menu

De Site / Gebruikers / Essentiële Albums Voor je Eigen Muzikale Reis

zoeken in:
avatar van ArthurDZ
Daar kon je wel vanfruit gaan inderdaad.

avatar van Kronos
Andy banaan van Warhol zat ik ook te denken.

avatar van aerobag
geinig om dit allemaal te lezen ArthurDZ, ik herken veel van mijn eigen muzikale reis in wat jij beschrijft. Ook voor mij is Velvet Underground & Nico een gateway album geweest naar de alternatieve wereld der muzikaliteit. En ik kan dat album ook zo maar eens ontdekt hebben via MusicMeter. Ik was namelijk rond 2008/2009 verzot op allerlei album toplijsten, en het was toen mijn belangrijkste bron voor het ontdekken van nieuwe oude muziek.

Ik wil na Vigil en Koen ook wel een poging wagen aan een 10-delige muziekreis

avatar van Mjuman
Grappig allemaal users die dezelfde leraar Nederlands hadden als Hugo - manke metafoor - de Jonghe: doe mij maar naan ipv bah-naan, ook al komt die op een bedje van fluweel.

Ben eerlijk gezegd wel benieuwd hoe de reis verder verloopt en welke stations we nog meer aandoen - station Pool?

avatar van ArthurDZ
Deel 6: ik word eindelijk (een beetje) hip

Laten we, nu we net over de helft zijn wat betreft mijn muzikale reis, nog eens al mijn essentiële albums sinds Samson & Gert op een rijtje zetten: Queen, Prince, Bob Dylan, The Velvet Underground. Valt er jullie iets op (buiten dat ik al van jongs af een uitstekende smaak heb)? De olifant in de kamer is hier natuurlijk: het zijn allemaal oude albums.

OK, ik was lange tijd best wel een boomer op muziekvlak. Tot mijn 16de luisterde ik alleen maar naar spul uit de jaren ’60, ’70 en ’80. De jaren ’90 zag ik als een overgangsperiode waarin sommige dingen nog konden, en anderen al niet meer. Muziek uitgebracht sinds het jaar 2000 hoefde ik niet te horen. Ik wist zeker dat dat allemaal, zonder uitzondering, slechte muziek was.

Dat was een idee-fixe dat in mijn hoofd was geslopen in de tijd dat ik nog niet besefte dat je op de radio waarschijnlijk slechts zo'n 0.5% van alle muziek die op dat moment gemaakt wordt, te horen krijgt. Het kon in 2008 dus gebeuren dat ik op de radio iets als Love In This Club van de vreselijke Usher te horen kreeg, en dan dacht “in de jaren ’80 stonden tenminste nog Def Leppard en Genesis in de hitlijsten. Dat was tenminste muziek”.

Ik had op mijn 16de dus op een of andere manier precies dezelfde gedachten als een Amerikaanse man van middelbare leeftijd wiens muzieksmaak twintig jaar voordien al permanent was ingevroren. Iedereen die ooit de YouTube-comments onder Van Halen-videoclipjes gelezen heeft, kent ze wel, net als de jonge gastjes die trots melden dat ze 14 zijn maar in tegenstelling tot hun leeftijdsgenootjes wél goede muziek van slechte kunnen onderscheiden, schaamteloos vissend naar digitale schouderklopjes van de oude garde die in koor "I wish I could go back to the eighties because then everything was great and now everything is shit" typen. Ik was lange tijd één van die gastjes.

Dat veranderde hier, op musicmeter. Ik leerde niet alleen onbekende oude muziek kennen, steeds vaker stuitte ik op hedendaagse artiesten en bands die hier de hemel in werden geprezen, maar waar ik verder nooit iemand over hoorde. Niet dat ik meteen nieuwsgierig was hoor, ik trok mijn wenkbrauwen in een frons en bleef braaf in mijn straatje.

Er was echter één hedendaagse band die hier zoveel lof kreeg, en met zoveel oude bands en artiesten werd vergeleken, dat het zelfs mij begon op te vallen. Nee, het was niet The National (want Gretz was hier nog niet zo actief) maar Arcade Fire.

Funeral was de eerste moderne plaat die ik, vol scepsis trouwens, eens een eerlijke kans wilde gunnen. Het werd eigenlijk vanaf luisterbeurt 1 een absolute favoriet: Tunnels kwam aan als een mokerslag en vanaf dan kon het niet meer stuk. Gevolg: ik was weer een misvatting armer. En een muziekbron rijker! Bands als Interpol, The Vaccines, Arctic Monkeys en ja, ook The National volgden al snel.

Naar mijn gevoel was ik er overigens zelfs best snel bij met Arcade Fire. Niet op het internet natuurlijk, maar dit hele verhaal vond plaats in 2009-2010, een paar maanden voor The Suburbs uitkwam. Pas met het verschijnen van die plaat ontdekten veel van mijn leeftijdsgenoten ze, dus ik was vaak de eerste om ze ook Funeral en Neon Bible aan te raden. De wereld op zijn kop!

https://www.musicmeter.nl/images/cover/15000/15508.jpg

avatar van herman
Grappig dat je jezelf omschrijft als een boomer. Toen je meedeed aan het 60s singles topic, een jaar of 10 terug, dacht ik altijd dat je veel ouder was (aangezien de andere deelnemers daar allemaal minimaal 45+ waren).

avatar van Koenr
Haha. Leuk stukje, Arthur! Onze reizen zijn toch wel heel anders gelopen. Ik keek lange tijd juist behoorlijk neer op oude muziek, en op mijn leeftijdsgenoten die daar (te veel - in mijn ogen) naar luisterden. Los van de banaan en Pink Floyd vond ik veel oude rock behoorlijk duf klinken in vergelijking met alles wat er in 2005 gebeurde (mijn eerste MuMe-jaar). Echt iets voor al die boomers op de site idd.

Ik dacht ook altijd dat je ouder was dan ik.

avatar van aerobag
Arthur 'geboren in de verkeerde generatie' DZ

avatar van ArthurDZ
Haha, in het begin dat ik op musicmeter zat, deed ik me graag ouder voor dan ik werkelijk was (geboren in de verkeerde generatie dus dat op het internet maar proberen rechtzetten, jullie weten zelluf). Achteraf gezien niet helemaal overtuigend, dacht ik, maar nu blijk ik toch op zijn minst herman en Koenr succesvol in de luren te hebben gelegd

Maar goed, on with the show!

Deel 7: vanaf hier ging het volgens sommigen steil bergafwaarts met mij(n muzieksmaak)

Vanaf het moment dat ik ontdekte dat nieuwe muziek even mooi kan zijn als de oude klassiekers, hield mijn oude manier van muziek ontdekken finaal op te bestaan, en werd musicmeter dé ontdekkingsplek. Ik schroefde mijn betrokkenheid bij de forumgames niet alleen fors op, ik werd ook serieuzer (in mijn beginjaren hier stemde ik vaak gewoon blind op mijn faves). Zo kwam ik ook steeds vaker in aanraking met een genre dat tot die tijd public enemey number one was in mijn muziekbeleving: hiphop.

Hiphop heb ik lang niet echt serieus kunnen nemen. Deels ook weeral omdat ik via radio en tv niet bepaald met het betere werk in aanraking kwam (ze konden Atmosphere draaien, maar ze kozen voor Soulja Boy) maar vooral ook omdat ik toen geen milligrammetje moeite deed om me ervoor open te stellen. Een echte classic rocker die met Queen dweepte en Bruce Springsteen-tekstjes op al zijn kaften zette, werd gewoon veronderstelt neer te kijken op hiphop. Dus deed ik dat maar, mijn hele middelbareschoolperiode lang.

Het begin van mijn post-boomer periode (of nee, die benaming klopt eigenlijk niet, want ik hou nog altijd ontzettend van al die oude classics ) viel grofweg samen met het begin van mijn carrière in het hoger onderwijs. Ik ging journalistiek studeren aan de Arteveldehogeschool in Gent, waar ik voor het eerst ook vreemde snuiter Johnny Marr tegen het lijf liep. Ook al zo'n hiphopfan.

En enter the musicmeter dus, maar mijn ogen zijn nog niet meteen opengegaan. Door de traditionele underdogrol van hiphop bij eerdergenoemde forumgames werd ik wel snel sympathischer tegenover het genre, maar de echte klik kwam er maar niet. Totdat ik de mannen van de Wu-Tang eens een kans gaf. Bij de eerste tonen van Bring Da Ruckus was ik nog een sceptische soort-van sympathisant, maar eenmaal het album erop zat, was ik er echt goed mee weg. Overhaalt tot en met.

Hiphop, zo heb ik dankzij deze site geleerd, gaat niet zozeer over stoere praat verkopen over een monotone beat. Of daar gaat het niet énkel over, beter gezegd. Want er is ook nog iets anders, iets Hogers. Ongekende creativiteit in producties bijvoorbeeld, en rauwe emoties in de raps en deliverys. Veel geldingsdrang, humor en zelfrelativering. Een heel frisse, andere invalshoek op wat muziek kan zijn, eigenlijk. Het waren de almachtige godheden van de Wu die me als eersten het licht hebben doen zien, en sindsdien is het hek helemaal van de dam. Bitch.

https://www.musicmeter.nl/images/cover/0/51.jpg

johannesA
Waar blijft Bruce?

avatar van Johnny Marr
OK Boomer.

avatar van Mjuman
ArthurDZ schreef:
Haha, in het begin dat ik op musicmeter zat, deed ik me graag ouder voor dan ik werkelijk was (geboren in de verkeerde generatie dus dat op het internet maar proberen rechtzetten, jullie weten zelluf). Achteraf gezien niet helemaal overtuigend, dacht ik, maar nu blijk ik toch op zijn minst herman en Koenr succesvol in de luren te hebben gelegd


"Geboren in de verkeerde generatie" - hoe zullen we je dan noemen - trans-Y of trans-millenial; zie ook Generatie Y in beeld: de kenmerken van de Millennials - generationjourney.nl
Nooit ook maar een moment eraan getwijfeld dat je generatiegenoot was van Geert. Blijkbaar was je muzikale verankering zo vast, dat ik nimmer - wat ik bij ander users wel deed (die ernstig waren verankerd in Neil Young bijv - pogingen heb ondernomen jou te overtuigen om je te focussen op de muziek die wordt beluisterd door cohort van huidige (zeg) 18 - 28 jarigen, muziek die het tijdsgevoel weerspiegelt. Bands live beleven terwijl ze groot worden en terwijl jij je eigen ontwikkeling als mens doormaakt.
Zeg maar bands als The National, Franz Ferdinand, Arctic Monkeys - ook omdat die qua leeftijd dichter bij die generatie staan dan bijv The Mozzer of Dave Gahan.

Ondanks dat ik The National bijv een tamme band vind - i.t.t. Aracade Fire - snap ik dat Geert er zo mee weg loopt, band van de tijd - 80s waren meer een tijd van anders denken, politiek gezien standpunt kiezen.

Travel on man, we zien wel waar je uitkomt;)
; ik ben overtuigd van de relevantie van je te hechten aan muziek d

avatar van herman
ArthurDZ schreef:
Achteraf gezien niet helemaal overtuigend, dacht ik, maar nu blijk ik toch op zijn minst herman en Koenr succesvol in de luren te hebben gelegd
Dat was snel voorbij toen je eenmaal een groot Pokemon-fan bleek.

avatar van ArthurDZ
johannesA schreef:
Waar blijft Bruce?


Zie mijn derde stukje, daar had ook Born In The USA kunnen staan in plaats van Purple Rain. Maar die laatste voelde dus net iets correcter aan. Bruce was dan wel geen 'gateway drug', maar verslaafd ben ik niettemin

@Mjuman transmillenial haha, da's een leuke. Nu overigens geen last meer van dat soort 'het gras is groener aan de overkant'-gevoelens richting muziekera's.

herman schreef:
(quote)
Dat was snel voorbij toen je eenmaal een groot Pokemon-fan bleek.


Koenr hij is je op het spoor

avatar van Sandokan-veld
Bergafwaarts? Dit is de beste plaat tot dusver!

Bijzonder herkenbaar stuk trouwens, ik had over hiphop precies hetzelfde kunnen schrijven alleen was Outkast mijn gateway-band.

avatar van Gretz
Koenr schreef:
Ik keek lange tijd juist behoorlijk neer op oude muziek, en op mijn leeftijdsgenoten die daar (te veel - in mijn ogen) naar luisterden. Los van de banaan en Pink Floyd vond ik veel oude rock behoorlijk duf klinken in vergelijking met alles wat er in 2005 gebeurde (mijn eerste MuMe-jaar). Echt iets voor al die boomers op de site idd.

Ik onderschrijf dit ten volle, als ik terug denk aan de eerste jaren waar ik rondhing op MuMe (2006-2007). Het voelde vooral raar om commentaren te lezen van medetieners die afgaven op nieuwe muziek en tegelijkertijd compleet wegliepen met prehistorische bandjes.

Mijn muzikale reis is dan ook eerder precies omgekeerd gelopen als die van Arthur. Eerste trigger waren de radiohitjes. Daarna ben ik. verder gaan zoeken naar onbekende recente pop/rock die niet in de hitlijsten kwam. En pas toen ik de MuMeLadder ontdekte (2012) ben ik me beetje bij beetje gaan interesseren voor muziek die voor mijn geboorte gemaakt werd

avatar van vigil
Gretz schreef:
En pas toen ik de MuMeLadder ontdekte (2012) ben ik me beetje bij beetje gaan interesseren voor muziek die voor mijn geboorte gemaakt werd

Interesseren is één, nu het waarderen nog

avatar van Koenr
MuMe & De sympathie voor hip-hop. Dit stukje reis is wel herkenbaar. Al koos ik uiteraard voor recentere hip-hop en niet de boomer-proof klassieker.

Vooral dit:
ArthurDZ schreef:
humor en zelfrelativering. Een heel frisse, andere invalshoek op wat muziek kan zijn, eigenlijk.
Dat was ook voor mij een relevatie in 2005/2006.

avatar van ArthurDZ
Deel 8: 'elektronische muziek is stom' en andere onwaarheden

Een tweede genre dat ik initieel niet helemaal serieus nam in mijn alwetende pop/rock-wijsheid, was elektronische muziek. Beetje hetzelfde verhaal als bij hiphop: ook hier had ik moeite om door mijn eigen vooroordelen heen te luisteren, en ook hier kwam ik op radio en tv niet echt dingen tegen die mij tot inkeer deden komen. Dus ook hier geldt: lang leve het internet, en lang leve musicmeter!

Hoe ouder ik werd, hoe meer ik de betere dancetracks die ik hier (opnieuw via de forumgames) tegenkwam, begon te waarderen. Maar ik kon er nooit lang naar luisteren. Born Slippy. NUXX, Aerodynamic, Silent Shout, Kids… ik vond het allemaal goede nummers, maar een heel album van dit soort muziek was niet aan mij besteed. Tot Burial op mijn pad kwam.

Untrue werd de eerste (en zeker niet de laatste) ‘bliepjesmuziek gemaakt zonder echte instrumenten, zonder strofes en refreinen, komaan, dat is toch geen echte muziek’-plaat waar ik helemaal weg van was.

Ik vond Untrue meteen ‘iets’ hebben, maar het kwartje viel pas echt de eerste keer dat ik – jullie geloven het nooit - deze plaat ’s avonds laat draaide. Het was in mijn toenmalige studentenkot, terwijl ik een mini-paper moest schrijven over postmodernisme voor het vak Cultuur, mijn keuzevak van dat semester. De muziek van Burial paste zo goed bij tijdstip en onderwerp dat ik al snel helemaal in de muziek zat, en ook plotsklaps een soort tolerantie voor het luisteren van elektronische platen kreeg. Burial was trouwens ook goed voor mijn cijfers: onze Cultuur-leerkracht stond erom bekend dat ze bijna nooit meer dan een 10/20 gaf voor papers, maar ik kreeg voor de mijne een 12. Thanks man, big up!

https://www.musicmeter.nl/images/cover/93000/93370.jpg

avatar van Mjuman
ArthurDZ schreef:
Deel 8: 'elektronische muziek is stom' en andere onwaarheden
Ik vond Untrue meteen ‘iets’ hebben, maar het kwartje viel pas echt de eerste keer dat ik – jullie geloven het nooit - deze plaat ’s avonds laat draaide. Het was in mijn toenmalige studentenkot, terwijl ik een mini-paper moest schrijven over postmodernisme voor het vak Cultuur, mijn keuzevak van dat semester. De muziek van Burial paste zo goed bij tijdstip en onderwerp dat ik al snel helemaal in de muziek zat, en ook plotsklaps de juiste attitude voor het luisteren van elektronische platen kreeg.


Tja, vroeg of laat zien we allemaal het licht. Vallen voor Burial is begrijpelijk - liever dat dan voor Klaus Schulze

avatar van aerobag
Mjuman schreef:
(quote)


Tja, vroeg of laat zien we allemaal het licht. Vallen voor Burial is begrijpelijk - liever dat dan voor Klaus Schulze


Oeh Mju, namedrop je daar uit het niets toch even een ferme naam. Ik voel me toch even geroepen mijn hand in het vuur te steken voor Herr Klaus. Schulze weet mij met zijn uitgestrekte en hypnotiserende composities toch altijd meer te integeren dan het in vergelijking vrij lome Burial.

Wel mooi om te lezen over je gateway elektronische album Arthur, bij mij was het een zekere Aphex Twin die mij overtuigde om uit mijn rock schulp te kruipen.

avatar van Mjuman
aerobag schreef:
(quote)


Oeh Mju, namedrop je daar uit het niets toch even een ferme naam. Ik voel me toch even geroepen mijn hand in het vuur te steken voor Herr Klaus. Schulze weet mij met zijn uitgestrekte en hypnotiserende composities toch altijd meer te integeren dan het in vergelijking vrij lome Burial.

Wel mooi om te lezen over je gateway elektronische album Arthur, bij mij was het een zekere Aphex Twin die mij overtuigde om uit mijn rock schulp te kruipen.


Haal die hand er maar weer uit. Voor alle duidelijkheid: het bijzondere van content (muziek, film, literatuur) is de dubbele dimensie: content is synchroon (dwz gebonden aan een bepaald tijdvak, waarvan het ahw de culturele uitademing is) én diachroon - ook oude content (Shakespeare, Mozart, Schulze) kan nu nog worden gewaardeerd, regelmatig met enige aanpassing (toneel bijv: hedendaagse vertolking van Hamlet), vaak obv thematiek en/of bijzondere karakter, kracht van de boodschap.

Burial kenmerkt zich door een hoge mate van synchroniciteit met het huidige tijdsgewricht - bijv eenzaamheid, FOMO, het continue zoeken (naar wat eigenlijk?) - iets wat je bij Schulze vergeefs zult zoeken en vanuit het diachrone perspectief vind ik Schulze - er staan hier meerdere albums achter me - eigenlijk redelijk boring. Voor mij is Schulze na de eeuwwende net zo relevant als het eertijdse spiegelei voor de conducteur van nu

avatar van aerobag
Burial’s relevante laag wordt de laatste weken inderdaad nog eens dik gemarkeerd, maar voor mij is het ontsnappen net zo relevant als het erkennen. Burial vangt dan misschien wel de tijdsgeest, maar ik ben net zo content over de meeslepende soundscapes der fantasten die Schulze mij voorschotelt. Zelfs 40+ jaar na dato weet Schulze mij een muziekervaring te geven waar ik mij helemaal in kan verliezen en waar ik juist even niet over de ellende van de dag hoef na te denken. In mijn beleefwereld is dat net zo relevant als met je neus op de feiten gedrukt worden.

(De spiegelei van de conducteur moest ik even googelen, maar moest wel grinniken toen ik de vergelijking snapte)

avatar van ArthurDZ
Deel 9: wraaaaaahhhhh

Ik werd al snel fan van de eerste golf Britse punk van eind jaren ’70: de Sex Pistols, Buzzcocks, en The Damned konden me zeer bekoren, The Clash groeide zelfs uit tot één van mijn meest geliefde bands ooit. Veel verder ging mijn punk-kennis niet, er viel immers zoveel te ontdekken in andere genres. Zoveel goede muziek, zo weinig tijd. Een luxeprobleem waar we vast allemaal wel eens mee te maken hebben, vermoed ik.

Maar ik dwaal af. Op een gegeven moment werd op dit onnavolgbare forum een punk top zoveel georganiseerd door als ik me goed herinner DjFrankie. Ik had wel zin om dit topic aan te grijpen om het punk-landschap wat beter te verkennen, want ik had het voorgevoel dat er voor mij nog heel wat moois te ontdekken viel in die contreien.

Het eerste nieuwe plaatje dat ik probeerde was Milo Goes To College van de Descendents, eigenlijk gewoon omdat ik de tekening op de hoes zo leuk vond (een karikatuur van de leadzanger Milo, die conform de titel de band spoedig zou verlaten om te gaan studeren). En ik was meteen fan: een bende misfits uit het laatste jaar van de middelbare school en een bassist van in de dertig die samen 15 catchy liedjes in 22 minuten proppen over de ouders en leraren die hen niet begrepen, de meisjes die hen niet zagen staan, frustraties over het maar niet kunnen vinden van innerlijke rust, en het jullie waarschijnlijk ook welbekende verlangen om een beer te zijn. Er wordt geen seconde verspild en het geheel knettert van de passie.

Eigenlijk was dit achteraf gezien de ideale instapper: het is typisch hardcore, maar tegelijkertijd ook heel toegankelijk en zelfs catchy. Latere poppunkbands als Blink 182 hebben ongetwijfeld goed geluisterd naar dit album, maar worden toch door deze gasten naar huis gespeeld. Ik kan deze iedereen aanraden!

Maar goed, sindsdien zijn ook hardcore punk, en de hiervan afgeleide stijlen post-hardcore en emo, genres waarin ik graag vertoef. Omgekeerd evenredig met het tempo van een gemiddelde punksong verken ik dit genre iets trager dan ik voorheen gedaan zou hebben (iets met ouder en rustiger worden, neem ik aan) maar dat bevalt me eigenlijk wel: zo blijft het langer spannend. Al moet ik zeggen dat ik in deze corona-tijden wel weer in een hogere versnelling ben geschoten, nadat de ontdekkingsreis een tijdje stil heeft gelegen. Ja al die extra vrije tijd heeft/had ook zijn voordelen! Zo heb ik deze week pas de anarchisten van Crass ontdekt, vet hoor. En zo blijf ik ook met punk nog even zoet!

https://www.musicmeter.nl/images/cover/3000/3845.jpg


avatar van ArthurDZ
Deel 10: David Sylvian - Secrets Of The Beehive, of leven in een vreemde wereld, de soundtrack

https://www.musicmeter.nl/images/cover/0/893.jpg?cb=1510084304

Dat het rare tijden zijn, moet ik jullie niet meer komen vertellen natuurlijk. Ook in mijn leventje heeft Corona de kaarten grondig herschud, en hier en daar zelfs een beetje roet in het eten gegooid.

Begin maart eindigde mijn contract bij mijn laatste werkgever, een zeer leuke werkplek waar ik 2.5 jaar met enorm veel plezier als copywriter aan de slag ben geweest. Geen probleem, dacht ik, met de ervaring die ik daar heb opgedaan is mijn CV goed opgeknapt, ik zal wel snel iets anders vinden. En in de tussentijd ga ik lekker op solo-reis, iets wat al even op mijn verlanglijstje stond. De keuze viel op Thailand, en ik ging er op zijn minst Laos proberen bijnemen. Op naar het avontuur!

Er was op dat moment al sprake van die vreemde ziekte uit Wuhan, maar die kreeg België pas in zijn greep toen ik al in Bangkok uit het vliegtuig was gestapt. In Thailand was er toen al helemaal niks aan de hand: het aantal besmettingen was erg laag dus het leven ging er zijn gewone gangetje, en het gebrek aan hordes Chinese toeristen bij elke toeristische trekpleister was eigenlijk ook wel zo prettig moet ik bekennen. Ik ging ervan uit dat bij mijn terugkomst de ziekte en de manie er rond wel weer zouden zijn gaan liggen.

Het is helaas anders gelopen: plots werd er aangekondigd dat de stekker uit de Belgische luchtvaart zou gaan; ongeveer tegelijkertijd vloog ik van het paradijselijke eiland Koh Samui (waar zelfs nog niemand ziek was geworden) naar de Noordelijke stad Chiang Mai, waar ik voor het eerst merkte dat de sfeer ook in Thailand grimmiger werd. Toen de Thaise overheid begon te praten over het hanteren van een Vietnam-achtige strengheid, heb ik me er eindelijk bij moeten neerleggen: ik moest naar huis, na slechts anderhalve week vakantie. Een helse terugvlucht later (Chiang Mai – Bangkok – Helsinki – Brussel, alles bij elkaar dertig uur aan luchthavens en vliegtuigen) kwam ik aan in een ander België.

Belangrijkste nieuwigheid voor mij was dat de meeste bedrijven hun aanwervingsprocessen voor onbepaalde tijd stil hebben gelegd, en een nieuwe copywriter aannemen wordt al helemaal als een overbodige luxe gezien. Tweeënhalve maand later ben ik nog steeds op zoek; het ziet ernaar uit dat het nog even kan duren voordat ik weer aan de bak kan in de carrière waar ik mijn weg in wil vinden.

Maar gelukkig heeft elk nadeel zijn voordeel, wat in mijn geval neerkomt op de volgende formule: ‘een wereld in isolatie’ + ‘veel vrije tijd’ = ‘veel tijd voor nieuwe muziek’. Er is iets vreemds aan de hand met mijn tiplijst: er komen ontzettend veel albums bij, maar ze blijven er ook veel minder lang opstaan dan vroeger.

En zonder de lockdown hadden we ook de vele legendarische Beatsense-avonden moeten missen in de room van aerobag, waar er (naast veel gezever) ook veel mooie muziektips te rapen zijn (mede vandaar de lange lijst aan nieuw materiaal om te ontdekken)!

Dus om aan te geven dat mijn reis door muziekland (hopelijk) nog lang niet ten einde is, kies ik als laatste plaat een albumpje dat ik pas heel recentelijk heb ontdekt: Secrets Of The Beehive van David Sylvian. Die komt dan weer niet uit Beatsense: ik had me ergens verleden jaar opgegeven om een weekje Greatest Hits of Japan (+ solocarrières) te organiseren hier op de site, als incentive om meer van deze interessante muzikanten te leren kennen.

Secrets Of The Beehive was in deze hoek mijn mooiste ontdekking tot nu toe, en is voor mij ook een beetje de ideale anti-tijdsgeestplaat gebleken om helemaal in te verdwijnen: sfeervol, rustgevend, hoopvol, positief maar niet uitbundig, avant-gardisch maar niet moeilijk. We komen er wel uit jongens, denk ik dan terwijl de geheimen van de bijenkorf zich aan mij openbaren. Restaurants, concerten, de Gentse Feesten, muilen op de Vlasmarkt, namiddagjes in musea, avondjes op café, festivals, sportwedstrijden, je droomjob vinden, vroeg of laat komt het allemaal terug in de vorm zoals we die kennen van voorheen. Hoop doet leven. Of zoals de beste man het zelf zingt op dit album: Let The Happiness In.

Rest me niks meer dan jullie allemaal bedanken voor het (trouw) meelezen! Neemt vigil ons als volgende mee op muzikale tijdreis?

avatar van madmadder
Ik heb met plezier al je verhalen gelezen, Arthur! Dank je wel, en succes voor de volgende (fijn dat er al weer anderen klaarstaan om het stokje over te nemen).

avatar van vigil
Goed verhaal Arthur!
Vreemd genoeg heb ik echt niks meegekregen van jouw wereldreis / corona perikelen.

avatar van Gretz
Ik moet nog paar updates teruglezen, maar het is sowieso een interessante reis geweest ArthurDZ. Dank om ons mee te nemen

avatar van aERodynamIC
Mooie reis!

Thailand: zou voor mij volgende maand de eerste keer worden. Helaas, dat gaat niet door. Lijkt me jouw situatie eigenlijk nog vervelender.

Gast
geplaatst: vandaag om 13:26 uur

geplaatst: vandaag om 13:26 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.