menu

Muziek / Toplijsten en favorieten / De top 100 van... (Shaky)

zoeken in:
avatar van Film Pegasus
Nick Drake en Elliott Smith na elkaar. Met uiteraard Drake op een iets hogere plek. Leuk deze hier tegen te komen.

avatar van stoepkrijt
Het is even stil geweest van mijn kant vanwege een concert van Isaac Gracie (gegarandeerd top 100-materiaal, maar ik leerde hem helaas pas kennen toen deze top 100 al in de steigers stond) en wat andere verplichtingen, maar hier is dan eindelijk het volgende vijftal:

40. Poliça - Dark Star

Hoeveel elektronica, stemvervormingen en andere foefjes Poliça ook mag gebruiken, dit nummer voelt warm aan. Ik kan de sound van Dark Star maar moeilijk omschrijven, maar ik denk dat ‘zwoel’ aardig in de buurt komt. Het verleidelijke, lome ritme grijpt meteen mijn aandacht. Het basloopje en de percussie stelen de show (dat mag ook wel met twee drummers) en de trompetjes aan het einde geven Dark Star nog een extra, originele twist mee.

39. Katatonia - The Racing Heart

Op The Racing Heart komt de ingetogen, dromerige kant van Katatonia goed naar voren, een kant die ze op hun laatste albums gelukkig steeds vaker durven te tonen. Dit is niet meer de doommetal uit hun begindagen of de harde progmetal die erop volgde. Dit is veel verfijnder en minstens net zo boeiend. Bovendien is The Racing Heart een erg pakkende song en daarmee een goede instapper voor niet-metalliefhebbers. Dus, beste metalhaters: Geef Katatonia eens een kans.

38. Julien Baker - Rejoice

Die uithalen, hè? Die maken Rejoice zo goed. Zonder die laatste anderhalve minuut zou het nog steeds een mooi folkliedje zijn, een liedje zoals er wel meer op haar debuutalbum staan, maar mijn top 100 was dan buiten bereik gebleven. Julien Baker heeft duidelijk talent als singer-songwriter en gezien haar leeftijd kan dat de komende jaren of decennia nog heel veel mooie muziek gaan opleveren. Ik hoop dat mijn favoriete liedje van haar nog vaak overtroffen gaat worden, maar voorlopig is en blijft dat Rejoice, mét die fantastische uithalen.

37. The Waterboys - Don’t Bang the Drum

Als ik had geweten dat The Waterboys zoveel blaasinstrumenten gebruikten in hun muziek dan zou ik deze band al veel eerder ontdekt hebben. Nu heeft het helaas tot vorig jaar geduurd. In Don’t Bang the Drum slaan de blazers maar liefst twee keer toe: In de laatste minuten worden we verleid door een meeslepende saxofoon en al direct in het intro worden we getrakteerd op een trompetsolo. Wat een originele en bovendien prachtige manier om een liedje en tevens een heel album mee te openen. Als je aan het eind van dat intro dan denkt dat het haast niet mooier kan hoor je die genadeloze drumslagen het nummer pas écht op gang trekken. Wauw!

36. The National - Think You Can Wait

In een lijstje op MusicMeter kan The National eigenlijk niet ontbreken. Niet dat ik een overdreven groot fan ben, maar na de release van High Violet voelde ik me wel zo. Toen ze niet lang daarna een liedje voor een filmsoundtrack uitbrachten was ik dan ook meteen alert. Think You Can Wait sprak me direct aan en groeide zelfs uit tot mijn favoriet van de band. Het laat horen dat de band ook ingetogen liedjes kan maken die hoopvol klinken in plaats van somber of beklemmend. De tekst is helemaal niet zo hoopvol, maar de klanken zijn dat wel en die tellen in dit geval zwaarder. Ik heb het geluk gehad dit nummer live te mogen horen, wat nog eens extra bijdraagt aan de magie van dit liedje.

avatar van Gretz
Think You Can Wait ???

Nu ben ik jaloers, want ik wacht nog altijd op de dag dat ik deze live mag horen

avatar van stoepkrijt
Toen ik ze live zag was Think You Van Wait net uit. De kans dat ze hem nu nog eens live gaan spelen lijkt me erg klein, maar ik zal voor je duimen.

avatar van 123poetertjes
Tuuuuuuurlijk mag The National wel degelijk ontbreken (goed, voor Slow Show wil ik een uitzondering maken), maar daar staat gelukkig wel Rejoice tegenover en ook Dark Star is wel duchtig fijn. Doet me vooral realiseren eens een keer echt achter Poliça aan te gaan.

avatar van Simon77
Rejoice

avatar van stoepkrijt
35. Emma Ruth Rundle - Real Big Sky

Kan een basgitaar lager, zwaarder en gruiziger klinken dan in het intro van dit nummer? Waarschijnlijk niet. Klinkt het mooi? Ja! Zeker in combinatie met het wat rauwe stemgeluid van Emma Ruth Rundle. Wat volgt is een relatief intiem en ingetogen liedje over een zwaarmoedig onderwerp (een sterfbedscène, waarin Emma de onafwendbare dood van een van haar ouders beschrijft), maar waarin ook ruimte is voor een sprankje hoop. Indrukwekkend en confronterend, maar vooral erg mooi.

34. Het Zesde Metaal - Ier Bie Oes

Voor een West-Brabander die een tijd in Zeeland heeft gewerkt is dat West-Vlaams dialect best goed te volgen. Gelukkig maar, want zonder enig benul van de teksten zou ik deze muziek nog niet half zo goed vinden. Ier Bie Oes is een klasse apart binnen het oeuvre van Het Zesde Metaal, omdat het een van de weinige nummers is waarop naast de tekst ook de muziek – die intens treurige Jason Molina-gitaarsound – zijn stempel drukt. Toch is het ook hier de songtekst die écht de dienst uitmaakt. De poëtische tekst, waarin alle jaargetijden op ingenieuze wijze zijn verweven, en de al even poëtische manier waarop Wannes Cappelle dit voordraagt zijn van grote schoonheid.

33. Placebo - The Bitter End

Het album Sleeping with Ghosts leerde ik kennen op een moment dat ik dacht alle ‘grote’ hedendaagse rockbands van deze wereld wel zo’n beetje te kennen. Niet dus. De eerste vijf nummers vond ik grandioos en boden mij alles wat ik destijds in muziek zocht: Gitaargeweld en energie, verpakt in een aanstekelijke melodie. Het intro Bulletproof Cupid is meteen een schot in de roos en met The Bitter End wordt het eerste vijfluik perfect afgesloten. The Bitter End is een korte en bondige pot rockmuziek met stevig gitaarwerk en krachtige vocalen. Energiek en aanstekelijk. Dat de op George Orwells 1984 gebaseerde tekst best interessant is hoef ik niet te ontkennen, maar dat is en blijft natuurlijk een bijzaak. Het enige dat telt is hoe ontzettend lekker dit nummer klinkt.

32. Porcupine Tree - Arriving Somewhere But Not Here

Progressieve rocksongs van meer dan tien minuten zijn geen uitzondering. Vaak bevatten die nummers echter lange, oninteressante intro’s of intermezzo’s waarin nauwelijks iets gebeurt en die het nummer zo onnodig oprekken. Arriving Somewhere But Not Here heeft dat echter niet en benut haar twaalf minuten ten volste. De eerste noot maakt meteen een onderhuidse spanning los en al snel komen er meer instrumenten en zang aan te pas. Het tempo blijft er het hele nummer lang goed inzitten en ook qua volume wordt er aardig gas gegeven. Dit is twaalf minuten lang genieten van een steengoede compositie, maar dan ook écht voor de volle twaalf minuten.

31. Muse - Plug in Baby

Muse was de eerste band die ik ooit live zag. Althans, het was de eerste band waarvoor ik een kaartje kocht. Het weinig memorabele voorprogramma van die dag reken ik even niet mee. Het was 19 juni 2010 en na op een Nijmeegs terrasje eerst de WK-wedstrijd Nederland - Japan gekeken te hebben vertrok ik naar het Goffertpark. Het was een hele belevenis en hoewel de herinnering aan dit concert vager is dan die aan welk ander concert dan ook heeft het een bijzonder plekje in mijn geheugen en Muse een bijzonder plekje in mijn hart.
Muse is een rockband pur sang die weet hoe je een concertzaal of festivalweide moet bespelen. Met muziek waarop het publiek goed uit zijn dak kan gaan, de teksten mee kan zingen en de gitaarriffs mee kan neuriën of lalala-en. Plug in Baby is zo’n nummer. Kort, krachtig en doeltreffend.

avatar van chevy93
Bewust op volgorde van rustig naar druk gezet?

avatar van Don Cappuccino
stoepkrijt schreef:
35. Emma Ruth Rundle - Real Big Sky

Kan een basgitaar lager, zwaarder en gruiziger klinken dan in het intro van dit nummer? Waarschijnlijk niet. Klinkt het mooi? Ja! Zeker in combinatie met het wat rauwe stemgeluid van Emma Ruth Rundle. Wat volgt is een relatief intiem en ingetogen liedje over een zwaarmoedig onderwerp (een sterfbedscène, waarin Emma de onafwendbare dood van een van haar ouders beschrijft), maar waarin ook ruimte is voor een sprankje hoop. Indrukwekkend en confronterend, maar vooral erg mooi.



Als ik mijn top 100 zou herzien, zou deze ook in de top 50 staan: belachelijk mooi nummer. Op Roadburn 2017 speelde ze een akoestische set en sloot af met dit nummer. Een Zweed naast mij barstte in huilen uit en zong in superslecht Engels krakend mee. Ik moet zeggen dat ik ook een flinke brok in mijn keel had toen ze dit nummer speelde.

avatar van stoepkrijt
chevy93 schreef:
Bewust op volgorde van rustig naar druk gezet?
Nee, ze staan wel bewust op volgorde van mooi naar mooist.

Maar ze staan toevallig wel aardig van rustig naar druk gerangschikt. Alleen Placebo zou misschien nog iets naar achteren moeten.

avatar van stoepkrijt
Don Cappuccino schreef:
(quote)


Als ik mijn top 100 zou herzien, zou deze ook in de top 50 staan: belachelijk mooi nummer. Op Roadburn 2017 speelde ze een akoestische set en sloot af met dit nummer. Een Zweed naast mij barstte in huilen uit en zong in superslecht Engels krakend mee. Ik moet zeggen dat ik ook een flinke brok in mijn keel had toen ze dit nummer speelde.
Jammer dat die Zweed er dwars doorheen zat, maar dat moet prachtig zijn geweest! Live kan een nummer echt een ontzettende boost krijgen, dus als ik haar ooit live had gezien had ze misschien nog wel hoger gestaan...

avatar van Don Cappuccino
stoepkrijt schreef:
Jammer dat die Zweed er dwars doorheen zat, maar dat moet prachtig zijn geweest!


Ik kon de huilende Zweed makkelijk wegfilteren, dus dat was echt een ronduit prachtig moment! Ze zou een paar weken later nog een keer een akoestische set spelen in Hoogstraten (in de provincie Antwerpen), maar dat ging niet door vanwege problemen met haar gezondheid. Jammer was dat, want ik had zo'n intiem optreden graag nog een keer willen meemaken.

avatar van stoepkrijt
30. Joanna Newsom - Peach, Plum, Pear

De scheidslijn tussen onweerstaanbaar en onuitstaanbaar is soms flinterdun. Bij Joanna Newsom bijvoorbeeld. Peach, Plum, Pear is toevallig een van de weinige liedjes zónder haar kenmerkende harp, maar wel met een harp in een klankkast, met toetsen en op pootjes: een klavecimbel. Het maakt het nummer er misschien alleen nog maar beter op, want hierdoor is het een van de vlotste en meest aanstekelijke liedjes die ze heeft geschreven. Haar kenmerkende stem is zoals altijd wél van de partij en is ten tijde van dit liedje zo’n beetje op haar schelst. Heerlijk vind ik dat! Buiten dat is Peach, Plum, Pear een ontzettend sterk popliedje. Onweerstaanbaar zelfs.

29. Rush - Mystic Rhythms

De progrock van Rush weet me niet altijd te bekoren, want ik heb het idee dat hun sound van album tot album behoorlijk wisselt. Op Power Windows, uitgebracht in 1985, hebben ze zich duidelijk laten beïnvloeden door de new wave-trend. Dán heb je mijn interesse te pakken. Ze laten ineens een frisser en moderner rockgeluid horen én ze maken gebruik van synths zoals een echte ‘80s-band dat zou hebben gedaan. Mystic Rhythms is de perfecte vertolking van hun nieuwe geluid. De donkere bastonen zorgen voor een heerlijk onheilspellende sfeer en de bijna swingende, half-elektronische gitaarriff is ronduit verslavend.

28. Screaming Lights - Glow

Helaas was Screaming Lights maar een kort leven beschoren. Ze waren al gestopt toen ik ze leerde kennen. In 2009 brachten deze Britten hun enige album uit, vol aanstekelijke rocksongs. Glow is met afstand mijn favoriet, omdat dit liedje nét even wat anders is dan de rest en omdat het gewoon het beste in het gehoor ligt van allemaal. Glow valt vooral op door de opbouw: Beginnend met een paar coupletten, overgaand op een refrein dat samensmelt met een bridge én een outro en voor deze zin goed en wel begonnen is moet ik er al een punt achter zetten. De laatste twee minuten vlíégen voorbij. En het liedje duurt er maar drieënhalf!

27. Anathema - Untouchable, Part 1

Het album Weather Systems wordt geopend met het Untouchable-tweeluik. Part 1 bouwt het nummer op, bevat stevig gitaarwerk en mondt uit in een knallende climax, Part 2 is het ingetogen vervolg. Je zou het als één nummer kunnen zien, maar voor mij voelen beide delen als twee aparte songs. Daarvoor zijn ze qua stijl te verschillend. Ingetogen liedjes zijn vaak de mooiste, maar in dit geval is de hardste van de twee beter. De dreigende gitaren, het bombast en de zang van Vincent Cavanagh die vanuit zijn tenen lijkt te komen maken de laatste minuten onbeschrijflijk intens, maar de weg naar die laatste minuten toe is eigenlijk net zo waardevol.

26. Kanye West - Runaway

Dit wordt lastig, een verhaaltje schrijven over een hiphoptrack zónder als een onnozelaar over te komen. Ik heb namelijk weinig verstand van het genre. Ik vind het op zijn tijd gewoon erg fijn om naar te luisteren, dat is alles. Hoewel ik weet dat de teksten bij de wat alternatievere/underground hiphop vaak erg belangrijk zijn speelt de tekst van Runaway totaal geen rol. Ik val voor de heerlijke flow van Kanye, voor de ontspannen beat en voor de prachtige opbouw vanaf die eerste aanslag op de piano. Ik heb de ballen verstand van hiphop, maar ik weet één ding zeker: Runaway klinkt ontzettend lekker.

avatar van Teunnis
Peach, Plum, Pear blijft onweerstaanbaar

avatar van chevy93
Anathema.

Hopelijk gooien ze het roer weer eens om en kunnen ze de kwaliteit ontstijgen van een band die meer lijkt op een parodie op zichzelf. Oké, zo erg ook weer niet, maar toch... de laatste twee worpen zijn weinig noemenswaardig.

avatar van stoepkrijt
De muziek wordt alsmaar mooier, de tekst die ik nodig heb om uit te leggen waarom wordt alsmaar langer.

25. alt-J - Intro

alt-J is een band die ik nooit live wil zien. Dat klinkt misschien vreemd uit de mond van een fan, maar ik weet bijna zeker dat ze de genialiteit die ze op plaat laten horen live niet kunnen nabootsen. Daarvoor is hun muziek te complex en te gelaagd. De bandleden barsten van de creativiteit en hebben in alt-J hun uitlaatklep gevonden. Daarin kunnen ze het allemaal kwijt. Die creativiteit zie je terug in de bandnaam, de songtitels en het artwork, maar je hoort het vooral terug in de muziek. In de diepzinnige, humoristische en soms haast onnavolgbare teksten, in de veelheid aan instrumenten, in het stemgebruik, maar vooral in de diversiteit en gelaagdheid van hun composities. Een van de liedjes waarin al die creativiteit het duidelijkst naar voren komt en het beste wordt benut fungeert tevens als wake-upcall en als klap in het gezicht: Intro.

Het begint nog zo subtiel, maar na 28 seconden gaat het ineens los. In een klap vallen er drie, vier instrumenten in en het feest is begonnen. Naarmate het liedje vordert hoor je steeds meer gebeuren: Vocalen doen hun intrede, diepe bastonen laten zich gelden. Laag over laag breidt de muziek zich steeds verder uit en je komt oren tekort. Intro laat in 2 minuut 37 horen wat voor genialiteit je op de rest van het album allemaal nog kunt verwachten. Je wordt warmgemaakt voor een schitterend album. En inderdaad: Wat volgt is bloed-, maar dan ook bloedmooi en een van de beste albums ooit gemaakt, maar toch: Het intro wordt niet meer overtroffen.

Mijn favoriete seconde van het hele liedje en tevens de seconde die mijn gevoel bij het horen deze muziek perfect verwoordt is seconde 113. Yeah!

24. Songs: Ohia - The Black Crow

Het lijkt alsof er continu iets droevigs doorklinkt in de stem van Jason Molina. Helaas voor hem klinkt het nog oprecht ook. Het maakt niet uit wat hij zingt of waarover hij zingt, ik hoor er altijd een echo in van pijn of verdriet. Zijn typerende gitaarsound, kaal en indringend, versterkt dat effect alleen maar. Gelukkig voor ons levert dat prachtige muziek op.
The Black Crow duurt maar liefst zeven minuten en bouwt tergend langzaam op, maar dat is misschien juist wel de kracht van dit lied: Hoe trager de muzieknoten elkaar opvolgen, des te indringender ze klinken. De klanken van de gitaar en zang maken The Black Crow mooi, maar de opbouw – met dat lage tempo en die intense climax – maakt The Black Crow écht indrukwekkend.

23. Massive Attack - Unfinished Sympathy

Triphop kan twee dingen met je doen: Of het laat je volledig koud, of het kruipt onder je huid. In het geval van Unfinished Sympathy geldt voor mij het laatste. De eerste noten zijn al direct onheilspellend en die onderhuidse spanning houdt het hele liedje lang aan. De strijkers zorgen voor een prachtige dosis dramatiek en de zangeres weet op precies de juiste momenten hoge noten en een hoog volume uit haar stembanden te persen. Unfinished Sympathy blijft iedere keer weer een prachtige trip.

22. Alcest - Percées de Lumière

Alcest combineert het dromerige van post-rock met het harde van blackmetal. Per album worden de accenten wat verlegd, maar de basis blijft altijd min of meer hetzelfde. Toch heb ik Alcest twee keer een totaal verschillend optreden zien geven.
De eerste keer dat ik ze zag was in 2012 in het Dordtse Bibelot als voorprogramma van Katatonia. Alcest was voor mij het hoogtepunt van de avond. Hun show was strak en meeslepend, hypnotiserend bijna. Ook Percées de Lumière – toen al mijn favoriet – kwam erg meeslepend over.
Vier jaar later zag ik ze voor de tweede keer. Deze keer als hoofdact in 013. Het album Kodama was net uit en het soort show dat daar het beste bij past was een energieke ‘rockshow’ met veel harde, maar aanstekelijke riffs en met het dromerige sfeertje wat naar de achtergrond verdreven. Ook deze show was sterk, maar toch wat minder indrukwekkend dan de vorige keer. Althans, zo dacht ik erover vóór het hoogtepunt van de avond werd ingezet: Percées de Lumière. Wat een energie spatte daarvan af! De band leek als herboren. Dít is hoe deze muziek gespeeld moet worden.
De kracht van dit nummer zit hem uiteraard in de snoeiharde, maar catchy gitaarriffs en de net zo harde screams van zanger Neige. Een vrij toegankelijk nummer en niet per se kenmerkend voor Alcest, maar o zo lekker en kwalitatief nog steeds een van hun betere nummers. De setting waarin het gespeeld wordt maakt niet uit, Percées de Lumière maakt altijd indruk.

21. Depeche Mode - Enjoy the Silence

Het liedje dat je wist dat zou komen. Hoe kan het ook anders, met een avatar als deze. Die avatar (een speciale editie en een negatief van de originele, blauw-witte hoes) heb ik niet alleen gekozen, omdat ik ‘m zo mooi vind, maar ook omdat Enjoy the Silence zo belangrijk voor me is geweest. Het heeft de deur naar de muzikale jaren ’80 voor me geopend én het heeft me fan gemaakt van synthesizers.

Het was voor de MuMeLadder van 2010 dat ik dit nummer voor het eerst bewust luisterde. Daarvoor kende het wel vaag van de radio, maar ik had nooit een idee gehad naar wie ik zat te luisteren. Depeche Mode dus, ‘oude’ muziek van voor mijn tijd. Daar luisterde ik toen überhaupt nog niet naar, omdat ik dacht dat zulke muziek per definitie minder goed klonk dan moderne muziek door een slechtere productiekwaliteit. Geen idee waar ik die onzin ooit vandaan heb gehaald, maar ik geloofde erin. In Enjoy the Silence hoorde ik echter een sound die geen enkele band waar ik in die tijd naar luisterde ooit had weten te creëren of zelfs maar iets wat erop leek. Er ging een wereld voor me open. Enjoy the Silence eindigde uiteindelijk bovenaan mijn lijstje en zou daar de komende jaren blijven staan. De vonk was overgeslagen.

De maanden erna ging ik op zoek naar meer muziek uit de jaren ’80. Ik begon bands als Depeche Mode, Talk Talk en Simple Minds te ontdekken. Langzaam maar zeker ontdekte ik de wondere wereld van new wave, post-punk en synthpop. Want het waren uiteindelijk toch vooral de synthesizers in Enjoy the Silence die me betoverd hadden. Blue Monday werd al snel óók een favoriet en ook buiten de jaren ’80 begon ik synthesizers steeds meer te waarderen. Ze gingen me plots ook meer opvallen. Verstand van het instrument heb ik absoluut niet, maar ik vind het geluid fantastisch en sta nog regelmatig versteld van de emotie die er uit zo’n kil instrument gehaald kan worden.

Nog even terug naar Enjoy the Silence. De grote hit van Depeche Mode, hun visitekaartje. Zowel voor fans als voor niet-fans. Ik ben inmiddels fan en vind dit nog steeds hun beste liedje, al voel ik dat er stiekem ook een beetje sentiment meespeelt.

avatar van jordidj1
Prachtige liedjes en leuke stukjes! Heb alt-J op 3,5 ster staan, die moet ik gauw eens een keer weer opzetten dus.

avatar van DjFrankie
DjFrankie (moderator)
jordidj1 schreef:
Prachtige liedjes en leuke stukjes! Heb alt-J op 3,5 ster staan, die moet ik gauw eens een keer weer opzetten dus.


Screaming Lights is leuker ?

avatar van stoepkrijt
jordidj1 schreef:
Prachtige liedjes en leuke stukjes!
Thanks!

Heb alt-J op 3,5 ster staan, die moet ik gauw eens een keer weer opzetten dus.
Je mag mij ook gewoon op mijn blauwe ogen vertrouwen en je beoordeling meteen naar 5 sterren opschroeven.

avatar van stoepkrijt
DjFrankie schreef:
(quote)


Screaming Lights is leuker ?
Ik dacht al dat die like van jou niet voor Joanna of Kanye was.

Screaming Lights heb ik ontdekt via de Alternatieve Top 152. Had jij 21st Century genomineerd of was dat iemand anders?

avatar van DjFrankie
DjFrankie (moderator)
Klopt, dat was ik, al heel lang geleden
Muziek >> Muziekgames >> Alternatieve Top 152

maar qua stemmen 22 mogen er bij dat album nog wel een paar bij Koen.

avatar van stoepkrijt
DjFrankie schreef:
Klopt, dat was ik, al heel lang geleden
Muziek >> Muziekgames >> Alternatieve Top 152


maar qua stemmen 22 mogen er bij dat album nog wel een paar bij Koen.
Dat vind ik ook. En die twee voorkeursstemmen voor Glow zijn er ook veel te weinig, dus daar mag ook wel wat aan gebeuren.

avatar van stoepkrijt
JoaMuse schreef:
De intro van An Awesome Wave wellicht, net als die van The XX een prachtige intro.
Puntje voor jou dus!

Toen ik een paar dagen geleden The Bitter End van Placebo plaatste moest ik nog aan Bulletproof Cupid denken, óók fantastisch en eigenlijk top 100-waardig.

avatar van stoepkrijt
20. Keane - Bedshaped

Het is Eerste Kerstdag 2008. In huize stoepkrijt ligt een plat, vierkant pakje onder de kerstboom, afkomstig van de Free Record Shop. In het pakje blijkt Hopes and Fears te zitten, het debuutalbum van Keane. Dit zou de start van mijn cd-collectie betekenen. De singles leerde ik kennen via Top of the Pops. Everybody’s Changing, Somewhere Only We Know, Bend and Break, This Is the Last Time. Het album draaide ik grijs en ik begon álle liedjes mooi te vinden. Hopes and Fears is tot op de dag van vandaag een van mijn favoriete albums aller tijden en dat zeg ik echt niet alleen uit nostalgie. Eerst was This Is the Last Time mijn favoriete liedje, later werd dat Somewhere Only We Know. Het heeft echter nog een paar jaar geduurd voor ik erachter kwam dat ik het tot twee keer toe mis heb gehad.

‘Bedshaped’ slaat op het aan bed gekluisterd zijn vanwege ziekte. Geen gezellig onderwerp, dus de muziek is dan ook stemmiger en somberder dan in een gemiddeld Keane-liedje. Het maakt Bedshaped er niet toegankelijker op en daarom heb ik de keuze om dit tot single te bombarderen nooit zo goed begrepen. Het verklaart wel waarom het bij mij best een tijdje heeft geduurd voor ik de echte pracht ervan ging inzien. Inmiddels ben ik voldoende overtuigd van de schoonheid.

Het hoogtepunt van Bedshaped is voor mij het moment waarop de synthesizer invalt. De ijle klanken zijn extra indrukwekkend na het verstilde bruggetje en brengen het nummer tot een climax. Synths mogen dan vaak als een kil instrument worden gezien, ik hoor hier emotie in en niet zo’n klein beetje ook. Zodra het liedje begint kijk ik alweer uit naar dit moment. Dit is het beste stukje muziek dat Keane gemaakt heeft en het beste nummer uit hun helaas te vroeg beëindigde carrière.

19. Esben and the Witch - The Jungle

Als een band ruim 14 minuten de tijd neemt voor een nummer weet je dat ze er iets bijzonders van kunnen maken. Dat doet Esben and the Witch hier zeker. The Jungle bestaat uit drie delen die samen een ronduit imposant en bij vlagen zeer intens geheel vormen. Deel een is een traag, kalm intro dat wordt opgeschrikt door uitbarstingen van dreunende gitaren en loodzware drums. Mokerslagen zijn het en deze band heeft er patent op. Deel twee is een instrumentaal intermezzo, haast verstild, dat langzaam op gang wordt getrokken door een eenzame trompet die je klaarstoomt voor de apotheose. Deel drie is het intense slotstuk waaraan dit nummer haar naam dankt. Zangeres Rachel Davies neemt je mee de jungle in. Zelden heb ik een artiest een verhaal horen vertellen dat me zó weet te boeien als zij. Ik waan me echt in een jungle en ik voel me net zo verdwaald als zij, raak net zo in paniek als zij, voel oerkrachten in me naar boven komen net als zij en uiteindelijk voel ik net als zij de triomf als ik een uitweg heb gevonden uit dat benauwende oerbos. 'She roared like a lioness, shaking the night, and empowered she sprinted deep into the light.' Het voelt voor mij als een bevrijding, net als voor de hoofdpersoon, met als enige verschil dat ík nu alweer verlang naar de volgende keer dat ik verdwaal in die indrukwekkend jungle.

18. Eaux - Head

Het debuutalbum van Eaux was een van de weinige albums die al bij de eerste luisterbeurt een diepe indruk op me maakte. Hoe dat kwam? Door de synthesizers die talloze laagjes van donkere, mysterieuze elektronica in elkaar weven tot een schitterend tapijt. Het is zeer kille muziek, maar de warme stem van Sian Ahern geeft het geheel toch nog een menselijk tintje.

Head is een van de prijsnummers en de meest dromerige van het stel. Head is elektronisch, gelaagd en geraffineerd, maar Head is ook sfeervol, stijlvol en subtiel. En Head is hypnotiserend. Zo’n liedje dat je met je ogen dicht moet luisteren en waarbij je écht in vervoering kunt raken. Het is niet voor niets dat er ook een binaural remix van dit nummer is gemaakt. Dat is een versie waarbij er wat geknoeid is met frequenties, waardoor je brein als het ware van slag raakt. Je kunt er euforisch van worden of juist sterk gefocust of kalm. Bij mij lijkt het niet echt effect te hebben, maar het luisteren naar de gewone versie werkt voor mij al hypnotiserend genoeg.

17. Ben Howard - All Is Now Harmed

Dit hadden maar weinigen zien aankomen: Na zijn succesvolle debuutalbum met daarop zijn grote (commerciële) doorbraakhit Keep Your Head Up kwam Ben Howard met een veel interessanter, gewaagder en ontoegankelijker tweede album op de proppen, waarmee hij alle Keep Your Head Up-fans een dikke middelvinger gaf. Geen slecht nummer hoor, dat Keep Your Head Up, maar het is wat eenvoudig, zeker voor zijn doen. Ben Howard kan veel mooiere en geraffineerdere songs schrijven. Dat liet hij op Every Kingdom al horen, maar op I Forget Where We Were schroeft hij het niveau nog verder op. All Is Now Harmed vind ik zijn beste nummer door de emotie in zijn stem, het schitterende refrein en de krachtige opbouw.

16. Deafheaven - Vertigo

Via Alcest kwam ik in aanraking met atmospheric black-metal. Of eigenlijk een milde variant daarop. Deafheaven, dát is pas het echte werk. De naam atmospheric black-metal geeft perfect aan wat voor muziek je kunt verwachten: atmospheric staat voor sfeervol, metal staat voor bruut en black staat voor intens. Vertigo heeft het alle drie in zich en ook nog eens in een perfecte balans. Dat maakt Vertigo een ideaal visitekaartje voor de band én voor het hele genre.

Het hele nummer is een aaneenschakeling van zowel sfeervolle passages als momenten waarop de screams en blastbeats je om de oren vliegen. Mijn favoriete stukjes Vertigo zijn de gitaarsolo op 4 minuut 30 (onverwacht, maar zeker niet ongepast) en de overgang op 7 minuut 10 met dat verrukkelijke drumwerk, maar door slechts twee momentjes aan te wijzen doe ik de rest van het nummer eigenlijk flink tekort. Ik zal het in één zin proberen goed te maken: Vertigo is als een soort hooggebergte, waarin zelfs het diepste dal nog van een duizelingwekkend hoog niveau is. Zou daar de titel vandaan komen?

avatar van DjFrankie
DjFrankie (moderator)
Wat een leuke update met Eaux en Esben and the Witch

avatar van stoepkrijt
DjFrankie schreef:
Wat een leuke update met Eaux en Esben and the Witch
Leuk dat je juist de twee onbekendste nummers noemt! Ik had niet veel reactie verwacht op Eaux, aangezien die pas 13 stemmen hebben op heel MuMe. Volkomen onterecht natuurlijk.

avatar van Don Cappuccino
stoepkrijt schreef:
Vertigo is als een soort hooggebergte, waarin zelfs het diepste dal nog van een duizelingwekkend hoog niveau is. Zou daar de titel vandaan komen?


Dat gevoel heb ik ook als ik dat nummer beluister. Ik heb het nummer in de Song van het Jaar 2013-competitie destijds zo beschreven:

Vertigo is alsof je in vijftien minuten op de top van een berg komt en er daarna genadeloos afvalt. Het intro van de track is afwachtend met zijn mysterieuze gitaarpartij en ingetogen drumspel. Alsof je nog een beetje twijfelt, de lucht wordt steeds ijler en alles wordt waziger wat in de golvende shoegazegitaren van Kerry McCoy te horen is. Je hart (drums) gaat steeds sneller kloppen en op 4:30 bereik je de top met een triomf van een gitaarsolo. Het is koud en kil (blastbeats, krijsen, grimmige gitaren), maar je bent even de koning van de wereld en je kijkt om je heen naar het prachtige landschap dat onder een roze gloed ligt. De boel gaat alleen steeds meer donderen en je voelt onheil na acht minuten. Er komt een sneeuwstorm aan en de gitaarlijnen snijden in je gezicht van de kou. De lawine komt op 9:40 op gang en je moet er vandoor, rennen voor je leven. Je euforie slaat om in een mineurstemming na 10:30 en je wordt wanhopig. Door een misstap hang je aan een rots, tussen leven en dood in. Proberen om jezelf omhoog te trekken maar door de klim lukt het niet meer. Het besluit: je laat jezelf gracieus vallen, de diepte in...

avatar van stoepkrijt
Grappig dat we allebei dezelfde associatie maken, terwijl het nummer helemaal niets met bergen of bergbeklimmen te maken heeft. Die titel is nog niet zo gek gekozen.

avatar van DjFrankie
DjFrankie (moderator)
Eaux - New Peaks heeft met de alt 152 meegedaan

Dinsdag de nieuwe ontknoping, dit zijn de 14 finale nummers, erg goeie editie deze keer
Muziek >> Muziekgames >> Alternatieve Top 152 #2

avatar van stoepkrijt
15. The Antlers - Epilogue

Dit nummer zou nog veel mooier kunnen zijn als ik me eens goed in het concept zou verdiepen, maar dat is er helaas nog steeds niet van gekomen. Het album Hospice gaat over de liefdesrelatie tussen een hospicewerker en een terminale patiënte. Epilogue is het slotstuk waarin de onvermijdelijke slechte afloop wordt bezongen. Nu ik dit aan het typen ben begint de betekenis van het nummer langzaamaan wat beter tot me door te dringen, maar eerlijk gezegd heb ik nooit veel behoefte gevoeld om de precieze betekenis van de tekst te kennen. Ook zonder het naadje van de kous te weten wist Epilogue me op bepaalde momenten te ontroeren. De heldere en intens droevige zangstem, de kale en meewarige gitaarklanken en wat willekeurige woorden uit de songtekst zoals ‘nightmare’, ‘hospital’, ‘cancer’ en ‘morgue’ waren al voldoende om me te raken. Dat deden ze al toen ik Epilogue leerde kennen en dat doen ze nog steeds.

14. Editors - No Sound But the Wind

In 2015 stond het Glazen Huis voor Serious Request in Heerlen. Er werd dat jaar geld ingezameld voor jongeren in oorlogsgebieden. Ik ben niet bij het huis langs geweest, daar gaat dit verhaal niet over, maar ik heb wel een liedje aangevraagd.
Ik vind het leuk om een liedje aan te vragen dat kenmerkend is geweest voor het afgelopen jaar. Een van mijn grootste ontdekkingen bijvoorbeeld of een nummer dat ik live heb gehoord. Met hun optreden in het Brusselse Palais 12 nog vers in het geheugen besloot ik een liedje van Editors te kiezen. Papillon? Nee, die draaien ze toch wel. No Harm? Niet geschikt voor de radio. Marching Orders dan? “In these desperate times, there’s still the makings of a dreamer in you.” Mooi! Ja, die wordt het.
Maar op dat moment schoot No Sound But the Wind me ineens te binnen. Nota bene een van mijn favorieten. Is dat een idee? Ik haalde me de tekst voor de geest:
We can never go home, we no longer have one
*slik*
We walk through the ash and the charred remains of our country
*snik*
I'm trying hard to hide your soul from things it's not meant to see
Inmiddels rolde er voorzichtig een traan over mijn wang. Ik wist niet wat me overkwam. Ik raak eigenlijk zelden geëmotioneerd door muziek. De laatste keer was tijdens een uitvaart, jaren geleden. Eindelijk had ik bewijs gevonden van het feit dat muziek mensen kan raken. En dat dat zelfs bij mij werkt.
No Sound But the Wind vond ik altijd al een van hun beste liedjes, maar nu de tekst goed tot me door is gedrongen ben ik het nóg mooier gaan vinden. Ook al heeft Tom Smith er misschien iets anders mee bedoeld dan ik eruit haal, voor mij heeft de tekst ineens een extra lading.

De mooiste versie van No Sound But the Wind is voor mij de liveversie tijdens Rock Werchter 2010, de versie die ze later ook als single hebben uitgebracht en de versie met de mooiste en meest betekenisvolle tekst.

13. CHVRCHES - Tether

Ik ken maar weinig muziek die zo’n euforisch gevoel oproept als het einde van Tether. Hooguit Clearest Blue, dat andere geweldige nummer van CHVRCHES. Tether begint nog vrij rustig, met ingetogen zang en trage muziek. De pit die de liedjes van CHVRCHES zo kenmerkt is ver te zoeken. Geen aanstekelijk synthesizerloopje, geen meezingbaar refrein. Tether begint atypisch en zo eindigt het ook. Halverwege breekt het nummer namelijk open en krijgen we een heel andere kant van de band te horen, een kant die we eigenlijk óók niet van ze kennen. Tether ontpopt zich als een heus anthem. De synths produceren grootse en venijnige klanken en daar doorheen worden verschillende vocale samples hoorbaar. Het geheel is te uitbundig om bij weg te dromen en te stemmig om bij uit je dak te gaan, maar ervan genieten kost geen enkele moeite. Dat dit sluitstuk van Tether al halverwege het liedje begint is geen straf.

12. Junius - Transcend the Ghost

Sommige artiesten ontdek je per toeval, bijvoorbeeld als voorprogramma bij een concert. Junius is zo’n band. Bij het concert van Katatonia dat ik in 2012 bezocht was er naast Alcest (zie #22 in deze lijst) namelijk nóg een voorprogramma dat indruk maakte: Junius. Het was een sterk optreden, maar wat me vooral is bijgebleven is het feit dat het gitaar- en baswerk zo laag en hard waren dat het bier bijna uit mijn plastic bekertje trilde. Laat dat nou net het geheime wapen zijn dat Transcend the Ghost zo goed maakt.
Dit nummer wordt gekenmerkt door de dromerige synthesizermelodie die de zanglijnen nauwlettend volgt en een sfeervol post-rockgevoel creëert. Wat het nummer nog meer typeert en voor mij naar een hoger niveau tilt is echter de genadeloze betonriff die duidelijk maakt dat we hier met een metalband van doen hebben. Transcend the Ghost is sfeervol genoeg om bij weg te dromen en hard genoeg om het een originele twist mee te geven.

11. Explosions in the Sky - First Breath After Coma

Een goede instrumental schrijven is een vak apart. De kunst zit hem vooral in het schrijven van een melodie die blijft hangen, die mensen zich voor de geest kunnen halen zónder de houvast van een stukje songtekst. Dat kan bijvoorbeeld door een herkenbare, aanstekelijke hook, maar daar leent de post-rock van Explosions in the Sky zich niet voor. Toch kan ik First Breath After Coma dromen. Deze band weet namelijk als geen ander een verhaal te vertellen zonder woorden. De titel geeft een eerste hint, de muziek vertelt de rest.

De eerste minuten van First Breath After Coma zijn als een roes. De muziek klinkt somber, rustgevend en zacht. Alsof je in een diepe slaap bent. Daarna hoor je de muziek langzaam veranderen. Hoopvolle klanken, links en rechts, steeds iets harder, steeds iets meer. Je wordt alerter en raakt langzaamaan weer bij de les. Er bloeit iets op om je heen. Het is alsof niet alleen de klanken, maar ook de beelden om je heen alsmaar helderder worden. Het is alsof het leven in je terugkomt na een lange, schijnbaar permanente slaap. De energie stroomt weer door je lijf, je voelt je euforisch en je voelt je herboren! Levenloosheid heeft plaatsgemaakt voor levenslust. Een geruststellende gedachte die je opgelaaide emoties uiteindelijk weer tot bedaren brengt en die je tot slot vredig terug tot rust laat komen.

Dit is wat First Breath After Coma voor mij vertelt. Sterker nog: Dit liedje doet meer dan alleen iets vertellen. Ik fleur er zelf ook van op. De transitie in de muziek van somber, naar hoopvol, naar krachtig en euforisch heeft altijd een fijne uitwerking op mijn gemoedstoestand. Een mooi bijeffect van een liedje dat ik eigenlijk alleen maar luister omdat ik het zo mooi vind.

Dit topic is gesloten. Alleen moderators kunnen nog berichten plaatsen.

Gast
geplaatst: vandaag om 02:46 uur

geplaatst: vandaag om 02:46 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.