menu

Hier kun je zien welke berichten MartinoBasso als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.

Buscabulla - Regresa (2020)

4,0
Het debuut van dit Puerto-Ricaanse echtpaar mag er absoluut zijn. We krijgen hier een mengeling van r&b, chillwave, dream- en synthpop voorgeschoteld, gedrenkt in de zwoele, exotische sfeer en ritmes die Puerto Rico te bieden heeft. Er is duidelijk veel werk gekropen in de gedetailleerde productie en de melodieën staan als een huis.

Cliff Martinez - Only God Forgives (2013)

4,0
Cliff Martinez levert na de Drive score alweer een geweldige soundtrack af voor een Refn film. In tegenstelling tot de Drive soundtrack zijn de songs met vocals hier wat meer verspreid ipv allemaal aan het begin van het album. Martinez weet een perfecte sfeer neer te zetten met voornamelijk synth-gedreven composities. Pure ambient wordt afgewisseld met meer exotisch getinte songs en een drietal
"echte" Thaise nummers. Nergens vind ik het saai of langdradig worden want er wordt een goede spanningsboog gecreëerd. Dit zorgt ervoor dat de soundtrack perfect los van de film kan beluisterd worden. Vind dit nog een niveau'tje hoger dan de Drive OST.

Cloud Nothings - Life Without Sound (2017)

3,5
Album vier van Cloud Nothings... toch wel een stapje terug ten opzichte van de vorige twee platen.

Vooral de productie laat te wensen over : de algemene sound is te tam/clean en de drums hebben weinig dynamiek. Ik mis ook het geschreeuw van Dylan, en wanneer hij het toch doet overtuigt het niet (nogmaals: tamme productie). Opvallend is ook het ontbreken van een lange experimentelere track in de stijl van 'Wasted Days' of 'Pattern Walks'.

Gelukkig is er ook genoeg om van te snoepen, Dylan Baldi kan namelijk nog altijd catchy indietunes schrijven met als hoogtepunten het openingsnummer(die aanzwellende outro!) en single 'Modern Act'. Slechte songs zijn er niet te bespeuren, maar 'Darkened Rings' komt toch wel in de buurt.

Hopelijk op langspeler nummer vijf terug wat meer rauwe energie .

Julianna Barwick - Healing Is a Miracle (2020)

4,0
Een van de meest indrukwekkende stemmen van de afgelopen tien jaar, is ongetwijfeld die van de Amerikaanse Julianna Barwick. Gebruikmakend van haar loepzuivere sopraan, die ze met behulp van loops tot volwaardige instrumenten ombuigt, zet ze een haast bovennatuurlijke sfeer neer. Dat de formule nog niet is uitgewerkt, bewijst ze met haar vijfde worp ‘Healing is a miracle’. Die voelt enerzijds erg vertrouwd door het herkenbare stemgeluid, en anderzijds als een volledig nieuw hoofdstuk door een compleet andere stemming te creëren.

Zowel de drone-foto die deel uitmaakt van de albumcover, als de bijhorende videoclips werden in IJsland geschoten – wat de associatie met het idyllische eiland uiteraard enorm versterkt. Toch is er zeker voldoende ruimte om een eigen invulling te geven aan Barwicks dromerige soundscapes. Slechts een minuut 40 ver in de plaat, vindt de eerste openbaring al plaats, wanneer die diepe bas in ‘Inspirit’ opduikt te midden van de in elkaar verweven zanglijnen. Een gevoel van euforie neemt de bovenhand, en gaandeweg gaat dat gevoel nog enkele keren terugkomen. De toon slaat om in het desolate ‘Oh, memory’, waarin Barwick de subtiele assistentie krijgt van Mary Lattimore op de harp. Haar muziek riep in het verleden al vaker associaties op met engelen, maar in ‘Oh, memory’ is het plaatje compleet.

Wie IJsland zegt, zegt Sigur Rós, en wie Sigur Rós zegt, zegt Jónsi. Barwick heeft de voorbije jaren een vriendschap met hem opgebouwd, en in ‘In light’ bezegelt Jónsi die vriendschap met z’n buitengewone vocalen. Toch is het niet Jónsi die de show steelt, omdat z’n zang louter complementair is. Het is de instrumentale omkadering die het meeste indruk maakt, vooral wanneer de track zich gaandeweg ontrafelt in iets groters, met elektronische percussie en synths – zonder dat het ergens bombastische proporties aanneemt. De titeltrack en ‘Safe’ leunen dan weer erg op de gekende vocale loops en dat pakt net zo goed uit.

Ondanks de ontspannen gemoedstoestand die ‘Healing is a miracle’ uitademt, worden de new age-valkuilen perfect ontweken omdat het nooit te gezapig wordt. In ‘Flowers’ laat Barwick zich zelfs van haar donkerste kant zien, met onheilspellende klanken die gelden als een waarschuwing wanneer ze zelf dreigt te verdwalen in haar eigen paradijs, terwijl aanzwellende synths duiden op een naderende, schokkende ontknoping. Het is een welkome twist die ons erop attent maakt dat we ook best niet te ver afdwalen in dit ogenschijnlijke lustoord.

Zachtjes ontwaken uit die kortstondige koortsdroom gebeurt met ‘Wishing well’, een vreedzame track waarop Barwick simpelweg doet waar ze in uitblinkt. Haar fascinatie met het menselijk lichaam en hoe het zichzelf regenereert na een wonde, vormt de rode draad doorheen ‘Healing is a miracle’ en in een track als ‘Wishing well’ weet ze dat genezingsproces perfect naar een muzikaal equivalent te vertalen. In de afsluiter ‘Nod’ gaat het er dan weer avontuurlijker aan toe: het is een geslaagde samenwerking met de producer Nosaj Thing die tot stand kwam na Barwicks verhuis van New York naar LA. Een intrigerende melodie wordt herhaald in verschillende gedaantes, ondersteund door een genuanceerde beat die vervolgens de plaat tot een fascinerend einde brengt.

Hoewel het album beslist niet voor iedereen is, vormt het wel de ideale kennismaking voor wie een sprong wil wagen in de etherische wereld van Julianna Barwick. Het eindresultaat is wat minder uitdagend dan haar oudere muziek en misschien ietwat aan de korte kant, maar dat komt enkel de herspeelbaarheid ten goede. ‘Healing is a miracle’ vormt de perfecte soundtrack voor wie een dik half uur wil ontsnappen aan de dagelijkse bekommernissen.

(De oorspronkelijke recensie werd eerder al gepubliceerd via Indiestyle.be)

No Age - Goons Be Gone (2020)

3,5
Sinds de label-switch van Sub Pop naar Drag City zijn deze heren uit L.A. weer helemaal terug op dreef. Begin 2018 verscheen het uitstekende ‘Snares like a haircut’ – hun eerste worp voor Drag City, vijfde in totaal – waarop Randy Randall (gitaar) en Dean Allen Spunt (drums/zang) succesvol experimenteerden buiten de gekende dream-punk comfortzone. ‘Goons be gone’, hun meest directe plaat tot nog toe, is de volgende stap in hun ontwikkeling.

Eerlijk: sommige singles die aan het album voorafgingen, gaven het idee dat er een meer doorsnee rockalbum zat aan te komen (iets waar ondergetekende doorgaans een bloedhekel aan heeft). Enkele luisterbeurten later blijkt dat gelukkig allesbehalve het geval. Zo steken de heren met het fuzzy ambient-experiment ‘Toes in the water’ al een dikke middelvinger op naar traditionele rockmuziek. En wat te denken van de introspectieve songs ‘Smoothie’ (Spunt die z’n tamboerijn kwijt is?) en ‘Puzzled’ – een verrassend beheerste track met een sfeervolle outro.

Uiteraard gaat No Age ook dikwijls voluit als vanouds, we hebben het hier tenslotte over een gitaar/drum-bezetting. Bijvoorbeeld opener ‘Sandalwood’, ‘War dance’ en afsluiter ‘Agitating moss’ zijn allen rechttoe-rechtaan tracks waarin het duo louter leunt op hun instrumenten en niet (veel) op zelf opgenomen samples. Het uitstekende ‘Turned to string’ hoort eveneens in die categorie thuis, al voegen ze hier een streepje shoegaze toe aan de mix. In ‘Feeler’ horen we dan weer een geslaagde knipoog naar psychedelische spacerock, met dat Spacemen 3-achtige tremelo-effect.

Had het duo ervoor gekozen om ‘A sigh clicks’ niet op band te zetten, dan waren we daar waarschijnlijk niet rouwig om geweest. De track komt maar niet op gang komt en dat tegendraadse geneuzel begint op den duur wat op de zenuwen te werken. En het blijft gissen naar de precieze bedoeling van ‘Working stiff takes a break’. Vermoedelijk is het een spaak gelopen poging om arty uit de hoek te komen, al duurt dit geluidsfragment – want een song kan je het niet echt noemen – gelukkig slechts een volle minuut.

Desondanks kan No Age zelfs met mislukte probeersels nog steeds op veel sympathie rekenen. Die eigenwijze uitspattingen maken nu eenmaal deel uit van de identiteit van het het duo. Alleen daarom al niets dan respect voor Randall en Spunt, die sinds hun eerste release in 2007 zichzelf gebleven zijn en gewoon zijn blijven doen waar ze zin in hebben. Voor ‘Goons be gone’ hebben ze dus geen uitzondering gemaakt.

(De oorspronkelijke recensie werd eerder al gepubliceerd via Indiestyle.be)

Pinkshinyultrablast - Grandfeathered (2016)

4,0
"Grandfeathered" is het tweede album van de Russische shoegaze-outfit Pinkshinyultrablast, een band die zich van andere shoegaze bands weet te onderscheiden door de vele prog/math invloeden. Hun eerste was één van m'n favoriete albums van 2015 en ik was verrast dat er na een jaar al een nieuwe plaat kwam. Net als de voorganger is deze ook voorzien van ijle zangpartijen die gepaard gaan met dromerige keyboards en gitaren. Toch is het hier allemaal wat explosiever en complexer waardoor het soms nét iets te veel van het goede is, maar algemeen toch een zeer genietbaar album.

Favorieten : I Catch You Napping, Comet Marbles

Porridge Radio - Every Bad (2020)

4,5
'Every Bad' van Porridge Radio is voor mij alvast een kandidaat voor plaat van het jaar.
Nergens doet de Britse band iets wat in het verleden nog niet werd gedaan, maar het is de aanstekelijke energie en het fijne gitaarwerk van frontvrouw Dana Margolin die de plaat naar een hoger niveau tillen. De wisselende dynamiek in de songs zorgt er tevens voor dat verveling geen kans krijgt. 'Born Confused', 'Don't Ask Me Twice' en 'Lilac' behoren tot m'n favorieten, maar ook het einde van deze postpunk-plaat vind ik zeer geslaagd wanneer de band uit z'n comfortzone treedt met het ietwat experimentelere duo (something)/Homecoming song.

Preoccupations - Preoccupations (2016)

4,5
Preoccupations (fka Viet Cong) is voor mij één van de 3 belangrijkste post-punk bands van het moment, samen met Ought en Protomartyr. Met hun nieuwste worp is de rol van de gitaren wat naar achteren geschoven en mogen de synthesizers/drumcomputers meer van zich laten horen.

De industriëel klinkende drone van “Anxiety" zet meteen de (duistere) toon voor de rest van de plaat. De band klinkt nog steeds als een experimentele mix tussen post-punk en krautrock, maar de songs zijn duidelijk melodieuzer dan op het debuut. Het meest opvallend is toch wel “Memory", dat met zijn 11 minuten bestaat uit 2 post-punk songs en eindigt met een ambient drone van bijna 5 minuten. “Stimulation” klinkt als een fucked up versie van “Silhouettes” en is daarmee ook het enige nummer wat qua stijl dicht in de buurt komt van het debuut. Een track als “Death’ is hier niet op terug te vinden, maar hier zijn de nummers algemeen van een hoger niveau waardoor dat niet echt een gemis is.

Favorieten :
Het zweverige “Monotony” en het beukende “Degraded”.

Red Lorry Yellow Lorry - Talk About the Weather (1985)

4,0
Ik heb er 2 maanden op gewacht,
maar nu heb ik Talk About The Weather eindelijk!! Nu kan mijn mp3-versie eindelijk de prullenmand in. Nog een kleine toelichting over het album : Het is niet echt diepgaand qua teksten en sound, maar toch vind ik het een goed, energiek album. Het geeft je echt energie als je het luistert. Vooral het gitaarwerk vind ik vrij goed. De nummers zelf zijn eigenlijk gewoon catchy popliedjes verpakt in een 'gothic' jasje.Ik gebruik de term 'gothic' niet graag maar weet niet hoe ik het anders moet uitdrukken. Ik heb al eens gelezen dat de zanger als het zwakke punt wordt gezien maar daar ben het helemaal niet mee eens, vind zijn stem uitstekend passen bij de muziek!
Heb mijn stem met een half verhoogd.

Roxy Music - Roxy Music (1972)

4,0
Na de eerste 5 nummers(Virginia Plain meegerekend) dacht ik : "dit wordt een dikke 5* ". De intro van The Bob voorspelde veel goeds maar ik vond het daarna inzakken. Chance Meeting is weer een goed nummer(Eno duidelijk aanwezig in laatste minuut!). Would you believe doet daarintegen zwaar gedateerd aan. Hoewel ik zeker niks tegen gedateerde muziek heb - veel van mijn favoriete muziek is gedateerd - maar dit vind ik toch wat over the top. Sea Breezes vond ik dan weer geslaagd, al had die overgang naar dat übercoole middenstuk wat mooier gekund. Het laatste nummer is ook niet mijn ding maar ik vind het wel een goede afsluiter van de 2de - meer experimentele - helft.

Ik had eerst een 4* staan maar na een tijdje kon ik de b-kant beter waarderen en heb ik er toch 4,5* van gemaakt.
For your pleasure vind ik nog een klein tikkeltje beter.

Personal favourites : Ladytron en If there's something

Simple Minds - New Gold Dream (81-82-83-84) (1982)

5,0
Ben er eindelijk nog eens aan toe gekomen om deze prachtplaat van de Simple Minds op te zetten, het was eeuwen geleden dat ik hem nog geluisterd had..
Ben ook net tot de ontdekking gekomen dat ik hier nog geen berichtje had bijgezet..

Een woordje uitleg dan maar..

New Gold Dream is voor mij een heel belangrijk album geweest.
In een vroeger tijdperk waar ik luisterde naar Will Smith, Madonna en Michael Jackson (ik was toen 11 jaar ofzo) en mij vooral bezighield met het verzamelen van "best-of's" en "greatest hits-en". Maar ik was vooral geïnteresseerd in de muziek van de jaren 80 (nu nog trouwens), band als 'Duran Duran' en 'A-ha' kregen een dagelijkse rotatiebeurt in mijn cdspeler. Ik had ook een album van Simple Minds(wat toen mijn favoriete 'oude' band was), namelijk de verzamelaar 'Glittering Prize'. Het enige wat ik van hen kende waren dus de hits. Ik had toen niet de behoefte om reguliere albums aan te schaffen omdat ik dacht dat ik het 'beste' toch had..

Tot ik op een dag het nummer 'New Gold Dream' op de radio hoorde! Onmiddellijk herkende ik Jim's stemgeluid en heb meteen een cassettebandje genomen en de rest van het nummer opgenomen van de radio. Ik was helemaal overdonderd door het nummer, vooral de laatste 2 minuten ervan. Ik heb het daarna ook ontelbare keren terug opnieuw afgespeeld op mijn radio. Vanaf toen wist ik dat ik mij eens moest verdiepen in de Simple Minds.

New Gold Dream is het eerste reguliere album wat ik ooit van een 'oude' band heb gekocht en dat is me uitstekend bevallen. Daarna volgden Sons & Fascination en Empires & Dance. En zo ben ik vervolgens ook bij bands als The Cure en Siouxsie and The Banshees terecht gekomen en werd mijn cd collectie langzaam maar zeker wat groter.

New Gold Dream is jarenlang mijn favoriete album geweest, net als Empires and Dance, maar hebben nu een beetje plaats moeten maken voor andere mooie albums.
Uiteraard toch 5 sterren!

Simple Minds - Walk Between Worlds (2018)

3,0
Geen mis album op zich, maar stoor me vooral aan de productie. Het lijkt net alsof ze Simple Minds zo 'eigentijds' willen laten klinken door die elektronische elementjes en effectjes - en dat klinkt erg geforceerd. Op sommige nummers hoor je echt geen band spelen en zit het vol studio-trickery. Overproduced.

The Radio Dept. - Running Out of Love (2016)

4,0
Na 6 jaar - omwille van problemen met hun platenlabel - is het Zweedse Radio Dept. eindelijk terug met een nieuw album. Het debuut dateert reeds van 2003 en daar was vooral lo-fi shoegaze op te horen. Sindsdien koos de groep ervoor om meer elektronische paden te betreden. De typerende vocalen en mistroostige melodieën zijn echter gebleven en daardoor heb je nog steeds het gevoel dat je naar dezelfde band luistert.

Net als bij de vorige 2 albums wordt er vooral inspiratie gehaald uit de late jaren 80 / vroege 90s (New Order / Pet Shop Boys). Op 'Running Out Of Love' wordt het klankenpallet nog wat uitgebreid met Madchester invloeden ('Sloboda Narodu', 'Committed to the Cause') en 90s dance ('Occupied') - dat laatste nummer heeft trouwens iets te veel weg van Moby's "Go".

Heb het album nu een aantal keren volledig beluisterd en ben wat teleurgesteld. Ik mis het verrassende en spontane van de vorige plaat. Sommige nummers duren wat te lang ('Occupied', 'Teach Me To Forget') of hebben weinig om het lijf ('This Thing Was Bound to Happen').

Favorieten : Swedish Guns, We Got Game en Committed to the Cause.

Thurston Moore - By the Fire (2020)

4,0
Hij mag dan inmiddels bij de zestigplussers gerekend worden, aan uitbollen denkt Thurston Moore nog lang niet. Na de split van Sonic Youth is deze gitaarheld net als z’n andere ex-bandleden op regelmatige basis albums blijven uitbrengen. Z’n laatste worp ‘Spirit counsel’ is amper een jaar oud en hier presenteert hij weer opnieuw een lijvig dubbelalbum. Waar ‘Spirit counsel’ echter uit drie grote improvisatie sessies bestond, is ‘By the fire’ een terugkeer naar echte songs.

Debbie Googe van My Bloody Valentine (bas) en virtuoos James Sedwards (gitaar) vergezellen Moore opnieuw, net als ex-Sonic Youth collega Steve Shelley (drums) – al doet die laatste dat slechts voor één nummer. Verder is het Jem Doulton (o.a. Róisín Murphy) die de songs van een ritme voorziet en staat Jon Leidecker (Negativland) in voor de elektronica. Dan hebben we nog de teksten, en die zijn op twee nummers na volledig geschreven door transgender-poëet Radieux Radio. Opgeteld zijn dat wel een aantal namen waar Moore mee samenwerkt, en toch is het voornamelijk the man himself die z’n stempel drukt op ‘By the fire’. Z’n naam staat dan ook niet voor niets in grote letters op de hoes.

Met ‘Hashish’ en ‘Cantaloupe’ als openingstracks krijgen we meteen twee rockers voorgeschoteld, waarvan ‘Hashish’ ons echte ‘Sunday’-vibes geeft en ‘Cantaloupe’ diepgeworteld is in de fuzz van de jaren 70. Geen misse nummers, maar wat mij mag het wat uitdagender als we het over Thurston Moore hebben. Vanaf het onvoorspelbare ‘Breath’ verdubbelen de songs echter in lengte en wordt het veel interessanter. Vooral ‘Siren’ mag zich nu al tot het beste van Moores solowerk rekenen. In beide tracks nemen duellerende gitaren geduldig hun tijd om zich te ontvouwen en brengen tijdens dat proces heerlijke melodieën en stormachtige noise ten gehore.

Na de eerste lp beluisterd te hebben wekt ‘By the fire’ de valse indruk een succesvolle herhalingsoefening te zijn van ‘Rock’n roll consciousness’, ware het niet dat er nog 43 minuten volgen op plaat nummer twee – en daarin gaat het toch net wat experimenteler aan toe. ‘Dreamers work’ is een less is Moore rustmomentje dat geen ritmesectie behoeft, louter steunend op de zachte zang van Thurston en interessante gitaarakkoord-overgangen. ‘They believe in love’ contrasteert dan weer met dissonante riffs en hakt er meteen stevig in. Dit is een track die de Sonic Youth-fan zeker zal bekoren.

‘Locomotives’ en ‘Venus’ – goed voor maar liefst 30 minuten aan muziek – zijn spannende trips waarin Thurston Moore en z’n band ons op een haast Swans-achtige wijze geselen met onheilspellende gitaar-drones. Die eerstgenoemde track krijgt uiteindelijk nog een soort van ontlading door een melodieuze finale, ‘Venus’ daarentegen – voortgedreven door dansbare drums en ambient gitaarwerk – loodst je binnen in een brandende hel zonder enige kans op ontkomen. Het effect is bevreemdend, maar ik had zelf geen betere afsluiter kunnen inbeelden.

Gaande van rechttoe-rechtaan rock tot het complexere werk dat aan Sonic Youth refereert, en van experimentele trips tot goed geplaatste adempauzes biedt ‘By the fire’ voor elk wat wils. De soms geforceerde gitaarsolo’s van ‘Rock ’n’ roll consciousness’ hebben plaats gemaakt voor een meer avontuurlijk sound, leidend tot een divers dubbelalbum. Is dit Thurston Moore z’n beste soloplaat? Ik durf stellen van wel. Deze grote meneer hoeft wat mij betreft nog lang niet met pensioen.

(Oorspronkelijke recensie afkomstig van indiestyle.be)

Wall of Voodoo - Call of the West (1982)

3,5
Wall of Voodoo is de band van Stan Ridgway. Deze meneer werd bekend met o.a. "Camouflage" en "Calling out to Carol".
Zijn band heeft echter geen commercieel succes gekend bij ons, niet geheel onterecht want de band heeft een alles behalve commerciële sound.
Muziek wordt gedreven door elektronische beats met af en toe een mondharmonica, een flard gitaar en ijle synthesizers. Voeg daar nog eens een Stan Ridgeway aant toe (die mompelt alsof hij uit het wilde westen komt) en je hebt Wall of Voodoo.

Hoogtepunten uit dit album:
-Lost Weekend het meest weemoedige nummer.
-Mexican Radio, de single.
-They don't want me, hypnotiserend nummer met acid gitaren
Al zijn de andere nummers ook niet slecht. Wat te denken van Factory, dat zijn naam niet gestolen heeft, of Tomorrow, wat me tekstueel erg doet denken aan 'Morgen' van Belgian Asociality.

Voor de liefhebbers van uitdagende 80s muziek.