menu

Muziek / Toplijsten en favorieten / De top 100 van... (Shaky)

zoeken in:
avatar van Johnny Marr
2x Giles Corey na elkaar

Lekker lijst tot nu toe, man!

avatar van hoi123
Bijna twee weken te laat, maar toffe lijst 123poetertjes! Zoals al meer is gezegd een fantastisch enthousiaste presentatie, en bovendien een goed aantal knallers erin (Day Is Done en Collider in je top-10 ). In jouw eer meteen maar even Jerry Williams opgezet.

Ook genoeg moois in de huidige lijst trouwens. Volgens mij is Outlaw na mij de enige die Merge, A Vessel, A Harbour in dit topic heeft geplaatst.

edit: grapje, s/o naar Arrie

avatar van jordidj1
Outlaw104 schreef:
Nou, morgen maar met iets opzwepends beginnen denk ik.


Taylor Swift zou ik zeggen

avatar van Outlaw104
65. Bloc Party - Luno
https://www.musicmeter.nl/images/covers/19000/19214.jpg

Over opzwepend gesproken, dit is er zo'n eentje, waarbij ik echt niet kan stilzitten of rustig een boek ga lezen. De gejaagdheid in deze muziek, en zeker in 'Luno', is enorm. Dit is een track van het prima debuut "Silent Alarm". Een niveau, wat ze op latere albums bij lange na niet konden evenaren en ervoor zorgde, dat ik ook al vrij snel weer klaar was met Bloc Party.
Net zoals ik eerder al het drumwerk op 'Reggatta de Blanc' aanhaalde, is ook op 'Luno' de drummer bezig het oerwoud eens flink uit te dunnen. Duizelingwekkend slagwerk! Iets wat ik eerder alleen bij het debuut van The Icicle Works (kent iemand ze nog) ben tegen gekomen.
Zet ik dit nummer op, terwijl ik op dat moment al hyper ben, dan kan ik weleens heel gek doen in de huiskamer en is het te hopen dat voorbijgangers, die 'per ongeluk' naar binnen kijken, niet à la minute de hulpdiensten bellen.

avatar van Outlaw104
64. This Mortal Coil - You and Your Sister
https://www.musicmeter.nl/images/covers/3000/3804.jpg

Een cover van Chris Bell (Big Star) fraai en minimalistisch uitgevoerd, met lieflijk gezang van Kim Deal en Tanya Donnely.
Dit nummer is een tijdje lang mijn lijflied geweest na het mislukken van een relatie.
Ik werd verliefd op knappe brunette H. Maar er was iets bijzonders mee aan de hand, want H. had nog een (eeneiige) tweelingzus, en zoals wel vaker met tweelingen gebeurt, voelden zij mekaar behoorlijk goed aan. Het waren twee handen op één buik.
Vreemd genoeg was deze zus iemand, waar ik in de verste verte geen klik mee had.
Op zich hoeft dat allemaal geen probleem te zijn, ware het niet, dat ik haar er 'gratis' bij kreeg. Ik had namelijk de pech, dat zij H. voortdurend claimde tijdens onze (korte) relatie.
Omdat H. steeds maar weer aan het twijfelen werd gebracht en vervolgens niet echt kon kiezen, verschenen we overal en nergens met z'n drieën. Geheel tegen mijn zin in natuurlijk, maar omdat ik in het begin dusdanig hotel de botel was, liet ik het tot een bepaalde grens toe.
De fel roze wolkjes verdwenen op den duur en de genoemde situatie gaf uiteindelijk de nekslag aan de relatie. Weer wat geleerd zou je kunnen zeggen.

avatar van luigifort
Hela hola

avatar van Outlaw104
63. Slowdive - No Longer Making Time
https://www.musicmeter.nl/images/covers/671000/671421.jpg

Niet zelden draait een comeback, met bijbehorend nieuw materiaal, uit op een teleurstelling. Hoe anders was dat het geval na ruim 20 jaar met Slowdive. De kenmerkende galmende gitaren met dromerige en zweverige zang is nog steeds onmiskenbaar Slowdive, hoewel wat lichter en transparanter, maar bovenal prachtig en de meeste songs kunnen prima op zichzelf staan. De vooruitgesnelde singles bewezen dat al, maar na een paar draaibeurten van het album uit 2017 kwam het welbekende konijn voor mij ineens uit de hoge hoed: 'No Longer Making Time'. De power die loskomt bij het refrein is zo nietsontziend, alsof The xx op volle snelheid in een Ferrari door mijn straat aan het racen is.

avatar van Outlaw104
62. The Blue Nile - Tinseltown in the Rain
https://www.musicmeter.nl/images/covers/3000/3757.jpg

Dit nummer heb ik destijds alleen op 12-inch aangeschaft, omdat de rest van de songs op "A Walk Across the Rooftops" mij (nog) niet kon bekoren als 19-jarige. 'Tinseltown in the Rain' blijft gevoelsmatig een typisch top 2000 nummer, maar wel één die een bepaalde allure en grandeur uitstraalt in al zijn neerslachtigheid. Bovendien verveelt deze klassieker van de band uit Glasgow nooit. Een echt grote hit werd het overigens niet in Nederland, het stond maar 4 weekjes in de top 40 en dan ook nog in de lagere regionen.
Check ook eens deze in al zijn eenvoud gemaakte mooie mini reportage over de song, waarin een bijna emotionele Paul Buchanan in Glasgow vol nostalgische gevoelens terugdenkt aan die tijd: Tinseltown in the Rain | Het verhaal achter het nummer

avatar van aERodynamIC
Prachtige update weer.

avatar van Outlaw104
61. Kashmir - Gorgeous
https://www.musicmeter.nl/images/covers/7000/7019.jpg

I feel so lucky I have seen you, and rapture spread among the crowd
I wish for once I could have met you, before they wrapped you in a shroud


Nummer opgedragen aan wijlen Jeff Buckley. Afkomstig van album "The Good Life", in mijn ogen het beste album van deze Denen. Prachtige hoes ook overigens.
De band werd opgericht als Nirvana, maar switchten rap van naam, toen hun collega's uit Seattle doorbraken.
Ooit live gezien in de befaamde rode Charlie tent op Lowlands en volgens mij een paar jaar later nog een keer op het bevrijdingsfestival in Leeuwarden. De Charlie tent, een plek waar de relatief wat kleinere en beginnende bands stonden. Zelfs Coldplay (met het debuut "Parachutes" net op zak) speelde daar niet eens voor een nokkie volle tent. Geen klapvee of gillende bakvissen, heerlijk!
'Gorgeous' doet mij nu jaren later nog steeds ontroeren, alhoewel ik dat veel te lange middenstuk nog steeds niet goed kan definiëren. Het lijkt het moment te zijn, dat het lichaam wordt opgevist.
En tot slot het nummer laten eindigen met een sample van Jeff Buckley's zucht van het begin van 'Hallelujah'.
Zou mama Mary hiervan wel op de hoogte zijn?

avatar van Outlaw104
Morgen wegens werkzaamheden offline, donderdagavond de volgende update.




Outlaw100 on Spotify - open.spotify.com

avatar van Johnny Marr
Weergaloos rijtje zeg, alleen Kashmir ken ik (nog) niet, maar die andere 4 vier nummers jezusmina Vloer me maar af ofzo, raap me maar op ofzo.

avatar van Outlaw104
60. Gazpacho - Valerie's Friend
https://www.musicmeter.nl/images/covers/67000/67204.jpg

Now she's going to sleep once again
Near the drawer where she keeps her best friend


Van de Deense alternatieve rock naar de Noorse progressieve alt-rock.
Gazpacho (genoemd naar de Spaanse koude soep volgens eigen zeggen) luister ik voornamelijk via de albums "Tick Tock" en "Night". Echter heb ik van die laatste niet voor één van de meest geliefde albumtracks in de ogen van de Gazpacho liefhebbers gekozen, maar voor de minst progressieve van het stel (het zijn er overigens maar 5).
''Valerie's Friend' begint met akoestische gitaar en de warme stem van zanger Jan Henrik Ohme. Tussen het 1e en 2e couplet hoor je een verrassende toevoeging van een mandoline .
Bij het refrein, als je daar al van mag spreken, gaan vervolgens de remmen los en horen we Gazpacho op één van haar hardste en energiekste momenten, terwijl de prachtige weelderige stem van Ohme daar nog met gemak bovenuit torent. Goosebumps hoor.
De orkestrale synth outro met enige ambient invloeden, waarin ergens subtiel nog een viool doorheen sijpelt, wijkt nogal af van de rest van het nummer en is wellicht ook meer een intermezzo op weg naar het machtige slotstuk 'Massive Illusion'.
Je kunt je misschien alleen nog afvragen wie of wat Valerie's friend is. Want wat ligt er in de la (van haar nachtkastje)?

avatar van Outlaw104
59. Pavement - Range Life
https://www.musicmeter.nl/images/covers/0/520.jpg

Melodieus laid-back nummer, wat soms dagenlang in je hoofd blijft zitten en die het vooral goed doet op een mooie lentedag. Hier kan je toch alleen maar blij van worden?
Stephen Malkmus is zo’n zanger, waarvan ik altijd het idee heb, dat hij aan een karaoke meedoet van de plaatselijke kroeg. Nochtans heeft dat juist z’n charme en het past wonderwel goed bij deze muziek en vooral bij dit naar countryrock neigende ‘Range Life’.
Ook de sneer ("I don’t understand what they mean; and I could really give a fuck") naar de Smashing Pumpkins past wel in het straatje, waarop deze band zich doorgaans presenteerde. Alleen al die gele (regen)jassen waren hilarisch.
De clip van ‘Range Life’ bevat (eigen gefilmde?) fragmenten van Lowlands 1994, een paar jaar voordat ik het festival zelf ‘ontdekte’

avatar van Outlaw104
58. The Slow Show - Dresden
https://www.musicmeter.nl/images/covers/469000/469013.jpg

'Dresden' opent majestueus met een kerkkoor, piano en vervolgens de donkerbruine stem van meneer Goodwin. Als verderop in dit nummer de drums en de blazerssectie hun intrede doen, is het bijna onvermijdelijk om, ook al vanwege de bandnaam, geen associatie te leggen met The National. Maar een doorslag is het allerminst, dit in tegenstelling tot bijvoorbeeld copycat bands als Hail the Ghost en Bored Man Overboard.
Deze song, maar ook de rest van het materiaal van The Slow Show is sterk genoeg uitgewerkt om op eigen benen te staan, en de semi praatzang van Rob Goodwin wijkt toch duidelijk af van de expressieve uithalen die Matt Berninger doorgaans met zijn band placht te doen.
Doch juist op dat laatste zit je bij TSS heel af en toe wel eens te wachten, het ontaardt nooit in een heftige ontlading en daardoor ligt het gevaar saaiheid om de hoek bij het luisteren van een heel album. Of zoals Oor het eens treffend omschreef: "Eerste nacht bij je vriendinnetje, maar het broekje blijft aan".
Maar misschien is dit ook wel de kracht van TSS, er wordt namelijk geen noot teveel gespeeld.
Bovendien is 'Dresden' een wereldtrack, die mij al na de allereerste beluistering stevig bij mijn nekvel greep.

avatar van Outlaw104
57. The Black Heart Procession - A Light So Dim
https://www.musicmeter.nl/images/covers/12000/12462.jpg

Dit nummer ooit eens leren kennen via een toplijst van user Lukas.
Duister en onheilspellende folkrock met piano en bezwerende zang.
Enige raakvlakken met 16 Horsepower hoor ik ook wel, maar het tempo, wat hier gehanteerd wordt, is alsof je de pitch knop van je speler tot een minimum hebt teruggeschroefd. Het schuurt en het kraakt de eerste twee minuten, voordat het eigenlijke nummer begint. Ondanks dat het lijkt, alsof er muzikaal niet zo veel spannends gebeurt, wordt ik hier evenwel nooit moe van. Al is het beter dit met een gepaste dosering te consumeren, voor je het weet raak je zelfs in een ander jaargetijde middenin een herfstdepressie.

avatar van Outlaw104
56. The Church - Myrrh
https://www.musicmeter.nl/images/covers/25000/25319.jpg

Eigenlijk alleen bekend bij het 'grote publiek' vanwege die ene Melkweg hit, maar Steve Kilbey en co. hebben sinds de oprichting in 1980 zoveel mooie pareltjes voortgebracht, waardoor het eigenlijk onvoorstelbaar is, dat ze nooit echt zijn doorgebroken.
In hun omvangrijke discografie kozen ze soms voor donkere en duistere albums, om dan een andere keer weer de sfeervolle en psychedelische kant te belichten.
Op "Heyday", maakten deze in Nederland ondergewaardeerde Aussies voor hun doen een lekker luchtig popalbum met dromerige gitaarmuziek, waar 'Myrrh' een prachtige representant van is.
Tekstueel verre van luchtig overigens. Het nummer lijkt m.i. te handelen over hoe dikwijls het christendom werkt in gebrekkige menselijke handen, en dat onze Heer zelf daar weinig aan lijkt te doen.

Vorig jaar zou ik dan eindelijk eens een keer de band live bewonderen in Den Haag, ware het niet dat enkele maanden voor het optreden de drummer een voet verwonding opliep.
Gelukkig krijg ik in juni van dit jaar een nieuwe kans, dus allemaal (h)op naar 'Het Paard'.


avatar van johan de witt
Ja heerlijk album, Heyday
En Myrrh een vd prijsnummers.

avatar van Outlaw104
55. Frightened Rabbit - Floating in the Forth
https://www.musicmeter.nl/images/covers/113000/113002.jpg

I think I'll save suicide for another day

Verdrinken in the Forth, zoals op een onderscheidende manier beschreven en bezongen in 'Floating in the Forth' van het album "The Midnight Organ Fight".
Gezien bovenstaande krijgt de dood in mei 2018 van zanger Scott Hutchison wel een hele macabere lading. Tien jaar later na het verschijnen van deze song vindt men hem daadwerkelijk in die rivier.
Dacht al die tijd dat het een soort therapie was om z'n gedachten naar buiten te brengen, zoals hij wel vaker deed in meerdere nummers, maar niet een daadwerkelijk plan.
Een andere dag werd deze dag...

Prachtig oeuvre hebben deze Schotten overigens nagelaten, ik had ook net zo goed voor 'The Modern Leper', 'Death Dream' of 'Not Miserable' kunnen kiezen. Vooral de krachtige zangstem van Hutchison en zijn gebruikte hoeveelheid dramatiek in de teksten tillen de songs naar een nog hoger level.

avatar van likeahurricane
Dit had zo maar mijn top 100 kunnen zijn, allemaal mooie songs. En helaas heeft Scott de daad bij het woord gevoegd.

avatar van Outlaw104
54. The Feelies - Sooner Or Later
https://www.musicmeter.nl/images/covers/19000/19691.jpg

Altijd al een zwak gehad voor dit van energie bruisende bandje. Vooral als ze in sneltreinvaart met heerlijke slaggitaar en opzwepende drums, voor het gehoor, simpele popliedjes spelen. Die doen het voor mij net wat beter dan de soms stekelige gitaarsongs op eerdere platen. "Time for a Witness" is dan misschien wel het minst gewaardeerd van de eerste vier albums, in 'Sooner Or Later' persen The Feelies er in tweeënhalve minuut een volwaardig nummer uit inclusief gitaarsolootje, waar menig bandje langer de tijd voor neemt.
Trouwens het meedeinen met het ritme en het tempo van dit nummer, vergt zo langzamerhand wel de nodige moeite merk ik nu. Misschien eens wat vaker bewegen?

Edit: helaas niet via Spotify beschikbaar

avatar van Outlaw104
53. Red House Painters - Katy Song
https://www.musicmeter.nl/images/covers/2000/2991.jpg

Van het krankzinnige ritme van The Feelies naar het trage tempo van Red House Painters is een behoorlijke stap natuurlijk. Hier en daar zag ik ook de term 'sadcore' voorbij komen.
En dat is in het geval van 'Katy Song' een juiste benaming. Want wat een mistroostigheid van een verlaten iemand hangt er over dit nummer. In combinatie met de tekst, de mooie bijna neuzelende zangstem van Mark Kozelek en de heldere gitaarklanken, zorgt het ervoor, dat deze ingetogen epische song je rechtstreeks in je hart raakt.
De gehoorde opmerking, dat het laatste gedeelte misschien te lang duurt, geldt niet voor mij. Hier hoeft werkelijk geen seconde van af getrimd te worden.
Zoals wellicht is opgevallen mag ik graag naar dit soort droevige muziek luisteren. En we zijn er nog niet, er komt zeker nog wat hartzeer voorbij de komende tijd.

avatar van Outlaw104
52. The Sound - Missiles (Live)
https://www.musicmeter.nl/images/covers/25000/25588.jpg

Heb ooit post-punk/new wave band The Sound nog eens live mogen aanschouwen. Dat was in 1984 op het Sneekwave festival. Eigenlijk was dat niet eens zo'n geweldig optreden. Er waren nogal wat technische problemen en Adrian Borland raakte dientengevolge behoorlijk opgefokt, zodat er van zijn doorgaans subtiele gitaarspel geen sprake meer was.
Hoe anders is dat op het geweldige "In the Hothouse", ongetwijfeld één van de beste live albums in mijn verzameling. De energie en intensiteit, die van alle nummers afstralen, is ongeëvenaard. Persoonlijk hoogtepunt, het live nog dreigender en met enorm veel passie gespeelde 'Missiles', overtreft met het grootste gemak de studio versie van "Jeopardy".
Eigenlijk absurd dat deze band destijds (zeker in eigen land) niet dezelfde status bereikte, zoals veel andere wel succesvolle genregenoten. Niet in het minst tot Adrian Borland's eigen frustratie.

avatar van luigifort
Zal ik mijn top 100 maar overslaan?
Geweldig live album ja, veel live versies beter dan de studioversies...

avatar van Outlaw104
51. The Decemberists - The Island: Come & See / the Landlord's Daughter / You'll Not Feel the Drowning
https://www.musicmeter.nl/images/covers/53000/53977.jpg

Zoals de titel al aangeeft, een drieluik. En wat voor een!
Dit is één van de absolute hoogtepunten in het omvangrijke oeuvre van The Decemberists, waar folk/rock samensmelt met prog. Een ruim 12 minuten durende tekstuele aaneenschakeling over moord en verkrachting in een verboden landschap. Van dampende rock in Come & See naar het prachtig Jethro Tull-achtige middenstuk the Landlord's Daughter (dat orgel hé!) en tot slot kalme maar grimmige folk in You'll Not Feel the Drowning. En daar overheen de afstandelijke en verleidelijke stem van het kwaad, vertolkt door zanger Colin Meloy, bij wiens verschijning ik onwillekeurig altijd aan darter James Wade moet denken en vice versa (maar dat geheel terzijde).
Gelukkig ook het concert van februari 2015 in Paradiso meegemaakt, waar onder andere dit stuk werd gespeeld, en dat optreden heeft een onuitwisbare indruk achtergelaten.


avatar van Outlaw104
luigifort schreef:
Zal ik mijn top 100 maar overslaan?
Geweldig live album ja, veel live versies beter dan de studioversies...

Nee, ben erg benieuwd naar jouw lijst.


avatar van Outlaw104
Aangezien ik vanmiddag, ijs en weder dienende, de 'wei' in moet, volgt er zo meteen al een update.

Dit topic is gesloten. Alleen moderators kunnen nog berichten plaatsen.

Gast
geplaatst: vandaag om 06:12 uur

geplaatst: vandaag om 06:12 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.