de sensuele stem van Kim al iets te weinig ingezet. Gelukkig zijn er b-kantjes zoals Manta Ray die mooi onderstrepen wat ik bedoel. De kracht van de trollen zat in de muzikale cartoons die ze maakten. Van zodra Black Francis ging zitten om een song te schrijven (zoals op Trompe le Monde) liep het wat mij betreft mis. De kracht zat hem in de korte en dus krachtig samengbalde gekte. Met baslijnen om duimen en vingers bij af te likken (vraag het maar aan Nirvana), manische gitaren en opvallende beschaafde drums. Laat zwarte Frans vocaal maar grappen en grollen. Met af en toe een strelend woordje van Kim, kwam deze student in de glorietijd van de Pixies ook muzikaal aan zijn trekken.

32. China Crisis - Some People I Know to Lead Fantastic Lives [1983 Wishful Thinking]

Soms vergeet je een song als single uit te brengen. Toen het Liverpoolse duo China Crisis debuteerde met Difficult Shapes & Passive Rhythms was het zoeken naar een eigen geluid. De eerste single African and White was behoorlijk strak en tribal. Opvolger Scream Down at Me had te weinig hitpotentie en No More Blue Horizons woog te licht. Enkel de sfeervolle ballad Christian zorgde voor radiobekendheid. Toen de groep met de titelsong van Working with Fire and Steel en de evergreen Wishful Thinking doorbrak in Europa, werd pas duidelijk dat de song die op het debuut het dichts bij die sound kwam, Some People I Know to Lead Fantastic Lives was. Het nummer werd dan ook op de 12" release van Wishful Thinking in ere hersteld (inclusief extended versie). This Occupation, de non-album b-kant van Wishful Thinking was trouwens ook sterk, maar op YouTube enkel te vinden in zijn wat verminkte 12" versie.

33. Split Enz - Kia Kaha [1983 Message to My Girl]

We gathered in the basement / Like some religious sect / A band of idle dreamers / In a small town safety net. In Kia Kaha beschrijft Neil Young zijn jaren bij Split Enz. De erg persoonlijke tekst deed de song wellicht buiten de tracklijst van Conflicting Emotions vallen, al past hij inhoudelijk erg goed bij de albumtitel. Tim Finn had net de wereldzeeën bevaren met zijn Escapade solo-elpee en van bijhorend hitsucces geproefd met Fraction Too Much Friction. Conflicting Emotions werd dan ook vooral Neils plaat. Het vaak zo ondergewaardeerde Split Enz zou nog één mini-album maken zonder oprichter Tim. See Ya Round (enkel down under uitgebracht) werd uiteindelijk toch een langspeler met een B-kant die bestond uit restmateriaal. Ook Kia Kaha werd opgevist. En voor wie niet meteen zo'n hart heeft voor het verhaal van Split Enz is er natuurlijk altijd de Maori haka die van Kia Kaha (vertaald: Be Strong) een curiosum maakt.

34. Lou Reed & John Cale - Style It Takes [1990 Nobody But You]

Snif. Met Paris 1919 uit 1973 wist John Cale me diep te raken. Een soort reisdagboek doorheen Europa in negen postkaarten. Zijn solo-werk is me vaak een beetje te experimenteel of te eigenzinnig, maar regelmatig schudt hij zo'n prachtig stukje melancholie uit de mouw, dat ik een zakdoek nodig heb. Vooral op zijn jaren 70 albums staan hier en daar sterke songs. En met het album Music for a New Society wist hij zich aan te passen aan de jaren 80. Indrukwekkend vond ik ook de live-registratie Fragments of a Rainy Season waarop hij zijn bekendste songs in een piano-arrangement giet. In 1990 stond hij weer even aan de zijde van Lou Reed en zijn bijdrages op Songs for Drella moeten niet onderdoen voor die van Reed. Die laatste had net met New York zijn carrière weer stevig op de rails gezet. Zucht. Style It Takes is zo mooi in zijn melancholische eenvoud dat elk gezongen woord je op de juiste plaats weet te raken. Snif.

35. Orchestral Manoeuvres in the Dark - Annex [1980 Enola Gay]

Tony Wilson wist het meteen. Jullie moeten niet bij Factory blijven, maar een deal zoeken met een groot label, want jullie schrijven pophits. De debuutsingle Electricity / Almost typeert het duo uit Liverpool volledig. Hapklaar dansvoer van de chip op de a-kant en melancholische melodieën op de b-kant. Het was wachten op het tweede album Organisation vooraleer OMD ook de meer experimentele vruchten van hun synthpop pionierswerk durfde delen met het publiek. Daarvoor moest de fan uitwijken naar de b-kantjes. De verzamelaar Navigation biedt hiervan een overzicht met tracks als I Betray My Friends, Annex, Sacred Heart, The Romance of the Telescope, Navigation en 4-Neu bijvoorbeeld. Annex had probleemloos op Organisation gekund, maar werd de b-kant van Enola Gay. De titel drukt al een zekere bescheidenheid uit. Dit stukje is slechts een annex, een coda bij het album. Maar wel mooi.

avatar van GrafGantz


Ook een van mijn favorieten.... i guess...

avatar van dazzler
36. Paul Young - Broken Man [1983 Wherever I Lay My Hat]

Paul Young was een begenadigde, Britse soulzanger met een neus voor de juiste cover. De albums No Parlez en The Secret of Association bevatten eigentijds gearrangeerd eerbetoon aan diverse soul-iconen en - klassiekers. De fel besproken cover van Joy Divisions Love Will Tear Us Apart is hem al lang vergeven, want wees menige generatiegenoot in de richting van het origineel. Minder geweten is dat Paul samen met zijn toetsenman Ian Kewley ook een paar eigen songs schreef. Broken Man is daarvan de meest legendarische, want al op het repertoire toen Young nog met de Q-Tips optrad. Deze mooi vormgegeven ballad werd als b-kant ingezet van die andere Marvin Gaye ballad waarmee hij definitief doorbrak in de UK. De Benelux viel pas voor de opvolger Come Back and Stay. Op het derde album Wonderland kozen Young en Kewley ervoor om vooral met eigen materiaal uit te pakken. Een misstap zou blijken, want comeback singles zaten er nadien enkel nog in van zodra Paul weer een cover naar zijn hand zette.

37. Yello - Blue Nabou [1985 Vicous Games]

We schrijven 1985 en Yello vindt op Stella de perfect symbiose tussen haar eigenzinnige synthesizerpatronen en de hitparade. Songs als Vicous Games, Desire en Oh Yeah zijn klassiekers in hun oeuvre. Maar ook tracks als Domingo en Sometimes (Dr. Hirsh) spreken tot de verbeelding. De voorganger had de hitparade al gevonden, maar telde minder winnaars. De opvolger behoudt dezelfde muzikaliteit, maar zal minder hits bevatten. Eigenlijk is een Yello song altijd meteen herkenbaar aan de pompende beats, de funky ritmes, de knorrende bas of de rubberen voordracht van Dieter Meyer. Maar muzikaal brein Boris Blank kleurt ook graag in met soundtrack-achtige impulsen of sferische synthesizerpassages. Op de instrumental Blue Nabou gaat hij vindingrijk loos. Het nummer verveelt geen seconde omdat uitgekiende geluiden elkaar wervelend opvolgen. Op latere albums neigde het duo zich iets te vaak te herhalen. Maar een eigen sound als Yello, de stilistische erfgenamen van Sparks, hadden weinig groepen.

38. Squeeze - Squabs on Forty Fab [1981 Labelled with Love]

Het Britse Squeeze was een geweldige groep op 45 toeren. In de UK hadden ze enkele noemenswaardige hits met bijvoorbeeld Cool for Cats, Up the Junction en Labelled with Love. Nochtans werden ze bij ons nooit zo bekend als labelgenoten The Police, Joe Jackson of Split Enz (soms lijkt het wel of je Neil Finn hoort zingen). Een vergelijking met Fischer-Z en XTC, die het in de Benelux dan wel weer beter deden dan in de UK, is eveneens op zijn plaats. Eigenlijk past het predicaat Beatles van de new wave nog het beste bij Squeeze. Want het duo Difford en Tilbrook schreef in lenig Engels over Jan Modaal. Nergens diepgravend, maar tegelijk ook nooit platvloers. Met televisie-icoon Jools Holland aan het klavier en voldoende hooks om de luisteraar aan het meezingen te zetten. Ach, oordeel zelf op basis van deze op het succes van Stars on 45 gebaseerde medley van acht Squeeze singles. Hup met de beentjes.

39. Big Country - The Crossing [1983 Chance]

De jongens van Big Country hadden behoorlijk veel materiaal klaarliggen toen ze in 1983 debuteerden met het onvolprezen The Crossing. Plotseling had Schotland ook zijn U2 met stevig knallende drums en doedelzak-gitaren. Wales zou met The Alarm niet achterblijven als het om strijdlustig vormgegeven rockmuziek ging. Het album bestaat uit negen songs en één medley. Het zeven minuten durende Porrohman luistert immers als een lappendeken met muzikale thema's die aardig klonken, maar zich moeilijker tot songs met kop en staart lieten vertalen. Een afsluiter die daardoor gevarieerder klonk dan de minstens zo lange titelsong The Crossing. Nochtans vind ik dat laatste nummer een beter uitgewerkte compositie. Je kon hem terugvinden op de 12" single van Chance of op het voor de US markt bestemde, maar ook in Nederland naar aanleiding van de single Wonderland uitgebrachte Mini-Album.

40. This Mortal Coil - It'll End in Tears [1984 Kangaroo]

De titeltrack van het eerste album It'll End in Tears is terug te vinden op de b-kant van de bloedmooie single Kangaroo. Als ik me niet vergis gaat het om een instrumentale versie van A Single Wish, het laatste nummer van de elpee (in de link hoor je uit noodzaak de albumversie). Op die manier bevat de 7" release zowel de opener als de afsluiter van een bijzonder sfeervolle plaat, waarvan enkel het wat scherpe en harde Not Me een beetje naast de stijlvolle en melancholische lijntjes kleurt. This Mortal Coil was het hobbyproject van 4AD-baas Ivo Watts. Hij stimuleerde daarmee samenwerkingsverbanden tussen de leden van verschillende bands van het label. Het resulteerde in drie albums, waarvan de eerste de meest memorabele bleek. De bijdrages van beide Dead Can Dance leden (prominent aanwezig in drie tracks op kant B) zijn interessant voor de fans van die groep omdat ze in het verlengde liggen van hun werk op de ep Garden of the Arcane Delights en de overgang naar Spleen and Ideal markeren.

avatar van zaaf
zitten lekkere snoepjes bij dazzler!

Dit topic is gesloten. Alleen moderators kunnen nog berichten plaatsen.

Gast
geplaatst: vandaag om 15:17 uur

geplaatst: vandaag om 15:17 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.