menu

Muziek / Algemeen / OORdelen

zoeken in:
avatar van dazzler
De single rubriek was inderdaad een hardnekkige constante tot halverwege de jaren 80.

Maar het is echt genant om vandaag te lezen hoe die singles toen werden ingeschat,
meestal bij de release en dus weken of maanden voor het hitparade klassiekers werden.

Zo roept Hubert enkele weken voor de makke albumbespreking van OMDs A&M
Souvenir uit tot 5* single van de week (hij zet hem zelfs bovenaan in zijn wekelijkse top 10).
Misschien toch iets te veel eer, als je weet dat Enola Gay een jaartje eerder 3* kreeg.

avatar van dazzler
OOR 1982/02

cover: The Human League

artikels: PhD / A More / Chelsea / David Hollestelle / Angelo Branduardi
/ The Human League / Tenpole Tudor / Blue Rondo a la Turk


The Durutti Column - LC (1981)

(afbeelding)

De gitaarsymfonietjes zijn zo precies gepenseeld en zo delicaat van toon dat ze iedere inmenging van buitenaf als een grove inbreuk ervaren. Een ode aan de eenzaamheid, van een zachte melancholie die zo precies is neergezet dat je nummer na nummer volschiet. LC is een rijkere en completere plaat dan The Return of ..., die weliswaar zijn verrassing voorhad, maar de rijpheid van LC mist.

Alfred Bos *****

Grauzone - Grauzone (1981)

(afbeelding)

Grauzone stipt aan en toont de waarde van berusting, omlijst door wonderlijke muziek, variërend van romantisch mijmerend tot nuchter beseffend. Martin en Stephan Eicher (van synthesizer tot saxofoon en van verroeste gitaar tot galmende klavieren) tonen zich in deze schilderingen ware meesters, los van de benauwende kaders van de moderne muziek, in volledige vrijheid van creatie.

Swie Tio ****

KISS - Music from "The Elder" (1981)

(afbeelding)

Omdat KISS meende de zakken te kunnen vullen met schaamteloze discomuziek op Dynasty, gingen ze daarna volkomen terecht op hun bek met de bij mij thuis onmiddellijk tot asbak omgesmolten opvolger Unmasked. Nu moeten ze zo nodig weer een comeback maken en vervaardigden daartoe het van pretenties en inhoudsloze bombast bol staande Music from The Elder.

Kees Baars *

Palais Schaumburg - Palais Schaumburg (1981)

(afbeelding)

Een op het eerste gehoor nogal vermoeiende hussel van free jazz, avant-garde-pop en minimale muziek tegen een muur van verjazzde funk, disco- en jungle-ritmes, waarin pas na verloop van enige tijd structuur valt te herkennen. Daarna blijkt alles razend knap in elkaar te zitten, vallen vooroordelen weg ten faveure van een eigen, avontuurlijk gezicht. Dat is nog eens een paleisrevolutie!

Swie Tio ****

avatar van Edwynn
Ah, daar gaat het. Door de wc richting de open zee. Het laatste restje geloofwaardigheid van Kees Baars. De man laat zich teveel leiden door imago's en verwachtingen en focust zich te weinig op de muziek zelf.

avatar van Mjuman
@Rudi en Dazz: in UK zat NME met name gewoon veel 'dichter' op de muziek - daar waren ook journalisten die zelf in bandjes meespeelden. NME was ook minder bezig met mainstream en, uiteraard ook vanuit rechtgeaard Brits chauvinisme, met wat er in de US gebeurde (i.t.t. OOR).

Genant is het eigenlijk om te zien hoe weinig aandacht aan OOR aan NL wave en postpunk besteedde - pak je de OOR erbij dan heeft de hele ultra-beweging nooit bestaan en waren Torso, Plurex en Top Hole slechts marginale (boeren)labels. Al je op Discogs zoekt naar bijv Flue en Mecano (beide ultra) valt op hoe gezocht en gewaardeerd die albums zijn. OOR had in deze last van het bekende syndroom "het gras is groener bij de buren".

Ik kende die single-rubriek ook wel - één kolom als ik me niet vergis; bij NME heel wat meer; en ook de advertenties in de UK (aangeboden singles/cassettes) waren een aardige indicatie,

[opa_vertelt_van_vroeger mode]De grap was evenwel dat het heel wat tijd en energie vergde - naar het postkantoor gaan, postwissel invullen en betalen, bestelling met S.A.E. enveloppe opsturen en dan maar hopen dat alles goed ging, al kreeg je wel eens een aardigheidje erbij - itt tot These Days van internet.[/opa_vertelt_van_vroeger mode]

avatar van dazzler
Wat Mjuman vertelt over het gebrek aan aandacht voor NL wave klopt naar mijn aanvoelen niet.

Het aantal albums dat besproken wordt mag er zijn en ik heb zelfs al een handvol van die
albums aan deze site toegevoegd omdat ze wel in OOR besproken werden maar hier ontbraken.

Ik neem ze weliswaar niet op in het overzicht omdat ze veel te weinig stemmen tellen.
Laat ik het anders formuleren: OOR besteedde merkbaar meer aandacht aan NL wave
dan de interesse voor NL wave die hier onder de MuMe gebruikers heerst.

Het aandeel NL artiesten uit het alternatieve circuit dat in de artikels en interviews opduikt,
kan je zelf nagaan op basis van de inhoudstafel die telkens mee plaats. Ik vind het meevallen.

Dat men in Engeland meer aandacht besteedde aan UK wave lijkt me logisch.
Daar kon je letterlijk over de hoofden van de alternatieve indie bandjes lopen.

avatar van Mjuman
Waarmee je dus eigenlijk zegt dat Vinyl geen ontstaansreden had. Het tegendeel is waar, zeker in de begintijd ('81) groeide Vinyl - ik meen dat op te kunnen maken uit het feit dat ik destijds regelmatig pas bij het 2e of 3e adres kon slagen met aankoop ervan.

Even voor mijn eigen - monomane (volgens sommigen hier) - leesgenot. In NL is het meervoud van "artikel" met - en "artikelen" en waar jullie de inhoud op tafel leggen doen wij er opgave van. Dergelijke details beïnvloeden het lezen.

Over de aanpak van OOR en de onderwerpkeuze: wellicht vind jij het meevallen, maar bedenk wel - in '81 (jij was elf) - de muziekwereld was aan het veranderen en dat wilde een muziekliefhebber graag gereflecteerd zien in muziekbladen. Vanuit historisch perspectief is dit overzicht interessant. Wat zeker ook interessant zou zijn - en da's meer het onderwerp van een studie - is bijv NME en OOR naast elkaar te leggen. Ik durf er m'n hoed om te verwedden dat de verschillen significant zijn. "Over de hoofden van alternatieve indie-bandjes lopen" lijkt me een anachronisme, of een hyperbool zo je wilt. 1980 en 1981 waren juist de ontstaansjaren van bijv Factory, Rough Trade, 4AD en Postcard.

Tuurlijk bedient OOR een kleinere markt dan NME en dat beperkt idd de mogelijkheden. Bedenk evenwel dat die signaleringsfunctie ("baken van licht") die Muziekkrant OOR had begin/mid-70s echt wel verdwenen was begin jaren 80. Zeker in het begin was OOR (krant idd) een blad van de tegencultuur.

De geschiedenis herhaalt zich: waar OOR ooit onstond als reactie op het uitermate brave Muziek Expres, ontstond Vinyl in 1981 weer als reactie op het inmiddels braaf geworden OOR.

avatar van dazzler
Bij ons liggen de artikelen dan weer in de winkelrekken en staan de artikels gedrukt in de krant.

Voor jou dus "inhoudelijk" een hele "opgave" om bij de les te blijven.

Je mag hyperbolisch met Factory, Rough Trade en 4AD strooien,
en Stiff en duizend-en-een in eigen beheer uitgebrachte punksingles links laten liggen.
Ik ben Nederlandse varianten als Torso, Plurex en De 1000 Idoten meermaals tegengekomen
in de jaargangen 1980 en 1981. Ik ben ondertussen 43 en weet heus wel wat ik lees.

Waar ik je overschot van gelijk in geef:
OOR had moeite om deze creatieve wavebandjes en labeltjes naar waarde te schatten.
Echter, een kentering is ingezet in de laatste nummers van 1981 en begin 1982 is merkbaar
dat naast de neder-wave ook de belpop en de Neue Welle meer en meer gesmaakt worden.

Herlees jouw eerste zin in je vorige bericht nog eens.
Ik heb met geen lettergreep beweerd dat Vinyl geen reden van ontstaan had.
Volgens mij ben jij trouwens de geknipte persoon om die miskende nederwave
een forum te geven op het MuMe forum (misschien MOOWS eens nieuw leven inblazen).

Viel het jou ook op dat Vinyl over Remain in Light van Talking Heads
(herlees hermans bijdrage hierover) minder euforisch was dan OOR?

En tot leesgenot van menig topic-volger ga ik nu liever door met OOR 3 van 1982.

avatar van dazzler
OOR 1982/03

cover: die Neue Welle aus Deutschland special

artikels: Gruppo Sportivo / Fad Gadget / Vandale / Bunny Wailer / die Neue Deutsche Welle


A Certain Ratio - Sextet (1982)

(afbeelding)

Beelden van witte krijtrotsen en krijsende meeuwen doemen op: spookkastelen naast b-thrillers. Meer dan flarden komen er niet boven. De ideeën lijken nog altijd weinig coherent uitgewerkt en er ontbreekt een bindend element in dit ritueel. De stemmen dragen eerder bij aan de totale sfeer dan dat zij die verklaren. Nee, het blijft tobben. Hoewel even wazig als altijd, krijgt ACR toch het voordeel van de twijfel.

Paul Evers ***

XTC - English Settlement (1982)

(afbeelding)

Vier plaatkanten gevuld met stukken die al bij de eerste maal draaien indruk maken en die alle unieke XTC ingrediënten bevatten: de ragfijne frasering van gitaar, drums en bas. Elk nummer is niet alleen efficiënt van uitwerking, maar ook rijk aan toonnuances. Spankracht en speelruimte worden danig op de proef gesteld. De meeste stukken zijn afgeronde juweeltjes. Prima kwaliteit, 18-karaats zuiver.

Jan Libbenga *****

Thin Lizzy - Renegade (1981)

(afbeelding)

Na een paar gitaarwisselingen, waaruit de huidige line-up voortkwam en dit ijzersterke, nieuwe album, ziet de toekomst er voor Lizzy weer rooskleurig uit. Alle negen songs zijn zonder meer sterk. Weliswaar valt hier en daar een lichte neiging tot wat lichtere composities te constateren, maar ik kan niet anders zeggen dan dat dat Lynott en zijn mannen uitstekend afgaat.

Kees Baars ****

Lou Reed - The Blue Mask (1982)

(afbeelding)

Lou is gelukkig getrouwd met zijn Sylvia en woont in de buurt van de Grote Meren aan de Canadese grens. De travestieten, junkies en andere zelfkant-types hebben plaats gemaakt voor tevreden heteroseksuele whiskey-drinkers. Daarmee is de spanning en de opwinding verdwenen. De nieuwe Reed is een stuk saaier dan de oude. Toch bevat deze plaat nog heel wat genietbare momenten.

Bert van de Kamp ***

Red Zebra - Bastogne (1981)

(afbeelding)

Wie Red Zebra zegt, zegt Joy Division en dat is tegenwoordig nauwelijks meer een aanbeveling, Red Zebra is echter één van de weinigen die erin geslaagd zijn boven gekunsteld epigonisme uit te stijgen en iets van een eigen geluid te creëren. Heldere, gedreven klanken, direct spel met een vleug agressie en spannende zang. Jammer dat het maar een halve elpee is.

Swie Tio ****

Zephyr
Na de zoveelste ****-berichten (censuur-knip) van user-X ( en weer teveel offtopic gezwets) hoop ik dat we weer over gaan naar ...

dazzler schreef:
leesgenot van menig topic-volger ga ik nu liever door met OOR 3 van 1982.


en nu maar weer wachten op de zoveelste zinloze kwoot ..

avatar van Mjuman
Ik heb zowel de Belgische als Nederlandse hint begrepen - I 'm not a complete idiot. Als OOR-scepticus (agnost?) ben ik gewoon niet welkom in deze kerk.

avatar van vigil
Ach, je mag hier toch wel een beetje voor eigen parochie preken?

avatar van Mjuman
vigil schreef:
Ach, je mag hier toch wel een beetje voor eigen parochie preken?


Niet om 't een of ander, maar als ik alle leden uit mijn parochie mee zou nemen naar een restaurant voor een fijn driegangendiner (incl. drankjes), weet ik zeker dat ik onder de tweehonderd euro zou blijven.

Blijkbaar zit 't diep, het voorOORdeel, maar hier posten (voortaan niet meer of alleen POSITIEF) is goedkoper dan een shrink

avatar van dazzler
Kleine platenlabels hebben in Nederland nooit zo'n hoge vlucht genomen als bijvoorbeeld in Engeland, waar de "independents" (onafhankelijken) in de popbladen zelfs een eigen hitlijst kregen toebedeeld. De weinigen die het hier probeerden, zagen zich al snel geconfronteerd met de kleine markt-situatie en een gebrekkige distributiemogelijkheid en haakten na één of hooguit twee singletjes weer af. Bij het rijtje overlevenden (Plurex, 1000 Idioten, Torso) heeft zich door een weloverwogen release-politiek ook het Friese Top Hole gevoegd. Minder avantgardistisch van karakter dan de anderen heeft Top Hole zich ontwikkeld tot een sluis voor Noord-Nederlandse groepen, die na een single op Top Hole vrijwel allemaal onderdak vonden bij een grote maatschappij. Zo ook de bands van Top Hole's directeuren, die respectievelijk bij Phonogram en CNR terechtkwamen. Over heden, vereleden en toekomst sprak Muziekkrant OOR met de drieëenheid Top Hole - Security - Fandango.

Aldus Hans van den Heuvel op pagina 14 van OOR nummer 4 uit 1982 (precies op tijd dus).
En dan volgt een heus artikel, speciaal geschreven voor Mjuman die toen veel liever Vinyl las.

Je mag hier 1000 keer komen zeggen dat OOR niet deugde,
maar liefst zonder de waarheid geweld aan te doen en die waarheid is
dat OOR wel behoorlijk aandacht had voor de independent labels in Nederland.

Ik ben het ook meer dan eens oneens met OOR
(3* voor de drie eerste albums van OMD, hoe durven ze),
dus niemand hoeft mij hier als OOR positivo af te schilderen.

Nuance.

O ja, ik zeg er nog graag even bij dat op pagina 29 van diezelfde OOR
Nasmak - The Smell Remains (Indecent Exposure 3&4) (Plurex-cassette C021)
en Plus Instruments - Februari - April '81 (1981) de twee platen in de kijker zijn.

Alfred Bos leidt in ...

Hele avonden zijn er mee volgepraat: waarom is de Nederlandse popmuziek toch vaak zo blue vergeleken met die van Engelse collega's. Aan ideeën veelal geen gebrek, maar de durf om ze klakkeloos voor het voetlicht te gooien, ho maar. Zelfverzekerdheid, niet bang om op de bek te gaan, je zult het in Nederland niet vaak tegenkomen. Altijd indekken tegen eventuele kritiek. Maar de tijden veranderen en Nasmak is al enkele jaren één van die uitzonderingen die als lichtend voorbeeld voor een groeiend zelfbewustzijn mag gelden.

En wat dan nog, denk ik bij mezelf.
Probeer de cassette albums in kwestie maar eens te vinden op deze site.
En als het je lukt, moet je eens tellen hoeveel berichten en hoeveel stemmen ze kregen.

Ik tel net twee reacties van een Vlaming bij die laatste:
De sympathieke zielepoot moest zijn eigen vraag beantwoorden.

avatar van Mjuman
[excuusmode]

Sorry, maar met name van dat laatste stuk begrijp ik helemaal niets. Wat is de portee? Dat ik alle albums die ik heb moet bestemmen dan wel toevoegen; dat ik die zielepoot Belg moet vertellen dat ik ook het album met blauwe hoes heb - maar hoe weet ik dan dat hij die vraag stelt?

Nog eenmaal: onder alternativo's, wavers en ander gespuis was OOR in 1980 gewoon niet populair, om uiteenlopende redenen. We hechten meer aan het advies van de lokale platenboeren White Noise, King Karol, Platenmanneke en onze eigen bevindingen en bronnen en over concerten werden we altijd tijdig getipt (zoals NL debuut OMD: Arnhem, Stokvishallen met 150 p. slechts).

[/excuusmode]

De uitgever van OOR - in 1986 was de oplage zowat gehalveerd tov de oorspronkelijke 40.000 -was Bonaventura en dat kocht in dec 1988 Vinyl om het in jan/feb 89 de nek om te draaien. Vinyl had toen een oplage van 16.000 (van de oorspronkelijke 25.000. "Er is geen plaats voor twee muziektijdschriften op de Nederlandse markt" heette het.

avatar van LucM
Ik ben het hier ook niet met alle recensies eens (OMD, Pink Floyd, Kate Bush, laatst ook Lou Reed) maar vind het wel leuk om te lezen hoe ze toen tegenover de nieuwe albums stonden. Het is nu éénmaal onmogelijk om alle bands en muzikale evoluties te volgen maar ik vind OOR het goed vanaf brengen, er zitten nog interessante albums die voor mij nog onbekend waren. Ik ben blij dat ze ook de Belgische muziekscène volgden ( voor de recensie van T.C. Matic).

avatar van deric raven
OOR is toonaangevend geweest, in de oude Popencyclopedie stonden altijd mooie samenvattingen over de bands.
Pas de laatste 15 jaar werd het allemaal stukken minder.
Toen ik tiener was, eind jaren 80; begin jaren 90 werd de OOR zeker door het alternatieve publiek gelezen, natuurlijk waren er verschillende kleinschaligere blaadjes die door een kleiner publiek gelezen werden ( Maximum Rocknroll en Opscene e.d), maar ook die lezers volgden wel degelijk de OOR; ondanks dat U2 altijd op de voorpagina stond.

P.S. Ik heb een verzoek naar een mod gestuurd om dit topic op te splitsen, en de discussie ergens anders voort te zetten; leest een stuk gemakkelijker, en zo kan dazzler gewoon doorgaan met het plaatsen van beknopte recensies bij de albums.

avatar van LucM
Ik bezit ook nog nog een aantal delen van de OOR's popencyclopedie en vond ze interessant al werd er teveel gefocust op Nederlandse en te weinig op Belgische bands. Maar toch, petje af voor de samenstellers. Nu is OOR allang voorbijgestreefd, via internet kun je gemakkelijker en meer informatie vinden over de bands of artiesten - iedere band of artiest heeft nu zijn eigen site - en sites waarin albums besproken worden zijn er ook genoeg. AllMusic bv. vind ik nu veel uitgebreider en vollediger dan OOR.

avatar van perrospicados
P.S. Ik heb een verzoek naar een mod gestuurd om dit topic op te splitsen, en de discussie ergens anders voort te zetten; leest een stuk gemakkelijker, en zo kan dazzler gewoon doorgaan met het plaatsen van beknopte recensies bij de albums.


Waarom opsplitsen? Ik vind het juist wel leuk om de reacties op de toenmalige recensies te lezen. Hoe wordt er nu gedacht over het album van toen? Wat vinden users van de recensies? Ook de bronnendiscussie - je mag het ermee eens/oneens zijn - levert wel weer food for thougt op. Bovendien wat heeft het voor zin om te posten zonder dat er een reactie bij gegeven mag/kan worden?

avatar van deric raven
Reacties op recensies zijn prima, maar hier gaat de discussie vooral over het feit of OOR wel of niet toonaangevend is geweest en het geval postpunk in het geheel.

Zephyr
Zo is het maar net. Er worden te vaak niet relevante zijsprongen gemaakt in dit topic.

avatar van Rudi S
Mjuman schreef:
[excuusmode]



[/excuusmode]

.


Overigens is die groene XTC inderdaad een pareltje.

avatar van Mjuman
Zephyr schreef:
Zo is het maar net. Er worden te vaak niet-relevante zijsprongen gemaakt in dit topic.


Wat dacht u, Drs, van zeiksprongen? Of anders irrelevant?

avatar van dazzler
OOR 1982/04

cover: Andy Partridge

artikels: The Stranglers / Alu - Didaktische Einheit / Top Hole
/ Arbeid Adelt! / Steve Lillywhite / Black Sheep / Andy Partridge


J.J. Cale - Grasshopper (1982)

(afbeelding)

Als de meeste van zijn vorige zes albums wordt Grasshopper dan ook ontsierd door een te groot aantal niemendalletjes, magere composities die op even voorspelbare als neutrale wijze worden uitgevoerd. Tegenover die nietszeggende vingeroefeningen staan gelukkig ook ditmaal enkele fraaie miniaturen, zodat de plaat als geheel toch in evenwicht blijft.

Geert Henderickx ***

Van Morrison - Beautiful Vision (1982)

(afbeelding)

Zonder uitzondering zeer sobere en langzame songs, die weer vol mooie en vooral berustende visoenen zitten, maar die tegelijk ook nogal eenvormig en statisch zijn. Morrison geeft voortdurend blijk van een verlangen naar innerlijke rust. Hopelijk kunnen we in de toekomst weer eens kennismaken met de leeuw in Van Morrison, want die wordt op deze plaat node gemist.

Herman van der Horst ***

Jo Lemaire + Flouze - Pigmy World (1981)

(afbeelding)

Met de adembenemende gitaar-miniatuurtjes van special guest Vini Reilly wordt een belangrijk deel van de toon op Pigmy World bepaald: licht, fragiel en een tikje romantisch. De roll is eruit, maar de schoonheid van deze tien panoramaatjes is eens zo betoverend. Soft swingende blazers, deinende toetsen en Jo's koel-smartelijke zang. Een plaat om verliefd op te worden, hopeloos verliefd ...

Swie Tio ****

Normaal - Deurdonderen (1982)

(afbeelding)

De kracht van Normaal is dat het kwartet rechtstreeks uit het Achterhoekse leven put. Veel progressieve muziekliefhebbers gaan uit hun bol als Dr. John carnavalsmuziek uit New Orleans maakt, maar als Normaal vaderlandse muziek maakt, is het ineens banaal. De teksten zijn ijzersterk. Volgens mij zou normaal ook muzikaal iets meer kunnen stropen in de eigen Achterhoekse traditie.

Roberto Palombit ***

Allez Allez - African Queen (1981)

(afbeelding)

Marine was een belofte, Allez Allez lost haar in. In de kern is de muziek hetzelfde gebleven, maar het kader is strakker (dus scherper en directer) geworden en de inhoud evenredig opgesausd. Minder avontuur, maar meer vuurwerk kortom, waarbij naast de ijzersterke composities vooral de spetterende ritmesectie en Sarah's fantastische koffiebruine stemgeluid het hart sneller doen pompen.

Swie Tio ****

avatar van dazzler
OOR 1982/05

cover: Richard Jobson

artikels: Earth, Wind & Fire / goede radio / Div / Richard Jobson
/ Tim Curry - Murray Head / Die Krupps / The Doors-story


Yellow Magic Orchestra - Technodelic (1981)

(afbeelding)

De beste Japanse popmuziek is een combinatie van uitgewogen technologie en Japanse folklore. Hoewel de plaat bol staat van de elektronica, doet zij eerder etnisch aan. De muzikale architectuur van YMO wordt vooral bepaald door bandcollages. Ondanks de tentoongespreide wervelende techniek is een van de belangrijkste kenmerken van de plaat haar ingehouden strakheid.

Alfred Bos ***

Nasmak - 4our Clicks (1982)

(afbeelding)

Als er één Nederlandse groep volwassen popmuziek maakt, is het Nasmak wel. Geen kneuterige imitaties van buitenlandse voorbeelden, geen bloedeloos gefreak voor poseurs, maar hoogst eigen klanken, warm-kloppend, uit passie geboren. De tien songs op deze tweede steunen in de eerste plaats op een sterke riff. De harmonische ontwikkeling is gering: de spanning schuilt in het thema zelf.

Alfred Bos ****

John Watts - One More Twist (1982)

(afbeelding)

Ik kan me voorstellen dat Watts er zelf anders over denkt, maar deze One More Twist is natuurlijk gewoon de nieuwe Fischer-Z elpee, met alle basloopjes, zanguithalen en geinige ritmes van weleer. Laat daarover geen misverstand bestaan. Watts slaat op deze elpee geen nieuwe wegen in, maar is er met minimale middelen (geen synthesizers) in geslaagd een gevarieerd album af te leveren.

Kees Baars ***

MSG - One Night at Budokan (1982)

(afbeelding)

Het geluid van deze in Japan opgenomen plaat is werkelijk uitstekend: zeer zware drums en een prominente plaats voor Michael, die bijna voortdurend schittert op zijn Flying V. Sla je slag, want volgens de laatste berichten gaat het met de gezondheid van Michael weer helemaal de verkeerde kant op en het is nog maar de vraag of er ooit weer een Michael Schenker Group zal komen.

Kees Baars ****

avatar van perrospicados
Reacties op recensies zijn prima, maar hier gaat de discussie vooral over het feit of OOR wel of niet toonaangevend is geweest en het geval postpunk in het geheel.


Dat is toch een reactie op de recensies in het algemeen? Was/is OOR toonaangevend geweest? heeft het de smaak van users beinvloed?
Een historische beschouwing kan toch niet zonder context?
Kern is dus eigenlijk of de hierboven gevoerde discussie off-topic was. Wat mij betreft dus niet.

Maar nu genoeg hierover Ik beleef veel plezier aan de OORdelen

avatar van Edwynn
Kom op. Discussies over wat OOR nu precies betekende tussen de recensies past hier toch prima zo tussen de recensies door?

Neuzelaars.

avatar van dazzler
Goed, niet neuzelen, we gaan nog even door dan.

Mjuman schreef:
Sorry, maar met name van dat laatste stuk begrijp ik helemaal niets. Wat is de portee? Dat ik alle albums die ik heb moet bestemmen dan wel toevoegen; dat ik die zielepoot Belg moet vertellen dat ik ook het album met blauwe hoes heb - maar hoe weet ik dan dat hij die vraag stelt?

De portee is dat OOR in nummer 4 van 1982 beduidend veel aandacht besteedde
aan Nederlandse independents en de bijhorende neder-wave en dat er anno 2013
van het belang van deze platen niet zo erg veel is terug te vinden op MusicMeter.

Enkel jij hebt het album met blauwe hoes.

Je kan dus OOR moeilijk verwijten dat ze deze muziek geen kans wilden geven.
Het aantal neder-wave platen dat ik in de jaargangen de revue zie passeren is meer dan aardig.
Helaas blijkt er vandaag op deze site niet zoveel interesse meer voor te bestaan als toen.

Ik betwijfel het niet dat er toen alternativo's waren die OOR bewust niet kochten.
En ik merk ook wel dat de oren van de OOR journalisten in 1980 en 1981 nog wat onwennig stonden
ten opzichte van de nieuwe, muzikale trends. Maar vanaf 1982 zijn ze echt wel bij de pinken.

En eerlijk gezegd vind ik het zelfs jammer dat ik zelf naar aanleiding van dit OOR topic
al een aantal van die neder-wave albums heb moeten toevoegen.
Jammer dat het niet méér leeft in het noorden.

En dan meen ik nogmaals "zonder zwanzen" dat Mjuman
de geknipte persoon is om daar in een eigen topic wat aan te doen.
Hij was erbij, hij heeft het meegemaakt. Dus waarom niet ook?

Zephyr
dazzler schreef:
OOR 1982/04

Jo Lemaire + Flouze - Pigmy World (1981)

Met de adembenemende gitaar-miniatuurtjes van special guest Vini Reilly wordt een belangrijk deel van de toon op Pigmy World bepaald: licht, fragiel en een tikje romantisch. De roll is eruit, maar de schoonheid van deze tien panoramaatjes is eens zo betoverend. Soft swingende blazers, deinende toetsen en Jo's koel-smartelijke zang. Een plaat om verliefd op te worden, hopeloos verliefd ...


, prachtige (verkorte) recensie ! En is idd een mooie plaat !

avatar van Mjuman
Van de onlangs vernoemde platen behoort een tweetal imo zeker tot de hoogtepunten van de Belgische wave: Jo Lemaire + Flouze en T.C. Matic. Beide een aantal malen gezien (o.a. in Tivoli).Het gekke is dat T.C. Matic live de albums met zeker een factor 2 overtrof. Op album (vinyl - ik heb ze alle) vind ik T.C. Matic soms obligaat klinken - maar live was de band - 2 -3 jaar lang - een van van de beste (zo niet de beste) live acts van de Benelux. NL wave-bands - Nasmak, Mecano (mijn grote liefde), Flue, Tapes, klonken goed, maar misten veelal die punch/drive en The Visitor, Weekend at Waikiki en The Serenes (prachtband) kwamen later, maar tegen was er in België inmiddels het uitstekende Hoover(phonic).

Jo Lemaire: absolute topzangeres, geweldige timing en dictie - Je suis venue: ideale combi van chanson (Gainsbourg - we take a bow) met wave; mooier kan het haast niet worden. Het lullige is dat ik die lp heb op Virgin, met een Philips-hoes - met bovenaan gedrukt in een groter en ander lettertype Music for the Millions

Wie weet ga ik weer on the MOOW - er is nog zoveel moois te openbaren

avatar van dazzler
OOR 1982/06

cover: David Sylvian

artikels: Jo Lemaire + Flouze / Fun Boy Three / Rheingold / Japan /
Simple Minds / Solution / Lou Reed & Nico / pop en de paperassen


The Jam - The Gift (1982)

(afbeelding)

Weller is een serieus songschrijver, een jongen waarvan je weet dat hij je niet belazert. Tegenover deze ernst staat zijn behoeft om plezier te maken. Muzikaal gezien kent deze plaat zonder twijfel zijn manco's, maar het statement is zo bezield en zo sympathiek, dat je je tenslotte toch maar weer gewonnen geeft. Positieve pop voor mensen die nog hoop hebben op een beter toekomst.

Bert van de Kamp ***

Orange Juice - You Can't Hide Your Love Forever (1982)

(afbeelding)

Dertien stuks, dertien frisse popsongs van een onmiskenbare charme, gewrocht binnen een muzikaal idioom dat weliswaar bijna tastbaar de jaren 60 ademt. Het gebrek aan sterke melodieën en de bibberende, onzuivere vocalen blijven dubieuze ingrediënten. Dat valt niet eeuwig te verbergen achter jeugdige onschuld en spontaniteit. De toekomst zal leren tot hoe lang Orange Juice houdbaar is.

Swie Tio ***

Scorpions - Blackout (1982)

(afbeelding)

Keihard ingemixte, kamerbrede gitaren, spectaculair zangwerk en veel spetterende solo's. Tel daar bij op dat vrijwel ieder nummer compositorisch staat als een huis, dat wil zeggen met kop en staart en lekker in het gehoor liggende refreinen en je zult begrijpen dat Black Out niet alleen de zwaarste, maar samen met Lovedrive tot het allerbeste behoort dat deze Duitsers ooit aan het vinyl toevertrouwden.

Kees Baars

The Fun Boy Three - FB3 (1982)

(afbeelding)

Ondanks dit alles, de warme sympathieke sfeer, de betrokkenheid, spontaniteit en de bij vlagen goede nummers, moet me toch van het hart dat de plaat wellicht snel zal gaan vervelen. Er mag aan dit album de voorzichtige conclusie verbonden worden dat het Engeland van vandaag zich sterk maakt voor het korte afstand-werk (de single), maar in de breedte en diepte (de elpee) toch maar magertjes wegkomt.

Paul Evers ***

Powerplay - Avanti (1982)

(afbeelding)

Na een drietal singles etaleert Powerplay haar veelzijdigheid. op Avanti. Het eerste wat opvalt is dat ze minder heavy en veel melodischer klinken dan menigeen zou hebben verwacht. De dure productie is iets te gepolijst, de groep mist de power en de vliegende tackles die men live wel tot haar beschikking heeft. Toch is het een van de beste Nederlandse debuut-schijven van de laatste jaren.

Roberto Palombit ***

Black Flag - Damaged (1981)

(afbeelding)

Damaged is één lange ademstoot van ongebreidelde energie en woede. Geen toekomst, geen kansen, veel verveling. Met twee gitaristen in de frontlinie is de muur van geluid zo dichtgespijkerd dat de enige mogelijkheid tot ontsnapping er doorhéén is. Black Flag is een schop op de juiste plaats. Rock in zijn meest ziedende vorm. Verder niet over lullen, maar draaien. Heel vaak en hard.

Alfred Bos *****

Theatre of Hate - Westworld (1982)

(afbeelding)

De onbevangenheid is verdwenen voor de licht verkrampte drang om vooral niet te vervelen. Dat resulteert in goed bedoelde maar overbodige geluidsgrappen en gecompliceerde arrangementen, die de boodschap maar vooral de via eerder plaatwerk opgeroepen identiteit versluieren. En dat soort protserigheid heeft Theatre of Hate nu juist niet nodig, van zichzelf hebben ze al genoeg te vertellen.

Alfred Bos ***

Iron Maiden - The Number of the Beast (1982)

(afbeelding)

Op deze Number of the Beast bewijzen de heren het ook simpeler, vloeiender en toch ijzersterk te kunnen houden. Bruce Dickinson is voor deze nieuwe stijl veel beter geschikt dan zijn voorganger en zingt de sterren van de hemel. Elk nummer is ijzersterk en ook de productie staat als een huis. Het ziet er naar uit dat Iron Maiden, in de voetsporen van het oude Sabbath, zijn definitieve stijl heeft gevonden.

Kees Baars *****

Gast
geplaatst: vandaag om 20:09 uur

geplaatst: vandaag om 20:09 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.