Coldplay - Parachutes (2000)

Dit album. Dit album is geweldig. Het ene na het andere nummer komt gewoon op je afvliegen. Vanaf Don't Panic wordt je gegrepen, dat akoestische geluid blijft het hele album nagalmen. In Shiver krijg je de gitaren erbij, dan kom je bij de Spies die de mysterieuzere klank bijdragen. Het rustige sparks volgt. Yellow zorgt voor de vrolijkheid. Trouble komt erbij met de simpele maar geweldige pianoloopjes. Parachutes voor de zang. Gevolgd door High Speed dat met een machtig sfeertje gepaard We Never Change inluid. We Never Change zorgt voor het gevoel dat het album nog niet af is. Hiervoor heb je dan Everything's not Lost die ALLES bijeen breng. De rustige akoestische opbouw, de gitaren, de mysterieuze klank, de vrolijkheid, de piano, de zang, de macht waarmee het boven alle andere nummers uitstijgt en het zorgt ervoor dat het album af is. AF! maar dan komt voor de verrassing Life is For Living. 5* zoals al eerder.

Ik zit ook een beetje in die hoek... paar fantastische nummers, tot op het magische af. Toen Coldplay net doorbrak met dit album, vond ik Chris Martin maar een vervelende zanger met zijn van Jeff Buckley gekopieerde zangtrucjes, maar nu kan ik er wel van genieten. Helaas staan er ook een aantal best wel zwakke nummers op, waaronder het hemeltergende High Speed en het zwakke slotakkoord. Al met al inderdaad een album van hoge pieken en lage dalen, dat voor mij toch nog goed is voor 3,5*.

Zowat de helft van deze Parachutes kende ik al, maar nu toch eens het volledige schijfje doorgelicht. En tot de conclusie gekomen dat Coldplay hier vaak de paden van de voortreffelijke popmuziek bewandelt, hoewel een aantal mindere nummers me ervan weerhouden dit album onder de echte klassiekers te scharen. De songs die me reeds bekend waren, behoren tot het beste van Parachutes en daar is de laatste tijd ook overduidelijk Yellow bijgekomen, een nummer dat me voorheen nog niet zo was opgevallen. Kende ik dus van vroeger: Trouble (daar kan je dan ook niet aan ontsnappen), dat zowat elke televisiemaker gebruikt heeft om een schrijnend moment van wat extra dramatiek te voorzien. Ook de prachtige, zachte liedjes Don't Panic en Sparks zijn niet nieuw aangezien ik ze reeds had opgemerkt in een film, nauwlettend kijkertje dat ik ben. Goed in het gehoor liggende, ietwat droevige songs: iets waar Chris Martin en de zijnen nauwelijks in te overtreffen zijn. Ook het teneergeslagen We Never Change is één van de hoogtepunten en roept bij mij hier nog het meest tristesse op. Maar zoals gezegd: het is vooral Yellow dat dezer dagen hoge ogen gooit, veel volmaakter worden popliedjes dan ook niet (de déclic kwam er bij de cover door Sarah Bettens, te vinden op de Rendez-Vousplaat van Stubru). Dat er daar dan wat minder bijzondere wijsjes tussen staan, is voor mij zeker geen domper op de feestvreugde aangezien het niveau nergens erbarmelijk wordt. Sterke popplaat!

In 1999 zag ik het toen nog onbekende Coldplay aan het werk in het tv programma 2 Meter Sessies van Jan Douwe Kroeske. Ik weet nog goed dat ik werd overrompeld door het gitaarspel van Jon Buckland en die meeslepende falset van Chris Martin. "Ik" had een nieuwe band ontdekt en vertelde dat aan iedereen die het maar weten wilde. Deze gasten zouden het helemaal gaan maken. En ik had voor een keertje gelijk.

Acht jaar later en vier albums verder heeft Coldplay de wereld veroverd en worden ze vaak in één adem genoemd met U2 en Radiohead. Qua kwaliteit is die vergelijking is voor mij volkomen terecht. Qua geluid tapt Coldplay uit zijn eigen vaatje, er wordt er misschien wel eens leentjebuur gespeeld. Maar so what.

Coldplay debuteerde in 2000 met Parachutes, met een voor een debuut ongewoon eigen, volwassen en zelfverzekerd geluid. De tedere, atmosferische nummers worden met zo veel bezieling uitgevoerd dat deze plaat je wel moet raken. De sobere arrangementen, de gracieuze gitaarpartijen en droevige pianoklanken nevelen Parachutes in een constant melancholische waas, maar het verzandt nergens in gespeelde tragiek. Dit is zo ontzettend puur.

Liedjes zoals Don’t Panic, Spies en High Speed waar de akoestische en elektrische gitaren beurtelings een hoofdrol opeisen zijn en blijven hemeltergend mooi.

Trouble, met dat markante piano intro is ook zo’n pareltje terwijl fellere songs als Shiver en Yellow de plaat de juiste dosis spierkracht bezorgen. Een wereldplaat die smaakte naar meer. En het zou inderdaad meer worden.

Tijdloos en briljant debuut van Coldplay.

Nooit gedacht dat ik naast alle mooie muziek die is gemaakt zo zou kunnen genieten van zo'n heerlijk lekker simpel, bijna lounge-achtig, cd'tje. Ik heb deze al jaren in huis, maar af en toe moet ik hem gewoon weer even luisteren, vanwege de heerlijke toegankelijkheid en oncomplixiteit. Wat mij betreft het ongenaakbare debuut, wat nooit meer door deze band zal worden geëvenaard. Geen misser te bekennen!

Een 5.0*

Leuk bandje dat Coldplay.
Maar ik zet liever nog eens Jeff Buckley op.
Als een Jehova getuige bleef ik het verkondigen.
Gewoon gejat.
Meer is het niet.
Luister eens naar Grace.
Dat is het echte werk.

Altijd het idee gehad dat niemand luisterde.
Tot die ene avond bij RTL4.
De een of andere Lisa won een talentenjacht.
En ze bracht daar Leonard Cohens Hallelujah op de Buckley manier.
Blijkbaar had mijn smeekbede de commerciële rotzooi bereikt.
Tijd om me meer in het voorheen zo afgerekend Coldplay te verdiepen.

En uiteindelijk vond ik mijn rust.
Doe maar rustig aan, de wereld is mooi.
De K3 achtige invalshoek van Chris Martin beviel mij wel.
Don’t Panic is therapeutisch.
In slaap vallen op de sofa van de psychiater.
Een uur later heerlijk ontwaken, maar wel 80 Euro lichter.

De kracht zit hem niet in de zang.
Die zit zelfs regelmatig op het randje.
Het dromerige Back To Earth effect doet het hem.
Alsof elke nachtmerrie is terug te brengen tot een mooie ervaring.
Ondanks het geprezen A Rush of Blood to the Head is op Parachutes geen gejaagdheid.
Hier neem je de tijd om er eens goed voor te gaan zitten.
Lekker met een kopje Rooibosthee.
Ontspanning is het sleutelwoord.
Van ongekende kwaliteit.

Beste album van coldplay, niet omdat het hun eerste is, niet omdat ze toen nog "onbekend" waren en dus geen stadionband waren. Maar gewoon omdat er prachtige songs opstaan, die je precies meenemen naar een andere wereld, waar je gewoon kan wegdromen voor de rest van je leven. Het album begint met Don't Panic, met de beklijvende woorden op het laatste: Everybody here got somebody to lean on. Dan gaat het verder in het iets hevigere Shiver dat fantastisch begint met de gitaren. En dat begint met de fantastische woorden So I look in your direction
But you pay me no attention, do you?

En dan zijn er nog een hoop goede nummers terug te vinden.

Graag had ik mijn beoordeling voor dit debuut van Coldplay verhoogd. Helaas zit dat er niet in. Het album kent een groot aantal goede nummers, maar persoonlijke favorieten zitten er helaas niet tussen. Al komt Shiver aardig in de buurt. Andere nummers zoals Sparks, High Speed en We Never Change doen mij vrij weinig, ook al heb ik ze nu regelmatig afgespeeld. De nummers kabbelen wat mij betreft iets teveel door, zonder verrassingen. Niettemin is dit een uitstekend debuut van Coldplay, maar dus niet het meesterwerk waar ik eigenlijk op gehoopt had.

het eerste album was meteen ene schot in de roos, vrijwel iedereen kent dit album en ik ben maar een enkeling tegengekomen die dit niet goed vond.

zelf vind ik het samen met AROBTTH het beste album wat ze gemaakt hebben, en elke keer dat ik het luister blijft het boeien.
ik hab liever gezien dat ze dit zouden vasthouden maar zoals elke artiest/band moet er ene moment komen dat je gaat veranderen, hoe spijtig het ook is.

ach gelukkig hebben we deze nog
4*

Elke keer als ik een Coldplay wil draaien pak ik deze, blijft een top-cd. Ook ik vind deze hun allerbeste. Hier hebben ze nog dat mooie ingetogen

De debuutplaat van Coldplay is er direct eentje om U tegen te zeggen. "Parachutes" staat vol met intieme indringende songs die je zowel tekstueel als muzikaal beroeren. Coldplay houdt het op "Parachutes" behoorlijk intiem, zeker als je het gaat vergelijken met de latere albums uit hun oeuvre. Chris Martin en de zijnen richten zich dus op de essentie en niet op het gebaar. En dat maakt "Parachutes" tot een prachtig album. Wat me opvalt is dat het gitaargeluid van Jonny Buckland voorzien is van een lekkere fuzz, wat bijdraagt aan de intense en soms beklemmende sfeer die "Parachutes" uitstraalt. Daarnaast is het uiteraard de stem van Chris Martin die goed de emotie van de teksten weet over te brengen. Over het algemeen ben ik niet zo weg van hoge ijle stemmen, maar Martin doseert dit uitstekend en varieert goed. "Yellow" blijf ik een geweldig liedje vinden, gevolgd door het tranentrekkende "Trouble". Eigenlijk een van de weinige liedjes waar de piano een rol speelt. Een betere afsluiter als "Everything's Not Lost" is bijna niet voor te stellen. "Parachutes" stuwt Coldplay naar grote bekendheid en met de opvolger bevestigen ze hun status als wereldband. Vanaf dat moment komen er steeds meer elementen van het grote gebaar in hun muziek. Persoonlijk neig ik meer naar de intieme kleine en breekbare Coldplay. En deze elementen komen op "Parachutes" perfect aan bod. Geweldig debuut!

Begin steeds bekender te worden met Coldplay. Vind dit album zeker niet slecht, maar wel het minste tot Mylo Xyloto (dat album slaat echt nergens op). Er staan zeker goede nummers op, bijvoorbeeld Shiver en Trouble, maar ten eerste mis ik nummers die me echt raken, en ten tweede vind ik het niveau over de gehele speelduur toch zeker wat lager liggen dan op bijvoorbeeld A Rush. Ik kan begrijpen dat mensen niets met Viva La Vida hebben, zoals ik toch wel een beetje, dan snap ik zeker dat dit album een stuk beter klinkt. Kwestie van smaak.

Mooi debuut, vol met sfeervolle, grotendeels ingetogen popsongs. Yellow is nog de meest stevige track. Zanger Chris Martin eist hier al een absolute hoofdrol op met zijn aparte stemgeluid. Feitelijk zijn alle songs de moeite waard, al ontbreken wat mij betreft echt geweldige tracks. Die staan wel op het volgende album. Eén van de redenen dat deze Parachutes niet mijn favoriete Coldplay-plaat is. Maar mooi is ie wel.

Toen dit album uitkwam in 2000 was ik er zeer enthousiast over maar nu na het weer eens een keer beluisterd te hebben doet het mij helemaal niks meer. Niet alleen bij mij denk ik maar bij een hele hoop andere muziekliefhebbers vermoed ik, want volgens mij heeft dit album in de top 250 ooit véél hoger gestaan. Als ik zeg dat Coldplay - wat een zeurstem heeft die zanger - anno 2017 nu erg gedateerd is heb ik dan te veel gezegd? Ikzelf vind van niet. Er is aanzienlijk betere muziek gemaakt in het jaar 2000 dat aan zeggingskracht nu nog niets heeft ingeboet. Coldplay hoort daar voor mij helaas niet meer bij.

Waardering; verlaagd van 4.0* naar 3.0*

"Parachutes", het debuutalbum van Coldplay. Er is al zoveel over deze band geschreven. Ik zal dan ook maar een stukkie droppen. Ik ben altijd enthousiast geweest over dit debuut. Er staan werkelijk waar prachtige liedjes op. Al moet ik zeggen dat ik het als geheel niet zie als een album, maar meer als een verzameling interessante en mooie op zich zelf staande liedjes. Dat blijft ook bij de twee hierop volgende albums. Beiden bevatten zeer mooie liedjes, maar ik vindt ze eigenlijk geen reguliere studio albums. Het vierde album heeft kwalitatief mindere songs, maar is het eerste studioalbum wat ik ook als zodanig beschouw. Daarna hadden ze de stekker er uit mogen trekken van mij.

Even terug naar dit debuut. Wat mij betreft één met prachtige pop rock liedjes, ook invloeden uit de hoogtijdagen van de britpop-periode en duidelijke piano rock hoor ik op deze plaat. Knap als een startende band zo veel mooie liedjes kan afleveren, die door media en consumenten bijna stuk voor stuk (radio)klassiekers worden. Dat is toch absoluut klasse. Mijn 2 toppers zijn: Yellow en Parachutes.

In de loop der tijd heb ik deze plaat (en de drie hierna) echter zo vaak gehoord dat ik het zelden tot nooit meer uit mezelf op zet. Maar door het jaar heen hoor ik het voldoende voorbij komen bij vrienden, op de radio etc. en het gaat me eigenlijk nooit vervelen.

Denk dat ik deze alweer een jaar+ niet meer geluisterd had. Wat wil je ook met zoveel nieuwe muziek/bands. Maar sommige albums blijven altijd wel een keer terug komen. Meteen maar een stem en berichtje aan gekoppeld.

Dit is echt een classic voor mij. Ik denk dat dit een jaar of 8 geleden het eerste echt rustige album was welke ik echt in zijn geheel kon waarderen. Een eyeopener voor mij. Echt geen minder nummer te bekennen. Vreemd genoeg doen de minder bekende nummers me tegenwoordig wat meer dan de (ook prachtige) radiohits van dit album. Dat heb ik wel vaker bij albums die de tand des tijds doorstaan. ''Spies en de 3 afsluiters'' vind ik de uitschieters. Van de hits vind ik ''Trouble'' de mooiste. Prachtige stijl. Die ''zeurende'' gitaar vind ik echt typisch Coldplay..Op ''A Rush of Blood to the Head'' is dit nog mooier gedaan. Zijn stem komt op dit album wel echt super tot zijn recht. Ik denk dat ik de opvolger in zijn geheel net een tikkeltje beter vind. Maar dat zal wel een beetje afhankelijk zijn van de stemming. Deze is wat softer waardoor ik deze gewoon minder vaak draai. Twijfel tussen een 4,5 en een 5,0.

Na 20 jaar heb ik de 20th anniversary yellow vinyl editie op de draaitafel liggen. Deze klinkt trouwens net zo fraai als hij eruit ziet. En het album komt weer net zo hard binnen als 20 jaar geleden. Door de ontwikkeling van de band Coldplay na A Rush Of Blood To The Head, had ik mijn beoordeling niet meer op 5* staan en dat blijkt echt onterecht. Wat is dit toch een indringende, prachtige muziek met sterke teksten. Elk nummer is raak en de rustige soms haast teruggetrokken uitvoering maakt het geheel nog mooier. Mijn favoriete songs zijn Don't Panic, Shiver, Spies, Yellow, Trouble, We Never Change & Everything's Not Lost. Een monumentaal debuut dit Parachutes van Coldplay.

N.a.v dit topic beluisterde ik dit album.

Enorm vaak gehoorde plaat tussen middelbare school en verder studie. Maar nu al een tijd niet aan gezet.
Op de middelbare school werd dit album ooit aangeraden door een klasgenoot van mij. Het was wel in het examenjaar, dus associeer dit toch meer met mijn studiejaren. De eerste twee albums van Coldplay zijn naar mijn idee nog steeds hun beste werken. Zelf heb ik Spies altijd prachtig gevonden en het wordt misschien wel tijd dat ik deze ook nog eens op vinyl aanschaf. Mooie plaat nog steeds.

Nou vooruit, hier staan dan nog wel een paar aardige liedjes op. In het bijzonder Spies en Trouble en in iets mindere mate Sparks en het laatste nummer. Grootste probleem is die handrem die vanaf de eerste seconde erop staat en er maar geen moment vanaf wil. Alles in hetzelfde tempo, dezelfde mood, scherpe randjes verboden. Door dat gebrek aan afwisseling lijkt de speelduur ook langer dan hij is, wat mij betreft nooit een goed teken. Maar goed, weliswaar wat saai maar vergeleken met wat Coldplay de laatste jaren zoal uitbraakt is dit best oké.