menu

Hier kun je zien welke berichten Perpetual als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.

All That Remains - The Fall of Ideals (2006)

3,5
Helemaal grijs gedraaid in 2007/08. Erg sterke nummers, zelfs vandaag de dag nog (iets wat ik niet gauw met metalcore heb). Er staan niet echt slechte nummers op, wel een paar 'dertien in een dozijn' nummers. Wat deze cd goed maakt zijn de memorabele tracks. Zelfs na al die jaren komen ze nog af en toe in mijn hoofd langs, This Calling en The Weak Wiled zijn daar een voorbeeld van. Become The Catalyst is ook erg goed.
Ik twijfel tussen 3,5* en 4*, erg lastig. Ik houd het voor nu op 3,5*.

Alter Bridge - Blackbird (2007)

4,0
De enthousiasme die ik in mijn vorige bericht noem is nog steeds aanwezig, maar inmiddels al erg ingezakt. Tijd voor een review van Blackbird, Alter Bridge.
Ik ga kort elk nummer bij langs, voor de conclusie kun je onderaan kijken.
De cd begint fantastisch met Ties That Bind, daar hebben ze mij direct mee gepakt. Heerlijke intro gitaren, daarna de drum erbij en dan de vocals die nog eens extra gas geven, echt geweldig. Kan ook niet genoeg krijgen van het refrein. Ze hebben hier echt een wereldnummer neergezet. Close To Life komt erna, prima nummer. Brand New Start is wat rustiger, wederom met een catchy refrein. Buried Alive en Coming Home pakken de tempo een beetje op, met vooral Coming Home als sterkere van de twee. Met Before Tomorrow Comes zakt het tempo weer, ze zetten hier een fantastische hard rock nummer neer die daarnaast gemakkelijk naar andere muziek genre's overgezet kan worden. Rise Today en Blackbird zijn allebei sterke nummers. Helaas verliest de cd hierna een beetje zijn kracht voor mij. One By One heeft een goede intro, maar weet mij daarna niet vast te houden. Ik skip deze eigenlijk altijd, wat denk ik te maken heeft met het refrein. Watch Over You is een ballad, die er van mij ook niet op gehoeven had. Verder wel een prima nummer, wellicht onder de juiste omstandigheden zelfs een goed nummer, maar ik had hem niet gemist als hij hier niet op stond. Met Break Me Down hebben ze mij weer terug, sterke nummer. White Knuckles is ook een prima nummer, maar niet geweldig, wel lekkere gitaar riffs. Wayward One is een fantastische nummer. Duidelijke Bach (Bourree) melodie in het refrein, maar dat hebben ze goed uitgewerkt en zijn een andere richting opgegaan. Met We Don't Care At All hebben ze een waardige afsluiter (The Damage Done en New Way to Live staan niet op de album op Spotify).

Productie had, zoals anderen gemeld hebben, iets beter gekund. Toch stoor ik mij er niet aan, wat wellicht kan komen omdat mijn enige geluidssysteem mijn hoofdtelefoon is.
Ze hadden na Blackbird mijns inziens drie of vier nummers kunnen schrappen. Om die reden zal ik eerst 4* geven, maar wellicht krijgt hij nog een half puntje erbij.

As Blood Runs Black - Allegiance (2006)

3,5
Had ik deze review 8 jaar geleden geschreven, dan had ik deze cd niet minder dan 4,5* gegeven. De introductie tot deze cd heeft ervoor gezorgd dat ik hardere metal ben gaan luisteren. Ik heb hem helemaal grijs gedraaid, vooral Brighter Side of Suffering.
Helaas vind ik de productie van de cd tegenvallen nu ik hem na al die jaren weer terug luister. Ook ben ik niet meer zo weg van alle breakdowns. Toch heb ik geweldige herinneringen van deze cd. Ben hier vaak helemaal op los gegaan.
Qua metalcore/deathcore heb je veel betere bands, zoals All Shall Perish bijvoorbeeld. Zal deze niet gauw aanraden aan mensen, maar dat komt misschien ook omdat ik grotendeels van deze genre ben afgestapt.
Toch geef ik hem 3,5* (leun richting 3*).

Be'lakor - Vessels (2016)

4,5
Met dit album ben ik voorgesteld aan deze band. Wat enigszins jammer is, want gezien hoe fijn ik dit album vind had ik de band graag een paar jaar eerder gevonden willen hebben. 
De nummers zijn heerlijk melodisch met een aantal geweldige twee gitaren riffs, diepe rauwe 'licht op de achtergrond klinkende' grunts. Het muziek neigt af en toe de donkere kant op en wekt bij mij lichtelijk de melancholiek op. Toch is het niet een album waar, qua geluid, een rechtlijnige thema in zit. De productie is naar mijn mening heel goed gedaan. De gitaren staan op de voorgrond met (meestal) de drums. De bas is vaak goed te onderscheiden, precies goed eigenlijk, meer had niet gemoeten. Er zijn prachtige instrumentale momenten én prachtige zang momenten. Ik heb geen enkele keer het een of andere gewenst, het vloeit goed over naar elkaar. 
Ik zal er nog een aantal keer naar moeten luisteren voor een definitief cijfer. Momenteel spreken de eerste vier nummers mij iets meer aan dan de resterende, maar dat verschil is erg klein. De nummers 'Withering Strands' en 'Roots to Sever' zijn parels. 
Vooralsnog 4,5* 

Bo Saris - Gold (2014)

3,5
Boris is mijns inziens sinds zijn introductie bij Idols altijd een van Nederlands beste zangers geweest. Was helaas alleen nooit echt een fan van zijn muziek. Daar kwam een verandering in toen hij onder de naam Bo Saris de cd Gold heeft uitgebracht. Er staan een aantal ijzersterke soul nummers op, maar de cd had gemakkelijk bij 10 nummers kunnen blijven.
She's On Fire, The Addict, Tender, So Sad, If I Don't, zijn allemaal stuk voor stuk fantastische nummers. Dat zijn (helaas) eigenlijk ook meestal de enige nummers die ik van deze cd afspeel. Dit betekent overigens niet dat de rest niet goed is, er staan absoluut meerdere goede nummers op, maar ook een paar waar ik vrij gauw de skip knop bij opzoek.
Omdat de nummers die ik goed vind ook gewoonweg ontzettend goed zijn, geef ik deze cd 3,5*.

Bon Iver - 22, A Million (2016)

5,0
Vlak na de release van deze cd ben ik gauw door de nummers gegaan, had het toen geen waardige luisterbeurt gegeven. Het was helemaal anders dan wat ik verwacht had en ik zat in die periode in een metal fase, waardoor ik hier even geen zin in had.
Fast forward, na een aantal emotioneel zware maanden ben ik toch teruggekomen naar deze cd. Ik heb het een aantal keer back to back moeten luisteren voordat ik het op het niveau begon te waarderen waar ik nu zit. Hoewel ik 'For Emma, Forever Ago' briljant wint, overtreft Bon Iver het voor mij met '22, A Million'.
Het enige nummer wat ik iets minder dan de rest vind is '21 M◊◊N WATER'.
Ik had dit heel erg graag live willen meemaken.
5*

Bring Me the Horizon - Sempiternal (2013)

4,0
Zoals velen hier al gemeld hebben, was ook voor mij Bring Me The Horizon een band waar ik mij niet gauw tot aangetrokken voel. Had er altijd een beetje een Bullet For My Valentine gevoel bij, niet zozeer qua muziek, maar eerder qua meidenband. Toch heeft deze cd mij gegrepen, erg goede nummers.
Het begint erg sterk met Can You Feel My Heart, fantastische nummer. The House of Wolves is ook erg goed, vooral richting het einde. Tot en met nummer vijf vind ik ze allemaal nog steeds erg goed. Daarna is het beste wel geweest, tot het laatste nummer, Hospital For Souls. De afsluiter is erg goed.
Ze hebben mij positief weten te verbazen en geïnteresseerd genoeg gemaakt om hun releases te blijven volgen. 4*

Carly Rae Jepsen - E•MO•TION: Side B (2016)

Alternatieve titel: E•MO•TION: Side B+

3,5
Ben niet echt bekend met Carly Rae Jepsen, buiten haar gigantische hit waar helaas geen ontkomen aan was. Had uit mezelf haar muziek ook niet zo gauw opgezet. Ben via een reviewer bij deze cd gekomen en was positief verrast. Er staan een aantal prachtige pop nummers op, ook een paar minder mooie. Heb niet veel met het openingsnummer, geen slecht nummer, maar simpelweg iets te vrolijke 'meisjes pop' voor mijn smaak. Higher is daarentegen een ijzersterk nummer, fantastische track. The One, Fever en Body Language zijn wederom voor mij minder interessante nummers, vooral de laatstgenoemde. Met Cry heeft Carly weer een prachtig nummer te pakken, erg sterk. Store is prima, Roses is een waardige afsluiter.

Heb gemixte gevoelens bij deze release. Vind nummers 1,3,4,5 niet echt interessant, zal ze waarschijnlijk nooit helemaal luisteren. Nummers 2,6,8 zijn daarentegen ontzettend goed. Bestond de cd alleen maar uit nummers 2,6,7,8, dan had ik dit makkelijk 4,5* kunnen geven. Ik geef hem vooralsnog 3,5*. Al vind ik dat net iets te weinig..

Dark Tranquillity - Projector (1999)

4,0
Heb ergens rond 2005 kennis gemaakt met deze cd en het had mij direct gegrepen. Vind het een ontzettend sterke cd, maar vaak iets te melancholisch voor mij al veel te sombere ziel. Absoluut niet een cd die ik vaak kan afspelen. "Vroeger" bleef ik nog graag in de melancholiek hangen, zocht ik het zelfs op.
Ben buiten deze cd om niet echt bekend met Dark Tranquillity. Heb The Gallery deels gehoord, dit omdat ik Slaughter of the Soul van At The Gates ontzettend goed vind, maar die heeft mij niet gegrepen. Zal de komende tijd wellicht de nieuwe cd's van deze band proberen.

Favoriete nummers: Freecard, Therein, Undo Control, Auctioned, The Sun Fired Blanks, Dobermann, On Your Time.
4*

Eddie Vedder - Into the Wild (2007)

4,0
Het was al enige tijd geleden dat ik deze cd gehoord had, maar zodra ik hem vandaag opdeed kreeg ik haast rillingen bij het openingsnummer. Niet omdat het een nummer is dat ik erg mooi vind, maar het komt helemaal door de herinneringen aan de film. Destijds (2006) verzamelde ik dvd's, vooral two-disc specials. Was erg content met de two-disc van deze film, maar heb die jaren geleden aan iemand uitgeleend waarbij kort daarna het contact verbroken werd. Weet ook niet of ik de film ooit weer zal gaan kijken eigenlijk, kwam best zwaar bij mij binnen, erg emotioneel. Het muziek van Eddie Vedder was een perfecte aanvulling. Deze soundtrack mag absoluut bij de top OST staan.
Setting Forth is een prima nummer, heb hem in het verleden wel vaak overgeslagen om direct bij No Ceiling te beginnen. Naar mijn mening een erg sterk nummer. Far Behind en Rise zijn ook net als het openingsnummer prima. Hierna komt Long Nights, een erg sterke nummer. Wellicht mijn eerste kippenvel moment bij sommige luisterbeurten. Tuolumne is een aardig tussenstukje, werkt in de film vast beter dan op de cd. Hard Sun en Society zijn zonder twijfel mijn favoriete nummers op deze cd, ijzersterk. The Wolf en End Of The Road zijn verder prima nummers. Vanaf Guaranteed en No More is mijn aandacht weer terug, vooral bij laatstgenoemde. Photographs is net als Tuolumne een nummer dat vast en zeker beter werkt bij de film. Dat brengt me direct bij mijn volgende punt. Ik geef deze cd zonder twijfel 5* in samenwerking met de film, gewoonweg perfect. Als cd op zichzelf is het iets anders en interesseren sommige nummer mij minder. Zal het op dit moment bij 4* houden.

Infant Annihilator - The Elysian Grandeval Galeriarch (2016)

4,0
Het verbaast mij dat hier nog helemaal niet op gestemd is. Infant heeft met deze release meer bekendheid gekregen. De paar (ranzige) videoclips die ze hebben zijn volgens mij de miljoen views gepasseerd op YouTube.
Je zou met een band met Infant Annihilator als naam, en nummers als... tja... uhm.. de hele tracklist eigenlijk, wel enigszins kunnen voorspellen dat ze zichzelf niet al te serieus willen nemen. Ben zelf niet gek op hun thema, vind de videoclips ook kinderachtig en kan het niet eens afkijken.
Op het eerste gezicht had ik er niet veel van verwacht, maar ik moet bekkenen dat ik van mijn stoel afgeblazen werd toen ik het voor het eerst hoorde. Het gaat soms net iets te snel, onmenselijk snel. Ik heb een aantal playthroughs gezien en covers op YouTube, dus het is mogelijk om te spelen. Toch zou ik graag een live optreden van deze mannen willen zien.

Ik ga niet alle nummers bij langs, kan er ook niet zoveel over kwijt. De drums zijn super aanwezig. Het is bijna een drum en zang cd. Ze zijn erg bruut. Gitaar is heel goed, maar niet memorabel. Hij zakt soms wat naar de achtergrond. Toch wel erg technisch en knap gespeeld. De bass is aanwezig, soms zelfs op prachtige wijze (Soil the Stillborn), maar veel te vaak vrijwel niet hoorbaar. De zang is erg indrukwekkend. De zanger doet van alles, hij heeft een groot scala aan grunts geleerd. Je hoort de bekende Cattle Decapitation hoge grunts, pigsqueels, een bijna rappende super snelle grunt en nog veel meer.

Als je houdt van bands als Origin, Katalepsy, Cattle Decapitation, dan vind je hier vast wel iets dat je kunt waarderen. Zoals een reviewer op een andere website zei, neem de band niet te serieus, want ze nemen zichzelf ook niet serieus. Ze zijn fantastische muzikanten die gewoon veel lol hebben gehad in het maken van deze cd.
4* misschien verboog ik het nog met een half puntje, maar daar laat ik een paar weken/maanden overheen gaan.

James Vincent McMorrow - Post Tropical (2014)

4,5
Op 9 februari 2014 heb ik James Vincent McMorrow live gezien in Groningen. Hij voerde Post Tropical in zijn geheel uit, zonder andere nummers tussendoor. Zelden in mijn leven heb ik zo'n indrukwekkende show meegemaakt. Het muziek kwam echt binnen. James is een zachtaardige introverte man, wat overduidelijk naar voren kwam tijdens zijn show, maar ook na afloop toen hij op de foto ging met mensen en cd's signeerde. Heb een leuke foto met hem, zijn twee cd's laten signeren en hem met een knuffel bedankt voor zijn show.
Ik was voor het horen van deze cd niet echt bekend met James, kende alleen This Old Dark Machine, de akoestische versie. Heb eerlijk gezegd nog nooit zijn oude cd in zijn geheel beluisterd, kan daar dus geen uitspraak over doen.
Was direct verkocht toen ik het openingsnummer van Post Tropical hoorde, Cavalier. De rillingen gingen door mijn hele lichaam. Vind tot en met nummer zeven, Repeating, alles erg sterk. De titelsong is ook nog erg goed. Glacier pakt mij iets minder, maar is nog steeds een goed nummer. Outside Digging is een sterke afsluiting.

Ik had deze cd lang niet zoveel gewaardeerd had ik het niet live gezien. Dat heeft een impact op mij gehad. Allerlei verschillende emoties gingen door mij heen, maar vooral liefde en somberheid bleven hangen. Fantastisch hoe muziek intense momenten teweeg kan brengen.

Het is erg lastig om hier een definitief cijfer voor te geven. Voor het live optreden geef ik hem 5*, zonder twijfel. De cd is toch een andere ervaring. Het is ook absoluut niet een cd die ik vaak kan opzetten. Het vraagt om erg specifieke momenten. Geef hem vooralsnog 4,5*.

Matt Corby - Resolution (2013)

5,0
Ben het helemaal met Purito eens. Evangelist kan inderdaad makkelijk tussen de beste songs van de afgelopen 16 jaar staan. Wat een nummer, krijg er nog altijd kippenvel van.
Over de EP kan ik erg kort zijn. Het zijn drie fantastische nummers, vooral Resolution en Evangelist. Lay You Down is ook erg mooi, maar verdwijnt een klein beetje in de schaduw van de andere twee. Afgelopen maart toen ik Matt Corby live zag werd ik verrast toen hij Resolution begon te spelen, ik wist zijn setlist niet was bang dat hij geen oude(re) hits ging spelen. Ik herkende Resolution direct toen hij de eerste noot aantikte, wat wellicht komt omdat ik hem zelf ook op de gitaar speel.
Dit is waarschijnlijk mijn favoriete Matt Corby cd, kan er geen genoeg van krijgen.
5*

Matt Corby - Telluric (2016)

4,5
Ongeveer vier jaar geleden liet ik Matt Corby zijn muziek aan een goede vriend van mij horen; hij vond het geweldig. Hij stuurde het door naar een vriend van hem, volgens hem een echte muziekliefhebber. Ik heb diegene een aantal weken daarna leren kennen tijdens een afscheid feest van bovengenoemde vriend. Toen ik hem vroeg over Matt Corby - verwachtend dat hij er net zo lovend als mij over zou zijn - belichtte hij iets wat ik niet opgemerkt had. Hij zei, "Zijn muziek is mooi, maar hij heeft nog geen richting gevonden en dat vind ik jammer". Op dat moment dacht ik juist dat hij een eigen stijl had, vooral toen een jaar daarna Resolution uitkwam.
In een interview met Matt Corby van een aantal maanden geleden vertelde hij dat hij in 2013 een album had gemaakt, maar er toch niet tevreden mee was. Hij was nog steeds zoekend en na een lange periode heeft hij rust kunnen vinden bij een muziekstijl; daar hebben we Telluric uit gekregen.

Telluric is anders dan wat we van Matt gewend zijn, het is erg soul gericht met af en toe wat uitschieters die doen denken aan wat hij voorheen gemaakt heeft. Het is te begrijpen dat veel mensen de oude folk/blues/rock/soul geïnspireerde nummers missen op deze cd, maar het is aan de andere kant ook erg mooi om te zien hoe iemand zich verder ontwikkelt. De veelgemaakte Jeff Buckley vergelijking is op deze cd een beetje terug te horen in het nummer 'Good To Be Alone', die hij overigens al een aantal jaar geleden geschreven heeft maar nooit officieel uitgegeven.
Zelf ben ik groot fan van soul (vooral de Motown tijd), dus is deze cd erg positief ontvangen. Naar mijn mening staat er niet een slecht nummer op, maar ik betrap mezelf erop dat ik vaak alleen de eerste helft van de cd luister en na nummer vijf weer terug naar het begin ga. Dit doe ik zo vaak dat ik na de luisterbeurt van vandaag er achter ben gekomen hoe leuk ik eigenlijk de nummers na nummer 5 vind..

Dit is de eerste cd die ik blindelings heb gepre-ordered en dat zal zich in alle waarschijnlijkheid blijven herhalen bij alles wat Matt Corby uitbrengt. Zijn live show in Keulen (Nederland was in letterlijk één minuut uitverkocht) was ontzettend goed, verbazingwekkend hoe goed zijn stem live klinkt (wist het van de opnames, maar om het zelf te horen) en hoe strak de band speelt. Echt een aanrader om live te zien!

Ik had hem graag 5* gegeven, maar blijf (momenteel) op 4.5*.

Opeth - Sorceress (2016)

5,0
Nu ook maar eens mijn review. Als redelijk grote Opeth (volg eigenlijk alles van Åkerfeldt) fan, heb ik sinds de aankondiging van deze cd bijna letterlijk op het puntje van mijn stoel gezeten. In tegenstelling tot vele andere Opeth fans ben ik juist erg tevreden met de wending die ze genomen hebben. Ik moet eerlijk bekennen dat ik de discografie van hen niet tot in de puntjes heb beluisterd. Sterker nog, er zijn cds die ik helemaal niet in zijn geheel gehoord heb (voor de geïnteresseerden, op volgorde van release: 1,2,3,6,10). Dat is deels te wijten aan het feit dat ik gewoon een trage muziekluisteraar ben en deels dat ik gauw vast blijf op één nummer en de rest van de cd "vergeet". Ik vermeld dat zodat als ik de uitspraak, 'Sorceress mag van mij in de top 3 beste Opeth cds staan', je begrijpt dat ik vijf cds niet meetel. 

*Persophone is een mooie intro. Heb het de eerste paar luisterbeurten veelal geskipped, maar kan het nu wel waarderen. Titelsong *Sorceress kickt daarna direct in. Wat een geweldige intro wordt daar gespeeld door gitaar, bass en keyboard. Tekstueel gezien geeft dit nummer direct een thema van de cd aan, maakt de cover ook direct duidelijker. Bekijk hier overigens een briljante cover op youtube https://youtu.be/AW6d-9ZK-NA.
*The Wilde Flowers, tempo zakt een beetje. Weer een heerlijke groove en een fantastische solo. Na de vierde minuut komt er een bijna dromerig stukje die als antwoord een heerlijk muur aan geluid krijgt. Vind de afsluiting overigens perfect, één akkoord op de piano die door echoot. Hierna komt een parel, *Will O The Wisp. Volgens Åkerfeldt heeft hij Dun Ringill van Jethro Tull als inspiratie gehad voor dit nummer. Ik word een blije man als Åkerfeldt eens beslist om een hele cd met dit soort muziek uit te brengen.. *Chrysalis is wederom een fantastische nummer. Vanaf 0:54 ongeveer begint voor een korte 15 seconden een naar mijn mening door Dream Theater geïnspireerd stukje, terwijl de gedeelte erna meer iets van Muse weg heeft. Dit nummer sluit heerlijk af, flanger past er perfect bij. *Sorceress 2 is tekstueel gezien een vervolg/antwoord op de titelsong. Heel interessant om te verschillende standpunten te horen. De een is vrij donker, boos, de ander liefdevol. *The Seventh Sojourn heeft een bijna vier minuten durende Arabisch geïnspireerde melodie, verassend mooi gedaan. Tegen het einde verandert het nummer, wordt het rustiger en maakt de overgang naar het volgende nummer ook gemakkelijker. Hier krijgen we absoluut technisch hoogstandje, *Strange Brew. Ontzettend mooi nummer, wellicht het beste nummer op deze cd en kan gemakkelijk tussen de tien beste Opeth nummers staan. Åkerfeldt zijn stem komt bij dit nummer erg sterk naar voren. Ik kan eigenlijk wel door blijven gaan over hoe fantastisch ik dit nummer vind, alle kleine details, de geweldige mix van genres. Ook hier word ik er aan herinnert hoe geweldig ik de akkoord keuzes van deze groep vind, ze eindigen meestal op zulke mooie akkoorden. De korte gitaar riff tegen de zeven minuten is briljant. Hij had iets langer van mij door mogen gaan, maar ik weet pas zeker of dat had gepast wanneer ik dat stukje op de gitaar leer en zelf meespeel. *A Fleeting Glance gaat weer helemaal terug in de tijd. Gewoon een heerlijk nummer met een lekkere solo en wederom een erg harmonisch einde. *Era pakte mij bij de intro niet, maar dat veranderde direct toen het nummer verder ontwikkelde. Ook erg sterk. *Persephone (Slight Return), mooie afsluiting.
Bonustracks
*The Ward reist ook weer terug in de tijd, geweldige nummer. Heerlijke ritme. *Spring MCMLXXIV, wat een plaat.. Het is hier vast al eens gemeld, maar de titel van dit nummer vertaalt zich naar de lente van 1974, Åkerfeldt is geboren op 17 april. Echt een fantastische rock plaat, eigenlijk net te goed om als bonus op de cd te staan. De laatste twee minuten aan solo's zitten boordevol met kippenvel momenten.
Op de live tracks geef k verder geen commentaar. Leuke toevoeging, maar zal het niet vaak horen. Hoop wel eens van deze band live te mogen genieten.

Vooralsnog de beste cd van 2016 voor mij. Het zal niet als een verassing komen dat ik deze cd 5* ga geven.