Muziek / Toplijsten en favorieten / De top 100 van... (Shaky)
zoeken in:
1
geplaatst: 26 april 2018, 19:46 uur
Johnny Marr schreef:
L'Enfant Sauvage, wat een binnenkomer! Had ik niet verwacht.
Ik had 'm wel zien aankomen, maar ben er net zo goed blij mee. L'Enfant Sauvage, wat een binnenkomer! Had ik niet verwacht.
3
geplaatst: 26 april 2018, 19:50 uur
95. Blood Red Shoes - Heartsink
‘Zou Koen dat cliché van dat bandje dat met twee mensen zoveel lawaai weet te maken gaan gebruiken?’ hoor ik jullie denken. Nee, maar het is natuurlijk wel waar. De energie van Blood Red Shoes werkt aanstekelijk. Heartsink is een van de aanstekelijkste uit hun oeuvre én het gitaargeluid in dit nummer is net een tikkeltje harder dan ik van ze gewend ben. Dat maakt Heartsink tot mijn favoriet. Dat de vocalen van Laura-Mary en Steven meer op geschreeuw dan op gezang lijken vind ik niet erg. (Je Me Perds is ook fantastisch, toch?) Het past eigenlijk wel bij de bak herrie die ze produceren. En dat met zijn tweeën, hè!
94. Queensrÿche - Silent Lucidity
Over clichés gesproken: Dat van die hardrockband die met de eerste de beste ballad meteen een hit scoort is ook een bekende. Queensrÿche flikte het. Zelf leerde ik eerst wat van hun hardere werk kennen en volgde Silent Lucidity pas later, maar soit: Silent Lucidity is schitterend. Het subtiele getokkel, de bijna fluisterende zang van Geoff Tate en dan het orkestrale openbreken van het nummer: Ze kunnen een mens tot tranen roeren. Of het glazuur van je tanden laten springen, dat kan ook. De scheidslijn tussen kunst en kitsch is dun, maar voor mij valt het kwartje de goede kant op.
93. Agnes Obel - Fuel to Fire
Aanvankelijk had ik Agnes Obel niet in mijn top 100 willen opnemen, maar toen ik haar vorig jaar live zag ben ik overstag gegaan. Ze maakte diepe indruk, onder andere met dit liedje. In Fuel to Fire combineert ze de prachtige pianomelodieën waarmee ze op haar debuut zo’n indruk maakte met een boeiende compositie. Het instrumentale intermezzo na het tweede refrein met zijn sombere pianoklanken en het weemoedige geluid van de cello is voor mij ongeëvenaard.
92. I Like Trains - The Hive
iLiKETRAiNS leerde ik pas kennen toen ze al hadden besloten hun bandnaam voortaan op een normale manier te schrijven. I Like Trains dus. Bepaald niet het stelletje hipsters dat je op basis van de oude bandnaam zou verwachten. Ze maken kalme alternatieve rock met een royale handreiking naar post-rock. The Hive blinkt uit door een schitterende melodie en een heerlijke climax, waarin de muziek weliswaar aanzwelt, maar de band nergens uit de bocht vliegt en hun beheersing verliest.
91. White Lies - Farewell to the Fairground
Zo af en toe ontdek je een liedje waar je helemaal niets op aan te merken hebt. Zo’n schot in de roos was Farewell to the Fairground in 2009. Vlotte, vrij stevige rock met een donker randje. De lage stem van Harry McVeigh past perfect bij de sfeer die de band wil creëren en maakt het nummer af. Grijsgedraaid heb ik dit, maar het mag gerust nog een stuk grijzer.
‘Zou Koen dat cliché van dat bandje dat met twee mensen zoveel lawaai weet te maken gaan gebruiken?’ hoor ik jullie denken. Nee, maar het is natuurlijk wel waar. De energie van Blood Red Shoes werkt aanstekelijk. Heartsink is een van de aanstekelijkste uit hun oeuvre én het gitaargeluid in dit nummer is net een tikkeltje harder dan ik van ze gewend ben. Dat maakt Heartsink tot mijn favoriet. Dat de vocalen van Laura-Mary en Steven meer op geschreeuw dan op gezang lijken vind ik niet erg. (Je Me Perds is ook fantastisch, toch?) Het past eigenlijk wel bij de bak herrie die ze produceren. En dat met zijn tweeën, hè!
94. Queensrÿche - Silent Lucidity
Over clichés gesproken: Dat van die hardrockband die met de eerste de beste ballad meteen een hit scoort is ook een bekende. Queensrÿche flikte het. Zelf leerde ik eerst wat van hun hardere werk kennen en volgde Silent Lucidity pas later, maar soit: Silent Lucidity is schitterend. Het subtiele getokkel, de bijna fluisterende zang van Geoff Tate en dan het orkestrale openbreken van het nummer: Ze kunnen een mens tot tranen roeren. Of het glazuur van je tanden laten springen, dat kan ook. De scheidslijn tussen kunst en kitsch is dun, maar voor mij valt het kwartje de goede kant op.
93. Agnes Obel - Fuel to Fire
Aanvankelijk had ik Agnes Obel niet in mijn top 100 willen opnemen, maar toen ik haar vorig jaar live zag ben ik overstag gegaan. Ze maakte diepe indruk, onder andere met dit liedje. In Fuel to Fire combineert ze de prachtige pianomelodieën waarmee ze op haar debuut zo’n indruk maakte met een boeiende compositie. Het instrumentale intermezzo na het tweede refrein met zijn sombere pianoklanken en het weemoedige geluid van de cello is voor mij ongeëvenaard.
92. I Like Trains - The Hive
iLiKETRAiNS leerde ik pas kennen toen ze al hadden besloten hun bandnaam voortaan op een normale manier te schrijven. I Like Trains dus. Bepaald niet het stelletje hipsters dat je op basis van de oude bandnaam zou verwachten. Ze maken kalme alternatieve rock met een royale handreiking naar post-rock. The Hive blinkt uit door een schitterende melodie en een heerlijke climax, waarin de muziek weliswaar aanzwelt, maar de band nergens uit de bocht vliegt en hun beheersing verliest.
91. White Lies - Farewell to the Fairground
Zo af en toe ontdek je een liedje waar je helemaal niets op aan te merken hebt. Zo’n schot in de roos was Farewell to the Fairground in 2009. Vlotte, vrij stevige rock met een donker randje. De lage stem van Harry McVeigh past perfect bij de sfeer die de band wil creëren en maakt het nummer af. Grijsgedraaid heb ik dit, maar het mag gerust nog een stuk grijzer.
2
cosmic kid (moderator)
geplaatst: 26 april 2018, 20:15 uur
Silent lucidity .
Ooit leren kennen door een bevriend stel die het als uitvaartmuziek hadden na het overlijden van hun zoontje. Elke keer als silent lucidity op arrow voorbij kwam, staakten ze het gesprek.
De vriendschap is verwaterd, de diepe indrukken en herinneringen aan dit nummer niet. Nog altijd hou ik mijn mond tijdens silent lucidity.
Ooit leren kennen door een bevriend stel die het als uitvaartmuziek hadden na het overlijden van hun zoontje. Elke keer als silent lucidity op arrow voorbij kwam, staakten ze het gesprek.
De vriendschap is verwaterd, de diepe indrukken en herinneringen aan dit nummer niet. Nog altijd hou ik mijn mond tijdens silent lucidity.
0
geplaatst: 26 april 2018, 20:25 uur
Phoeh, heftig cosmic kid. Net als het nummer. Uitgekotst door de meeste fans helaas. Niet door mij. Wat een briljante band is het toch .
1
geplaatst: 26 april 2018, 21:11 uur
Ongeacht door het nummer, krijg ik altijd de brok in mijn keel van dat soort verhalen. Sterker nog, ik ben daar vrij gevoelig voor. Desalniettemin, Silent Luicidity is een topper in zijn genre en verdient alle lof die het krijgt ❤️
1
geplaatst: 26 april 2018, 22:18 uur
Wat een geweldige nummers, Iliketrains, White Lies en Queensryche, ook deze Top 100 ga ik zeker volgen.
1
geplaatst: 27 april 2018, 20:04 uur
cosmic kid schreef:
Silent lucidity .
Ooit leren kennen door een bevriend stel die het als uitvaartmuziek hadden na het overlijden van hun zoontje. Elke keer als silent lucidity op arrow voorbij kwam, staakten ze het gesprek.
De vriendschap is verwaterd, de diepe indrukken en herinneringen aan dit nummer niet. Nog altijd hou ik mijn mond tijdens silent lucidity.
De aanleiding is natuurlijk heftig, maar je weet het mooi te beschrijven. Misschien luister ik de volgende keer ook wel met iets andere oren naar dit nummer...Silent lucidity .
Ooit leren kennen door een bevriend stel die het als uitvaartmuziek hadden na het overlijden van hun zoontje. Elke keer als silent lucidity op arrow voorbij kwam, staakten ze het gesprek.
De vriendschap is verwaterd, de diepe indrukken en herinneringen aan dit nummer niet. Nog altijd hou ik mijn mond tijdens silent lucidity.
1
geplaatst: 27 april 2018, 20:12 uur
90. Still Corners - The Trip
Een goed huwelijk zal het nooit worden tussen dreampop en mij. Daarvoor vind ik de muziek vaak wat te traag, te futloos en te saai. Op iedere regel bestaat echter een uitzondering en de uitzondering op deze regel is The Trip, een liedje dat op mij inderdaad als een echte trip werkt. Misschien zijn het de subtiele, zoete synthesizerklanken die door het hele nummer heen sijpelen en al vanaf het prille begin hun stempel drukken die voor mij het verschil maken tussen ‘onopvallend’ en ‘interessant’. De verrukkelijke gitaarlijn die na vierenhalve minuut invalt brengt het liedje in een stroomversnelling, waardoor ik ook voor het outro nog even goed bij de les ben. Als dreampop je eenmaal in zijn haar greep krijgt voert ze je mee naar dromenland. Still Corners krijgt het voor elkaar.
89. Wir sind Helden - Nur Ein Wort
Zoals zo velen heb ik Wir sind Helden ontdekt via Wenn Es Passiert dat de NOS gebruikte tijdens hun uitzendingen rondom het WK Voetbal 2006. Na dat ene liedje was mijn honger nog niet gestild en zo ontdekte ik dat deze band eigenlijk vooral uitblinkt in nóg frissere popsongs dan Wenn Es Passiert, vol vrolijkheid, luchtigheid en positiviteit. Ik heb in Koblenz ooit nog eens een fijn verzamelalbum van ze gekocht met de titel Tausend Wirre Worte, een zinnetje uit – jawel – Nur Ein Wort. Zo is het cirkeltje rond en zijn we aanbeland bij WsH’s beste en meest verslavende liedje.
88. The Wombats - Let's Dance to Joy Division
Toen ik langzaam maar zeker uitgekeken raakte op de Nederlandse Top 40 begon ik de Britse hitlijsten in de gaten te houden. Daar doken regelmatig singles op van vaak Britse indiebands als Arctic Monkeys, The Kooks, The Fratellis, The Pigeon Detectives (geen geweldige band, maar de naam maakt veel goed) en natuurlijk The Wombats. Let’s Dance to Joy Division was een van de eerste liedjes die ik zo heb ontdekt en ook meteen een van de leukste. Van de songtekst (“Let’s dance to Joy Division and celebrate the irony”) begreep ik toen nog niets, maar dat maakte niet uit. Het was rockmuziek, het was aanstekelijk, de zanger had een heerlijke Engelse tongval en meer had ik in die tijd niet nodig.
87. The Whitest Boy Alive - 1517
In een tijd dat de indiebandjes als paddenstoelen uit de grond schoten zorgde The Whitest Boy Alive voor een aangenaam verfrissend geluid. Hun muziek kenmerkt zich door subtiele synths, funky baslijntjes en kalme gitaarloopjes. Geen rockgeweld, maar verfijnde liedjes die aan aanstekelijkheid niets inboeten. Ik heb hun muziek grijsgedraaid, vooral 1517.
86. Kasabian - Bow
Serge Pizzorno schrijft alle muziek voor zijn band, maar in de uitvoering blijft zijn rol meestal beperkt tot gitaarspelen en wat backing vocals. Af en toe neemt hij ook zelf de microfoon ter hand. Over het algemeen zijn dat niet de bands beste liedjes, maar de allerbeste Kasabian-song komt toevallig wél uit zijn keel: Bow. Dit is geen uitbundig rockanthem waar Kasabian zo om bekendstaat, maar is wel een erg intens nummer. Het zijn vooral de heerlijke synthesizerklanken en de fantastische zanglijnen in het refrein die Bow zo sterk maken. En natuurlijk de manier waarop Serge het refrein vol overgave zingt. Ergens vind ik het wel jammer dat ik Serge zelf nauwelijks heb gehoord toen ze dit liedje live speelden in Tivoli, maar ach, ik zat er zelf net zo lekker in.
De Spotify-playlist is ook weer bijgewerkt:
Een goed huwelijk zal het nooit worden tussen dreampop en mij. Daarvoor vind ik de muziek vaak wat te traag, te futloos en te saai. Op iedere regel bestaat echter een uitzondering en de uitzondering op deze regel is The Trip, een liedje dat op mij inderdaad als een echte trip werkt. Misschien zijn het de subtiele, zoete synthesizerklanken die door het hele nummer heen sijpelen en al vanaf het prille begin hun stempel drukken die voor mij het verschil maken tussen ‘onopvallend’ en ‘interessant’. De verrukkelijke gitaarlijn die na vierenhalve minuut invalt brengt het liedje in een stroomversnelling, waardoor ik ook voor het outro nog even goed bij de les ben. Als dreampop je eenmaal in zijn haar greep krijgt voert ze je mee naar dromenland. Still Corners krijgt het voor elkaar.
89. Wir sind Helden - Nur Ein Wort
Zoals zo velen heb ik Wir sind Helden ontdekt via Wenn Es Passiert dat de NOS gebruikte tijdens hun uitzendingen rondom het WK Voetbal 2006. Na dat ene liedje was mijn honger nog niet gestild en zo ontdekte ik dat deze band eigenlijk vooral uitblinkt in nóg frissere popsongs dan Wenn Es Passiert, vol vrolijkheid, luchtigheid en positiviteit. Ik heb in Koblenz ooit nog eens een fijn verzamelalbum van ze gekocht met de titel Tausend Wirre Worte, een zinnetje uit – jawel – Nur Ein Wort. Zo is het cirkeltje rond en zijn we aanbeland bij WsH’s beste en meest verslavende liedje.
88. The Wombats - Let's Dance to Joy Division
Toen ik langzaam maar zeker uitgekeken raakte op de Nederlandse Top 40 begon ik de Britse hitlijsten in de gaten te houden. Daar doken regelmatig singles op van vaak Britse indiebands als Arctic Monkeys, The Kooks, The Fratellis, The Pigeon Detectives (geen geweldige band, maar de naam maakt veel goed) en natuurlijk The Wombats. Let’s Dance to Joy Division was een van de eerste liedjes die ik zo heb ontdekt en ook meteen een van de leukste. Van de songtekst (“Let’s dance to Joy Division and celebrate the irony”) begreep ik toen nog niets, maar dat maakte niet uit. Het was rockmuziek, het was aanstekelijk, de zanger had een heerlijke Engelse tongval en meer had ik in die tijd niet nodig.
87. The Whitest Boy Alive - 1517
In een tijd dat de indiebandjes als paddenstoelen uit de grond schoten zorgde The Whitest Boy Alive voor een aangenaam verfrissend geluid. Hun muziek kenmerkt zich door subtiele synths, funky baslijntjes en kalme gitaarloopjes. Geen rockgeweld, maar verfijnde liedjes die aan aanstekelijkheid niets inboeten. Ik heb hun muziek grijsgedraaid, vooral 1517.
86. Kasabian - Bow
Serge Pizzorno schrijft alle muziek voor zijn band, maar in de uitvoering blijft zijn rol meestal beperkt tot gitaarspelen en wat backing vocals. Af en toe neemt hij ook zelf de microfoon ter hand. Over het algemeen zijn dat niet de bands beste liedjes, maar de allerbeste Kasabian-song komt toevallig wél uit zijn keel: Bow. Dit is geen uitbundig rockanthem waar Kasabian zo om bekendstaat, maar is wel een erg intens nummer. Het zijn vooral de heerlijke synthesizerklanken en de fantastische zanglijnen in het refrein die Bow zo sterk maken. En natuurlijk de manier waarop Serge het refrein vol overgave zingt. Ergens vind ik het wel jammer dat ik Serge zelf nauwelijks heb gehoord toen ze dit liedje live speelden in Tivoli, maar ach, ik zat er zelf net zo lekker in.
De Spotify-playlist is ook weer bijgewerkt:
0
geplaatst: 27 april 2018, 20:21 uur
Op plaat vind ik het meestal wat saai, maar live is het echt een feestje! Twee keer op Lowlands gezien!
0
geplaatst: 27 april 2018, 20:27 uur
Wir Sind Helden
Sowieso een erg fijne update, lekker luchtig. Let's Dance to Joy Division ben ik echter wel wat beu gehoord, Kill the Director heeft wat dat betreft een wat langere adem en blijf ik vrij awesome vinden. Opvallende Kasabiankeuze ook, met 48:13 heb ik wel een behoorlijke haat-liefdeverhouding maar Bow behoort daar zeker tot de sterkhouders.
Sowieso een erg fijne update, lekker luchtig. Let's Dance to Joy Division ben ik echter wel wat beu gehoord, Kill the Director heeft wat dat betreft een wat langere adem en blijf ik vrij awesome vinden. Opvallende Kasabiankeuze ook, met 48:13 heb ik wel een behoorlijke haat-liefdeverhouding maar Bow behoort daar zeker tot de sterkhouders.
1
geplaatst: 27 april 2018, 20:55 uur
Mooie update. The Trip, 1517 en Let's Dance to Joy Division zijn hier ook favorieten.
0
geplaatst: 27 april 2018, 22:17 uur
WhyNotSmile schreef:
Op plaat vind ik het meestal wat saai, maar live is het echt een feestje! Twee keer op Lowlands gezien!
Zo'n feestje had mij ook wel tof geleken, maar heb ik helaas nooit mee mogen maken. (quote)
Op plaat vind ik het meestal wat saai, maar live is het echt een feestje! Twee keer op Lowlands gezien!
0
geplaatst: 27 april 2018, 22:19 uur
123poetertjes schreef:
Opvallende Kasabiankeuze ook, met 48:13 heb ik wel een behoorlijke haat-liefdeverhouding maar Bow behoort daar zeker tot de sterkhouders.
Eigenlijk vind ik al hun albums wisselvallig, maar de hoogtepunten die daar dan op staan zijn wel meteen érg lekker!Opvallende Kasabiankeuze ook, met 48:13 heb ik wel een behoorlijke haat-liefdeverhouding maar Bow behoort daar zeker tot de sterkhouders.
2
geplaatst: 27 april 2018, 22:54 uur
WhyNotSmile schreef:
Op plaat vind ik het meestal wat saai, maar live is het echt een feestje! Twee keer op Lowlands gezien!
(quote)
Op plaat vind ik het meestal wat saai, maar live is het echt een feestje! Twee keer op Lowlands gezien!
In Rotown gezien, en inderdaad een band voor al uw feesten en partijen
0
geplaatst: 27 april 2018, 23:59 uur
Verrassende maar toch ook mooie keuze bij Kasabian. Al had er natuurlijk een ander nummer moeten staan
0
geplaatst: 28 april 2018, 12:23 uur
VladTheImpaler schreef:
Verrassende maar toch ook mooie keuze bij Kasabian. Al had er natuurlijk een ander nummer moeten staan
Oh, welke dan? Verrassende maar toch ook mooie keuze bij Kasabian. Al had er natuurlijk een ander nummer moeten staan
1
geplaatst: 28 april 2018, 19:07 uur
Fijne update met het beste nummer van WSH en uitstekende nummers van Still Corners en The Whitest Boy Alive!
1
geplaatst: 29 april 2018, 13:59 uur
85. Crystal Castles - Baptism
Vraag mensen naar hun ideale liedje om stoom mee af te blazen en energie te ontladen en ze zullen stuk voor stuk met een stevige rock- of metalplaat aan komen zetten. Daar kan ik best inkomen, maar als ík mijn energie even kwijt wil kan ik dat ook heel goed in dit nummer. Baptism is vier minuten pure hysterie. Vier minuten lang gierende synthesizers, gemene bliepjes en longen-uit-je-lijf-zangpartijen.
84. Be Forest - Totem
Aangezien bijna niemand Be Forest zal kennen eerst een korte introductie: Be Forest is een kruisbestuiving tussen dreampop, shoegaze en postpunk van Italiaanse bodem, opgesierd met panfluiten en tribal drums. Totem is de instrumentale opener van hun album Earthbeat en het was liefde op het eerste gezicht. Alles klopt aan dit liedje, maar het is vooral de percussie die me betovert. In diverse opzichten zijn er gelijkenissen met Intro van The xx, maar ik vind dat Totem toch echt een eigen smoel heeft. Lang leve de repeatknop, want 2 minuten is natuurlijk veel te kort.
83. The Boxer Rebellion - No Harm
De albumhoes had ik even nodig als geheugensteuntje, maar nu zie ik weer voor me hoe ik No Harm en The Boxer Rebellion heb ontdekt: In de trein richting Tilburg zat ik naar The Cold Still te luisteren, op mijn nieuwe mp3-speler mét beeldschermpje waarop die mooie hoes te zien was. Die mp3-speler zou al kort daarna kuren krijgen, maar dat is een ander verhaal. The Cold Still maakte indruk en ik voelde een euforie die toen al schaars was en tegenwoordig nog veel meer: De euforie van het ontdekken van een compleet nieuwe band. Een vers aangeboorde bron aan muziek.
Al snel kreeg ik twee favorieten: Het stevige en aanstekelijke Step Out of the Car en het gevoelige, breekbare No Harm. De eerste luister ik vaker, de tweede is simpelweg mooier. De percussie, de piano, het getokkel op de gitaar, het is allemaal even rustgevend. De emotionele zang maakt het plaatje compleet. No Harm is heerlijk om bij weg te dromen, maar is stiekem ook erg fijn om mee te zingen.
82. Fates Warning - The Eleventh Hour
Een niet-fan zal snel geneigd zijn te denken dat Fates Warning een doorsnee hardrockband is, niet alleen op basis van de muziek, maar zeker ook op basis van de zangstem die niet veel anders klinkt dan die van een Axl Rose, Steven Tyler of Jon Bon Jovi. Daar doe je de band (en zanger John Arch in het bijzonder) echter flink mee tekort. Hun muziek – geen hardrock, maar progressieve metal – is namelijk vele malen geraffineerder, origineler, harder en simpelweg beter.
Net als bij een band als Queensrÿche is de scheidslijn tussen kunst en kitsch dun, maar ook Fates Warning stop ik in het hokje ‘kunst’. Het trage intro bouwt met zijn onderhuidse spanning op naar een vroeg hoogtepunt: een fenomenale uitbarsting na drie minuten. Het harde gitaarwerk, de beukende drums en de felle zang houden dit hoge niveau vast en loodsen je uiteindelijk weer terug naar rustiger vaarwater.
81. Eefje de Visser - Scheef
Nee, een engelenstem heeft ze niet, maar toch heeft de muziek van Eefje de Visser iets betoverends. Ik denk dat het de flow in haar stem is, de vloeiende manier waarop al haar zinnen naadloos in elkaar overlopen. De speelse en creatieve manier waarop ze met de Nederlandse taal omgaat geeft haar muziek nóg een mooi extraatje. In Scheef is duidelijk te horen dat haar muziek nog voller en completer klinkt dan op haar eerste albums, onder andere door de toegevoegde elektronica. Het onderscheid tussen kleinkunst en ‘echte’ muziek is hiermee definitief gemaakt. En zo is ze op haar best.
Vraag mensen naar hun ideale liedje om stoom mee af te blazen en energie te ontladen en ze zullen stuk voor stuk met een stevige rock- of metalplaat aan komen zetten. Daar kan ik best inkomen, maar als ík mijn energie even kwijt wil kan ik dat ook heel goed in dit nummer. Baptism is vier minuten pure hysterie. Vier minuten lang gierende synthesizers, gemene bliepjes en longen-uit-je-lijf-zangpartijen.
84. Be Forest - Totem
Aangezien bijna niemand Be Forest zal kennen eerst een korte introductie: Be Forest is een kruisbestuiving tussen dreampop, shoegaze en postpunk van Italiaanse bodem, opgesierd met panfluiten en tribal drums. Totem is de instrumentale opener van hun album Earthbeat en het was liefde op het eerste gezicht. Alles klopt aan dit liedje, maar het is vooral de percussie die me betovert. In diverse opzichten zijn er gelijkenissen met Intro van The xx, maar ik vind dat Totem toch echt een eigen smoel heeft. Lang leve de repeatknop, want 2 minuten is natuurlijk veel te kort.
83. The Boxer Rebellion - No Harm
De albumhoes had ik even nodig als geheugensteuntje, maar nu zie ik weer voor me hoe ik No Harm en The Boxer Rebellion heb ontdekt: In de trein richting Tilburg zat ik naar The Cold Still te luisteren, op mijn nieuwe mp3-speler mét beeldschermpje waarop die mooie hoes te zien was. Die mp3-speler zou al kort daarna kuren krijgen, maar dat is een ander verhaal. The Cold Still maakte indruk en ik voelde een euforie die toen al schaars was en tegenwoordig nog veel meer: De euforie van het ontdekken van een compleet nieuwe band. Een vers aangeboorde bron aan muziek.
Al snel kreeg ik twee favorieten: Het stevige en aanstekelijke Step Out of the Car en het gevoelige, breekbare No Harm. De eerste luister ik vaker, de tweede is simpelweg mooier. De percussie, de piano, het getokkel op de gitaar, het is allemaal even rustgevend. De emotionele zang maakt het plaatje compleet. No Harm is heerlijk om bij weg te dromen, maar is stiekem ook erg fijn om mee te zingen.
82. Fates Warning - The Eleventh Hour
Een niet-fan zal snel geneigd zijn te denken dat Fates Warning een doorsnee hardrockband is, niet alleen op basis van de muziek, maar zeker ook op basis van de zangstem die niet veel anders klinkt dan die van een Axl Rose, Steven Tyler of Jon Bon Jovi. Daar doe je de band (en zanger John Arch in het bijzonder) echter flink mee tekort. Hun muziek – geen hardrock, maar progressieve metal – is namelijk vele malen geraffineerder, origineler, harder en simpelweg beter.
Net als bij een band als Queensrÿche is de scheidslijn tussen kunst en kitsch dun, maar ook Fates Warning stop ik in het hokje ‘kunst’. Het trage intro bouwt met zijn onderhuidse spanning op naar een vroeg hoogtepunt: een fenomenale uitbarsting na drie minuten. Het harde gitaarwerk, de beukende drums en de felle zang houden dit hoge niveau vast en loodsen je uiteindelijk weer terug naar rustiger vaarwater.
81. Eefje de Visser - Scheef
Nee, een engelenstem heeft ze niet, maar toch heeft de muziek van Eefje de Visser iets betoverends. Ik denk dat het de flow in haar stem is, de vloeiende manier waarop al haar zinnen naadloos in elkaar overlopen. De speelse en creatieve manier waarop ze met de Nederlandse taal omgaat geeft haar muziek nóg een mooi extraatje. In Scheef is duidelijk te horen dat haar muziek nog voller en completer klinkt dan op haar eerste albums, onder andere door de toegevoegde elektronica. Het onderscheid tussen kleinkunst en ‘echte’ muziek is hiermee definitief gemaakt. En zo is ze op haar best.
0
geplaatst: 29 april 2018, 14:01 uur
stoepkrijt schreef:
85. Crystal Castles - Baptism
Vraag mensen naar hun ideale liedje om stoom mee af te blazen en energie te ontladen en ze zullen stuk voor stuk met een stevige rock- of metalplaat aan komen zetten. Daar kan ik best inkomen, maar als ík mijn energie even kwijt wil kan ik dat ook heel goed in dit nummer. Baptism is vier minuten pure hysterie. Vier minuten lang gierende synthesizers, gemene bliepjes en longen-uit-je-lijf-zangpartijen.
85. Crystal Castles - Baptism
Vraag mensen naar hun ideale liedje om stoom mee af te blazen en energie te ontladen en ze zullen stuk voor stuk met een stevige rock- of metalplaat aan komen zetten. Daar kan ik best inkomen, maar als ík mijn energie even kwijt wil kan ik dat ook heel goed in dit nummer. Baptism is vier minuten pure hysterie. Vier minuten lang gierende synthesizers, gemene bliepjes en longen-uit-je-lijf-zangpartijen.
1
geplaatst: 1 mei 2018, 20:00 uur
80. Banks - Gemini Feed
Jillian Rose Banks eindigde hoog in BBC’s Sound of 2014-lijst en wat mij betreft heeft ze haar belofte volledig ingelost met haar unieke eigen sound: zwoele en gevoelige zang over een elektronicatapijt waarin vleugjes soul en R&B zijn verweven. Haar tweede album is iets meer hitgevoelig en Gemini Feed is in mijn ogen de absolute prijssingle. Hierop laat ze niet alleen die typische Banks-sound horen, maar toont ze ook wat een goede songwriter ze is. Vooral ritmisch zitten haar nummers fan-tas-tisch in elkaar. Gemini Feed is een gelaagd, mysterieus en indringend kunststukje, verpakt in een popsong.
79. Courtney Barnett - Depreston
De songteksten van Courtney Barnett lopen over van humor en cynisme. De enige artiest die dat net zo in de vingers heeft als zij is Alex Turner en dat mag Courtney als groot compliment opvatten. Barnett voegt daar af en toe ook nog een vleugje maatschappijkritiek aan toe en weet geregeld confronterend uit de hoek te komen. Ja, haar songteksten zijn duidelijk haar belangrijkste wapen. Haar uptempo liedjes liggen me over het algemeen beter, maar toch kies ik het relaxte, trage Depreston als favoriet. De nonchalance in haar stem én in de tekst maken voor mij het verschil.
It’s got a lovely garden, a garage for two cars to park in
Or a lot of room for storage if you've just got one
78. Evanescence - My Immortal
Gezien mijn leeftijd had Evanescence perfect jeugdsentiment kunnen zijn, maar in die tijd was ik nog niet echt serieus met muziek bezig. Ik luisterde Top 40, keek naar Top of the Pops en ik ken de videoclip van Bring Me to Life nog van TMF. My Immortal is eigenlijk grotendeels langs me heengegaan en was lange tijd zo’n nummer dat je wel herkent, maar waarvan je je nooit realiseert waar je nu eigenlijk naar zit te luisteren. Dat besef kwam pas later, tegelijkertijd met het besef dat dit een bloedmooi liedje is.
De pracht zit hem niet zo zeer in de zoete eerste helft van het liedje. De pracht komt pas in de bridge, op het moment dat de power in deze powerballad wordt gestopt. Op het moment dat Amy Lee haar strot opentrekt. Op het moment dat de gitaren losgaan. De kracht van deze climax maakt het ingetogen slot alleen nog maar intenser en de laatste wegstervende pianoklanken nog ontroerender.
77. M83 - Midnight City
Om de top 100-plek van Midnight City te rechtvaardigen heb ik maar één woord nodig: Saxofoon. Het is de sax die dit nummer naar een hoger niveau tilt, alles wat daarvoor te horen is geweest is ineens van ondergeschikt belang. Oké, het introotje is natuurlijk ook ontzettend lekker (of is het eigenlijk een instrumentaal refrein?), ze hebben er zelfs een wasmiddelreclame mee gehaald. Nu weet ik niet of M83 daar trots op moet zijn, maar het is toevallig wel hoe ik Midnight City heb leren kennen. De coupletten vind ik maar zozo, maar gelukkig komt er nog een slotstuk, een grote finale. Saxofoon, kom er maar in!
76. Woodkid - Run Boy Run
Ook al ben ik in geen járen meer in de Efteling geweest, bij Run Boy Run (en eigenlijk bij Woodkid in het algemeen) krijg ik altijd een soort Villa Volta-gevoel. De dramatische, onheilspellende en vooral bombastische klanken brengen me altijd even terug naar het draaiende huis dat ik als kind altijd zo fascinerend heb gevonden. De muziek van Woodkid fascineert net zo. Dit is filmische muziek die geen beelden nodig heeft, maar Run Boy Run heeft toevallig wel een mooie videoclip. Vooral de laatste minuut is geweldig: Hier hoor je hoe triomf klinkt, in volle glorie.
Ondertussen staan er al 25 liedjes in mijn Spotify-playlist:
Jillian Rose Banks eindigde hoog in BBC’s Sound of 2014-lijst en wat mij betreft heeft ze haar belofte volledig ingelost met haar unieke eigen sound: zwoele en gevoelige zang over een elektronicatapijt waarin vleugjes soul en R&B zijn verweven. Haar tweede album is iets meer hitgevoelig en Gemini Feed is in mijn ogen de absolute prijssingle. Hierop laat ze niet alleen die typische Banks-sound horen, maar toont ze ook wat een goede songwriter ze is. Vooral ritmisch zitten haar nummers fan-tas-tisch in elkaar. Gemini Feed is een gelaagd, mysterieus en indringend kunststukje, verpakt in een popsong.
79. Courtney Barnett - Depreston
De songteksten van Courtney Barnett lopen over van humor en cynisme. De enige artiest die dat net zo in de vingers heeft als zij is Alex Turner en dat mag Courtney als groot compliment opvatten. Barnett voegt daar af en toe ook nog een vleugje maatschappijkritiek aan toe en weet geregeld confronterend uit de hoek te komen. Ja, haar songteksten zijn duidelijk haar belangrijkste wapen. Haar uptempo liedjes liggen me over het algemeen beter, maar toch kies ik het relaxte, trage Depreston als favoriet. De nonchalance in haar stem én in de tekst maken voor mij het verschil.
It’s got a lovely garden, a garage for two cars to park in
Or a lot of room for storage if you've just got one
78. Evanescence - My Immortal
Gezien mijn leeftijd had Evanescence perfect jeugdsentiment kunnen zijn, maar in die tijd was ik nog niet echt serieus met muziek bezig. Ik luisterde Top 40, keek naar Top of the Pops en ik ken de videoclip van Bring Me to Life nog van TMF. My Immortal is eigenlijk grotendeels langs me heengegaan en was lange tijd zo’n nummer dat je wel herkent, maar waarvan je je nooit realiseert waar je nu eigenlijk naar zit te luisteren. Dat besef kwam pas later, tegelijkertijd met het besef dat dit een bloedmooi liedje is.
De pracht zit hem niet zo zeer in de zoete eerste helft van het liedje. De pracht komt pas in de bridge, op het moment dat de power in deze powerballad wordt gestopt. Op het moment dat Amy Lee haar strot opentrekt. Op het moment dat de gitaren losgaan. De kracht van deze climax maakt het ingetogen slot alleen nog maar intenser en de laatste wegstervende pianoklanken nog ontroerender.
77. M83 - Midnight City
Om de top 100-plek van Midnight City te rechtvaardigen heb ik maar één woord nodig: Saxofoon. Het is de sax die dit nummer naar een hoger niveau tilt, alles wat daarvoor te horen is geweest is ineens van ondergeschikt belang. Oké, het introotje is natuurlijk ook ontzettend lekker (of is het eigenlijk een instrumentaal refrein?), ze hebben er zelfs een wasmiddelreclame mee gehaald. Nu weet ik niet of M83 daar trots op moet zijn, maar het is toevallig wel hoe ik Midnight City heb leren kennen. De coupletten vind ik maar zozo, maar gelukkig komt er nog een slotstuk, een grote finale. Saxofoon, kom er maar in!
76. Woodkid - Run Boy Run
Ook al ben ik in geen járen meer in de Efteling geweest, bij Run Boy Run (en eigenlijk bij Woodkid in het algemeen) krijg ik altijd een soort Villa Volta-gevoel. De dramatische, onheilspellende en vooral bombastische klanken brengen me altijd even terug naar het draaiende huis dat ik als kind altijd zo fascinerend heb gevonden. De muziek van Woodkid fascineert net zo. Dit is filmische muziek die geen beelden nodig heeft, maar Run Boy Run heeft toevallig wel een mooie videoclip. Vooral de laatste minuut is geweldig: Hier hoor je hoe triomf klinkt, in volle glorie.
Ondertussen staan er al 25 liedjes in mijn Spotify-playlist:
0
geplaatst: 1 mei 2018, 22:09 uur
Gretz schreef:
Waaauw, wat een update Alle 5 fantastisch
Fans van Banks, ze bestaan dus tóch! Waaauw, wat een update Alle 5 fantastisch
0
geplaatst: 1 mei 2018, 22:20 uur
Ik zal morgen aan Woodkid denken wanneer ik Dit Huis, Dit Vervloekte Huis betreed.
En ja, Banks is tof!
En ja, Banks is tof!
0
geplaatst: 1 mei 2018, 23:06 uur
Haar show was ook alleszins fantastisch vorig jaar op het REC festival in Rotterdam. Ze verdient imo minstens net zo’n groot publiek als Grimes
1
geplaatst: 2 mei 2018, 07:27 uur
123poetertjes schreef:
Ik zal morgen aan Woodkid denken wanneer ik Dit Huis, Dit Vervloekte Huis betreed.
Veel plezier en niet duizelig worden, hè!Ik zal morgen aan Woodkid denken wanneer ik Dit Huis, Dit Vervloekte Huis betreed.
0
geplaatst: 2 mei 2018, 13:51 uur
78. Evanescence - My Immortal
De pracht zit hem niet zo zeer in de zoete eerste helft van het liedje. De pracht komt pas in de bridge, op het moment dat de power in deze powerballad wordt gestopt.
Een beetje zoals In the Air Tonight. Wachtend op die ene hook.De pracht zit hem niet zo zeer in de zoete eerste helft van het liedje. De pracht komt pas in de bridge, op het moment dat de power in deze powerballad wordt gestopt.
Dit topic is gesloten. Alleen moderators kunnen nog berichten plaatsen.
* denotes required fields.