Ik denk dat ik zojuist naar het beste album van het jaar heb geluisterd.

Ik had vóór december nog nooit van A.A. Williams gehoord; ik pikte The Echo op via de Afrekening. Dat nummer was genoeg om het album te gaan checken en nu blijkt dat álle nummers weergaloos zijn. Die instrumentatie en de uitbarstingen, elk nummer weer.

Hazel o' Connor, Chelsea Wolfe en Nadine Shah waren namen die bij me opkwamen bij het beluisteren van dit magistrale album. Níet omdat ik enorme gelijkenissen ervoer, maar omdat genoemde dames een sfeer kunnen neerzetten zoals A.A. Williams dat nu doet.

Wat een blij nummer, dacht ik bij de release van de titelsong - de discobeat en het lalala nog daarna. Niet heel slecht, maar ook niet iets wat me deed uitkijken naar het album. Bij de singles die volgden viel me op dat de zang steeds hoger was - ik dacht nog "nu moet die plaat maar gauw uitkomen, of er gaan echt glazen sneuvelen".
Met Signs Of Life is de blijheid nog niet verdwenen. Wederom leuk voor een keer. De single Creature Comfort, tevens track 4 (en ja, we gaan weer een toontje hoger), is dan eindelijk meteen fijn - en uiteindelijk het enige nummer waarbij een druk op de repeatknop wordt overwogen, al is het vooral omdat je de oude Arcade Fire, waar na tracks 1,2 en 3 al behoorlijk naar verlangd wordt, hierin wél terughoort. De relatieve vreugde is van korte duur, met de nietszeggende track Peter Pan en het ronduit vervelende Chemistry.
Met genoemde tracks in het achterhoofd is een plaatje als Infinite Content al snel goed, maar een keer een plaatje zonder opsmuk is sowieso welkom. Dat het daarna nog een keer akoestisch gebracht moet worden, is dan weer jammer.
De twee nummers daarna bieden te weinig om de aandacht vast te kunnen houden; We Don't Deserve Love is eigenzinnig en nog wel OK. Maar ik ben blij dat het er opzit.

Niet dat het een straf is om naar deze plaat te luisteren, maar Blaudzun komt m.i. al jaren niet meer in de buurt van het fijnzinnige Heavy Flowers of het op een uiterst positieve manier bombastische Promises of no man's land.

Het is geen kerstplaat, maar kan er bijna voor doorgaan, gezien de vrij hoge zweverigheidsfactor, zeker in de tweede helft van de CD. De eerste vijf nummers vind ik bijzonder sterk; ze tonen een Boudewijn die weloverwogen zijn woorden kiest en als het ware verhalende gedichten in liedvorm ten gehore brengt. Af en toe word je verrast op een mooi pianostukje of een ander muzikaal hoogtepuntje. Maar na de vijfde track wordt mijn enthousiasme flink getemperd; het wordt voor mijn gevoel te veel van 't zelfde, zowel qua teksten als qua akkoorden heb je het gevoel een herhaling te horen. Ook de samenzang is in mijn ogen/oren niet bijzonder geslaagd.

Zéér sterk Lohuesalbum, misschien wel zijn beste. Best zwaard op de hand, melancholisch en vol van twijfels, vergane liefde en onzekerheden, maar met genoeg tempo om te voorkomen dat het een somber geheel wordt. Sterke bluesy arrangementen en zoals altijd genoeg spitsvondigheid wat de teksten betreft. Ik ben gewend dat Lohuesalbums in de regel een paar goede songs bevatten, één nummer dat erbovenuit steekt en een aantal niet per se slechte maar toch niet al te interessante nummers. Dat gaat nu dus niet op, behalve dat er wel weer één nummer enorm binnenkomt en daarmee de rest doet verbleken: Ie maggen hier altied henkommen.

Toen ik Goldband voor het eerst hoorde (ik denk dat dat met "Ja Ja Nee Nee" was), dacht ik: leuke gimmick. Inmiddels zijn we die ver voorbij en heb ik ontdekt hoe veelzijdig en goed deze band (en deze plaat) is. Wat zingen betreft is dit sowieso hoogstaand (de samenzang is glashelder, soms tegen het randje, maar nooit overheen), maar ook de muziek is zeer aanstekelijk, dankzij de 80's-invloeden en de knipoog naar techno. De teksten, die soms wat onbeholpen klinken maar bij nader inzien precies de kern raken, zijn dan weer zeer modern.
Betaalbare Romantiek duurt bijna een uur en dat zijn "we" misschien niet meer gewend. Maar Goldband blijkt van veel markten thuis te zijn en houdt zo moeiteloos de aandacht vast. Over elk detail is nagedacht, zonder dat je het gevoel krijgt dat het een trucje wordt.

Teleurstellend, tam album. De openingstrack is erg lekker, maar die lijn wordt niet voortgezet, sterker nog: het wordt steeds minder. Goed, Come Back Kid kan er nog mee door, maar The Party Never Ends - ik vraag me af welk feestje ze bedoelen. En Are You Looking For Action? daarna kan beter omgedraaid worden - acht minuten ongeïnspireerde muziek. De heerlijke beats die op het vorige album nog veelvuldig de kop opstaken, worden hier node gemist.

Ja, die vergelijking met The Prodigy maakte ik ook - en daar heb ik geen enkele moeite mee. Sterker nog, ik beschouw Rocket Fuel als het fijnste nummer, want daar gebeurt ten minste wat. Alygatyr en met enige moeite het openingsnummer kunnen er ook nog mee door, verder kan ik niet zoveel met deze tamme bende - dat Kasabian over haar hoogtepunt heen is, was bij de vorige LP al te constateren.

Geen idee meer hoe ik hier tegenaan ben gelopen, maar wat een fijne plaat zeg - vooral het eerste en het laatste nummer (waarmee je al een derde van de totale tijd te pakken hebt) zijn buitengewoon plezierig.

Het is rock, redelijk stevig, maar nog wel radiovriendelijk, gaat soms enigszins de kant van de postrock op. Built to Spill is een naam die me het eerste te binnen schiet om een vergelijking te maken.

Ben geen groot fan van Nothing But Thieves, maar die zanger kan er wel wat van, al wil dat niet zeggen dat het ook altijd geweldig klinkt.
Deze plaat begint geweldig, met een nummer dat sterk aan De Staat doet denken, en tot en met nummer 6 is het prima te pruimen. Dat zesde nummer heet This Feels Like The End - geldt dat voor de producer? Want ná deze track wordt het roer omgegooid en horen we ineens een heel andere sound, en dit is geen goeie switch in dit geval. Ik heb niks tegen over-the-top, maar dit gaat wel over heel veel grenzen heen. There Was The Sun kun je toch in de verste verte niet serieus nemen? Gelukkig herpakt de band zich in de laatste twee nummers en kan het alsnog een ruime voldoende noteren.

Het lijkt me goed mogelijk dat dit album meer dan eens omschreven is als "on-Nederlands goed". Ik zal mij zelf niet bezondigen aan een dergelijke uitspraak, maar het mag wel als een compliment beschouwd worden, want het zangtalent van deze Sevda Alizadeh is wel van de buitencategorie. Als je het niet weet, dan zou je dit niet direct als een Nederlands product herkennen, niet alleen vanwege de naam, maar ook vanwege de tweetaligheid en de duidelijke aanwezigheid van haar Iraanse wortels. Op haar debuutalbum waren de drumroffeltjes nog wat te overheersend, maar op deze tweede plaat valt alles op zijn plaats. De piano is prachtig en de electro-invloeden zijn geraffineerd en scherp tegelijk. Je wordt keer op weggeblazen bij het beluisteren van dit doordringende, meesterlijke album.

We zijn er! Pardon? Tsja, ga maar na: de nummer-1-positie in de albumlijst over 2014 in de Volkskrant, lovende recensies op 3voor12, vrijwel alleen positieve reacties op MusicMeter: dat album van Typhoon móet wel goed zijn. En de naam van de eerste track is gelijk aan de eerste drie woorden van deze beschouwing: we zijn er. Geen idee waar dat mag zijn, want na het eerste nummer heb ik nog niets gehoord. Duidelijk een nummer dat als intro van het album mag worden gezien.

Ik moet mezelf nog onder een vallende hemel en over een surfstrand bewegen voordat ik echt "in de flow" zit, want: dat is toch zoals het zou moeten met hiphop? Ik had beter moeten weten: dit is veel méér dan een hiphopalbum; wát een frisse mix aan muziekstijlen wordt er teweeg gebracht. Alleen jammer dat ik daardoor nogal moeite heb om de teksten van Typhoon - die soms zo op Extince lijkt dat ik gewoon denk dat 't 'm is - te verstaan. En ik wilde er juist zo graag achter komen of hetgeen de onvolprezen Gijsbert Kamer en Robert van Gijssel als voorbeelden van mooie zinsneden hadden opgediend, écht exemplarisch waren voor de rest van het tekstuele gedeelte.

Gelukkig bood de website met de veelzeggende titel (daar is-tie weer) spraak-water.com uitkomst: alle songteksten van het album met connotaties van de schrijver zelf. En op het moment dat ik bij zowel de plaat als bij de songtekstensite bij het nummer Zandloper aangekomen ben - en er voor het eerst tracks langsgekomen zijn (Glenn 1984, IJswater) die écht op instemmend gemompel mijnerzijds kunnen rekenen - ben ik er wel achter dat we hier met een eersteklas tekstschrijver te maken hebben, die aanmerkelijk verder komt dan het tien keer roepen van zijn eigen naam.
Het wordt dan ook op een bijna "on-hiphopse" manier gebracht; het is niet de rap die we kennen van Opgezwolle (voer voor je woof!) dan wel de Fakkelbrigade - op een dergelijke wijze zouden de hier en daar rake teksten ook niet goed tot hun recht komen. De tracks waarbij de rap nog intact is gebleken blijken dan aanvankelijk het lekkerste ritme te hebben - totdat er op zo'n driekwart van de plaat nógmaals een blik blazers wordt opengetrokken en ook het qua tekst toch wat tegenvallende slotnummer Liefste nog tot een ruime voldoende brengt.

Pure vreugd is wat 'k verschaf - Typhoon zingt het zelf op het sterkste nummer van zijn nieuwe plaat. Da's misschien wat hoog gegrepen. Aan de andere kant, welk hiphopalbum wil je nu alleen al vanwege de muziek nog een keer opzetten?

Louter matige versies van al die klassiekers die deze band in de afgelopen decennia heeft geproduceerd - en omdat deze versies nauwelijks het beluisteren waard zijn, keer je al snel terug naar het origineel, om nog eens te horen hoe goed dat was. Heel goeie marketingzet, U2.